Dolina Rozpaczy

[Światłość Wspomnień]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Siedziała sobie grzecznie obok niego i po cichu podziwiała ręczne robótki. Jednak trzeba mieć trochę umiejętności, ona pewnie by wszystko poplątała. Przynajmniej tak się czuje, że nie potrafiłaby z swoimi łapami zrobić coś pożytecznego. Wystarczy że podniesie łapę, a dygocze. Nie wiadomo czy z zimna, czy z nerwów. Dla uzdrowiciela nie jest to jednak za dobry znak, prawda?
Tak czy owak, coś w tym jest. Może szalik ma jakąś moc przyciągania pustynnej. I chyba nic dziwnego, że ma takie wrażenie. Sama czuła się momentami nieporadna, niemalże jak pisklak. Po tym co się stało, chyba jeszcze bardziej. Może to minie... póki co? Jest niestety, jak jest.
–Oh, coś sama o tym dobrze wiem. Ile bym dała żeby móc obrosnąć nagle grubym futrem. I stracić je na wiosnę -powiedziała, lekko się uśmiechając. Nie mówiąc że sama jest uzdrowicielem, i wie ile roboty jest przy leczeniu chorych. Ale no cóż zrobić, takie życie.
Jednak tak, Urzara nie jest dobra w maskowaniu w swoich emocji. Nigdy nie była, ona jest jedną wielką emocją. Co czuje, to widać jak na wyciągnięcie ręki. Więc to chyba nie jest nic dziwnego że Chochlik wypatrzył że coś jest z nią nie tak, mimo że Przebłysk chciała jedynie pogadać i zająć myśli. Patrzyła się trochę niepewnie na to co wyciąga, co robi. Wygląda to trochę jak napary które robi, tylko ma ładniejszy zapach... czy to miód? Lubi miód. Wzięła to do swoich łap, kiwnęła głową mu w podziękowaniu. Na same słowa o promyczku, uśmiechnęła się delikatnie, ale to szybko uciekło jej z pyszczka. Zastąpiła to lekkim grymasem i klapniętymi uszami.
–Trochę tak... Powiem Ci ze nie lubię zimy. Zabiera wszystko pod ten przeklęty śnieg -westchnęła po chwili, robiąc łyk. Wyprawy marnie idą, będzie musiała jakoś wiązać koniec z końcem. No i jeszcze sytuacja z jej ojcem. Zima chyba nie będzie nigdy, dobrze się jej kojarzyć. Chociaż widoki piękne, dla niej chyba już się tylko na tym kończy.

[Ruda Ciocia]

Zaśmiał się pod nosem na jej stwierdzenie, biorąc solidny łyk miodu. Zrzucić futro na wiosnę, hm?
– A co ja bym dał za takie coś.. Kiedy przychodzą gorące pory, mam ochotę zamieszkać w zimnym jeziorze. – dodał z rozbawieniem, odkładając czarkę i biorąc się za wyszywanie kolejnego szalika. Chociaż.. Co jakiś czas, kiedy to smoczyca zabierała się do powiedzenia czegoś, jego wzrok spoczywał właśnie na niej. Lustrował ją ślepiami z pisklęcym zaciekawieniem, jakby to była małym kuferkiem tajemnic czekającym na odkrycie słodkości, które tam są. Chociaż Chochlik po prostu starał się w jakiś sposób dotrzeć do tego co się dzieje, skoro język ciała był taki oczywisty. Dobrze że chociaż trochę rozgrzał ją gorącym miodem, prawda? Bo kto nie lubił miodu!
Na jej stwierdzenie o zimie zaś, pokiwał lekko łbem.
– Prawda. Zima ogólnie jest dosyć smutnym okresem, bowiem wszystko zapada w sen. Tak jak Jesień przypomina nam o przemijaniu, tak Zima jest stanem błogiego spoczynku. Wszystko cichnie i usypia, mimo pozornego piękna. – tutaj zrobił sobie przerwę, by przypatrzeć się kompozycji białego futra z suszonymi śliwkami i cząstkami jemioły. Wyglądało nawet zaskakująco dobrze!
– Ale trzeba myśleć sobie tak.. Że po każdej zimie nadchodzi właśnie wiosna. Czas pełen rozkwitu i nowego życia. – tu zwrócił się do młodej znów ślepiami, posyłając jej uroczy uśmiech. Bo przykro było patrzeć na kogoś, kto sam wyglądał jak Promyczek a smutny był jak dogasająca gwiazdeczka na nocnym niebie.

[Światłość Wspomnień]

Pokiwała głową, pomrukując cicho. Czyli wychodzi na to że odczucia do tego mają na odwrót, ale rozumieją prawie ten sam problem –Może na lato dałoby się wykombinować zimny stawik. Chętnie pomogę, jeżeli będzie taka potrzeba -powiedziała do niego. Czasem nawet i pustynny chętnie się schłodzi. Później, cicho odetchnęła i obserwowała jak tworzył kolejny szalik. Kolejny ładny szalik. Odrobinę jakby humor się jej poprawił, bądź też ten napój trochę ją wyluzował. Wydawała się być mniej spięta, co raczej jest dobrym znakiem. Słuchała jego słów, które własnie wymówił. Westchnęła cichutko –Lecz nie wszystko wraca takie samo. Chciałabym żeby wszystko wróciło do poprzedniego stanu. -powiedziała, po czym otarła łapą swój pysk. Chyba znowu ją coś tknęło i uroniła łzę... Mimo to nie chciała żeby ją zobaczył –Ale mogę jedynie sobie chcieć, prawda? -dodała, nieco ciszej. Zatrzęsła się trochę, opuszczając nieco głowę. Tak, to prawda, co do tego miał w zupełności rację. Tam gdzie coś umiera, rodzi się coś innego. Tylko miała wrażenie, że nie przygotowała się za dobrze na tą zmianę pogody. Mogła zrobić więcej, zapobiec... powinna być bardziej uważna. Ale nie była, wiecznie zajęta Urzara nie potrafiła dostrzec pewnych zmian i zrobić cokolwiek z nimi –Wybacz... Nie radzę sobie z takimi rzeczami. Nie powinnam ciebie obarczać moimi problemami -zamruczała, po czym kolejny raz głośno westchnęła. Nie rozumiała siebie czasami, albo może to Chochlik ma w sobie coś, co sprawia że łatwiej się jej otworzyć?

[Ruda Ciocia]

Na wzmiankę o stawiku, jedynie zachichotał pod nosem. Pomysł błyskotliwy, chociaż nie miałby serca rościć sobie praw samemu do takiej wygody, szczególnie gdyby Ognista pomagała mu w budowie!
– Można byłoby jeszcze kogoś zaangażować i wybudować coś na wspólnych. Żeby wszyscy mogli korzystać z ochłody! – pokiwał łbem z aprobatą dla pomysłu, biorąc się za wyszywanie kolejnego szalika. Tym razem było to coś, co przyniosła Berlinka – Kręcone włosie, najprawdopodobniej należące do jakiejś górskiej zwierzyny.. Czort wie jak Hipogryfka się tam dostała no ale mniejsza. Zaczął pazurem odmierzać kształt tak, aby móc cokolwiek z tego zrobić, cały czas słuchając co Młoda ma do powiedzenia, sygnalizował to lekkim podrygiwaniem uszu a złote kolczyki dźwięczały w swojej lekkodusznej piosence.
– A kto by nie chciał? Ciężko jest tracić czy zmieniać coś, co miało się praktycznie od zawsze.. Z drugiej strony Moja Matka gdy piła ze mną ostatni w swoim życiu napar, powiedziała że czas leczy rany lepiej niż zioła czy magia. I żebym skupiał się na przeżyciu swojego życia jak najlepiej a nie na rozpamiętywaniu przeszłości.. Skubana dorzuciła sobie chmiel, żeby umrzeć spokojniej.. Ah Ci uzdrowiciele. – Tak. Wyjątkowo jego Matka przygotowywała go na to że umrze, mówiąc bez ogródek.. Nie wszyscy tak robili i gdyby Przebłysk wyjawiła swoją historię, mimo wszystko wydałaby mu się ona dziwnie znajoma.
Spojrzał na nią, odrywając się od roboty. Ślepia miał spokojne i łagodne a na pysku mimo ponurego tematu, błysnął uśmiech.
– Promyczku, ja jestem od wysłuchiwania problemów! To taka.. Nieoczywista cecha piastunów. A krycie swojego bólu na dłuższą metę jest męczące.. – Hah! I kto to mówi Chochliku.

[Światłość Wspomnień]

Oh, czemu nie właściwie. Albo mógłby prosić o jakieś bony o dostęp do zimnej wody. Poniekąd, byłoby to ciekawe, ile smoki by dały, żeby tylko móc zanurzyć się w wodzie. Mimo to, były to tylko przemyślenia. Ona by nie miała nawet serca by czegoś wymagać. Tak też, pokiwała głową –To tylko daj znać, jak będą jakieś plany -powiedziała. Interesujący wybór futra na szalik, musiała przyznać. W górach jeszcze nigdy nie była, więc mogła jedynie obserwować. Oraz hipogryfa, który chętnie pomagał. I słuchać. Poniekąd jej uszy drgnęły. Jego słowa chyba już utwierdziły ją, że jednak powinna wyrzucić wszystko z siebie. Bo ma rację. Przecie jej smęcenie nie pomoże nikomu. Złapała oddech w płuca
–Też bym tak myślała poniekąd, ale teraz... sama nie wiem. Mój tata również... był. Uzdrowicielem. Kilka dni temu znalazłam jego ciało w lesie -wyjaśniła mu, to co w jej sercu właśnie leżało. Łapy zatrzęsły się, zacisnęła swoje palce na kupce śniegu i trawy -Wyglądał na zagłodzonego... Wiedziałam że męczy go coś, ale nie rozumiem czemu to się stało... Nie poświęcałam mu uwagi? Mogłam porozmawiać z nim, cokolwiek. -W tym momencie pociągnęła nosem, czując jak łzy zbierają się ponownie w oczach, a ciało Urzary zatrzęsło się całe –Dał mi wszystko. Rodzinę, dom, wyszkolił mnie na uzdrowiciela, a ja? Nawet nie potrafię dopilnować starca –wytarła niezdarnie grzbietem łapy oko, rozmazując jedynie łzy. Trochę język się jej rozplątał. –Nie wiem... mam wrażenie że wszystko mi ucieka przez palce. Mój tata, mój...-przełknęła tu ślinę –przyjaciel... Nie radzę sobie z tym -przyznała, próbując jakoś się uspokoić, choć bez większego skutku. No cóż, mówiąc szczerze jeszcze nie widziała śmierci na oczy. Szczególnie, tak nagłej; śmierć ze starości zapewne by inaczej odebrała, zaakceptowała. Bolała ją również od jakiegoś czasu świadomość, że Orca nie wróci. Łudziła się cały czas że go zobaczy, ale jego ostatnia wiadomość...? I jak miała się pozbierać po czymś takim?

[Ruda Ciocia]

Na jej zachętę, kiwnął łbem z uśmiechem. No, no jaka robotna!
Niestety milusia rozmowa szybko zeszła na bardziej ponury ton. Cóż, nie można było powiedzieć że Chochlik się tego nie spodziewał, dlatego też bardzo delikatnie zbliżył się do niej nie odrywając ślepi od jej sylwetki. Świeża sprawa, do tego jeszcze widać było jak bardzo związana była z ojcem, chociaż i tak rozwiązał jej się język. Sama gestykulacja jak i ton nakreślały pewne historie i czyny. Delikatnie wystawił skrzydło, obejmując ją czule.. I cóż, Burdig nie dbał o to że komuś może się to nie spodobać. Najwyżej go odepchnie, prawda? Na kłębiące się łzy nie potrafił być obojętny.
– To nie Twoja wina. – powiedział miękko, odrywając się od pracy by przytulić ją do siebie w ramach fizycznego wsparcia, idącego w patrze z mentalnym. Tak.. Znał taką sytuacje.. Ale i potrafił Uzdrowiciela zrozumieć.
– Rodzice podchodzą do swoich piskląt tak, że są dla nich bohaterami. Kimś, w kogo maluch jest zapatrzony i widzi w nim autorytet. Szczerze? Często wtedy zapomina się o tym iż każdy może pozwolić sobie na błąd, potknięcie.. Staramy się być bez zarzutu, porażka jest niedopuszczalna. Mówię Ci to z perspektywy Ojca – Nie chcesz dopuścić do siebie, że możesz zniszczyć swojemu dziecku światopogląd. I robisz rzeczy głupie, niezrozumiałe, raniące.. Myślę że Twój tata nie chciał przelewać na Ciebie swoich zmartwień bo bardzo Cię kochał. I nie chciał, byś zapamiętała go jako kogoś, kto nie umie sobie poradzić z jakimś wielkim zmartwieniem.. – Tak. Coś co pozornie nie było groźne, było wadą rodzicielstwa.. Ale cóż Chochlik mógł na to poradzić? Przed dzieckiem nikt nie chce wyglądać jak słaby, emocjonalny wymoczek.
– Mi też uciekało. Życie jest pełne strat, odchodzą przyjaciele, rodzina, kochankowie. Dlatego trzeba doceniać każdą chwilę z nimi.. A i nie zamykać się, wciąż oczekując bo może jutrzejszy dzień wynagrodzi straty, prawda? Chociaż.. Płacz też jest dobry, oczyszcza. A tęsknota sprawia że widzimy więcej.. I bardziej potem kochamy, Promyczku. Są rzeczy na które nie będziesz miała wpływu.. Ale to od Ciebie zależy jak je przyjmiesz.. – Miłość. Miłość i strata były sobie tak bliskie że aż było to smutne. Jednak z tego zbudowane są smoki.. Z emocji. Czasami to zgubne, jednak potrzebne.

[Infamia Nieumarłych]

Był zmrok, gdy opuściła Cierniową Dolinę i wybyła poza granice swojego stada, leniwie szybując na bezchmurnym niemalże niebie. Chciała na chwilę wyrwać się ze szponów otaczających ją smoków, posmakować innego zapachu, niż ten który rozsiewała Plaga. Mogłaby zaryzykować wyjście poza dawną barierę, ale wolała nie podejmować aż takiego ryzyka – stado nadal jej potrzebowało, jej śmierć mogłaby pokrzyżować pewne plany. Wybrała więc ziemie wspólne, lądując w pokrytej rzadką mgłą dolinie, gdzie każdy powiew wiatru odbijający się od ścian brzmiał niczym jęk zagubionej duszy.
Pięknie.
Zatrzymała się i niedbale zajęła turlaniem niewielkiego kamienia, pochłonięta własnymi myślami. Mała hiena o nieco wilgotnym futrze siedziała na jej karku, podgryzając leniwie ostre łuski jej grzbietu, podczas gdy czarny wilczur i cienisty wywern szli obok siebie i za samicą, niczym wierni strażnicy.

[Gra Pozorów]

O rety, nie mógł ostatnio W OGÓLE spać! Biegał po wszystkich terenach, próbował rozpoznać jedne ziółko od drugiego, ale jak na złość niczego nie znajdował. Jedynie takie zamrożone, ale jak wsadził łapkę do tego nacieku przy wodospadzie... od razu mu ugrzęzła w lodzie. Więc tak sobie maszerował, z przednią prawą łapą otuloną bryłką lodu. Było mu zimno, pewnie, ale póki był w ruchu to na to nie zwracał uwagi. Tylko źle mu się chodziło, w końcu jedna łapa była wyżej od reszty.
W tej mgle niczego nie widział, ale słyszał. Kroki. Nawet kilka kroków! I takie coś śmiesznego, skalnego.. oh! Kamyczek! Też lubił je turlać, robił to na okrągło! Lub nimi rzucał w kompanów, czy smoki. W każdym razie, od razu zaczął się rozglądać za źródłem tego hałasu. Rozpaczliwie potrzebował pomocy, a nie umiał jeszcze czarować. Ział lodem, więc niezbyt mu to mogło pomóc.
Bam!
Wpadł na coś ciężkiego. Wpierw jednak jakby przeleciał przez coś gęstszego niż mgła. Nigdy nie miał do czynienia z żywiołakiem, a więc nie wiedział, że zanim wpadł na czyiś ogon, wpierw zetknął się z nim. Brr. Nieprzyjemne uczucie! Potrząsnął głową.
– ...! – miał już się wydrzeć w roszczeniowym tonie, ale przypomniał sobie słowa mamy. Obiecał jej zachowywać się lepiej. I być uprzejmy, no tak. Bleh! Podniósł się i otrzepał ze śniegu, a potem tyknął łapką ogon. Kogoś. Nie wiedział kogo, przez tę mgłę prawie nic nie widział. – Halo? Dzień dobry? Może mi pani, albo pan, pomóc? – poprosił uprzejmie, choć widać było jak na dłoni jak bardzo nie było to w jego stylu.

[Infamia Nieumarłych]

Wpierw usłyszała warkot żywiołaka, który zauważył jak dosłownie przez niego przechodzi smok. Czarnofutry basior zjeżył się i zapłonął żywym płomieniem, przemieniając się w żywą pochodnię. Mogłoby się to wszystko zakończyć dosyć nieprzyjemnie, gdyby nie to, że zaalarmowana dotykiem wywerna sięgnęła po magię i w ułamku uderzenia serca rozproszyła mgłę w promieniu dwóch ogonów. Wbiła spojrzenie pustych ślepi w młodego samca, pachnącego wyraźnie Ziemią, podczas gdy podirytowany Ulfhedinn stał z tyłu, oświetlając mrok późnego wieczoru, z cieniem o kształcie wywernowego smoka kawałek dalej.
– Ziemia wypuszcza takie nieostrożne młokosy poza obóz? Nieźle. – Mruknęła z drwiną, uśmiechając się cierpko prawą połową pyska. Zainteresowana, mała hiena wspięła się wyżej po szyi samicy i niepewnie wyjrzała zza jej rogów, przekrzywiając łepek i wpatrując się w Iphiego jasnobłękitnymi ślepkami.
Infamia zniżyła wzrok, dostrzegając zmrożoną prawą łapę smoka. Zgadywała, że w tym tkwił jego problem, więc stworzyła niewidzialną i niewyczuwalną mgiełkę, która rozgrzała kończynę i po chwili przemieniła bryłę lodu w spływającą po kolorowych łuskach kaskadę wody.
– Nie ma za co. – Stwierdziła zimno, wodząc kolczastą końcówką ogona po podłożu.

[Gra Pozorów]

Zjeżył się na widok wilka, którego wcześniej nawet nie spostrzegł. Czy on się.. zapalił? Ale odlot! Też chciał tak potrafić! Na pewno się tego nauczy, jak tylko ciocia Honi przeprowadzi go przez resztę nauk. Rozmycie się mgły poskutkowało u kleryka atakiem nagłego kichnięcia. Raz, dwa... trz.. o, nie, jednak tylko dwa. Z nozdrza dyndał mu przymrożony glut, jego gruczoły działały naprawdę dziwnie. Ledwo potrafił wypluć z siebie słup mrozu, ale gdy kichał to nie było już problemu z takimi dodatkami jak zamrożona gila.
– A pf – machnął łapą olewczo, niewystraszony. – Przedarłem się przez obronę stada Ognia i pobiłem ich przywódcę kamieniami i śnieżkami. Wiedziałaś, że uważa się za bo... – urwał. Zaraz, zaraz. Momencik. Teraz widział ją lepiej. Była taka sama! Czy mogła być siostrą Zewu? Przechylił główkę. Nie miał pojęcia o jego śmierci, choć wątpliwe by się nią przejął. Naprawdę go nie lubił.
Z zamyślenia go wyrwało uczucie ciepła na łapce, która przed chwilą cierpiała na nieopisany chłód. Potrząsnął nią, aby przywrócić zwiotczałe mięśnie do pracy. Kiedyś przerażała go ta cała madj.. maddara. Teraz? Chciał się czym prędzej nauczyć tym posługiwać.
– Dziękuję – wypalił, znowu jakoś tak nie pasowały do jego wyrazu pyska te słowa. Zmarszczył nosek. Teraz dopiero zauważył coś na jej grzbiecie. Nigdy takiego stworzenia nie widział. Obejrzał się za siebie. Wilk ciągle był w pobliżu. Ale czym było to coś? Uparcie się w tego żywiołaka wpatrywał, nie mając pojęcia z czym ma do czynienia. – Je też wyczarowałaś? – zapytał, wskazując jedną łapą na hienę, drugą na wilka, omal się nie zaplątał we własnych objęciach.

[Infamia Nieumarłych]

Nie zraziła się jego kichaniem, nie było w tym nic specjalnie dziwnego. Sądziła, że samiec po prostu jest nieco chory, albo ma na coś alergię. Nie połączyła jednak tego z jej magicznym spektaklem. Nie była też zbyt zainteresowana opowieścią o jego wyczynach w Ogniu. Nawet nie naciskała, by kontynuował, bo przerwał niespodziewanie i wpół zdania. Był młody, może nie pisklę, ale nadal młodzik, a to od razu nastawiało ją negatywnie. Nie miała cierpliwości do smoków w tym wieku.
– To żywiołaki. Nie są wyczarowane, to żywe istoty. – Odparła, wskazując lekkim skinieniem łba na Nidhorgga. – To jest cień. – Dodała, a na te słowa cień wywernowego smoka zakołysał się nieco.
Na tym etapie miała właściwie ochotę zakończyć rozmowę, ale w jej głowie wykiełkował pewien pomysł. Poświęci się, przełknie niechęć, a w zamian może wyciągnie jakieś cenne informacje od młodego? Wyglądał na roztrzepanego, można to wykorzystać.
– Nikt z twoich nie opowiadał ci o żywiołakach? To jaki wy macie poziom edukacji? – Zapytała złośliwie, unosząc lekko łuk prawy brwiowy. Hiena zachichotała złowieszczo, nadal obserwując kolorowego smoka, nie mając jednak odwagi zejść z bezpiecznej strażnicy w postaci rogów wywerny.

[Gra Pozorów]

Żywiołaki? Och. Nigdy ich nie widział, ani nawet o nich nie słyszał. Tak naprawdę jedyny kompan jakiego znał to Barus. Być może smoki Ziemi nie przepadały za zwierzątkami. Sam by nie miał do tego głowy, był zbyt roztrzepany aby pamiętać o takich rzeczach. Erycalu, miej jego przyszłych pacjentów w opiece!
– Dlaczego nie mogę ich dotknąć, skoro są żywe? – zaciekawił się i wyciągnął odruchowo łapkę w kierunku Nidhorgga, choć ją cofnął. Jeszcze mu ją pożre. Nie wyglądał przyjaźnie.
Normalnie by się zapewne obruszył zarzutem smoczycy, ale musiał przyznać jej cicho rację. Podreptał bliżej niej, nawet jeżeli tego sobie nie zażyczyła. Oglądał ją z każdej strony, zaś na pysku malowała się konsternacja. Niewiele się różniła od Ognistego fałszywego boga. Znaczy, była ładniejsza, to na pewno! Ale też miała tylko dwie łapy, takie duże skrzydła. Podobną budowę. To nie mógł być przypadek. Chociaż? Nie widział poza tą dwójką innych wełnowych smoków.
– Zajmują się moim głupim byłym tatą, ja bym dawno go zabił za to co zrobił, ale Dziadek jest chyba na to za miękki – powiedział to z taką dziwną lekkością, ale też agresją w głosie. Czuł się bezsilny. – Szukam mamie nowego, bo jej ciągle smutno. Ale nie mogę nikogo znaleźć, wszyscy są brzydcy albo głupi. – Stwierdził dosadnie i zadarł pyszczek, by spojrzeć na większą od siebie samicę. – Uczę się sam! Znaczy, większość czasu. Ciocia Honi mi ma opowiadać więcej o ziołach i leczeniu, ale poza tym wszystkiego nauczyłem się sam. – Czyli niewiele, ale tego na głos nie zamierzał przyznawać. – Ładna jesteś. Bardzo! I miła. – Dodał, szczerząc się głupkowato.

[Infamia Nieumarłych]

No i jej się trafił dzieciak. Coraz bardziej kusiło ją, by jednak się wymknąć i po prostu odlecieć, zostawiając go samemu sobie. Ale z drugiej strony, trzymała ją tutaj chęć wyciągnięcia jakichś informacji. Gdy miała do wyboru dobro stada a własny komfort, to z lekką niechęcią skłaniała się jednak ku tej pierwszej opcji.
– Niektóre zwierzęta nie mają cielesnej postaci. – Odparła beznamiętnie, podczas gdy Nidhorgg zakołysał się niepewnie, widząc jak przez kilka chwil samczyk rozważał dotknięcie go. A raczej podjęcie takiej próby, której na szczęście zaniechał. Ziemny najwyraźniej był bardziej zainteresowany wiedźmą, niż jej towarzyszami i gdy zaczął ją oglądać, łuski na jej ciele nastroszyły się ostrzegawczo, a kolczasty koniec ogona złowróżbnie zagruchotał o podłoże.
– A co takiego zrobił twój straszny tata? – Zapytała, unosząc lekko łuk brwiowy, specjalnie podkreślając rzekomą straszność wspomnianego smoka, by jeszcze bardziej podkręcić Filuternego i zachęcić go do paplania. – Zioła i leczenie? Planujesz być uzdrowicielem?
Zapytała z powątpiewaniem. Jeżeli faktycznie ten samiec miał leczyć, to... Cóż, Infamii na jedno uderzenie serca zrobiło się żal Ziemnych. Z kolei gdy usłyszała komplement zdziwiła się nieco, cofając lekko łeb do tyłu. Że co?
– ... Mhm, zabójczo. – Mruknęła pod nosem słysząc, że jest miła. – Komplementujesz każdego po kilku chwilach spotkania? – Zapytała, raczej nieciekawa odpowiedzi, chcąca po prostu przerwać nieprzyjemną ciszę. Nie wiedziała, jak odnieść się do tego, że ktoś uznał ją za "ładną i miłą", z czego to drugie ją nieco nawet rozdrażniło.

[Gra Pozorów]

Zanotował w głowie informację o nietypowości pewnych zwierząt, ale pewnie szybko o tym zapomni. Samczyk nie do końca załapał aluzję cielesną samicy. Po prostu nikt mu nigdy nie wyznaczył żadnych granic. Sam był nie raz łapany, podnoszony, czasem i przerzucany po śniegu przez starszych. Jej co prawda nie przerzuci, nawet nie podniesie, ale kusiło go by sprawdzić jaka była w dotyku. Naprawdę była piękna! Te łuski! Kurczę. Nie była może tak cudowna jak on sam, ale z pewnością coś było w jej wyglądzie.. magnetycznego.
– On nie jest straszny tylko głupi – obruszył się i nadął jak żaba, kiedy czarodziejka zasugerowała Oku jakąkolwiek straszność. – Strasznie głupi. – Poprawił samego siebie. – Porzucił mamę, mnie i siostrę, stado też, mówiąc jakieś głupie rzeczy, a potem chciał umarn.. umrzeć w świątyni czy coś takiego. Sam bym go umarnął, ale nie wiem jak to się robi. – Machnął łapą w powietrzu, jakby ciosał zręcznie swoimi krótkimi szponkami niewidzialnego przeciwnika. Znał podstawy walki, ale uważał swoje zdolności za niewystarczające aby zmierzyć się z ojcem. – Aha – przytaknął jej pytaniu. – Ciocia Honi zrobiła herbatki od których mamie było dobrze, też tak chcę. Ale bardziej mnie interesują takie herbatki od których gorzej, podałbym takie staremu tacie – to drugie zdanie szepnął, a w jego czerwonym oku pojawił się taki chory, psychopatyczny błysk. Tylko na ułamek sekundy.
Pokręcił głową przecząco kiedy zapytała go o komplementowanie innych.
– Nie bardzo, do tej pory wszyscy byli grubi i brzydcy, gdzie im tam do mnie – wyszczerzył się znowu, pokazując szereg rosnących ząbków. – ... albo Ciebie. – Napomknął jeszcze, sam nie wiedział czemu chciał o tym tak otwarcie mówić. Może rzuciła na niego jakiś czar? – Też jesteś bogiem? – zainteresował się, wypalając kolejne słowa których samica mogła zupełnie nie zrozumieć nie znając jego historii. – Ale takim prawdziwym, bo fałszywego to już znam. – Skrzywił się i zaczął lepić między łapkami śnieżkę, ot z nudy.

[Infamia Nieumarłych]

Słuchała młodego, przekrzywiając lekko głowę w bok. Hmm, czyli Ziemia też miała jakieś problemy z własnymi członkami stada. Ciekawe. Mahvran zanotowała tę ciekawostkę w pamięci. Podaruje ją w prezencie ojcu przy następnej okazji.
– Głupi i słaby. – Mruknęła, kiwając łbem z namysłem. – Poświęcenie się w świątyni brzmi jak żałosna, desperacka próba zwrócenia na siebie uwagi.
Zacmokała cicho. Aż tak jest u nich ciekawie? W Pladze tego typu rzeczy zazwyczaj rozgrywały się tylko nad Urwiskiem, w centrum obozu, z dala od oczu ciekawskich na wszelki wypadek. A tutaj Ziemia tak nie panuje nad sytuacją, że smoki próbują odbierać sobie życie w centrum życia społecznego stad. Nieźle.
Uniosła lekko łuk brwiowy, słysząc pytanie młodego. Czy była... Bogiem?
Och, w sumie, mogłaby być.
– Domyśliłeś się, czy zgadywałeś? – Zapytała z nutą złośliwego uśmiechu. Pobawi się w tą grę, czemu by nie. Mogło to się okazać przydatne na przyszłość. – Jestem, ale nie takim, jak ci którzy są czczeni w tej żałosnej świątyni nieopodal. I preferuję dyskrecję, zamiast tłumów napastliwie całujących mi łapy. Więc zachowaj prawdę o mnie tylko dla siebie. – Powiedziała już nieco ciszej, w głowie szybko budując sobie swoją boską domenę, by w razie czego móc od razu odpowiedzieć na każde ewentualne pytanie młodzika... O ile faktycznie kupi jej zagrywkę.

[Gra Pozorów]

W końcu ktoś, kto go rozumiał i popierał. Mimo to, jego radość pojawiła się na pysku tylko na moment, bo szybko zgasła kiedy sobie uświadomił gorzką prawdę.
– Szkoda, że stado tego tak nie widzi. Chcą mu dać szansę, jakieś wyjaśnienia... a po co? Jest duży, powinien wiedzieć czego chce, a nawet zabić się nie potrafi. – Czasem jego szczerość mogła przerażać, lecz nie samego kleryka. Był jaki był, takim go ukształtował świat.
Ożywił się na nowo słysząc potwierdzenie. Po ostatniej przygodzie z jednym "bogiem" miał spore wątpliwości. Więc o ile chciał bardzo jej wierzyć, tak jednak był dość przezorny. Zmrużył ślepka podejrzliwie. Jednakże chyba wiedziała jak podejść takich jak on, bo wizja posiadania czegoś w SEKRECIE, dla SIEBIE była zbyt kusząca, aby nie wejść w tę grę. Aż mu się oczka powiększyły.
– A czego jesteś bogiem? – zainteresował się. – Ostatnio szukaliśmy z bratem boga by zmienił mu imię, bo ciocia dała mu takie brzydkie. Ale fałszywy bóg nas okłamywał i nie znaleźliśmy ostatecznie świątyni. Podobno to były tereny Ognia, ale jakoś nie wierzę. Prawie nie pachniały inaczej niż te gdzie się urodziłem. – Nie wiedział wtedy o patrolach, dalej nie do końca je rozumiał. W dalszym ciągu się uczył.

[Infamia Nieumarłych]

Pokiwała oszczędnie i powoli łbem, jakby chcąc dać do zrozumienia, że cały czas słucha – i przede wszystkim, rozumie – to co do niej mówił młody samiec. Póki co nie widziała w nim potencjału, zakładała raczej, że wyciągnie z niego teraz co się da a potem... Cóż, zostawi i zapomni. Ale może jeszcze zmieni swoje nastawienie, nie chciała jeszcze ostatecznie przypisywać Filuternego do kategorii smoków bez wartości.
– A wyrażałeś swoją opinię? Pamiętaj, by nigdy nie kryć się ze swoimi przemyśleniami. Powiedz je z całą siłą i pewnością siebie, jaką dysponujesz. Bo twoja prawda, nawet brutalna, przez kogoś może zostać doceniona. A to otwiera wiele bram. – Stwierdziła, mając nadzieję, że adept za księżyc lub dwa wparuje nad Szczerbatą Skałę i zacznie głosić jakieś chore przemówienia, co doprowadzi do ukrócenia go o łeb. I jednego Ziemnego mniej!
– Świątynia, o której słyszeliście należy do fałszywych bogów wolnych stad i jest na ziemiach wspólnych. Ale jest pełna nieczystych sił. Jeżeli chcesz, to oczywiście możesz tam iść, ale nie robiłabym tego na niczyim miejscu. – Przyznała, nie chcąc kategorycznie zabraniać samcowi wstępu do świątyni, by nie zacząć wzbudzać w nim podejrzeń. Zresztą, zazwyczaj mówiąc dzieciakowi "nie rób tego", dzieciak zrobi na przekór, więc po co ryzykować...
– Moją domeną są spiski, intrygi, zdrady. Patronuję i czuwam nad złodziejami, mordercami... To nie czyni mnie zbyt lubianą, więc nie narzucam się nikomu, nie daję głupich, przepełnionych wyższością siebie pokazów swojej mocy. Kto chce, ten mnie odnajdzie na swojej drodze, prędzej przy później. – Wzruszyła delikatnie barkami, przecinając powietrze rozwidlonym jęzorem. Och, może zdołałaby zaintrygować sobą samca do tego stopnia, by zrobić z niego narzędzie do siania krwawego zamętu? Piękna perspektywa. – A co do zmiany imion, to następnym razem możesz go przyprowadzić do mnie, ale niestety będzie to miało swoją cenę. Imię nadawane przy narodzinach wiąże się z duszą smoka, a zerwanie tej więzi i zastąpienie jej nową jest dosyć męczącym procesem. Jak się nazywa twój brat?
A co jej tam, zagra w grę. Nawet zaczynało jej się to podobać.

[Gra Pozorów]

Zaczął grzebać łapą pod śniegiem, albo raczej tym co z niego zostało przez rozgrzewającą mgłę Mahvran. Chwytał przymrożone kłosy i je wyrywał. Miał szacunek do ziół, ale do reszty roślin? Nieszczególnie. Przecież to tylko trawa. Skubał tak podłoże, krzywiąc się na propozycję smoczycy.
– A co to za różnica, słuchają tylko starych i upartych – stwierdził z przekąsem. – Nawet jak pytają o opinię, i tak nic sobie z niej nie robią. Za przekroczenie granicy dostałem tylko naganę, za obrzucenie rzekomego przywódcy Ognia kamieniami też. – Wzruszył barkami. Jak na jego, to pozwalano się młodym na wiele, wręcz na wszystko. I tak niespecjalnie przejmował się powagą jakichkolwiek konsekwencji, rodzice go nie wychowali na przykładnego smoczego obywatela. Słuchał się tylko siebie, tak po prawdzie.
– Podobno ma stado decydować o jego losie na następnym spotkaniu – znowu się skwasił na samą myśl, czego nie dało się nie zauważyć na młodzieńczym pysku. – Ale wszyscy na niego patrzą z takim współczuciem, wiesz? Jaki to on nie był biedny, bo chciał być przywódcą, a nikt go nie chciał. I za to się obraził i chciał odejść, potem się zaabić – mówił to z takim teatralnym, prześmiewczym głosem. Naprawdę nie przepadał za ojcem, jedynym jego miłym wspomnieniem było wyklucie, a i to pamiętał jak przez mgłę. – Powinienem mu wsadzić trochę chmielu do tyłka i podpalić końcówkę szyszki.. – burczał pod nosem, mniej słyszalnie.
Świątyni od jakiegoś czasu nie szukał, głównie z prostego powodu – i tak nie odczuwał jakkolwiek obecności bóstw w tych stronach. W ogóle istnieli? Ona twierdziła, że takim była. Co nawet by mu pasowało, tylko jakoś nie widział konkretnego dowodu na potwierdzenie jej słów.
– To znaczy, że możesz zabić każdego? – zainteresował się. – Och, może zabiłabyś mi tatę? – zapytał z taką lekkością, jakby prosił o relację ze wczorajszej pogody.
Sięgnął łapą do pyska i potarł nią o niego w zastanowieniu. Powinien mówić jej o braciszku? On był mniej pozbawiony hamulców moralnych, w przeciwieństwie do Iphiego. Po śladach cudzej krwi wiódłby wąski szlak na sam szczyt, gdyby go to satysfakcjonowało. Mroczne, młode dziecię.
– Ria.. psik... – zmarszczył nozdrza, kiedy pomieszał zupełnie przypadkiem te imiona. – Pyzaty Kolec, też. Bo gruby jest, tak go nazwałem. – Dodał, bo mniej lubił tę tradycję. Nie byli żadnymi łuskami, bolcami czy innymi. Po prostu sobą, prawda? Tak czy owak, już poddał wizję zmiany imienia, jakoś przestało go to interesować.
Iphi miał kilka oblicz, jedno ścierało się z drugim niebezpiecznie często.

[Infamia Nieumarłych]

Przekroczył granicę i obrzucił przywódcę wrogiego stada kamieniami? To się dopiero nazywa emocjonujące dzieciństwo. W nieco bardziej pozytywnym sensie niż to, jakim poczęstowano Mahvran. Wrzaski, ryki i tryskającą dookoła – w tym na nią – krew pamiętała aż za dobrze. Ze wszystkimi, bolesnymi szczegółami.
– Zamierzasz zabierać głos w jego sprawie, gdy przyjdzie na to czas? – Zapytała nienachalnie, zastanawiając się, czy byłaby w stanie zasugerować młodemu pewne słowa, które mógłby powiedzieć podczas decydowaniu o losie jego ojca. Rozpętać mały zamęt w samym sercu obozu Ziemi. Z tym że to by wymagało wyczucia i nieco szczęścia, a na chwilę obecną Infamia miała tylko szybki zarys całego planu. A szybkie myślenie nie zawsze wychodziło na dobre.
– Mogę, ale nie lubię aż tak angażować się w porachunki śmiertelnych, są dla mnie, bez obrazy... Ale nużące. – Odparła z lekkim grymasem na pysku, mrużąc ślepia. – Mogę natomiast udzielić ci swojego błogosławieństwa, jeżeli tego pragniesz i czujesz się na tyle pewnie, by samemu odebrać ojcu życie i dać mu to, na co zasłużył swoją skrajną głupotą.
Powstrzymała chęć uniesienia łuku brwiowego, słysząc imię jego towarzysza. Wolała wyzbyć się typowo przyziemnych gestów, by w niewymuszony sposób prezentować się bardziej dostojnie i bosko. Aż zaczynało jej się to wszystko podobać, ale dla zachowania pozorów szczędziła sobie uśmiechów i po prostu spokojnie stała w miejscu, poruszając leniwie szyją.
– Jak rozumiem, sedno problemu tkwi w imieniu nadanemu mu przy wykluciu, a nie tym nadawanym adeptom? To drugie jest tylko etapem przejściowym. Jak wspominałam, mogłabym nagiąć więzy imienia z jego duszą i w ten sposób oficjalnie mu je zmienić, na takie jakie by sobie zażyczył. Ale musisz go ostrzec, że to będzie go kosztować dwa kamienie szlachetne, oraz łuskę wyrwaną z lewej piersi. – Wyjaśniła ze spokojem, muskając końcówką ogona ciekawsko podrygującą, młodą hienę.

[Gra Pozorów]

Czy zamierzał zabrać głos? Chciałby, ale to nie miało najmniejszego sensu. Smoki Ziemi były słabe, nie potrafiły pozbyć się zdrajcy. Dawali drugie szanse, okazywali zrozumienie tam, gdzie nie powinno go być.
– Nawet jeżeli, i tak będę jedynym który chciałby go ukarać. Reszta zrobi sobie grupowe spotkanie i porozmawia o tym co kogo boli i jak do tego nie dopuścić, jak można biedakowi pomóc... – niemalże splunął.
Nie spotkał do tej pory kogoś podobnego charakterem, przynajmniej w jego ocenie, wiec nie miał okazji się.. uzewnętrznić? Być taki, jakim był naprawdę i jaki chciał być. Niezbyt to przyjemny obraz dla jego rodzinki.
– Śmierć jest zbyt łagodna, wolę by cierpiał... – mruknął poważnie i się zastanowił. – Ciekawe ile kwiatów dziurawca musiałbym dodać, aby całkowicie wyłysiał i sczerniał..
Więzy z duszą? Co? Wcześniej by nawet na to przystał, ale teraz Riavelo był adeptem, więc w tej fazie przejściowej. Niedługo zmieni sobie imię jako piastun. Kiwnął jednak głową, zapamięta tę propozycję. Nie był pewien co z tą łuską z piersi, ale raczej było to wykonalne.
– A pani jak się nazywa? – zainteresował się.

[Infamia Nieumarłych]

Prawy kącik pyska wywerny uniósł się minimalnie w asymetrycznym półuśmieszku. No proszę, jaki nietypowy przypadek. Chyba jeszcze nigdy nie miała do czynienia ze smokiem, który do tego stopnia pałałby żywą, płonącą nienawiścią do swojego rodzica.
– Przy około pięciu sztukach dziurawca łuski zaczną czernieć. Żeby odpadły całkowicie, potrzebowałbyś z ośmiu. – Odparła, dzieląc się skrawkiem swojej uzdrowicielskiej wiedzy. Ale o tym, że niegdyś zajmowała się leczeniem młody nie musiał wiedzieć. To by nieco zepsuło urok, który próbowała teraz w jego oczach zbudować.
– Vanlanthiriel D'Yahvrol. – Odpowiedziała, co nie było w sumie kłamstwem, tylko faktycznie jej imieniem. Zabrakło tylko kluczowego, środkowego członu, ale Infamia uznała że nie musi go podawać. Ach, jak ekscytująco było tworzyć sobie otoczkę enigmatyczności!
– A jak ty się czujesz w otoczeniu ziół i leczniczej maddary? – Zapytała, chcąc w pewien sposób pokazać swoje zainteresowanie, by nieco Iphiego pocieszyć – pokazać, że też jest w pewnym stopniu istotny – a dwa... Jego odpowiedź może jej się zwyczajnie przydać.