Smoki Wolnych Stad

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Serce przytaknęła Kaskadzie, zgadzając się z jej słowami. Nie była wprawdzie pewna co na to Ogniki, ale spodziewała się po nich raczej entuzjazmu niż niechęci. Smoki jako istoty, które trzymały w sobie głodną krwi bestię, rzadko odmawiały sprawdzenia się w walce.
– Brzmi rozsądnie – mruknęła w odpowiedzi na warunki potyczki. – Przegrane stado płaci w kamieniach liczbę równą smokom walczącym po ich stronie. – W zamyśleniu podrapała się po prawej łapie. – Ale bez względu na to, kto wygra a kto przegra, mam nadzieję, że będzie to dobrym początkiem do zbudowania trwalszej relacji między naszymi stadami. – Posłała Wodnej delikatny, uprzyjmy uśmiech.

Wodna odpowiedziała krótkim skinieniem łba.
– Wszystko na to wskazuje. – Odparła jedynie krótko, nie chcąc niczego potwierdzać przed złapaniem zwierzyny. Oczywiście dopuszczała myśl o przerwanej, ale młodziki które podekscytowały się już na wieść o możliwych walkach mogły źle znieść ranę na dumie. Najwyżej dostaną od Kaskady po łbach za bezmyślność i po zadach za kiepskie wyszkolenie.
– O ile nie masz jeszcze do mnie jakiejś sprawy, będę czekać na wieść o decyzji Ognia? Jeśli będzie pozytywna wybierzemy dzień i miejsce spotkania i zwołamy od razu wszystkich potrzebnych.

Aank nie bez pewnego trudu nosiła dwie porcje mięsa, sama będąc a tyle dorobna, że miesita czerwień okrywała jej grzbiet jak przedziwne i przeobrzydliwe w tym kontekście futro.
Przymocowała je do siebie rzemieniami, pierwszy raz wykonując coś takiego za pomocną magii. Nią też z resztą zamierzała się owsobodzić. Nie gryzło ją to jednak o tyle, że dzięki temu nie musiała robić drugiej nielubianej przez siebie czynności – lotu. Szła spokojnie, objuczona, lecz nieśpieszna.
Ze smokiem, którego miała nakarmić, zamierzała spotkać się dopiero wczesnym wieczorem, a na wyznaczone miejsce przybyła, kiedy dopiero Złota Twarz nieco chyliła się w stronę snu.
Miała ku takiemu postępowaniu powód większy, niż sama potrzeba nie spieszenia się – sama musiała coś zjeść.
Uniosła czarne płatki uszu, przymykając oczy i ciesząc się łaskotaniem traw o nadgarstki, gdy wiatr zawiał, wzbudzając roślinność nie tylko ściełającą się u jej stóp, ale także witając ją prawdziwym urokiem Szumiącej Polany. Teoretycznie wszędzie szeleściły liście drzew – a jednak w żadnym innym miejscu nie robiło to na niej takiego wrażenia.
Skupiła się, przypominając sobie w którym dokładnie miejscu splot rzemieni podtrzymywał całą konstrukcję na jej plecach, po czym pomyślała o tym, że trzeba czegoś ostrego o szybkim ruchu, by rozerwać węzeł. Padł lekki trzask, a ona pochyliła się tak, by mięso nie poobijało się nieładnie.
To była cała jej magia. Myśl. Wola. Kierunek. Koncentracja.
Zadziwjaco logiczna i nie magiczna – jak cała Presja.
Ułożyła się wygodnicko i łapą zagarnęła swoją porcję by nieśpiesznie nacieszyć się posiłkiem.
Wąski pysk wieńczyły cztery długie kły, które teraz wpiły się głęboko w mieście, sięgając po krew, która nadal kryła się w nierozszarpanych partiach ciała. Sięgnęła ozorem i pozwoliła, by czerwień obmyła go, płynąć dalej swobodnie, skapując na brodę, jakby a ten sposób czyściła kubki smakowe przed dalszym posiłkiem. Capnęła raz jeszcze, całym, zadziwiająco liczymy uzębieniem, przekręciła łebem błyskawicznie, pod dziwnym kątem, jak wąż. Wyrwany fragment mięsa zniknął w poruszającej się gardzieli. Wydała z siebie pomruk, przymknęła ślepia rozsmakowując się.
Tak. Jedzenie było dla niej poezją. Czymś pięknym.
Nie rozumiała, dlaczego smoki jedzą, byle zjeść i mieć to za sobą, najlepiej tylko raz, na, jak zauważyła – niemal miesiąc.
Ona wiecznie czegoś kosztowała. Nie potrafiła odpuścić sobie tego zmysłu w poznawaniu świata.
I teraz nie zamierzała się śpieszyć.
Zaczęło się więc powoli ściemniać, gdy Aank czujnie drzemała, nasycona, zwinięta w kłębek, skrzydłem przykrywając dar dla gościa. Przed sobą miała parę kości, w tym jedną dziwnie przeplecioną między długimi palcami.
Jeśli ktoś myślał, że Łowczyni jest nieostrożna i że można ją zajść – mógł się bardzo, bardzo pomylić

Odczuwała chłód wieczoru na swym grubym, puchatym futrze. Przeciągnęła się nieświadomie, rozgrzewając mięśnie. Szumiały drzewa, cykały świerszcze. Zbliżyła się do niej mysz. Wyczuła coś niewłaściwego w echu jej drobnych kroków, coś zbyt powolnego jak na stworzenie o tak płochym pulsie. Bliskość gryzonia nie zaowalowała do końcu zapachu... No właśnie, czego?
Zjeżyła się od wrażenia zagrożenia i otworzyła szeroko głębię czarnych tęczówek, błyskając bielą pośrodku.
Zobaczyła upiora.
Księżyc rozświetlał pasma białej grzywy, która na podobieństwo babiego lata wiła się na wietrze, okalając pysk koloru nocengo nieba, przecięty dziwną, niematerialną, gryzącą plamą. Tym jednak co zrobiło w niej tak złe wrażenie były zwoje ciała ciągnącego się i niknącego w mroku – zdawało się nie mieć końca.
Przypadała do ziemi, utulając ją teraz wszystkimi kończynami i szeroko utworzoną paszczę prezentując w górę, ku demonowi. Upiornie szeroka i zębata paszcza smoka robiła straszliwe wrażenie, szczególnie w połączeniu z głuchym, zajadłym syczeniem. Gdyby ten zamierzał ją zaatakować – z każdej strony spotkałby się z paszczą, która obracała się uparcie w jego kierunku.
Chwilę zajęło zażegnanie kryzysu, uspokojenie nerwów. Kiedy wyjaśnili sobie coś, Aank zrozumiała, że to właśnie na to dziwne stworzenie czekała. Kuląc uszy do szyi zaczęła się wycofywać, podnosząc się z gleby i odkrywając mięsko , które wcześniej ukryła pod skrzydłem. Trąciła je nosem, patrząc na wężowego. Wycofała się tak, by dać mu możliwość posilenia się, a samemu sadowiąc się w bezpieczniej odległości. Zakrwawione po posiłku futro wciąż miała zjeżone, przez co sprawiała wrażenie puszystej kulki.
– Mogłeś mnie nie zachodzić. – Prosto stwierdziła fakt.

Gdy strumyk płynie z wolna.. Czy może gdy Szumiąca dolina.. Ayy, nieważne. Burek z samego świtu wybrał się na orzeźwiający lot. Jeszcze niezbyt zadomowił się w nowej społeczności jednak ciekawość poniekąd zabiła smoka i futrzasty postanowił pomknąć niebiosami tam, gdzie jego cudaczne skrzydła go zabiorą. Orientacje w terenie miał o dziwo na bardzo wysokim poziomie, bowiem od najmłodszych księżyców życia łapska ciągnęły go w odległe miejsca. Na samym początku blisko, bo gdzie by się nie ruszył to matka potrafiła go znaleźć a potem coraz daaalej i daaaalej..
Coś często rzucało mu na drogę przeżytych dni lasy. Albo po prostu wszelkich liściastych dolin i lasów było tutaj po prostu dużo w tej smoczej społeczności.. Co niewymownie pasowało Burkowi. Lubił urokliwe miejsca, szczególnie te pełne zieleni.
Zmęczony lotem wylądował więc na środku Szumiącej Dolinki, odkrywając że tutaj nowa pora roku dopadła biedne drzewka z całej siły. Chociaż to też dodawało im unikatowego piękna, pożółkłe zmęczone korony zaczęły tracić większość elementów tworząc swego rodzaju dywanik zrobiony z wymęczonych i wydeptanych egzemplarzy już dosyć mocno podsuszonych listków. Kiedy jego łapa naciskała na puchatą kopkę te pękały, mieszając głośny pogłos z wszechobecnym szumem. Przeszedł tak chwilę by zaraz siąść na zadku i dać odpocząć skrzydlatemu środkowi transportu.. Chyba będzie częściej się tutaj zapuszczać..

Suche liście układające się w barwne podłoże, niczym skóry wykładające smocze legowisko, miały też dodatkową zaletę – uprzedzały wyraźnie o zbliżającym się towarzystwie. A przynajmniej takim, które nie przejmowało się podobnymi rzeczami i nie wybierało innego środka transportu bądź nie próbowało się skradać. A Poszept Nocy i towarzysząca mu Brzask, wyrośnięta biała gryfica, należeli do tej pierwszej grupy. Spacerowali spokojnie Szumiącą Doliną, kierując się niespiesznie w stronę Terenów Ognia. Korzystali z porannych promieni słońca.
Gdy Piastun Ognia dojrzał przed sobą siedzącego smoka skinął mu wyraźnie łbem, nie przerywając przyjemnej ciszy panującej w Dolinie – jeśli obcy będzie miał ochotę na rozmowę to odezwą się gdy podejdą bliżej. Nie było sensu krzyczeć. Nie zatrzymywali się więc, a plamiony pysk pokrytego aksamitnym futrem smoka wyciągnął łagodny uśmiech. Brzask nastroszyła dumnie pióra i uniosła wyżej łeb.

Długaśne uszy poruszyły się gwałtownie, kiedy trzask jesiennych zwłok natury zdradzał coś nadchodzącego. Czy raczej kogoś, jak zaraz miał przekonać się Burdig. Kolczyki zadźwięczały radośnie, kiedy samiec zwrócił łeb ku źródle dźwięku. Zmierzył wzrokiem dokładnie zbliżającego się futrzaka.. Chyba pierwszego "brata rasy", którego dane było mu poznać na tych terenach. Zlustrował każdy szczegół puchatego futerka, zgrabny pysk zwieńczony potężniejszym gabarytem ciała. Pomimo puszka widać było iż samiec ma trochę mięśnia pod skórą. Towarzyszący mu drapieżnik również nie umknął uwadze Burka, który docenił szlachetną barwę niewinności. Woń sugerowała że nie są oni częścią Plagi, poza tym nawet nie widział ich na ceremonii czy.. gdziekolwiek, więc chyba to logiczne.
Na skinięcie łba, uśmiechnął się łobuzersko odwzajemniając gest. Odgarnął niesforne loki ze ślepi, które wbił w przybysza.
– Przyjemna pogoda, prawda? – zagaił, kiedy znaleźli się już bliżej bo sam nie miał zamiaru drzeć pyska przez pół spokojnej dolinki, szanując jej ciszę. Sugestywnie przesunął się delikatnie w bok i poklepał glebę aby zachęcić znajomego do odpoczynku i być może krótkiej rozmowy? Poznawanie innych smoków na terenach mogło pomóc mu w doskonaleniu nauk o świecie, potrzebnych do dobrego startu piskląt Plagi – Dobry smok to taki, który idzie w otwarty świat przygotowany a nie zamknięty w czterech ścianach groty większość swojego życia.

W Stadzie Ognia smoków północnych nie brakowało, więc futro smoka Plagi nie było dla Poszeptu Nocy niczym niezwykłym. Jego zapach natomiast już tak – z tego stada znał jedynie Spuściznę Krwi. Oczywiście zdarzało się innych zobaczyć gdzieś przelotnie, ale jedynie z Raktą rozmawiał. To, że Wojowniczka wcześniej należała do Ognia miało oczywiście spore znaczenie, bo już przed zmianą stad darzył ją sporą sympatią.
– Trzeba łapać ostatnie ciepłe promienie. – Odparł pogodnym tonem, uśmiechając się łagodnie. Przyjął zaproszenie i usiadł obok samca, wygodnie owijając ogonem łapy. Wprawdzie nie mógł się doczekać Białej Pory – mrozy nie były północnym straszne, a upały mogły być męczące – ale obecny miesiąc niósł ze sobą sporo korzyści. – Poszept Nocy, Piastun Ognia. A moja towarzyszka to Brzask.
Wspomniana gryfica zaskrzeczała cicho pod dziobem i zmierzyła Burdiga dumnym spojrzeniem. Nie była zainteresowana tą znajomością – wolała pisklęta. Ostentacyjnie obróciła się więc zadem do smoka Plagi i oddaliła się nieznacznie, przeszukując okoliczne krzewy za czymś ciekawym.

Parsknął lekko, przyglądając się Gryficy, która dosyć ostentacyjnie pokazała że nie jest zainteresowana jego towarzystwem. W przeciwieństwie do – Jak się okazało – Piastuna Ognia. Ogień.. W sumie o tym stadzie słyszał najmniej, już więcej udało mu się wybadać Ziemi, a Wodę póki co widział w odsłonach które były koszmarek każdego, który w jakiś sposób darzył pisklęta jakimś pozytywnym uczuciem lub był wobec nich opiekuńczy.
– Tak, tak. Chociaż nie będę kłamać że chciałbym zobaczyć na tych ziemiach już ciężki, biały puch.. – odpowiedział, wracając łbem ku Ognistemu Puszkowi. Poszept Nocy.. Hmm, ciekawe czy to imię kryło jakieś większe znaczenie za sobą.. A może po prostu było doborem dwóch ładnie brzmiących słów. Nie wiedział.. Spyta o to później.
– Piastun? No proszę, to coś nas łączy.. Również zajmuje się pisklętami chociaż do Piastuna mi jeszcze daleko, jeszcze próbuje się odnaleźć na waszych terenach. Burdig. – Tutaj rozwinął się trochę, łagodnym tonem zwieńczając to swoim imieniem. Szczerze to chyba na tyle przesiąkł już klimatem Plagi iż wolał zwracać się tymi "pierwszymi" imionami.. Ba, w jego wiosce innych imion się nie używało! Ale skoro już spotkał tutejszego Piastuna...
– Długo już zajmujesz się młodymi? Myślisz że jest tu dla nich w miarę bezpiecznie?.. Poza obozem oczywiście.. – kto pyta nie błądzi, prawda? Może Poszept będzie wiedział czemu sytuacja w Wodzie wygląda tak a nie inaczej.

Uśmiechnął się delikatnie na wspomnienie śniegu.
– Już niedługo. Myślę że pod okiem Kaltarela możemy liczyć na piękną Białą Porę. – Która oczywiście niosła ze sobą inne problemy – chłód nie sprzyjał zwierzynie, a smoki które nie miały futra nie znosiły jej najlepiej... Ale północni kochali śnieg.
Przekrzywił delikatnie łeb, spoglądając na Burdiga z ciekawością w srebrnych ślepiach. O proszę. Nie spotkał jeszcze Piastuna w innym stadzie – w Ogniu była jeszcze Milknący Szept a przez krótki okres jeszcze Opiekunka Snów. Poszept natomiast wychowywał większość Wodnych piskląt, a pozostałe stada... Cóż – jeśli takowych opiekunów miały to o tym nie wiedział. Przynajmniej do teraz.
– Z pewnością szybko osiągniesz swój cel. – Odpowiedział z ciepłym uśmiechem. – Jak długo...
Zamyślił się na moment, spoglądając przed siebie. Na Brzask. Kącik jego pyska drgnął wesoło gdy gryfica kłapnęła dziobem na przelatującego zbyt blisko małego ptaka. Zbyt małego by był smacznym kąskiem.
– Trzydzieści trzy księżyce. Zacząłem opiekę nad pisklętami Ognia gdy sam byłem niewiele starszy od nich. – Odpowiedział po chwili. Jego pierwszym uczniem był obecny Przywódca Ognia, niewiele młodszy od niego Zew Płomieni. Jak ten czas szybko leciał. – I niestety nie. Dbaj o swoich podopiecznych, Burdigu. Wolne Stada nie są bezpieczne.
Odpowiedział łagodnie. Ze smutkiem. Nie była to w żadnym przypadku groźba. Nie brzmiało nawet jak ostrzeżenie. Było po prostu pełnym smutku stwierdzeniem.

Kaltarel.. Tak, słyszał o nim. Od matki oczywiście, która tutaj się wychowywała. Biała Pora.. Coraz bardziej zaczynał za nią tęsknić, kiedy przypomniał sobie o gorących pustyniach które musiał patrolować czy o gorących grotach innych smoków plagi. Brr.
Kiedy zaś usłyszał o jego doświadczeniu, nie ukrywał podziwu. Uśmiechnął się, chociaż smok nie wyglądał mu na jakiegoś dużo starszego od niego samego. Chociaż wspominał o tym iż zaczynał kiedy był niewiele starszy.. Wypatrzył w nich więc kolejny, wspólny front, bowiem Burdig miał młode pod opieką kiedy miał jakieś.. siedemnaście księżyców. Zastanawiał się czy Piastunowi Ognia również zdarzyło się popełnić jakieś kardynalne błędy w opiece.. Wolał jednak teraz nie poruszać takiego tematu – Sam wiedział że ewentualny powrót do takich wydarzeń nie byłby przyjemny. A przeszłość powinna nas uczyć jednak nie prześladować – Pewnych rzeczy nie było co roztrząsać. Zdarzyło się, podnieś więc łeb i idź dalej.
– Czyli coś nas łączy, również zacząłem młodo.. Chociaż w mojej wiosce nie było "Piastuna" a zwykły "Opiekun".. – podsumował z uśmiechem i pokiwaniem głowy, słuchając dalej. Czyli Wolne nie były bezpiecznym miejscem.. Zdążył się poniekąd o tym przekonać. Westchnął cicho z lekkim zrezygnowaniem.
– W każdym zakątku świata w takim układzie czai się zło.. Które wyciąga swoje łapska po te małe, niewinne istotki.. Miałem ostatnio "okazję" na oglądanie zachowań stada Wody.. Części. Jeden dorosły i pisklę.. Obraz ten trochę mnie przeraził – Jeden obłąkany dorosły samiec i dwójka bezbronnych piskląt, które mogły w każdej chwili przekroczyć granice.. A wiesz czym by się to objawiło. Wiesz może jaka jest tam sytuacja? Pisklęcy Chaos czy ja po prostu miałem takiego pecha widzieć takie coś? – Nie krył tego iż tamto wydarzenie nie dawało mu spokoju. O młode Plagi póki co się nie martwił.. A Woda nie powinna go niby obchodzić.. Jednak Maluchy to Maluchy dla Burdiga. Nieważne jakiego pochodzenia są, trzeba o nie dbać.

Mułek spacerował sobie spokojnie wzdłuż doliny rozmyślając nad swoim celem. Wiedział, że pokojowo nie da się odmienić stad, a więc jedynym sposobem na zrealizowanie swojego celu jest rewolucja. Światowa rewolucja, od rzucająca wszystkie dotychczasowe smocze wartości. To jedyny sposób jak sądził, na uratowanie tego świata. Jedyny słuszny.

// ojej mam nadzieję, że nie będziemy tu przeszkadzać, załatwimy interesy i wychodzimy >3>

Samiec nie miał pojęcia co Błyszczącemu mogło chodzić po głowie, ale to nie było w stanie powstrzymać go od podjęcia próby zrealizowania swojego zawiłego planu, który ładował go taką niecierpliwością i podekscytowaniem, że aż wykręcał jego widmowe trzewia. Powinien pomyśleć o tym od razu, ale bariera pomiędzy dwoma światami musiała przytłumić jego zmysły i poczucie humoru.
Wylądował obok samca uzbrojonego w niebieski grzebień i okrążył go parę razy badając jego aparycję, jakby oceniał czy się nadaje. Nieświadom czyjejkolwiek obecności Błyszczący wędrował dalej, aż Samiec nie zdecydował się go wyprzedzić, a następnie zatrzymać wystawioną ku niemu łapą. Tylko nią, bo reszta miała pozostać niewidoczna, żeby ślepia obcego gada mogły skupić się na bladozielonej łusce i trzech rozwartych paluchach. Bycie duchem miało sporo zalet!
~Czekaj no! Wyczuwam w tobie energię, której na próżno szukałem przez ostatnie zaciemności, co za fenomen!~ Odezwał się samczy, ciepły głos, wprost do jego łba, lewitująca łapa zaś wskazała jednym palcem na jego pierś ~Potężna siła, którą zwiecie zaciekawieniem wlecze mnie od setek mroków po bezgraniczu tego śmiertelnego wymiaru, a z jakiejś przyczyny to właśnie TY swoim wątłym promykiem przebijasz się przez bieżącą barierę zmierzchu. Jako patron skrytego Lądu zapytuję, kim jesteś?~ Nie wiedział jeszcze w którą stronę się pochylić, żeby połechtać ego Błyszczącego, dlatego postanowił pierw wyczaić jakim był typem gadziny.

Adept spacerował sobie myśląc i podziwiając okoliczną faunę,gdy... Nagle przed nim pojawiła się łapa. Lewitująca, bladozielona łapa z rozwartymi plauchami. Bojkot oczywiście natychmiast się zatrzymał, uważnie oglądając nie zwykłe zjawisko. W środku swojej głowu usłyszał głos, głos mówiący dziwne, ale interesujące rzeczy. – Energia? We mnie? – Mułek był tym wszystkim zaskoczony, co zwiastowało, to że jego plama przybrała fioletowy kolor. Ale w dalszy ciągu słuchał samca. ,,wątłym promykiem przebijasz się przez bieżącą barierę" Czyżby jakaś nie znana siła wiedziała o jego zamiarach? I wiedziała, że to co wyznaje jest prawdą?
– Jestem Bojkotujący kolec. Smok który odrzucił smoczą nature. Jestem tym który dostrzega problemy tego świata, jestem tym który wyłamał się z tego bezsensownego systemu. Jestem tym który podważa słuszność stad i granic. Odrzucam dotychczasowe smocze wartości, bo dla mnie są bezsensowne i bezprzyszłości. Pragnę zmian, pragnę odrodzenia smoczej rasy i jestem gotów zapłacić za to kazdą cenę. – Mówił to z pełną powagą i dumą w głosie.

Mułek jak nikt inny w stadzie, rozumiał mrok który sprawił ten świat. I rozumiał, że przestrzeń jest jego sojusznikiem. Cierpi tak samo jak on, cierpi z powodu mroku, który ogarną ich świat. Teraz wszystko stało się dla niego jasne. To ON zostanie tym, który przegoni zaćmienie z tego świata. Teraz rozumiał, to dlaczego inni go nie rozumieją. Ciemność zawładnęła ich umysłami. Ta istota, miała absolutną rację. Dobrze wiedział, że przeciwstawienie się przywódcą oraz obowiązującym normą, jest bezlitośnie karane, lecz on, był gotów zaakceptować to ryzyko. – Nie boję się mówić o moim przekonaniach, bo wiem, że mam rację. – Powiedział to z pełną determinacją w głosie. Właśnie tak. Nic nie mogło go zniechęcić do jego przekonań. Ponieważ jego cel, stał wyżej od wszystkiego innego.
Przestrzeń chce go wesprzeć, dlatego zrobi wszystko aby jej nie zawieść. Zrobi wszystko co mu każę. Ofiaruje wszystko, aby pomóc temu światu.
Ostatnie słowo w monologu istoty zabrzmiało nieprzyjemnie, ale Bojkot od razu, wiedział dlaczego. – Zrobię wszystko,aby połączyć się z przestrzenią. Jestem gotów ofiarować siebie całego, swoje życie, swoją dusze oraz każdą cząstkę mojego ciała. – Nie poruszył sprawy swojego imienia, chciał to zrobić w najbardziej odpowiednim momencie. Na ostatnie pytanie Bojkot odpowiedział, z pełną determinacją w głosie. – Nigdy nie zależało mi na niczym bardziej, niż na spełnienie swojego marzenia, celu. Dlatego odpowiedź brzmi, TAK!. –

łapa znowu się pojawiła, ale tym razem spoczęła na jego barku. Czuł emanujące z niej ciepło, które po chwili znikło. Potem Przestrzeń do niego znowu przemówiła. Wysłuchał ją bardzo dokładnie. Sączył jej nauki. Napawał się jej obecnością. Jego zadanie było proste. Chodzić i głosić jej nauki. kroczyć w ciemności, aby w końcu wyłamać się i kroczyć ścieżkom światłości. Dziś jest dzień jego oświecenia. Dzień nawrócenia! Tego nie prawego świata skąpanego w mroku zastoju. – Oczywiście, że potrafię. Będę głosił twe nauki oraz nauczał tych, którzy podążą za twym głosem. – Uwierzył we wszystko co mu powiedział samiec. Wierzył w istnienie przestrzeni, w siłę światła. Od teraz zwie się błyszczący, dla tych którzy zdecydują się kroczyć ku jasności.