Ustronie

[Wędrówka Słońca]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

– Oh... Aha – bąknął cicho, zdziwiony odpowiedzią Obsydianowego. Przez moment odczuwał dojmujące zakłopotanie. Zaraz się za to ofuknął. Szczerość była dobrą rzeczą, a Obsydianowy ma prawo czegoś nie wiedzieć! – To się dowiem i dam Ci znać, kiedy mi się uda. – Słoneczny wygiął wargi półuśmiechu. Nowa misja: odkryć czym jest miód!
Ponownie skupił się na wysłuchiwaniu wyjaśnień czarnołuskiego i tworzył mentalne notatki, powtarzając kilka najważniejszych zdań i uważnie oglądając iluzje. Chociaż nie przywiązywał wielkiej wagi do piękności ziół, bardziej licząc na ich efektywność, to musiał przyznać że kwiaty lulka czarnego prezentowały się bardzo okazale i przyciągały spojrzenie. Może przy zbieraniu nasion zabierze też kilka kwiatów i pokaże Kryształowej? Może i ona doceniłaby ich urodę.
– Pięć na bagnach: kozłek lekarski, lulek czarny, melisa, żywokost, chmiel. Z kozłka zbieramy liście, z lulka nasiona. – Powtórzył cicho, kiwając lekko łbem. Wszystkich razem gatunków ziół było dwadzieścia i jeden. Niby nie dużo... Ale o każdej trzeba było pamiętać co innego.
Polecenie Obsydianowego zasiało ziarno paniki w Słonecznym sercu. Oho, teraz będzie trudniej niż z słuchaniem i zapamiętywaniem! I nie może się mylić. Od tego będzie zależeć zdrowie jego pacjentów. Złotołuski wziął głęboki wdech. Da radę. To tylko powtórka.
– Do uspokajania używamy kozłka lekarskiego i lulka czarnego – zaczął od wymienienia ostatnich nazw. – oraz mięty… Chmielu i melisy… Lawendy, i jeszcze… – urwał, zbierając myśli. Kozłek, lulek, mięta, chmiel, melisa, lawenda. Sześć. Co jeszcze? – Mmm, to wszystkie. – Zakończył nieco niepewnie. – Przeciwbólowe zioła to lulek czarny, tasznik… Mmm, nawłoć pospolita na… na ból głowy, a, i chmiel też. I dziurawiec? Pospolity? Na… Na bóle kończyn. – Nerwowo poruszył ogonem, który znowu zaczął lekko uderzać o piasek. Nie chciał wyjść na złego ucznia. Wymienił już dziewięć. Dopiero dziewięć! – A przy ranach korzystamy z orzecha włoskiego, dzikiego ślazu, żywokostu, nawłoci – wyrecytował szybko, wyrzucając z siebie najlepiej zapamiętane nazwy – Gałązek mmm… macierzanki, kory z czarnej brz… topoli, z czarnej topoli, polnej ostróży...ostróżeczki, kaliny… – Przymknął ślepia, przeszukując pamięć. Jeszcze tylko pięć! – A, i znowu z dziurawca… Jemioła! Na krwawienie… Rumianek na… zakażenia. Jest jeszcze – coś gorzkiego, co było z miodem, jak to się – lubczyk! I ten, imbir. Te dwie stosuje się zwłaszcza przy zapaleniu gardła.
Teraz to i jemu zaschło w gardle od mówienia. Wiercąc się nieznacznie, uniósł spojrzenie na Onyksa, czekając na jego werdykt. Nie poszło mu chyba tak źle? Ugh. Słoneczny zwykle nie potrzebował niczyjej aprobaty – lubił, ale nie potrzebował – ale tutaj sprawa miała się nieco inaczej.

[Wola Przeznaczenia]

Samica przybyła na to miejsce ponieważ doskwierały jej rany...rozległe rany. Westchnęła smutno kiedy rany zaczęły piec. Ryknęła najgłośniej jak potrafiła choć ból warg był naprawdę okropny. Chciała tym rykiem wezwać najbliższego uzdrowiciela bowiem jej brat chyba znowu wybrał się na jakąś wyprawę. Do tego naprawdę zaczęło ją boleć gardło i ciągle kaszlała. Nie było to przyjemne.

///Rany: 2x średnia
1x lekka [trzy ślady po zakrzywionych zaczepionych o lewe ramię szponach, płytka rana, poprzebijana łuska, lekkie krwawienie)
Choroba- czarny kaszel (nie może ziać)

[Morowa Zaraza]

Słysząc znajomy głos i znajdując się na tyle blisko, by przybyć na zawołanie wodnej smoczycy, Zaraza zjawiła się w Ustroniu. Po głosie słyszała, ze Kryształowa ma problemy z gardłem, ale coś sugerowało, że nie tylko to jej dolega. Gdy dostrzegła smoczycę utwierdziła się w tym przekonaniu – jej pysk nie wyglądał zbyt pięknie, a nie były to jedyne obrażenia. Na szczęście wyglądało to gorzej niż było w rzeczywistości, bowiem rany nie zdawały się zagrażać życiu smoczycy. Podeszła do niej i skinęła jej lekko głową.
– Witaj ponownie. Spróbuję cię trochę połatać – powiedziała do Adeptki. Nie należała do zbyt rozmownych nawet wcześniej, a już na pewno nie rozczulała się nad pacjentami. Teraz tym bardziej, skoro utraciła "coś", co sprawiało, że czuła się przynależna do jakiegokolwiek stada.
Obejrzała dokładnie smoczycę, oceniając jej obrażenia. Posłała po swój zestaw kamiennych miseczek oraz trochę ziół z zapasów stada Wody. Jeśli trzeba będzie uzupełni je zapasami z Ognia, ale miała nadzieję, że nie będzie takiej potrzeby. Na szczęście rany smoczycy były podobne, więc szykowanie ziół będzie łatwiejsze, chociaż zużyje ich więcej niż przy pojedynczej ranie. Najpierw przygotowała coś przeciwbólowego. Sproszkowała kilka nasion lulka czarnego i nalała do kamiennej miseczki wody, wsypując tam powstały proszek. Dokładnie wymieszała napój i podała do wypicia smoczycy. Czekając, aż Kryształowa wypije lekarstwo przygotowywała kolejne medykamenty. Liście babki lancetowatej zmiażdżyła w łapie aż puściły sok, a następnie dokładnie obłożyła nimi rany na pysku, nosie oraz łapie smoczycy, gdzie rany były największe. Opatrunku z babki użyła również na najdrobniejszą z ran, zadrapanie na lewym ramieniu, dokładnie zakładając opatrunek. Potem przyszła kolej na opatrunek z nawłoci, o działaniu nie tylko hamującym krwawienie, ale i dezynfekującym. Podobnie jak w przypadku babki i tu zmiażdżyła listki nawłoci, aż puściły sok i powstała mazia dokładnie obłożyła rany na pysku i łapie smoczycy, te groźniejsze. Na zadrapanie użyła jedynie babki, to powinno wystarczyć. Rozkładała zioła ostrożnie, aby nie urazić smoczycy, ale dokładnie, by nie przegapić żadnej z ran. Na koniec przyrządziła jeszcze napar z jemioły. Sproszkowane liście jemioły wrzuciła do wrzątku, gotując wywar jeszcze jakiś czas i czekając, aż zgęstnieje. Ostudziła trochę napar i podzieliła go na cztery części. Trzy z ich podała smoczycy do wypicia, czwartą rozprowadziła na ranach pyska oraz łapy, by powstrzymać najbardziej obfite krwawienie.
Delikatnym ruchem położyła łapę na głowie Kryształowej tak, by nie dotykać jej ran. Skupiła się i posłała do ciała smoczycy impuls z maddary, odszukując rany i dokładnie oszacowując obrażenia, jakie odniosła smoczyca. Gdy miała pełen obraz sytuacji rozpoczęła leczenie. Zaczęła od ran na pysku, zarówno z lewej, jak i z prawej strony. Na początku zaczęła od oczyszczania rany, usuwając z niej wszelki brud i cząstki obce. Potem zregenerowała strukturę kości szczęki, które mogły ulec uszkodzeniu. Nie była połamana, a lekkie wgniecenie powinno szybko się zregenerować. Uważała jedynie, by w ciele smoczycy nie pozostały fragmenty kości ani zębów, a właściwy kształt szczęki został przywrócony. Następnie zajęła się odbudowywaniem tkanek dziąsła, łącząc przerwane tkanki, regenerując uszkodzone naczynia krwionośne oraz nerwy. Zwłaszcza nerwy, ból zębów, jaki takie obrażenia mogły powodować bywał naprawdę uciążliwy. Odbudowywała nabłonek wnętrza pyska, zerwane naczynia krwionośne, nerwy i mięsne obu policzków, zasklepiając powstałe w nich dziury, powstrzymują krwawienie oraz ból. Odbudowywała uszkodzony nabłonek wnętrza nosa, jak również jego przerwane naczynia krwionośne – te wewnątrz nozdrzy, ale i te na zewnątrz. Dopiero gdy przekonała się, że wszystkie źródła krwawienia zostały załatane zabrała się za odtwarzanie uszkodzonej skóry, pobudzając ja do szybszej regeneracji, jak również przyspieszała odrost łusek w miejscach zranienia. tak aby pysk smoczycy wyglądał jak dawniej. Następnie zaczęła leczenie ran na łapie smoczycy, od ramienia ku łokciowi. Nie wyglądały najlepiej, ale nie były jakoś strasznie poważne. Zaczęła od usunięcia z ran części obcych – piachu, kurzu, fragmentów łusek i innych substancji, które mogłyby dostać się do ciała smoczycy. Po oczyszczeniu ran zajęła się ich regeneracja, zaczynając od najgłębszych warstw uszkodzonych mięśni. Odtwarzała je spokojnie, pamiętając o zachowaniu ich kurczliwości. Łączyła zerwane naczynia krwionośne, zachowując ich drożność i wytrzymałość, jak również elastyczność. Łączyła zerwane mięśnie, by łapa odzyskała pełna sprawność, a ból zniknął. Następnie zregenerowała skórę, pozwalając jej zarosnąć miejsca ran tak, by nie pozostał po nich nawet ślad, a w miejscu ran magicznie przyspieszyła odrost łusek. Po tak niewielkich ranach nie powinny zostać blizny, ale szybszy odrost łusek jest jak najbardziej wskazany. Na końcu zajęła się zadrapaniami na lewym ramieniu smoczycy. I tu najpierw oczyściła rany z wszelkich ciał obcych, które mogłyby się do nich dostać. Zregenerowała uszkodzone naczynia krwionośne, powstrzymując krwawienie oraz naprawiła uszkodzone nerwy. na koniec zajęła się uszkodzona skóra i łuskami, starając się zregenerować je w miejscach uszkodzeń, zalecając ranę całkowicie. Oderwała łapę, spoglądając na Kryształową i efekty swoich starań. Miała nadzieję, że jej się powiodło.


//konsyliarz
mam MP na IV, ale jeszcze nie zaktualizowana


Potem zabrała się za leczenie choroby.
– Otwórz pysk – powiedziała do wodnej, a gdy smoczyca to zrobiła starannie zbadało gardło chorej aby upewnić się, z czym ma do czynienia. na podstawie wzrokowych oględzin rozpoznała w chorobie czarny kaszel.
Sproszkowane nasiona lulka czarnego wsypała do kamiennej miseczki i dodała do nich wody, mieszając je energicznie, aby stworzyć napój leczniczy. Następnie podała go do wypicia smoczycy Wody.
– Wypij, powinien ci pomóc – powiedziała, chociaż w leczeniu nigdy nie było pewności, że wszystko pójdzie poprawnie. Potem położyła łapę na głowie smoczycy – ponownie – i skupiła się, posyłając do jej ciała impuls maddary, aby zlokalizować źródło choroby w jej gardle. Gdy to zrobiła zaczęła właściwy etap leczenia, jak niektórzy to nazywali. Przy pomocy maddary zaczęła usuwać z gardła smoczycy bakterie i inne drobnoustroje, będące źródłem choroby. Usuwała je z ciała smoczycy wraz ze śliną, dbając o to, aby nie zostawić nawet jednej bakterii. Następnie zajęła się łagodzeniem objawów spowodowanych przez chorobę. Regenerowała uszkodzone naczynia krwionośne gardła oraz jego błonę śluzową, łagodząc podrażnienia. Nawilżyła je nieco, by całkowicie zlikwidować ślady choroby a następnie zabrała łapę, przerywając dopływ magii. Miała nadzieję, że tym razem umiejętności jej nie zawiodą.

[Mistycznooka]

Trochę już minęło.. Nie no, dopiero kilka wschodów i zachodów odkąd w jej grocie zamieszkało kolejne żyjątko. Znów poczuła się matką na pełen etat. Tym razem okoliczności posiadania młodego istnienia były łagodniejsze.. No i w Mistycznej zagościła pewna nieopisana obawa. Przy Gwiazdeczce i Gavinie zwlekała dłuższy czas nim przedstawiła ich Ojcu. Nim zechciała, bowiem do tej pory pamięta jak to się skończyło...
Czuła że zawiodła. I Faelana i swoje maluchy.
Więc teraz nie czekała tak długo o niee.. Ojciec z niewrogiego stada równa się też w pewnym stopniu ułatwieniem kontaktu. Sojusz, tak..
Smoczyca wylądowała z maleństwem na grzbiecie w dosyć spokojnym miejscu, po czym ściągnęła je z siebie by mogło zacząć poznawać nowe bodźce. Mogła niby wziąć je na granice ale.. ach, tereny wspólne są ładniejsze!
Bacznie "obserwując" jeżeli można to tak nazwać poczynania małej, wysłała do swojego Czarnego Rycerza wiadomość mentalną, powiadamiając go że.. chce mu kogoś przedstawić. Kogoś.. ważnego.

[Żar Zmierzchu]

Wezwanie wydawało się ważne. Na tyle ważne by oderwał się od swoich zajęć i poleciał w stronę Zimnego Jeziora. Nie trwało długo, gdy na niebie pojawiła się czarna sylwetka bijąca skrzydłami, powiększająca się z każdą chwilą, aż zaczęła przypominać Onyksa, zaś obok niego przemieszczała się bezgłośnie smuga dymu z czerwonymi ślepiami. Gdy znaleźli się nad miejscem wezwania, zakołowali zniżając lot, po czym smok miękko wylądował na ziemi wzburzając okoliczną trawę podmuchem, zaś Cień omiótł kark swojego smoka i wleciał pod jego skrzydło łypiąc spod niego zarówno na Mistycznooką, jak i... maleństwo obok.
– Witaj Mistycznooko. Czy to... ? – spytał, choć domyślał się odpowiedzi. Nozdrza subtelnie uniosły się i wyłapały jego częściowy zapach w woni samiczki. Czyżby miał córkę, a Gryzący Kolec przyrodnią siostrę? Szeroki uśmiech wstąpił na pysk uzdrowiciela. Znowu był ojcem?

[Aria Negacji]

Lot był dla mnie niesamowitym przeżyciem. Bardzo chciałam sprawdzić czy ja też tak umiem, ale wtedy byłby to koniec mojej historii. Trzymałam się mocno kolców matki i otwierałam co rusz pyszczek, bo wiatr zdawał się być smaczny. Traciliśmy jednak na wysokości i wylądowaliśmy.
Troszkę huczało mi w głowie od nagłych zmian ciśnienia. Potrzepałam pyszczkiem kiedy już wysadzono mnie na trawę.
... ?! Co to takiego?! Kicnęłam w górę i opadłam przednimi łapkami na zielony dywan, zaczepiając kłosy ząbkami. Ależ to się fajnie ruszało! Skakałam to w lewo to w prawo, dość pokracznie bo wywijałam fikołka co chwila, by od razu się podnieść i powtarzać czynność.
Nie było dane mi się bawić z trawą bo coś rzuciło na mnie swój cień. Wpierw macałam to łapką, ale szybko zorientowałam się, że to jest na górze. Zadarłam główkę w momencie w którym Ognisty już wylądował.
Analizowałam. Patrzałam na niego w skupieniu, póki co nawet nie zainteresowałam się bezcielesną istotą pod skrzydłem Konsyliarza. Przekrzywiałam główkę, aż zapadł wyrok.
– Bofofje! – zawołałam do mamy, wskazując na ojca łapką oskarżycielsko.
Spojrzałam na Mistyczną, tykając łapą raz po razie w powietrze w kierunku 'intruza'.

[Mistycznooka]

– Jeeenyyy, Mistyczna wystarczy – zaśmiała się. Ach, zawsze taki z manierami, taki dostojny i poważny, no cały Czarny! A Mistyczna wśród rodziny i przyjaciół była albo Sekrecikiem, Sekretem, Mistykiem, Mistyczkiem ii tak dalej. No ale może on już tak ma. Smoczyca delikatnie podeszła by otrzeć się swoim policzkiem o jego policzek. Kompana nie miała póki co jak wyczuć (chociaż czy to możliwe?) ale jeżeli da o swojej obecności znać to chętnie się z nim przywita.
– Mhmm, to właśnie Twoja córeczka, Melodia. Ale ja wołam na nią Melody-– – no i padło z ust małej. Matka przekręciła łeb, lekko unosząc brew. Potem powoli odwróciła się znów do Ognistego, rozwierając szeroko oczęta.
Bogowie!
–... I chyba wyglądasz jej na Boga. – odpowiedziała z poważnym tonem, trochę ciszej jak gdyby mówiła mu jakąś niesamowicie ważną tajemnice.
A może Czarny jest Bogiem a ona o tym nie wie?!

[Żar Zmierzchu]

– Dobrze, dobrze Mistyczna – powiedział żartobliwie, ocierając policzek o błękitne łuski. Przyjrzał się samiczce wskazującej na niego raz za razem palcem. Niego i... Charona, który wychynął nieco spod skrzydła i skierował spojrzenie czerwonych ślepi na Melodię. Była drobna, ale o dość smukłej sylwetce. O wyraźnym zapachu wody. Czy uważała go za boga? Mało prawdopodobne, nie widziała jeszcze jak uzdrawia, w końcu mniej światłe umysły uważały to za jakiś cud, a to była tylko szeroka wiedza i ćwiczone raz za razem umiejętności.
– Melodia, ładne imię – powiedział zniżając łeb na tyle by spoglądać z tej samej wysokości na córkę. Cień bezgłośnie przemieścił się spod skrzydła i obleciał dookoła samiczkę, zostawiając za sobą smugę na ćwierć ogona, która zdawała się niknąć w nicości, po czym wrócił lewitując koło jego lewego boku. Przechylił się raz w lewo, raz w prawo, w geście zdziwienia. Nie rozumiał dlaczego jego worek mięsa z miejsca polubił to pisklę. W międzyczasie Onyks uśmiechnął się kątem pyska.
– Do boga mi daleko. Melodio, wiesz czym są bogowie?

[Aria Negacji]

I znowu ten dziwny bełkot, co oni chcieli osiągnąć w ten sposób?! Wpierw myślałam, że tylko mamę muszę nauczyć jak rozmawiać a tu się okazuje, że ten drugi duży potwór też ma z tym problem!
Kiedy Czarny schylił pysk, odruchowo próbowałam się zderzyć głową czołowo z przestrzenią między nozdrzami samca. Zatrzymałam się w połowie ów szarży bo coś zaczęło mnie okrążać. Próbowałam to to złapać łapką i pyszczkiem, ale się nie dało. Nim jednak zdołałam się tym porządnie zainteresować, duży potwór znów przemówił.
Oo, już wiem!
– Bofofje – wskazałam łapką na Konsyliarza przede mną.
– Oieiu – poklepałam swoją pierś.
– Tatata – teraz odwróciłam się w kierunku mamy, aby na nią pokazać.
Po całym przedstawieniu każdego każdemu byłam przekonana, że już jasne jak się kto nazywa. Wyszczerzyłam wpół szczerbatą mordkę do Konsyliarza. Nie był taki zły.
Ale znam jeszcze jedno słowo! Poklepałam obiema przednimi kończynami trawę.
– Jatka! – oznajmiłam ze śmiertelną powagą w głosie.
I tak, niestety, pytanie zastępcy ognia zostało zignorowane.. a może na nie odpowiedziałam, tylko na swój sposób?

[Mistycznooka]

Zadziorność małej nie znała oczywiście granic, dlatego też smoczyca wiedziała dobrze że próba jakiejkolwiek nauki takiego małego awanturnika będzie nie lada wyzwaniem. Tylko czy jej partner będzie gotowy na takie wychowanie? Smoczyca miała pewne doświadczenie z takimi "egzemplarzami", podczas gdy dziecko jej partnera wydawało się spokojne i grzeczne. Chociaż.. mogło być inaczej, ale przynajmniej takie wrażenie odniosła smoczyca.
Zaś na monolog małej, powagę w jej tonie, wybuchła śmiechem. O raany..
– Jak widzisz wie lepiej, jesteś Bogiem, ja jestem tatatata a ona jest Oieiu – koniec i kropka – powiedziała ze śmiechem, jednak cały czas zastanawiając się jak najprościej przekazać maleństwu całą tę wiedzę. Chwilę się zastanowiła, po czym jej łapa uniosła się ku niebu.
– Bofofje. – rzuciła krótko. No bo Bogowie są tam, na górze. Do szczegółów przejdą jak przyswoi podstawowe informacje. O imionach nie wspominając bo trochę tego jest. Później jej łapa spoczęła na nią samą.
– Smok. – potem pokazała na partnera – Smok – a potem na małą – Smok. Pisklę!
Tak, dosyć dziwny tok nauczania ale może Melodyjka po prostu bardziej kuma proste przekazy. W sumie.. jest jeszcze malutka!

[Żar Zmierzchu]

Jego Doskonałość, Emisariusz Pustki, Watażka Nicości, Lord Cieni i kompan tego worka mięsa. Zakołysałem się w lewo i prawo by to małe coś poznało i mnie, po czym podleciałem wprost przed jej niedoskonały pyszczek i wlepiłem gorejące ślepia w jej mizerne oczka

– Melodia – Onyks wskazał pazurem na pierś samiczki, zdziwiony całą sytuacją, Obsydian nie był tak oporny podczas nauk. Cóż, jest jeszcze młodziutka, słowa przyjdą z czasem i kiedyś się dogadają.
– Jatka? Czy ona chce się bić? – spytał Mistycznooką zdezorientowany gestem uderzenia w trawę obiema łapkami. A tak swoją drogą, ciekawe czy widziała już...
Na wyciągniętej dłoni uzdrowiciela coś niewidzialnego się zakotłowało, powietrze wzburzyło i machnięciem łapy Charon został odsunięty od jego córki z wyraźnym oburzeniem w oczach. Po czym ponownie wyciągnął przed siebie łapę, z palców której wysunęły się cienkie strużki świecące jasnym, błękitnym światłem. Okrążały i przeplatały się z palcami raz za razem by po krótkiej chwili połączyć się dwie łuski nad łapą i spleść w jeden, świecący punkt, jasny, acz chłodny i nieszkodliwy, pachnący wiosennymi kwiatami, lecz bez smaku. Tak przygotowany twór podstawił wraz z dłonią niżej by Melodia mogła się dobrze przyjrzeć.

[Aria Negacji]

Patrzałam w niebo kiedy mama próbowała coś pokazać. Ale że to niebieskie coś to Bofofje? No nie, przecież wcześniej mówiła co innego! Pokręciłam głową, na pewno nie o to jej chodziło. Miałam głośno zaprotestować ale pojawiła się kolejna lekcja.
Uważnie rozpoczęłam śledzenie ruchów łap Mistycznej i słuchałam tego co mówi. Namyśliłam się.
– Zsok.. – męczyłam się i nie dawałam za wygraną. – Szsmok... s..m...smok! – podskoczyłam niemalże, zadowolona ze swojego sukcesu.
Wskazałam na siebie łapą, uderzając się nią w pierś.
– Smok! – powtórzyłam, a potem wskazałam na Konsyliarza. – Iskleee! – dodałam dumnie.
Ewidentnie chciałam coś jeszcze powiedzieć aczkolwiek mnie zatkało. Oj! Przełknęłam głośno ślinę gdy niematerialne coś zbliżyło się do mnie na taką odległość. Spojrzałam na te dwa czerwone punkty, nie do końca rozumiejąc o co chodzi. Planowałam próbować to zjeść i otwierałam nawet paszczę by to zrobić, ale uciekło mi to to! Rozejrzałam się zdezorientowana, przynajmniej do momentu gdy łapa ojca zaczynała się świecić.
... ?!
Zamrugałam kilkakrotnie obserwując jak łapa Konsyliarza jarzy się na jaskrawy kolor. Nie miałam pojęcia co to jest, ale moje kleiste, wścibskie łapy o których zdołał przekonać się Przywódca Wody od razu spróbowały po to sięgnąć i zabrać dla siebie!

[Mistycznooka]

Mistyczna była niesamowicie dumna z tego, że mała zakumała słowa. Wydaje się że ona doskonale wiedziała co się wokół niej dzieje.. Tylko po prostu miała swój język i kierowana własną przekorą nie chciała przyjąć "norm językowych". Usłyszała jakieś piski zachwytu, czując jak maddara drga w powietrzu. Nie czuła tego mocno ale wiedziała, że tatuś postanowił jej pokazać jakąś sztuczkę.
– Nie, nie – zaśmiała się, uspokajając Czarnego- jatka to dla niej siatka. Mam w grocie taką, na której często przesiaduje i witam gości. No i tak jej się spodobała że też jej się podoba. Ale.. zapędy do bicia się też ma. – po tym, skierowała się bliżej pisklęcia. Nie wiedziała dokładnie co tam wyczarował Konsyliarz, jednak wiedziała jedno.
– To maddara. M-a-d-d-a-r-a. – powiedziała, zwracając łeb ku partnerowi po chwili, może zechce coś dodać? Ona z maddary była zielona, nawet jej mgiełka nie chciała się pojawiać.
Chociaż.. ważniejszym jest czy Melodyjka przyswoi nowe słowo.

[Żar Zmierzchu]

Onyks cicho się zaśmiał gdy łapka córki przeniknęła przez twór jak gdyby tam nie było, raptem delikatnie zachwiała jego strukturą, która natychmiast powróciła do dawnego kształtu trzymana w ryzach przez jego niepospolite umiejętności. Ale hola, nie tak szybko! Przytknął palec wskazujący wolnej łapy do noska samiczki.
– Proszę – powiedział spokojnie jedno słowo, mając nadzieję że je poprawnie powtórzy. Nie może sobie po prostu zabierać bez pytania, bo narobi sobie masę wrogów w przyszłości. Gdyby zaś odniosła sukces to nada tworowi materialną formę.
– Mam nadzieję że mniejsze zapędy niż Gwiezdna Łuska. Ktoś powinien jej pokazać jak poprawnie walczyć bo ciągle zostaje ranna, a nierzadko ciężko. Co u licha robią Śnieżny Blask i Słoneczny Kolec, że zapasy ziół nie rosną? – zwrócił się do swojej partnerki, chcąc jej subtelnie przekazać by postarała się uważniej dobrać jej przyszłego mistrza. Po czym zdjął palec z pyszczka Melodii i pokazał na swój niematerialny twór, powtarzając za Mistycznooką.
– Maddara.

[Aria Negacji]

Ej, tego nie dało się złapać! Machałam łapką na lewo i prawo, przenikała ona przez niematerialny świecący twór. Jak mam to zabrać kiedy się nie da?! Miałam już zawarczeć ostrzegawczo na to to, żeby się poddało z własnej woli ale ojciec coś powiedział. Mama zresztą też, musiałam chwilkę się zastanowić nad tym co te słowa dokładnie znaczą. Z każdą godziną od narodzin rozumiałam co raz więcej, nawet jeżeli to tak nie wyglądało..
Zazezowałam na palec ognistego, a po chwili zerknęłam do boku na mamę. Myślałam tak intensywnie, że zaraz by mi para z nozdrzy poleciała!
– Madala.. mad..maddaaara.. maddara – powtarzałam, formując to słowo i przyswajając je. – Maddara! – wskazałam łapką na świetlistą łapę Onyksa. – Ploszę? Proszem? – zamrugałam swoimi oczkami.
Drugą część rozmowy nie do końca zrozumiałam, ale niektóre słowa wydawały się znajome. Wyłapałam je, i naturalnie musiałam obwieścić całemu światu jak bardzo mi się podobają.
– Siola, sapasy! – zadarłam pyszczek dumnie.

[Mistycznooka]

Smoczyca odetchnęła dosyć wymownie i głośno. Sprawa z uzdrowicielami Wody była.. ciężka.
– Zacznijmy od tego, że Słoneczny już nie jest klerykiem. Ojciec zdjął go ze stanowiska właśnie za to że często znika.. A Śnieżny.. – tutaj przypauzowała na moment. Tak.. domyśla się doskonale co mogło stać się ze Śniegiem, skoro nawet wiadomości mentalne do niego nie dochodzą. Mistyczna.. straciła już tylu przyjaciół.. Na samo wspomnienie tego, gdy po wojnie Śnieżny opatrywał ranną Tęczę a ona ją karmiła, to jak wspierali się po tym wszystkim sprawiało, że w jej sercu panował nieprzyjemny ścisk.
– Zaginął. – rzuciła, dając po tonie poznać że raczej się nie odnajdzie. – – Jednak zyskaliśmy nową kleryczke – Lykke, Mówiącą Łuskę. W niej cała nadzieja teraz.
Ale teraz Mistyczna chciała skupić się na małej. W sumie pasowałoby zacząć rzeczywiście ją czegoś uczyć, prawda?
– Wiesz co to zapasy mała? Zapasy mogą być różne. Mama ma w grocie taki składzik, prawda? I tam jest mięskoo. To zapasy mięska. Trzeba jeść mięsko, żeby wyrosnąć na duże i silne smoczysko. A pod legowiskiem mamy takie.. świecidełka prawda? To są kamienie szlachetnee. Tym płacimy na przykład za naukii albo zbieramy dla własnej przyjemnoości. A tacie chodziło o zapasy ziółek. Ziółka to takie roślinki które leczą wiesz? Uzdrowiciele jak tata je zbierają i jak jakiś smok ma kuku, tak jak Gwiazdeczka wtedy w grocie to im dzięki nim pomaga, wiesz? – starała się by jej przekazy były zwięzłe i zabierały jak najwięcej dokładnych i najważniejszych informacji. A jak małej coś w pamięci utkwi lub coś zainteresuje ją bardziej to się rozwinie.
Powoli, powoli i zacznie kumać!

[Żar Zmierzchu]

Uśmiechnął się kątem pyska słysząc w miarę poprawne słowo i jeszcze większą prośbę w oczach córki. Kolejna porcja maddary wypłynęła ze źródła i wzmocniła nicie splatające świecącą kulę, która nieco przygasła, zmniejszyła się do rozmiarów orzecha i... zgasła ukazując idealnie okrągły kamyk o gładkiej powierzchni, twardy jak smagane lodowatym wichrem szczyty najwyższych gór, pachnący wiosennymi kwiatami, lecz bez smaku. Błyszczący w letnim słońcu, we wszystkich barwach tęczy, w sam raz by pochłonąć uwagę pisklęcia. Podsunął bliżej swój twór dając córce wyraźnie do zrozumienia że teraz może go sobie wziąć, po czym pogładził ją po łebku.
– Rozumiem – odpowiedział Mistycznej na rewelację iż Śnieżny zniknął. Ostatnimi czasy stało się tak ze sporą ilością smoków które znał, ku ogromnemu żalowi. Słoneczny... dobrze było słyszeć że żyje, tylko wielka szkoda iż porzucił najszlachetniejszą ze ścieżek. Ciche westchnięcie opuściło nozdrza uzdrowiciela.
– Szkarłatne Wody sprawnie się uwinął z wyborem kandydatki na moją uczennicę. Widzisz, zaoferowałem że w ramach współpracy między stadami wyszkolę Wodzie uzdrowiciela najlepiej jak umiem. Jednak to trochę potrwa, wiedza którą musi sobie przyswoić jest obszerna – kontynuował, po czym zwrócił swoją uwagę na Melodię, ciekaw czy zabawka przypadła jej do gustu.

[Aria Negacji]

Chociaż nie wyglądałam na bystrą i zdawałam się być skupiona tylko na maddarze, to jednak wyłapywałam informacje i wchłaniałam je jak gąbka. Kilka nowych słów, imion.. w końcu lepiło się to w jakąś sensowną całość, ale na swój obecny wiek nie bardzo mnie obchodziły sprawy dorosłych..
Chwyciłam kamyk ulepiony z czystej maddary, nie zamierzałam dwa razy się zastanawiać. Od razu sprawdziłam podstawowe zastosowania: tj czy dało się to zjeść i czy nadawało się do zabawy. Wpierw próbowałam to gryźć lewym dolnym rzędem ząbków, a kiedy się to nie połamało – zaczęłam tym stukać o łuski mamy na łapie, jakbym była dzięciołem. Też się nie popsuło! Ale super!
Przytuliłam do siebie kamyczek jakby był pluszowym misiem małego dziecka. Spodobał mi się, nikomu go na pewno nie oddam! Ciągle słuchałam tego co mama mówiła. Zioła, kuku, uzdrawianie. To co mówiła ona i tato się zgadzało, musieli więc mówić o tym samym (geniusz)!
– Usdroficiela! Ja! Wyskole! – wołałam z dołu kiedy rodzice rozmawiali, bo przecież to logiczne, że powinni skupić się teraz na mnie, no! – I nje bencie kuku!
Hej, przynajmniej stawałam się rozmowniejsza, nawet jeżeli mocno sepleniłam i dalej przekręcałam niektóre słowa.

[Mistycznooka]

Pokiwała na jego słowa.
– Ojciec przejął przywództwo i musiał.. ogarnąć wiele rzeczy po Wzburzonym. Nie dziwi mnie zrobił takie "rewelacje". W sumie to na dobre. – skomentowała a na wieść o tym iż będzie szkolił ich uzdrowiciela (w sumie uzdrowicielkę) uśmiechnęła się. – Powodzenia więc, miej wsparcie Erycala..
Wnet zauważyła że mała znów próbuje włączyć się do rozmowy. No.. trzeba przyznać że uwielbiała brać aktywny udział w rozmowie. To może się rozwinie?
– Taak mała, uzdrowiciela. Jak mamusia mówiła, uzdrowiciele zbierają ziółka i leczą inne smoki. Ale to bardzo ciężka praca, wiesz? No i nie dla smoków o słabych nerwach – trzeba nastawiać kości, leczyć różne złamania, czasem nawet trzeba komuś naprawić caałą poparzoną łapkę. Chociaż o uzdrawianiu więcej powinien powiedzieć Ci tatuś, wkońcu to jego praca. A szkolenie, tak mała. Kiedy smok osiąga pewny wiek może stać się adeptem lub w przypadku szkolenia na uzdrowiciela klerykiem. Wtedy bardziej doświadczony smok, z pełną rangą na którą taki uczeń się szkoli, uczy go różnych rzeczy odnoście tego fachu. Mama jest łowcą i na przykład uczyła tak Zośia wiesz? – wytłumaczyła zwięźle kolejną dawkę informacji, spokojnie i uśmiechem by mała nie miała problemu z przyswojeniem informacji.

[Żar Zmierzchu]

Onyks poczuł lekkie ukłucie żalu gdyż zarówno on jak i jego partnerka wiedzieli iż kamień rozpłynie się w nicość za parę lub paręnaście dni, nie sprawdzał jak długo potrafią wytrzymać jego twory. Uśmiechnął się kątem pyska widząc radość w oczach córki, sam podobnie zareagował na pierwszy w życiu twór energetyczny, którym mógł się bawić przez kilka dni. Sięgnął łapą i pogładził samiczkę po łebku.
– Tata uzdrowiciel, mama łowca, ale wiesz co? Możesz być jeszcze wojowniczką! Bić tych, którzy zagrożą stadu. Albo czarodziejką jeśli będziesz chcieć robić to samo tylko przez tworzenie takich kamyczków jak ten. No a jeśli będziesz chciała opiekować się pisklaczkami, takimi małymi jak teraz ty, możesz zostać piastunką – objaśniał małej, mając cichą nadzieję że ten natłok informacji będzie możliwy do przyswojenia. Sam zaczął uczyć Obsydiana dopiero w momencie, w którym ten potrafił już płynnie mówić.
– Już za parę księżyców będziesz dość duża by zostać adeptką, o której mówi mama. Wybierzesz sobie wtedy nowe imię kończące się na Łuska. Oieiu Łuska? – puścił oczko do Mistycznookiej robiąc sobie podśmiechujki z oryginalnego nazewnictwa córki. Przysiadł u boku partnerki, opierając się bokiem o jej bok. Co jak co, córka im się udała.

[Aria Negacji]

Chłonęłam ów informacje jak gąbka, co raz więcej rozumiałam. Co prawda kilka wyrazów nie było dla mnie czymś co mogłam zobrazować w głowie ale to nie szkodzi. Najwyżej rzeczywistość podreperuje wyobraźnię przy najbliższej okazji.
Zadarłam pyszczek aby głaszcząca mnie łapa taty znalazła się bliżej paszczy co bym mogła go po niej polizać pieszczotliwie. To moje, nie oddam! Słuchałam cały czas pomimo tego, że niekoniecznie tak to wyglądało.
– Klelyk. Potem uzdloficiel! Ja klelyk! – tupnęłam nogą w ziemię, bo nie podobały mi się żadne owce i ojowniki.
Adeptką? Czemu patrzał na mamę? Sama spojrzałam w jej kierunku by uzyskać potwierdzenie, czy tak będę się nazywać. Oieiu Łuska brzmi przecież ładnie!
– Ja pszyfutcwo..? – zapytałam jeszcze niepewnie, nie mając pojęcia jaki ważny temat podejmuję.