Smoki Wolnych Stad

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Opierając swe ciało na przednich skrzydłach, wbijając ze złości pazury tylnych łap w ziemię Tygrysia zawędrowała na Błękitne Skały. Właściwie z początku to ona spacerowała po tej niewielkiej polance, zatopiona w swym czarnym umyśle. Dlaczego była zła? Otóż dobijają ją dwie rzeczy; pierwsza to brak umiejętności latania, a druga to jej niepamięć. Niczego nie pamięta ze swej przeszłości, kim była i gdzie mieszkała? Co to są za jej urywki w głowie? Czy to była walka a może coś innego. Oto pytania które będą ją męczyły przez całe życie. Jednak z tej dziury wyrwał ją nieznany zapach, zwierzęcy zapach i smoczy. Podniosła swój łeb i ujrzała w odległości ok. dwudziestu metrów na skale, siedziała smoczyca ze żbikiem. Niewątpliwie nie należała do cienia, biło od niej dziwne gorąco które Tygrysia wyczuła. Wyprostowała się i patrzyła w milczeniu na smoczycę i jej kompana.. Rzadko się odzywa.

To Kurama pierwszy dostrzegł samicę. Nie znał osobiście prawie żadnego smoka, zwłaszcza z Cienia. Nie musiał warczeć, by poinformować mnie o przybyszu. W końcu jesteśmy połączeni więzią. Obróciłam łeb w kierunku, który mi wskazał i przyglądałam się samicy. Wyglądała na smoka wywernowego, jak Blask. Spoglądałam na nią uważnie, ale kąciki mojego pyska delikatnie uniosły się ku górze. Nigdy nie pałałam nienawiścią do ledwo co poznanych smoków. Kurama wydawał się być nieco podejrzliwy, z uwagi na nieznany sobie zapach.

Z'Hanora zwróciła uwagę najpierw na prawie że nastroszonego kota, podeszła jeszcze bliżej i postanowiła się odezwać – Twój koteczek chyba mnie nie lubi- powiedziała to trochę z kpiną no ale cóż ona na to poradzi? Usiadła patrząc na smoczycę nieco z dołu, poruszyła nerwowo skrzydłami i wbiła swój kolczasty ogon w ziemię.

//wena kaput!

Zmrużyłam nieco ślepia. Koteczek, tak, bardzo pasuje do Kuramy. No, ale cóż zrobić? Mój kompan machnął ogonem. Ach ta kocia komunikacja niewerbalna. Ja zaś wzruszyłam lekko barkami, głaszcząc go po grzbiecie. – Twój zapach jest dla niego kompletnie obcy. Dlatego też jesteś potencjalnym zagrożeniem. – odparłam. Drapieżniki tak mają, ale co się dziwić? Całe życie muszą radzić sobie same, narażone na ataki innych drapieżników. Są też nieco słabsze niż my, smoki.

Liliowa przybyła na Błękitną Skałę potrenować lot. Skoro czuła się całkiem nieźle w innych formach ruchu, dlaczego by nie także ruch w powietrzu? Stanęła więc na brzegu skały i rozprostowała duże skrzydła. Nigdy nie miała większych problemów z ich używaniem, ale postanowiła rozgrzać je przed treningiem. Kilka razy pomachała nimi porządnie, wykonała kilka okrężnych ruchów, poruszała całym ciałem, porozciągała się, a gdy uznała, że już czuje wszystkie mięśnie potrzebne do lotu, ugięła mocno łapy i skoczyła w przód, w przestrzeń przed sobą. Pół otwarte skrzydła rozwinęły się zupełnie i samica mocno niemi uderzyła podrywając swoje smukłe ciało ku górze. Różne formy startu nie sprawiały jej trudności, problemem była raczej sama zwrotność i to właśnie postanowiła potrenować. Na początek porządnie się rozpędziła. Gdy czuła już świszczący w uszach wiatr, zdecydowała się ostro zakręcić. Przy takiej prędkości nie mogła się zupełnie zatrzymać na kilka sekund jak robi się to przy ostrych zakrętach podczas biegu. Musiała więc wykonać to inaczej. Przechyliła się mocno w lewo, gdyż własnie w tę stronę chciała skręcić i zablokowała skrzydła w stawach w pozycji niemal prostopadłej do ziemi. Odmachnęła się ogonem dodając sobie większą siłę skrętu i zakręciła. Niestety straciła też na wysokości. Wyrównała lot i kilka razy mocno uderzyła skrzydłami by wznieść się wyżej. Uznała jednak, że ciąłem nieźle jej to wychodzi, a gdyby tak... Spojrzał w górę na białe chmury płynące po niebie. Wyciągnęła się ku górze i mocno machnęła skrzydłami kierując się pionowo do góry. Nie było to łatwe. Na początku powoli, bo ustawienie skrzydeł pod takim kątem było dość niewygodne, przynajmniej dla kogoś, kto nigdy nie próbował takiego manewru. Po chwili jednak samiczka przyzwyczaiła się i z każdym machnięciem leciała szybciej. Dla zmniejszenia oporu powietrza podkuliła mocno łapy i wyprostowała się jak struna. Nawet uszy położyła po sobie. Niesamowicie byłoby wpaść w chmury z takim impetem. W pewnym momencie Liliowa czując ogromny pęd powietrza, spróbowała jeszcze jednej rzeczy. W pewnym momencie ustawiła skrzydła w takie sposób, by nadać swojemu opływowemu ciału ruch wirowy. Zaraz po tym przytuliła skrzydła do pleców zamykając ich główne stawy nad swoją głową. W ten sposób zrobiła z siebie coś na kształt... śruby. Zakręciło się jej w głowie, wychodziło więc na to, że udało się jej zrobić to, co chciała. Lepkość i chłód jaki poczuła na futrze oznajmił, że dosięgnęła chmury. Szybko rozprostowała skrzydła, które uderzyły z hukiem i zamieszały w wilgotnej bieli. Liliowej zaparło dech w piersi. Jeszcze nigdy nie była tak wysoko. Odetchnęła głębiej bardzo rozrzedzonym powietrzem i spojrzała w dół... wszystko takie małe. Uśmiechnęła się do siebie. Mięśnie skrzydeł podczas takiego wysiłku zaczęły doskwierać jej nieprzyjemnym napięciem. Postanowiła jednak chwilę powisieć w chmurze i wznieść się nad nią by po podziwiać widoki. Dopiero gdy nasyciła oczy, zdecydowała się na ostatnie ćwiczenie. Skierowała ciało w dół i dodając sobie odwagi westchnęła głęboko by za chwilę, złożyć skrzydła do połowy. Dzięki temu zaczęła szybko spadać ku Skale. Kleryczka czuła jak krew zaczyna szybciej krążyć w jej żyłach ze strachu. A co, jeśli nie uda się jej wyhamować? Skała była coraz bliżej więc trzeba było wyczuć moment... Jeszcze trochę, jeszcze bliżej... Różowa grzywa powiewała na wyprostowanej szyi. Całe jej ciało znów było napięte i gotowe do manewru. Jeszcze trochę... Około skrzydło od ziemi, Liliowa z całej siły wyprostowała skrzydła i wygięła się ku górze, by pociągnąć ciało i lotem ślizgowym zbliżyć się do ziemi. Poczuła jak łapy ocierają się o trawę, więc podkuliła je mocniej. Serce biło jak oszalałe... Przynajmniej wiedziała już, ze na przyszłość, trzeba reagować szybciej. Ustawiła front skrzydeł do góry by zwiększyć opór powietrza i uderzyła nimi zagarniając powietrze przed siebie i trochę pod. W efekcie na chwilę zawisła w powietrzu a potem opadła na ugięte łapy, które machinalnie wyprostowała. Po raz któryś odetchnęła głęboko i wzdrygnęła się. Nie była pewna czy jak na swoje nikłe umiejętności, nie przesadziła aby, ale skoro żyła i miała się całkiem dobrze, to chyba nie... Rozejrzała się jeszcze, a widząc, ze Skała jest pusta i cicha, skierowała się ku Obozowi, tym razem pieszo. Musiała dać odpocząć wyeksploatowanym skrzydłom.

Sylwetka granatowołuskiego samca o niezbyt pokaźnych rozmiarach zamajaczyła na horyzoncie. Smok leciał tutaj na spotkanie. Nie miała być to zwykła rozmowa, zwłaszcza że nie będą rozmawiały dwa typowe smoki jakie teraz można spotkać na terenach wolnych stad. Ponadto, oba smoki miały mieć ze sobą więcej wspólnego niż przyszła rozmówczyni samca mogła przypuszczać. Spojrzenie po dość długim locie ucieszył się że w końcu mógł wylądować. Nie przepadał za długimi podróżami, gdyż podczas takich lotów niewiele się działo nie licząc zmieniającego się w dole krajobrazu. Podczas pierwszych lotów, w wieku pisklęcy, może i było to zabawą, jednak po kilkudziesięciu księżycach przestawało nią być. Gdy w końcu wylądował, łowca przysiadł pod skałą i w milczeniu czekał na przybycie prorokini

Prorokini nie przybyła od razu, a więc niestety Łowca Cienia musiał odczekać. Słońce nie zdążyło jednak uciec daleko na niebie, gdy obok wylądowała drobniuteńka smoczyca. Biało-szara wywerna złożyła miękko skrzydła i zrobiła kilka kroków w stronę Mroku. Zmierzyła go czujnym spojrzeniem, uśmiechając się ciepło.
~ Witaj, Antrasmerze. Jestem Opiekunka Gwiazd, albo Białe Pióro jeśli wolisz.
Mrugnęła pogodnie do samca i zadarła nieco łeb, by móc patrzeć nań wygodnie.
~ Mogę Ci w czymś pomóc?

Cóż, jako łowca, ten smok był cierpliwy. W końcu bez tej cechy nie można prowadzić owocnych łowów, prawda? związku z tum nie niecierpliwił się. Wiedział że samica w końcu przyleci. Gdy ta w końcu to zrobiła, on uniósł łeb i przeniósł na nią spojrzenie dwukolorowych ślepi. Jednego srebrzystego i drugiego żółtego. Oba jednolitego koloru, bez widocznych soczewek ani źrenic.
-Dobrze Cię widzieć. Dużo czasu upłynęło... -zaczął mówić smok, niskim głosem nie należącym do Antrasmera. Głos ten należał do smoka którego prorokini dawno nie widziała – Podniebnego Błękitu. Powód był prosty. On od dawna był martwy- Powiedz mi... Co się stało z Wiatrem?

Gra, dowiadując się od pewnego smoka ze stada Ognia o Terenach Pokoju, stwierdziła, że się tam uda. Podobno można się tu spotkać z innymi smokami z każdego stada, a ona chciała dowiedzieć się trochę więcej o tym miejscu, więc stwierdziła, że będzie to idealna okazja. Dlatego szybko udała się na poszukiwania i pierwszym miejscem w które udało jej się trafić była Błękitna Skała.
Z zaciekawieniem oglądała całe to miejsce, idąc przed siebie z nadzieją, że uda jej się tu kogoś spotkać. Niestety, jak na złość nikogo nie było, dokładnie tak samo jak na większości terenów Cienia po których ciągle błądziła. No dlaczego tu musi być tak pusto? Mruknęła niezadowolona i przyśpieszyła kroku, chcąc zobaczyć jeszcze inne miejsca. Może tam trochę jej się poszczęści? Byłoby bardzo miło, gdyż od dłuższego czasu błąka się po całych Terenach Wolnych Stad, nie wiedząc praktycznie nic o tym miejscu. W jej pamięci pozostały tylko niewielkie fragmenty tego, co opowiadał kiedyś jej Wodny spotkany za barierą.
Nagle jej łapa natrafiła na coś twardego. Szybko pochyliła łeb, a wzrok, który swobodnie wędrował sobie naokoło, skupił się na rzeczy z którą właśnie się zetknęła. Ogon. Zamrugała zdziwiona, delikatnie obracając głowę na bok, gdzie ujrzała większą od siebie i zapewne starszą smoczycę. Cofnęła się kilka kroków, nie wiedząc co ta zrobi, kiedy Gra najprawdopodobniej przerwała jej drzemkę. Zdenerwuje się? Bardzo możliwe. Choć jest też szansa, że okaże się przyjazna...

czując czyjąś łapę na swoim ogonie podniosła się gwałtownie i rozejrzała powarkując,
ale nie zauważyła nikogo dopiero kiedy schyliła się ujrzała młodego smoczka, od razu przestała warczeć a na jej pysku pojawił się przyjazny uśmiech najprawdopodobniej mała nie zauważyła ogona Turki nie potrzebnie młoda smoczyca zareagowała tak gwałtownie.
podeszła do małej po woli i schyliła swój pysk na wysokości jej.
– hej maleńka, wybacz za moje uniesienie ale nie spodziewałam się tutaj nikogo

– nie masz się czego obawiać z mojej strony nie jestem wrogo nastawiona do innych stad, a zwą mnie Turkusowa Łuska a ty jak masz na imię?
spojrzała na nią ciepłym oraz radosnym wzrokiem, bardzo lubiła spędzać czas z pisklętami zawsze wnosiły bardzo dużo pozytywnej energii oraz radości.
– jesteś tutaj sama?
spytała z lekkim zmartwieniem w głosie, nie sądziła, że niektóre pisklęta są tak odważne, że same wylatują z gniazda i przybywają na wolne tereny była więc pełna podziwu odwagi małej smoczycy.

Przybył za zapachem siostry bo umówili się na małą potyczkę i chciał z nią wszystko ustalić, tak aby było wszystko wiadomo kiedy ma być gotowy na jej atak. wylądował na ziemi i podążył za jej śladami. Gdy był już blisko dostrzegł Turkusa z jakimś innym smokiem o wiele mniejszym i młodszym od nich oraz z innego stada, przywitał się skinięciem pyska.

Wcześniej Ursus spotkał Kuroi na Polanie. Młoda już po jakimś czasie zrezygnowała z tamtego miejsca. Nie było aż takie ciekawe. Samica udała się więc na samą Błękitną Skałę.
Będąc około trzech lotów nad skałą złożyła wielkie skrzydła i zapikowała w dół. Wiatr powiewał jej futrem gdy z ogromną prędkością spadała ku głazowi. Mogłoby się wydawać, że zaraz adeptka umrze rozbijając się o głaz. Smoczyca jednak znajdując się około pół ogona nad skałą jednym, potężnym ruchem rozłożyła skrzydła uderzając potężną falą wiatru wszystko co znajdowało się w pobliżu. W tym również możliwe, że znajdującego się w pobliżu ursus. Była w jego wieku ale wyglądała całkowicie inaczej. Po wyglądzie samca wiedziała, że musi być smokiem północno-bagiennym lub północno-morskim.
Cicha musiała jeszcze wylądować. Z gracją obróciła się w powietrzu o około dziewięćdziesiąt stopi tak aby stać... znaczy się lecieć w miejscu, przodem do samca. Teraz jeszcze lądowanie. Zniżyła swój lot i gdy znalazła się kilka szponów nad ziemią złożyła skrzydła i miękko wylądowała na łapach. Najpierw przednich, a dopiero potem na tylnych.
Gdy już była na skale usiadła na niej i swoimi szafirowymi ślepiami wpatrywała się w nieznanego jej smoka. Nie odezwała się ani jednym słowem. Bo w końcu... po co?

Kuroi wesoło uśmiechnęła się słysząc nieco uroczysty ton głosu Ursusa. Na jego pytanie pokiwała zaledwie potakująco łbem. Czyli nauka. Po raz pierwszy uczyła czegoś jakiegoś innego smoka. I to jeszcze jednej z jej ulubionych umiejętności czyli lotu!.
– Najpierw rozgrzewka. – Zaczęła. – Rozłóż skrzydła i zacznij nimi machać. Najpierw wolno, później szybciej. Uważaj, by nie zahaczać nimi o podłoże. – Powiedziała i sama rozłożyła swoje skrzydła oraz uniosła je nieco w górę. Może i gdy zmiana ją uczyła, stała w miejscu. Jednak Kuroi nie była Zmianą. Ona wolała pokazywać co i jak gdy mówiła polecenia. Sama również zaczęła rozgrzewać skrzydła jednak robiła to tak, by powietrze nie leciało w stronę Ursus. Jeszcze by go przewróciła. W końcu jako smok w połowie morski był od niej mniejszy.
– Co czujesz, gdy machasz skrzydłami? – Zapytała się kończąc swoją rozgrzewkę i wpatrując się wielkimi ślepiami w samca.

Kuroi pokiwała łbem widząc rozgrzewkę i słysząc odpowiedź Ursus.
– Dzięki temu i magii będziesz mógł latać. – Odezwała się po chwili. Nagle jednym, szybkim ruchem ugięła łapy i gwałtownie je rozprostowała. Dzięki temu skoczyła w górę. Utrzymywała się w powietrzu machając mocno dużymi, upierzonymi skrzydłami. Teraz czas na Ursus.
– No to teraz wybij się w górę. Musisz machać mocno skrzydłami, by utrzymać się w powietrzu oraz balansuj ogonem, aby zachować równowagę. – Poinstruowała samca czekając na wykonanie polecenia.

Kuroi uważnie obserwowała jak Ursus wzbija się w powietrze. No, całkiem nieźle mu szło. Jednak to nie było wszystko. W końcu jeszcze trochę nauki przed nimi.
– Teraz do przodu. Przechyl swoje ciało w przód, a skrzydłami machaj tak, jakbyś przedzierał się przez powietrze. – Powiedziała po czym sama to zrobiła. Przechyliła swoje ciało w przód tak, aby móc lecieć do przodu. Następnie starała się machać skrzydłami tak, by odgarniać znajdujące się przed nią powietrze. Ciekawe jak sobie z tym poradzi Ursus.
– Im szybciej machasz, tym szybciej lecisz. Jeśli ustawisz skrzydła tak, by stawiały jak największy opór powietrzu – zaczniesz zwalniać lub nawet się zatrzymasz. – Poinformowała ursus pokazując mu o co jej chodzi. Skrzydła coraz szybciej machała skrzydłami i zwiększając przy tym swoją prędkość. Jednak już po chwili ustawiła je tak, że zaczęła zwalniać aż reszcie zatrzymała się i czekała, aż podleci do niej Ursus.