Cicha Jaskinia

[Berius]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Młody smok miał zdecydowanie duży potencjał by stać się dobrym wojownikiem lecz nie od Płomiennego zależało jaką drogę wybierze. Gdy ten złapał jego rogi Adept kompletnie się tego nie spodziewał. był przygotowany na to że Młodzik uderzy go w żebra. Dzięki temu dosyć ryzykownemu ruchowi udało się mu powalić nauczyciele a gdy Płomienny poczuł twardą ziemie pod sobą uśmiechnął się tylko i podniósł się do pozycji siedzącej. Po krótkiej przerwie na otrzepanie i złapanie oddechu, adept spojrzał na swojego ucznia z dumą.
Wspaniale ci poszło na pewno pokonasz w swoim życiu wiele przeciwników którzy będą stać ci na drodze do sukcesów
Uśmiechnął się do niego pokrzepiająco i owinął ogonem swoje łapy
Jeśli jednak kiedyś będziesz potrzebował pomocy nie bój się jej wezwać.
Jesteś dla mnie w sumie jak brat więc przybędę na każde twe wezwanie
Zaśmiał się cicho. Nigdy nie miał jeszcze okazji nazwać nikogo bratem było to ciekawe uczucie.
Jeśli masz jeszcze jakieś pytania lub prośby to wal śmiało

[Despotyczny Ferwor]

Jego improwizacja się udała! Młody wciąż nie mógł uwierzyć, że właśnie powalił, dużo od siebie większego i starszego przeciwniki. Gdy płomienny przywalił o ziemie, Mułek od razu zaczął sprawdzać, czy przypadkiem czegoś nie zrobił, swojemu koledze. ale gdy ten się uśmiechnął, Mułek od razu zrozumiał, że temu nic nie jest. – Dzięki! – Powiedział z uśmiechem na pysku. Kolejne słowa, trochę go zdziwiły. Nigdy nie miał osoby, którą by mógł nazwać bratem. – Dziękuje i pamiętaj, że jeżeli ty też będziesz potrzebował pomocy, to zawsze i wszędzie ci pomogę. I dla mnie też jesteś jak brat, jak rodzina. – Pisklak bardzo związał się berim. Cieszył się, że ma kogoś kogo mógł nazwać bratem, wcześniej w wodzie nie było takiej osoby. Nikogo kto mógł go zrozumieć. – W sumie mam jedną prośbę... Pamiętasz jak mówiłem o moim planie, marzeniu? Wiem, że proszę cie o dużo, ale... czy pomożesz mi w tym? Wiem, że to o co proszę jest nie dorzeczne, ale... chce uczynić ten świat lepszym, a samotnie nie dam rady tego uczynić. Więc proszę cię o pomoc. Oczywiście możesz od mówić, nie będę się za to gniewał w końcu jesteśmy braćmi. –

[Berius]

Bardzo ucieszył się gdy Mułek odwzajemnił jego propozycje braterstwa i był bardzo chętny pomóc mu w jego planie ale miał pewne obawy. Znał jego plan wiedział co chce osiągnąć ale nie wiedział w jaki sposób chce to zrobić. Może chciał namawiać innych by się zmienili ale prócz tego nie umiał sobie wyobrazić jak jeszcze mógłby to zrobić.
Oczywiście że co pomogę i będę stał u twojego boku tylko musisz mi powiedzieć co mam robić. Wiesz może i jestem szybki i sprytny ale nie umiem wymyślać planów. To ty jesteś tu liderem a każdy lider potrzebuje swojej drużyny ja oczywiście będę się starał ale jeśli chcesz zmienić wszystkie stada to musisz mieć kogoś jeszcze bo sami nie damy rady.
Powiedział zbliżając się do małego samczyka i lekko okrywając go skrzydłem.
Może i nadal jestem adeptem ale coś mi mówi że za kilka księżycy ty będziesz wspaniałym przywódcą a kto wie może ja będę w końcu pełnoprawnym wojownikiem
Zaśmiał się krótko mażąc o wspaniałej przyszłości.

[Despotyczny Ferwor]

Plamisty niesamowicie się ucieszył na wieść, że jego brat mu pomoże. Był pierwszym, który go rozumiał oraz pierwszym, który chciał mu pomóc. Szeroko się do niego uśmiechnął, oraz oparł się o jego łapę. – My będziemy wspaniałymi przywódcami, mój bracie. A jeżeli chodzi o kolejnych członków naszej drużyny, to nie bój się o to, ja się tym zajmę. – Odszedł trochę od beriego, po czym odwrócił się do niego, stojąc dumnie. – Teraz pora abyś poznał szczegóły mojego planu. Jeżeli chcemy odmienić ten świat, to musimy odmienić samych siebie. Musimy stworzyć nowe miejsce, gdzie w spokoju będziemy mogli działać, tym miejscem będzie nowe stado. Jeżeli chcemy osiągnąć to do czego dążymy, musimy odrzucić wszystko co do tej pory, wciskano nam do łba. Kluczem do naszego zwycięstwa jest nasz umysł. Umysł, górujący nad naszym instynktem. Nasze stado powinno kierować się czymś więcej niż tylko przetrwaniem. Nasi członkowie powinni, samowolnie oddać się sprawie. To jest naszym kluczem. Musimy dać naszym poddanym cel. Cel którym będzie ich napędzał. Tak, aby byli gotów ofiarować każdą cząstkę swojego ciała, dla wspólnej sprawy. Tradycje, symbole, pieśni oraz poczucie przynależności, te słowa opisują nasze stado. Te słowa będą nadawały tępa naszemu postępowi, będą dodawały siły naszym wojownikom. Przynależność, to słowo określa drogę w naszym zarządzaniu stadem, tak naszym, bo odchodzimy od starego wadliwego systemu jakim są przywódcy. W naszym stadzie, będzie utworzona rada. Każdy będzie mógł przyczynić się do rozwoju stada. Nacjonalizm! To słowo będzie określało pobudki naszych towarzyszy. Im silniejsza mentalność stadna tym lepiej. Zapamiętaj. Wszystko co musisz na razie robić, to obserwować to co się dzieje w twoim stadzie oraz szukać tych którzy mogli by pomóc. Oczywiście nie mów wprost. Wybieraj tych, którzy też w jakiś sposób zostali pokrzywdzeni przez los oraz spróbuj ich nakierowywać, jeżeli uznasz, że będą chcieli nawiązać współprace, to poinformuj mnie o tym. Ja zajmę się wtedy werbowaniem. – Tak. Młody miał wizje, wizje która tliła się od początku jego narodzin. Wizja zbawienia tego świata. Wizja nadająca sens jego życiu. Wizja która ocaliła go przed śmiercią.

[Berius]

Słuchał uważnie jak mówił o swoim celu i powoli zaczęło go kilka rzeczy zastanawiać. Faktycznie cały plan w ustach młodego był prosty i perfekcyjny. ale płomienny wiedział swoje. Zbyt wiele stoczył walk i zbyt wiele trudności przeszedł w życiu by myśleć że wszystko będzie prosto.
Jest wiele przeszkód które będziesz musiał pokonać, i musisz wiele poświęcić. Jeśli chcesz założyć nowe stado to musisz albo mieć potężnych sojuszników albo być genialny w negocjacjach bo jeśli zechcesz wziąć jakieś ziemie siłą to zostaniesz szybko zmieciony. Co do mojej pomocy to oczywiście będę szukał i wspierał twój pomysł ale z dołączeniem do tego nowego stada poczekam aż ono powstanie bo muszę się nad tym porządnie zastanowić. Nie chcę cię urazić ale niedawno podjąłem decyzje że chcę założyć rodzinę z pewną smoczycą jeśli coś z tego wyjdzie i dorobimy się pisklaków to najpierw będę chciał je wychować zanim pomyślę o opuszczeniu stada. No cóż chyba że coś się stanie po drodze i nie będę miał wyboru tylko dołączyć. Ale pod jednym warunkiem... Uczynisz mnie Opiekunem tego stada. Oczywiście ty będziesz wyżej ode mnie. Ja będę tylko symbolem i pośrednikiem między przywódcami innych stad. I jak myślisz, jesteś gotów się na to zgodzić?
Powiedział pewnie i z przekonaniem ostatnie słowa. Chciał być pewien tego że w razie czego nie pomyślą że odszedł z Ziemi by nadal być adeptem gdzie indziej.

[Despotyczny Ferwor]

Plamisty pokiwał głową na znak uznania. Nie chciałby aby pisklak braciszka musiał się wychowywać bez niego. Spisek, spiskiem, ale dobro tych najmłodszych jest dla niego najważniejsze. Z tego też względu, że to one będą podtrzymywać naszą wspólną przyszłość.
– Oczywiście, że jestem gotów. Robie to dla dobra wszystkich, także i ciebie pamiętaj o tym. – Mułek na chwilę przycichł, zastanawiając się jeszcze nad słowami brata. – Nie uraziłeś mnie. Odchowaj swoje pisklaki i chociaż spróbuj wytłumaczyć im ideę, zmian tego świata. Oczywiście nic na siłę. A jeżeli chodzi o negocjacje, to mam już pewien pomysł. To narazie zamysł, więc przedstawie ci go, gdy będę już tego pewny. –
Mułek lekko klepnąłl płomiennego w łapę, po czym dodał. [/color]– Jak już doczekasz się pisklaka, to powiadom mnie o tym. Chciałbym zobaczyć tego słodziaka.–[/color]

Dodano: 2019-12-23, 20:10[/i] ]
Dni mijały, a plamisty gad wciąż nie poczynił postępów w swoich planach. Jeżeli chceli uczynić to, co chcieli, to musieli już teraz przynajmniej zaplanować plan działania. To było kluczowe, w jego planie. Dlatego wysłał mantalną wiadomość odnoście spotkania w cichej jaskini. Wysłał ją do swojego brata, Krawego oka oraz do swoich synów Daleroth i Nywloroth. W wiadomości podał powód i drogę do miejsca spotkania, gdyby ktoś zapomniał drogi. Przesłał jeszcze jedną wiadomość, alr już do innego smoka. Do Axarusa. Mu najbardziej ufał, z wody, dlatego wysłał mu mentalnie wiadomość o treści. – Axarusie. Chciałbym cie prosić o pomoc w zmienieniu tego świata na lepsze. Jeżeli zdecydujesz mi się pomóc, to przyjdź sam do cichej jaskini. Nikomu nic nie mów gdzie, ani po co idziesz. To bardzo ważne. Nikt nie może się o tym dowiedzieć, ani Nanshe ani Fen. Reszty dowiesz się jak przyjdziesz. –
Po wysłaniu wiadomości, plamisty przysiadł na swoim zadzie, czekając na weznawe smoki.

[Berius]

Przybył do jaskini jako pierwszy wiedział co było powodem tego nagłego wezwania. To był początek czegoś wielkiego. Czuł to w kościach. Wolnym krokiem wszedł do Cichej jaskini gdzie czekał na niego już Mułek. Jaskinia była dość ciemna dlatego wytworzył małego świetlika świecącego ciepłym złotym światłem tuż przed nim. Światło było też lekko ogrzewające by zniwelować chłód wdzierającego się do środka śniegu. Mimo iż nie lubił posługiwać się Maddarą przelał ją w twór. Podszedł bliżej do swojego brata.
Witaj. Zgaduję że nadszedł czas na pierwsze spotkanie.
Starał się utrzymać powagę ale nadal lekko się uśmiechał.

[Mackonur]

I znów szła dzielna kompania, która składała się z nieobliczalnego Mackonura i dumnej wilczycy! Przemierzali lasy, góry, a nawet morza – wszystko w poszukiwaniu przygód! No... może aż tak daleko nie szli, bo pewnie by im się nie chciało, ale po prostu zrobili sobie mały obchód po Terenach Wspólnych. No i jak to oni, a raczej jak to Axarus – rozmawiali przy tym na przeróżne tematy. Takhara może i nie była zbyt rozmowna, ale Mokradłom to nie przeszkadzało! Miał wreszcie odpowiednią ilość czasu, by powiedzieć dosłownie o wszystkim! Tym razem rozmawiał o klasycznym temacie miłości, a zdawać by się mogło, że on i romantyzm, to rzeczy wykluczające się! Nic bardziej mylnego! Coraz starszy się robił, a nikogo na oku nie miał! Niedługo już ze starości umrze! Na przykład taka Sztorm... kiedyś taka młodziutka była, a ostatnio z tych wszystkich nerwów posiwiała! Czas ucieka!
– ... no i ja wtedy do niej "kochaniutka, nie ze mną takie numery!", nieźle, no nie? Nie no, nie powiedziałem tak, ale POMYŚLAŁEM, czyli prawie się liczy! Ale mów, co chcesz Takhara, ale moim zdaniem, jak kobieta rzuca w ciebie podmuchem wiatru, to to jest oznaka MIŁOŚCI. Znaczy... no lepiej by było, gdyby na przykład miłością rzucała, czy coś, ale to też może być! Mi się wydaje, że ona w ten sposób uczucia okazuje... co?! Że niby mnie nie lubi?! Zazdrosna jesteś i tyle! Ja ci mówię, to jest miłość OD PIERWSZEGO WEJRZENIA! – Rozmowa toczyła się dalej, a Takhara czasami tupała łapkami, jakby próbując powiedzieć coś swojemu kompanowi. Oczywiście chodziło o Oczko i to głupie spotkanie na Skałach Pokoju! Było taak faajnie i romantycznie! No, póki reszta smoków Plagi prawie go nie zabiła, ale to jakiś szczegół!
– Ja to myślałem, że przez truskawki do serca, ale NAJWIDOCZNIEJ ona nie lubi truskawek! TAK! O to właśnie chodziło, z wodorostami by się udało! Ale nie mogę już kombinować z jedzeniem, już wiem jak zrobimy! Będziemy ją śledzić, aż znajdziemy jaskinie, a potem poczekamy, aż ona zaśnie! Ja się wtedy położę obok niej i jak Oczko wstanie i mnie zobaczy, to powiem do niej "No cześć!", a ona się ucieszy! Co o tym myślisz, źle? No weź, Takhara! Ty jesteś kobietą, pomóż mi jakoś! – Gdyby wilczyca potrafiła mówić, to pewnie powiedziałaby mu, że powinien zapuścić futro i upolować dla Infamii jakiegoś jelenia, to są wilczyce sposoby! Ale z tymi mackami, to nie miał żadnych szans. Tak by sobie pewnie rozmawiali dalej, ale NAGLE – Mackonur otrzymał wiadomość od Mułka! I to taką nawet interesującą! Chciał już się pochwalić tym Nanshe i Fenowi, ale Despotyczny wyraźnie zaznaczył, by im o tym nie mówić. Trochę dziwne, ale no co tam!
– Takhara, słuchaj mnie uważnie! Idziemy... ZMIENIAĆ ŚWIAT NA LEPSZE! Mułek nas wzywa na tajne zebranie, do tego w tajnej jaskini! AGHGH, miałem nikomu nie mówić! Udawaj, że nic nie słyszałaś! To teraz idziemy, ale tak wiesz – heroicznie! O co mu może dokładnie chodzić? Masz jakiś pomysł, Takhara? Nie? Zawsze taka kreatywna byłaś! – No i poszli, a trochę im to nawet zajęło. Byłoby szybciej, gdyby jeden członek drużyny nie był przeciwnikiem latania! kaszel Axarus kaszel. Ale no, w końcu dotarli! A Mackonur miał już pomysł na niezłe wejście.
– Wzywaliście, a więc przybyłem. Drżyjcie śmiertelnicy, drżyjcie i rozpaczajcie, na te ziemie wkroczyła prawdziwa ciemność... i jakbyście nie wiedzieli, to ja jestem tą ciemnością! I właśnie wszedłem do groty, czyli wkroczyłem! – Stał przy wejściu do groty, ale tak, by widać było jedynie jego pysk, a reszta pozostawała w mroku. Jego głos był bardzo gardłowy i mroczny, taki baaardzo MROCZNY. Lubił wejście w tym stylu, a to mu nawet wyszło! Przez chwilę pewnie wyglądał jak ktoś poważny, mroczny i niebezpieczny! No... a potem wrócił do bycia "typowym Axarusem".
– NO CO TAM? Podobno mamy zmieniać świat, nawet na lepsze! Co to za miejsce spotkań? Zimno tutaj i jakoś strasznie! Może lepsza byłaby jakaś przytulna polanka? Wiesz, tam jest tak ładnie! No i można byłoby ogień rozpalić! Ja cię nauczę Mułek, jak się robi prawdziwe miejsca zebrań! I w ogóle, co my będziemy robić? Jak będziemy robić? Tyle pyyytań! Oooo, masz tu jakiegoś kolegę! Jestem Axarus! A to jest Takhara, moja kompanka! – Takhara również wyłoniła się z mroku, a potem w klasyczny dla siebie sposób – tupnęła łapkami, by zakomunikować, że ona tu też jest ważną osobistością!

[Głęboki Kolec]

Dzisiejszego ranka Mody smok wstał bardzo wcześnie obudzony śpiewem ptaków. Wyszedł ze swego domu zobaczyć kto tak ładnie mu gra. Spojrzał na drzewo rosnące nieopodal jaskini, a tam siedział mały kolory ptaszek. Podszedł do niego po cichutku nie chcąc go wystraszyć, lecz gdy ptak go zauważył odleciał na kolejne drzewo. Nywloroth ruszył za nim w pogoń. Ptak szybko przeskakiwał z gałęzi na gałąź, a Młody potykając się o własne łapy próbował za nim nadążyć. Tym sposobem znalazł się gdzieś w lesie, ale nie przestraszyło go to, gdyż dobrze go znał. Postanowił nie wychodzić z lasu mimo, że lekko doskwierał mu głód, stwierdził, że po drodze pozjada jakieś robactwo. Tak spędził najbliższe kilka godzin. Chodząc po lesie, szukając robaków i słuchając śpiewu ptaków.
W trakcie swojej wędrówki usłyszał wiadomość od Mułka. Zawrócił więc i poszedł w stronę jaskini. Po drodze napotykał kicające zające – które z resztą chętnie ganiał – oraz przelatujące smoki, zapewne bardzo zajęte swoimi sprawami.
Gdy w końcu dotarł na miejsce wszyscy byli już zebrani. Przywitał się grzecznie i usiadł pod ścianą.

[Berius]

W Grocie pojawił się Głos Mokradeł a wejście miał... pokaźne. Świetlik który stworzył Krwawy zamigotał i nieco bardziej rozjaśniał by ukazać całościowo Mułka i Beriego. Przyjemnie było zobaczyć kogoś w podobnym wieku w tej intrydze. Ukłonił się samcowi i z ciepłym uśmiechem się przedstawił.
Witaj Jestem Krwawe Oko obecnie wojownik ziemi. Miło mi cię poznać Axarus
Wyglądało na to że Mułek nie przedstawił jeszcze planów nowemu znajomemu. Czuł że on będzie musiał to zrobić. Miał właśnie zacząć lecz przerwało mu pojawienie się kolejnego samca Czyżby to był? Tak na to wyglądało że zjawił się syn Mułka. Był on... Nieśmiały? Właśnie mieli tworzyć historię a on siedział pod ścianą? O co to to nie.
Hej mały. Podejdź nie bój się i powiedz jak masz na imię Ja jestem Krwawe Oko. Ty jesteś z tego co się domyślam synem mojego brata. Więc wygląda na to że jestem twoim wujkiem
Uśmiechnął się do malca. Miał na prawdę dużą rodzinę a z każda chwilą robiła się coraz większa. Ko by pomyślał że w takich czasach może jeszcze zabłysnąć płomyk nadziei.

[Despotyczny Ferwor]

Plamisty cierpliwe czekał. I czekał. Trochę się bał, że znowu nie zrozumieją jego intencji i działań, tak jak to było w wodzie, ale tym razem miał być z nim jego brat. Dzięki temu czuł się pewniej i zważając, że znał jego historie, która była tak podobna do jego własnej, to był pewny, że musi wypełnić swój cel. Jak nie dla siebie, to dla niego... Swoich synów i każdego pisklaka stąpającego potym świecie i był gotów zapłacić za to każdą cenę, mniej i bardziej moralną....
Wpierw do groty przybył Beri. Mułek odrazu rzucił. W niego uśmiechem. Był tak samo podekscytowany jak on. – I dobrze zgadłeś bracie. Czas abyśmy omówili nasze pierwsze działania, ale z tym poczekam, aż reszta się zjawi, bo wszyscy tu zebrani, będą mogli przyczynić się na to, jak będzie wyglądać nasz nowy świat... Lepszy świat. – skończył a zaraz potem zjawiła się kolejna osobistość... Nie kto inny jak Axarus, który o dziwo zrobił dobre wrażenie na bagiennym. Jego wejście nie było dobre, a wręcz świetne!
– Axarusie, to spotkanie miało być utrzymane w tajemnicy. Na łące, zbyt łatwo można byłoby nas podłuchać. Ale niemarte się, następne zebranie zrobimy gdzieś indziej. A jeżeli chodzi o mojego kolegę to, to jest mój brat. – Dał czas, na to, aby jrgo brat mógł się przedstawić i kontynuował. – Zaraz wszystko ci wyjaśnie, ale jeszcze musimy poczekać na jeszcze jednego smoka. O właśnie tu jest! – Rzucił radośnie, kiedy do jaskini wszedł jego syn. Czule się z nim przywitał, liżąc go po główce i przysiadł koło niego. Manddarą stworzył nie wielkie ognisko, aby rozgrzać trochę pisklaka.
– Axarusie, Beri to jest mój syn. Nywloroth. – Rzekł dumnie.
W sumie to mogli już zaczynać, mimo że wciąż brakowało tu Dalerotha, to nie mogli tego przedłużać. Wszyskto mu wyjaśni, jak przyjdzie.
Mułek podszedł do Axarusa, wlepiając w niego swoje żółte ślepia i zaraz potem przemówił do niego.
– Axarusie. Ja... Nie! my! Chcemy pozbyć się z tego świata wszelkiego zła i niesprawiedliwości. A osiągnąć to, możemy poprzez samorozwój smoczej rasy. Musimy odejść od tej nic nie wartej tradycji oraz tego wadliwego systemu rządzenia. Dlatego potrzebuje twojej pomocy. Czy mogę na ciebie liczyć? – Potem plamisty zaczął zwracać się już do wszystkich.
– Jedynie naszą wspólną pracą, możemy sprawić, że ten świat stanie się pięknieszy. Dlatego i wy możecie decydować o tym, jak ma to wszystko wyglądać. Dlatego zwołałem to spotkanie. Musimy omówić to na czym stoimy i jak chcęmy wypełnić nasz cel. – Bagienny czuł się trochę jak przywódca. Może nie umiał przemawiać, ale za to był przy tym szczery i wiedział, że ma rację.
Samiec opuścił lekko swoją błone, lekko drapiąc przy tym ziemie.
– No to może ja zaczne. Jeżeli chcem to zrobić, to musimy stworzyć nowe społeczeństwo, które zostało wychowane w oparciu o naszą idee. Żeby to zrobić, potrzebujemy utworzyć nowe stado. Co wy na to? –

[Freira]

Stałam z tyłu w krzakach. Przyglądałam się. nie znałąm tych smoków ale znałam mułka. Więc wychyniłam lekko z krzaków. Byłam zdziwiona jego propozycją. – Ależ M-mułku! j-ja nie mogę dołączyć do nowego stada ja nie mogę łamac kodeksu stada bo mnie Szyderca zamorduje a jak nie on to reszta stada! Jak odejdę od stada to jest liczone jako zdrada! co wtedy z moją siostrą? znienawidzi mnie czy nie mogę wam pomóc w jakiś inny sposób?– Kwiknęłam przestraszona w jego kierunku. Już wyobrażałam sobie jak przywódca plagi łapie mnie za ogon i za głowe rozrywając mi kręgosłup na strzępki. Zakręciło mi się w głowie.
-Kolejna Kwestia to czy powstanie piątego stada nie zrobi nam większej krzywdy? Wybuchnie wojna o terytorium i wszyscy się dowiedzą że jesteśmy zdrajcami... a ja przypłacę to głową.

[Berius]

Słuchał mułka bardzo uważnie mówił bardzo mądrze ale mógłby zrobi to lepiej. Jedno było jednak pewne że w werbowaniu smoków był o wiele lepszy od Beriego. Gdy zielony samiec przestał mówić Krwawy otworzył paszczę by kontynuować wywód lecz coś mu przerwało. Była to młoda smoczyca która chowała się w krzakach. Powolnym krokiem Krwawy zbliżył się do niej i lekko się nachylił. Uśmiechnął się do niej by ją uspokoić i zaczął powoli mówić.
Witaj jestem Beri i bardzo dobrze cię rozumiem i rozumiem też twoje obawy. I tu właśnie wchodzi najlepsza część. Stado o którym mówi Mułek to coś innego niż inne stada. Tutaj jeśli boisz się coś zrobić lub nie chcesz zrobić. Masz do tego pełne prawo. Tutaj troszczymy się o siebie na wzajem bez względu na to jakie kto ma poglądy. Nie będziemy cię negować tylko dla tego że wolisz trzymać się bardziej bezpiecznego gruntu. I zawsze gdy będzie ci groziło niebezpieczeństwo możesz liczyć na naszą pomoc.
Mówiąc ostatnie zdanie wyciągnął do niej łapę jak do pisklaka. Oferując swoje wsparcie. Krwawy Już teraz czuł się odpowiedzialny za bezpieczeństwo ich wszystkich i mimo iż Mułek może przemawiać jak przywódca to właśnie Beri postawił sobie za cel doprowadzenie tego młodego stada na szczyt.
Jeśli chcesz jednak na początek pomagać inaczej to powiedz w czym jesteś dobra, na pewno znajdę ci jakiś sposób pomocy który będzie ci odpowiadał
Następnie odwrócił się do reszty mając cały czas obok siebie młodą samicę jeśli ta zdecyduje się wyjść z ukrycia. po czym wyprostował się dumnie i po raz kolejny przemówił.
Tak jak powiedział Mułek chcemy stworzyć stado inne niż wszystkie w tym stadzie wszyscy będą traktowani tak samo. Bez względu na pochodzenie smoka, rasę czy poglądy. Nie będzie też więzieniem którego opuszczenie będzie karane śmiercią. Jeśli uznacie że to jednak nie tutaj wasza dusza ma mieć dom zostaniecie zrozumieni i będziecie mogli opuścić stado z wszystkimi honorami. Jeśli zgodzicie się puść za nami będziecie mogli być pierwszymi członkami stada Żelaznych, stada jakiego jeszcze nie było.
Wypowiadając nazwę stada poczuł że jego marzenia o byciu przywódcą mogą się ziścić. Spojrzał na niebo z myślą czy bogowie zechcą dać szanse nowemu pokoleniu na rozpostarcie skrzydeł i wyruszenie w swoją własną odmienną od wszystkich drogę. następnie opuścił wzrok by dowiedzieć się jaka jest reakcja reszty.

[Despotyczny Ferwor]

Co jak co ale freiri się tu kompletnie nie spodziewał i że jeszcze chciała pomóc w ich planie. To... Było miełe z jej strony...
Plamisty już miał ją uspokoić, lecz wybrzedził go w tym jego brat. W sumie może to i lepiej?
Beri za to zaczął swoją część przemówienia. To co mówił było piękne i motywujące tak, że bagienny mógł poczuć się tak, jakby już należał do ich wspólnego stada. Nie pokoiła go jedynie jedna rzecz, która dotyczyła wolności. Dobrze wiedział jak to może się skończyć, gdy smoką da się zbyt dużo swobody. Tejfe była tego najlepszym przykładem...
– Wolność wolnością Beri, ale pamiętaj że nie można z tym przeszadzać. A uwierz mi, wiem co mówie. Nie dawno rozmawiałem ze smokiem, który tak jak my chciał odmienić świat, ale za bardzo dał się ponieść swoim marzenią i... Źle skończył. Zwał się Ślącą Drużką. Oczywiście nie chodzi mi o to, aby nie wiadomo niewalać członków naszego stada, ale jakieś zasady i prawa trzeba wprowadzić. – Stwierdzi, wpatrując się w brata. Nie chciał rujnować mu marzeń, ale jeżeli ma się to im udać, to muszą to zrobić z głową.
– Narazie musimy się przygotować. Wszyscy niech zbierają jedzenie, zioła oraz kamienie, dla naszego przyszłego stada. Składowaniem tego wszystkiego będę się zajmował ja. Beri do ciebie będzie należało szkolenie przyszłch smoków. Musimy mieć silnych wojowników i łowców jeżeli chcemy przetrwać. I Freira... – Spojrzał się na nią, lekko się uśmiechając.
– Feria, z wielką dumą, chciałbym ogłosić cię zastępcą naszego przywódcy. Oczywiście nie teraz, dam ci wystarczająco czasu, abyś mogła się do tego przygotować. – Z dumą ogłosił jej to i lekko sturchnął ją w bok, lecz na tyle mocno l aby mogła to poczuć. Po czym zaśmiał się lekko.
– I nie bój się. Ja z moim braciakiem nie pozwolimy cię skrzywidzić. –

[Freira]

Zaskoczona byłam przyjęciem przez Smoki zgormadzone w tamtym miejscu. Uszy aż skoczyły mi do góry kiedy zwrócił się do mnie Duży postawny smok z Pięknym kolorem łusek i imponującą masą ciała. Spojrzałam mu w oczy kiedy się do mnie zwracał i uśmiechnęłam się. Jego spojrzenie zdawało się być całkowitym przeciwieństwem moich błękitnych oczu. Spoglądnęłam na niego i podałam mu łapę i pozwoliłam wyprowadzić się z ukrycia. Moje łuski zalśniły opalem a skrzydła lekko rozprostowały przez co mozna było zauważyć błękitnawy wzór na piórach.
–j-jak mam być szczera to bardziej boję się swojego przywódcy jest straszny a kodeks plagi jest bardzo rygorystyczny jak bym odeszła ze stada została bym skrócona o głowę a ja lubię moją głowę. – Powiedziałam cicho wpatrując się to w mułka to w Beriego w końcu Mułek się odezwał słuchałam o kiwając głową co chwilę zerkając na łuskowatego smoka o czerwonych oczach. Zdawał się emanować dobrem mimo groźnego wyglądu.
Zarzuciłam swoją złota grzywą, ścięłam ją o połowę i teraz sięgała mi do barku a nie do ziemi a przy łbie przycięłam tak by nie plątała mi się w zęby podczas jedzenia.
Pierwszy raz czułam coś w rodzaju pociągu? coś co czuła mama do taty coś dziwacznego i chyba mysz którą połknęłam przez przypadek podczas ćwiczenia skoków na zdobycz chyba zaczęła mi skakać po całym brzuchu. Cóż skupmy się na razie na tym co mówi..... CO!?
Podniosłam się gwałtownie i spojrzałam na Mułka szeroko otwartymi oczami.
-Mułku! Czys ty oszalał kochany? Ja jestem przeciez słaba! Bogowie kochani dajcie mi siłę bym podołała. Mam w takim razie tyle do roboty tyle planowania. Najlepiej było by zacząć od Zebrania zapasów pożywienia– Spojrzałam na Mułka. Prawda była taka że byłam doskonałą osobą do planowania takich akcji jak i przeżycia. W dzieciństwie przeżyłam sama tylko dlatego że racje zywnościowe które upolowałam chowałam i dzieliłam sobie by nie umrzeć z głodu. Spojrzałam na czerwonookiego i uśmiechnęłam się lekko – To znaczy... M-myślę że pierwszym krokiem będzie zgromadzenie racji żywnościowych, zaproszenie do nas jakiegoś kleryka bądź uzdrowiciela który uzbiera wystarczający zapas ziół wyznaczenie przywodstwa grupy i wstępne zaplanowanie tego co chcemy przejąć z terenów innych wrogich stad. Względnie proponowała bym wpierwej zgromadzic zapasy i znaleźć więcej Smoków zdolnych do walki i obrony stada widzę że tu są też młodziutkie smoki więc priorytetem naszym jest wpierwej je wyszkolić i przygotować a następnie Ogłosic formalnie istnienie naszego stada puki co proponuję trzymać się stad i nie rzucać się w oczy... vo nie ukrywam w pladze bedzie to trudne i z pewnością nie będę mogła wrzucać tyle jedzenia do tobołka co reszta gdyż mam obowiązek zasilania skarbca plagi... A co do mojego przejścia ... myslę że zostanę zabita, ale do puki stado nie wie o tym będę was wspierać

[Berius]

Trzeba przyznać że Freira była bardzo ładną smoczycą. Jednak on miał swoją wybrankę. Może gdyby nie spotkał Chromy mógłby spróbować szczęścia z inną ale teraz miał swoje życie które przy jego rodzinie było idealne. Uśmiechnął się przyjaźnie do młodej smoczycy i... Chwila czy ona została okrzyknięta zastępcą?
Mułek spokojnie Wydaje mi się że możemy trochę przesadzać tak rozdając rangi nie mając jeszcze stada. zaczekajmy może z tym na pierwszą ceremonię w stadzie. Wybierzemy na niej przywódcę i on wybierze zastępcę jeszcze trzeba tyle zrobić tyl...
Nie zdążył dokończyć gdy Freira zaczęła mówić o planowaniu. lekko się zaniepokoił że młoda wzięła sobie na grzbiet od razu cały ciężar planowania.
Moja droga przyhamuj nie musisz od razu wszystkiego planować. jeszcze kilka księżyców minie nim ruszymy jako prawne stado. pamiętaj też że jak już mułek powiedział nie musisz się bać że twój przywódca ci coś zrobi jesteśmy tu by cię obronić
Uśmiechnął się do niej po czym lekko pchnął jej bark pyskiem by podeszła do reszty a on sam zaczął znów mówić.
Masz rację mułek kilka praw musi być byśmy się nie rozpadli. Mi bardziej chodziło o swobode myśli a nie czynów. I oczywiście wolę wyboru nie chcemy przecież zmuszać kogoś by był kimś innym niż jest.
wziął głęboki wdech przetwarzając w głowie to co zdołała powiedzieć Freira i uporzątkował sobie to w głowie.
Feria ma rację teraz trzeba zebrać zapasy pierwsze księżyce będą dla stada naprawdę ciężkie musimy być przygotowani na każdą ewentualność, na każdy atak i tak jak i nasza przyjaciółka zauważyła pisklaki są bardzo ważna dla nas. To one są naszą przyszłością i trzeba je chronić.
Podrapał się po głowię lekko próbując sklecić następne zdanie tak by nie wyszło zbyt dziwnie i niekomfortowo.
Nie wiem kto z was ma już partnera lub partnerkę ale ten kto ma może spróbować emm... doczekać się własnych pisklaków. Znaczy oczywiście nie musi jak nie chce może też adoptować. To znaczy chciałem powiedzieć że najmłodsi kiedyś będą siłą tego stada ale bez nas tej przyszłości nie będzie.
Przetarł twarz mając ten temat zakończony następnie powrócił do swojej dawnej dumnej pozycji i postanowił zakończyć swój wywód podsumowaniem.
Kończąc, zbierajcie zapasy, zbierajcie tych co chcą pomóc i dołączyć, zbierajcie... pisklaki? I miejcie się na baczności by za szybko cała akcja nie ujawniła się. Ktoś chce jeszcze coś dodać.
Rozejrzał się po zebranych czekając na pomysły i sprostowania od innych.

[Despotyczny Ferwor]

Mułek pokiwał głową na znak zrozumienia, po czym dodał
– Ale dla jasności. Ja będę się zajmował przyjmowaniem smoków do mojego stada. Beri... Zgodzę się z tobą, aby nikogo nie trzymać na siłe. Ale chciałbym pilnować tego, aby nikt ,,zły" nie wstąpił w nasze szeregi. Jeżeli chodzi o pisklaki, to osobiście ja chciałbym się nimi zajmować. Nie jako piastun... Ale bardziej opiekun. Chciałbym się zajmować porzuconymi pisklakami. Jeżeli nie macie z tym problemu. – Spojrzał się jeszcze po wszystkich zebranych. Ton miał bardziej proszący, niż rozkazujący. Niczego więcej nie chciał. Pragnął jedynie pomagać, tym którzy zostali skrzywdzeni przez los.
– Skoro już wszystko mamy omówione, to możemy już powoli kończyć nasze spotkanie. Jeżeli macie coś jeszcze do powiedzenia, to zróbcie to teraz. –

[Freira]

Wlasciwie to byłam zdezirientowana ale fajnie bylo spotkac kogos kto myślal podobnie do mnie. Spihrzałam na pomarańcziwego smoka a pitem na mułka. – Chciałam w razie czego dorzucić że w razie gdyby stała mi sie krzywda z łap stada by odzyskać moje ciało możecie spróbować skontaktować się z Mglistymi wrzosowiskami ona by mogła zlitowac się nad moim truchłem...– powiedziała spokojnie i zwrocilam sie do beriego ale w myślach ~spotkajmy się kiedyś na pogaduszki~ po czym sdlugim liźnięciem porzegnałam mułka i wybiłam się w powietrze pedzac na zgrupiwanie stada

[Głęboki Kolec]

Młody smok uśmiechnął się do ojca gdy ten usiadł koło niego. Chciał się przedstawić Krwawemu, ale Mułek go wyprzedził przedstawiając go Axarusowi.
-Miło mi was poznać- odpowiedział lekko onieśmielony, lecz wciąż uśmiechnięty.
Słuchał uważnie o czym mówią smoki, starał się wchłonąć jak najwięcej tego co mówią dorosłe smoki, jednocześnie zastanawiając się co robi teraz jego brat.
Gdy odezwała Freira lekko się przestraszył. Gdy wyszła z krzaków wstał by przyjrzeć się jej. Bardzo spodobały mu się jej łuski, i w sumie na tym skupił swoje myśli. Ostatnie co usłyszał to to, że będą musieli nazbierać jedzenia i innych rzeczy na nowe stado. Poczuł sie trochę nieswojo wiedząc, że tak na prawde musi sie jeszcze dużo nauczyć zanim będzie mógł wyjść z jaskini sam by pozwiedzać i pomóc nowo poznanym smokom w przygotowaniach do stworzenia nowego stada, dlatego musiał się pospieszyć.

[Mackonur]

Mułek miał DZIECKO?! I to takie żywe nawet? Jak to możliwe? I do tego jeszcze drugie gdzieś indziej i brata na dodatek! Czy Axarusa ominął jakiś ważny etap w dorastaniu Mułka? Jak to się stało?! Mackonur miał w głowie tyle pytań i tak mało odpowiedzi! CHWILECZKĘ! Zakładając, że Despotyczny miał prawdziwe dzieci i nikomu ich nie porwał... to by oznaczało, że Mokradła był dziadkiem! Znaczy, nie był ojcem Mułka, ale go wychowywał i w ogóle! A przynajmniej się starał! No aż Axarus uwierzyć nie mógł! DZIADKIEM BYŁ! Najchętniej wyszedłby teraz z groty i powiedziałby o tym każdemu! Nie tylko Przystaniowej Ekipie, ale też Oczku i Genaiowi! I tamtemu patykowi też! I drzewku, co rosło sobie tam gdzieś przed jaskinią! I krzakom i Kaltararararowi, czy jak tam się on nazywał! No, ale to było tajne spotkanie i w ogóle, więc musiał się wstrzymać jeszcze trochę! Ale mógł dać "troszkę" upustu radości, no nie? Nikomu nic się nie stanie przecież!
– Skoro to twoje dziecko... to znaczy, że jestem dziadkiem! No trochę to naciągane, ale jakby się uprzeć... to w sumie tak by było, no nie? NO NIE? No powiedz, że by tak było! Jestem DZIADKIEM! Ale jestem stary! Gdzie się podziała moja młodość, ktoś ją widział? Nie? Ja ją gdzieś zgubiłem! Nywloroth, chodź do dziadka! Pokażę ci mojego ptaka w Przystani, jest taki łaadny! Fiore go bardzo lubiła! No powiedz, Mułek! Nielotek, to fajny ptak! – Odezwał się po chwili szoku, aż go zmroziło na chwilę i chyba przespał ważny moment spotkania! Tęsknił za Nielotkiem tak w ogóle! Ostatnio rzadko zagląda do Przystani, ale na pewno się zjawi, jak przyjdzie dziecko Mułka! On baaardzo lubił dzieci!
– Ale ty pięknie mówisz, Mułcio! Pozbycie się ze świata zła i niesprawiedliwości... to dobrze brzmi! To nie może się nie udać, no nie? Szczytne cele zawsze się udają! Tak cię wychowałem, Mułek! Dumny jestem! I wchodzę ogólnie w to i pomogę wam! Tylko co będzie z Fenkiem? I Nanshe i Nivis! To nasza rodzina, no nie? Ja ich nie mogę zostawić! Serce by mi pękło! Może będę w dwóch stadach? A może nasze Fenki pójdą z nami? Ale by było fajnie! No i Echo jeszcze, nie możemy jej zostawić! Takhara, co o tym myślisz? – No tak bez drużyny Fenków? Jak tak można?! Axarus ich przecież nie zostawi! Ale Mułka też nie! To był ciężki krab do zgryzienia! TAKI PANCERNY! Trzeba to jakoś pogodzić ze sobą! Ale Axarus jakoś nie miał pomysłów! Może Takhara miała coś mądrego do zaproponowania?
– Auuu! Auuuuuu! – Zawyła donośnie, wygłaszając swoje zdanie! Cóż za mądry i wspaniały wilk! Axarus spojrzał się tak na nią, nieco zdziwiony. To było dość radykalne rozwiązanie, nie spodziewał się tego po niej! Taka cicha woda z niej była i to bardzo cicha! Ale jak zawyje, to pół Wolnych Stad ją usłyszy!
– No ja nie wiem, Takhara! Ej wszyscy! Co sądzicie o pomyśle mojej wilczycy? Mi tam się podoba! I panie bracie Mułka, ja mam pytanie! Czy masz coś wspólnego z Oczkiem? To moja przyjaciółka, jakoś tak dziwnie się nazywa, więc mówię jej Oczko! Mahavoran? Jakoś tak! No bo ona Oczko, a ty Oko! A może to taki zbieg okoliczności? Hahah! Rozumiecie? OKO... liczności! No nie ważne! I no jeszcze pytanie mam jedno! Co ja mógłbym robić dla was? Mam dużo krabów i glonów! I mogę poszczuć intruzów moim krabem! W sensie... takim żywym, bo reszta jest do jedzenia! Ja go tresuje do walki! – Rzucił swoimi przemyśleniami, a potem znów nastała cisza! Krwawy mówił coś o zdobyciu partnerek lub partnerów wcześniej, teraz się to Mackonurowi przypomniało! Ale o co dokładnie chodziło? Nie był dokładnie pewien, skąd biorą się dzieci! Tyle księżyców już miał, ale nikt mu nie powiedział! Ale ogólnie to da się zrobić! Będzie się rozglądał za pisklętami na granicy!
– Biedactwo ty moje, zapomniałem o tobie! Ja nie pozwolę cię skrzywdzić, słowo Mokradeł! Ale dziwnie w tej Pladze! Oczko mi nie mówiła, że takie rzeczy się tam dzieją! Może dlatego ona taka ponura jest? W sumie się nie dziwię! Tam ciągle jest WALKA O ŻYCIE! Ale u mnie było w sumie gorzej! Smoki szły na ofiary czasami, smutne to było trochę! Ale potem... Przedwieczny nas błogosławił i było fajnie! Agghh! Zły moment, by mówić o ofiarach! BARDZO ZŁY! Nic ci nie będzie, naprawdę! No chodź się przytul do Axarusa! – Tym razem skupił się na Freirze, o ile nie mylił się z jej imieniem! Ta to miała negatywne myśli! Optymistą trzeba być w życiu... albo nieżyciu! Czemu by mieli ją od razu zabić? Jego zdaniem ona trochę przesadzała, ale w razie czego Freira mogła liczyć na ich pomoc!

[Spuścizna Krwi]

Rakta przyszła do pustej, cichej jaskini, niosąc ze sobą kolejne jajo. Ostatnie oddała jakiś czas temu Akaerowi i była ciekawa, czy coś się z niego wykluło. Jeśli zajął się nim odpowiednio, była gotowa oddać mu pod opiekę następne. W końcu kto zajmie się jajami lepiej niż piastun? Znaczy pisklętami, zajęcie się jajami nie wymagało wielkiego wysiłku.
Rakta ostrożnie położyła jajo na łapach, posyłając mentalna wiadomość do swojego partnera. Niech przyjdzie, najlepiej z ich pisklęciem, jeśli jakieś się wykluło. Nie żywiła do tego wielkich nadziei, ale... Kto wie, może pod troskliwym okiem tatusia jednak coś by z niego było? Z jaja, nie pisklęcia. No cóż, zostawało czekać, aż Akaer się zjawi. Sam lub z kimś innym. Ech, nie nadawała się do roli matki.