Leszczynowy Zagajnik

[Aroganckie Piękno]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Aileen mruknęła coś pod nosem, a na głos zapytała:
– No ale jak dobrze się zakamufluje, to skąd będzie wiedziało, że ta kupka przypominająca krzak, kamień, czy coś innego, to smok? – zapytała powątpiewając w inteligencję zwierząt.
Tak jakoś miała. Jednak zaraz potem pokiwała powoli łbem, przyjmując do wiadomości to, co zrobiła źle i to, co należało by zrobić, aby było lepiej. Nie była idealna pod względem tej umiejętności, to pewne. Ale chciała się jej wyuczyć na taki poziom, aby podstawy móc przekazywać i innym. W końcu miała być przyszłą Piastunką. A to już coś znaczy. Jedno ją jednak zafascynowało.
– Cieni? Jak? – nie miała pojęcia jakby mogła wykorzystać cień. W końcu w cieniu będzie mało zakamuflowana. Jej srebrzystobiałe łuski akurat pod tym względem były ogromną przeszkodą. Chyba, że spadnie śnieg, tak jak wspominała i....Aileen zaniemówiła z zachwytu. Wszędzie, jak okiem sięgnąć był ten biały twór, o którym myślała. Śnieg, tak bardzo podobny do jej łusek. Skrzył się pięknie, aż Aileen była zazdrosna, że jej łuski tak nie lśnią, tylko są bardziej matowe. Rozejrzała się uważnie i stwierdziła, że wszędzie, gdzie okiem sięgnąć jest tylko ta cudowna biel. W zasadzie samiczka stojąc w bezruchu już wtapiała się w tło, jednak zapach. Cóż, jej zapach był tutaj problemem. Dlatego nie mogła po prostu tak stać. Aileen od razu przeszła do działania, postępując tym razem ostrożniej, niż na pustyni. Zaczęła dreptać w miejscu, rozgarniając nieco łapami śnieg, aby w ten sposób wygnieść nieco śnieg w mniej więcej zagłębienie do jej kolan. Odgarnięty śnieg natomiast miał posłużyć jako pokrywa i jednocześnie warstwa izolująca jej ciało, jej zapach. Gdy wydeptała odpowiednie dla jej ciała zagłębienie, zwinęła się w kłębek, skrzydłami delikatnie zgarniając wcześniej odgarnięty śnieg. A potem...Aileen potem poruszyła się potem kilka razy, aby śnieg rozprowadził się równomiernie po jej ciele, a nadmiar zleciał na ziemię, by zatrzeć ewentualne ślady jej skrzydeł, gdy zagarniała biały puch. Ale starała się nie zostawiać śladów. A gdy wszystko było gotowe, zmrużyła ślepia, zastygając w bezruchu. Dość podobny sposób, do poprzedniego. Ale teraz...teraz nie starała się, by śnieg dokładnie pokrył jej ciało. Chciała udawać zaspę, a jej łuski i tak były bardzo podobnej barwy do śniegu, więc ten tylko miał użyczyć jej zamaskowania zapachu jej własnego ciała.

[Zmierzch Gwiazd]

– Prawda, jednakże musiałbyś udoskonalić swój kamuflaż do poziomu mistrzowskiego, a nawet mało który łowca potrafi to zrobić.– Odpowiedziała– To dosyć proste. Po wykonaniu kamuflażu, zamiast wybierać miejsce dobrze oświetlone, chowasz się na przykład w cieniu drzewa. Dzięki temu, lepiej się zakamuflujesz i polepszysz efekt.
Następnie wpatrzyła się w poczynania Cienistej. Dobrze sobie poradziła, co tu dużo mówić. Była praktycznie niewidoczna na tle białej pustyni, a ślady były całkowicie niewidoczne. Spisała się naprawdę wspaniałe. Widać, że uczyła się bardzo szybko i ro jej tylko na słowach ale również na błędach. Będzie w przyszłości całkiem niezła w swojej profesji.
– Bardzo dobrze
Śnieg rozpłynął się. Teraz znaleźli się na bagnach, wokół nie było prawie żadnego drzewa, jedynie nieliczne rosły nad brzegiem. Woda była mętna, brudna, a i jej zapach nie należał do najprzyjemniejszych. Czy Aileen schowa się równie dobrze co poprzednio?

[Aroganckie Piękno]

Pokiwała ze zrozumieniem głową. No tak, ona raczej nie będzie mistrzynią kamuflażu. A z tym cieniem postanowiła zapamiętać. W zasadzie to i tak zawsze chwała się w cieniu, jeśli mogła, bowiem jej delikatne, srebrzystobiałe łuski były podatne na promienie Złotej Twarzy. Wolała więc w takim cieniu odpoczywać, niż być wystawiona na pełne promienie światła. Pochwała była dla niej niczym miód na serce. No tak, jeśli spadnie w końcu ten biały puch, który widziała przed chwilą jej polowanie będzie banalne. Ale to jeszcze nie teraz. Teraz Aileen musiała przystosować się do nowego otoczenia i musiała się w nim schować. Automatycznie się skrzywiła. Znów będzie musiała pobrudzić łuski, a to niedobrze. Zapach otoczenia był sprzyjający, odrażający i odpychający, ale sprzyjający. Odór ten powinien przyćmić zapach jej ciała. Dla pewności jednak Aileen podeszła do cuchnącej wody i wysmarowała się błotem i mułem zalegającym przy jego brzegu. Pokrywała się nim ostrożnie, by przybrudzić swoje łuski zarówno na łapach, jak i na grzbiecie, czy skrzydłach i w końcu głowie. Chciała przybrudzić swoje łuski na tyle, na ile to było możliwe. Muł powinien utrzymać się jakiś czas na jej łuskach, a zapach wydzielany przez jej ciało zdecydowanie powinien być stłumiony prez ten odór mułu. Gdy już jej ciało pokryte było brudem, Aileen ostrożnie zalazła swoje ślady wodą, by je zatrzeć i podeszła do jednego z nielicznych drzew, zacierając swoje ślady zerwaną z pobliskiego krzaka gałązką, by skryć się w cieniu. Błoto wraz z cieniem powinno zrobić swoje.

[Zmierzch Gwiazd]

W dalszym ciągu obserwowała jej poczynania. Szło jej coraz lepiej, tym razem nie popełniła żadnego błędu. Najwyraźniej nauki nie poszły na marne. Aileen uważnie jej słuchała i schowała się perfekcyjnie wręcz. Brawa dla niej.
– Bardzo dobrze, nie popełniłaś ani jednego błędu.
Podeszła do niej wolnym krokiem. Iluzja otoczenia rozpłynęła się, a ona ponownie znalazły się na starych, dobrych terenach wspólnych.Nie trwało to jednak długo, bowiem chwilę później ponownie znalazły się na innym terenie.Tym razem, stały po pachy w wysokich trawachz które otaczały je ze wszystkich stron. Zdecydowanie nie kest łatwo zakamuflować się w takim terenie. Czy Aileen sobie poradzi?

[Aroganckie Piękno]

Oooo...no proszę. Nie popełniła najmniejszego błędu? Świetnie! Aileen aż wręcz pękała z dumy. Szybko jednak się skupiła na otoczeniu, nowym otoczeniu. Szczerze powiedziawszy zgłupiała. Nie była bowiem pewna jak dokładniej powinna się tutaj zakamuflować. Pierwszą jednak rzeczą, którą zrobiła, a której nienawidziła, było przyciemnienie łusek. A więc wzięła ziemię i zaczęła się nią okładać, by nieco pobrudzić łuski, by stały się ciemniejsze, a przy okazji by przejęły woń tej ziemi. Trawy. Trawy same w sobie stanowiły dobrą kryjówkę. Aileen stwierdziła, że będzie co ma być. Stanęła na lekko ugiętych łapach i imitowała ruchy trawy, kołysząc się wraz z nimi. Stała w tym samym miejscu, w którym rozgarnęła ziemię. Wysoka trawa i tak nie odkryje takich śladów. A obserwator z zewnątrz nie powinien zauważyć żadnego załamania traw, bo bujała się zgodnie z nimi. Tylko...czy to wystarczy?

[Zmierzch Gwiazd]

Zbadała wzrokiem nowy kamuflaż Aileen. Obejrzała go dokładnie ze wszystkich strona analizowała każdy nawet najmniejszy ruch swojej uczennicy. Cóż, po raz kolejny wykonała ćwiczenie bezbłędnie. To się nazywa pilna uczennica!
– Dobrze – Powiedziała krótko.
Iluzja po raz kolejny się zmieniła. Tym razem, byli w gęstej puszczy, wszędzie dookoła było pełno wszelakich leżaków i drzew. To chyba będzie ostatni przypadek na ich dzisiejszej nauce. Czy Aileen da sobie radę i tym razem?
– Ukryj się na drzewie.

// Jak się ładnie rozpiszesz to po twoim poście możesz składać raport na dwa poziomy ;)

[Aroganckie Piękno]

Prosty kamuflaż, a jednak sprawny. Aileen zupełnie nie była przygotowana na pochwałę, dlatego jej duma poczuła się mile połechtana słowami Nefrytowej. No ale długo nie mogła się cieszyć, ponieważ otoczenie znów się zmieniło. Tym razem na puszczę. Czyli taki bardziej zarośnięty las. Młoda rozejrzała się z zaciekawieniem po otoczeniu, chcąc znaleźć dobry punkt do ukrycia i przedmioty, które jej w tym pomogą. Nawet już przywykła do brudzenia sobie łusek. Choć wciąż cierpła jej skóra na tę myśl. Ale nim wypatrzyła kryjówkę padło polecenie. Mimowolnie wzrok samiczki spoczął na jednym z pobliskich drzew. Miał na sobie dużo lian, zielonych liści, a jego kora była prawie czarna. Biała samiczka zdecydowanie będzie się tam odznaczać. A więc kamuflaż. Młoda szybko rozejrzała się po otoczeniu w poszukiwaniu pomocnych rzeczy. Najpierw pokopała nieco w wilgotnej ziemi, aby dojść do miejsca, gdzie ziemia będzie bardziej kleista, lepka. A więc do błota. Tym błotem dokładnie wysmarowała swoje ciało. Nie mogła w końcu pozwolić sobie na to, żeby była widoczna, a z białymi łuskami było to nieuniknione. Dlatego przyciemniła je błotem. Najdokładniej jednak pokryła ogon. Czemu? Bo miała w tym swój cel. Ale to później. Potem zerwała jakąś gałązkę i zerwała jakiś większy liść, by przykryć dziurę, którą wykopała. Nikt w końcu nie może widzieć, że tu była. Po drodze do drzewa, trzymając gałązkę w owiniętym na niej ogonie zacierała ślady swoich łap. Błoto powinno zmyć jej zapach, utrudniając przedostawanie się go do otoczenia. Jednak to jeszcze nie wszystko. Korzystając z tego, że jeszcze to błoto nie wyschło zaczęła zrywać pomniejsze listki i doczepiać je do swojego ciała. Potem wdrapała się na drzewo i tam też zerwała kilka mniejszych gałązek, a także liści, by jeszcze bardziej upodobnić się do gałęzi drzewa. Potem położyła się płasko na jednej z gałęzi, udając jej bliźniaczą gałąź. Nawet wystawiła delikatnie ogon, by przypominał zwieńczenie gałęzi. Hmmm...no i ślepia. Musiałą je zamknąć, by nie wyglądać jak tylko zakamuflowany smok. Zwolniła oddech i...czekała, na wyrok nauczycielki. Czy jej się powiodło?

[Zmierzch Gwiazd]

Widać że po tej nauce dużo się nauczyła. Było o wiele lepiej niż za pierwszym razem, ale mistrzostwem tego nie można nazwać. Zresztą, wygląda na to że Aileen nie chciała zostać łowcą, więc kamuflaż w przypadku innych profesji nie będzie jej aż tak potrzebny.
Nefrytowa spojrzała się na końcowy efekt jej pracy nad kamuflażem. Cóż, nie był taki zły, nawet całkiem dobry, z wyjątkiem jednej rzeczy, ale to była bardziej rada na przyszłość, niźli wytykanie błędów popełnionych przez uczennicę.
– Nieźle, jednak następnym razem użyj nieco kory drzew, wtedy lepiej się wtopisz. Nauka zakończona, pomóc ci w czymś jeszcze?

[Aroganckie Piękno]

Pokiwała powoli głową. Po czym od razu zabrała się do czyszczenia łusek. Ale...gdy iluzja się rozwiała i ona była już czysta. Hmmm....interesujące. Spojrzała pięknymi, złotymi ślepiami na starszą samicę i pokręciła łebkiem.
– Nie, dziękuję za naukę – oznajmiła z lekkim uśmiechem. Jeśli samica już o nic więcej nie zapyta, to postanowiła się pożegnać i odlecieć.

[Zmierzch Gwiazd]

Smoczyca jedynie skinęła głową w odpowiedzi. Nie miała żadnej sprawy do Aileen, nie pytała o nic. Po prostu spojrzała w kierunku terenów Wody.
– Do zobaczenia Aileen.
Pożegnała się, po czym wzbiła się w powietrze i energicznie machając skrzydłami odleciała w swoim kierunku. Czekają ją inne zajęcia.

// Zt

[Wola Przeznaczenia]

Umbra przechadzała się spokojnie pośród drzew a dokładniej leszczyn. Miała przymknięte oczy a jej oddech był spokojny. Wyglądała trochę jakby chodziła przez sen lecz zdradzało ją to że była za daleko od groty i uśmiech na pysku który wyglądał jakby był tam na siłę. Jakby ktoś spytał się co takiego się stało pewnie nawet by nie odpowiedziała bo nie stało się nic. Otworzyła szerzej przymknięte oczy zatrzymując się i wpatrując w śnieg przed sobą z dziwnym wyrazem pyska a jej źrenice ściemniały o parę odcieni. Położyła się pod jednym z drzew odgarniając z pod niego śnieg i robiąc z niego zaporę dookoła drzewa a samej kładąc się wygodnie na gołej ziemi i zaczęła obserwować wszystko dookoła.

[Ciemny Kolec]

Ciemny coraz częściej zapuszczał się poza tereny groty swojej Matki. W prawdzie Opiekunka nie wydawała się tym przejęta, może nawet chciała by jej młody przyzwyczajał się do samodzielnego funkcjonowania, i zdobywania wiedzy. Ale to potęgowało nie tylko jego ciekawość, ale i lęk przed innymi. On sam jednak nie wydawał się być przejęty tym, iż w dziczy mogą czaić się stworzenia o wiele groźniejsze niż same smoki, a to przecież ich najbardziej się obawiał, tylko czy słusznie?

Przechadzał się właśnie po zasypanym śniegiem zagajniku. Szukał miejsca w którym mógłby się ugrzać, w końcu młode pisklę, okryte łuskami, nie jest najlepiej przystosowane do zimnych temperatur. Gdyby nie to, że jego organizm zdążył się przyzwyczaić do niskich temperatur, a w żyłach jego płynie krew północnych, już dawno byłby zamarzniętą kostką lodu. Wtedy wypatrzył pod drzewem wał śnieżny, idealne schronienie przed zimnymi powiewami wiatru. Nie domyślając się nawet że może być on dziełem czegoś innego niż czystego przypadku, pobiegł tam, zamknął ślepia i wskoczył do środka... co mogło zaraz okazać się jego ostatnią tak głupią i pochopnie podjętą decyzją.
Poczuł iż wpadł na coś twardszego niż śnieg. Otworzył swe oczy, i ujrzał że prócz jego samego znajduje się tutaj inna złotołuska smoczyca. W dodatku skądś ją kojarzył. Wskoczył prosto w jej bok, jednak nie przewrócili się jednak. Miał wrażenie jakby serce jego zatrzymało się ze strachu, a on sam został sparaliżowany. Jedyne o czym teraz myślał Ciemny, to jak załagodzić tą niezręczną sytuację. Uniżył więc swą głowę tak, iż ta niemal stykała się z ziemią, po czym spróbował coś powiedzieć:
–Prz... p... p... przep... – Zaczął jąkać, nie mogąc wydusić z siebie ani jednego pełnego słowa, po czym zamilknął na chwilę, by nabrać głęboki haust powietrza, i pozwolić samemu sobie uspokoić się.
–Przep... praszam... – Wybełkotał, po czym obrócił się, chcąc odejść od smoczycy na bezpieczną odległość, zapominając jednak o pewnej przeszkodzie – Drzewie pod którym postawiona była zaspa. Młody samczyk z impetem uderzył bokiem swego pyska o jego pień. Nie było na tyle bolesne by wyrządzić mu jakąś krzywdę, lecz na pewno boleśnie odczuł jego skutki, a młoda smoczyca z pewnością mogła usłyszeć głuchy łomot towarzyszący uderzeniu (jak i cichy jęk poszkodowanego pisklaka)...

[Wola Przeznaczenia]

Umbra pisnęła zaskoczona kiedy jakiś pisklak prawie na nią wskoczył. Zawarczała głośno przy okazji okazując rząd ostrych kłów. Słysząc przeprosiny uspokoiła się na tyle żeby przestać warczeć. Spojrzała na pisklaka rozpoznając w nim potomka przywódczyni stada ziemi
–Wybaczam ale następnym razem uważaj gdzie skaczesz Ciemny-Powiedziała z poważnym wyrazem pyska. Kiedy jednak zauważyła że samczyk uderzył się pyskiem o drzewo zaniepokoiła się.
–Nic się nie stało? -Spytała zmartwiona.

[Ciemny Kolec]

Na sam dźwięk warczenia schował swój machający ogon pod siebie, i skulił się jeszcze bardziej. Szybki rzut spojrzeniem wystarczył, by Ciemny uświadomił sobie, że samiczka zaraz rzuci się na niego. Nie wiedząc nawet jak, zdołał wydukać z siebie swoje przeprosiny, po czym chciał oddalić się jak najdalej od niej, udając jakby cała ta sytuacja nie miała miejsca, nie słuchać nawet kolejnego warczenia samiczki (które tak naprawdę było tylko zapewnieniem iż mu wybacza). Gdyby tylko nie te drzewo...

Po uderzeniu w nie, skołowany próbował pójść dalej, ale gdy tylko ponownie usłyszał samiczkę, ten instynktownie złożył się w "kulkę", mając nadzieje iż mniejsza postura sprawi, że nie będzie on takim kuszącym celem. Łapy natomiast zasłaniały jego pysk niczym przed promieniami Płomiennej Twarzy, w nadziej że gdyby za cel obrała właśnie tą część ciała, to jego przednie kończyny dadzą mu trochę dodatkowego czasu. Czekał na reakcje Wodnej, myślami wyobrażając sobie jak młoda samiczka zatapia swoje drobne, białe, piękne kiełki w jego krtani i rozrywa ją na strzępy, a posoka z niej tryska na...
Chwila, czy ona coś powiedziała? "Nic się nie stało?" nie brzmiało agresywnie, a raczej jak pytanie. Ba, można było wyczuć w tym nawet nutkę współczucia, i zmartwienia. Ale w takim razie po co warczała? A może to tylko podstęp. Gdy samczyk się rozluźni, i opuści gardę, ta rzuci się na niego!
–Przepraszam! – Wykrzyczał niemalże, szkoda tylko że ponownie zapomniał, iż podczas "rozmowy" należy zachowywać kontakt wzrokowy z odbiorcą, a nie na własnymi łapkami, za którymi skryły się jego śnieżnobiałe ślepia.
–N... nie chciałem ci... ciee skrzyyyyywdzić– Zaczął ponownie bełkotać, w nadziei że uspokoi wściekłą smoczycę...

Dopiero po chwili odważył się opuścić gardę, i spojrzeć na kogo przyszło mu wskoczyć. Kolorystyka jej ciasno przylegających łusek... bardzo ładnych brązowo-złotych łusek przypominała mu kogoś. Miał coraz większe wrażenie iż zna tą smoczycę. Szkoda tylko że z powodu traumy jaką aktualnie przeżywa, nie jest w stanie powiązać ja z żadnymi wydarzeniami, które miały ostatnio miejsce w jego życiu.

[Wola Przeznaczenia]

Samiczka westchnęła rozczulona widokiem kulącego się Ciemnego. Podeszła do niego powoli by zaraz liznąć go w bok pyszczka w który się uderzył.
–Nic ci nie jest? -Powtórzyła swoje pytanie układając się naprzeciwko samczyka i obserwując go dokładnie z lekkim uśmiechem na pyszczku który miał za zadanie odrobinę rozluźnić pisklaka bo ten wudawał się naprawdę przerażony.

[Ciemny Kolec]

...A więc ruszyła ku niemu. Zamarł w bezdechu, i zamknął ślepia, szykując się na serie ukłuć i szarpnięć w swe gardło, które miały zakończyć jego żywot. Już czuł jej oddech na pysku, kiedy ta... polizała go? Otworzył jedno z oczu, by przyjrzeć się smoczycy. Dopiero teraz przypomniał sobie kim ona jest. W końcu nikt inny nie przywitał się wtedy z nim w tak charakterystyczny sposób jak ona. ponownie wsłuchał się w jej pytanie, jednak z odpowiedzią na nie czekał aż do momentu, kiedy ta usiądzie i położy się naprzeciwko niego. Dopiero po posłaniu w jego stronę uśmiechu, zdołał ochłonąć na tyle, by odważył odpowiedzieć się na jej pytanie:
–n... ni... nic. – Wydukał, mając nadzieje iż jego odpowiedź ją usatysfakcjonują.
–Ja... n... nie wiedziałem że ktoś tu jjjest – Próbował się wytłumaczyć z jego działań, które smoczyca odebrała najwyraźniej za rodzaj agresji.
–A...ale nic mi n... nie zrobisz? – Zapytał, uważając że Wodna może spróbować zrewanżować się za tą zniewagę... albo dla czystej przyjemności postraszyć Ciemnego.

Po tej serii pytań wpatrywał się w Umbrę, nie będąc pewnym jej zamiarów wobec jego samego. Szybko jednak jego wzrok skupił się na jej lśniących złoto-brązowych łuskach... Co on wogóle miał z jej łuskami?

[Wola Przeznaczenia]

–Spokojnie rozumiem i nic ci, nie zrobię -Powiedziała chcąc zapewnić że nie ma złych zamiarów w stosunku do Ciemnego.
–Na początku byłam odrobinę przestraszona i zaskoczona dla tego warczałam-Usprawiedliła się z uśmiechem na pyszczku.
–Pamiętam moment swojego wyklucia warczałam wtedy i prychałam na skorupkę jajka z którego się jakoś wydostałam-Opowiedziała z uśmiechem na pysku wpatrując się w białe oczka samczyka i machając delikatnie ogonem.

[Ciemny Kolec]

Jeszcze przez dłuższy czas wpatrywał się w jej łuski, nim powrócił swym wzrokiem na jej pysk, gdy ta odpowiedziała na jego pytanie. Zapewnienie iż "nic mu nie zrobi" trochę go uspokoiło, w końcu wtedy podczas nauki mediacji też nie zrobiła mu żadnej krzywdy.
–Nie chciałem cię zd... d... denerwować. – Powiedział, gdy ta próbowała wytłumaczyć przyczynę swego zachowania. Rozumiał ją, i zdawał sobie sprawę z tego, że powinien był domyśleć jej obecności w tak nienaturalnej konstrukcji, lub przynajmniej po unoszącym się zapachu stada wody.

Teraz wyglądało na to, że młoda samiczka próbowała zmienić temat rozmowy, opowiadając historię jej narodzin. Może Ziemistemu dobrze to zrobi? Po chwili namysłu, i uporządkowaniu w myślach swej wypowiedzi tak, by ograniczyć swe jąkanie, odpowiedział:
–Ja gdy wykluwałem się... Nie warczałem na skorupkę. Denerwowała mnie, ale... Gdy tylko zobaczyłem, że poza jej wnętrzem znajduje się więcej miejsca, byłem zbyt zaciekawiony, by przejmować się jajkiem. – Wypowiedział te słowa, unosząc lekko łeb. Próbował patrzeć w ślepia samicy, by zachować z nią kontakt wzrokowy, ale gdy tylko zobaczył jej drapieżne zielonkawe źrenice (miały zresztą podobne zabarwienie do jego własnych łusek) zawstydził się i przeniósł spojrzenie na jej łuski... ponownie. Ale przynajmniej nie jąkał już się aż tak bardzo podczas mówienia.

[Wola Przeznaczenia]

Samiczka zaśmiała się radośnie kiedy samczyk nadal się tłumaczył. Nie powiedziała jednak nic na ten temat. Przecież już mu wybaczyła nie musiał się przed nią tłumaczyć.
–No ty tą skorupkę zignorowałeś ale dla mnie to jajko było po prostu złe. Trudno było się z niego wydostać -Powiedziała uśmiechając się radośnie do Ciemnego. To prawda nie lubiła swojego jajka bo przypominało jej małe więzienie. Jednak miał jeszcze gdzieś zachowane kawałki skorupki.
–Co takiego się stało że tu przybyłeś ? -Spytała zaciekawiona patrząc na samczyka z uwagą a kiedy zauważyła gdzie patrzy nie mogła się powstrzymać.
–Dlaczego patrzysz się na moje łuski ? Moje oczy są aż tak brzydkie ? -Spytała odrobinę smutnym głosem. Sama uważała swoje oczy za ładne ale najwidoczniej nie każdy tak myślał.

[Ciemny Kolec]

Ciemny z uwagą słuchał odpowiedzi samiczki. Chciał kontynuować z nią historię o jajkach, lecz ta najwyraźniej zmieniła temat, kolejnym pytaniem. Nad odpowiedzią na nie, musiał się trochę zastanowić, gdyż... sam nie znał dokładnej odpowiedzi.
–Sam nie wiem. N... nic się nie stało, h... chciałem po prostu zobaczyć... co tutaj jest. – powiedział, wiedząc iż smoczyca może nie zrozumieć jego zamiarów. Najwyraźniej ona po prostu opuszczała swoją grotę tylko kiedy musiała coś zrobić, on natomiast przechadzał się tutaj z czystej ciekawości.

Myślał dłużej nad bardziej rozbudowaną wypowiedzią, kiedy Wodna zadała pytanie dotyczące jej łusek i ślepi. Samczyk trochę się speszył, słysząc ją, i ponownie dostał wyrzutów sumienia, iż zasmucił samiczkę.
–Nie! Są bardzo ładne. – Zawstydzony odpowiedział szybko na jej pytanie. Chwile potem spojrzał się ponownie w jej zielonkawe ślepia, by tym czynem zaprzeczyć jej tezie. Opuścił jednak ponownie swój łeb lekko zawstydzony tym, iż ona również spoglądała w jego własne śnieżnobiałe oczy. Niemalże "miażdżyła" go swym drapieżnymi źrenicami, jednak on nadal starał się spoglądać na nie, by pokazać że problemem nie są jej oczy, a nieśmiałość Ciemnego.
–B... bar... bardzo mi się podobają. Mają t... ta... podobny kolor do m... moich łusek. A twoje łuski sssą... gładkie... znaczy nie wystają jak moje.... znaczy... t... też są ładne. – Tłumaczył się dalej, mając nadzieje iż samica nie zinterpretuje źle jego wcześniejszych wypowiedzi odnośnie jej łusek, Na poziom jego wypowiedzi coraz bardziej jednak wpływało jej spojrzenie. Co prawda mógł poprosić ją by przestała, ale z drugiej strony sposób w jaki Wodna okazywała mu uwagę był... miły.

[Wola Przeznaczenia]

Zaśmiała się kiedy samczyk odpowiedział na jej pytanie.
–Rozumiem -Powiedziała krótko nie bardzo wiedząc co jeszcze powiedzieć.
–Ja przyszłam tu żeby trochę odpocząć i pomyśleć o wszystkim -Oznajmiła po chwili zastanowienia. Samczyk który próbował się wybronić z uważania że oczka Umbry są brzydkie był strasznie niepewny a ona sama mogła się wreszcie o co chodzi z tym jego ciągłym jąkaniem.
–Jesteś nieśmiały dlatego nie patrzysz mi w oczka ? -Spytała niepewnie bo nie była do końca pewna czy ma rację co do tego.