Skalna Polanka

[Bławatek]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

No kolejny spacerek! W końcu trzeba dbać o swoją kondycję. Wyprawy jej tego nie zapewnią, ale spacerki owszem. Wybrała się na tereny wspólne, bo to właśnie tam można spotkać kogoś z obcego stada. Chętnie by z kim pogadała. Ewentualnie może też kogoś czegoś nauczyć. Ujrzała pisklę. Podeszła do niego. Sądząc po zapachu popiołu pochodziło ze stada Ognia. – Witaj. Jestem Eliksir Euforii. Potrzebujesz czegoś? Pomóc ci w czymś? – Spytała.

[Wrzawa Wierzb]

Młoda aż podskoczyła, słysząc za sobą obcy głos. Tak się zagapiła, że nawet nie zauważyła, jak zbliża się do niej Wodna... nic dziwnego. Echo już taka była.
Obróciła się gwałtownie, żeby następnie poślizgnąć się na zmrożonej ziemi i upaść przed łapami starszej smoczycy. Leżała przez dłuższą chwilę, zanim się podniosła i otrzepała ze śniegu. O co ona pytała...? A, tak, już pamiętała.
– Naucz mnie latać! – zażądała, szczerząc się do nieznajomej. Nie mogła przepuścić takiej okazji! – Proszę – dodała po chwili, przypominając sobie słowa Jadu Duszy.

[Bławatek]

Słysząc w słowach Ognistej wyrazne ''żądam'' na początku lekko się zdenerwowała ale gdy młodsza dodała ''proszę''krótkie zdenerwowanie Eliksiru ustąpiło promiennemu uśmiechowi na jej pysku. – W porządku. Najpierw powiedz mi teorię lotu. Co to właściwie jest lot, jakie niebezpieczeństwo nam grożom podczas latania, co w lataniu jest najważniejsze...wszystko co wiesz to tej umiejętności. Potem przejdziemy do praktyki. A poza tym jak się nazywasz? – Zapytała. Wolała wiedzieć jak ma się zwracać do uczennicy.

[Wrzawa Wierzb]

Samiczka spoglądała z nadzieją na nieznajomą, czekając, aż podejmie decyzję. Kiedy w końcu się uśmiechnęła, na pyszczku Echa także wykwitł uśmiech. Już miała pewność, że się zgodziła.
Pisklę przekrzywiło łeb, słuchając uważnie Uzdrowicielki. Jak się nazywała?... Na to pytanie chyba powinna najpierw odpowiedzieć, nie?
– Echo! – powiedziała radośnie. – A... pani? – spytała w następnej chwili. Skoro ona się przedstawiła, to Wodna też powinna, przynajmniej tak uważała piaskowa. Nie wiedziała, czy może w innych stadach nie mają innych zwyczajów – bo miała pewność, że Eliksir nie jest z Ognia. Nie pachniała jak Ogniści.
– Lot jest... no, przemieszczaniem się w powietrzu skrzydłami. Może nas wtedy porwać wiatr i zrobić krzywdę albo na przykład pikują można sobie coś zrobić. Najważniejsze jest w lataniu machanie skrzydłami, bo bez tego nie będzie można lecieć wyżej ani się wzbić. A poza tym... latanie pewnie jest niezłą frajdą! – zawołała na koniec swojego nieco dziecinnego opowiadania o locie. No ale wszystkie te stwierdzenia były właściwie. Przynajmniej dla niej.

[Bławatek]

Jak dla kogo. Ona tam za lataniem nie przepadała, ale nie można było zaprzeczyć że lot jest bardzo ważną umiejętnością w życiu każdego smoka. – Już ci się przedstawiłam wcześniej. Może nie dosłyszałaś. Jestem Eliksir Euforii z Wody. A wracając do nauki. Jeśli chodzi o niebezpieczeństwa w locie. Zawsze pamiętaj by nie wybierać się w teren gdzie nie będziesz miała miejsca do lądowania. Na przykład nad wodą? Zmęczysz się albo coś ci się stanie w skrzydło i co zrobisz? Albo w czasie burzy grozi nam niebezpieczeństwo. Lot jest od biegania lepszy bo przede wszystkim szybszy. W powietrzu nie ma tyle przeszkód co na ziemi i tutaj dodatkowo pomaga nam wiatr. Gdy nie możesz biegać bo masz raną łapę to latanie jest dla ciebie doskonałym rozwiązaniem. Tak samo podczas pożaru, czy powodzi. Przydaje się też w wale badz polowaniu. Najistotniejszymi częściami ciała są skrzydła, to oczywiste. Ale nie mniej ważny jest ogon, który pomaga nam w utrzymaniu równowagi i trzymania kursu. Bez niego też ciężej byłoby nam skręcać. To tyle z teorii. Teraz rozłóż swe skrzydła na pełną szerokość i pomachaj nimi przez chwilę w miejscu. Jeszcze nie wzbijesz się w górę. Powiedz mi co czujesz. Jakie odnosisz wrażenia.

[Wrzawa Wierzb]

No tak, najwidoczniej Echo nie dosłyszała, ale taka była już jej natura. Często rozkojarzona, sympatyczna... tyle że czasami nie wie, kiedy powinna przestać się śmiać. No i oczywiście była ciekawska, jak właściwie każde Pisklę. To prawda, powinna już zostać z Adeptem, ale z jakiegoś powodu, którego nie znała, nie miała jeszcze ceremonii. Nawet nie rozróżniała rang... ale na to jeszcze będzie czas.
Samiczka pokiwała głową, słysząc wyjaśnienia Wodnej, i jeszcze raz, kiedy wydała jej polecenie. Rozłożyła skrzydła o skórzastej, półprzeźroczystej błonie na pełną rozpiętość, szybko, ale nie gwałtownie. Po co miała się śpieszyć? Aż tak lekkomyślna nie była. Uniosła skrzydła najpierw w górę, potem w dół, znowu w górę, znowu w dół. Miarowo nimi machała i mrużyła z konsternacją ślepia, starając się stwierdzić, co czuje.
– Yyy... czuję opór powietrza – zaczęła, przekrzywiając łepek. – No i pracę skrzydeł!

[Bławatek]

– Podczas machania skrzydłami czujemy nie tylko opór. Powietrze ucieka przed rzeczami materialnymi, odpływa od nich. No, przynajmniej można tak to opisać. Ale latanie dostarcza jeszcze więcej odczuć których nie da się opisać. Teraz się rozpędz, wyskocz w górę i machając skrzydłami zatrzymaj się nad ziemią. Ja też to zrobię. – Gdy tylko skończyła mówić sama to zrobiła. Cofnęła się kilka kroków w tył, ustawiła w pozycji dobiegania, przebiegłą kilka kroków, wyskoczyła w górę i gdy osiągnęła maksymalną wysokość swojego wyskoku zaczęła machać wcześniej rozłożonymi skrzydłami. Powoli, miarowo ze stałym rytmem. Zatrzymała się w powietrzu i przyglądała się poczynaniom znajdującej się pod nią Echo.

[Wrzawa Wierzb]

Samiczka przekrzywiła łeb, obserwując z zainteresowaniem poczynania Wodnej, a także słuchając jej słów. Dziwiło ją to, że trzeba startować z rozbiegu – to było według młodej trochę bez sensu. Marnowanie energii... Łatwiej by było po prostu odbić się od ziemi.
Tak więc kiedy nadeszła jej kolej, zgięła łapy i odbiła się od tych tylnych, unosząc rozłożone skrzydła i machając nimi energicznie, żeby nie skończyło się na krótkim szybowaniu przed siebie. Przez chwilę chwiała się w powietrzu, ale gdy udało jej się nieco ustabilizować, spojrzała na Euforię pytająco, wciąż machając skrzydłami. Co dalej?

[Iskra Nadziei]

Znowu wyszła z nowo znalezionego legowiska, tym razem aby poćwiczyć. Teraz wytrenuję skoki. Rzadko skakała, ale przecież nigdy nie wiadomo kiedy dana umiejętność się jej przyda. Przyleciała na skalną polanę, wybrała to miejsce ze względu na skały oraz różne głazy, na które można wskoczyć i przeskoczyć je. Przecież nie będzie ćwiczyła skoku na polanie, lub w lesie, albo w wodzie. Podeszła do jakiejś dużej skały i przyjrzała jej się uważnie. Stanęła kawałek przed nią, by z łatwością na nią wskoczyć i przyjęła odpowiednią pozycję. Łapy ugięła, ale tak, by nie szorować podbrzuszem po ziemi. Skrzydła trzymała przy ciele, ale nie za ciasno. Ogon luźno, ale lekko uniesiony, by można było z łatwością podczas skoku sterować nim i nie szorować po ziemi. Łeb pochylony do przodu. Wpatrywała się w skałę, którą chciała przeskoczyć, po czym jednym, płynnym i energicznym ruchem odbiła się od ziemi ku skale. Jej przednie łapy wyprostowały się energicznie, były już w powietrzu przed tylnymi łapami, jakby to mogło jej pomóc w dłuższym i precyzyjnym locie, podczas skoku. Tylne łapy wyprostował za sobą. Kiedy była w powietrzu, jej ciało wyciągnęło się i wygięło w delikatny łuk. Dopiero w momencie, kiedy znalazła się powyżej linii skały, przechyliła się. Przednie łapy skierowała ku dole, wyginając inaczej ciało, niż wcześniej. Opadała dość szybko. Skrzydła miała nadal złożone. Kiedy przednie łapy dotknęły skały, delikatnie się z nich odbiła. Oczywiście były ugięte podczas lądowania, by nie nabawić się żadnej kontuzji. Pazury lekko wbiły się w twardą powierzchnie, bo nie chciała poślizgnąć się. Zaraz po przednich dołączymy też tylne. Gdy tylko stanęła na skale, od razu odbiła się od niej. Gdy była w powietrzu, sterowała lekko ogonem tor skoku, delikatnie nim kiwając na boki. Ugięła znowu łapy przed dotknięciem ziemi, pierw wylądowały przednie, a na końcu tylne łapy. Stanęła przed kolejną skałą, trochę większą i szerszą. Znów przybrała odpowiednią pozycję, trochę mocniej ugięła łapy i wybiła się mocno w górę. Przeleciała całą skalę, dotykając tylko na chwilę szczytu, by wybić się ponownie. Tak jak za pierwszym razem, tym także zdarła sobie trochę pazury, ale to nic strasznego, zagoją się same. Na dziś skończyła już skok, teraz może lot? Albo magię precyzyjną wytrenuję? Ale to już gdzie indziej, znajdzie sobie dobre miejsce i do dzieła.

[Krwiożerczy Obłęd]

Cienisty już tu był. Cienisty już wysłał wezwanie. Cienisty już czekał. Cóż, Na swoim polowaniu nie mógł nic znaleźć, więc musiał prosić kogoś innego o pomóc. Cieniści Łowcy przez jakiś czas byli nieobecni, i to też odbiło się w ich zasobach. Posiadali skromne zapasy lub też nie mieli ich w ogóle. A dawna Ziemia, obecnie Życie, słynęło właśnie z Łowców. Dobrych Łowców. Co prawda, ta, do której kierował swój ryk była jeszcze adeptką, ale to prędzej czy później powinno się to zmienić.

[Księżycowa Łuna]

Serce samiczki drgnęło, kiedy dostała informację o tym, iż przy Bliźniaczych Skałach będzie oczekiwał na nią pewien smok, chcący się posilić. Nie mogła powiedzieć, aby ponowne opuszczenie bezpiecznych terenów Życia sprawiło jej przyjemność. Jej strachliwa natura nie skłaniała ją ku dążeniu do utrzymywania bliskich kontaktów ze smokami. Mimo to wędrowniczy tryb i chęć pomocy komuś w potrzebie przezwyciężyły jej strach, a przynajmniej częściowo.
Leciała wysoko na nieboskłonie, patrząc jaskrawymi, zielonymi ślepkami w dół. Nie bardzo wiedziała, kogo ma wypatrywać, nie znała tego smoka. Szczęście w nieszczęściu, dostrzegła ciemną sylwetkę, stojącą na Skalnej Polance obsypanej białym puchem.
Odetchnęła głęboko i zniżyła lot, czując, jak jej serce wariuje w piersi. Starała się ignorować podszepty własnego instynktu i już po chwili lądowała trzy, cztery ogony od ciemnołuskiego samca.
Zerknęła nieśmiało na postawnego gada i skłoniła przed nim delikatnie łebkiem.
– Mówią na mnie Tęczowa Łuska, witaj – przywitała się drżącym nieco miękkim głosem.
Nie chcąc zdenerwować samca, ani sprowokować go do podobnego zachowania, jak ów dziwny łowca o jarzących się ślepiach, zerknęła przed łapy nieznajomego. Śnieg zamigotał, a przed nim pojawiła się zwierzyna, złoto brązowy żubr, całkiem postawny, ale i wychudzony, dlatego też koło żubra pojawiła się jeszcze niewielka sarna, która powinna uzupełnić braki żubra . Poruszyłą końcówką ogona i odsunęła się jeszcze o krok, z nieśmiałym zainteresowaniem patrząc na samca.

[Krwiożerczy Obłęd]

Krwiożerczy zdawał się nie zwracać na Tęczową. A przynajmniej wtedy, kiedy nie wylądowała przed nim i się nie przedstawiła. Dopiero wtedy, na nią spojrzał. Wcześniej ani się nie poruszył, ani również nie spojrzał w niebo. Tylko czekał. No, i się doczekał. – Krwiożerczy Obłęd, z Cienia – mruknął, przyglądając się jej przez chwilę. Wzrokiem czujnym, chłodnym, ale to było tylko pozory, bo w każdej chwili to się mogło zmienić. I jedna smoczyca z Wody już się o tym przekonała. – Dziękuję – dodał jeszcze, skinąwszy głową, i w końcu opuszczając z niej wzrok. Jak na Łowcę była strasznie strachliwa i nieśmiała, coś w stylu "Przepraszam, że żyję", ale skoro wykonywała swoje obowiązki, i to jak widać, bardzo dobrze, to smoki nie powinny mieć do niej żadnej ale. Może taka była, bo taka się urodziła? Może jej rodzic był nazbyt opiekuńczy, i to są właśnie skutki? Kto wie! Dopiero po chwili zaczął się pożywiać. Jako, że nie był tutaj sam, to jadł – jak na niego – całkiem kulturalnie. Najpierw, Rozciął zwierzynie brzuch, wyciągnął to co niejadalne – a to co było jadalne to od razu zjadł – zakopując je od razu w śniegu. Potem, zaczął wyszarpywać duże kawałki mięsa, szybko je połykając. I tak, dzięki temu, w krótkim czasie, z jego posiłku nie pozostało nic innego jak tylko kości i inne, kolejne, resztki. Na koniec, oblizał i pazury i kły, i jeszcze raz skinął smoczycy.

[Księżycowa Łuna]

Słoneczko uśmiechnęła się nieśmiało i kiwnęła delikatnie łbem, słysząc miano samca. Był naprawdę potężny! Nigdy nie widziała tak wielkiego smoka! Owszem, jej tatuś był duży, ale za to był też znacznie mniejszy, ten cimnołuski samiec zaś wyglądał... naprawdę imponująco. Widząc jednak to, jak się porusza, jak z wprawą rozpruwa brzuch zwierzynie zrozumiała, że jego atutem wcale nie jest siła, ale precyzja. Każdy jego gest był nacechowany dziwną gracją, kłócącą się zupełnie z jego aparycją. Smoczyca uwielbiała poznawać nowe osobistości, ale jednocześnie jej lękliwa, nieśmiała natura znacznie utrudniała jej to zadanie... Miała nadzieję, że z czasem, z upływem księżyców, nauczy się znać swą wartość, a może chociaż mniej się bać.
Dziwnym było to, iż drapieżniki mniej ją przerażały, niż inne smoki!
Może dlatego, iż drapieżcy atakowli tylko wtedy, kiedy czuły się zagrożone, bądź były głodne, zaś smoki potrafiły zranić dotkliwiej, niż kły czy szpony...
– Proszę bardzo – odszepnęła, kiedy smok skończył jeść, uśmiechając się przy tym łagodnie.

[Krzyk Honoru]

Przybyłem na wyznaczone Runie, to znaczy Wojennej Łusce miejsce. Słońce jeszcze nie wzeszło, ale przynajmniej będę miał okazję podziwiać to piękne zjawisko...o ile chmury go nie zniszczą.
Zmęczony i niewyspany przysiadłem na zimnej ziemi, którą wcześniej oczyściłem ogonem. Mam nadzieję, że nie będę musiał długo czekać na swoją uczennicę.

[Pani Wojny]

Runa dziarsko przydreptała na miejsce, o którym mówił jej jej mistrz. Na jej pyszczku malował się szelmowski uśmiech. Dziś w końcu nauczy się sekretów magii! O czym marzyła wieki... No, dwa księżyce.
Stanęła przed Oceanem Ognia i ukłoniła się przed nim z szacunkiem.
– Dzień dobry, mistrzu! – powiedziała, patrząc się na niego wyczekująco.

[Krzyk Honoru]

//Nie masz MP, prawda?


-Witaj – skinąłem jej łbem na przywitanie. – Ponieważ to twoje początki, najpierw powiem ci co nieco na jej temat. – oznajmiłem. Wskazałem łapą na ziemię, gdyby Adeptka miała ochotę usiąść. – Na początek musisz wiedzieć, że magia jest prezentem od bogini Naranlea. To, w jaki sposób ona okryła ten dar, jest tematem na dłuższą dyskusję, więc pomińmy ten fragment. Magia, czyli maddara jest siłą odnawialną, pozwalającą nam na egzystencję. Co prawda, tak jak wspomniałem odnawia się po każdym jej użyciu, jednak jeśli źle wykorzystasz maddarę, jeśli twoje twory będą zbyt obszerne i będę zabierać zbyt dużo energii, maddara może nie zdążyć z regeneracją, co grozi co najmniej omdleniami. Więc proszę cię, mierz siły na zamiary i nie ryzykuj z jakimiś mocno rozbudowanymi tworami, jeśli nie jesteś pewna ich powodzenia. Co więcej pamiętaj, że maddara cię słucha, jeśli twoje wyobrażenia są szczegółowe i dokładne. Jeśli zapomnisz o jakimś elemencie, ona tego za ciebie nie doda. – zatrzymałem się na moment sprawdzając, czy Adeptka nadąża z zapamiętywaniem informacji.– Żeby cokolwiek stworzyć musisz mieć całkowicie oczyszczony umysł, nic nie może ci przeszkadzać. Odsuwasz od siebie wszystkie uczucia, myśli i emocje tak, by twój umysł pozostał czysty. – dodałem. Do tego jeszcze będę wracał, więc w tym momencie nie rozwijałem tej kwestii.– Czy chcesz o coś zapytać?