Smoki Wolnych Stad

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Pokiwał łbem z aprobatą, gdy uczennica zadała pytanie. To oznaczało, że go słucha. No, przynajmniej na tyle, aby wyłapać nieścisłości.
– Mmm! Gadzik prawi słusznie. Tak, tak. Gadzik może być zauważony-złapany przez zwierzyna kiedy tak robić kamuflaż, ale gadzik musi pamiętać, że taka forma skryto-chowanie być absolutna ostateczność. Tak, tak. Niemniej czasem zwierzyna nie patrzeć, a gdy nie patrzeć, móc minąć. Nawet jednak, gdy gadzik chowa udając coś dużego, powinien pamiętać żeby dobrze pachnieć-smrut. Jak gadzik pachnie-smrut to wtedy ptaszke nie wyczuje, albo weźmie za padlinę. A wtedy podejdzie bliżej i gadzik może zrobić dziabas!
Bacznie obserwował jak młoda ziemna prezentuje zdolność kopania dołu. Zmieniał przy tym swoje położenie kilka razy i choć większość rzeczy byłą dobrze, tak faktycznie poroże stanowiło kluczowy problem Chromy. Ale spokojnie- na to też znajdzie się sposób.
– Mmm! Rybke! Co do terenu, to gadzik dobrze odpowiada, ale rewir zależeć od gadzik. .Gadzik górski lepiej góra, gadzik morski, lepiej morze. Ale gadzik zapomina też teren niebezpieczny jak strome skarpy, klify oraz skała wystająca nad woda lub rozlewiska gdzie prąd silny i móc rzucić gadzik o niebezpieczna przeszkoda, albo wiatr strącić z urwisko lub sprawić, że poślizgnąć. TEren niebezpieczny tak samo dla ofiara, jak gadzik. Poza tym, gleba-gadzik dobrze-chyżo kopie dół, ale musi pamiętać o różke. Różke móc być ignorowane, a czasem zdradzać w płaski teren. Dlatego dobrze, że nawet jak wystają, to obwiesić jakiś glon, luz użyć ma...ma...maddara, o!
I w tym momencie olśniło Syreniego, bo właśnie zdał sobie sprawę z tego, jakie kolejne zadanie da Chromie.
– Teraz z pomocą maddara gadzik zmienić kolor poroże, że wyglądać jak kikut drzewke, albo coś innego, naturalnego. Gadzik móc wymyślić sobie sposób w jaki chce zabarwić różke.

– Chyba pozostanę przy obwieszaniu rogów, ale chętnie spróbuję to maddarowe rozwiązanie. – Na codzień magii używała tylko do przyrządzania posiłków. Tak, lubiła bardzo kombinować z mieszaniem, grzaniem i oziębianiem tego i owego. Jednak nigdy nie wpadła na pomysł, by zmienić sobie kolor. Albo ogólnie kombinować z nią na swoim ciele. Zazwyczaj kojarzyła jej się z destrukcyjną lub obronną właściwością. Nawet pieczenie mięsa, gdyby zastosować na smoku... no... nie było by zbyt fajnie. Niby dało się z niej robić nieszkodliwe rzeczy, ale nie pamiętała już nawet, czy widziała smoka używającego magii "pasywnie", bez krzywdzenia lub chęcią obrony. Albo leczenia. Ale to coś kompletnie innego!
Skupiła się na swoim źródle. Wyciszyła ciało, uspokoiła się i pozbyła zbędnych myśli. Może przy małych rzeczach nie potrzebowała takich przygotowań, ale teraz miała magię wykorzystać na sobie i trochę... trochę się bała.
Wyobraziła sobie najpierw prostą błonkę na jej rogach i wystających częściach pyska, wraz ze ślepiami. Początkowo była przepuszczającym powietrze, cienkim, przezroczystym tworem. Następnie przyszedł czas na nadawanie właściwości. Najpierw kolor, bo to było tutaj głównym celem. Pokryła nim całą błonkę, jedynie z wyjątkiem ślepi, by mogła wszystko na spokojnie widzieć. Błonka była więc brązowa, ciemna, z delikatnie jaśniejszymi i ciemniejszymi pasami ciągnącymi się od dołu w górę, w bardzo różnych wzorach. Raz przerywały się, raz ostro skręcały tworząc szlaczki. W niektórych miejscach rozdzielały i łączyły ponownie. Następnie nadała wszystkiemu warstwy, to co jaśniejsze odstawało bardziej, a to co ciemniejsze, znajdywało się nieco głębiej. Kolejnym krokiem była faktura. Błonka stała się chropowatym, spękanym tworem. Niczym stara, ususzona gałąź. Dodała kilka sęków dla wiarygodności. Następnie stworzyła mały obiekt dołączony do błonki, w połowie jednego z rogów. Był prosty, przy końcówce zgięty w górę. Posiadał takie same właściwości co sama błonka. Przyłączony był możliwie naturalnie, aby wyglądał jak odstająca od reszty gałązka. Na pysku warstw było więcej, z odchodzącymi kilkoma takimi "gałązkami", jednak zgiętymi ku dołowi. W ten sposób poroże stało się uschniętym drzewkiem, a pysk jego korzeniami. Dodała również właściwość, aby zapach pozostawał wewnątrz błonki. Wpadła na to w ostatniej chwili, kiedy upewniała się że nie nadała wszystkiemu żadnej temperatury. Nie chciała skończyć ze zwęglonym pyskiem. Wystarczyło, że wszystko będzie miało temperaturę przepuszczanego powietrza. Nie cieplejszą, nie zimniejszą! Tchnęła we wszystko cząstkę swojej maddary i powoli otworzyła ślepia, nadal zakopana piachem. Średnio zauważy efekt, w szczególności na rogach, które rzadko kiedy widywała. W odbiciu wody co najwyżej, albo innej odbijającej powierzchni. Spojrzała się więc nadal nieruchoma na Syreniego, oczekując jego opinii o czarodziejskim kamuflażu. Jeśli o niczym nie zapomniała... powinno być dobrze, prawda?

I faktycznie, wszystko było dobrze, bo należało przy całej tej sytuacji nadmienić, że morski nie za dobrze znał florę świata na powierzchni. Samo przejście obok drzewa skutkowało u niego spazmami i wymiotami, a co dopiero stałe przebywanie wśród tych wysokich pomników natury.
Uczennicę obserwował bardzo czujnie, chociaż znając życie, niewiele byłby w stanie zrobić, gdyby przypadkowo się oszpeciła z pomocą maddary- sam nie był czarodziejem, a i wiedza o magii była mu średnio przyswajalna.

No, ale... kamuflaż to kamuflaż.
I zdaje się, że Chroma poznała wystarczająco dużo jego tajników aby móc kontynuować polowania w przyszłości.
Skinął jej łbem, przywdziewając uśmiech na pyszczek, dając w ten sposób znać, iż nauka właśnie dobiegła końca.

// Raport kamuflaż II- kończmy to, bo się doczekasz tej umki na starość :P

Wzdrygnął się czując, jak nagłe nieprzyjemne uczucie zakłóciło jego wewnętrzny i zewnętrzny spokój. Gwałtownie zrobił półbeczkę w wodzie, rozchlapując ją przy powierzchni na wszystkie strony świata i zaczął się rozglądać po okolicy w celu spostrzeżenia podwodnego intruza, którego jakoś dziwnie nie było nawet słychać ani czuć. Zaczął płynąć skonfuzowany w stronę piaszczystego brzegu półwyspu, nie widząc nikogo. Pomyślałby, że to tylko jakieś omamy dotykowe, gdyby nie czyjś nieznany głos usłyszany we łbie, dochodzący z nikąd. Może ktoś robi mu psikusa maddarą? Może brat nauczył się nią władać, gdy on tu próbując się uspokoić odstawał coraz bardziej w tyle?
Po spędzeniu kilku sekund na rozglądaniu się pod delikatnie mętną wodą, Malstrom wynurzył łeb. Myślał, że spostrzeże brata albo kogoś znajomego na piaszczystym brzegu, ale ku zdziwieniu nikogo tu nie było.
– Ktoś ty? Nie chowaj się, wyłaź i się pokaż! – Odparł delikatnie podniesionym głosem w powietrze, czując już grunt pod łapkami machanymi wcześniej w mokrej cieczy w celu napędzania się. Rozglądał się nadal i myślał, że może ten ktoś kryje się w pustym konarze jakiegoś powalonego drzewa albo za licznymi skałkami znajdującymi się na tym półwyspie.

Spostrzegając smoczy łeb wystający znad wody, morski adept od razu zwrócił się przodem do niego, pozostając do szyi w wodzie i odwrócił swoją głowę w taki sposób, że jego jedno lekko zmrużone, srebrzyste oko wgryzało się w ujawnioną część postaci, a połowa jego pyska dla obserwatora była schowana za błoną przebiegającą przez cały jego grzbiet aż od samego końcuszka nosa.
Postawił wszystkie łapy na miękkim piachu i bez okazywania żadnego strachu wsłuchiwał się w słowa nieznajomego.
– Witaj. Nie jestem Błyszczący, jestem Mętny. Mętny Kolec. Adept Ziemi. – Rzekł spokojnym tonem myśląc, że dziwnie zachowujący się smok po prostu go z kimś pomylił.
– Cóż, samotność pomaga mi się uspokoić, ale w nadmiernych ilościach potrafi być zgubna, to prawda. Kim ty tak w ogóle jesteś? I kim jest Bez? Wybacz, ale nie kojarzę Cię. – Czuł się w wodzie pewniej niż na lądzie mimo niepewnego podejścia do smoka, który wydawał się, jakby nie miałby ciała schowanego pod wodą, ale byćmoże po prostu jest to spowodowane załamaniem światła... Malstrom tak czy siak nie sprawdzał jeszcze prawdziwości istnienia towarzysza, bo kto by robił takie coś na codzień z każdą nowo napotkaną osobą?

Stał w wodzie cały czas tak samo, w bezruchu, jakby się zwiesił. W rzeczywistości starał się przetworzyć to, co do niego mówi napotkana istota. Nawet po usłyszeniu faktu, że Niewidoczny przedstawia siebie jako... chyba dusza martwego smoka, nie drgnął, a jedynie mrugał nawadniając wysuszające się nad wodą ślepia.
– Tu nie chodzi o to, co mam na zewnątrz, tylko o to, kim jestem w środku. Jak postrzegają mnie inni i jak postrzegam... siebie samego. – Odparł będąc równie cichym i przygaszonym, jak przedtem.
– Ale Błyszczący mi nie przeszkadza. – Brzmi nawet, jakbyś mnie doceniał. – dopowiedział sobie we łbie.
Rozłożył swoje skrzydła z brudnoniebieskimi błonami na powierzchni wody, aby móc podnieść łapy z gruntu i spokojnie dryfować.
– Czyli czekaj, twierdzisz, że nie żyje...cie? Huh, nie wyglądacie na takich. Ale jeśli to prawda, to nie powinniście być gdzieś indziej? – Jego ton trochę ocieplił się, ale nadal pozostawał w gamie chłodniejszego nurtu. – Hm, a na czym polega ta twoja "zabawa"? Jeśli to nic... śmiercionośnego to pewnie, zgodzę się.

Odpowiedź głosu cały czas nawiedzającego go od środka wprawiła go w większe zamyślenie. Czyli miejsce, gdzie znajdują się zmarłe dusze i żywe smoki jest... to samo, tyle że niemożliwe do zobaczenia dla śmiertelnika? Ciekawe, zaprawdę interesujące.
Cały czas miał na oku groźnie wyglądającą główkę wydawałoby się morskiego drapieżnika, ale nie bał się jej. Wiedział, że jakby miał zacząć uciekać, to z pewnością by nie zdążył, a i tak znacznie pewniej czuje się w zwartym starciu z innymi.
– Zgadzam się. – Rzekł na głos zaraz po tekściku na temat zagadki i nagrody, wypowiedzianym w jego łbie.
– Co ja sądzę o śmierci? Cóż, prędzej czy później jej doświadczę, jak każde inne stworzenie. Sądzę jednak, że skoro duchy, jak wy istnieją, to śmierć nie jest końcem. Coś musi czaić się za nią, aczkolwiek nie śpieszno mi, by o tym się dowiedzieć. Szanuję życie i pragnę je wykorzystać w najlepszy dla mnie sposób. – Powiedział, będąc cały czas gotowy na ewentualną szarżę czy agresywne zachowanie zielonołuskiego łba.

Odpowiedź Błyszczącego nie była szczególnie porywająca, ale w sumie czego innego miałby się po nim spodziewać? Widać, że dopiero zaczął wkraczać w prawdziwe życie i jak każda normalna jednostka, instynktownie zamierzał przetrwać jak najdłużej. Ciekawe jak wiele było gadów takich jak Samiec, które nie rysowały przed sobą żadnych granic.
~Nah, śmierć jest końcem, dryfowanie jako duch to zawsze jedynie nawiązanie do poprzedniej postaci, ale nieudolne, jak pojedynczy składnik, który niby istnieje, ale bez zestawienia z innymi nie ma żadnego smaku. Jak kości bez szpiku albo posiłek z ryby, który składa się z samej łuski. Bez sensu. Zapewniam, nieżycie które prowadzę z Bzem jest nudne, bardzo nudne, nabiera sensu dopiero po dłuższym czasie, gdy zdołamy uzbierać dość energii, żeby móc się do kogoś odezwać~ Była w głosie Niewidocznego pewna nuta przygnębienia, ale nie pozwolił jej zgłębić, radosnym tonem wyjeżdżając ze wspomnianą zagadką ~No mniejsza, teraz zgaduj! Prosta, specjalnie dla ciebie. Lżejszy, od tego, co mnie tworzy,
Lepiej mnie zauważ, bo się wyłożysz!
Czym jestem?

Morski adept zmrużył swoje ślepia jeszcze bardziej w skupieniu. Śmierć byłaby końcem, gdyby rzeczywiście byłaby nim, a nie po prostu granicą, którą można jednak przekroczyć, w celu bezcelowego istnienia. Jakże ironiczne. Cóż, widocznie zależy to od definicji słowa, które stwarzał sobie tylko jego właściciel.
Mętny nie zamierzał dalej wypytywać się o te rzeczy. Kiedy przyjdzie odpowiedni czas, to się o tym przekona na własnej łusce. Po prostu. Skupił się teraz na zagadce, która wchłonęła jego myśli na na prawdę długi czas. Co może być lżejsze od tego, z czego jest stworzone? To nie ma sensu, a zwłaszcza w połączeniu z informacją o tym, że można się jeszcze przez ten przedmiot przewrócić.
Pierwsze, co przyszło adeptowi na myśl był czar. W końcu jest lżejszy od przyzywającego go smoka, a i często można się od niego wyłożyć. Z drugiej jednak strony co, jeśli smoki są jednak w stanie tworzyć przedmioty, które są znacznie cięższe od nich? Dodatkowo nie każdy czar widać, więc kiepsko z zauważaniem go. Przez łeb przemknęły mu również wszystkie rodzaje drewna, które poznał w swoim życiu dzięki ojcowi. Cóż, żadne z nich nie mogło być przecież lżejsze od tego, z czego są stworzone, to nie ma sensu! Kiedy już samczyk miał się poddawać, do jego myśli wpadła jeszcze jedna rzecz.
Hm, woda... woda przecież może zamarznąć, a gdy zamarznie wydaje się być większa. Jeśliby więc obciąć kawałek ów zamarzniętej cieczy tak, aby objętościowo zajmowała tyle samo miejsca, co woda do porównania, to zdecydowanie ciecz w formie stałej byłaby lżejsza! Dodatkowo na takiej śmiesznej wodzie można się bardzo łatwo poślizgnąć, jeśli nie patrzy się pod łapy. Tylko teraz pytanie, jak to się nazywało... Malstrom tak rzadko słyszał o tym zjawisku, że musiał poświęcić kolejne jednostki czasu, dryfując na wodzie powolutku w stronę rozmówcy, aby sobie to przypomnieć.
– Jesteś Lodem. – Powiedział w końcu na głos, bez innych, zbędnych słów. Zawsze starał się przekazywać informacje, które chciał udzielić w najbardziej zrozumiałej i przejrzystej formie. Jak czysty lód właśnie.

A więc jednak to najprawdziwsza prawda. Żaden żywy śmiertelnik nie zniknąłby po prostu ot tak sobie w powietrzu. Malstrom zanim zdążył przetworzyć jeszcze raz co tu dokładnie się stało spostrzegł dziwny obiekt lewitujący nad wodą. Nie wyglądał na żadną znaną część ciała smoka, lecz na zwyczajnie zapakowany... upominek? Tak sobie wisiał i wisiał w powietrzu, kiedy nagle upadł do wody, tym razem widocznie rozchlapując jej krople na boki. On nie był niefizyczny, on faktycznie naruszył strukturę powierzchni wody! Więc to był ten "prezent z wymiaru, z którego pochodzi"? Cóż, nie ma czasu na zastanawianie się, bo ów podarek za niedługo może zniknąć na zawsze pochłonięty przez otchłań jeziora.
Mętny szybko podpłynął bliżej miejsca, w którym ów podarunek zatopił się i dał nura pionowo w dół, mając nadzieję, że ten jeszcze tam będzie.
Skupiając swój wzrok, na spokojnie spostrzegł, jak kontrastowo ciemny pakunek leżał już na płytkim, piaszczystym dnie otaczającym pobliski półwysep. Bez wahania podpłynął do niego i wziął go w łapy. Wow, był na prawdę prawdziwy! To ci dopiero znalezisko. Wypłynął z nim w łapach na brzeg, po czym przerzucił go sobie do pyska, który trzymał go z delikatnością.
Zastanawiając się, co jest w środku otrzepał się z pozostałej wody na łuskach i wzbił się w powietrze w stronę swojego domu, aby tam na spokojnie zobaczyć podarowaną mu niespodziankę.
Po drodze myślał cały czas jednak o tym, co przekazała mu dziwna zjawa. Błyszczący? Cóż, Mętny chciałby też zabłysnąć przed ojcem, w jak najlepszym świetle. Kto wie, może to spotkanie wpłynie na wybór jego kolejnego imienia?

//zt

//Jedzenie

Nie byłam pewna czy powinnam jeść tutaj. W grocie zawsze ktoś był więc wolałam nie ryzykować. Ze sobą a właściwie za mną leciał dosyć spory kawał mięsa oraz trochę owoców . Nie miałam zamiaru marnować czasu w tym miejscu. Musiałam jakoś przyzwyczaić się do tej całej sytuacji. Płuca nie pracowały jak powinny co wiele utrudniało. Nie czekając z tym wszystkim zbyt długo zaczęła jeść. Zaczęłam od mięsa, zagryzając je co jakiś czas owocami by smak był ciekawszy. Szybko skończyłam ten posiłek więc ruszyłam do groty Światłości by odpocząć po posiłku.


//zt i Kruszyna!

Wpasowanie się w nową, obcą i jednocześnie znajomą, kulturę oraz w całe to stadne życie, zdawało się go to przerastać. Samiec z przyzwyczajenia oglądał nowe tereny wspólne jak i tereny stada ognia. W końcu znalazł przyjazne miejsce, gdzie mógł sobie odpocząć i rozpalić ognisko co również robił z przyzwyczajenia. Teneris był bardzo zamyślony i każdy mógł to zobaczyć, Wystarczyło tylko bliżej podejść. Podrapał się swoimi pazurami po podbródku, kiedy robił sobie przerwę od zbierania drewna na opał. Jak zwykle miał przy sobie skórzaną torbę, w której trzymał między innymi krzesiwo, za pomocą którego rozniecić ogień. Teneris był smokiem który ział lodem a nie ogniem. Czasami bardzo tego żałował, gdyby był smokiem górskim na pewno ział by ogniem a tak, mając do mieszaną Północną krew, został pozbawiony tej możliwości. Nie ukrywał, że gdyby ział ogniem, mógłby przypiekać swoje ofiary bez większego wysiłku. Nie mówiąc już o atakowaniu ogniem. Ustal zatem i zastanawiam się jak powinien poprawnie komunikować się ze smokami, Jak rozwiązywać ewentualne problemy z jakimi będzie musiało się mierzyć słownie a nie fizycznie czy magicznie? Wydawało mu się od początku, że to nie problem ale w praktyce okazało się, że to będzie trudniejsze. Pomimo tego, nie zamierzał się poddawać i zaczął toczyć w swojej głowie kłótnię z wymyślonym smokiem, wszystko w myślach, mrucząc i stękająć cicho, siedząc przy ognisku. Wieczory i ognisko to czysta magia.

A na górze coś zamigotało.
Na dobrą sprawę trudno było dostrzec przy takiej pogodzie cokolwiek, co mogłoby świadczyć o nadchodzącym niebezpieczeństwie. Hm?.. Niebezpieczeństwie? Usłyszał wesoły chichot gdzieś w górze a gdy podniósł łeb, coś z dużą prędkością zmierzało w jego stronę. Strzała, rudo-złota mknąca wprost w Ognisko! Na Bogów! Toż to samobójca! Im bliżej był, tym lepiej szło zobaczyć jego wywieszony jęzor i wyszczerzone kły.. Dopiero gdy minął nagą koronę pobliskiego drzewka, rozwarł ślepia i zdał sobie sprawę z tego gdzie leci.
– UuuUU! – zawołał, wyginając cielsko w łuk, skierowany do góry. Machnął skrzydłami mocniej a wytworzona tafla powietrza, buchnęła w ognisko.. Które zgasło. Rudzielec jednak przemknął bez większych problemów czy obrażeń nad Obcym, zakołował jeszcze teatralnie by zaraz wylądować z gracją na ziemi. Otrzepał się, poprawił grzywę i.. Ojże.
– Ajajaaajj! Przepraszam! Nie chciałem Ci zgasić ogniska! – rzucił z daleka, podchodząc bliżej, ostrożnie bo może owy Pan się zezłości! A on jedynie chciał pokornie znów je zapalić!

Jego bystre oczy i wyczulony słuch bardzo szybko ostrzegły go, kiedy ktoś zbliżał się dość chaotycznie lecąc prosto w jego stronę. Teneris bacznie obserwował czerwono-złotą sylwetkę, zauważając bardzo szybko jego nietypowe skrzydła, bardzo podobne do tych motylich. Złote błyski w okolicach nosa oraz uszu..
'' A niech to, leci prosto na ognisko...Aaaa...okej. Udało mu się nie wlecieć do płomieni"
Myslal sobie, obserwując każdy ruch nieznajomego. Musiał to przyznać – zagęszczenie smoków było tutaj naprawdę duże, to dopiero trzeci dzień a jeszcze nie było chwili, żeby kogoś nie spotkał. Nie wiedział jeszcze czy brać to jako pozytyw czy negatyw
– Nic się nie stało, nie musisz go ponownie rozpalać. A kim jesteś? Mów mi Teneris Ovask.. albo po prostu Teneris
Powiedział do smoka, gd ten tylko znalazł się w zasięgu jego głosu. Teneris był cały czas mocno zamyślony, gdzieś w połowie dalej tocząc niewygrywalną kłótnię z "tym drugim".

Burek przekrzywił łeb w zdziwieniu na tak pozytywną reakcję.. Czy może raczej na tak neutralną reakcje. O dziwno nie zezłościł się, nawet nie kazał zapalić ogniska od nowa. W tym momencie żałował, że akurat jemu nie było dane posiąść naturalnego ogniwa w swoich trzewiach. Ale nie będzie się narzucał, nie to nie!
– Miło mi poznać! Jestem Burdig, tutejsze miano Chochlik Miłości. Jestem piastunem Stada Plagi.. Nie przybywasz stąd hm? – chociaż woń wskazywała stado Ognia, samo imię czy raczej jeden z jego członów podpowiadało że nie jest to smok tutejszy. Przybył zapewne z daleka, osiedlił się przy Ognistych i tak już zostało. Może zechce mu opowiedzieć? To zawsze jakaś nowa perspektywa na poznanie smoka..A opowieści był ciekawy!