Polanka

[Masochistyczny Kolec]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Hidan był wyjątkowo dziwnym smokiem. Okazywał kpinę i wrogość prawie bez przerwy, ale były od tego pewne wyjątki. Jednym z nich, były właśnie rozmowy toczące się wokół jego wiary. Tylko wtedy odkładał na bok kpiący uśmiech, choć nie zawsze. Oczywiście, on zawsze pozostanie sobą, a ukryta kpina będzie nadal występowała.
Lekko zdziwił go fakt, że Krwisty nie wierzy w panteon Wolnych Stad, jednak nie dał tego po sobie poznać. Jego wyraz pyska pozostawał niezmienny, sam smok natomiast uważnie analizował słowa rozmówcy. Coś mu tu nie grało.
– A więc jesteś bezbożnikiem?!
Ah, ateista mu się trafił. Nie dobrze. Szarołuski pała niechęcią, a wręcz nienawiścią do innowierców. Aż strach pomyśleć, co sądzi o niewierzących...
Jeszcze bardziej jednak zastanowiła go nagła chęć Ziemistego do zmiany wiary. Tak łatwo dał się przekonać? Albo był wyjątkowo głupi, albo naiwny. No ale cóż, tym lepiej dla Cienistego. Wreszcie będzie mógł wykonać swoją misję.
– Oczywiście, że nie wystarczy powiedzieć, źe się wierzy. Musisz złożyć mu ofiarę, dar... Być jego oddanym sługą, on wtedy otoczy cię opieką, a kto wie, może nawet coś więcej. Tylko wtedy Pan zaakceptuje cię, a ty będziesz godny, by nazywać się jego wyznawcą!

[Ostatnie Ogniwo]

Ten smok przestał nagle kpić. Widać było, że wiara to jest jedyne rozwiązanie na normalną pogawędkę. No cóż każdy lubi co innego.
– Ale jeśli twojemu bogowi składa się dary i naszemu też to czym oni się różnią, imieniem, każdy robi co innego? Każdy bóg jest taki sam, zawsze chcą jakieś dary, a w najgorszych momentach nie zawsze są przy nas, dlatego nie wierzę w żadnego, jeszcze ani razu go nie zobaczyłem i mi nie pomógł to dlaczego mam mu składać dary? Za to czego nie zrobił? To bez sensu – wziąłem wdech po dłuższym monologu, nie chciałem go obrazić tylko powiedzieć swoje zdanie, miałem nadzieję, że to zrozumie. Nie kpił ani nie śmiał się ze mnie, nie zachowywał się agresywnie, więc to mówiło, że narazie będzie dobrze, ale w każdej chwili wszystko może się zmienić. Miałem nadzieję, że tak nie będzie.

[Aria Negacji]

Podróży ciąg dalszy! Błąkałam się po okolicy szukając sobie zajęcia, i podświadomie próbując uciec spod skrzydeł przyzwoitki w postaci sowy, która wszędzie za mną latała. Nie miałam pojęcia jak, w teorii, niebezpieczne są moje wojaże ale to nic takiego – miałam super cztery potwory, na pewno mnie ochronią. A jeden umie bić, to na pewno!
Człapałam po trawiastym podłożu wysoko unosząc łapki. Dalej nieco się trzęsły, a ogon zostawiał za sobą wygnieciony szlak zieleni, ale nie było aż tak źle. Zatrzymałam się na jakiejś łące. O, tu będzie fajnie! Usiadłam sobie i zaczęłam przyciągać do siebie różne kwiaty. Bardzo podobały mi się rośliny, wszystko przez siatkę którą potwór numer jeden wyłożył sobie legowisko. Przypadły mi do gustu. Zwłaszcza ich zapach!

[Brzytwoskrzydły]

Las....że też musiał zabładzić akurat jak wracał z nauki, czasami miał wrażenie że wszyskto się na niego uwzięło. A czasem to nawet miał wrażenie, że to się uwzięło na nieog za bardzo i za często. Naburmuszony wygrzebał się spomiędzy drzew, które na szczęście zaczęły się przeżedzać aż dotarł do małej polanki. Lorem nastroszył swoje kolce, które stanęły prawie maksymalnie na krótką chwilę – po czym je złożył a te ponownie falowały przy każdym jego ruchu czy muśnięciu powietrza. Powodem tego jak i natychmiastowego zatrzymania się, był obecny tutaj smok...Czy raczej smoczyca. Nie wiedzieć skąd, Lorem potrafił czasem odgadnąć płeć smoka...od tak. Może to po prostu zwykłe przeczucie, instunkt a może i coś innego. Smoczyca była mniejsza i zarazem młodsza od niego, ciemnoniebieska jak nocne niebo. Spodobał mu się jej wygląd, tak to niestety z młodzikami bywa że często na pierwszy kontakt patrzą po wyglądzie. Lorem nie przepadał za licznym gromnem, jednak lubił przebywanie w towarzystwie jednego... ewentualnie dwóch smoków. Poruszył ogonem okoliczną trawę i zatrzepotał skrzydłami by dać znać o swojej obecności tutaj, ciekawiło go jak się przeprowadza rozmowę z tak młodym smokiem? Póki co znał tylko brata – który nawiasem mówiąc i tak był starszy o księżyc. Zbliżył się więc powoli, na mocno ugiętych łapach jakby podchodził do ofiary. Wystawił swoją głowę i szyję nad trawę po czym zapytał
– Co robisz?

[Aria Negacji]

Bawiąc się tak kłosami traw nazywałam je w swojej głowie. Ta najładniejsza i najbardziej lśniąca będzie Zośem, ta malutka Gwiazdeczką, ta zwiędła Dziadkiem, ta piękna mamusią. Nie umiałam dopasować do trawy sylwetki Onyksa, więc sięgnęłam po pobliski kamień. O, moja rodzina! Zaklaskałam przednimi łapami wielce dumna ze swojego czynu.
Aż zachłysnęłam się powietrzem gdy coś się do mnie odezwało. Kolce się nastroszyły i zagulgotałam gardłowo, chcąc brzmieć groźniej niźli śmieszniej. Ale.. tu nikogo nie było! Patrzałam bardzo wysoko, spodziewając się tych wysokich smoków. Gdy opuściłam wzrok ujrzałam.. ojeju! Czemu on nie miał nóżek! Szczęka mi opadła i poczułam jakieś współczucie. Zaczęłam obmyślać w głowie plan jak mu pomóc, a w międzyczasie.. chyba o coś pytał..
– Zabafa! – oznajmiłam, szczerząc przy tym ząbki.

[Brzytwoskrzydły]

Zabafa? ...A pewnie chodzi o zabawę
Powtórzył w myślach Lorem który zastanowił się od razu jak to możliwe, że ta bawiła się sama. On raz próbował ze swoim bratem, jednak ten wszystko brał jako rozkazy i skoczyć na niego to ten zaraz się bronił. Nie było w tym tej radochy, chociaż Lorem wykorzystał takie jego zachowanie by się z nim przepychać. Zbliżył się do niej i stanął tak, by być dokładnie naprzeciw niej. Rozłożył swoje skrzydła i zamachał nimi energicznie, zostawił je tak otwarte i wtedy właśnie zobaczył jak samiczka na szeroko otwartą szczękę. Dlaczego? Jej wzrok pad gdzieś na jego klatkę piersiową. Lorem przez chwilę patrzył to na siebie to na nią, po czym zaśmiał się krótko
– Jak ja byłem taki mały jak Ty to duże smoki ciągle mi mówiły, że jak będę sam to coś może mnie zjeść

[Aria Negacji]

Zjeść? Nie wiedziałam o czym do końca mówił, ale miał przyjemny dla ucha głos. Tym bardziej zrobiło mi się go szkoda. No bo nie miał łapek, jak mógł funkcjonować? Zaczęłam dreptać dookoła i przeczesywać trawę w poszukiwaniu dorodnych patyków. Ostatecznie je znalazłam, miały nawet takie fajne zakończenia, jakby uchwyty. Wróciłam do Lorema i przystawiłam mu gałązki do piersi tak, że opierały się jednym końcem o nią a drugim o ziemię, na skosie. Wesoło się uśmiechnęłam, teraz nie będzie musiał się martwić, że jest inny!
– Elotija.. El.. Melo..tja.. Melotja! – wskazałam na siebie. Potem na niego. – Ty?
Szło mi co raz lepiej, wymowa niektórych twardszych liter była cięższa, ale niedługo już nie będę miała kłopotu z niczym. Oblizałam pyszczek przyglądając się Loremowi.

[Brzytwoskrzydły]

Lorem zupełnie nie potrafił rozgryźc jaki sens ma te dziwne zachowanie samiczki, szczególnie kiedy ta zaczęła zbierać patyki i zbliżać się do niego. Na to już jej nie pozwolił, ponieważ samczyk był strasznie wyczulony na naruszanie jego przestrzeni osobistej – a młoda smoczyca właśnie to zrobiła. W efekcie czego Lorem syknął groźnie i ciągiem, zamachał skrzydłami i odskoczył od niej na dobry ogon a nawet dwa, pojmując mniej więcej o co jej chodzi
– Jestem Wywernem, to taka rasa smoka. My Wywerny nie mamy przednich łap ale za to mam bardzo chwytne palce na skrzydłach. Zobacz
Na dowó tego, że wspaniale sobie radzi bez przednich kończyn – złapał w swoje trzy palce na skrzydle kilka źdźbeł trawy i patyk leżący niedaleko. To tyle z rzeczy które mu się nie spodobały, jeszcze aby się upewnić że samiczka zrozumiała
– Widzisz przecież, że chodzę normalnie... To jest dla mnie naturalne, tak samo jak ty masz cztery łapy ja mam dwie....Mam na imię Lorem. Skąd jesteś?

[Aria Negacji]

Jak dotąd nie spotkałam się z taką reakcją, może poza Dziadkiem, który jednak wszystko obrócił w żart. Odchyliłam pysk do tyłu i cofnęłam się o krok, nieznacznie kuląc się w swojej postawie. Może on nie był tak miły jak Zoś, Gwiazdeczka i reszta mojej potworzastej rodziny?
Kiedy chwycił palcami na skrzydłach trawę zrobiło mi się dziwnie i kichnęłam z taką mocą, że upadłam na zadek. Potrząsnęłam mordką, a wzrok utkwiłam w.. wywernie? Zerknęłam na lewe skrzydło. Co prawda Mistyczna była górskim smokiem, ale nie odziedziczyłam po niej cechy jaką były chwytne palce na skrzydłach – miałam znacznie więcej z wyglądu zwyczajnego smoka, po ojcu.
– Lolem? – powtórzyłam za nim, bo tak jak litera G, pani R też sprawiała mi niemałą trudność w wymowie, zwłaszcza w niektórych wyrazach.
Skąd jestem? Otworzyłam pyszczek by już mu naopowiadać o swoich przygodach ale dotarło do mnie, że nie potrafię. Zasmuciłam się i zwiesiłam głowę nad trawą. Odgarnęłam ją i w miejscu w którym był łysy placek zaczęłam pazurem kreślić okolice obozu Wody, tylko to pamiętałam jak wywinęłam się z gniazda.
Obok narysowałam coś co miało przypominać kompana mojego taty, Charona. Cień nie sposób przedstawić rysunkowo, ale na szczęście obok jego piaskowego szkicu pojawił się nawet nie taki brzydki rysunek pyska zastępcy ognia, tyle razy miałam jego pysk tuż przed swoim, że z zamkniętymi oczami umiałam go narysować, mając tylko pazur i gołą ziemię!
– Tatata! – wskazałam na krzywy pysk Konsyliarza.

[Masochistyczny Kolec]

// Trudno, jakoś się pomieścimy we czwórkę.

Mimowolnie skrzywił się z obrzydzeniem patrząc na pysk Grzmota. Jego logika mówiąc wprost, była niezwykle marna.
– Tym się różni, że mój Pan naprawdę ze mną jest, nie to co wasze leniwe bożki, siedzące jedynie w świątyni. Różnica jest taka, że rzadko który smok stąd składa dary Bogom, zamiast tego to oni obdarzają was. Za co? Za to że łaskawie zdecydowaliście się do nich przyjść? Żałosne. Niskie istoty, niewiele podobne do prawdziwych bogów. Ale mój bóg jest inny, on jest prawdziwy, wszechmogący, nie to co wasz marny Immanor. Obdarzył mnie łaską, pilnuje mnie gdy jestem mu wierny. Nawróć się, a dostąpisz prawdziwej łaski Pana, nie jakiegoś marnego przekupstwa...
Jego głos był stanowczy, widać że nie żartuje, że bierze to wszystko na poważnie. I widać było również, że gdy jego Pan zostanie obrażony choć raz, to Krwisty może się pożegnać z swoim językiem. Bo nie zamierzał czegoś takiego tolerować.

[Ostatnie Ogniwo]

Hmmm wiara w tego jakiegoś tam Pana? Kto to był w ogóle? Nie wiem nie interesowało mnie to, ale wiele mi o nim opowiadał. Na razie chyba rozluźnię nieco temat, bo zrobiło się poważnie.
– Chyba nie chcę wierzyć w twojego Pana, nic do niego nie mam, bo każdy składa hołd komuś innemu. Tak w ogóle mówiłeś, że szkolisz się na wojownika? To może mała walka? Nie tu i teraz, ale w jakimś określonym miejscu na określone reguły, no chyba, że chcesz od razu na śmierć i życie – zaśmiałem się lekko i spoglądałem prosto w jego ślepia, widać, że lubił atakować innych zobaczymy jaki jest mocny.

[Brzytwoskrzydły]

Lorem nie za bardzo wiedział co ze sobą robić, zaczynał czuć się nieco nieswojo. Nie ma o czym porozmawiać, bo smoczyca jest za młoda i ledwo co udaje jej się złożyć zdania. Samiec co chwilę nerwowo trzepał i poruszał swoimi skrzydłami, aż w końcu tę dziwną chwilę przerwało...Kuchnięcie. Lorem wytrzeszczył nieco oczy ze zdziwienia i kolce stanęły mu dęba, jednak nie wytrzymał i zaśmiał się krótko na głos tak, że wszyscy w okolicy mogli go usłyszeć. Już nie pamiętał kiedy ostatnio się śmiał...albo czy on w ogóle się śmiał? Nie. To była dla niego nieznana emocja i reakcja na coś tak...Zabawnego. Nie dość, że kichnęła to jeszcze się przewróciła. Zaraz jednak spoważniał i powiedział
– Jak nie potrafisz powiedzieć Lorem, to możesz mnie na razie nazywać Lo
Uważnie ją obserwował i zbliżył się nieco, kiedy ta zaczęła bazgrać coś na ziemi. Na początku nie mógł rozkminić, co Melodja narysowała ale kiedy powiedziała "tatata" Lorem zrozumiał.
Jej tata wydawał mu się przypominać kogoś....Chwila moment, Lorema właśnie olśniło – tego czarnego stwora nie dało się pomylić
– Onyks to twój tata? Znam go, już wiele mi pokazał. Nauczył latać i skradać się... A twoja....
Tutaj Lorem na chwilę się zatrzymał, nie mogąc wypowiedzieć ostatniego słowa. Nie potrafiło mu przez kilka uderzeń serca przejśc przez gardło. Samczyk zrobił zgorzkniałą minę, przymknął mocno ślepia jakby coś sparwiło mu chwilowy ból – po czym powrócił do swojego normalnego, trochę obrażonego i zadziornego wyrazu pyska
– Gdzie twoja...mama?
Wypowiedział to z trudem.

[Aria Negacji]

Jeszcze nie zasmakowałam w życiu szyderstwa, a więc reakcja Lorema była dla mnie zasadniczo czymś całkiem pozytywnym. Wszak chyba się poprawił mu trochę nastrój, nawet jeżeli nie rozumiałam co go tak rozbawiło. Przechyliłam mordkę gdy mówił coś o jakimś Onyksie.
– Tata uzdlowiciel – zaprzeczyłam bo najwyraźniej uważałam to za jego imię, nawet jeżeli matula próbowała mi wyjaśnić czym są role w stadzie.
Zaś następna reakcja Lo mnie zasmuciła. Czemu nie mówił o tym tak radośnie jak wcześniej? "Mama".. Tasowałam zakodowane w głowie karty z informacjami aby przypomnieć sobie czy kogoś takiego znam. Aaa! No tak!
– Mi.. mi...misty...zna.. – wybełkotałam starając się naśladować pierwsze słowa jakimi powitał ją tato gdy lądował na ziemi. – Mam jesce Zośa i Dziadka! – postanowiłam się pochwalić. – I Gfiasfecke!

[Brzytwoskrzydły]

Samiec szybo otrzepał się z tego dziwnego letargu, co go tam obchodzi Brutalna nawet jej nie zna. Nastroszył delikatnie swoje kolce i łuski, coraz bardziej liczniejsze na ciele, swoje skrzydła natomiast delikatnie rozłożył aby wiatr mógł pod nie dotrzec i ochłodzić jego ciało. Jakby nie patrzeć było ciepło a dzień bezchmurny
– Onyks, czyli twój tata, jest uzdrowicielem. Leczy smoki
Odpowiedział na jej pierwsze stwierdzenie, oczywiście nie mając pojęcia, że Mleodia uważa słowo "uzdrowiciel" za imię nauczyciela Lorema. Rozmowa wydała mu się trudna, musiał ciągle odszyfrowywać co mówi samiczka
– Mistyzna? Trochę...dziwne imię....
Powiedział w zadumie, spoglądając na swoją klatkę piersiową, czy raczej to co mógł zobaczyć spoglądając w dół. Natomiast następnych słów w ogóle nie zrozumiał o czym świadczyła jego mina. Melodia kogoś miała, może chodziło jej o rodzeństwo? Lorem wydał z siebie dźwięk przypominający coś na kształt "Gruhhh...", trzepnął głową na boki i powiedział
– Będę musiał już iść, może spotkamy się potem. Lecę odpocząć, jestem właśnie po nauce
To mówiąc wyminął samiczkę, rzucając jej jeszcze pożegnalne spojrzenie, po czym wziął krótki rozbieg i wyskoczył w powietrze odlatując.

z.t

//proponuję tak, skończmy tę fabułę i napisz gdzieś na naukę lotu :P

[Aria Negacji]

Nim się obejrzałam, Lolem sobie poleciał. Zastanawiałam się czy po prostu mnie nie polubił, czy może faktycznie był zmęczony. Podrapałam się po głowie. A może wcale pisklaki nie bawią się z innymi pisklakami i zostaje mi tylko to, co sama sobie wynajdę?
Westchnęłam cichutko i pobawiłam się jeszcze patykami oraz kamieniami, aby jednak zrezygnować z samotności i poszukać wrażeń gdzie indziej. Może po drodze znajdę mamę i jej opowiem o tym co widziałam! /zt

/ ok /

[Masochistyczny Kolec]

-Właśnie, każdy komuś innemu. Jakimś fałszywym bożkom, którzy nawet nie mają z bogiem nic wspólnego. Głupie smoki, nie wiedzące w co wierzyć, co jest prawdziwe, wodzą was na pyski, a wy się na to godzicie. Żałosne...
To że on nie lubił obrażania jego wiary, nie znaczy że on nie będzie obrażał cudzej. Taki już był i to się chyba nigdy nie zmieni.
Jego ogon zakołysał się delikatnie na boki, gdy usłyszał propozycję walki ze strony tego młodzika. Głupi, nie wiedział na co się pisze...
– Chętnie zetrę cię na proch, gdy będziemy walczyć. Nie przyjmuję jednak głupich warunków, jakoby nie można celować w szyję i łeb. To głupie ograniczenia. Lepiej walczyć tak, aby lała się krew. Wtedy jest najzabawniej.
Uśmiechnął się w jego stronę dosyć nieprzyjemnie. W jego oczach pojawiła się dziwna iskierka, jakiej dotąd Ziemisty nie mógł zobaczyć.

[Ostatnie Ogniwo]

– Czyli twierdzisz, że to twój bóg jest prawdziwy? Z naszymi da się porozumieć, a twój powie nam coś czy będzie milczeć podrabianiec?
Uśmiechnąłem się czekając na reakcje, powinno go to nieźle wkurzyć. Zaczął temat walki. Bez ograniczeń coś jak na śmierć życie.
– I tu się z tobą zgodzę, ograniczenia są dla słabych. Ktoś kiedyś musi wygrać. Możemy standardowo do omdlenia chyba, że masz jakiś inny pomysł? – jeszcze szerszy uśmiech zagościł na mojej twarzy. Nie mogłem się doczekać naszej walki.

[Dzika Gwiazda]

Zaranna leciała w kierunku polanki nie szczędząc skrzydeł. Powód był prosty: kiszki grały jej marsza, więc umówiła się w tym miejscu z łowczynią Ziemi – Wieczorną Aurą. Wylądowała zgrabnie u podnóża skał. Miejsca nie było za dużo, musiała uważać co robi. Złożyła skrzydła i przysiadła sobie, owijając łapy ogonem, którego końcówka poruszała się lekko jak u obserwującego kota. Okolica była spokojna i cicha.

[Wieczorna Aura]

Po raz kolejny umówiła się z Zaranną na spotkanie, podczas którego miała jej przekazać mięso. Można powiedzieć, że samiczka stała się jej stałą klientką, ale nie tylko ona często zwracała się do niej o pomoc. Na szczęście upolowała ostatnio trochę zwierzyny, więc nie musiała się martwić, iż nie będzie miała co podać młodszej smoczycy. Bez zbędnego tracenia czasu wyleciała z groty, trzymając w łapach wystarczającą ilość pożywienia. Machając mocno skrzydłami, zbliżała się do celu podróży. W oddali dostrzegła sylwetkę górzystej. Zaczęła zwalniać i bardzo ostrożnie przymierzyła się do lądowania. Nie było ty zbyt wiele miejsca, dlatego musiała szczególnie uważać. Dała radę bezpiecznie znaleźć się na ziemi. Opadła tylnymi łapami i położyła mięso przed adeptką. Wtedy dopiero stanęła na wszystkich czterech kończynach. -Witaj Zaranna. Miło znowu cię widzieć. Mam nadzieje, że będzie ci smakować- przywitała się przyjaźnie i poczekała, aż ta zje nim podejdzie bliżej.

[Dzika Gwiazda]

Ucieszyła się słysząc szelest skrzydeł i widząc znajomą sylwetkę starszej łowczyni.
– Witaj Wieczorna Auro! Dziękuję, zaraz ogłuchnę od tego marsza granego przez kiszki. – powiedziała radośnie, wyszczerzając się w ciepłym uśmiechu. Wzięła mięso i przesunęła się kawałek, aby spokojnie się nim zająć. Jadła pośpiesznie i niechlujnie, taka była głodna. Po wszystkim skupiła maddarę, aby skrupulatnie oczyścić siebie, podłoże i spopielić resztki.
– Jeszcze raz dziękuję. Było pyszne. – powiedziała, kłaniając się łowczyni. – Do następnego razu! – rzuciła na pożegnanie i odleciała w siną dal.

[Maestria Kreacji]

Odkąd śniegi zaczęły odpuszczać, Saysay chętniej wychodziła na dwór. Chociaż urodziła się w porze białych dywanów, nie przepadała za bardzo za widokiem białego puchu. Wiosna o wiele bardziej się jej podobała. Gama zapachów oraz dźwięków pochodzących z zieleniejących sfer działała przyjemnie na jej przysadkę. Spacerowała sobie pośród bliźniaczych skał, aż natrafiła na.. sympatycznie wyglądającą łąkę. Nikogo tu nie było. Powęszyła w powietrzu. Zapachy sugerowały, że to miejsce jest opuszczone od dłuższego czasu..
Zamachała skrzydłami, a potem złożyła je do boków. Korciło ją by polatać, ale z drugiej strony nie chciała za dużo czasu spędzać w chmurach. Tam nie mogłaby poznać każdego smoka – jak już się zorientowała, nie wszystkie potrafiły latać. Albo nie miały fizycznie takiej możliwości. Tak więc świeżo upieczona adeptka usiadła na miękkiej trawie. Przejechała po źdźbłach dłonią. Uśmiechnęła się kiedy ją połaskotały po wrażliwej skórze.