Gorąca zatoczka

[Niezłomna Cisza]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Szept trochę się uspokoiła widząc kolejne rzeczy, które wykonuje smok. Chyba jednak nie był wrogo nastawiony...?
– Nazwa stada ma przedstawiać charakterystyczne cechy i przekonania, które reprezentuje stado... A za pomocą żywiołów, chyba po prostu było to najłatwiej określić. – odpowiedziała, niewidocznie wzruszając barkami. – Bariera została stworzona przez Naranleę, by nas chronić przed Równinnymi i smokami, które mają złe zamiary wobec smoków Wolnych Stad.
Szept w końcu usłyszała skąd pochodzi smok... A może trafniejszym określeniem było skąd nie pochodzi? Kiedy samotnik się przedstawił, Szept zdała sobie jedną sprawę. Sama jeszcze się nie przedstawiła... To chyba przez tą nie ufność.
– Miło mi cie poznać. Ja jestem wojowniczką Wody, a zwą mnie Szept Burzy – przedstawiła się. W tej samej chwili uruchomiła się jej niezawodna ciekawość.
– Podróżujesz w jakimś konkretnym celu, czy po prostu szukasz przygód? Zamierzasz się zatrzymać u nas na dłużej? – spytała nawet nie próbując ukryć swojej nieokiełznanej ciekawości. Zadając pytanie przypatrywała się Vartherhiusowi lazurowymi ślepiami. Czerwonołuski smok zaczynał być dla niej ciekawą postacią.

[Vartherhius]

Vartherhius zaciekawił się nieco tym, co mówiła smoczyca. Co prawda nie dał tego po sobie poznać w żaden sposób. Nadal był nieufny, choć już mniej. Jeśli byłaby wrogo nastawiona, już by to okazała. Chyba, że jest mistrzem fałszu.
Słuchał smoczycy uważnie, chcąc poznać tutejsze tradycje, które wydawały mu się kuriozalne i naprawdę dziwaczne – co nie znaczy złe. Po prostu inne. Szanował je.
– Rozumiem... – odpowiedział gardłowo z zamyśleniem. – Kim jest Naranlea? – spytał zaraz, marszcząc lekko łuki brwiowe. Skoro była w stanie postawić taka barierę, musiała być jakimś potężnym czarodziejem. – Jeśli irytują cię moje pytania, nie musisz odpowiadać – dodał. Rozgadał się trochę, co nienaturalne dla niego. Właściwie to nie lubi o nic pytać, woląc dowiadywać się sam, ale w smoczycy było coś, co aż się prosiło o rozmowę.
Gdy to ona go o coś zapytała, zacisnął mocno szczęki, a z jego gardzieli wydostał się cichy pomruk. Czy powinien powiedzieć jej prawdę? Tak po prostu? Dopiero ją poznał.
– Ścigam kogoś – odpowiedział spokojnie w końcu. Wziął głęboki, charkliwy wdech. – Mam rachunki do wyrównania – dodał. – Nie chciałem się zbyt długo zatrzymywać, ale przez tę mgłę najwyraźniej będę musiał. Poczekam tu, aż sprawa się nie rozwiąże.

[Niezłomna Cisza]

Szept przysiadła na plaży i jeszcze raz przyjrzała się wielkiej sylwetce samotnika. Zauważyła wtedy, iż coraz częściej to ona odpowiada na pytanie, a nie smoki przez nią spotykane... Czy to dlatego, że już dawno była pisklęciem? A może zmalała jej cieka... Nie, to akurat jest niemożliwe. Chyba po prostu spotykała ostatnio dużo piskląt i smoków zza bariery... Ale też, co będzie narzekać? Może nie tłumaczyła wszystkiego dobrze i wciąż się do tego nie przyzwyczaiła... Ale czasami było to przyjemne.
– Naranlea to nasza bogini. Jest patronką inteligencji i maddary – odpowiedziała. Zastanowiła się chwilę, nad tym, czy samotnik wie czym jest maddara... W sumie, to w to wątpiła, ale, koniec końców, postanowiła tego teraz nie tłumaczyć. Jeśli nie wie, a będzie chciał się dowiedzieć, to sam spyta, prawda?
Następnie Burza z ciekawością wysłuchała odpowiedzi czerwonołuskiego. Odpowiedź ta mocną ją zaintrygowała... Ale z wysiłkiem powstrzymała swoją ciekawość. Co, jak co, ale ona potrafi pozostawić smokowi jego prywatność w spokoju... I nawet jeśli coś jest nie wiadomo jak ciekawe... Nie pyta. Choć czasem musi to powstrzymywać z wielkim trudem.
Tak było i tym razem. Smoczyca dostrzegła emocje malujące się na twarzy Vartherhiusa i nie pytała.
– Hmm... Mgła jest tu dość długo. Sama bym chciała by w końcu stąd zniknęła... Ale nawet jeśli istnieje sposób na pozbycie się jej, to chyba nikt z nas go nie zna... A niestety, sama stąd nie zniknie. – odpowiedziała z żalem w chabrowych oczach.

[Zmierzch Gwiazd]

Szmaragdowa Łuska przybyła spokojnym krokiem nad gorącą zatoczkę. Nie był to cel jej podróży. W ogóle nie miała celu. Po prostu szła tam gdzie ją łapy poniosły. Rozglądnęła się po okolicy. Ładnie tu. Wszytsko byłoby idealne gdyby nie ta ponura pogoda.... Ciemne chmury wyglądały jakby za chwilę miały spuścić deszcz lub co najgorsze – grad. Ale na szczęście póki co było całkiem znośnie. Veles nie lubiła deszczu. Adeptka ponownie rozejrzał się w poszukiwaniu dobrego miejsca aby spocząć. Gdy już takowe znalazła po prostu tam podeszła i położyła się na podłożu. Wbiła wzrok w niebo. Nie miała nic ciekawszego do roboty.

[Szemrzące Leszczyny]

Leszczynowa z niezadowoleniem udała się na tereny wspólne. Tereny Wody były tak zatłoczone, że nie dawało się nic upolować! A głód stawał się coraz bardziej nieprzyjemny. Smoczyca frunęła przed siebie w pochmurnym nastroju, nie zauważając w jakiej harmonii jest teraz z zachmurzonym niebem. Mgła widoczna z góry wyglądała złowrogo i wyprowadzała Wodną z równowagi. Ile to jeszcze potrwa?
Chcąc poprawić sobie humor wylądowała przy Gorącej zatoczce. Może jej ciepła aura sprawi, że poczuję się lepiej? Albo ta zielona smoczyca pachnąca Życiem?
Ruszyła w jej stronę przyglądając się z miłym uśmiechem. Pierwsze wrażenie jest ważne. Życiowa nie mogła wyczuć po niej, co chodziło po jej łbie!
–Cześć. Chyba jeszcze nie miałyśmy okazji bliżej się poznać. Flaeryendali jestem. Albo Leszczynowa Łuska, jak wolisz. – Przedstawiła się skinąwszy głową. Przysiadła, układając długowłosy ogon obok siebie.

[Zmierzch Gwiazd]

Leżała spokojnie patrząc w niebo gdy nagle dostrzegła na nim kształt szybko mknący po niebie. Na początku myślałam że to ptak ale dopiero później zdała sobie z tego sprawę że to jest Smok. Podniosła się z ziemi szybko i dalej obserwując futrzastą samiczkę , delikatnie ruszała ogonem na lewo i prawo. Również się szeroko uśmiechnęła
– Cześć. Miło mi cię poznać. Moje imię brzmi Veles ale możesz mi mówić Szmaragdowa Łuska.jeżeli chcesz.– Odpowiedziała.
Usiadła na zadzie i owinęła swój ogon wokół swoich przednich łap. Uważnie patrzyła na Smoczycę. Nie poznawała jej chociaż czuła jej charakterystyczny zapach stada wody.
– Wybacz mi że zapytam ale kogoś mi przypominasz.... Kim jest twoja rodzina ? – Zapytała ciekawsko nie spuszczając z niej wzroku szmaragdowych ślepi.

[Szemrzące Leszczyny]

Powiodła dyskretnym spojrzeniem po nowej znajomej. Imię całkiem do niej pasowało! Nie wiedzieć czemu na myśl przywodziła jej Paraliżującą Łuskę. Obie były zielone, ale na tym podobieństwa się kończyły. O ile iluzje matki były wystarczająco zgodne z prawdą, w końcu nie była wprawną czarodziejką!
–Ładnie. Pasuje ci to imię i chyba jest całkiem kamuflujące, prawda? – Zainteresowała się. Polowania były jej drugim hobby i choć nie zamierzała zostać stadnym łowcą to i tak nie chciała też zupełnie zapominać o tej sferze życia. Miała w sobie krew kilku pokoleń łowców i czarodziejów i te geny nie wykluczały się nawzajem.
Następne pytanie szczerze ucieszyło Leszczynową. Bardzo lubiła, gdy miała możliwość mówienia o swych korzeniach. W ten sposób czuła się prawdziwym i pełnoprawnym członkiem Wolnych, nie tylko przybyszką zza bariery. – Moimi rodzicami są Przyczajona Modliszka i Trzmiel, siostrą Pawiooka, dziadkami Ciche Wody, a z tego co wiem jestem też spokrewniona z Chłodem Życia. – Wymieniła. Po chwili zamierzała odpłacić się tym samym. – A twoja rodzina? – Kto wie, może one też są krewnymi? Flaeryendali gubiła się w tutejszych powiązaniach.

[Zmierzch Gwiazd]

Skinęła głową na potwierdzenie jej słów miała rację. Szmaragdowa Łuska pasowało do Veles. Ale tylko pod względem koloru futra.
– Twoje imię również do ciebie pasuje i bardzo mi się podoba. Leszczynowa Łuska to piękne imię ! – Powiedziała i uśmiechnęła się.
Szmaragdowa również lubi opowiadać o swojej rodzinie. Ale gdy tylko usłyszała że nowo poznana smoczyca, jest spokrewniona z Chłodem Życia, aż ją zamurowało wręcz. Veles również była spokrewniona z Cichymi Wodami. Czyli że one są rodziną ?
– Moim ojcem jest Chłód Życia a matką Azyl Zbłąkanych. Mam dwie siostry, Skamieniałą i Figlarną oraz dwóch braci, Dyskretnego oraz Finezyjnego. Moim dziadkiem jest Kaszmirowy dotyk a babcią Jesień Bzów. Ja również jestem spokrewniona z Cichymi Wodami. To chyba .... wujek mojego ojca ? Ale nie jestem pewna. To oznacza.... że my jesteśmy rodziną ! – Powiedziała radośnie i uśmiechnęła się jeszcze szerzej patrząc na Leszczynową.
Fajnie jest mieć dużą rodzinę. A to że się ją poznaje wraz z księżycami życia jest jeszcze fajniejsze. Szmaragdowa lubiła poznawać nowe smoki.

[Szemrzące Leszczyny]

Uśmiechnęła się. – Dziękuję. – Wymruczała, czując w środku przyjemne ciepło. Było jej miło, że nie tylko ona lubi swoje imię, ale także innym smokom przypadło ono do gustu.
Uważnie wsłuchiwała się w imiona, próbując to wszystko sobie ułożyć w głowie, przypominając sobie informacje zdobyte od matki i siostry. Azyl Zabłąkanych.. czy przypadkiem rodzice nie wspominali, że to była siostra Chłodu? Flaeryendali przekrzywiła z zaciekawieniem głowę. Czyżby jej rodzice nie byli jedynym kazirodczym związkiem? Leszczyna zawsze strasznie dziwnie czuła się z tym, że między matką a ojcem jest tak wielkie pokrewieństwo, dlatego wzmianka o partnerstwie między Chłodem a Azylem napełniła ją otuchą. Mimo to nie wyobrażała sobie, że ona mogłaby być z jakimś bliskim krewnym. Kuzyna jeszcze by przebolała, ale brat?! Na szczęście nie miała żadnych braci, a więc ryzyka na takie skomplikowane relacje.
Nie skomentowała w żaden sposób tego, co usłyszała o rodzicach Szmaragdowej, ale już dalsze imiona starała się zapamiętać. Dyskretny, Figlarna, Finezyjny i Skamieniała.. a dziadkami Kaszmirowy Dotyk i Jesień Bzów. Zmarszczyła czoło mimowolnie, nagle zastanawiając się nad czymś głębiej... Jej mięśnie stężały, a sama smoczyca wyglądała, jakby kompletnie zapomniała o otaczającym ją świecie. Wrażenie to zniknęło tak szybko jak się pojawiło, a Flaer ponownie skoncentrowała się na nowej znajomej.
–Jesteśmy kuzynkami! – Westchnęła z zachwytem. Nigdy do tej pory nie miała rodzeństwa ani kuzynostwa.. A raczej nie wiedziała o ich istnieniu. Nagle wielka luka w jej życiu zapełniła się. W tym momencie samiczka ani trochę nie żałowała, że opuściła tamtą pustą krainę. Tęskniła za rodzicami, ale w zamian stała się częścią prawdziwej rodziny.

[Zmierzch Gwiazd]

Uśmiechnęła się szeroko słysząc słowa nowo poznanej kuzynki. Bardzo się cieszyła z tego, że ją poznała. Zawsze lubiła przebywać z rodziną. Szczególnie po tym jak jej matka zginęła i teraz nie wiadomo gdzie jest. Ale Veles starała się nie myśleć o tym co dzieje się z jej matką. Nie chciała się rozklejać przed wodnistą dlatego też wyraz jej pyska pozostawał niezmieniony. Był taki sam jak do tej pory.
– Ale fajnie ! Zawsze chciałam mieć kuzynkę ! – Powiedziała radośnie.
Przysiadła na zadzie wpatrując się w oczy Leszczynowej. Jej ogon wił się po ziemi niczym wąż. Z jej pyszczka ani na chwilę nie schodził uśmiech.
– Na kogo się szkolisz ? – Zapytała chcąc jakoś kontynuować rozmowę.

[Szemrzące Leszczyny]

Posłała jej kolejny wesoły uśmiech. – Ja też! Moja rodzina do tej pory była taka mała i odizolowana od reszty... Duża rodzina to jest coś. – Rzuciła z wyrazem zadowolenia na pysku.
Mimowolnie jej spojrzenie powędrowało ku Gorącej Zatoczce, podziwiając urodę tego niezwykłego miejsca.
Samiczka zastrzygła uchem, słysząc pytanie Adeptki Życia. Zbliżał się jej ulubiony temat! – Na Czarodziejkę! Maddara zawsze mnie fascynowała i chcę dać z siebie wszystko dla dobra Wody. A ty? Łowca może? Twoje umaszczenie jest niezwykle kamuflujące!. – Próbowała zgadnąć, obiegając wzrokiem zielone futro porastające ciało rozmówczyni. Co prawda Flaer również zlewała się z leśnymi barwami tła, lecz nie do takiego stopnia. Musiałaby iść na mocno przygiętych łapach by zakryć intensywny brąz nieco kontrastujący z przyblakłymi odcieniami brązów spotykanych w naturze.

[Zmierzch Gwiazd]

Odwzajemniła jej uśmiech – Też lubię mieć dużą rodzinę ! Przynajmniej zawsze jest z kim porozmawiać na różne tematy – Rzekła wesoło.
Szmaragdowa również uwielbiają temat odnośnie szkoleñ i rang. Bardzo ją to fascynowało i uważała to za ciekawy temat do rozmowy.
– Tak, szkołę się na Łowcę żeby wspomóc stado. Nie ma kto karmić innych a łowcą w stadzie jest tylko jeden. Maddara jest bardzo ciekawa ! Choć sama dopiero uczę się z niej korsystać, to już mogę powiedzieć że to ciekawe i dosyć zajmujące zajęcie – Powiedziała.
Ją również bardzo fascynowała magia. Można było dzięki niej robić tyle ciekawych rzeczy ! Mogło by się wydawać że z Maddarą nie ma rzeczy niemożliwych !

[Szemrzące Leszczyny]

Pokiwała łbem. – A ja również lubię polowania, choć magia jest na pierwszym miejscu. Moja matka była łowczynią i przekazała mi trochę swoich talentów, bo na pecha podczas łowów nie mogę narzekać. Ale ty na pewno będziesz jeszcze lepsza, w końcu będziesz się w tym specjalizować, a ja tylko czasami chodzę polować, bardziej dla rozrywki. – Powiedziała, myślami powracając do swojej długiej wędrówki, podczas której była zdana na swoje umiejętności śledzenia, skradania i kamuflażu, ale również te magiczne, by ukryć się przed równinnym wrogiem lub go zdekoncentrować i szybko zwiewać!
–O tak, trzeba podczas tworzenia myśleć o tylu szczegółach, by twór wydawał się jak żywy! Chyba najbardziej lubię pokazywać smokom iluzje zdarzeń, których doświadczyłam. W ten sposób udało mi się ukazać siostrze, Pawiookiej, ułamek krainy, w której żyłam, zanim tu dotarłam. – Mówiła dalej. Nagle złapała ją tęsknota i samiczka na chwilę opuściła niżej pysk. Jak oni sobie bez niej radzą?

[Zmierzch Gwiazd]

Skinęła głową na potwierdzenie jej słów. Dla Veles polowania były czymś magicznym... Dzięki temu poznawała okoliczną faunę i florę na terenach, na których polowała, ale również nigdy jie był tam miejsca na nudę. Na polowaniach może się przecież stać tyle ciekawych rzeczy ! Dużo kamieni szlachetnych, trochę zwierzyny. Zawsze to jakaś błyskotka lub coś na ząb. Czasami jakiś drapieżnik się napatoczy i dzięki temu można też poćwiczyć swoje umiejętności walki. Na polowaniach nie ma miejsca na nudę!
– Ja ? Lepsza ? No coś ty ! Sama dopiero się uczę. Moje umiejętności są jeszcze nikłe i wądpię żebym kiedyś dorównała starszym i bardziej doświadczonym łowcom ode mnie.
Musiała się nadal uczyć, żeby tylko rozwinąć swoje umiejętności i żeby zdążyć do jeszcze lepszej formy. A doświadczenie ? Można go nabrać tylko w praktyce. Dlatego też Szmaragdowa chciała jak najczęściej wyruszać na polowania.
– Tak ! Iluzje krain i otoczenia są wspaniałe ! Wyglądają wtedy tak jakby kawałek jakiegoś terenu nagle się oderwał i pojawi przed nami ! Podziwiam cię, że umiesz robić coś takiego. To musi być nie łatwe w praktyce.

[Szemrzące Leszczyny]

// z powodu ilości sesji przekraczających aktualnie moje możliwości będę kończyć ;) zwłaszcza, że ta sesja miała miejsce jakieś 6 księżyców temu ^^" dzięki za sesję!


Przekrzywiła lekko łeb na bok. – Ale na pewno masz już lepsze umiejętności niż jak dopiero się uczyłaś na łowcę, prawda? – Spytała z uśmiechem.
Flaeryendali nagle dostrzegła, jak dużo czasu już minęło. A chciała jeszcze zajść w pewne miejsce i coś załatwić... Dlatego przeniosła ciężar ciała na przednie łapy, jakby za chwilę zamierzała wstać, ale powstrzymała się, słysząc kolejne zdanie na temat iluzji. Rozmowa wydawała jej się aż zbyt ciekawa, przez co trochę opóźniała odejście. – To teraz mój jedyny łącznik z przeszłością... Dlatego dużo ćwiczyłam takie rzeczy. Cieszę się, że ci się podoba. – Odpowiedziała z jeszcze bardziej uśmiechniętym pyskiem i tym razem dźwignęła się na łapy, rozprostowując zastane kości i poprawiając skrzydła. Zrobiła nieco przepraszającą minę. – Niestety muszę już kończyć. Słońce znajduje się coraz wyżej, a ja miałam jeszcze dzisiaj o czymś porozmawiać z dziadkiem, moim mistrzem. Miło mi się rozmawiało i mam nadzieję, że jeszcze kiedyś pogadamy, jak już się zaaklimatyzuję w stadzie! Do zobaczenia. – Rzuciła miłym tonem, a następnie rozłożyła skrzydła i wzbiła się w powietrze, kierując się prosto ku obozowi Wody. Teraz tylko pozostawało odnaleźć dziadka lub któregoś z jego dwójki kompanów...


zt

Dodano: 2016-09-12, 13:18[/i] ]
Minęło wiele księżyców odkąd Flaeryendali ponownie pojawiła się w tym samym miejscu. Ziemię Wody były niezwykle zatłoczone, nawet na granicach, a córka Modliszki od jakiegoś czasu wolała unikać tłumów. Z tego powodu zawędrowała aż nad Zimne Jezioro, gdzie przysiadła przy brzegu i zapatrzyła się w dal. Pierwszy szok już minął, emocje zaczynały się stabilizować, ale w jej wnętrzu zaszła jakaś zmiana, być może jeszcze słabo widoczna.
Starając się nie zanurzyć za mocno w swoich myślach smoczyca obserwowała życie drobnych owadów, które toczyło się wokół niej. Wydawała się tak nieobecna, jakby nie była świadoma obecności innych osobników, które mogłyby akurat przechodzić w pobliżu. Jednak czy tak rzeczywiście było?

[Szkarłatny Księżyc]

//Wybacz, że krótko. Nie bardzo wiem o czym pisać, a decyzję o porze dnia i pogodzie zostawiam tobie.

Samiec przechodził w okolicy, spacerując. Nie była to żadna nowość, Szkarłatny dość często przebywał sam, od czasu do czasu wpadając na różne jednostki. Tym razem było podobnie. W pewnym momencie dostrzegł Leszczynową, która swoim kolorem wtapiała się w tło. Podobnie jak samica, Szkarłatny wolał unikać większych skupisk smoków.
Samiec nie był cichy, więc jeśli tamta chciała, to łatwo mogła wyczuć, usłyszeć, czy zauważyć jego obecność. Zatrzymał się kilka ogonów od niej, wpatrując uważnie w jej sylwetkę. Nie odezwał się jednak słowem – nie byłoby to do niego podobne. Póki co stał za jej plecami, czekając na jakąkolwiek reakcję ze strony smoczycy.

[Szemrzące Leszczyny]

Jej ucho drgnęło, przekręcając się w kierunku dochodzących w oddali kroków. No tak, mogła się domyślić, że również na terenach niczyich wkrótce natknie się na przedstawiciela swojego gatunku. Co prawda był poranek, ale słońce coraz wyżej wznosiło się na niebie, wyciągając z grot smoki, kierując je na spacery czy inne patrole.
Obróciła pysk, na moment nieco napinając mięśnie, jednak pod długim futrem i złożonymi skrzydłami nie było to widoczne. Jej oczom ukazał się brązowy samiec, nieznany jej do tej pory. Mimowolnie wciągnęła powietrze, po chwili rozpoznając nutę Wody.
Normalnie posłałaby Wodnemu uprzejmy uśmiech, a w oczach pojawiłoby się zaciekawienie na widok smoka, którego jeszcze nie miała okazji poznać pomimo kilku księżycach spędzonych w Stadzie. Zamiast tego jej spojrzenie było dość puste, jakby zagubione. Nawet przez chwilę zastanawiała się, czy po prostu nie odejść, ale... to nie byłoby w jej stylu. Dlatego nieco obróciła się ku niemu, by mieć lepszy widok. – Witaj... Chyba jeszcze nie mieliśmy okazji się poznać? Od dawna jesteś w Wodzie? – Zapytała, przyglądając się samcowi. Dawne zwyczaje nawet zmusiły ją do nadania głosowi nieco cieplejszego brzmienia, by nie wyjść na jakiegoś gbura.

[Szkarłatny Księżyc]

Był bystrym obserwatorem, nie umknęło mu więc zagubienie samicy. Przez chwilę przypomniała mu jego samego, jeszcze jakiś czas temu. W jej przypadku to uczucie musiało się wziąć z innego źródła. Wyczuł zapach Leszczynowej i bez zdziwienia stwierdził, że nie zna kolejnego smoka ze stada Wody. Od kilkunastu księżyców spędzał bardzo mało czasu w towarzystwie innych. Przede wszystkim opiekował się pisklętami i nauczał je, co powoli zaczynało kwitnąć w nim jako pasja. Nie zdawał sobie jednak sprawy, że to zajęcie go uratowało. Gdyby Leszczynowa poznała go jakiś czas temu zastałaby wrak smoka. Jego spojrzenie było wiecznie chłodne, beznamiętne. Na pysku nie malowały się żadne emocje, a w oczach nie krył się błysk, z którym się urodził. Minęła chwila, jak wpatrywali się w siebie, kiedy ich spojrzenia się spotkały. Potem Leszczynowa się odezwała.
– Szkarłatny Księżyc, jestem Piastunem Wody. Mieszkam tu od urodzenia – wyjaśnił bez zbędnego rozgadywania się. Nie dodał nic od siebie, nie zapytał o jej imię, nie otworzył się. Ona nie chciała wyjść na gburowatą, zaś samcowi zupełnie na tym nie zależało. Jego głos był przyjemny, głęboki, ale ton nie należał do najbardziej przyjaznych, jakie samica mogła usłyszeć.
Podszedł kilka kroków bliżej, aby móc jej się bliżej przyjrzeć. Zmrużył ślepia. Gdyby nie był sobą, mógłby stwierdzić, że jest całkiem urokliwa. Szkarłat niestety, pomimo swojego wieku, nie wyrażał jeszcze zainteresowania płcią przeciwną (swoją tym bardziej). Mlasnął jęzorem i opuścił delikatnie łeb, wlepiając ślepia w niebo. Było dość przyjemnie, upał jeszcze nie zdążył się dać we znaki.

[Szemrzące Leszczyny]

Cóż, samiec nie należał do najbardziej wylewnych czy najsympatyczniejszych. Pewnie gdyby Flaeryendali była sobą wolałaby towarzystwo siostry czy kuzynki, ale w obecnej sytuacji nastawienie samca było jej równie obojętne co ona jemu. Nawet lepiej, skupienie na nim uwagi pomogło odsunąć nieprzyjemne myśli i skoncentrować się na tym, co było naprawdę ważne.
Skinęła lekko głową. Szkarłatny nie podzielił się z nią niczym więcej, żadnym wyjaśnieniem, dlaczego do tej pory się nie poznali, pomimo tego, że Leszczyna bywała na wszelkich ceremoniach i zebraniach obu stad. Nie ciągnęła go za język, zamiast tego trzymając się niepisanych zasad uprzejmości. – Miło poznać. Moje imię to Leszczynowa Łuska. Przybyłam tu zza bariery kilka księżyców temu, ale posiadam tu korzenie. – Powiedziała tonem, który można by opisać "pewnie cię to nie zainteresuje, bo nie jestem nikim ważnym, ale i tak powiem, bo czemu nie". Mimowolnie wzdrygnęła się na myśl o przeszłości. Ostatnio jej myśli rzadko kierowały się w kierunku rodziców i dzieciństwa aż młoda samica poczuła wyrzuty sumienia, że tak się ich wyparła.
Co innego przykuło jej uwagę. Miała przed sobą piastuna, a taka okazja nie zdarzała się często. Wychodziła z założenia, że skoro jest w tak marnym stanie psychicznym i nic jej aktualnie nie cieszy to może w pełni oddać się stadu. A w ten sposób znajdzie sobie jakieś pożyteczne zajęcie.
–Hmm.. mówisz, że jesteś piastunem? Widzisz, zależy mi by się szkolić, by wzmacniać stado... Może pomógłbyś mi poćwiczyć mediację? Oczywiście jeśli masz czas. – Ton smoka nie zachęcał do takiej prośby, ale też nie zniechęcał za bardzo. Leszczynowa wbiła w niego spojrzenie, w którym pojawiła się nadzieja. Podświadomie chciała wyrwać się z tego otępienia i znów poczuć tą pasję, która kierowała nią od młodości.

[Szkarłatny Księżyc]

Gdyby była mu obojętna, prawdopodbnie przeszedłby obok i zupełnie ją zignorował. Nie zrobił tego jednak, na moment przystając, a teraz nawet wdając się z nią w rozmowę. Nie była ona szczególnie wylewna, ale zawsze jakaś została rozpoczęta. No, ale czego spodziewać się po smoku tak bardzo zamkniętym w sobie? Nie każdy potrafił to zauważyć. Większość widziała w nim nieszczególnie sympatycznego osobnika, czasem nawet gbura. W naukę jednak bardzo się angażował – to były nieliczne momenty, kiedy potrafił mówić, no, dużo. Oprócz tego rozmawiał jeszcze z siostrą. Była jedyną personą, przed którą potrafił się otworzyć. Nawet jego ojcu się to nie udało. Skinął łbem kiedy ta stwierdziła, że przybyła zza bariery.
– Sam niedawno spędziłem tam nieco czasu – oh, czyżby powiedział coś więcej, niż było niezbędne? Gdyby usłyszał od Leszczynowej, że wyparła się rodziców, prawdopodobnie by nie zrozumiał. Dla niego rodzina była czymś najważniejszym. Szczególnie Lazurowa oraz Cichy. Mimo to nie spojrzałby na nią jakoś gorzej. W końcu sam nawet zapomniał o swojej matce. Z tym, że tutaj sytuacja wyglądała inaczej: to ona wyparła się jego.
No, a teraz, skoro samica poznała Szkarłatnego, a ten powrócił na ziemie Stada Wody, nie będzie to teraz taka nieczęsta sytuacja. Prawdopodbnie wpadną na siebie jeszcze niejednokrotnie. Trudno powiedzieć, jak to by rozegrali: czy po prostu skinęliby sobie łbem na powitanie, czy raczej wdaliby się w rozmowę. Znając Szkarłatnego, skończyłoby się na tym pierwszym. Ale czy było rozwiązanie, którego samiec chciał? Trudno powiedzieć.
– Oczywiście – odpał po chwili milczenia, kiedy usłyszał słowa Leszczynowej. Wlepił w nią szkarłatne ślepia, lustrując ją nimi ponownie. No, ale nie ma co zwlekać. Samiec podszedł bliżej i usiadł jakieś dwa ogony od Leszczynowej.
– Będę opowiadał Ci sytuację, a ty postarasz się ją rozwiązać. Nie będziemy bawili się w rozwiązywanie sporów pomiędzy pisklętami. Zdajesz się być inteligentną smoczycą i zakładam, że nie miałabyś z tym problemu. Wyobraź sobie, że jesteś przywódczynią Wody. Wasze stosunki ze stadem Ognia są neutralne. Mgła wciąż jest na terenach stada Życia, przez co na waszych ziemiach jest bardzo mało zwierzyny. Jeden z twoich łowców naruszył granice i polował na terenach Ognia. Został przyłapany przez jednego z członków i cała sprawa trafiła do przywódcy. Ten przyszedł do Ciebie i opowiedział o całej sytuacji. Uważa, że mogła być to nie pierwsza sytuacja, tylko wcześniej smok mógł zostać niezauważony. Żąda z tego powodu połowy waszych zapasów i ukarania waszego smoka według upodobań przywódcy Ognia. Ty jednak wiesz, że nie możecie sobie pozwolić na taką stratę – w końcu macie ograniczone możliwości polowania. Jak to rozwiążesz? Jak potraktujesz smoka, który bez twojego pozwolenia wtargnął za granice Ognia?

[Szemrzące Leszczyny]

Zwykle tak jest, że gdy smoki stykają się z trudnym charakterem nie zadają sobie trudu poznania tej osoby i powodów jej zamknięcia w sobie, lecz omijają łukiem. Tak jest łatwiej, ale czy na pewno lepiej? Kto wie, ile tracili rezygnując z możliwości poznania takiego osobnika i odrzucając próbę przedarcia się przez ich wewnętrzną ścianę...
Zastrzygła uchem, nieco zaskoczona, że Szkarłatny Księżyc jednak pociągnął temat. Przyjrzała mu się uważniejszym wzrokiem, jakby z większą przytomnością umysłu, a w oczach na moment pojawił się dawny blask, który zawsze miała, wdając się w rozmowy ze smokami, które ją szczerze interesowały. – Spotkałeś może Równinnych? Kiedy tu wędrowałam musiałam mocno na nich uważać. – Powiedziała, częściowo zmuszając się do wspomnień. Mimowolnie zaczęła grzebać pazurami w ziemi, wydając się nieświadoma tego odruchu.
Uniosła nieco wyżej pysk w geście minimalnie większego ożywienia. Zdawała sobie sprawę, że jako urodzona samotniczka nie wiedziała wiele o stadnym życiu, a przede wszystkim polityce panującej między stadami. Pamiętała wciąż, jak Koszmarny Kolec próbował nią manipulować i do końca nie była pewna, czy inne Ogniste i Cieniste smoki, które miała okazję poznać również czegoś nie próbowały zdziałać, różniąc się od Kravsaxa większymi umiejętnościami. Ale najważniejsze było to, że opieka nad stadem stała się dla niej odskocznią, która odrywała jej myśli od nieprzyjemnych tematów. Kochała Wodę i widząc, że Brzmienie Wody sama jest bardzo młoda i bardzo zajęta, podświadomie wyczuwała jakieś zagrożenie dla tego stosunkowo młodego stada. Czuła się lepiej z myślą, że jest w stanie dać coś od siebie, gdy nadejdą ciężkie czasy. Bo gdy zagrożeniem wszystkich stad przestanie być Mgła mogą znowu zacząć się przygraniczne konflikty, o których opowiadali jej rodzice. Zwłaszcza, że niektóre Wodne osobniki zdawały się nie rozumieć sensu istnienia czegoś takiego jak granica. Flaeryendali westchnęła ciężko, wspominając Undariowego i jego syna, którzy musieli oczywiście wpaść w łapy tej Cienistej Adeptki.
Widząc, że Szkarłatny nieco się zbliżył, skoncentrowała się na jego pysku, czekając na naukę. Nie wiedziała, jak sobie poradzi. Miała tylko strzępki informacji, które nabyła w ciągu krótkiego czasu pobytu pod barierą jak i własny rozum. Ale przecież Wodny Piastun był tu po to, by jej pomóc.
–Na pewno nie oddałabym połowy zapasów stada, ponieważ to byłby znak dla przywódcy Ognia, że może wykorzystywać mój.. ugodowy charakter do własnych celów, a następnym razem może zażądać czegoś jeszcze bardziej niedorzecznego, a Woda by na tym cierpiała. Zwłaszcza jeśli nie ma dowodów na to, że łowca już wcześniej zapędzał się na ich tereny. Zgodziłabym się na oddanie zdobyczy upolowanej przez tego łowcę tamtego dnia, ale przede wszystkim wezwałabym łowcę na szczerą rozmowę, żeby poznać także punkt widzenia drugiej strony. Jeśli chodzi o ukaranie smoka, byłabym za tym, by wspólnie z przywódcą Ognia dojść do porozumienia, jaką karę należy wybrać. A żeby mieć pewność, że łowca zrozumiał swój błąd i poniósł odpowiednie konsekwencje, wysłałabym go na karny patrol najdłuższej granicy i w tym czasie pilnowałabym go, czy znów nie wpadnie na jakiś głupi pomysł, oczywiście tak, by tego nie zauważył.– Odpowiedziała spokojnie, uważnie obserwując pysk smoka, jakby chcąc rozpoznać jego reakcję zanim jeszcze ten się odezwie.