Smoki Wolnych Stad

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

• Stwór wstrzymał oddech, kiedy to już za którymś razem z kolei dotknęła go i była.. Tak blisko.
  W sumie dlaczego wstrzymała oddech? Nie wyglądało to na jej zachowanie. A może?
  
  Słońce.
  
  Piórem zajął się tylko na moment, potem wypuszczając je z pyska. Była to jakaś jego dziwna chęć poznania smaku, bez konieczności zabijania. A ona dawała mu się, pozwoliła nawet na coś takiego...
  Prażyło. Choć był tu cień. Jej dotyk parzył i dusił. Z niewinnej Ćmy, owcy w grubiutkim futrze obszyła się przy pysku kłami, których pozazdrościć mógłby jej niejeden drapieżnik. Rozbierała go--mnie-–-nas? Tylko nie wiem czy ze wstydu, którego jedna część nie miała czy może z odwagi? Tłoczyło mi--mu--nam przez głowę wiele myśli bo to pierwszy raz, kiedy czułem z nim jakąś jedność. A wytłamszonych z uczucia i brutalnych bliskości byłem świadkiem wielu, za każdym razem mdliły mnie coraz to bardziej, bardziej.. Czyżby powrót z martwych każdemu z nas poprzestawiał klepki a wyszło to dopiero teraz?
  Dmuchnął gorącym powietrzem w jej pióra.
  
  Samica mieć gorący oddech.
  
  Jak Ty.
  Zaczepiasz ją, powolutku spychasz na krańce wytrzymałości choć nie powiedziałeś jej niczego konkretnego. Niejednoznaczny zapach, który mieszał w sobie tak wiele uczuć że aż odurzał zaczął bezwstydnie tańczyć w powietrzu. Drażnił nos. Gdyby była to po prostu chuć, byłoby o niebo prościej. Dla niej, dla niego i.. Dla mnie. Dalej przebijało mnie jakieś dziwne poczucie że mógłbym coś zrobić. Z jednej strony chciałem spróbować, z drugiej bałem się rozczarowania.
  Kolejnego zresztą.
  
  Być blisko i nie rozumieć.
  
  Nie rozumiał, tak samo. I pozwalał jej na dotyk, jak każdej z resztą, która była w stanie go uspokoić. Delikatnie nachylił znów łeb, choć musiał wygiąć go wręcz boleśnie, ze względu na różnicę ich wzrostu. Nie przeszkadzało mu to jednak, dmuchnął raz po raz, jak gdyby czerpał jakąś dziwną przyjemność z zabawy jej piórami. A może próbował odnaleźć jakąś jedną, znajomą nutę w tym wszystkim?
  Przeciągali to, każdy w swoją stronę choć w niej coś rosło w nim kłębiła się karuzela niezrozumienia.
  Co ja bym zrobił? – Zapytałem, sam siebie.
  Będąc blisko z samicą, ignorując fakt że się nie znamy.. Co jeżeli ona byłaby bliska mojemu sercu?
  Ująłbym jej łapy. Tak delikatne i kruche, rozgrzane palce ucałował jeden za drugim by później uraczyć je zimnym oddechem. Później być może spleść je z moimi, rozkoszując dziwnym dysonansem pomiędzy ich rozmiarami czy teksturą w dotyku. Chropowate i miękkie.
  Być może nachyliłbym się do jej ucha, objął skrzydłem, przysuwając wpierw ogonem by pogłębić bliskość. Uważać na nią, bowiem jest krucha a ostatnim czego chciałbym to jej krzywda.
  A może objąłbym ją obiema skrzydłami, chcąc schować przed światem?
  A może sprawił by było nam odrobinę zimniej, byśmy nie stopili się w gorącu naszych ciał?
  Czy po prostu wystarczyłoby wyszeptać jej imię?
  
  Imię.
  
  Bestia przysunęła łeb bliżej ucha Uzdrowicielki.
  – Baal. –..... huh?
  
  Płocha Ćma

• ...Nie rozumiałem. Przez chwile Bestia jak gdyby dała mi dotknąć umysłu i pokierować swoimi łapami albo nasze myśli w dziwnej harmonii nasunęły się na siebie, czego.. Nie doświadczyłem nigdy wcześniej odkąd to narodził się on I przez to nie potrafiłem już podchodzić do niej z takim dystansem, jakim podchodziłem wcześniej. Po prostu w jakiś dziwny, pokraczny sposób jako byt bez ciała potrafiłem odwrócić wzrok, udać że coś co robi Stwór nie dotyczy bezpośrednio mnie. Ale.. Ten mały gest, choć mógł być przypadkiem i dopowiadam sobie do tego jakąś historię by poczuć się lepiej.. Ale czy poczułbym się lepiej? Bestia zamierza znów dać to, co wszystkie od niego zawsze chcą.
  Smoczyce tych terenów nie dbają o to z kim i gdzie. Próbuje cały czas jakoś poukładać sobie w głowie, dlaczego żadnej z nich nie tknie sumienie, dlaczego żadna się nie boi, nie czuje obrzydzenia a tak chętnie oddaje się, czasem nawet po raz pierwszy obcemu.
  Poczułem dreszcz, którego on nie poczuł.
  
  Zapach.
  
  Ten sam, który czuł już wiele razy. Dla niego nie było to nic nowego, nic zdrożnego, ot natura która rządziła się sama swoimi prawami. To ja z jakiegoś powodu czułem się gwałcony i obdzierany z godności, kiedy dochodziło do jakiegoś zbliżenia mimo iż to ciało nie było tak dawno moje. Ale ten jeden, pieprzony gest zasiał mętlik w głowie.
  Bo mogę jednak coś zrobić? Czy po wykopaniu się z tego pieprzonego dołu wróciło mi czucie?
  .........
  Przewrócił ją. Popchnął tak by mogła znaleźć się przed nim. Pragnęła bliskości i dalej mogła poczuć obie te rzeczy. Powoli nadchodziła już noc a oni oboje zdawali się tracić rozum. Choć Stwór nie miał go za grosz, był tylko kolejnym raz narzędziem, którego ktoś zamierzał użyć dla silnego potomstwa.
  Czy ja jednak.. Znów dam porwać się w okowy obrzydzenia, zamknąć ślepia, wyprzeć że to się dzieje.. Tak było by najprościej, jednak teraz narodzony został mały protest, rozrywający mi boleśnie serce, którego przecież nie mam.
  A on spojrzał jej w ślepia, górując na nią i zaprosił w brutalny taniec.
  Co powinienem zrobić?
  
  Zadrgał, szalejąc poniekąd od jej zapachu a ja próbowałem łagodzić swoje własne myśli. Słodycz jej delikatnej szyi, którą spijał tak łakomie dla mnie była największą goryczą, jaką dane było mi smakować. Zębiska, które jeździły po delikatnych łuskach uroniły kilka kropel czerwonej cieczy, o lekko metalicznym posmaku a mi rosła piana w ustach.
  A może.. Ona też tu jest ofiarą?
  Miała tak kruche ciało iż przechodziły mnie bolesne konwulsje z każdym mocniejszym jego ruchem, choć nawet nie spletli swoich ciał razem. Bolało, jak gdyby było najgorszą pokutą a ja nie znalazłem w pysku słów swojej kolejnej modlitwy, prośby o przebaczenie. Choć... Jeżeli pragnęła go tak bardzo, czy powinienem w jakikolwiek sposób zawierać głos?
  Próbowałem sam na jej pysku wyczytać kolejne to emocje, oczami Bestii która pożerała każdą jej łuskę, dmuchając gorącym oddechem w coraz to bardziej czułe miejsca, próbowałem odnaleźć w niej.. zrozumienie.
  Jeżeli odnajdę w niej coś innego poza ochłapem mięsa, jeżeli pomyśle o niej jak gdyby była moją prawdziwą kochanką, której to ja – nie on – oddałem serce, chcąc być posłusznym jak pies to może moja katusza będzie mniejsza? Gdyby tak zanurzyć się w oceanie namiętności, który był dla mnie jedynie zgniłym ochłapem, rzucanym przez stwora czy.. Byłoby to i dla mnie czymś przyjemnym?
  Patrzyłem więc.
  Czekałem na obraz, który i mnie urzeknie, który sprawi że zechcę zanurzyć się w głębokich wodach pożądania, gdzie nikt nie wyciągnie ku mnie łapy po prostu dając mi utonąć. I utonę bez wyrzutów sumienia, czy tak byłoby dla naszej dwójki lepiej?
  Dla mnie była obca. Drżała pod wyczynami Bestii, która bawiła się jej ciałem. Nie dała jeszcze tego, czego pragnęła a jednocześnie spełniła pewne oczekiwania a ja.. Jak gdybym stał z boku, bezwstydnie patrząc na ich akt. Ale szukałem, szukałem w niej czegoś na kształt twarzy.
  Zniszczysz mnie.
  Będę Cię przeklinać do końca życia.
  Szukam w twoim oddechu kojącego dźwięku, w drżeniu Twojego ciała tej samej namiętności..
  Niczym żebrak proszę, byś się nią ze mną podzieliła i poprowadziła jak ślepca w okowy piekła bo jeżeli zrozumiem, być może przestanę cierpieć?
  Płocha Ćma

• Zbliżali się coraz to szybciej do samego aktu, który już nieuchronnie miał się ziścić, bowiem żadna strona nie dawała jawnych protestów. A raczej.. Dali się stłamsić w wir bezmyślnych pragnień, które to nie ciągnęły za sobą niczego głębszego. W tym, co obecnie działo się między nimi dwoje nie było praktycznie żadnego pożądania, chęci kąsania ciała na mniejsze kawałki aby to delektować się wspólną ucztą, kiedy to uczyli się siebie.
  Nie. Nie było tego.
  Zwierzęca rządzą, pragnienie zapisane w naturze które czemuś służyło oraz tak dramatyczne poczucie osamotnienia które nawet tym się zaspokoiło.
  Tragiczna historia, której rozpoczął się akt kolejny, trzymając publikę w przejęciu oraz wirze bardzo to mieszanych uczuć.
  Krztusiłem się jej zapachem i chciałem ronić łzy nad jej kruchością, bowiem ewidentne nie lubiła bólu. Drżałem, choć Bestia nie zachwiała się ani na moment, gdyż jej rozum – już i tak nieistniejący – odpłynął gdzieś na bok świadomości. Zostaliśmy sami a ja, jak te zbłądzony poeta który to w oddali podziwia piękność, zostałem z nią sam. Palce miała tak delikatne a oddech rosnącej, rozpierającej rozkoszy zdawał się jedynie mieszać ze zdezorientowaniem. Czy...
  Patrzyła się w ślepia Stwora jak sarna, prosząca o choć chwilę oddechu nim wyzionie ducha, delikatnie oplotła swój ogon wokół grubego, kolczastego jak gdyby chciała sama się pocieszyć. A potem całowała jego blizny, jedną po drugiej. Czyżby próbowała jakoś go okiełznać a może.. Może jakoś dotrzeć do niego? Bo o mnie nie mogła mieć przecież pojęcia.
  Starała się, w istocie. Lecz ja, niczym największy łotr nie potrafiłem tego docenić. Czując jak gdyby wszystko to było iluzją, nie chcąc oddać się w wir niezrozumiałem mi namiętności, choć tak delikatnie głaskała, łagodnie zapraszała do tańca..
  Bo czy ów panienka oddawała się bardziej na ofiarę a może w istocie, pragnęła czułości?..
  Czy była gotowa zbudować dom? Powolutku drążyć kroplą skale zamarzniętego serca?...
  W złotych ślepiach nie wypatrzyła niczego. Jedynie przemknął jej cień smutku a w powietrzu zawisnął zapach bezradności. Bo nawet jeżeli imię "piękna" byłoby dla Ciebie stworzone, nie mogłem Cię uratować.
  Bestia była obdarta z godności, niewzruszona jej niemymi prośbami.
  I właśnie poruszył się, obdzierając ją z godności. Jak dzikie zwierze, którym zresztą był wdarł się do środka delikatnego królestwa, zaczynając burzyć jego ściany. Zaparł się na łapach bardziej, a jego łeb wymknął się z jej palców, jak gdyby był motylem który to odfrunął znów w okolice jej barku. Nie gryzł, językiem jedynie zlizując krew z zakrwawionych piór.
  Zaschło mi w gardle, czy tak powinienem postąpić? Poddać się na samym początku, gdyż obraz jaki dostałem nie był aż tak poruszający? A może nie chciałem by był?
  Przez obrzydliwy obraz mechanicznych ruchów, pozbawionych delikatności... Przez warczenie, które cichutko przecinało ciszę... Próbowałem wyobrazić sobie – znów zresztą – co ja bym zrobił..
  Byłaś ode mnie odważniejsza, droga Ćmo. A może głupsza?
  Nie byłbym godzien, nie byłbym gotów i nie ośmieliłbym się prosić Cię o to byś się przede mną kładła. Lekko opadlibyśmy razem, ciesząc się zwykłą bliskością. Poznawałabym dotykiem Twoje pióra, chłonął zapach próbując się z nim oswoić. Być może poprowadziłabyś mnie jak ślepca swoją delikatnością przez wzbudzone morza. Pokazałabyś mi co to znaczy, gdy serce nie drga ze strachu, posłałabyś mi uśmiech pozbawiony żalu który przeznaczyłabyś tylko dla mnie..
  Dzisiejszy zdawał mi się fałszywy. Próbowałaś się pocieszyć, prawda?
  A jednak, zatraciłaś się tak łatwo.. Nie wymagałbym tego, dając Ci czas byś mogła poczynić coraz to powolniejsze kroki.
  Przeszlibyśmy razem, rozkoszując się rosnącą namiętnością.. Nauczyłabyś mnie tego słowa, delikatnie płynącego z Twoich małych, rozchylonych warg. Owiała mój pysk ciepłym powietrzem, podzieliła pragnieniem.
  Oddałbym Ci kawałek swojej duszy, czy utuliłabyś mnie tak czule jak Bestię?
  Przyjęłabyś mnie z taką samą troską jak Stwora?
  A może wtedy patrzyłabyś z obrzydzeniem-–
  -Wrr...
  .....
  Jak ja teraz.
  Choć teraz należę do Ciebie, całym sobą, jak nigdy żaden pies nie był oddany swej Pani.
  Bowiem choć bardzo to wypieram, dla Ciebie jestem nim.
  Stwór nie przestawał posilać się jej ciałem, szarpiąc jak padlinę a jednocześnie dawać to o co prosiła jej żądza.
  Płocha Ćma

• [Rączki na stół ;))))]
  Gest ją zaskoczył a ja nie poczułem się wcale lepiej.
  To nie tak że w jakiś sposób nie doceniałem tego, że choć na chwilę wstrzymałem jej cierpienie ale... Teraz czekała mnie okropna przeprawa, taniec na kruszącym się pod łapami lodzie gdzie to byłem na otwartym morzu. Jeżeli kra się pode mną zarwie to.. Utonę.
  Bestia napoiła się wszystkimi łzami, jakie wylała z siebie Słoneczna, jednak nie wiedział co dalej. Instynkt bił się z moim szorstkim głosem, który rozbijał się dalej w jego odzyskanej na moment świadomości.
  
  Smoczyca już nie płakać.
  
  Tak. Ja chce jednak uciec. Delikatnie wycofać się z niej i zostawić ją tu, potem zaszyć się gdzieś tam gdzie by mnie nie znalazła. Ale... Nie czułem się w takiej mocy, by móc wpłynąć na Stwora aż tak. Zastygł on jednak, wpatrując się w nią z wręcz absurdalnie niewinną ciekawością. Dalej byli w pewien sposób (okropny, jak dla mnie) jednością a jednak zdawało się iż Bestia dopiero teraz zechciała ją w jakiś większy, bardziej skomplikowany czy też spokojny sposób poznać. Wonie, jakie kotłowały się w powietrzu nie działały dobrze na jego instynkty.
  Miałem wrażenie że lina, na której pozornie go trzymam, wyślizguje mi się z łap.
  Gdy mu podziękowała, opierając się luźniej ten począł łapać pyskiem jej łapy. Nie gryzł ich a jedynie językiem przetaczał się między palcami, chcąc smakować ją w lekko.. Inny sposób. Robiąc sobie przerwę od brutalnego aktu, pociągał nosem, balansując na granicy szaleństwa.
  Wyślizgiwał mi się coraz bardziej. Ale może dam radę choć jeszcze chwilę go przytrzymać...
  Dlaczego do jasnej cholery ona nie uciekała? Sprawiał jej ból a ona, jak gdyby była boską męczennicą dalej trwała i wydawała się chłonąć lekki, pozornie miły gest Olbrzyma, jak gdyby było to najwyższe czy też najbardziej szczere wyznanie miłości na tym świecie.
  Dlaczego nie uciekasz?
  Przemknęło mi przez myśl że może nie ma siły. Że może poddała się, jak pożerana sarna pod cielskiem drapieżnika, który to jest od niej większy, silniejszy.. Oboje odwlekamy egzekucje, upajając się chwilą spokoju. Chwilą, kilkom oddechami, jeżeli mam być szczery.
  Bestia mruknęła w jej ucho, domagając się jakiejś jeszcze reakcji nim powróciła do uboju. Narazie trzymała się na wodzy, choć nie wiem dlaczego...
  No właśnie. Odpowiedz mi, potworze.
  
  ...Baal czuć się dobrze.
  
  Tak, jednak to kwestia czasu gdy cierpienie powróci.
  W sercu miałem nadzieje, przeplataną wręcz z błaganiem by – póki mogła – wycofała się jak najszybciej, ucieka i nigdy już nie powróciła.

• Ah, była jak zesłana przez najgorszego czorta. Ubrana w delikatne, jasne pióra które wiatr pieścił w delikatnym tańcu, tak drobna iż po swoich łapach nie pozostawiała najdrobniejszego śladu.. I krucha, kruchutka iż nie znalazłby się taki co zechciałby ją dotknąć. Porwała się w taniec z obrzydliwym, poharatanym potworem który po prostu tego nie widział.
  Każdy kolejny oddech ściskał mi gardło mocniej a on patrzył się na nią spokojnie, na pysku nie przyjmując żadnej mimiku. Siedziała w potrzasku, złączone ciała nie miały w sobie niczego porywającego były.. Odrażające, złączone w jedno pod przymusem prymitywnych instynktów. Zapachy w powietrzu docierały do moich nozdrzy małymi strużkami, boleśnie drapiąc gardziel.
  Oh wysłanniczko samego diabła, pisali o Tobie tak wiele wierszy, palili dla Ciebie tak wiele ksiąg.. Kusiło.. Musnąć te pióra. Po prostu opaść i ją przygnieść, jeżeli chce być rozdarta, niech umrze pod ciężarem swojego grzechu. A może.. Może nie?
  Dawno zgubiłem wątek, poczucie kto jest ofiarą a kto drapieżnikiem. Może oboje byli jednym i drugim, nie mogąc zdecydować się kto do końca ma odegrać swoją rolę, lekką łapą przerzucali się nią między sobą.
  Mruknęła.
  To zwróciło uwagę Bestii, która nieznacznie przekręciła łeb. Zaczęła powolutku wyłapywać, co dokładnie podobało się smoczycy i jak wykrzesać z niej... Coś. Nie rozumiał dlaczego powinien, wcześniej żadna zapewne nie dawała mu sygnałów, za którymi mógłby iść po prostu przyjmując co ma do zaoferowania.. A może? Coś było w niej specjalnego?
  Łaknęła bliskości, jak spragniony pustelnik. Aż sama zaczęła się delikatnie poruszać by samemu smakować nowego dla niej uczucia. A Bestia zdawała się gdzieś odpłynąć, nieruchomo a jej ślepia zdawały się być wbite w nią a jednocześnie... Nieobecne.
  
  Ja czuć.
  
  Czuć co?
  
  Czuć mrowienie w łapach.
  
  Hm...
  
  ....Kim Ty być dla Vedilumi?
  
  Nikim ważnym. Nie musisz mnie.. chwila. Czy Ty mnie słyszysz?
  Warknął i pokręcił łbem.
  
  Dziwna moc inny smok?
  
  ....Nie. Oh na bogów, jak gdybyśmy byli ułomni oboje! Dwie osobowości w jednym ciele! Najświętsza, jak gdyby to była jakaś powieść niezbyt rozgarniętego poety! Aż mi niedobrze....
  
  Obcy smok denerwować Vedilumi.
  
  A wiesz jak Ty mnie denerwujesz? Zmarnowałeś WSZYSTKO. WSZYSTKO! Kim byłem, co wiedziałem, jesteś parodią prawdziwego Vedilumiego! Czyli to jest ciąg dalszej kary za zmartwychwstanie? To że jesteś mnie świadomy??
  Umilkł. Jak gdyby przestał słyszeć. Bo chyba kurwa przestał.
  Pomrugał ślepiami, wracając do samicy. I zaczął znów się ruszać, tym razem jednak próbują naśladować jej ruchy niż robić to "po swojemu" – Nie łapał więc żadnego konkretnego rytmu, znów zniżając łeb i zaciągając się jej zapachem. Przejechał nozdrzami po jej podgardlu, nadstawiając uszy.
  Była.. Ciekawa.
  Ta nowa, niezrozumiała reakcja i to że miał w tym akcie więcej świadomości.
  A ja siedziałem tak, zawieszony w nicości, zastanawiając się czy nasz dialog przypadkiem nie był oznaką początków mojego szaleństwa..

• Minęło trochę czasu..
  Na terenach Ziemi czuł się.. Lepiej. Otaczał go błogi spokój bo choć grasowały tam drapieżniki, szczególnie wredne ptaszyska to jedzenia było pod dostatkiem. Ziemiści w większości zdawali się całkowicie nie zwracać na niego uwagi a też niezbyt często na nich trafiał, żyli więc w dziwnej symbiozie obok siebie.
  Nie narzekał. A ja.. Ja też nie narzekałem.
  Bestia wyciszała się z każdym kolejnym księżycem, nie czując głodu po prostu wędrowała lub wypoczywała a mi pozwalało to zbierać myśli. Egzystencja z nim była dalej uciążliwa, jednak mniej namacalna a przez to również potrafiłem zachowywać choć pozorną kontrolę nad sytuacja i bardziej wypierać położenie, w jakim się znajdujemy.
  Nie miał powodu wracać na tereny wspólne, wspomnienia związane z życiem tu znów zaczęły mu się mieszać i nie był dalej pewien co mu się śniło a co nie. Zapachy czasami dawały jakieś przypomnienie, jednak zdarzyło się iż po prostu mylił smoki. Zapach mówił o jednej, jego wspomnienia o drugiej. Na szczęście.. Nie wyniknęło z tego żadne nieporozumienie, od swojej śmierci bowiem nie spotkał żadnego Mglistego, który wzbudziłby skrajne emocje.
  Rozpoznałem to miejsce, gdy się zatrzymał. Ogarnął mnie gorzki posmak na języku a.. Ah, tak. Wczepiła mu w grzywę pióro a ich pożegnanie było bardzo dramatyczne, choć według mnie tak musiało być. On natomiast pamiętał już to wszystko jak przez mgłę.
  Pomyślałem o tym piórze. Być może gdzieś było? Zapewne zniknęło z jego grzbietu po pielęgnacyjnych zabiegach Mirri.. I wyglądał on przez to lepiej, na bardziej zadbanego. A jednocześnie jak gdyby ucięła z niego część historii, którą na sobie nosił.
  
  Co to być za miejsce?
  
  Tereny wspólne, oczywiście. Miejsce spotkania ze Słoneczną.
  
  Stado Słońca?
  
  Stado Słońca. Miejsce bardzo.. Intymnego spotkania. Nie pamiętasz?
  
  ...Vedilumi pamiętać smoczycę Słońca. Jedna gryźć, druga krzyczeć-–
  
  Baal.
  Nie powinienem Ci podpowiadać ale irytujesz mnie okropnie.
  
  Baal...
  
  Zaciągnął się wszechobecnym zapachem, nie czując w nim nuty nikogo z ich sojuszniczego, z tego co udało mi się posłyszeć Stada. Ot, były jakieś blade ślady ale każdego z nich to też ciężko było określić kto, gdzie i kiedy tu przechodził. Żadnej znajomej nuty.
  Powinniśmy stąd iść, mam złe przeczucia.
  Ale on usiadł sobie po prostu, trochę spięty i zdezorientowany.
  
  Płocha Ćma