Podnóża Skały

[Cichy Potok]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Cichy zastanowił się chwilę. – Jesteś w stanie stworzyć jedną obronę, której właściwości pozwolą ci obronić siebie, bądź kogoś przed więcej, niż jednym atakiem. Nie trzeba wtedy tworzyć dwóch różnych obron. Jeśli jednak chcesz kogoś bronić, to nie ważne ile maddary wtłoczysz w jego obronę, to zależy od kaprysu twojej maddary i stanu umysłu, jak dobra będzie twoja obrona. Większe zużycie maddary, niż to konieczne sprawi tylko, że szybciej opadniesz z sił. By bronić dwóch smoków na raz też możesz stworzyć jedną obronę, która zasłoni was oboje. Ale jeśli jesteście dalej od siebie to faktycznie, lepiej po prostu stworzyć dwie obrony, jeśli chronione przez ciebie stworzenie znajdzie się w zakresie twojej maddary, bo ta też ma swoje...granice. – wytłumaczył i jednocześnie odpowiedział na pytanie Chłodnego, chyba nawet nieco bardziej wychodząc poza jego pytanie. Miał jednak nadzieję, że dzięki temu, smok dostanie tyle wiedzy, ile będzie mu potrzebne. Gdy więc Czarodziej zaczął tworzyć swoją obronę, Cichy widział, jak coś czarnego migocze przy szyi Chłodnego i znika. Spojrzał zaskoczony na smoka, ale nie był zły. Gdy więc padł na ziemię, najwyraźniej niezdatny do dalszej obrony Cichy machnął lekceważąco łapą, a twór zniknął w chmurce delikatnych iskierek, by po chwili rozpierzchnąć się na wietrze. Cichy podszedł do ucznia i sprawdził, czy oddycha, a następnie pomógł mu wstać. Spojrzał na niego czujnie, jakby chcąc się upewnić, czy wszystko z nim w porządku. – Tyle wystarczy. – rzekł krótko, tym samym kończąc naukę, po czym przymknął ślepia, a gdy je otworzył, widać w nich było troskę. – Co się stało? – zapytał cicho, a w jego głosie było słychać zdziwienie.

//raport MO IV

[Chłodny Obrońca]

Wysłuchał uważnie tego co powiedział mistrz. Możliwe, że kiedyś ta informacja okaże mu się bardzo przydatna. W sumie raz nawet miał okazję stworzyć zbroję dla siebie i drugiego smoka. Jednak stało się tak jak właśnie powiedział Cichy. Kaprys maddary chciał by jego towarzyszka miała zbroję perfekcyjną, jego zaś, pękła prawie od razu. Westchnął cicho i zamyślił się nad słowami mistrza.

Kiedy obręcz opadła w końcu mógł otworzyć szerzej pysk i nabrać haust powietrza. Tego mu brakowało.. kochane powietrze! Odetchnął kilka razy tak by świadomość znów powróciła na swoje miejsce. Czyżby mistrz nieco się nim przejął? Obrońca przyjął to z ciepłym uczuciem które rozkwitło w jego sercu. Mimo faktu bycia mistrzem, Cichy nie przestawał być po prostu smokiem, co ucieszyło młodego czarodzieja. Odchrząknął by oczyścić gardło i wtedy dopiero się odezwał
-Chyba za dużo pomysłów na raz mistrzu.. Widziałem swoją obręcz ale zawahałem się i zacząłem wymyślać coś innego, ale wtedy okazało się być za późno. Kiedy zaczęło brakować mi powietrza natłok myśli wypełnił cały mój umysł, nie mogłem.. nie mogłem ich uspokoić, obijały się jak ćma nocą koło źródła światła. Wybacz..– westchnął i pochylił nieco głowę. Wstał też by nie leżeć jak jakaś ciamajda na zadku gdy Cichy stał. Miał nadzieję, że ten jeden zawód nie rozczaruje jego nauczyciela.
-Mistrzu masz jeszcze trochę czasu na naukę czy chcesz odpocząć? Zrozumiem odmowę.– powiedział szybko i patrzył szeroko otwartymi ślepiami w Cichego jak w obrazek.

[Cichy Potok]

Pokiwał ze zrozumieniem głowy. – Tu jest twój problem, jak i każdego smoka Życia. Swego czasu był to też mój problem, jako Czarodzieja wychowanego w Życiu...jesteście zbyt pobłażliwi, zbyt...potulni, przez to wahacie się. Nie wahaj się, działaj. Powiedzie się, dobrze. Jeśli nie, trudno. Pamiętaj jednak, że podczas obrony chodzi tu o twoje życie i musisz być pewien tego, co robisz. – oznajmił ze spokojem. Nie ganił Chłodnego, raczej dawał mu dobrą radę na przyszłość, bo chwila wahania podczas obrony, czy ataku może zaważyć na całym losie danego smoka. Czasy były ciężkie, trzeba było przyznać, że szkolenie teraz było najważniejsze, a skoro Cichy był czyimś mistrzem, zamierzał przekazać mu wszystko, czego nauczył się od Nauczyciela, a także na własnych błędach i doświadczeniach. Cichy ze spokojem obserwował, jak Chłodny się podnosi, po czym pokiwał powoli łbem. – Nie mam nic przeciwko dalszej nauki. Rozumiem, że chcesz teraz poćwiczyć atak? – zapytał zgadując. W końcu na dalsze nauki w zakresie obronnym był jeszcze za młody.

[Chłodny Obrońca]

Wysłuchał uważnie Cichego i skinął poważnie łbem. Miał rację.. zbytnio się cackał. W końcu z jakiejś przyczyny wybrał sobie takie imię, a nie inne. Był młody, ale był też jedynym aktywnym czarodziejem w stadzie Życia. Musiał starać się za dwóch by wszyscy mogli czuć się bezpiecznie. Szkoda, że nie mogli dalej uczyć się magii obrony, ale pewnie nie był to jeszcze jego czas. Poza tym już czuł jak osiąga limit swojej maddary. Może kiedy podrośnie?
-Tak mistrzu. Skoro osiągnąłem swój limit w magii obronnej, teraz może podszlifujmy moje ataki. Chciałbym móc tym razem zranić Apokalipsę na arenie, równie dotkliwie jak ona zraniła mnie.– powiedział chłodno. Prawie wtedy zemdlał, a rana była rozległa choć umawiali się inaczej. Wysłucha wszystkiego co powie mu Cichy, i zrobi też wszystko, byle tylko poczuć się silniejszym.

[Cichy Potok]

Cichy widząc pewność i...jakąś zaciętość w ślepiach Chłodnego, jedyne, co postanowił to skinąć ze zrozumieniem łbem. – A więc teraz mnie atakuj. – polecił krótko. Póki co dał dowolność Obrońcy, bo musiał przerzucić się z obrony, na atak. Był zdolnym Czarodziejem i pomysłowości mu nie brak. Na pewno stworzy coś, co Cichy zaaprobuje.

[Chłodny Obrońca]

Nastała w końcu jego kolej na ataki. Może nauczy się też przy okazji nieco o obronie, obserwując mistrza. Oczywiście tylko powierzchowne rzeczy.. czuł, że więcej w temacie obrony na dzień dzisiejszy nie osiągnie. Przymknął ślepia i oczyścić swój umysł ze zbędnych myśli. Trzeba było pokazać mistrzowi, że potrafi być kreatywny. Było bowiem kilka ataków których chciał użyć na wrogach ale.. nie był pewny czy są wystarczająco stabilne. Teraz będzie mógł z pomocą Cichego odkryć ich słabe punkty.

Ziarenko pomysłu zaczęło kiełkować mu w głowie. Sugestia imienia mistrza pomogła mu wymyślić pierwszy atak.
Obrońca najpierw wyobraził sobie dźwięk jaki usłyszał podczas polowania ze Słowikiem. Był to wysoki i okropny dźwięk jaki wydała z siebie harpia. Samiec jeszcze nigdy w życiu nie słyszał tak okropnego dźwięku. Zdawać by się mogło, że potwór otwiera pysk i nic nie wydobywa się z jego pyska. Wtedy jednak niemożliwie wysoki dźwięk zaczął wwiercać się mu w łeb. Taki właśnie dźwięk jak uzyskać Chłodny. Miał nadzieję, że taki twór można było uznać za atak. W końcu na celu miał ogłuszenie przeciwnika. Otóż to.. nigdy nie wypróbował jeszcze tego na arenie.. a może powinien spróbować? Wysoki dźwięki atakujący wrażliwe smocze uszy miał być nie do zniesienia. Czarodziej niemal widział fale jakie są emitowane po obu stronach głowy mistrza. Fale podobne do zmarszczek na wodzie. Drgające powietrze miało uderzyć z delikatnym podmuchem w uszy Cichego. Dźwięk miał być ogłuszający i nie do wytrzymania. Pierwszą reakcją jaką Obrońca chciałby widzieć u swoich przeciwników na arenie, miałoby być zatkanie sobie uszu łapami. To jednak miało nic nie dać. Fale miały wbijać się głębiej i dręczyć dopóki smok nie padłby ogłuszony. Wysoki dźwięk oddziaływać miał jedynie na wybraną ofiarę. Reszta otoczenia nie powinna nic słyszeć. Przeraźliwy pisk który miał doprowadzić do furii nawet najspokojniejszego smoka.

Czarodziej widząc już w wyobraźni jak dźwięk miał się uformować. Jaki miał mieć ton oraz siłę postanowił zaczerpnąć maddary. Znajoma błękitna mgiełka popłynęła w kierunku Cichych Wód. Skumulowała się po obu stronach jego łba by nagle wybuchnąć falami wysokiego dźwięku wprost ku jego uszom. Obrońca czekał z zapartym tchem na efekt.

[Cichy Potok]

Cichy czuł wibracje maddary i wiedział już...gdzie popełnił błąd jego uczeń. Mimo wszystko sam atak był dość udany. Jednakże Cichy nie wydawał się poruszony żadnym nieprzyjemnym dźwiękiem. Jednakże Chłodny mógł czuć, jak wokół czarodzieja wzrosło natężenie maddary. Musiał się więc obronić, w jaki sposób? Tego nie wiadomo, a tak naprawdę, to zapewne Cichy odizolował się od dźwięku. Zaraz potem błękitne ślepia spojrzały z niemym zainteresowaniem na Chłodnego. – Trudno określić to mianem ataku, w tej formie bardziej angażujesz w to magię precyzyjną, niźli ataku. Jednak jeśli chciałbyś ogłuszyć przeciwnika, bez ranienia go, to tak, jest to dobry pomysł, jednak pamiętaj, na czym bazujesz i w czym jesteś gorszy, bądź lepszy. – powiedział ze spokojem, po czym machnął łapą, aby Obrońca kontynuował.

[Chłodny Obrońca]

Zamyślił się na moment.. więc jednak instynkt dobrze mu podpowiadał. Nie był pewny czy mógłby zranić kogoś dźwiękiem, w sumie wybrał też atak który nie rani. To było dość oczywiste. Dobrze jednak wiedzieć, że będzie mógł wykorzystać ten trik na arenie. Ogłuszonego przeciwnika łatwiej będzie trafić i pokonać. Dość jednak rozmyślań.. musiał zaatakować Cichego czymś konkretniejszym.

Umysł znów niczym biała karta zaczęła się powoli zapisywać nowym pomysłem. Atak był dość rozległy w swych obrażeniach, ale Obrońca miał nadzieję, że uda mu się zapanować nad maddarą. Pierwsze co zobaczył to mgła.. podobna do tej jakąś zazwyczaj widział gdy przywoływał swoją magię do działania. Delikatne obłoki, białe niczym chmury w pogodny dzień. Mgła ta miała spowić całą postać Cichych Wód. Mgła była oczywiście stworzona z mikro kropelek wody. Nie była to oczywiście zwykła mgła. Czarodziej długo kombinował jak mógłby zaatakować mrozem czy lodem, czyli swoimi ulubionymi elementami. Mgła miała niezwykle niską temperaturę.. powstać miała sfera objęta przez mgłę w której to wszystko miało zamarzać. Nie chodziło Obrońcy o to by zamieniać mistrza w sopel lodu.. Oddech smoków północy nie tylko zamrażał ale i odmrażał. Bolesne czarne rany powinny powstrzymać wojowników. Ciekawiło go jak zapatruje się na to jego nauczyciel. Lodowata mgła otulająca przeciwnika miała odmrozić najdelikatniejsze i najbardziej odstające smocze części. Między innymi uszy, pysk, ogon i skrzydła. Na nich skupił się młody czarodziej najbardziej. Wiedział, że podczas ataku trzeba wybrać konkretne kończyny. Niech więc całe ciało czuje przemożny mróz, a wymienione wyżej części ciała zaczną czernieć od odmrożeń. Westchnął cicho i kiedy upewnił się, że chyba wszystko już obmyślił.. posłał swoją mglistą maddarę w kierunku mistrza. Ta.. niewiele się zmieniła. Otuliła Ciche Wody i pojawiła się zmieniając barwę z błękitnej na białą i natychmiast obniżając temperaturę.

[Cichy Potok]

Cichy przyglądał się zbliżającej się do niego mgły. Czuł od niej chłód. Samiec na chwilę przymknął ślepia a potem...mgła po prostu gwałtownie się rozwiała, nie czyniąc szkody smokowi. Błękitne ślepia skierowały się na Chłodnego, po czym skinął łbem z aprobatą. To był dobry atak, jednakże byłby lepszy...– Ten atak byłby jeszcze bardziej skuteczny, jakbyś uodpornił mgłę na na przykład rozwianie. – kły Cichego ukazały się w drapieżnym uśmiechu, po czym machnął łapą, dając znak uczniowi, aby kontynuował. Póki co szło mu nieźle.

[Chłodny Obrońca]

Jak zwykle poczuł chyba zbyt dużą pewność siebie.. lub było to zwykłe zapominalstwo. Skinął głową mistrzowi i odetchnął ciężej. Nikt nie mówił, że korzystanie ze swojej wewnętrznej energii nie jest męczące.
-Faktycznie.. zawsze zapominam o dodawaniu odporności moim atakom. Chyba zbyt bardzo skupiam się na zadaniu samego obrażenia.– powiedział poważnie marszcząc brwi w zamyśleniu i spoglądając pod łapy. Będzie musiał się poprawić podczas następnego ataku! Znów pogrążył się w myślach. Czym teraz mógł zaskoczyć Ciche Wody. Ten pewnie widział już takie zaklęcia, że ciężko będzie wymyślić coś oryginalnego. Milcząc gapił się sobie pod łapy, już miał zirytowany parsknąć gdy światełko rozbłysnęło w jego łbie. Miał pomysł!
Wyobraził sobie skórę zwierzęcia. Powiedzmy jelenia.. z jednej strony skóra jak to skóra była gładka, delikatnie pomarszczona i jasnobrązowa. Z wierzchniej strony pokrywała ją drobna, brązowa szczecinka. W dotyku szorstka, zapach zaś miała mokrego włosia jelenia. Wielkością miała idealnie pokryć grzbiet Cichych Wód. Od nasady skrzydeł po zad, po bokach miała się kończyć w połowie ciała mistrza. Ot zwyczajna skóra która miała nagle pojawić się na grzbiecie jego nauczyciela. Dopiero po pobieżnym wyobrażeniu sobie jeleniej skóry, Chłodny przeszedł do konkretów. Magia precyzji miała mu jedynie pomóc stworzyć płachtę, teraz nada jej właściwe cechy za pomocą magii ataku. Skóra kiedy tylko dotknęłaby łusek samca miała się zmienić. Drobne haczykowate narośle miały pokryć cały obszar styku ciała smoka ze runem. Chłodny dokładnie wyobraził sobie łuski mistrza, widział jak haczyki przebijają je z łatwością i zaczepiają się od wewnątrz. Cel ataku był okrutny, ale młody czarodziej chciał sprawdzić czy taki atak był w ogóle możliwy. Poza tym większość wojowników pewnie parsknęłaby śmiechem widząc skórę jelenia na swoich zadach. Czym takie coś mogło im zagrozić. Otóż haczyki miały mocno przytwierdzić się do łusek. Smok czując ból związany z przebiciem się mnóstwa igieł zapewne chciałyby zerwać pozornie niegroźną skórę ze swojego grzbietu. Tu właśnie miał nastąpić właściwy atak. Zerwanie skóry łączyło się z zerwaniem z siebie niektórych łusek. Rozsądny smok mógłby zastanowić się nad swoim ruchem. Obrońca jednak liczył na porywczy umysł wojowników. Ciche Wody miał pokazać jakie są słabe punkty jego tworu. Wierzył, że mistrz raczej nie da się nabrać na jego sztuczkę. Dodatkowo, jeśli jakiś smok chciałby użyć oddechu by spalić twór młodego czarodzieja.. cóż, narażał się na poparzenie własnego zadu. Przemyślał wszystko i nie był pewny jedynie samej skóry. Musiał użyć do jej stworzenia nieco magii precyzji.. czy mistrz uzna to za zbyteczne? Może zaproponuje mu inne rozwiązanie, łatwiejsze i bardziej ofensywne. Nie miał wyjścia jak wypróbować swój pomysł. Nić błękitnej maddary ułożyła się nad plecami Cichych Wód by po chwili zrzucić mu na plecy wymyśloną przez Chłodnego jelenią skórę. Samiec patrzył z ciekawością co nastąpi teraz.

[Cichy Potok]

Cichy znów poczuł przyjemne mrowienie maddary. W końcu miał styczność od dłuższego czasu z jakimkolwiek czarodziejem. Tak...bardzo dużo smoków szło na łowców, a nieco mniej wybierało drogę wojownika, czarodziejów w Wolnych Stadach...praktycznie nie było. A zwłaszcza, tych dobrych. Chłodny jednak aspirował na takiego i cieszył się, że może go czegoś nauczyć. Gdy więc atak się pojawił. Cichy uniósł lekko łuki brwiowe ku górze, widząc zwierzęcą skórę. Zaraz jednak ta osiadła na jego łuskach, ale czyżby? Bo gdy w końcu skóra zamieniła się w atak, nijak nie mogła przedrzeć się przez łuski czarodzieja. Jak gdyby pokrył je...tak, diament. Zaraz jednak skóra stanęła w płomieniach, a po chwili była już doszczętnie spopielona, a sam Cichy nietknięty. Jego łuski nie były nawet osmolone. Czarodziej skinął krótko łbem. – Za bardzo skupiłeś się na wyobrażeniu sobie tego ataku. Przejście z iluzji, do konkretnego ataku jest czasochłonne i pochłania całkiem sporo maddary. Raczej takich ataków unikaj i jeśli już walczysz z czarodziejem, na nic się zda taki atak, a w przypadku walki z wojownikiem...bierz poprawki na ruchy smoka i nie zakładaj, że ktoś nie ośmieli się zbić twojego ataku. Jakbym był wojownikiem, tak bym skakał, że nawet nie skupiłbyś się na ataku. Mimo to bardzo dobrze rozumujesz. Najskuteczniejsze ataki bowiem jeśli chodzi o walkę przeciwko wojownikom, to ataki bezpośrednie na ciało. Dalej. – polecił krótko.

[Chłodny Obrońca]

-Czarodzieje są sprytniejsi od wojowników. Nie mam na myśli tego, że wojownicy to głupcy.. często jednak mistrzu, spotykałem się z takimi którzy nie doceniali mojej siły ze względu na sylwetkę. Masz jednak rację. Coś czułem, że ten atak zabierze mi trochę za dużo czasu. – podrapał się po brodzie w zamyśleniu.
-Zauważyłem też, że warto atakować ich kończyny. Gorzej wtedy skaczą i łatwiej mi zachować dystans.– podzielił się swoim spostrzeżeniem i przymknął powieki. Znów musiał wykonać jakiś atak. Prostszy jednak nie prostacki. Z całą pewnością musiał być szybszy niż poprzedni.
Może mistrz podpowie mu jakieś inne dobre ataki na łapy. Właśnie to kończyny wziął sobie teraz za cel. Wyobraził sobie ostrza ze swojego ulubionego materiału jakim był obsydian. Miały być przed wszystkim bardzo twarde i wytrzymałe na skruszenie czy pęknięcie. Musiały też być wystarczająco silne by przebić łuski smoka oraz ewentualną zbroję jeśli taką zastosuje czarodziej. Nie martwił się o Ciche Wody, był bardziej doświadczony od niego i silniejszy. Chciał mu jednak pokazać, że pomyślał o ostrzach które poradzą sobie także ze słabszą barierą stworzoną z magii. Ostrzy miało się pojawić cztery. Wszystkie cztery w tym samym momencie miały wystrzelić z ziemi i wbić się w lewą tylną łapę mistrza. Jeden kolec wyżej od następnego. Pierwszy celował od spodu, tak by przebić stopę na wylot. Drugi nieco z lewej, czyli od wewnętrznej strony łapy w ścięgno nad stopą smoka. Trzeci kolec miał pojawić się po przeciwnej stronie do drugiego, celując w mięsień pod udem. Ostatni kolec miał wystrzelić z tyłu i trafić w samo udo od tyłu, być może przebijając tętnicę. Widząc już miejsca uderzeń i obrażenia znów wrócił do samych kolców. Musiały być szybkie, gładkie i piekielnie ostre. W najgrubszej części ostrze miało grubość smoczej pięści, w najcieńszej było jak smoczy kieł. Chyba był gotów.. Mgła maddary wsiąknęła w grunt pod łapą Cichych Wód. Oba smoki nie musiały długo czekać. Kolce miały właśnie wystrzelić z gruntu prosto w łapę mistrza.

[Cichy Potok]

Faktycznie kolce wystrzeliły i ze zgrzytem obiły się o kamienną powłokę, by zaraz potem się skruszyć na niej. Cóż, skała najwyraźniej okrywająca łapę Cichego była wyjątkowo twarda i wytrzymała, bowiem nawet się nie skruszyła, czego nie można było powiedzieć o kolcach Chłodnego. – Czasem warto nadać swoim tworom, nawet tym atakującym pewnych odporności, chyba już to mówiłem? – uśmiechnął się nie dwuznacznie w kierunku ucznia, po czym pokiwał powoli łbem. – Jeśli w walce wyeliminujesz kończyny, najlepiej przednie swojego przeciwnika, jego ataki będą bardziej ograniczone. W zasadzie można je atakować wszystkim, co ci przyjdzie do głowy, ale tak jak w przypadku wojowników, najlepiej atakować bezpośrednio ciało, by nie zdążyli umknąć, czy zbić nadlatującego ataku. – podpowiedział, po czym posłał uczniowi krótki uśmiech. – Pokombinuj teraz z żywiołem powietrza. – polecił krótko, czekając na to, co Chłodny wymyśli.

[Chłodny Obrońca]

Zamrugał ślepiami widząc z jaką łatwością Ciche Wody rozbił jego kolce. No tak.. mógł się przecież tego spodziewać. Moment wcześniej przecież mistrz wspominał już o nadaniu swemu atakowi odpowiednich odporności. Cały czas myśli o wojownikach. Co jeśli przyjdzie mu walczyć z drugim czarodziejem? Usiadł sobie na zadzie i położył jedną z łap za głową by się po niej podrapać.
-Wybacz mistrzu.. znów myślałem o walce z kimś kto nie potrafi wyczarować sobie osłony. Następny atak powinien być lepszy.– uśmiechnął się słabo i przepraszająco. Nie tylko powinien być ale i będzie. Nie jest już przecież pierwszym lepszym adeptem. Musiał się postarać bardziej! Opuścił łapę i kiwał głową na słowa Cichego. Fakt, zazwyczaj atakował tylne łapy by przeciwnik nie mógł do niego doskoczyć. Skuteczniejsze jednak będzie atakowanie przednich łap, skoro nimi głównie rozdrapywali ciało młodego czarodzieja.
-Mistrzu a co jeśli przeciwnik sczepi się ze mną? Mam na myśli, na przykład trzyma w łapie czy w pysku moją łapę albo ogon. Jak wtedy najskuteczniej ich odgonić?– miał kilka pomysłów ale wolał usłyszeć radę od Cichych Wód. Chwilę później padła prośba o bardziej sprecyzowany atak. Chłodny kiwnął głową o wstał. Otrzepał się po czym westchnął cichutko by zacząć przygotowywać organizm i umysł na sięgnięcie po maddarę.

Może spróbuje zaatakować Cichego tym co rzucił na Słowika. Raz to zaklęcie mu wyszło.. co prawda atakował wtedy nieruchomą skałę.. a do Słowika dotarł ledwo odczuwalny powiew. Był to jednak wtedy kaprys maddary, która ostatnimi czasy podczas walk niezbyt mu sprzyjała. W swoim spokojnym umyśle najpierw ujrzał silny powiew wiatru. Powietrze musiało utworzyć odpowiedni kształt i odpowiednio silnie uderzyć by cokolwiek zrobić przeciwnikowi. Po drugie, podmuch jego powietrza musiał przed wszystkim posiadać cechę odporności na rozwianie. Cóż to by był za atak jeśli ktoś mógłby go po prostu zdmuchnąć wiatrem przeciwnym czy podmuchem ze skrzydeł. Następna ważna cecha to przede wszystkim siła i szybkość. Chłodny chciał by podmuch miał kształt sierpa księżyca. Dzięki takiemu skumulowaniu się cząsteczek powietrza, stworzył by powietrzne ostrze. Widział oczyma wyobraźni jak ostrze przecina z łatwością skałę, diament i łuski. W końcu nie miał to być zwykły podmuch. Powietrzne ostrze miało pojawić się o krok od przeciwnika, wedle rad Cichego. Nie mogło lecieć z daleka, czas jaki musiałoby wtedy pokonać, mogłoby osłabić cios. Zastanowił się znów.. ostrze z powietrza, odporne na rozwianie i na tyle silne, że rozwaliłoby najtwardszą skałę i osłonę. Dobrze, wyglądało to całkiem nieźle. Teraz za cel obrał sobie przód ciała nauczyciela. Ostrze miało trafić w obie przednie łapy nad ich zgięciami. Chłodny chciał by obrażenia miały charakter cięty. Łuski, mięśnie, wszystko co stanęło na drodze powietrznego ostrza miało zostać przecięte. Sądząc, że tym razem chyba wymyślił wszystko jak powinien sięgnął po swoją energię. Znajoma, przyjemna maddara popłynęła wartko ku Cichym Wodom. Zatrzymała się na krok przed nim i powołała do życia wymyślone przez młodego czarodzieja ostrze. Podmuch powietrza niemal od razu pomknął ku celowi.

[Cichy Potok]

Cichy uśmiechnął się lekko słysząc przepraszanie Chłodnego i kolejne jego pytania. – No jak to co? Skorzystać tylko, że jest tak blisko. Wyczarować coś na ciele, co szybko ich zmusi do puszczenia twojej skóry. – zaśmiał się cicho, tajemniczo. Interpretację uczniowi jednak pozostawiał dowolną. Gdy zaś Chłodny ponownie przystąpił do ataku, Cichy ponownie uważnie obserwował jego poczynania. I znów, Chłodny poradził sobie wyśmienicie, a Cichemu przyszło obronić się naprawdę potężnym atakiem. Jednakże udało mu się to. Cichy uśmiechnął się lekko i skinął łbem. Na jego prawej, przedniej łapie po chwili pojawiło się drobne zadrapanie, jednak nie popłynęła krew. Uczeń jednak był o łuskę od dosięgnięcia swoim atakiem mistrza. – Kryształ. – polecił krótko, czekając na kolejny atak.

[Chłodny Obrońca]

Zamyślił się na moment dłużej kiedy usłyszał śmiech swojego mistrza. Dopiero mrugniecie ślepia później coś uderzyło go jakby w czaszkę. Przecież to rozwiązanie było tak oczywiste! Czemu nigdy wcześniej o tym nie pomyślał.. zamiast wymyślać ostrza, pułapki i inne trudne rzeczy, wystarczyło wyczarować coś na skórze. Przeciwnik czując w paszczy czy pod łapą kwas, od razu by puścił czarodzieja. Chłodny uśmiechnął się do Cichego i kiwnął głową. Rozumiał o co chodziło mistrzowi i był wdzięczny za tę ukrytą podpowiedź.
Nie pałał dumą widzą swój atak. Była to przecież nauka i chciał być jak najlepszy. Nie tylko dla siebie i stada, ale też by Ciche Wody był z niego dumny. Widząc delikatne zadrapanie domyślił się iż chyba idzie w dobrym kierunku. Nigdy dotąd przecież nie udało mu się zadrasnąć mistrza. Oczywiście nigdy by mu się to nie udało gdyby miedzianołuski nie przypominał mu o pewnych podstawowych błędach, które zdarzało mu się powtarzać. Nie było co jednak dalej rozmyślać. Cichy zażądał kolejnego elementu. Kryształ.. W sumie miał pewien pomysł, miał też nadzieję że mistrz pomoże mu go udoskonalić jeśli coś zrobi źle.

Najpierw Chłodny obrońca przywołał w umyśle wygląd kryształu. Szklisty, błękitny kamień, niezwykle twardy i załamujący światło pod różnymi kątami. Nie było to trudne ponieważ rogi jego siostry przypominały kryształy. Gruda nieco przeźroczystego ale mającego pod niektórymi kątami błękitną barwę kryształu dokładnie wyrzeźbiła się w umyśle czarodzieja. Oczywiście jak to bywa z magią, kryształ nie mógł być ordynarnym kamieniem. Chłodny patrzył na swoje dzieło jakby z góry. Atakował je wymyślonym płomieniem, lodem, uderzeniem pioruna oraz siłą. Kryształ nie mógł skruszeć, miał być odporny na wypróbowane przez samca elementy. Cięcie nie rozłupie jego tworu, uderzenie łapami czy walnięcie o ziemię też nie. Ataki magiczne też miały nie działać, między innymi oparte o wyładowania atmosferyczne, ogień i lód. Dobrze, miał odporny kryształ, teraz atak. Idąc nadal w myśl o pozbawieniu przeciwnika łapy, to ją obrał sobie za cel Chłodny. Przednia prawa łapa Cichych Wód miała pokryć się kryształem. Miał zacząć rosnąć na jego łuskach, oczywiście odpowiednio szybko. Grubość kryształu miała osiągnąć pół smoczej pięści. W tym ataku młody czarodziej stawiał na siłę swojego tworu. Kryształ który miał pokryć łapę mistrza aż do jego pachwiny miał być ciasny, dodatkowe warstwy budujące się z zewnątrz miały zabierać miejsce łapie uwięzionej w środku. Celem ataku miało być zmiażdżenie łapy w kryształowym więzieniu. Docelowo, może kiedyś.. Chłodny stworzy więzienie które zamknie całego smoka w środku. Pokryje całe jego ciało pięknym kryształem i zmiażdży jak muchę pod łapą. Teraz jednak skupił się na łapie mistrza. Nasuwające się szybko warstwy wytrzymałego kamienia miały powoli łamać kości. Zaczynając od tych najkruchszych znajdujących się w stopie i paliczkach smoka. Sądząc, że chyba zadbał o wszystkie szczegóły sięgnął po maddarę. Błękitna mgła wysączyła się wraz z biciem serca z ciała młodego czarodzieja by przypuścić atak na starszego samca. Pokryła jego prawą łapę by chwilę później zmaterializować szybko nawarstwiający się kryształ.

[Cichy Potok]

Cichy zmarszczył pysk, gdy zauważył twór Chłodnego. Na pierwszy rzut oka widać było, że jest coś nie tak. Samiec nawet się nie bronił, bo twór Czarodzieja dosłownie zgłupiał. Miedziak pokręcił łbem, – Nadawanie pewnej odporności, a uodparnianie ataku na wszystko...cóż...nawet maddara ma swoje ograniczenia, o których już wiesz. Nadawanie zbyt wielu właściwości swojemu tworowi będzie dla niego zgubne. Spójrz na swój atak. Uodporniłeś go na tak wiele rzeczy, że nawet nie nadaje się do ataku, tylko do patrzenia na jego mizerny wygląd...wygląda jak zagubione w lesie pisklę. – skomentował bez cienia pogardy, czy nagany. Jego głos był neutralny, a w końcu Chłodny się uczył i musiał znaleźć swój złoty środek. – Przy takich rzeczach postaraj się nie przedobrzyć. Uodpornić ogólnie na zmiany temperatury, albo na skruszenie. Wystarczy. – oznajmił z ciepłym uśmiechem i pokiwał łbem. – To teraz coś związanego z ogniem. – polecił krótko, czekając na kolejny atak Chłodnego. – A i jeśli atakujesz takimi miażdżącymi tworami, to warto wyobrazić sobie, jak ciśnienie rośnie, bądź coś napiera na kończynę...wtedy faktycznie możesz komuś połamać łapy. Wyobrażając sobie, jak kryształ pokrywa tylko twojego przeciwnika...cóż, będzie wyglądało, jakbyś go chronił, a nie atakował. – dodał jeszcze, po czym czekał na zapewne już ostatni atak w tej nauce.

//nie będzie mnie jakiś czas, więc po swoim odpisie złóż raport, a odpiszę tutaj już jak wrócę. Daj mi znać na PW kiedy będziesz mógł szkolić 5 poziom.

[Chłodny Obrońca]

Chłodny przekręcił lekko łeb w bok. Cóż to takiego się tworzyło na łapie jego mistrza? Chyba nie do końca o taki efekt mu chodziło. Ni to kryształ ni to.. no właśnie sam nie wiedział co. W dodatku z nosa wysączyła się młodemu czarodziejowi krew. Niezbyt dużo ale poczuł delikatne osłabienie. Tak więc o tym mówił jego mistrz.. Przysiadł na zadzie i odetchnął kilka razy. Jego własna maddara dała mu po łapach, Cichy ma rację. Uniósł łeb i uśmiechnął się do nauczyciela. Nawet jeśli byłaby to nagana, byłaby uzasadniona, przecież tyle razy mu powtarzano co robić, a czego nie.
-Wybacz.. tym razem widzę, że przegiąłem w drugą stronę mistrzu. Tak skupiłem się na fakcie nadania odporności mojemu atakowi.. nic dziwnego, że nic z tego nie wyszło.– pokręcił głową i otarł wierzchem łapy krew która i tak częściowo wsiąkła w futro pod nozdrzami. Dobrze, dość tych błędów, mistrz chciał zobaczyć ostatni atak, ogniem. Ten atak musiał być efektowny i udany oraz.. bardziej stabilny. Zanim zaczął się na nowo zbierać w sobie, wysłuchał Cichego. Ciśnienie brzmiało kusząco.. następnym razem na arenie to wypróbuje, oby tylko mu wyszło.
Chłodny przymknął powieki by znów zatopić się w swoim umyśle. Najpierw zobaczył oczywiście płomyk, to na nim musiał bazować atak. Płomyk.. mała trzęsąca się, czerwono-żółta, gorąca energia. Jakby tu ją nieco zmodyfikować.. Mógłby po prostu rzucić ognistą kulą w czarodzieja, ale to było takie.. nudne. Postanowił więc stworzyć coś pomiędzy płomieniem, a magmą. Twór musiał mieć stały stan skupienia ale jednocześnie być gorący jak magma oraz tańczyć jak płomienie. Zajęło mu to dłuższą chwilę, miał nadzieję że Cichy mu wybaczy. Lina, bo to postanowił stworzyć, miała mieć długość skrzydła, a grubość na szpon. Cała zrobiona ze stałej magmy, która nie rozpłynęłaby się po chwili, ewidentnie jednak pokryta też płomieniem, niezbyt wysokiej ale zawsze. W skrócie lina wyglądała jakby płonęła, ale tak naprawdę w całości stworzona była z ognia. Nie chcąc przesadzić z odpornościami swojego tworu by nie rozpadł się zanim jeszcze dobrze powstał, nadał mu odporność na wodę. W końcu woda była największym wrogiem ognia. Lina miała ciasno zacisnąć się wokół wybranego miejsca i przepalić skórę oraz mięśnie czy zbroję i twarde łuski. Miejscem wokół którego miała się zaciskać był brzuch nauczyciela. Chłodny nie martwił się o niego.. odparł już wiele silnych z pozoru zaklęć. Ognista lina zaciskając się mocno wokół ciała mistrza w końcu przepaliłaby i jego wnętrzności. Atak ten młody czarodziej pozostawiłby na śmiertelnych wrogów, lub używał na innej części ciała. Nie chciał przecież zabijać swoich oponentów na arenie.. Ale na zwierzę czy wroga. Mglista maddara popłynęła wstęgą do Cichego i opłynęła jego brzuch by chwilę później zmaterializować ognistą linę. Samiec patrzył spokojnie z lekką nadzieją w oczach na swój twór.

// oki ^^

[Mistrz Gry.]

Nauka magii, którą Ciche Wody prowadził dla Chłodnego Obrońcy już się kończyło. Młody, życiowy, o dosyć wysokiej randze zdobył już należytą wiedzę, którą doświadczony Wodnisty wpoił mu za pomocą treningu. Teraz oba samce mogli się rozejść, lub odpocząć. Odpocząć u podnóża wielkiej góry, zwanej Błękitną Skałą. Byli na płaskiej powierzchni, niby nic im nie groziło, a mimo to mogło być niebezpiecznie. Bardzo niebezpiecznie. Śnieg bowiem zasypał cały świat, łącznie ze Skałą. Wielkie lawiny, zasypujące nieuważne smoki nie były żadną nowością. Ale przecież nie było wiatru. Byliście w marę cicho. Dlaczego coś miałoby się stać? ... A mimo to czuliście wiszące w powietrzu niebezpieczeństwo. Może to wcale nie lawina?

[Cichy Potok]

Atak pojawił się...śmiercionośny i skuteczny, ale....nic nie zrobił Czarodziejowi. Ten bowiem obronił się. Jak? To już jego maddara wie najlepiej. Cichy uśmiechnął się do Chłodnego i skinął mu łbem na znak aprobaty. – Bardzo dobrze. A teraz... – zaczął, ale nagle poczuł to dziwne uczucie, po chwili spojrzał na Błękitną Skałę i pokręcił łbem. – Czujesz to samo, co ja? – zapytał po chwili, po czym zmarszczył pysk. Nie wiedział co to za dziwne uczucie, ale nie było przyjemne...

[Chłodny Obrońca]

Również się uśmiechnął, w końcu miał dobry powód. Nauka zakończona sukcesem i świadomość, że jego mistrz był dumny z ucznia. Czego chcieć więcej? I tu nasuwał się pomysł… może żubra w sosnowym igliwiu? Albo bażanta, świeżo upolowanego w żurawinie. Ot pomysły które przychodziły mu aktualnie do głowy. Już miał pokłonić się Cichemu i udać się ku swemu legowisku gdy poczuł coś dziwnego. Sam nie potrafił tego opisać, ale uczucie to zawsze się załączało gdy górę nad rozumem brał instynkt. Oczywiście nie było to złe… instynkt uratował już niejednego smoka. Tak więc, złe przeczucie wwierciło się nagle w brzuch Chłodnego niczym rozgrzane do czerwoności wiertło. Na słowa mistrza kiwnął głową nie chcąc przerwać dziwnej ciszy. Uniósł kosmaty łeb i rozejrzał się uważnie. To nie mogła być przecież lawina… nie było aż tak mocnego wiatru. Ich zaklęcia też chyba nie należały do najgłośniejszych, prawda? Chłodny zmarszczył brwi i nasłuchiwał.
-Czy to możliwe, że ktoś chce nas upolować? – rzucił półgłosem do swojego nauczyciela.
Oczywiście, że było to możliwe! Ale chyba lepiej się było upewnić czyż nie? W końcu byli dwójką smoków które przed chwilą odstawiły pokaz swoich umiejętności. Kto chciałby im zagrozić…