Smoki Wolnych Stad

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

• Delikatnie przyglądała się każdej kolejnej gwieździe, która bardzo leniwie wspinała się na ciemniutkie niebo i sama w sumie nie wiedziała, czego próbuje się tam dopatrzeć. Albo.. kogo. Fakt, zazwyczaj wierzono iż gwiazdy na niebie są duszami jednak...
  Czy serio w tych małych punkcikach jest gdzieś Su? I czy znalazł tatę Szrona, tak jak chciał czy może dalej błądzi?
  
  Czuła wiele nieopisanych, kłębiących się w niej reakcji i nawet nie bardzo wiedziała jak je skategoryzować. Wiedziała że czasem ból brzucha niekoniecznie oznacza niestrawność a ucisk w gardle, nie oznacza że nadchodzi choroba.. ale czasem jej ciału nie chciało zwlekać się z legowiska lub po prostu chciało ono spać, mimo jej protestów. Nie bardzo też był ktoś, kto chciałby z nią o tym porozmawiać.. a może to ona unikała towarzystwa?
  
  Skowyt Wierchów

• Bezwiednie zaczęła przebierać przednimi łapami w śniegu, nim delikatnie zaczęła spuszczać na grunt wzrok. Ubiła nawet dwie kuleczki różnego rozmiaru, choć nie złączyła ich ze sobą. Postawiła obok i zaczęła ubijać kolejne.
  Choć słuch miała bardzo dobry, gdy nie skupiała się na otoczeniu była tak samo głucha jak przeciętny smok. Skrzypienie śniegu wychwyciła, jednak wzięła je za jakieś odległe dźwięki, najpewniej zwierzyny.
  
  Dopiero gdy usłyszała głos, bezwiednie rozgniotła mniejszą kulkę, trzecią w kolejności.
  – Oh. – odwróciła się delikatnie, a delikatny wiatr czule bawił się włosami jej grzywy. Wbiła pusty wzrok w smoka, który podszedł choć musiała mocno zadrzeć głowę do góry z racji dużo większego wzrostu przybysza. W porównaniu co do normalnego smoka był wielki a co dopiero w zestawieniu z nią. Oh, trochę jak Elsept. Ciekawe co u niego? Nawet nie wiedziała gdzie zniknął.
  – Dobry Wieczór. Nie jest w porządku. – nie czuła się najlepiej i to nie tak że pragnęła atencji tylko.. nie była nauczona kłamstwa. Ktoś pytał, odpowiadała jak było.
  
  Skowyt Wierchów

• Chmiel nie wyglądała, jak gdyby przeszkadzało jej to zadzieranie łba do góry, jednak co jakiś czas było słychać dość ostentacyjne strzyknięcie karku, oznaczające że no.. może zdrowiej byłoby dla starszej samicy żeby jednak jej rozmówca się położył. Ale to tylko teoria wysnuta z powietrza, bowiem Ziemista nie zgłaszała żadnych roszczeń a nawet w głowie o nich nie myślała.
  
  Jego pytanie zawisło w powietrzu, kiedy to samica pomrugała bardzo wolno powiekami. Wpatrywała się w jego dusze, gdy leniwy wiatr smagał jej umęczoną grzywę.
  – Chcesz ze mną posiedzieć? Być może gdy nie będę za dużo myśleć, przestane czuć się tak zagubiona. – powiedziała płasko, bez emocji i jakoś tak wcale nie wyglądała na smutną, bo nawet nie potrafiła w istocie tego swojego smutku nazwać.
  – Jestem Chmiel. – przedstawiła się zaraz grzecznie.
  
  Skowyt Wierchów

• Gdy się zniżył, śledziła go ślepiami trochę jak taka natrętna kobra i tylko brakowało żeby zamiatała językiem. Jej wężowe ciało nie pomagało w tej kwestii, do tego te.. dziwne puste oczy. Ale słuchała. I kiwnęła mu głową, delikatnie sięgając do jednego z jego rogów. Zaczęła mu.. nawijać na niego kwiatek. A palce miała zgrabne, długie i.. jeżeli Skowyt kiedyś patrzył na łapy Proroka, wyglądały wręcz kształtem identycznie. Różniły się tylko kolorem bo Chmiel posiadała na ich fantazyjne skarpetki w prążki.
  – Twoje imię coś oznacza? Mnie i moje siostry nazwano po roślinach – Chmiel, Imbir.. podobno była też Jaśmin ale nie zdążyłam jej poznać. Umarła. – mówiła to.. tak jakby opowiadała mu o pogodzie. Nawijała mu kolejne, cieniutkie łodyżki i niteczki, przeplatając je z płatkami kwiatów, które miała przy sobie. Robiła.. coś na kształt konstrukcji, przypominającej bardzo piękny, ozdobny powój wspinający się po jego rogu.
  – Nie przeszkadza mi cisza, nie przeszkadza mi rozmowa. Potrafię jednak być męczącym rozmówcą – Nie rozumiem smoków. – dodała, dodając kolejny, kwiatowy element do swojej konstrukcji.
  
  Skowyt Wierchów

• Chmiel skupiała się na zamontowaniu czegoś, co wyglądało na rogach Skowytu coraz to bardziej jak roślinna instalacja – Gdy zamocowała jedno kwiecie, zabrała się za mocowanie drugiego i.. słuchała. Co jakiś czas odsuwając głowę by sprawdzić czy równo udało jej się osadzić całą tę konstrukcje.
  – Nie szkodzi. Nie znałam jej nawet. Ale tata bardzo to przeżył. – tak, widziała to małe drzewko w jego grocie i dobrze wiedziała do czego służyło.. Wiedziała że ojciec kochał je wszystkie bez wyjątku.. Chmiel wzięła się za nawijanie kwiatków na kolejnym rogu. Ależ samiec piękny będzie!
  – To ciekawe. Wiem że istnieją inne języki, dlatego spytałam. Czasem coś, co brzmi nam obco dla kogoś ma wielkie znaczenie – piękny zapach suszonej róży, którą zaczęła "przyklejać" do swojej konstrukcji wypełnił chwilę ciszy, nim odpowiedziała mu na pytanie.
  – Tata Szron. Wybrał się w podróż z której nigdy nie wrócił, zanim jakakolwiek z nas się wykluła. Cała trójka była dziełem Uessasa, darem dla dwóch kochających się samców – Czarodzieja i Uzdrowiciela. – kiedy na zakręconych rogach pojawiły się ostatnie kwiaty, skorzystała z tego że samiec się pochylił i zaczęła nadziewać jego rogi (trochę jak kebaba, gdyby smoki wiedziały co to) malutkimi kwieciami stokrotek.
  – Dziękuje. Po prostu.. nie rozumiem uczuć. Radość, smutek, szczęście, gniew.. znam je tylko z nazwy. Niby nikomu to nie przeszkadza ale czasem nie potrafię kogoś zrozumieć. – miała doświadczenie z różnymi smokami i nie zawsze konfrontacja kończyła się dobrze. Ale Skowyt wyglądał na kogoś.. cierpliwego!
  – Dobrze czujesz się w tak dużej rodzinie? – zapytała nagle.
  
  Skowyt Wierchów

• Chmiel nawijała dalej, dopieszczając kolejny kolec. Tym razem postawiła na bardziej blade kolory, które miały komplementować kompozycje na tych dwóch, zakręconych z przodu.
  – Gołębie zadki nie są takie złe. Gdyby to był biesi zadek, wtedy bym się martwiła na Twoim miejscu. – odparła w skupieniu, choć jej ton nie wydawał się być jakiś taki żartobliwy to w jakiś sposób w sumie.. pociągnęła ten żart. Idea żartu była jej obca co prawda, jednak Sikorka często mówiła takie rzeczy i Chmiel nauczyła się, kiedy najlepiej jest coś pociągnąć... logicznymi faktami. Biesie zady strasznie śmierdziały, więc ten kto nazwałby tak dziecko, musiał.. bardzo go nie znosić. Z drugiej strony ją nazwano po roślinie, której szyszki w dużej dawce zabijają smoki więc kimże ona była, by wyrzucać takie osądy?
  
  Słuchała tego, co mówi o swojej rodzinie. W sumie brzmiało jak.. Ziemia. Nawet ją to pocieszało że w Mgłach też jest jedna, wielka rodzina bo w jakimś stopniu nikt nigdy nie zostanie sam, prawda?
  – To ciekawe. Jak się czujesz jako "ten najstarszy"? Moja starsza siostra zawsze mi we wszystkim pomagała i stawała w mojej obronie.. Czasem zastanawiam się, co u niej i czy jest szczęśliwa poza granicami.– wiedziała że tak jest. Czasem smoki odnajdują szczęście poza granicami, wyruszając po prostu w podróż. Wtedy zdała sobie sprawę, że chyba źle opisała biednemu Hissethowi co miała na myśli. Oderwała się na chwilę od kwiecistej roboty, zerkając na niego pustym wzrokiem.
  – To prawda. Mojego przebudzenia nikt się nie spodziewał, patrząc na to że Jaśmin umarła we śnie. – tu musiała się z nim zgodzić, czasami.. dobrze jest trwać w takim zawieszeniu. W sumie babcia Goździk też umarła we śnie, prawda? Uh.. Ah, tak! Sprostowanie!
  – Ale jeżeli chodzi o Tatę Szrona, umarł za granicami. Do dziś nie wiem do końca jak dokładnie. – i wróciła do nawlekania kolejnych kwiatów. Nieźle jej szło, była już w połowie kolców, teraz też robota szła jej szybciej bo były jednak krótsze niż rogi!
  
  Kiedy zadał jej pytanie, nie odpowiedziała od razu.
  – Mi to przeszkadza. Jakby to sprzecznie nie brzmiało, przeszkadza mi akceptacja. To że wszyscy podchodzą do tego, jakby to było coś, na co można machnąć łapą. Dla mnie nie jest bo czuje że odstaje. – odezwała się w końcu, muskając palcami płatek jednego z kwiatów, które właśnie zamontowała na kolejnym rogu.
  
  Wróciła do dalszej roboty, słuchając o rodzinie.
  – To bardzo ciekawe jak Mgły i Ziemia są w tym temacie podobne. Dwie duże rodziny, kilka pokoleń zbitych w jedno stado.. I trochę świeżej krwi. – tak, z tego co mówił atmosfera musiała też tam być rodzinna. Jak w Ziemi!
  
  Skowyt Wierchów

• Chmiel aż sobie przerwała, przekręcając głowę. W sumie..
  – Jeż w istocie jest do Ciebie podobny. Nie myślałeś by na polowaniach skorzystać z podobnego przywileju i nadziewać sobie zdobycz na kolce? Jeże są w stanie przenieść w ten sposób na prawdę dużo. – tak. Chmiel znała się trochę na zwierzętach przez to iż większość swojego życia spędziła w.. lesie. I w puszczy. I na równinie. Ogólnie na polowaniu, wiadomo o co chodzi.
  
  Wróciła do zadania i musiała podejść na bok co niestety sprawiało że nie siedziała mu już przy pysku ale słuchała, co było widać po delikatnych ruchach uszu, dość fantazyjnych swoją drogą. Pokiwała mu leniwie głową, trawiąc chwilę słowa. Czy Imbir taka była? Czy.. obserwowała? Bazować mogła tylko na tym, jaka była dla niej w dzieciństwie a to..
  – Imbir.. tak. Cieszyła się moim towarzystwem ale potrafiła być nadopiekuńcza. Pomagała we wszystkim, uważała na mnie jakbym była z kruchego lodu. Ale jednocześnie była w tym bardzo... rozważna. – zabrakło jej słowa. Tak.. teraz.. jakoś poczuła jej dotyk na łuskach. Delikatny uśmiech, to jak pomagała jej schodzić z grzbietu dziadka, jak stawała w jej obronie nawet gdy nie musiała.
  – Bycie starszym rodzeństwem musi być miłe. – podsumowała, nakładając kolejne, kwieciste ornamenty na kolce skowytu. Przyglądała im się, w myślach zastanawiając się że.. wyglądał dalej jak drapieżnik. Mimo kwietnego zdobienia, dalej jego skóra, rozmiar i kolce mogły zabić jeżeli bardzo się postarał. To poniekąd fascynujące.
  
  Na jego pytanie nie zareagowała źle, było.. normalne.
  – Gdzieś około.. trzydziestu księżyców? Kawał czasu. Smoki, które były młode gdy zasypiałam, teraz są starszymi. – to było jak dziwny, niezrozumiały przeskok w czasie, taki w którym ciężko było jej się odnaleźć i nie zamierzała wcale a wcale tego przed Mglistym ukrywać. Po co, skoro był z nią szczery? Na następne słowa pokręciła jedyne głową.
  – Tak i nie. Przyzwyczaiłam się już że smoki tolerują wiele dziwactw i odstępstw, póki nie przekraczasz pewnych norm. Gdybym na przykład chodziła i zabijała pisklęta dla mięsa by wykarmić stado, pewnie byliby mi mniej przychylni. Albo gdybym opuściła Ziemię bez wyraźnego powodu, dla mojego widzi mi się. Może gdybym czuła wszystko normalnie, nawiązałabym inne więzi i czuła się lepiej sama ze sobą. Pogodziłam się jednak z tym że nigdy tego nie zaznam i pozostaje mi to, co jest. To, jak jest. – zauważyła to. Pewne rzeczy były przyjmowane z delikatnością, inne.. niekoniecznie. Może podałą Hissethowi trochę ekstremalne przykłady ale tylko takie przyszły jej teraz do łba.
  
  W swojej instalacji dochodziła już do ogona. Dobrze, na samym ogonie kolce są mniejsze to też da po prostu zaplecione ze sobą maki by przełamać kolor.
  – W istocie. Choć pewnie z samymi założycielami stad nie mamy wiele wspólnego, wydaje mi się że każde stado ma okres gdzie długo buduje historię. Gdy jedni umierają, na ich miejsce przychodzą następni. Ale wszystko zamyka się w rodzinnym klimacie. Czy myślałeś czasem, co by było gdybyś wykluł się poza Wolnymi? – zapytała z ciekawości.
  
  Skowyt Wierchów