Pisklęca równina

[Chłodny Obrońca]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

No nie.. dość już tego dobrego. Cokolwiek to coś chciało od Skały, śmierdziało i chyba nie powinno już dawno żyć. Co jeśli chciało na przykład zjeść małe pisklę? Nigdy przecież nie wiadomo z takim czymś, prawda?! Chłód nie czekając już dłużej zrobił kilka rzeczy, a raczej aż dwie na raz. Najpierw patrząc się cały czas krytycznie na zająca, złapał Skałę w zęby i uniósł do góry. Posadził sobie na grzbiecie i cofnął o krok od dziwnie pachnącego stworzenia. Następnie, nie czekając na reakcję córki czy też tego czegoś postanowił stworzyć klatkę z maddary. Klatka miała być wielkości zająca. Posiadała jedynie pionowe pręty, mniej więcej co szpon od siebie. Dzięki temu to stworzenie nie powinno przecisnąć się pomiędzy nimi. Klatka stworzona miała być z twardych dębowych prętów. Nie musiał wybierać kamienia czy też swojego ulubionego obsydianu. Wszakże klatka miała być magicznie wzmocniona. Drewniane pręty miały mieć chropowatą fakturę, podobną do kory drzewa. Ciemnobrązowe z zewnątrz i jasne wewnątrz. Miały neutralną temperaturę, oraz smak drewna jeśli ktoś życzył sobie je obgryźć. Oczywiście i tak nie dałby rady ich przegryźć. Drewno miało mocno zagęszczoną strukturę tak by żadne uderzenie czy gryzienie nie połamało krat. Od góry i od dołu klatka również była zamknięta, tylko że drewniane pręty nachodziły na siebie tworząc kratkę. Sądząc, że tyle wystarczy by odciąć dziwne stworzenie od smoków, sięgnął do źródła swej magii. Serce zabiło mocniej gdy widoczne tylko dla Chłodu, mgliste macki maddary wysączyły się z jego ciała na ziemię. Oplotły zająca i chwilę później przywołały do świata rzeczywistego drewnianą klatkę.
Czarodziej patrzył na dziwne stworzenie spod przymrużonych oczu. Pamiętał śmiesznego smoka w czerwonej czapce, który pojawił się, dał mu mandarynki i zniknął. Ale to coś? Może… może ten zająć uciekł z mgły? Zacisnął mocniej zęby przyglądając się stworzeniu. Dobrze chociaż, że Skała siedziała na jego plecach. Była bezpieczna, a to najważniejsze.
-Nic ci nie jest?– szepnął jeszcze.

[Brutalna Łuska]

Robiło się coraz bardziej przerażająco. Ten zwierzak szedł w jej stronę! I wyglądał okropnie. Trzeba jeszcze do całego profilu stworzenia dodać ślinę wypływającą z jego pyska. Naprawdę, to coś nie wyglądało na miłego, puchatego i jasnoszarego zajączka wielkanocnego skaczącego sobie spokojnie po różanej polance skąpanej w blasku słońca, mającego wiecznie ciepły i radosny uśmiech. To było jego przeciwieństwo!
Nagle poczuła, iż unosi się do góry. To Chłód wziął Skałę w pysk i przeniósł na swój grzbiet! Z wyrazem wdzięczności wtuliła się w mięciutkie, błękitne futerko na karku ojca, mrucząc wyrazy podziękowania. Pomimo że gryzoń wzbudzał litość u córki przywódcy, to jednak w tej chwili nie potrafiłaby dotknąć zwierzaka, a co dopiero pomóc mu! Wzdrygnęła się na samą myśl o tym czymś. Co ono od niej chciało?
– Nie, nic mi nie jest – odpowiedziała również szeptem ojcu. Zerknęła znad długiego futra przywódcy, przyglądając się jeszcze raz zwierzęciu. Zauważyła, iż to coś było już w klatce. I to nie byle jakiej! Bardzo mocnej i pięknej, a w dodatku wyczarowanej przez Chłoda!
– Tatooo, jak to zrobiłeś? – zapytała z ciekawością, ale i dozą strachu. A co, jeśli stworzenie wydostanie się z klatki i znów będzie brnęło w jej stronę?

[Mistrz Gry.]

Maddara płatała Chłodowi figle, a stworzenie klatki wcale nie było tak proste, jak to mogło wyglądać dla Skały z perspektywy osoby trzeciej. Co prawda iluzja powstała, ale nim to się stało minęło kilka dobrych uderzeń serca. Teraz zając-zombie siedział w klatce i patrzył. Był kompletnie nieruchomy, jeśli nie liczyć delikatnie unoszącego się i opadającego znów noska – jednej z najmniej zniszczonych części ciała. Jego czarne oczka przypominające lśniące węgielki po spalonym drzewie były wpatrzone w skałę, a sam ssak wyciągnął prawą przednią łapkę między kratami ku samiczce znajdującej się teraz daleko poza jego zasięgiem. Dla Przywódcy może i widok był straszny, ale Skała mogła zauważyć pewien rodzaj smutku w ślepiach dziwnej kreatury zamkniętej w magicznej klatce i wyglądającej jak chodząca śmierć. Nie od dziś jest wiadome, że to pisklęta słyną z większej empatii niż dorośli i lepiej odczuwają nieme prośby innych – w końcu są bliższe czasu, gdy same nie mogły mówić i porozumiewały się tylko gestami.

[Brutalna Łuska]

Ten mały stworek zaczynał coraz bardziej przypominać jedno, wielkie, chodzące nieszczęście. Może i nie był piękny ani nie sprawiał dobrego wrażenia na pierwszy rzut oka, ale bądź co bądź, zwierzak był podobny do zająca. Miłego, puchatego zajączka. Chociaż znowu taki puchaty nie był, można się też było doczepić do tego, czy to aby na pewno był gryzoń.
Jeszcze bardziej zrobiło jej się żal paskudnego zająca. Był teraz w klatce, był sam bo wszyscy od niego uciekali. I nie potrafił mówić. Biedaczysko!
Nadal wprawdzie by go nie dotknęła, ale ciekawość zaczynała przechylać szalę na swoją stronę. Skała, wiedziona ciekawością, zaczęła schodzić z grzbietu ojca. Gdy wreszcie stanęła na ziemi, uważniej przyjrzała się stworzeniu. Podeszła parę kroków w stronę klatki, stając obok przedniej łapy Chłodu Życia. Dlaczego to coś wydawało się takie smutne?
– Czego to stworzenie ode mnie chce? – pytanie nie było skierowane do rzadnej konkretnej osoby. Po cichu sądziła, iż jednak zająć zombie zdoła w jakiś sposób się z nią porozumieć.

[Chłodny Obrońca]

Widząc wystającą łapę z klatki, Chłód nie myślał by ją uderzyć. Po prostu obserwował stworzenie z coraz większym zmieszaniem. Jakaż szkoda, że zwierzęta nie potrafiły się porozumiewać podobnie jak smoki. Westchnął lekko czując jednak nieco większy spokój. Zając był w klatce więc nie zrobi nic jego największemu skarbowi. Wtedy też poczuł jak ten skarb złazi mozolnie z jego grzbietu. Odwrócił głowę zaskoczony by zerknąć na córkę. Ta nie była chyba zbyt pewna siebie, ale każdy wie, że pisklęca ciekawość przezwycięży nawet strach. Chłód obserwował ją, jak podchodzi do stworzenia i ma wyraźnie smutny pyszczek. Zacisnął lekko zęby i opuścił nieznacznie łeb by być bliżej pyskiem Skały.
-Nie wiem słoneczniku ale najwyraźniej to ciebie potrzebuje. Ciężko mi powiedzieć w jakim celu.– powiedział łagodnie, ale nadal czujnie obserwował zwierzę. Może powinien pozwolić córce do niego podejść. Chociaż jeszcze na krok? W końcu stworzenie było w klatce, a Skała mimo bycia tak małą, nie należała przecież do kurcząt. Miała nieco siły no i obok stał jej nieco nadopiekuńczy ojciec. Uniósł łeb i skinął do Skałki.
-Podejdź do niego jeśli chcesz. On najwyraźniej potrzebuje ciebie, może… widzi twoje dobre serce?– powiedział niezbyt wyraźnie na głos. Sam będąc malcem widział wszędzie motyle, zajączki i dobro… niestety życie szybko zweryfikowało jego podejście. Nie mógł jednak zabronić Skale tego co podpowiadało jej serce. Poza tym.. był obok, gotowy do ewentualnego spopielenia zająca. Jeśli jednak mogli mu jakoś pomóc… Chłód miał głęboką nadzieję, że mogą.

[Mistrz Gry.]

A zwierzak czekał i patrzył na Skałę, jakby ta była dla niego nie smokiem, a co najmniej króliczym aniołem. Nie było w końcu pewne, czy króliki nie mają swego własnego boga, a tym bardziej jakichś paranormalnych istot, które zajmowały się przenoszeniem ruszających noskiem dusz do nowych ciał. Gryzoń, będący jakby uwięziony w swym koszmarnym ciele, ciągle wyciągał łapkę ku smoczęciu i patrzył mu w oczka w taki sposób, w jaki mogłaby patrzeć ginąca smoczyca na swe wciąż żywe smoczęta – przepraszająco i błagalnie. Czego chciał królik? Co mogły w tej sprawie zrobić smoki? Ciężko stwierdzić póki smoki nie wykonają kolejnego ruchu, bowiem ze strony zająca nic się nie wydarzyło – patrzył tylko niczym żyjący posąg na Skałę, a tylko jego oczy pokazywały emocje, setki emocji kłębiących się w tym malutkim ciałku.

[Brutalna Łuska]

Młoda smoczyca, coraz bardziej zaintrygowana, przybliżyła się jeszcze trochę do dziwnego zająca. Zwierzak mógł już dotknąć jej długiego, błękitno-białego futra. Stwór coś od niej chciał. Po co to przedłużać, nich już stanie się to, co miało!
Skale wydawało się, iż to coś nie miało aż tak złych zamiarów. Być może chciał coś jej podarować? Albo przekazać w jakiś sposób? Jakiś powód musiał być!

[Chłodny Obrońca]

Chłód przyglądał się uważnie zarówno zajączkowi jak i córce. W razie czego był gotów interweniować. Najwyżej Azyl go zatłucze, że nie dopilnował Skałki. Nie wiedział tylko jak niby miał to zrobić. Przez ten zombie zając ewidentnie czegoś od niej chciał. Do tego te dziwne ślepia. Nie wydawało się, że miał ją zaatakować. Chyba. Czarodziej chciał mu pomóc ale to było nieco trudne, nie znał języka króliczego, a z resztą ten tu chyba nie zamierzał i tak gadać. Wzrok Chłodu był zmartwiony. Bezsilność jaką odczuwał rosła mu w gardle niczym wielka kula której nie mógł przełknąć. Obserwował więc w milczeniu swój największy skarb – swoją córkę. Może rzeczywiście to pisklę musiało pomóc zającowi. Nieco wiary i te sprawy? Samiec nadal było nieco nieufny dlatego jego umysł był gotów by odepchnąć stworzenie jeśli coś zagroziłby Skałce.

[Obnażony Kieł]

Powolnym krokiem od strony obozu Ognia podążała smukła, fioletowa samica. Uważnie rozglądała się dookoła, bo była tutaj umówiona z samiczką Życia. Przekrzywiła delikatnie łeb nie dostrzegając jej. Usiadła w przyjemnie zacienionym miejscu i czekała. Po jej łuskach tylko przebiegały pojedyncze promienie słońca, które było wysoko na nieboskłonie. Było jeszcze dużo czasu na naukę... mediacji. Cóż Mroczna szczególnie bardzo nie lubiła uczyć tej umiejętności ale nie narzekała. Był to przynajmniej pretekst żeby spotkać jakiegoś smoka i porozmawiać. Wlepiła wzrok w miejsce z którego najprawdopodobniej będzie nadchodzić Figlarka i zaczęła myśleć jak powinna przebiegać ta nauka.

[Figlarne Serce]

Figlarka jak to ona przybiegła na miejsce spotkania w radosnych podskokach i natychmiast zbliżyła się do czekającej już na miejscu samicy z Ognia. To było jej pierwsze spotkanie z kimś spoza Życia lub Wody więc była niezmiernie podekscytowana.
– Dzień dobry, jestem Figlarka! – zawołała wesoło, a na jej pysku pojawił się od razu szeroki uśmiech. – Masz prześliczne łuski. – dodała jeszcze nie mogąc się powstrzymać od rzucenia jakimś komplementem, by sprawić jej przyjemność. Usiadła naprzeciwko adeptki przekrzywiając lekko z zaciekawieniem głowę i wpatrując się w nią swoimi dwubarwnymi oczętami.

[Obnażony Kieł]

W końcu jej oczom ukazała się wesoło podskakująca sylwetka. Od razu wiedziała, że jest to Figlarka, bo nikt kogo znała nie miał tak barwnego futra. Kiedy ta usiadła fioletowa kiwnęła do niej łbem.
– Mafrin, Mroczna Łuska. Zwracaj się do mnie jak wolisz. – Powiedziała siląc się na równie wesoły ton. Jednak dalsze słowa Figlarki nieco ją zaskoczyły. Nikt wcześniej nie chwalił jej wyglądu ani nie prawił komplementów.
– Dziękuje. Twoje futro jest równie piękne. – Odpowiedziała trochę niepewnie. Jednak szybko się otrząsnęła, chrząknęła i przeszła do rzeczy.
– Przyszłaś tu na naukę mediacji. Więc może najpierw powiedź co to w ogóle jest i do czego służy? – Zapytała i wlepiła w samiczkę zaciekawiony wzrok.

[Figlarne Serce]

Nastawiła uszu i zastrzygła nimi lekko cały czas uważnie spoglądając na swą nauczycielkę. Słysząc jej słowa zamachała energicznie swoim puszystym ogonem na boki.
– Ja też dziękuję i za to, że mnie uczysz. – powiedziała ciepłym tonem. Zaraz jednak padło pierwsze pytanie, więc młódka zmarszczyła pysk w wyrazie zamyślenia.– W mediacji chodzi chyba o rozwiązywanie problemów, rozsądzanie sporów, dylematów między smokami czy coś takiego. – odpowiedziała w końcu. Heh, rozwiązywanie problemów w danej sytuacji, to brzmiało nader ciekawie.

[Obnażony Kieł]

Uśmiechnęła się słysząc odpowiedź Figlarki. Była ona krótka, zwięzła ale jak najbardziej poprawna. Mimo to przydałoby się coś dopowiedzieć.
– Tak. Ta umiejętność z czasem może ci też pomóc wywinąć się z tarapatów. – Uśmiechnęła się i zamyśliła. Na początku przydałby się jakiś łatwy spór, żeby pomóc samiczce rozruszać umysł.
– Wyobraź sobie taką sytuację. Przechadzasz się spokojnie po łące i nie szukasz zwady. Po chwili słyszysz podniesione głosy i zaciekawiona udajesz się w tamtym kierunku. Spotykasz tam łowcę i jego ucznia, który wciąż jest adeptem. Przed nimi leży żubr, który został pokonany jednym precyzyjnym ciosem. Jednak nie była to rana od pazurów tylko maddary. Obydwa smoki zarzekają się, że to ich magia powaliła zwierze. Z każdą chwilą sytuacja się pogarsza, bo żaden z samców nie chce odpuścić. Jak rozstrzygniesz spór? – Mroczna przekrzywiła łeb i wlepiła w samiczkę Życia ciekawe spojrzenie.

[Figlarne Serce]

– O, to bardzo trudna sprawa... – zamyśliła się. – Może mogłabym po prostu stwierdzić, że upolowali żubra wspólnie i rozdzielić mięso na dwie równe części? Wówczas żaden z nich nie powinien czuć się poszkodowany. – odpowiedziała w końcu spokojnym tonem. Nigdy jeszcze nie miała do czynienia z taką sytuacją, ale zapewne gdyby na takie coś trafiła, to zrobiłaby właśnie tak jak teraz powiedziała. Nie lubiła kiedy ktoś był stratny, najchętniej uszczęśliwiłaby więc wszystkich naraz gdyby tylko było to możliwe. Zastrzygła nieznacznie uszami spoglądając na smoczycę.

[Obnażony Kieł]

Spokojnie czekała na odpowiedź samiczki. Dzień był dość gorący, dlatego dla ochłody wachlowała się uszami. Niestety nie dawało to zbyt wielkiej ulgi.
– Tak... takie rozwiązanie pewnie by zadziałało. Każdy otrzymałby po połowie, więc nie mogliby mieć pretensji. – Mlasnęła jęzorem. Teraz przydałoby się coś trudniejszego.
– Zaproponowałaś smokom swoje rozwiązanie. Adept wydawał się zadowolony i od razu chciał dzielić mięso ale dorosły warknął. Młodzian odsunął się i spojrzał na niego zaskoczony. Mistrz odezwał się do ciebie mocnym głosem. Mówił, że takie rozwiązanie mu nie odpowiada. Żubr miał tylko jedną ranę co oznaczało, że tylko jeden maddarowy twór do niego dotarł. Tylko jeden pocisk był w stanie go powalić. Dorosły dalej nie odpuszczał i twierdził, że to on zabił zwierze i że to jemu należy się całe truchło. – Spojrzała na Figlarkę pytającym wzrokiem. Ciekawe co ta tym razem wymyśli.

[Figlarne Serce]

– Hmm...to już będzie znacznie ciężej. Myślę jednak, że poproszę obydwa smoki o pozwolenie bym mogła zbadać ich maddarę i porównać ją z maddarą znajdującą się w ranie zwierzyny. Każdy z nas ma na pewno indywidualną maddarę, która różni się od innych. Gdyby zaś to nie było możliwe zarządziłabym jakieś zawody, na przykład mały wyścig i ten kto wygra dostaje całe mięso. Albo jeszcze inaczej, powiedziałabym, że albo się podzielą zwierzyną albo sama ją zjem. – odpowiedziała spokojnym tonem. Nastawiła też zaraz czujnie uszy wpatrując się z zaciekawieniem w Mroczną.

[Obnażony Kieł]

Czekając na odpowiedź samiczki Mroczna zerwała źdźbło trawy i zaczęła przekładać je między palcami. Wbrew pozorom było to ciekawe zajęcie, które neutralizowało nudę czekania.
– Pomysł z maddarą jest ciekawy i niespotykany. Szczerze ci powiem, że nie wiem czy tak się da ale z pewnością by to zadziałało. Mistrz adepta nie miałby już do czego się doczepić. Werdykt byłby prawdziwy i musieliby się do niego dostosować. Co do jedzenia zwierzyny to nie radziłabym ci tego robić. Jeszcze bardziej zdenerwowałabyś smoki i nie wiadomo co by wtedy strzeliło im do łba. – Zamilkła na chwilę. Kiedy czekała na odpowiedź Figlarki zdążyła wymyślić swoją wersję rozwikłania problemu.
– Za to ja kazałabym smokom opisać jak uformowali swoją maddarę. Po tym opisie mogłabym zdecydować, który atak sięgnął do zwierzęcia. Bo każda rana jest inna. – Uśmiechnęła się nieznacznie. Przydałby się kolejny problem do rozwikłania.
– No dobrze zostawmy w spokoju tamtych łowców. Teraz będziemy rozmawiać o czymś ciekawszym. Czyli o zakazanej miłości. Powiedźmy, że przywódca wody ma córkę. Ta pewnego słonecznego dnia w czasie wykonywania patrolu na granicy z cieniem spotyka samca w swoim wieku. Oczywiście był to cienisty, który olśniewał urodą. Wodna i cienisty zakochali się w sobie i potajemnie spotykają, bo wiedzą, że ich rodziny nigdy nie pozwoliłyby na ten związek. Były skłócone od wielu pokoleń i każdy z nich marzy o zatopieniu kłów w swoim przeciwniku. Ty jesteś ojcem wodnej. Udało ci się dowiedzieć o związku córki i chcesz go zakończyć. Raz na zawsze. Co zrobisz? Jak wytłumaczysz córce, że cienisty jest dla niej złą partią? – Czekając na odpowiedź dalej bawiła się trawą.

[Figlarne Serce]

– No tak, masz rację. Nie zastanowiłam się nad tym. – zawstydziła się lekko opuszczając uszy. Z kolei problem dotyczący zakazanej miłości speszył ją jeszcze więcej, w końcu była jeszcze zbyt młoda, aby poruszać takie krępujące tematy. A przynajmniej jej samej tak się wydawało, zaczęła nerwowo grzebać pazurami w ziemi nie bardzo wiedząc jak się zabrać do odpowiedzi.
– Yyy...ehm...no to tego... – zaczęła zasłaniając jak tylko się dało pysk ogonem. – C...cór...córeczko, nie mo...m...możesz się...nie możesz z nim spotykać, booo... – znowu się zacięła, nie chciała jednak rozgniewać nauczycielki, więc przełknęła ślinę i wzięła głębszy oddech, aby dalej kontynuować. – W naszym stadzie jest dużo o wiele lepszych samców, którzy mogliby cię bardziej uszczęśliwić, a poza tym on jest brzydki, flirtuje z innymi samicami i ma grzyba na łuskach, o. – dokończyła najszybciej jak mogła i wsadziła do pyska własną puchatą kitę powstrzymując się ze wszystkich sił, żeby nie wybuchnąć nerwowym chichotem. Gdyby była człowiekiem zapewne dodatkowo byłaby teraz cała zaczerwieniona, aż po uszy.

[Obnażony Kieł]

Uśmiechnęła się słysząc odpowiedź Figlarki.
– Nie szkodzi, że się nad tym nie zastanowiłaś. Jestem tu po to żeby cie poprawiać. – Zamilkła, kiedy samiczka zaczęła dukać coś pod nosem. Przysunęła się troszeczkę, żeby zrozumieć co mówi i uniosła wargi w jeszcze szerszym uśmiechu. Nie żeby śmiała się z odpowiedzi samiczki, po prostu nie spodziewała się takiej reakcji! Wysłuchała do końca słów puszystej i chrząknęła cicho. Wróciła na swoją poprzednią pozycję i zaczęła grać. Zrobiła obrażoną minę i podniosła głos.
– Ojcze! Jak możesz być tak okrutny! Nie znasz mojego ukochanego. Jesteś tylko zaślepiony odwieczną żądzą krwi. Pragniesz pozbawić tchu wszystkich członków jego rodziny! Mój cienisty jest najpiękniejszym, najszybszym i najsilniejszym samcem pod barierą! Nie możesz mówić nic o jego wyglądzie skoro nie przyjrzałeś mu się z bliska! Żaden samiec, choćby najważniejszy w naszym stadzie nie dorówna mu w niczym. Nawet nie jest w stanie się z nim mierzyć! A co do flirtów... – Przerwała na chwilę łypiąc na Figlarkę spode łba.
– Nie możesz nic wiedzieć, nie śledząc go. A po co miałbyś to wcześniej robić? Nie miałeś żadnego powodu, więc nie możesz też mieć dowodu! A nie licząc tego wszystkiego on kocha tylko mnie! Jeżeli go nie zaakceptujesz, uciekniemy razem za barierę. Nie poznasz w tedy swoich wnuków! Nie będziesz miał przedłużenia rodu w tych stronach! Znam cię na tyle dobrze, żeby wiedzieć, że tylko to cię interesuje! Albo zaakceptujesz mój wybór albo nigdy więcej mnie nie zobaczysz! – Zamilkła obserwując reakcję samiczki. Na jej pysk znowu wpełznął lekki uśmiech. W końcu zdecydowała się odezwać.
– Figlarko, musisz troszeczkę się wysilić, żeby pokonać moje argumenty. Byłam zdecydowanie bardziej przekonywująca od ciebie. To twoja nauka. Jeśli temat cię krępuję to go zmienimy, musisz tylko powiedzieć. Jeśli możesz to spróbuj jeszcze raz przekonać mnie, że cienisty nie jest dla mnie odpowiedni. – Zaszurała ogonem po ziemi oczekując odpowiedzi.

[Figlarne Serce]

– Przepraszam Mroczna...nie umiem udawać kogoś, kim nie jestem, zwłaszcza samca i do tego ta miłość...Ja, ja się okropnie tego wstydzę, ale już dobrze. Spróbuję jeszcze raz. – odchrząknęła starając się tym razem lepiej wczuć w swoją rolę. – Córeczko, posłuchaj...jesteś młodą, piękną smoczycą i zależałoby mi na tym, żebyś odnalazła prawdziwe szczęście w ramionach kogoś, kto naprawdę jest ciebie godzien. Nie znam twojego ukochanego, ale inni Cieniści wyrządzili już niestety naszej rodzinie wiele szkód. Nawet jeżeli on byłby w porządku, to wątpię żeby jego rodzina tak to pozostawiła. Boję się o ciebie, nie chcę, żeby stała ci się jakaś krzywda. Poza tym mogą na tym ucierpieć zarówno twoi jak i jego bliscy. A co się stanie z waszymi ewentualnymi pisklętami? Czy chciałabyś, aby któreś z nich musiało walczyć kiedyś przeciwko tobie lub swojemu ojcu, bratu czy siostrze? Zastanów się nad tym dokładnie, mam nadzieję, że podejmiesz właściwą decyzję. – zakończyła i wpatrzyła się we własne łapy.

[Obnażony Kieł]

Na wargach Mrocznej pojawił się uśmiech, kiedy słuchała wypowiedzi Figlarki. Pokręciła szybko łbem odrzucając ogon do tyłu.
– Jak dla mnie bardzo się mylisz! Bardzo dobrze wychodzi ci udawanie kogoś kim nie jesteś. Twoje słowa z pewnością dotarłyby do córki tego smoka którego miałaś udawać. Skoro temat cię zawstydza to go zmienimy. – Zamilkła. Wymyślanie tego typu tematów nie było zbyt prostym zadaniem.
– Pomiędzy dwoma stadami wybuchła wojna. W jednym z nich jesteś ty. Niestety twoje stado przegrało i musiało oddać część terenów o które się sprzeczaliście. Niestety tak się złożyło, że twoja grota znajdowała się na skraju tych terenów. Przywódca wrogiego stada karze ci ją opuścić ale ty się w niej wychowywałaś, dlatego nie chcesz tak łatwo odpuścić i chcesz w niej zostać. Co na to powiesz? – Wbiła spojrzenie w samiczkę i czekała na odpowiedź.