Leszczynowy Zagajnik

[Wola Przeznaczenia]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Zaśmiała się kiedy samczyk odpowiedział na jej pytanie.
–Rozumiem -Powiedziała krótko nie bardzo wiedząc co jeszcze powiedzieć.
–Ja przyszłam tu żeby trochę odpocząć i pomyśleć o wszystkim -Oznajmiła po chwili zastanowienia. Samczyk który próbował się wybronić z uważania że oczka Umbry są brzydkie był strasznie niepewny a ona sama mogła się wreszcie o co chodzi z tym jego ciągłym jąkaniem.
–Jesteś nieśmiały dlatego nie patrzysz mi w oczka ? -Spytała niepewnie bo nie była do końca pewna czy ma rację co do tego.

[Ciemny Kolec]

Samczyk wpatrywał się w oczy Wodnej (a raczej próbował to robić), kiedy ta zadała pytanie, które (być może pod inną postacią) wcześniej czy później musiało paść. Pytanie tyczące się nieśmiałości:
–T... tak. Chyba... – Odpowiedział, unosząc na siłę lekko kąciki swych ust, jakby po tym wyznaniu jego nieśmiałość miała zniknąć. Ale nie, ta tylko spotęgowała się...
Tylko czy to właśnie nieśmiałość była odpowiedzialna za jego jąkanie i bełkot. Przecież on niemal nigdy nie widywał innych. Do 5 księżyca siedział w grocie, a jedynymi smokami z którymi miał "kontakt" była jego matka, i młodsza siostra. Aczkolwiek ostatnimi czasy jego ciekawość sięgnęła zenitu i pchnęła go do działania, kiedy zaczął samodzielnie opuszczać grotę, i na własną łapę zwiedzać tereny wolnych stad (bo zapuszczenia się z groty, aż na tereny wspólne nie można nazywać już "zwiedzaniem podwórka"). A teraz...

A teraz spotkał ją. I pierwszy raz rozmawiał z kimś na tematy inne niż nauka. Zwykła, swobodna rozmowa. I może tego właśnie potrzebował Ciemny? I... dopiero teraz to zauważył: być może prowadzenie tej rozmowy tez wynikało z jego ciekawości... ciekawości jak zareaguje ONA? Mógł przecież uciec w każdej chwili, ale on nadal chciał ją poznawać, tak jakby przez nią poznawał samego siebie. Ale właśnie, może należało poznać i ją. Z tą myślą Ciemny uniósł swój pysk spoglądając w jej oczy w celu zachowania kontaktu wzrokowego (w celu uniknięcia oskarżeń o to, że jej oczy są brzydkie...), chociaż było to dosyć trudne, po czym rozdziawił swój pysk by samemu zadać pytanie:
–D... dlaczego w ogóle chcesz ze mną rozmawiać?
Dla niego zachowanie samiczki było niezwykłe. Zawsze widział że inni z jego otoczenia nie mają problemów z rozmawianiem z innymi, a on... on unikał wszystkich. Swe podejście zmieniał tylko wtedy, gdy musiał się czegoś uczyć – sytuacja wymagała wtedy by ten otworzył się na nauczyciela, aby ten mógł przekazać mu wiedzę. A ona? Jak większość, rozmawiała ze wszystkimi... tak po prostu. Nawet mimo tego, iż Samczyk był kilka chwil temu bliski od wyrządzenia jej krzywdy.
–N... nie boisz się rozmawiać z innymi? N... nie boisz się... obcych? – Zadał swe pytania, które były tak naprawdę kontynuacją poprzedniego, zachowując swą posturę.


–I... czy m... mogę wejść do środka? Nie p... po... pogryziesz mnie? – Jak dotąd był on zbyt przerażony samicą, by przejmować się doskwierającym mu chłodem. Teraz jednak, gdy poziom adrenaliny opadł, czuł jak zimno zaczyna doskwierać mu coraz bardziej. On sam leżał od początku dialogu w zaspie, która usypała. Dlatego perspektywa schronienia się przed śniegiem i wiatrem w tym podołku wydawała się dosyć kusząca. Zapytał jednak, gdyż wiedział jak skończyła się dla niego poprzednia próba wstąpienia do środka.

[Wola Przeznaczenia]

– Wydajesz się miły więc dlaczego miałabym z tobą nie rozmawiać?-Spytała odrobinę zdezorientowana patrząc na samczyka z zaciekawieniem.
–Ja nie mam zmysłu samozachowawczego i tak boję się ale nie chce tego okazywać bo uważam to za słabość-Odpowiedziała szczerząc ząbki w uśmiechu. Uważała tak i nie miała zamiaru się tego wstydzić.
–Wejdź przecież nic ci nie zrobię -Powiedziała z łagodnym uśmiechem skierowanym ku Ciemnemu. Nie chciała go przestraszyć. Przecież nie była aż tak przerażająca co nie ?

[Ciemny Kolec]

Z uwagą wsłuchiwał się w odpowiedzi samiczki. Z kolejnymi pytaniami, jak i odpowiedziami wstrzymywał się jednak do momentu, aż ten ugrzeje się w jej "okopie". Zimno coraz bardziej dawało się mu we znaki. Gdy usłyszał iż Umbra wyraziła zgodę, wpełzł i usiadł koło niej tak, iż ci niemal stykali się bokami. Taka bliskość pewnie nie była dla niego (jak i dla niej) komfortowa, ale teraz myślał jedynie o ogrzaniu się, a ona przez cały ten cały czas była skryta przed wiatrem, i leżała na pozbawionej śniegu ziemi. Dopiero teraz ujrzał że siedzi zbyt blisko. Odczołgał się więc speszony na kraniec wału, by dać samicy nieco więcej miejsca.
–P... przepraszam. N... nie powinienem był po... podchodzić tak blisko... – Powiedział z wyrzutem, jakby znowu wyrządził jej krzywdę.
–Iiii... dziękuje. – Wypadało przecież podziękować za możliwość ogrzania się w środku (i nie wyrządzeniu mu krzywdy).

Dopiero teraz miał siłę by kontynuować rozmowę, oraz przeanalizować jej odpowiedź. Nazwała go miłym, co trochę go uradowało, chciał nawet podziękować, lecz zaraz potem...
Przecież on bał się wszystkich. A jeżeli ona uważa okazywanie strachu za słabość, to czy nie czyni to jego samego słabym w jej ślepiach? I z pewnością nie uwierzy w jej zapewnienia że boi się czegokolwiek.
–A j... ja często się boje i to pokazuje. Czy t... to znaczy że jestem słaby? – Zapytał się zasmucony, mając opuszczony pysk. Co byłby z niego za samiec, kiedy młodsza samiczka uważała go za słabszego.
–M... może... nauczysz mnie jak nie pokazywać strachu? – Spojrzał się na nią, z dziwną iskierką w swych ślepiach. To pytanie nagle pojawiło się w jego myślach. Czy samiczka zgodzi się na to... i czy w ogóle da się tego nauczyć? Nawet jeżeli nauka nic mu nie da, to może pomoże mu ona zapomnieć o jego... beznadziejności.

//można poprosić o nieco dłuższe odpisy? :)

[Wola Przeznaczenia]

–Nie przepraszaj po prostu było ci zimno i nie ma za co -Powiedziała w stronę samczyka uśmiechając się łagodnie. Złożyła przednie łapy kładąc na nich pyszczek i lekko przymykając oczy. Była odrobinę zmęczona patrzeniem na śnieg. Był zbyt jasny żeby ciągle się w niego patrzeć.
–Dla każdego słabość to coś innego więc nie mi oceniać czy jesteś słaby -Powiedziała po chwili wahania. Nie wiedziała jak sformułować odpowiedź tak żeby nie zasmucić ani nie obrazić Ciemnego.
–Równie dobrze okazywanie strachu może wybawić cię z problemu kiedy moje zachowanie może mnie tylko pogrążyć-Oznajmiła lekko machając ogonem.
–Tego nie da się nauczyć ale z następnymi księżycami twoje zachowanie powinno się zmieniać -Stwierdza słysząc pytanie samczyka. Chcąc dodać mu otuchy podpełzła do niego i lekko tryknęła go pyszczkiem w bok. Nie chciała go zasmucać czy dołować po prostu czasami nie mogła się powstrzymać żeby nie powiedzieć czegoś w co sama wierzy.

[Ciemny Kolec]

Słuchał odpowiedzi Umbry na jego pytania. Wyglądało na to, że samiczka próbuje za wszelką cenę uniknąć wypowiadania się źle o Ciemnym. Być może dlatego, że bała się jego reakcji na krytykę, może nie chciała go zrazić... ale jemu nie chodziło o podbudowaniu swojej samooceny, a o dowiedzeniu się jak postrzegają go inni. A że jak na razie młoda Wodna była pierwszą smoczycą z którą miał okazję porozmawiać na poważnie, postanowił dalej drążyć temat.
–Aaaa czy ty... uważasz m... mnie za słabego? – Zapytał, patrząc się w jej ślepia. Im dłużej to robił, tym mniejszy dyskomfort sprawiało mu to. I tym więcej czasu miał, by dostrzegać walory koloru zielonego... Jak mogła ona pomyśleć że są one brzydkie?

Nieco gorzej odebrał jej odpowiedź na to, iż nie da nauczyć się odwagi. Do tej pory uważał iż nauczyć mogła się wszystkiego. A ona tak po prostu stwierdziła iż jest to niemożliwe... chyba że ona sama nie wiedziała jak mogła by nauczyć tejże umiejętności. Przynajmniej pozostawało mu jej zapewnienie iż wraz z księżycami, jego charakter się zmieni...
Ta jednak znowu podeszła do niego, i tknęła go swym pyszczkiem w bok, ponownie nic nie robiąc sobie z takiej formy kontaktu. Podobało mu się to, a zarazem interesowało dlaczego ona to robi. I dlaczego tym razem nie bał się tego. Nie chcąc pozostać dłużnym, a zarazem ciekaw reakcji Umbry, ten podniósł swe skrzydło przy boku, którego dotknęła, i musnął jej pyszczek w okolicach nosa znajdującymi się na nim lotkami. Po tym spojrzał się ponownie na Wodną, będąc ciekaw jej reakcji... A może zamiast czekać, i błędnie interpretować jej zachowanie, po prostu się zapytać?
–Czy... l... lu... lubisz... d... dlaczego mnie dotykasz? Gdy ja wpadłem na ciebie, t... ty zdenerwowałaś się, a gdy ty mnie dotykasz... podoba mi się to. – Zamienił swe pytanie dotyczące tego czy też jej się to podoba, na bardziej ogólne. Uznał iż nie było odpowiednim w taki sposób i tak bezpośrednio dopytywać się o takie rzeczy.

[Wola Przeznaczenia]

Zdziwiło ją pytanie zadane przez Ciemnego nikogo nie oceniała dopóki nie poznała tego kogoś dostatecznie mocno.
–Nie uważam że jesteś słaby. Pisklaki takie jak my z natury są albo niepewne albo zbyt natarczywe -Oznajmiła prawie natychmiastowo na pytanie samczyka.
–Chyba się przyzwyczajasz do moich oczu -Dopowiedziała jeszcze zauważając że smok patrzy jej w oczy. Bardzo cieszyło ją to. Zaśmiała się radośnie kiedy Ciemny dotknął jej nozdrzy piórkami. Prychneła rozbawiona.
–Lubie piórka a po za tym takie gesty chyba dodają otuchy. Gdy na mnie wpadłeś byłam zdezorientowana i przestraszona więc nie ma nic dziwnego w moim zachowaniu. A co do tego dlaczego to lubisz to nie znam odpowiedzi na to pytanie-Odpowiedziała z łagodnym uśmiechem na pyszczku.

[Ciemny Kolec]

Ponownie poświęcał należytą uwagę rozmówczyni, słuchając jej odpowiedzi na jego pierwsze pytanie. Powiedziała, iż nie nazywa go słabym, jednak "niepewny" i "natarczywy" chyba idealnie odzwierciedlały wszystkie cechy którymi zdążył się przy niej wykazać. Tylko czy uważała je za negatywne?
–A czy u... uważasz mnie za natarczywego... l... lub niepewnego...? I czy uważasz ż... że jest to złe? – Uznał, że dzięki temu pytaniu dowie się, co sądzi o mim Wodna. W końcu wydawało mu się iż był "niepewny", gdyż ciągle się jąkał, a on sam często zmieniał temat. Ale miał wrażenie że był również natarczywy... albowiem jak inaczej wyjaśnić ciągłe zadawanie pytań odnośnie tego, jak postrzega go młoda samiczka, która nieustannie zbywała go swymi odpowiedziami.

Uniósł swe kąciki ust, gdy usłyszał pytanie dotyczące je oczu. Chyba cieszyło go to... że ona sama cieszyła się z tak błahej dla niego rzeczy jak patrzenie się w jej ślepia. Nie mówiąc o jej śmiechu, kiedy jego lotki przejechały po jej nozdrzach. Dopiero teraz zauważył że sprawił komuś radość nie poprzez wykonanie polecenia, czy poprawne odebraną naukę... a samą obecność.
–Cz... czy lubisz MOJE piórka? – zapytał się z uśmiechem słysząc stwierdzenie samiczki. Rozłożył prezencyjnie swoje pokaźnych (przynajmniej jak na pisklę) rozmiarów skrzydło tak, iż jego kraniec trafił na kilka szponów przed jej łapami. Chciał zobaczyć co z nimi zrobi. W końcu mogła ograniczyć się tylko do ich oglądania z bliska... ale jego lotki były na wyciągnięcie jej łap, mogła więc ich swobodnie dotknąć... albo po prostu boleśnie je wyrwać. Wzrok jego skupiony był teraz na smoczycy, oczekując jakiejkolwiek interakcji z jego skrzydłem.

[Wola Przeznaczenia]

-U ciebie te dwie cechy się nawet rownoważą ale uważam że jesteś bardziej niepewny. To nie jest coś złego jednak i tak obie te cechy mają jakieś wady. Natarczywy pisklak może i oberwać od innego a z kolei z tego niepewnego inni mogą się śmiać ale taki typ może łatwo zjednać sobie inne smoki-Odpowiedziała uśmiechając się i patrząc na samczyka uważnie. Była ciekawa czy zada jeszcze jakieś pytanie na ten temat czy też nie.
–Lubię twoje piórka znam tylko dwa smoki ktore mogą się nimi pochwalić. Ciebie i samczyka od nas starszego.–Odpowiwdziała uśmiechając się figlarnie. Kiedy samczyk rozłożył skrzydło wpatrywała się w nie przez chwilę żeby zaraz potem zacząć delikatnie głaskać skrzydło Ciemnego. Kiedy po jakimś czasie skończyła ułożyła pyszczek na złożonych łapkach i wpatrywała się w piórka.
–Są pięknę i miękkie –Powiedziała krótko nie bardzo wiedząc co ma powiedzieć.

[Ciemny Kolec]

Dalej wsłuchiwał się w jej słowa. W końcu udało mu się uzyskać satysfakcjonującą go odpowiedź. "Z niepewnego inni mogą się śmiać" – nie wydawało mu się by kiedykolwiek był on pośmiewiskiem dla innych. Jednakże może wynikało to z tego, że jak dotąd unikał kontaktów z innymi... i nadal ich unika, aczkolwiek tą rozmowa, samczyk pokazuje zupełnie co innego.
"(...) ale taki typ może łatwo zjednać sobie inne smoki" – Być może dlatego nadal ze sobą rozmawiali, a ona nie zaatakowała go gdy Ziemisty wpadł na nią? Mógłby poprosić o rozwinięcie i tej wypowiedzi, ale dla samca tematy poruszane przez niego wydawały się nudne. Być może Wodną denerwowało iż tyczą się głownie jego samego... lub że w ogóle je zadaje.

Z pewnością wymyśli dla nich inne zajęcie. Teraz jednak był zbyt zajęty czerpaniem radości z tego, iż Umbra gładziła łapką po jego piórkach, oraz prawiła o nich komplementy. Najwyraźniej ceniła je o wiele bardziej niż zwykłą błonę. Gdy ta skończyła ich gładzenie, ten poruszył delikatnie swym skrzydłem i pogładził tak przez dłuższą chwilę lotkami jej łapki. Miał nadzieje że jej również się to spodoba. Gdy już skończył, ułożył się w podobnej pozycji do umbry, i ponownie skupił swój wzrok na jej ślepiach.
–Może się pobawimy? H... chyba że chcesz dalej patrzeć i głaskać piórka... lub porozmawiać o czymś iiiiinnym? – Zapytał się samiczki, zachowując radosny ton głosu, i uśmiechając się do niej. Przecież nie chciał jej zanudzić ciągłymi pytaniami odnośnie tego jak go postrzega. Zabawa wydawała mu się natomiast najlepszym sposobem na urozmaicenie ich spotkania. A Ciemny nigdy nie bawił się z obcym pisklęciem.
Chyba że uzna pieszczoty jego piórkami za wystarczająco ciekawe...

[Wola Przeznaczenia]

Młoda smoczyca uśmiechnęła się wesoło kiedy samczyk pogładził ją piórkami po łapkach. Łaskotało i było miłe nie mogła powiedzieć że nie. Sama jej mina wskazywała na to że jej się to spodobało. Kiedy usłyszała radosny ton Ciemnego zaśmiała się i spojrzała na niego z uśmiechem na pyszczku.
–Możemy się pobawić to zawsze coś lepszego niż tylko siedzieć -Stwierdziła odpowiadając na pytanie samczyka.
–Ale ty wymyślasz zabawę -Powiedziała od razu po zgodzie na zabawę. Była ciekawa jaką zabawę wybierze samczyk. Ona nie miała na razie żadnych pomysłów co do tego. Wpatrywała się więc w Ciemnego uważnie ale z radosnymi błyskami w oczach,

[Ciemny Kolec]

Gdy usłyszał twierdzącą odpowiedź na możliwość zabawy z nią, natychmiast zerwał się na równe łapy. Może osobiście nie uważał by siedzenie było takie złe (w końcu głaskanie jego skrzydeł jest dla niego całkiem przyjemne), lecz nie chciał zrazić do siebie Umbry. Zgodnie z jej żądaniem, to on miał wymyślić zabawę... tylko w co on się bawił? Może po prostu się poganiają, a on będzie w międzyczasie mógł wymyślić nieco bardziej interesującą aktywność? Przy okazji trochę wysiłku fizycznego powinno rozgrzać ich zmarznięte ciała.

–Pobawimy się w ganianego? Ty gonisz! – Odpowiedział. Miał nadzieje że Wodna wie jak się w to bawić... i w ogóle zechce się to bawić. Przy okazji chciał dać jej szansę na odegranie się za to iż wpadł na nią kilka chwil temu. Można by powiedzieć iż był ciekaw, jak bardzo bolesne i nieprzyjemne jest takie "wpadnięcie" na kogoś?
Ustawił się bokiem do niej, uważnie ją obserwując. Gdyby tylko za bardzo podeszłą, lub szybko zerwała się z miejsca, ten miał natychmiast pobiec przed siebie.

[Wola Przeznaczenia]

Samiczka widząc jak Ciemny wstaje sama też podniosła się z swojego miejsca uśmiechając się wesoło do samczyka. Biegać nauczyła się już jakiś czas temu i do tego ćwiczyła więc była szczęśliwa że może się pobawić w coś w czym może wykorzystać swoje umiejętności.
-Pewnie że możemy się w to pograć. Gonie tak ? Może dać ci fory co ?–Spytała z zawadiackim uśmiechem na pysku i z iskierkami w oczach. Była ciekawa odpowiedzi samczyka. Miała nadzieje że Ciemny nie obrazi się za to pytanie. Po prostu była podekscytowana zabawą. Jej ogon latał na wszystkie strony kiedy stała w miejscu.

[Ciemny Kolec]

Ucieszył się, gdy Umbra wstała i zaakceptowała zabawę. "Fory"? Wprost przeciwnie, chciał wiedzieć jak dobra jest młoda wodna. Przy okazji miała to być przecież dla niej okazja do rewanżu na ziemistym (a dla niego do zaimponowania wodnej swoimi umiejętnościami biegu).
–Niiiieeeee... Żadnych forów! – Powiedział z nutką rozbawienia, spoglądając na jej pozycje. Wyraźnie była gotowa do biegu, więc nie zamierzał jej rozczarować, kazać jej dłużej czekać:
–Więc goń! – powiedział podniesionym głosem, po czym ruszył z miejsca, wzbijając w powietrze tumany białego puchu.

Zaś odnośnie samego biegu... starał sobie przypomnieć nauki jego Matki odnośnie tego, jak należało to robić. Przylgnął on swymi pierzastymi skrzydłami do boków, ogon uniósł ku górze, a swój łeb opuścił. Normalnie powinien był ruszać łapami na przemian: prawa tylna jak i lewa przednia podkurczały się i wybijały jego ciało z miejsca, kiedy prawa przednia i lewa tylna wędrowała do przodu, mając za zadanie zamortyzować i przenieść pęd jego ciała. Potem schemat ten był odwracany i powtarzany: kończyny które odpychały go od ziemi, przyjmowały role amortyzatorów, a te pierwsze odpychały...
Szybko jednak odkrył iż wykorzystanie tej techniki w głębokim śniegu jest ciężkie, jak i nieefektywne. Tracił dużo energii na samo przeniesienie swych łap z miejsca na miejsce, gdyż brodziły one w białym puchu. To jednocześnie powodowało wytracenie momentu, hamował on bowiem przy każdym ruchu. Musiał więc podejść do sprawy inaczej...

Zamiast przechodzić z łapy na łapę, postanowił więc przyłożyć więcej energii do samego wybijania: zrównał swe przednie kończyny w jednej linii i zsynchronizował ich ruchy ze sobą. Wysunął je ku przodowi, po czym przyciągnął się nimi. Podobny schemat zastosował w wypadku kończyn tylnych, jednak tutaj podkurczył je i odbił się z ich pomocą. W locie (który dzięki zastosowaniu tej techniki trwał nieco dłużej) powracał nimi na ich poprzednie miejsca. W trakcie przyziemienia wyciągnięte przednie łapy amortyzowały impet uderzenia, jednakże jednocześnie podciągał się nimi nie tracąc zdobytego dzięki upadkowi pędu. Cały schemat był powtarzany dla kolejnych podskoków (gdyż przypominało to bardziej skakanie niż bieg).
W fazie lotu musiał poświęcić więcej uwagi równowadze i balansowaniu swym ciałem. Starał się by środek ciężkości ułożony był jak najniżej, opuszczając swoje ciało niżej ziemi. Skutkowało to jednocześnie zmniejszeniem oporu który stawiał powietrzu. Skrzydła oczywiście pozostały dociśnięte do ciała najbardziej jak to tylko możliwe. Większą role przyjął jednakże jego ogon: nie wykorzystywał już tylko jego masy, a również piór znajdujących się na jego końcu, by korygować w mniejszym stopniu ruch tym elementem ciała. Starał się też kontrolować swój oddech podczas wykonywania czynności tak, by nie marnować zbyt wielu sił na wdechy i wydechy, kiedy nie było to konieczne.

Oczywiście bieg to nie tylko pędzenie przed siebie, a również skręcanie, oraz umiejętność nagłego wytracenia energii – hamowanie. Nie byłby w stanie uciec przed Umbrą gdyby tylko na ślepo poruszał się przed siebie. Dlatego po zrobieniu już kilku susów nową techniką postanowił nagle zakręcić.
Przechylił się tak, iż biegł niemal bokiem do podłoża. Swoją równowagę starał się zachować poprzez odchylenie ogona w przeciwnym kierunku, jak i delikatne uniesienie skrzydła u przeciwległego boku. W tej pozycji odbił się od ziemi z większą niż normalnie siłą, po czym kolejnymi susami korygował swoje ułożenie powracając do normalnej pozycji. ostatecznie zakończył biegnąć w przeciwnym kierunku, zakręcając po dość ostrym łuku. Kosztem tego była jednak utrata prędkości. Powtórzył ten manewr jeszcze kilka razy, zarówno by poćwiczyć jego wykonanie, jak i zmylić ścigającą go Wodną.
Teraz jednak należało nauczyć się ostatniego manewru: szybkiego hamowania. Złączył swe wszystkie kończyny razem, tak iż łapy jego miały większą powierzchnie za pomocą której mogły hamować, poprzez tarcie o podłoże. Jego ogon dotknął ziemi, jednak nie miał pomagać w wytracaniu prędkości, a w zachowaniu balansu jego własnego ciała. Łeb swój uniósł ku górze, zaś skrzydła rozpostarł by ich opór również wspomógł go w tym procesie. Zad boleśnie tarł natomiast o zlodowaciałą ziemię. A po co to wszystko? Po to, by Ciemnu uniknął wpadnięcia na drzewo, to samo spod którego wystartował.

Ostatecznie udało mu to się, jednakże musiał natychmiast powrócić do ucieczki przed ścigającą Go Umbrą. Aby szybko nabrać odpowiedniej prędkości skoczył przed siebie (na bok od drzewa z którym kolizji przed chwilą uniknął). Tak jak to ma miejsce w wypadku skoku: ugiął swe kończyny, po czym tak skumulowaną energię uwolnił poprzez ich nagłe wyprostowanie. Jednak zamiast wyhamowywać, wysunął swe przednie łapy, i przyciągnął się nimi, po czym odbił się tylnymi. Pozwoliło mu to na szybki powrót do jego normalnej ucieczki.

Ostatnią rzeczą którą ziemisty powinien poćwiczyć podczas biegu to rozdysponowywanie swych sił na czas trwania biegu. Cały czas bowiem starał się biec najszybciej jak potrafi. Z początku wydawało mu się optymalnym by zachowywać jak najdalszy dystans od Wodnej, jednakże szybko wyczerpało to jego pokłady energii. Zwalniał, a on sam nie mógł temu zaradzić, a oddech jego stał się niemiarowy, pochłaniając paszczą ogromne hausty powietrza, które szybko wyziębiały jego organizm, w efekcie wyczerpując go jeszcze bardziej. Niedobór tlenu wdał się we znaki kiedy to łapy jego nagle podwinęły się, a on sam zarył pyskiem w śniegu. Próbował wstać, walczyć, uciekać... ale było to tylko kwestią czasu nim Umbra wskoczy na niego. Następnym razem powinien oszczędzać się, i nie przeceniać swych sił.

Był wykończony, i nie wydawało się, by był w stanie już gonić samiczkę. A ona... ona nie wydawała się nawet być przejęta biegiem.
–H... h... chwila... – Wysapał resztkami sił.
–Po... po... czekaj... – Kontynuował, mówiąc swe słowa między wdechami.
...Nie tego spodziewał się Ciemny. Chciał jej zaimponować, dobrze się bawić, rozruszać się, ale musiał się przecenić. Leżał teraz tak, wychładzając się, i próbując złapać oddech... Cóż to musiał być za żałosny widok, w szczególności dla młodej samiczki.

[Wola Przeznaczenia]

Zaśmiała się na słowa samczyka i przygotowała do biegu. Zaczęła biec za Ciemnym co chwila skręcając lub hamując. W zależności od tego czy samczyk skręcał czy hamował. Kiedy tylko była wystarczająco blisko skoczyła na samczyka z szalonym piskiem. Zaśmiała się wesoło schodząc z samca.
–Czekam-Oznjmiła kładąc się koło samczyka na plecach a swoje kolce tym samym wbijając w ziemie. Rozłożyła też lekko skrzydła a ogonem machała lekko na boki.

[Ciemny Kolec]

Kiedy młoda samiczka wskoczyła na Ciemnego, utwierdziło go to w przekonaniu o tym, że przegrał. Przynajmniej ciepło jej ciała zdołało przez chwilę ogrzać zziębniętego ziemistego. Nadal potrzebował jednakże chwili odpoczynku na ustabilizowanie tętna, jak i oddechu.

Gdy odzyskał siły, wstał na równe łapy, i spojrzał się na samiczkę...
–Wstajesz? Jestem gotowy. – Zapytał się jej, trzymając swego rodzaju uśmiech na pysku i cały czas patrząc na nią. Wyglądała tak beztrosko leżąc na plecach. Gdyby był starszy mógłby uznać ta pozycje za "wyzywającą", ale jako pisklę nie myślał aktualnie o niczym więcej niż o popisywaniu się przed nim swoimi umiejętnościami.
Czekał teraz aż Wodna wstanie, i również zasygnalizuje gotowość...

[Wola Przeznaczenia]

Oddychając głęboko leżała do chwili kiedy usłyszała głos Ciemnego.
–Za chwilę wstaje daj mi moment –Powiedziała składając skrzydła i przez chwilę bujając się na boki aż wreszcie udało jej się obrucić na brzuch. Na kolcach zostało jej trochę ziemi więc podniosła się i otrzepała z resztek ziemi.
-Goń mnie –Uśmiechnęła się zadziornie do samczyka i zaczęła uciekać przed Ciemnym. Nie biegała zbyt szybko żeby się nie zmęczyć. Utrzymując średnie tempo biegła przez jakiś czas prosto. Skręcała pare razy zwalniając przy tych ruchach. Kiedy samczyk ją doganiał nagle zaczęła hamować i biegnąc sprintem w drugą stronę dostała zadyszki ale nie była ona jakoś bardzo przeszkadzająca w biegu.

[Ciemny Kolec]

Przez dłuższą chwilę spoglądał na nią, jak wstaje i otrzepuje się z puchu i ziemi, który przylgnął do jej łusek. Cały czas był w gotowości do biegu, dlatego gdy tylko wydała rozkaz gonienia, ruszyli z miejsca w niemal identycznym momencie.

Tym razem oszczędzał siły. Zdał sobie sprawę z tego, iż młoda samiczka jest o wiele lepsza od niego. Starał się nadążyć za nią, czekając aż podbiegnie dostatecznie blisko. Gdy tylko znajdywał się od niej w odległości ogona od niej, próbował skoczyć na jej plecy, i przewrócić ją. Niestety dla niego nie wychodziło mu to najlepiej, gdyż samiczka w tych momentach albo zakręcała albo przyśpieszała. Nie poddawał się jednak: nie ustępował w pogoni za nią, a on sam nie odczuwał bynajmniej takiego zmęczenia jak podczas poprzedniego biegu. Wysiłek również działał na jego korzyść, gdyż nie odczuwał zimna, a oddech jego był miarowy i cykliczny, co zapobiegało wychłodzeniu ciała.
Wydawało się iż pisklęta znajdują się w impasie... bynajmniej dopóki Umbra nie dostała zadyszki. Mimo iż nie wpłynęła ona na tępo jej biegu, mogła szybko wyczerpać pokłady jej energii. Teraz dojrzał swoją szansę. Przyśpieszył nagle, po czym podbiegł na odległość jednego ogona. Biegł idealnie za nią, a on sam czuł jak jego pysk smagany jest zawirowaniami powietrza tworzonymi przez ogon Wodnej. Gdy nadarzył się odpowiedni moment, skoczył na nią, z zamiarem wylądowania bezpośrednio na jej plecach. Przednimi łapami miał zamiar zacisnąć się wokół jej szyi, zaś jego tylne kończyny miały uderzyć w jej zad, wytrącając ją z równowagi, a szczęki zacisnąć miały się na jej karku, u nasady czaszki... chwila, CO ON ZAMIERZA ZROBIĆ!
Spadł bezpośrednia na nią, wytrącił ja z równowagi, a uderzenie tylnymi łapami wytrąciło ją z równowagi. Przeturlali się tak niecały ogon, po czym zatrzymali się. Samica leżała plackiem na brzuchu, Samiec zaś stał na niej, obejmując jej kark swymi łapkami, a jego kły zatrzymały się na pół szpona przed łbem samiczki. Opanował się w ostatniej chwili, nie wiedząc nawet co właśnie się stało. Może... to drobny przypływ adrenaliny? Szybko zamknął swoją paszcze udając że nic się nie stało. Liznął ją w czoło, po czym zszedł z niej, mając nadzieje że nie zwróci uwagi na całe te zajście.
–Go... gonisz! H...chyba że h... chcesz odpocząć – Powiedział do niej, nadal pozostając zmieszany całym zajściem. Ustawił się bokiem do niej, będąc gotów do kontynuacji gonitwy (lub ucieczki...).

[Wola Przeznaczenia]

Samiczka zawarczała groźnie kiedy w czasie zabawy Ciemny nagle zmienił nastawienie do niej i potraktował jak ofiarę na polowaniu. Kiedy ten jeszcze na niej stał próbowała jakimś cudem coś mu zrobić swoimi kolcami lub rogami na głowie. Przestała warczeć dopiero wtedy kiedy samczyk liznął ją w czoło i zszedł z niej. Od razu poderwała się na łapy odskakując odrobinę od samca, nisko przy ziemi ustawiła głowę zaczynając cicho warczeć i obnażać kły. Czuła się zagrożona tym wypadkiem.
-Co to miało być ? Polowanie czy co ? -Spytała siląc się na spokojny ton głosu. Mimo iż wydawała się z lekka przerażająca z obnażonymi kłami to w środku była roztrzęsiona i lekko przerażona.
-Nie jestem ofiarą na polowaniu -Syknęła wściekle mrużąc oczy. Całe ciało czekało tylko na sygnał żeby zacząć uciekać. Przerażenie było widoczne tylko przez miotający się ogon i dreszcze co jakiś czas przechodzące przez ciało Umbry.

[Ciemny Kolec]

Myślał że nic się nie stało... miał nadzieje że nie zauważyła... że będzie dalej kontynuować zabawę... na próżno. Samiczka wydawała się zła, nie – była WŚCIEKŁA! Przecież wyglądało to jak zwykły skok na samicę. On sam skoczył z zamiarem zabawy, nie wyrządzenia jej krzywdy... a jednak jego ciało zadecydowało inaczej. Ale nazywać to "Polowaniem"? W ogóle jak wygląda całe to "Polowanie"? Chciał zostać łowczym, a jednak wiedział o tej profesji tyle, co nic.

Chciał szybko się jej wytłumaczyć. Umbra bowiem nie tylko warczała, ale i szczerzyła kły, obnażała szpony i wyglądała jakby zaraz miała rzucić się na młodego ziemistego z zamiarem rozerwania go na drobne kawałeczki. Zrobił krok wstecz, zwiększając tym samym dzielący ich dystans. Sytuacja nie wyglądała dla niego najlepiej, teraz jednak dzielił ich odpowiednio duży dystans by Ciemny miał czas na reakcje i ucieczkę przed nią. Ale... przecież jeszcze przed chwilą dobrze się bawili, rozmawiali ze sobą, a nawet pieścił on ją swymi piórkami.
–J... ja... nie chciałem! Przepraszam! – Wykrzyczał niemalże te słowa w jej stronę, chcąc w ten sposób powstrzymać ją przed rzuceniem się na niego. Ironiczne było, iż przepraszał on tyle razy, lecz zawsze za to samo: naruszenie jej nietykalności.
–P... przecież... m... mi... miałem cie złapać. – Powiedział już nieco ciszej, lecz nadal z poddenerwowaniem w jego głosie. Łeb miał opuszczony, nie wiedział jednak czy ze strachu, czy wstydu.
–Co j... jjja t... takiego zrobiłem, ż... że u... uważasz że n... na ciebie... "p... po... polowałem"? – Zwolnił nieco swą wypowiedź, a jego wzrok uniósł się, by spojrzeć w jej wściekłe ślepia... być może po raz ostatni. Przecież nie skrzywdził jej, skoczył tylko na nią... Co on zrobił... co zrobiło JEGO CIAŁO, że ta uważa iż na nią polował?

[Wola Przeznaczenia]

Kiedy ciemny krzyknął samiczka mimo woli skuliła się przestając warczeć i szczerzyć kły. Cofnęła się do tyłu otulając skrzydłami ze wszelkich stron i przylegając do ziemi. Teraz już w ogóle nie wyglądała groźnie lub przerażająco. Teraz było widać jak bardzo była przerażona jak słaba. W tym momencie brzydziła się sobą jednak nie mogła nic poradzić że strach przejął kontrolę nad jej rozumem i ciałem.
–Kły chciałeś ugryźć czułam to -Powiedziała prawie bezgłośnie a w jej głosie można było usłyszeć przerażenie. Zamknęła oczy mocno zaciskając powieki i mocno otulając się swoimi skrzydłami.
–Chciałeś zrobić tak jak łowca z ofiarą -Powiedziała jeszcze ciszej ale na tyle głośno żeby samczyk to usłyszał. Słyszała bicie swojego serca które boleśnie obijało się o żebra. Wprost drżała ze strachu co było widoczne gołym okiem.