Szmaragdowe ustronie

[Mistycznooka]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Mistyczna podążała za Spokojną, odkrywając że miała ona dosyć nietypowy sposób śledzenia. Trochę błądziła, jednak Mistyczna pozwalała jej i póki co się nie odzywała. Sama, dzięki więzi znała trasę kompanki, chciała jednak by Strzałka sama doświadczała na swojej skórze śledzenia. Chociaż, być może po prostu swoim sposobem próbowała wyłapać zapach sowy, który miał problem z przebiciem się przez inne. Kiedy Ziemista wpadła na trop właściwy, Mistyk odezwała się.
– Najlepiej zamiast tak biegać po wszystkim co zobaczysz, przystanąć i próbować skupić się tylko na jednej woni. Rozejrzyj się, może Hansel zostawiła po sobie jeszcze jakieś ślady? Bardziej oczywiste? Może otarła się o jakieś krzaki, może zgubiła pióro? Skup się na tym skąd dochodzi jej zapach – Może siedzi tutaj gdzieś? – poinstruowała ją, korzystając z tego że miała przed sobą jeszcze trochę drogi a wiatr był łaskawy i nie rozdmuchiwał zapachu gdzie popadnie.

[Wieczorna Aura]

Ruszyła dalej, ale tym razem korzystając z rady Mistycznej skupiła się na zapachu sowy. Choć inne ślady wydawały się kuszące do zbadania to jednak potrafiła odróżnić te pozostawione przez inne zwierzęta. Kiedy trafiła na właściwy szlak postanowiła się go trzymać. W powietrzu jak i na ziemi wyszukiwała jedynie woni Hansel i nikogo więcej. Tym sposobem szybko dostrzegła powtarzalność tropów. Towarzyszka górskiej co jakiś czas zlatywała niżej i ocierała się nie tylko o pnie, lecz także i o krzewy. Brnęła przed siebie znacznie szybciej i sprawniej niżeli wcześniej, gdyż miała jasny kierunek i cel. Miętowymi oczami badała teren, ale nie zatrzymywała się już przy każdym śladzie. W pewnym momencie stanęła i podniosła głowę do góry, wciągając głęboko powietrze. Wyczuła, że sowa skręciła na zachód i na dodatek, jak spojrzała w dół, dostrzegła zgubione przez nią pióro. Łatwo je było rozpoznać po zapachu i wyglądzie. Żwawo ruszyła we wskazaną drogę nadal uważnie lustrując wyższe gałęzie drzew. Może przysiadła gdzieś niedaleko, a ona tego nie zauważyła. Wiatr jej sprzyjał, dzięki czemu zapach nie był rozproszony i dobrze wyczuwalny.
Penetrowała też ziemie, gdyby się okazało, że sowa postanowiła schować się gdzieś niżej. Dostrzegała wiele nowych śladów, które zwykle ignorowała. Nie zatrzymywała się jednak skupiona na jednej woni i tropie. Zwolniła trochę kiedy spostrzegła, że zapach czuć coraz mocniej. Oznaczało to, iż Hansel jest blisko. Teraz tylko trzeba było ją znaleźć. Uważnie stawiając łapy jeszcze dogłębniej oglądała otoczenie. Wiedziała, czuła jej obecność. Tym sposobem bez problemu znalazła złamaną przez nią gałąź. Stanęła nad zniszczonym kawałkiem drewna i bardzo powoli rozglądała się najpierw na boki, a później w górę. Zatrzymała wzrok gdy spostrzegła to czego szukała. Cicho i spokojnie podbiegła do, znajdującego się opodal drzewa i wyciągając się oparła na nim przednie łapy. Na dość wysokiej gałęzi siedziała sobie śnieżno biała sowa. Strzałka uśmiechnąwszy się wesoło przekrzywiła głowę i powiedziała -Znalazłam cię!– mówiła na tyle głośno, aby ją usłyszała, ale nie krzyczała, bo wiedziała, że ta ma czuły słuch. Zamachała ogonem na boki podekscytowana.

[Mistycznooka]

Smoczyca cały czas bacznie szła za swoją uczennica. Wsłuchiwała się w jej ruchy, w to jak się porusza. Teraz było tutaj dużo mniej niepewności, dlatego też Mistyczna uśmiechnęła się, kiedy Strzałka żwawo szła przed siebie, ku nasilającemu się zapachowi. Kiedy Ziemista zakrzyknęła triumfalnie, Sowa delikatnie obróciła swój łebek na nią po czym zleciała, ocierając się o jej łapkę, hucząc przy tym ciepło, wyrażając swoją sympatie ku niej.
– Polubiła Cię. – skwitowała Mistyczna, po jej reakcji. Jednak miały jeszcze trening do wykonania, prawda? – Dobrze. Teraz pójdziemy na żywioł dobrze? Jak wiesz jest wiele woni które tutaj się przecinają. Jedne są świeższe drugie starsze, jednak ja już czuje coś bardzo wyróżniającego się. Teraz pójdziesz sama i wyśledzisz.. Lisa. – skwitowała. Tak, Lisi zapach był bardzo dobrze wyczuwalny, dokładnie jakoś na wschód. Hansel siedząc tutaj widziała nawet jak coś rudego błąka się po zaroślach, jednak zaraz zniknęło jej z pola widzenia. Mistyczna usiadła na zadzie.
– Wróć do mnie, jeżeli go znajdziesz. Hansel Ci potowarzyszy, żebyś czuła się bezpiecznie. – nie mogła puszczać ją z jakiegoś powodu na tak głęboką wodę od razu. Woda była głębsza, zadanie było trudniejsze jednak poradzi sobie, prawda?

[Wieczorna Aura]

Zdjęła przednie łapy z drzewa i z powrotem postawiła na ziemi. Uśmiechnęła się jeszcze szerzej, gdy Hansel się o nią otarła. Miło, że ją polubiła. Zadowolona przyglądała się sowie dopóki nie usłyszała, że Mistyczna dyktuję kolejne zadanie. Zwróciła łeb w jej stronę i w skupieniu analizowała polecenie. Teraz miała wyśledzić lisa. Najpierw chciała kiwnąć głową na znak, iż zrozumiała później jednak przypomniała sobie, że ta tego nie zobaczy.
-Dobrze. Biorę się do roboty- odpowiedziała radośnie i jak powiedziała tak zrobiła.
Rzeczywiście wokół można było wyczuć wiele różnych zapachów. Sama tego doświadczyła podczas pogoni za Hansel. Wpierw musiała znaleźć trop, żeby nie błądzić i skakać od śladu do śladu tak jak poprzednio. Przystawiła, więc nos do ziemi i w skupieniu chodziła dookoła, poszukując tego jednego zapachu. Co prawda czuła już w powietrzu woń rudzielca jednak chciała mieć pewność, że pójdzie w dobrą stronę. I tak jak wcześniej myślała najlepiej go czuć ze wschodu. Tam też się udała. Nadal z pyskiem przy podłożu szła powoli przed siebie. Co jakiś czas podnosiła głowę do góry i rozglądała się, żeby sprawdzić czy nigdzie go nie widać. Na początku szło gładko, ale po pewnym czasie jej cel zaczął skręcać i zawracać przez co w jednym miejscu było wiele śladów prowadzących w różnych kierunkach. Postanowiła się zatrzymać i głębiej je zbadać. Wyglądało to tak jakby za czymś gonił. Przysunęła bliżej łeb i przyjrzała się uważnie. Łatwo było rozpoznać charakterystyczne odciski lisa, ale oprócz tego było tu coś jeszcze. Świeże, lecz lekko zadeptane. W końcu jednak udało jej się rozróżnić ten drugi ślad. Był to niewielki i młody królik, który żwawo uciekał przed sprytnym rudzielcem. Nie mogą biegać tak w nieskończoność i pewnie skierowali się w konkretnym kierunku. Podniosła trochę wyżej głowę i zaczęła chodzić dookoła, chcąc sprawdzić gdzie ruszyła ta rozbrykana parka. wciągała głęboko powietrze i uważnie obwąchiwała każdy krzak czy pień. Nareszcie udało jej się odnaleźć zgubiony trop. Okazało się, że wskoczyli w krzewy na północ od aktualnego miejsca. Cicho i ostrożnie skradała się w tamtym kierunku. Nie chciała aby ją usłyszeli i znowu gdzieś pognali. Dalej węsząc szła przed siebie, starając się nie robić hałasu. Nagle natrafiła na sporę chaszcze, które ją całkowicie okrywały. Za nimi wyraźnie czuła zapach lisa, ale i królika oraz krwi. Najwidoczniej rudzielec wygrał pościg i teraz spokojnie zajada się zdobyczą. Nie chcąc go wystraszyć czy sprowokować ledwo widocznie wsunęła głowę w krzaki. Po drugiej stronie dostrzegła to co wcześniej wyczuła. Lis niespiesznie przeżuwał swoją ofiarę, lecz nagle podniósł zaalarmowany głowę i postawiwszy uszy zaczął się rozglądać. Strzałka zobaczywszy to powoli wycofała się z zarośli i idąc tyłem odeszła kawałek. Zwierzak nie postanowił jej gonić, więc pewnie wrócił do jedzenia.
Młoda samiczka spojrzała na lecącego nad nią ptaka, którego przez całą drogę ignorowała i powiedziała -To co? Wracamy?– i nie czekając na odpowiedź ruszyła po swoich śladach do Mistycznej. Przystanęła przed nią i zamachawszy ogonem zameldowała.
-Zadanie wykonane- uśmiechnęła się i wlepiła w nauczycielkę swe miętowe oczy, czekając na jej werdykt. Czy zrobiła wszystko dobrze?

[Mistycznooka]

Mistyczna w pewnym sensie śledziła poczynania swojej uczennicy przez więź czyli głównie przez Sowe. Miała nawet ułatwione zadanie, przez to że Lisek zrobił sobie małą ucztę z królika. Hansel całą drogę leciała nad nią, przyglądając się czy dobrze robi zadanie i czy nic jej nie atakuje, oraz bezszelestnie aby nie rozpraszać jej i nie spłoszyć zwierzyny.
Wszystko poszło dobrze i gdy Strzałka zaproponowała powrót, sowa zleciała na dół, otarła się o nią po czym czekała aż ta uda się z powrotem.
Kiedy wróciły do Mistycznej, ta wiedząc w sumie wszystko, uśmiechnęła się ciepło.
– Bardzo dobrze. No cóż, poradziłaś sobie tak dobrze że z pełnym spokojem mogę powiedzieć że skończyłyśmy. – powiedziała z dużym spokojem i wyczuwalną dumą w głosie. Strzałka ma smykałkę do łowiectwa, to fakt!

// Raport śledzenie I i II

[Wieczorna Aura]

Zadowolona kiwnęła głową i zatrzepotała skrzydłami
-Myślę, że powinnam już wracać do domu. Ponownie bardzo dziękuję za lekcję i mam nadzieje, że kiedyś jeszcze się spotkamy- rzekła radosnym tonem i otarła z wdzięcznością o bok Mistycznej. Po czym udała się w stronę obozu Ziemi zrobiła kilka kroków i zatrzymała się odwracając jedynie głowę rzuciła jeszcze -Do zobaczenia!– oraz pomachała łapą sowie. Ruszyła truchtem do domu i z uśmiechem na pyszczku nuciła pod nosem wymyśloną piosenkę.

//zt

[Mistycznooka]

Uśmiechnęła kiedy Strzałka podziękowała jej za naukę. Pisklęta Opoki, trzeba przyznać miały dobre maniery. Każde z nich wykazywało bardzo duży poziom kultury osobistej i byli też pojętnymi uczniami. Aż chciało się takich uczyć! Kiedy poczuła jak ta ociera się o jej bok, instynktownie odwzajemniła gest również ocierają się o jej bok. Do tych czułości jeszcze dołączyła się Hansel, która wylądowała i również otarła się o Ziemista.
– Dobrze, dobrze. Wracaj już. Mam nadzieje że się nie zanudziłaś – zaśmiała się a gdy młoda odchodziła, rzucając jeszcze do zobaczenia, smoczyca odpowiedziała jej to samo po czym rozłożyła skrzydła i odfrunęła do siebie.

[Deszczowa Kołysanka]

Chaos znalazła sobie chwilę czasu aby polatać. Wyleciała z groty wczesnym rankiem, korzystając z tego, że słońce nie zdążyło jeszcze nagrzać terenów. Choć nie było już chłodno, i tak było lepiej niż w przypadku tej pory, kiedy Złota Twarz zajmowała najwyższe miejsce na nieboskłonie. Lekki wiatr odgarniał jej grzywkę. Spokojnie szybowała sobie, lustrując tereny wolne w poszukiwaniu.. No wiadomo kogo. Aczkolwiek tym razem, rozglądała się przy okazji, a samą przyjemność czerpała po prostu, ze zwykłego lotu. W końcu zdecydowała się obniżyć pułap, aby wkrótce wylądować w Szklistym Zagajniku. Uniosła łeb do słońca, przymykając oczy. Spokojnie i przyjemnie, rankiem przynajmniej nikt tutaj nie hałasuje.

[Księżycowa Łuna]

Samiczka była podekscytowana.
Jakiś czas temu mamusia opowiadała małej o rodzinie w Cieniu. Mówiła o siostrach jej taty, które miały być jej ciociami! Kolejnymi!
Na porządku dziennym przyjęła fakt, że ma w obcym Stadzie ciocie i to kilka, oraz wujków i babcię.
Było to może niecodzienne, ale dla pisklęcia, które było z tym oswajane od wyklucia wydawało się to normalne, tym bardziej nie rozumiała tych całych konfliktów, o których mamusia opowiadała.
Miała dzisiaj spotkać się z ciocią Chaosią, wielką Czarodziejką, może ona opowie Gwiazdeczce więcej o tej tajemniczej podróży tatusia w nieznane? Długo zamierzał w niej jeszcze być? Czy wiadomo, kiedy wróci?
Mamusia ostatnio rzadziej opowiadała o tatusiu, nadal była smutna i mała za nic nie potrafiła zrozumieć, dlaczego.
Była pełna energii, po rozpoczeciu treningu ze swym dziadziusiem Mistrzem, czuła się pewniej, ale wbrew jej oczekiwaniom, nadal była niezdarna w biegach, chociaż lot stał się jej drugą naturą, tak jak walka, w innych wypadkach była okroponą gapą i fajtłapą.
Znała już Szklisty Zagajnik, to tam spotkała swego wielkiego przyjaciela, Tiernana, miała nadzieję, że jego mamusia zgodziła mu się z nią spotykać, chciała móc się z nim pobawić i wymienić się wrażeniami z ostatnich księżyców.
Leciała więc radośnie, wirując w wietrznych prądach. Pozwalała, aby te ciepłe wznosiły ją wyżej i wyżej, gdzie mogła kręcić ulubione beczki i piruety, drażnić się z drapieżnymi ptakami lub straszyć te mniejsze, co było jej ulubioną zabawą.
Wtedy też dotarła chyba na miejsce, wyglądało tak, jak opisywała mamusia.
Podekscytowana rychłym spotkaniem, obniżyła lot, pikując na łeb na szyję, a potem tuż nad linią drzew wyrzuciła skrzydła w bok, chwytając w błony podmuch wiatru, który uniósł ją nieco ostrym łukiem ku górze i w prawo, patrzyła dwukolorowymi ślepkami w dół, szukając dogodnego miejsca do lądowania, okropnego momentu, który niemal zawsze przypłacała wywrotką.
Dostrzegłszy przerzedzenie drzew, gdzie musiał znajdować się jakiś zagajnik, zwolniła, opadając spiralą ku soczystym łąkom upstrzonym masą kwiatów. Opadła na ziemię w biegu, machając lekko skrzydłami do przodu, aby wychamować, potknęła się i niemal się nie wywróciła, w ostatniej chwili zatrzepotała skrzydłami, łapiąc równowage i rozejrzała się, wpadając między krzewy.
Chyba jednak nie trafiła, bo nikogo w tym miejscu nie widziała, czyżby za bardzo zboczyła?
Rozejrzała się uważnie, nadstawiając długich, błoniastych uszek.
– Ciooociuuu Chaaaosiuuu! Jesteś tutaj?! Tooo jaaa, Gwiazdeeeczkaaa! – wydarła się w pustkę drzew swym wysokim, roześmianym głosikiem.

[Deszczowa Kołysanka]

Ciocia Chaosia z pewnością była w Zagajniku – jak się okazało, całkiem niedaleko, mimo że poza zasięgiem wzroku Gwiazdeczki. Wołania nie dało się nie usłyszeć. Uśmiechnęła się pod nosem, słuchając brzmienia głosu. Nie będąc nawet tego świadomą, mimowolnie przyrównywała ton do tonu Faelana i zastanawiała się na ile jest podobny. Córeczka brata, jej mała bratanica. Niby Wodna, ale w świadomości Deszcza, miała w sobie krew Cienia – tę, którą tak kochała. Więc jako jedna z nielicznych, nie wywoływała u niej wrodzonej wrogości do tego stada.
Podniosła się, aby być lepiej widoczną i skierowała łeb w stronę, z której dobiegało wołanie.
-Tutaj Gwiazdeczko!
Zawołała ją, starając się, aby jej głos był równie wesoły. Śmiech jest jak zaraza, więc pewnie im więcej tej nauki, tym wesołość bardziej udzieli się Deszczówce.

[Księżycowa Łuna]

Długie uszka poruszyły się nagle w kierunku dźwięku.
Uniosła wyżej łebek, rozglądając się dwukolorowymi ślepkami dookoła, aż nagle pomiędzy drzewami dostrzegła piękną postać, niczym zorza polarna, fioletowa, szara, zielona, prześliczna!
Zakołysała swym rozszczepionym niczym u szczypawicy ogonkiem zwieńczonym kolczastą błoną, a na jej chochlikowatym pyszczku pojawił się szeroki, promienny uśmiech, gdy dociskając skrzydełka do boków, ruszyła biegiem w kierunku smoczycy.
Nie znała jej, widziała ją pierwszy raz na oczy, ale już czuła, że pokocha ją całym swym serduszkiem.
Nie było w jej życiu nikogo, kogo darzyłaby jakimś złym uczuciem, mogło się nawet wydawać, że sama samiczka nie była zdolna do oczuwania negatywnych emocji, lub na niezbyt długi okres czasu.
Biegnąc tak, niczym wyrośnięty króliki, przeskakujący przez mniejsze krzaki, oczywiście potknęła się o jakiś korzeń i tuż przed ciocią wywróciła się, sunąć na brzuszku ku niej, a zapierając się łapkami zdarła kawałek mchu z ziemi.
Uderzyła swym ogonem z boku na bok, dźwigając się najszybciej, jak potrafiła, spuszczając lekko zawstydzona pyszczek własnym gapiostwem.
– Nie ma to jak wielkie wejścia, plawda ciociu? – wyrzekła roześmianym głosem, drapiąc się imponującymi, długimi i zakrzywionymi pazurkami po łebku, idealnymi do wspinaczki po skałach, lub dla lepszej przyczepności na lodzie.
Usmiechając się, ukazywała granatowe wnętrze paszczy, mignął rozdwojony niebieski język.
– Cieszę się, że mogę cię w końcu poznać, ciociu. Póki co z Cienia poznałam tylko Tielnana, kuzyna mojego tatusia, przynajmniej tak twieldził, ale zostaliśmy wielkimi przyjaciółmi, jak sądzę, wiesz może co u niego? Lub u taty? Mama mówiła, że jest w jakiejś podlóży, ale już tak długo go nie ma – zasypała samicę gradem pytań, jak to miała w zwyczajui.

[Deszczowa Kołysanka]

Radość Gwiazdeczki była tak wielka, że Chaos nie miała serca tego psuć.. Uśmiechnęła się, spoglądając na nią. Co chwilę znajdowała w niej coraz to nowsze cechy, upodobniające małą do zmarłego brata. Można było nawet powiedzieć, że Deszcz patrzy na nią nieświadoma nutki zachwytu nad pisklątkiem.
Mogłaby ją do siebie przyjąć.. Nie zawahałaby się odebrania matce tej pociechy, ale wiedziała do czego porwanie pisklęcia doprowadziło w przeszłości. Ale taka mała.. I słodka..
Faelanowa krew, duch z jego ducha. Czyli jej Gwiazdeczka. Mała Gwiazdeczka Chaosu.
Miała ochotę wyjaśnić jej to wszystko, co powinna wiedzieć, o co pytała i co zapewne było przed nią w Wodzie ukrywane. Jednak, czy powinna gasić dziecięcą radość prostym zdaniem, które nasuwało jej się na myśl? "Twój tatuś umarł."? Gdyby to była jej córka, dowiedziałaby się od razu po jego śmierci. Jednak coś powstrzymywało ją przed tak bezpośrednim przekazaniem prawdy dziecku, którego wychowanie nie należy do niej. Ale nie miała zamiaru jej okłamywać.
-E tam, nie przejmuj się.
Machnęła łapą na tę wywrotkę, mrugając zaczepnie do Córeczki. O taaak... Niech sobie Mistyczna sądzi co chce, ale Córka Brata to także jej Córka. Bratanica, z ducha, ale w imię Kruczego Pana... Póki co, jak to się dalej rozwinie, to przyniesie przyszłość. Kto wie, jaka będzie wola Boga. Zmrużyła oczy, nadal lustrując ją z uśmiechem na pyszczku.
-Tiernana ledwo co ostatnio poznałam, więc za dużo ci nie opowiem. A tatuś przeszedł do innego świata, wiesz? Poszedł tam razem z Ciocią Jaspis. Ale będzie cię odwiedzał jeśli będziesz tego bardzo chciała, w nocy, w snach.
Ściszyła głos, aby nabrał trochę konspiracyjnego szeptu i przybliżyła łeb do młodej. Zupełnie tak, jakby dzieliła się bardzo bardzo tajnym sekrecikiem. Starała się żeby wyglądało to tak, jak to wygląda ploteczkowanie u małych samiczek. Sama za dużo nie plotkowała, ale to nie znaczy że nie w ogóle. Dzieciństwo.. To były dobre czasy.
-No to jak, gotowa na czarowanie?
Powróciła do normalnej siedzącej pozycji, starając się wyrazić entuzjazm. Hej.. To prawie jak taki smoczy Hogwart, nie? Będziemy czarooooowaaaać! No i to wcale nie musi być poważna nauka, nic nie stoi na przeszkodzie, żeby tworzyć fajerwerki i motylki.

[Księżycowa Łuna]

Samiczka zadzierała łebek, jako że była naprawdę, karykaturalnie malała jak na smoka częściowo górskiego, przynajmniej w tej mierze krew jej tatusia dała o sobie znać w każdej rozciągłości. Była do tego zabawnie chudziutka, a dokładniej to jej długie łapki były chudziutkie, niczym patyczki, przez co tułów wydawał się nieproporcjonalnie duży dzięki dużemu pancerzowi z łusek.
Ale widać wyraźnie było sploty ścięgien i mięśni pod skórą, gdy podrygiwała podekscytowana, zapominając o tym, co mówiła mamusia, gdy uczyła ją mówić w myślach.
Zamrugała oczkami, kiedy ciocia Chaos zaczeła mówić o wędrówce do innego świata, z jakąś ciocią Jaspis, i że będą ją odwiedzać w snach...
Ale czy to znaczyło, że już nigdy nie zobaczy ich ot tak? Mała nie pojmowała idei śmierci, wiedziała o walce tyle, że można się zranić, ale dotąd śmierci nie doświadczała, nie opowiadano jej o niej, więc tą wędrówkę do innych światów wzięła dosłownie.
Skinęła krótko łebkiem, jakby z zamyśleniem, przetwarzając to, co jej ciocia powiedziała. Usmiechnęła się jednak zaraz lekko, patrząc na nią błekitno srebrnymi oczkami, a gdy padło hasło, zakołysała energiczniej ogonkiem, trzepocząc lekko skrzydełkami.
– Oczywiście! Mamusia pokazała mi nieco, jak szukać tego zabawnego źlódła, któle mi osobiście przypomina niebo i chmuly! No i tlochę umiem czalować, umiem mówić w łebku! I tworzyć kolorowe światełka, laz nawet zlobiłam motylka! Takiego niebiesko żółtego, któlego widziałam na łące. Ale mama powiedziała, że telaz powinnam nauczyć się tlochę walczyć, jak czalodzieje, aby zlozumieć przyszłych przeciwników – odparła.

[Deszczowa Kołysanka]

Deszcz z zainteresowaniem przyglądała się młodej i temu jak wesoło papla.
Przekochana, prawda? Bardzo dużo odziedziczyła po Indygo.
Czy teraz Chaos potrafiłaby myśleć o tej małej źle? Jako o jednym z parszywych zdrajców? Nie.. Nie potrafiłaby. Możliwe że to przez połączenie ojcostwa jej brata i tej słodkości, którą wręcz ociekała Gwiazdeczka.
Jest cudowna
Rozbrzmiało w jej głowie. Doskonale słyszała myśli Jaspis, choć dla innych pewnie były one niesłyszalne.
Myślisz, że okaże się godną następczynią? Słodka i niewinna, jak my w jej wieku. Krew z naszej krwi. Musimy coś zrobić, zanim Wodni wypiorą jej słodki łepek.
Mimowolnie uśmiechnęła się. Kto wie, czy to było wywołane przez siostrę, czy może raczej przez samiczkę.
Może i się okaże. Nie martw się, dołożę starań, aby nie myślała źle o Cieniu i o Nas.
Oblizała pyszczek i znajdując chwilkę pomiędzy tą serią słów, a następną, która pewnie już na nią czekała, odezwała się na temat tej walki.
-To bardzo dobrze, że trafiłaś na mnie, ja cię zaznajomię z walczeniem magią.
Nie dając momentu na odpowiedź... Bo pewnie byłaby to długa odpowiedź, kontynuowała.
-Z tego co mówisz, umiesz całkiem sporo. Zupełnie wystarczająco, żeby walczyć maddarą. Tylko musisz jeszcze wiedzieć, że podczas walki, atakowi trzeba dać te właściwości które pozwolą mu zaatakować, a nie tylko udawać atak, a w przypadku obrony, powinnaś zadbać o to, żeby się nie rozleciała i żeby serio ochroniła przed tworem przeciwnika. Czyli w skrócie – nie tylko sam wygląd, ale trochę więcej.
Uśmiechnęła się prowokująco.
-To może... Spróbujesz na mnie coś groźnego posłać?
Teoria teorią, ale Chaos z doświadczenia wiedziała, że najlepiej uczyła praktyka – po pierwszym tworze, będzie wiedziała co podpowiedzieć, czego brakowało i co Gwiazdeczka mogłaby udoskonalić. Tak na sucho to trudno trochę o tym opowiadać.

[Księżycowa Łuna]

/Zrobimy to w formie ala walki? ;)

Samiczka naprawdę z przyjemnością przypatrywała się cioci Chaosi, miała do tego taki piękny głosik!
Przyszło jej nawet do głowy, że może ciocia, jako starsza, wyjaśni jej w końcu, o co chodzi z tym rozróżnieniem na samiczkę i samca?
Starała się teraz jednak pojąć ideę atakowania czymś tak nieuchwytnym, jak Maddara.
Gdy uczyła się z mamusią, nie szło jej najlepiej. Co prawda myślenie abstrakcyjne było zabawne, ale samo panowanie nad tą całą magią szło jej opornie.
Nie przejmowała się tym jednak, bo doszła do wniosku, że po prostu jest to coś, co najlepiej wychodzi Czarodziejem i chyba Łowcom, jak mama.
– Splubuję, ciociu Chaosiu. Chyba jednak i tak myślę, że wolę walczyć całą sobą, przynajmniej wiem, co lobię – zachichotała, przekrzywiając swój kanciasty łebek.
No dobrze, musiała spróbowac się uspokoić, może własnie dlatego szlo jej nie najlepiej. Ustanie w miejscu i nie myślenie o niczym, tylko o tworze było mega trudne. Zwłaszcza dla tak energicznej istotki, jaką była Gwiazdeczka.
Obwiodła pyszczek granatowym jęzorkiem, starając się odsunąć skaczące, niczym króliki myśli na bok. Nie myśleć o gorącu promieni, które wnikało w jej łuski i sprawiało, że była nieco ospała.
Chciała nie skupiać się na tryliardzie nowych zapachów, które atakowały jej zmysły, ani o pięknych trelach ptaszków, skrzypieniu wiekowych drzewek, szumie liściu, które nuciły.
Spróbowała wtedy odnaleźć swoje źródło, które kojarzyło jej się z bezmiarem nieba, które ukochała bardziej, niż góry, których nigdy nie spotkała, a które winny być w jej krwi.
Poczuła to delikatne szczypanie pod skórą, mrowienie, gdy wyczuła leniwy prąd magii, trochę niespokojny, jak i ona sama.
Wyobraziła sobie bąbel wody – ta zawsze wydawała jej się straszna – o zwiększonym napięciu powierzchni, aby się nie rozlała. Było to trochę intuicyjne. Bąbel wody miał mieć średnicę główki cioci Chaosi. Gruby na jakieś trzy szpony, zbudowany po prostu z wody. Bąbel miał otoczyć główkę cioci, zakryć nozdrza, pyszczek, oczka. Wtedy wyobraziła sobie, że ta woda, która nie pozwala oddychać, po prostu zamarza, zamienia się w lód tak, jak jej zimny oddech, gdy zmroziła krzew podczas nauki z dziadziusiem. Lód miał być po prostu bardzo zimny, jak jej oddech i twardy, jak to lód. Wlała Maddarę do tej myśli, nie bardzo wierząc, że to się uda.
Podczas czarowanie nie wierzyła w siebie tak, jak walczyła normalnie.

[Deszczowa Kołysanka]

/tak ^^

Przypatrywała się Gwiazdeczce i kiwnęła głową. Jeśli mała wolała walczyć całą sobą, to najwidoczniej miała aspiracje na wojownika. Nie mniej jednak, magia jej się również przyda.
-Nie martw się jeśli coś ni nie pójdzie. Maddara bywa kapryśna.
Mrugnęła okiem i siadając sobie wygodnie, oczekiwała na twór. Coś drgało, coś się miało chyba dziać wokół jej łba. Ba.. Nawet poczuła wilgoć, ale to chyba tyle w temacie.
Może nawet lepiej że nie wyszło. Czymkolwiek by ją nie atakowano – woda była jednym z tych tworów, za którymi Chaos nie przepadała. Przypominało to o pierwszej lekcji pływania.. Za dobrze znała uczucie, kiedy brakowało powietrza. Tamto wspomnienie wyryło się w jej pamięci niezwykle dokładnie i mimo upływu czasu, nie zatarło. To dobrze, bo widziała w nim Jaspis, a każdy skrawek pamięci przywołujący siostrę sobie ceniła.
Wracając jednak do nauki, wymagała troszkę sprostowania.
-Fajny pomysł, dość rzadko mam do czynienia z atakami w tym stylu. Ale brakło ci troszkę właściwości i szczególików.
Oblizała pyszczek, z uśmiechem przypatrując się Gwiazdeczce.
-Podpowiem ci, że musisz zadbać o każde szczegóły, począwszy od wyglądu – woda jest wodą, ale też ma wygląd, na przykład tę swoją przejrzystość. Wygląd tyczy się też lodu, bo domyślam się że to chciałaś zrobić? Może być zarówno prawie przezroczysty, jak i czysto biały, prawie jak śnieg. To właśnie takie drobnostki, o których trzeba pamiętać. Prócz tego waga, smak i zapach.. A najlepiej brak smaku i zapachu, bo nad tym nie warto się rozwodzić. Odczucie w dotyku – woda jest mokra, lód może być gładki i śliski, a może mieć chropowatą powierzchnię.
Starczy tyrady o drobnostkach i szczególikach. Uśmiechnęła się do niej i mrugnęła.
-Nie martw się, trochę wskazówek i na pewno będziesz sobie z tym radzić. A teeraz..
Rozejrzała się wokół, w poszukiwaniu czegoś odpowiedniego do zaatakowania. I oczywiście, znalazła. A jakże by nie? Przecież nad nimi były jakieś iglaste drzewka!
Z miną rozbójnika, chwyciła w łapę dość dużą szyszkę i odskoczyła na odległość dogodną do rzutu.
-A teraz się broń!
Krótki zamach i szyszkowy pocisk już leciał w kierunku bratanicy! Ale czy młoda zdoła wyczarować coś, co zatrzyma ten niebezpieczny manewr ciotki?

[Księżycowa Łuna]

Mała nadęła nico policzki, kiedy pomimo usilnych starań, jej zaklęcie nie chciało się pojawić.
Uderzyła ogonkiem o ziemię.
To wcale nie było takie proste, zwłaszcza, gdy ciocia zaczeła mówić i tłumaczyć, o czym najwyraźniej zapomniała w swoim czarze.
– Na Nalanleę. Jak ty to ciociu spamiętujesz? Przecież plościej byłoby po plostu skoczyć i uglyźć, albo podlapać, a te czaly to jakieś no... chyba tylko dla baldzo mądlych smoków. To chyba oznacza, że musisz być baldzo, baldzo mądla – odpowiedziała swoim typowym świergotem, kręcąc z niedowierzaniem, a potem jakby z podziwem kanciastym łebkiem.
Mała z zaciekawieniem obserwowała, jak ciocia się rozlgąda, coś do niej dociera i łapię szyszkę.
Gwiazdka zaczęła się smiać, ale spróbowała. Tym razem wyobraziła sobie, jak od niej, do cioci, wieje mocny wiatr, na tyle mocny, że byłby w stanie unieść taką szyszkę, a nawet ją odepchnąć. Taki wiatr, który jest w stanie giąć korony drzew. Podmuch miał być jednak ciepły, a nie zimny, przypominać ciepły wietrzyk, ale o mocniejszej sile. Wiatr miał wiać pięć szponów nad nią, potem przed nią i trzy szpony od boków, miał więc nieco większą wysokość i szerokość, niż sama gwiazdka. Wlała Maddarę w ten czar.

[Deszczowa Kołysanka]

Chaos uśmiechnęła się, mrużąc oczy. Komplement ze strony Gwiazdeczki był milutki, ale sprawa wymagała też sprostowania. Może traktuje tak magię, bo jest mała i miała z nią małą styczność.. Kto to wie?
-To tylko na początku wydaje się trudne do spamiętania. Z czasem wejdziesz w wprawę i wyobrażanie sobie tworów nie powinno ci się wtedy jawić jako trudne.
Przeanalizowała sobie naprędce czar Gwiazdki, który wydawał się całkiem prosty. I o dziwo – skuteczny. Wiatr zawiał, a szyszka wraz z tym podmuchem wróciła do łapy Chaosu. Grzywka smoczycy rozwiała się, opadając z tyłu. Deszczówka przysiadła zaś, miażdżąc twór drzewa w łapie.
-Widzisz? To nie jest takie trudne. Możesz zacząć od takich prostych obron i prostych ataków, a potem przechodzić do trudniejszych.
Kto wie.. Może i Chaos coś podpatrzy. Sama pewnie zastosowałaby o wiele trudniejszą obronę tarczą, a taki wiatr był zmyślny i wręcz idealny do cofania toru lotu szyszek.
-Teraz obroń się, a potem mnie jakoś zaatakuj.
A co z szyszką? Otóż szyszka, pognieciona miała teraz bardziej kształt pyłku. Chaos uniosła ten pyłek maddarą. Przez chwilę wirował w powietrzu, a potem opadł, a w miejscu gdzie wirował, pojawiła się czarna kropla, wielkości szyszki. Nie, Deszczówka nie przerobiła pyłku na kroplę. Kropla to była tylko maddara, a wirowanie pyłku było.. Dla efektu. Od tak sobie po prostu, żeby przyszpanować przed dzieciakiem.
Fakt jednak był taki – czarna kropla wydawała się być zbliżona do wody. Zarówno wyglądem – lekko błyszczała, zdawała się być odrobinkę przejrzysta, a różnił ją tylko kolor, bo zamiast błękitu, czy też całkowitej przezroczystości barwiła ją czerń; jak i konsystencją – również płynną, chociaż troszkę gęstszą. Kropla o temperaturze pokojowej, bez smaku czy zapachu miała pojawić się dwa szpony nad łapą Chaosu, którą trzymała lekko uniesioną przed sobą i polecieć natychmiast ku Gwiazdce, aby rozprysnąć się jej na mordce. Była odporna na działanie wiatru, który tym razem jej nie zdmuchnie.
A co miało zrobić owe czernią mieniące się cacko?
Ano nic.
Po prostu chciała ochlapać Gwiazdeczkę i trochę nastraszyć mhrocznie wyglądającym tworem. Jedyny jej szwank, to to, że co najwyżej może być mokra. Tak czy inaczej, jeśli i tym razem uda jej się stworzyć dobrą obronę i jeszcze zaatakować, to Chaos przejdzie już do poważniejszych tworów. A tymczasem posłała maddarę w ten niby-atak i obserwowała reakcję młodej.

[Dzika Gwiazda]

Ziemie Wolnych Stad zawsze zadziwiały Zaranną. Po pierwsze były ogromne. Gdy tylko miała dzień wolny od nauk wylatywała i odwiedzała inną część wspólnych terenów. Po drugie zawsze znajdowała jakieś ciekawe miejsca, takie jak to, w którym obecnie przebywała. Trawa była tutaj wyjątkowo miękka i sprężysta. Zaranna położyła się na niej pod jednym z drzew, żeby odpocząć chwilę po szybkim, intensywnym locie. Z każdym księżycem coraz dalej wypuszczała się po za tereny Ziemistych. Czas nie był jednak z gumy i jeśli chciała wracać ze swoich wędrówek przed zmierzchem musiała latać szybko. Zielona smoczyca rozkoszowała się miłym, miękkim podłożem oraz cichymi odgłosami otaczającego ją lasu.

[Zorza Poranku]

Musiała częściej wybierać się na wspólne ziemie Wolnych Stad; takich miejsc jak Szklisty Zagajnik praktycznie nigdy nie odwiedzała, a było tu tak pięknie! Szła powoli po miękkim mchu, napawając się zielenią drzew, śpiewem ptaków i lekkim wietrzykiem na pysku. Kiedy dotarła do małej polanki i postanowiła na niej odpocząć, ujrzała nagle smoczycę leżącą pod jednym z drzew.
Pachniała niewątpliwie stadem Ziemi, jednak był to zapach skądś znany Ametystowej; popatrzyła na nieznajomą z pewną dozą ciekawości.
– Witaj – przywitała się, podchodząc do smoczycy. – Co tu robisz?

[Dzika Gwiazda]

Wygodne podłoże oraz spokój tego miejsca sprawiał, że Zaranna zaczęła przysypiać. Prawie już zasnęła, kiedy usłyszała kroki. Miały spokojny rytm i były wyraźnie słyszalne, co wskazywało na to, że zmierzający w jej stronę ktoś lub coś nie starał się ukryć. Spojrzała w tamtym kierunku i zauważyła starszą od siebie smoczycę, której łuski w górnej części ciała miały ciekawy żołto-beżowy odcień, zaś przy łapach i podbrzuszu fioletowy, przywodzący na myśl ametyst, który kiedyś pokazała jej Gonitwa. Nieznajoma miała także ładne, błękitne oczy oraz parę złotych rogów. Zaranna podniosła się, widząc że smoczyca wyraźnie zmierzała w jej stronę. Wyczuła woń stada Cienia, więc raczej nie miała się czego obawiać, choć ostrożności nigdy za wiele.
– Witaj, nieznajoma. – odpowiedziała z uprzejmością w głosie. – Jestem Zaranna Łuska. – nie dodała, że jest adeptką ani, że pochodzi ze stada Ziemi, bo pierwsza rzecz wynikała z jej imienia, a druga z zapachu, który pewnie mogła już wyczuć przybyszka. Uśmiechnęła się lekko. – Zwiedzam wolne tereny. Znalazłam to miejsce i postanowiłam zrobić sobie tutaj przystanek, leżąc pod tym drzewkiem. A ty kim jesteś? – zapytała, z ciekawością spoglądając na smoczycę.