Smoki Wolnych Stad

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

• Pojawiła się pod masywnym, rozłożystym dębem późnym wieczorem – nic dziwnego, biorąc pod uwagę jej tryb życia oraz generalną preferencję do chłodu. Dni były ostatnimi czasy bezlitosne. Mimo swojej pustynnej krwi, nigdy nie potrafiła cieszyć się słońcem i ciepłem, jakie oferowało. Jedyne ciepło jakie doceniała w życiu przyszło jej spalić na pożegnalnym stosie, jedno po drugim, w krótkim odstępie czasu.
  
  Nie była w stanie latać. Lewe skrzydło, którego utrata pozbawiła ją życia jeszcze za młodu, teraz było prawie całkowicie pozbawione błony. Był to cios dla jej wywernowego jestestwa, ale nie zamierzała dalej poniżać się i płaszczyć przed fałszywym bogiem uzdrowień. Nie potrzebowała boga by odzyskać sprawność. Zamierzała znaleźć alternatywę, ale nie tutaj. Nie miała już nic do odebrania tutejszym terenom.
  
  Nie była pewna, czy samiec był w pobliżu, więc ciężko i ospale położyła się przy korzeniach potężnego dębu, unosząc rogatą głowę i spoglądając na pnącą się w górze koronę liści, blokującą gwiazdy i księżyc. Westchnęła ciężko, znów zbliżając głowę do ziemi, by ściągnąć z szyi ramię przepasanej przez kolczastą pierś, skórzanej torby. Dużej i ewidentnie ciężkiej. Ułożyła ją tuż przed sobą, muskając ogonem białołuski bok starej hydry – niewiele młodszej od samej Mahvran – która w ciszy wysunęła się z gęstwiny i ułożyła przy smoczym boku, opierając na nim dwie z pięciu długich szyj.
  
  Nie widząc jeszcze Strażnika, wiedźma desperacko walczyła z utrzymaniem normalnego rytmu oddechu.
  Bała się.

• Czy bardziej żałosna mogła być relacja smoka z drzewami, czy z przeszłością, której nawet nie było się bezpośrednią częścią, która była tak pradawna, że nikt nie chciał jej znać? Oboje byli żałośni. Różnica polegała na tym, że Strażnik przywiązany był do czegoś, co cały czas było namacalne i na co mógł chociażby spojrzeć. Ona miała tylko coraz słabsze wspomnienia, nakładające się na siebie nawzajem, przeciążające jej umysł.
  
  Nie potrafili rozmawiać, ale z braku alternatyw i tępego przywiązania, przetrwali ze sobą ponad sto księżyców. Czy nie można było tego uznać za jakąś formę karykaturalnego sukcesu? Wystawiając swoje cierpliwości na próbę przy każdej cholernej interakcji. Doceniała funkcję Strażnika jako toksycznego stymulanta. Zawsze była uzależniona od najgorszych rzeczy. Nie dziwnym było, że idealnie wpasował się w jej wypaczone wymagania.
  
  Spojrzała na płowego roślinożercę, usadzonego w gnieździe. Nie miała nawet sił by zaśmiać się, czy chociażby prychnąć z tego absurdalnego obrazu. Jedynie zanotowała go i skupiła się na czymś innym. Pragmatyzm, pragmatyzm, pragmatyzm. Musiała się go trzymać, jeżeli nie chciała żałośnie rozpaść się na części pierwsze podczas tej rozmowy.
  To ostatnia, przypominała sobie. Potem wszystko stanie się prostsze.
  Co za durna, naiwna kretynka.
  
  Słysząc parodię oficjalnego powitania jedynie wydała z siebie krótkie mruknięcie, na tyle głośne, by usłyszał je pośród cichego szumu listowia.
  - Valar, Quaz. – odpowiedziała, bez rozbawienia, jakby użyła jego pisklęcego miana faktycznie zgodnie z prostym szacunkiem do tradycji swojego stada, a nie po to, by wbić mu szpilę w ucho. Poniekąd tak było. Nie zamierzała go antagonizować na start. I tak wiadomo, że wybitnie uda jej się to wraz z tokiem rozmowy. Jak zawsze.
  
  Nie mówiąc nic więcej, powoli rozpostarła skórzaną torbę, by powoli, niemalże mechanicznie, wyciągnąć z niej gęsty, biały szal z futra kotołaka. Dostała go od Burdiga, wieki temu. A biorąc pod uwagę to, co szal skrywał, uznała za stosownym, by go użyć. Burdig był piastunem. Odpowiednim byłoby, by prezent od niego ogrzewał dwa smocze jaja, które znajdowały się w środku, i które minimalnie odsłoniła, gdy położyła je, wciąż owinięte, przed sobą.
  Nie mówiła nic.

• Przyszło jej wychowywać tylko dwójkę młodych w całym swoim życiu. Syn odszedł, pełen nienawiści do matki i został zarżnięty przez łowców smoków. Córka... Wyrosła na przecudowną w jej ślepiach istotę, ale wybrała życie z dala od Wolnych Stad. Mądrze. Dobrze dla niej.
  Wychodziło więc na to, że córka była sukcesem. Hmpf. Nic więc dziwnego, że i tym razem to samiczce zamierzała wróżyć więcej sukcesów w życiu. Była to oczywiście bardzo durna hipoteza, ale cóż.
  
  Prychnęła cicho, słysząc jego oschły komentarz.
  – Ulotne piękno, jeżeli faktycznie piękno. Chociaż są tacy, którzy traktują popękane i roztrzaskane siłami wykluć skorupy za jeszcze piękniejsze. – odpowiedziała, całkiem ignorując to, że Strażnik wcale nie mówił o pięknie, a jego komentarz zdecydowanie nie miał naprowadzać na taki tok dyskusji.
  
  Pochyliła pysk nad jajami, buchając w nie gorącym powietrzem z nozdrzy, by podnieść ich temperaturę, po czym oparła leniwie rogatą głowę o masywny pień starego dębu.
  – Przypatrz się i zapamiętaj, jak wyglądają, Strażniku Gwiazd. Będziesz się nimi zajmował, więc lepiej, żebyś wiedział, że są twoje, w razie gdybyś zgubił je w gromadzie innych. – powiedziała beznamiętnie w jego kierunku, chociaż z błyskiem słabego rozbawienia w obsydianowym oku – coś, czego i tak by nie zauważył, leżąc nad nią. Z tej perspektywy widział tylko jej czoło.
  
  Oba jaja były praktycznie tej samej wielkości; różniły się tylko odcieniami brązu i komplikacją wzorów na sobie. Jedno z nich zdawało się być obsypane częściowo popiołem, jakby do tego zostały na nim drobinki wciąż tlącego się lekkim pomarańczem żaru.

• Wypuściła ciężko powietrze z płuc, delikatnie chwytając fragment białego szala w palce i poprawiając jego ułożenie, widząc jak zsunął się częściowo z jednej ze skorup. Nie przygotowywała się do tej rozmowy w jakiś specjalny sposób. Nie odgrywała w głowie każdego możliwego scenariusza. Była na to zbyt zmęczona, a i niewiele miała do stracenia. Wszystko co najcenniejsze i tak już straciła.
  
  – Ponieważ tej dwójki nie zabieram ze sobą. – wyjaśniła, patrząc mu nienachalnie prosto w ślepia, z głową cały czas, względnie nonszalancko, opartą o pień drzewa. – Zostają z tobą. Niech mają swobodę samodzielnego zadecydowania o swoim losie. Ja nie miałam takiej możliwości.
  Oczywiście, że miała; twierdzenie, że tak nie było należało zwyczajnie do puli wygodniejszych rozwiązań. Obwinianie świata za uczynione wobec niej przewinienia. Wmawianie, jakoby obarczona była ciężarem oczekiwań przodków. Tak, tak było najwygodniej.
  
  – Uczciwie rzecz ujmując, jaja są cztery. Uczciwym jest też podzielić je po połowie. Dwa pozostają w tym kotle; dwa wyruszają ze mną w podróż. – ciągnęła dalej, wciąż dosyć niezmiennym tonem. Głównie zmęczonym. – W jedną stronę. Nie wracam już tutaj, Strażniku.
  Zamrugała powoli. Jego reakcja, jakakolwiek by nie była, nie mogła mieć już znaczenia. Podjęła decyzję już dwa księżyce wcześniej, gdy wybudziła się ze smoczego snu, który zdołał w końcu ją porwać po serii wysysających z niej siły witalne wydarzeń. To był dla niej ostateczny sygnał do wymarszu.

• Prostota jego reakcji poniekąd ułatwiała sprawę. Nie, żeby spodziewała się, że zacznie dramatycznie wyrywać trawę z ziemi, ściskając ją boleśnie w łapach, aż jego własne pazury rozerwą mu palce.
  Nie chciała utrudniać tego pożegnania. Było ono jedynym, jakie wcielała w życie. Nikt inny nie potrzebował od niej ostatniego słowa. Według Mgieł być może była już martwa; może jej ciało gdzieś gniło. W rzeczywistości jednak na ziemiach Wolnych Stad pozostawiała po sobie tylko łapę, którą odcięła na rzecz mrocznej elfki, którą i tak zamordowano. Łapę, którą zrzuciła później w głębiny Zdradliwego Urwiska, by stało się jednością ze spoczywającymi tam kośćmi.
  Jak się okazywało, pozostawiała też po sobie ohydny spadek w postaci swojego ciała rozdzielonego na dwie nowe części. Ale tego nie musieli jeszcze wiedzieć. Jeszcze.
  
  – Za mrocznymi elfami. Jestem im coś winna. – odpowiedziała neutralnie. – A potem na północ. Po drodze może odnajdę Yrasvellai. Jeżeli nie, sama wrócę w regiony mojej matki i jej matki. Zawsze brakowało mi tamtejszych gór.
  
  Wyciągnęła przed siebie palce prawego skrzydła, stukając lekko złotym szponem o skorupę jednego z jaj.
  – Cekorax. – powiedziała, na tyle wyraźnie, by szanse na niewyłapanie przez Strażnika poprawnego akcentu były jak najbardziej zminimalizowane. Następnie zostawiła drobną rysę w drugim jaju. – Venhedis. Nadaję im imiona, by podtrzymać tradycje przodków Karathasa i Mentis, rodziców Kheldara, ale w twoich łapach pozostawiam ich ukształtowanie. Najważniejsze, by nauczyli się podejmowania własnych decyzji... – przerwała na moment, a jej głos stał się jakoby ostrzejszy. – Ale trzymaj ich z dala od tutejszego panteonu. Zarżnęłabym się mając świadomość, że płaszczą się przed tutejszym fałszem i obłudą.*
  
  Dawała mu więc swobodę w wychowywaniu młodych, ale i tak pozostawiała warunki. Jakże typowo dla niej – dawać iluzję wyboru.

• Nie umknęło jej to, że nie obdarzył jaj większym zainteresowaniem. Nie próbował na nie dłużej patrzeć, o podejściu bliżej nie wspominając. Widziała jednak, jak spięte są jego mięśnie, do tego stopnia że jego sztywna sylwetka była aż nienaturalna.
  Nie zamierzała go pocieszać. Nie potrafiła tego nigdy robić. Wierzyła, że przedstawianie suchych faktów jest najbezpieczniejszą opcją. To, jak samiec sobie z tym poradzi należało już tylko do niego.
  
  – Nie. – powiedziała krótko, acz nie ostro. – Nie sądzę, żebyś faktycznie tego chciał, to po pierwsze. Po drugie, muszę pozostawić tę dwójkę w czyichś łapach. Czyich? Sięgającego Nieba jako iluzorycznego przywódcy? Ołtarza Wyniesionych i jej wyznań? Wygasającego od pięćdziesięciu księżyców Słodkiego Wspomnienia? Narwanego Gradu Skał? Pełnej kretyńskiego, młodocianego idealizmu Malachitowej Nocy? Nie mogę ufać własnemu stadu po tym, jak splunęło mi w pysk i zamordowało Ffranc mimo, że zapłaciłam za jej wolność własnym ciałem. Aby krew Cienia mogła na nowo płynąć pośród Gór Yraio, musi wpierw zostać przez kogoś wychowana, by potem ewentualnie, jeżeli tego zechcą, odzyskać to co do nich należy. Lub, jeżeli nie, po prostu czuwać i żyć.
  
  Poruszyła długim ogonem. Nawet ten ruch ewidentnie przychodził jej z trudem, ale zdołała unieść go i czule musnąć po białej łusce żywiołaka ognia, wciąż spoczywającego przy niej.
  – Otworzysz swój umysł na więź. – ciągnęła dalej, przedstawiając swoją ofertę, pełną swobody i warunków, a jakże. -Mörkvarg, Vídbláinn, Niðhörgg i Zaldrīzes są już poza granicami Wolnych Stad, czekając. Zabieram wspomnienia swojej rodziny, ich czaszki i echa przeszłości. Pozostawiam tobie jednak Ulfhedinna, posiadającego w sobie cząstkę mnie, której po ponad dwustu księżycach nie zdoła się już pozbyć, choćby tego chciał. Będzie wiedział, jak chronić młode. Gdy osiągną piętnasty księżyc życia, wybierze sobie to, z którym zechce się związać na kolejny cykl swojej egzystencji.
  
  Hydra zasyczała cicho, kołysząc jedną z szyj, podczas gdy dwie z pozostałych wciąż opierały się na samiczym skrzydle. Żywiołak był rozdarty między chęcią oderwania się od gasnącej wiedźmy, a pozostania przy niej. Toksyczne przywiązanie, bowiem był przy niej szczęśliwy i nieszczęśliwy zarazem, tęskniąc za czasami gdy parła przed siebie z ogniem w pysku i magią dookoła, z błyskiem kłów rozrywając ciała, z pasją plując jadem. Nie miała już na to sił, a on nie chciał zatracić się w dzielonej przez więź z nią stagnacji. Nie pozwalał mu na to jego żywioł, nieprzewidywalny i zabójczy, nie godzący się na postój.

• Tak, tak, właśnie tak, do cholery. Musiała mówić, ciągiem, nieprzerwanie, *długo*, by po prostu skupić na czymś swój umysł. A skupić nie mogła go na ciszy, czy na wyrazie jego pyska, bo wtedy wszystko szlag by trafił. Szczerze wątpiła by rozumiał, że ta decyzja wcale nie była dla niej łatwa, ale nie zamierzała mu tego tłumaczyć. Nie zamierzała też wmawiać mu, co wobec niego czuła, bo nawet gdyby wypluła mu prosto w pysk pieprzone "kocham cię i żałuję, że muszę ciebie zostawić samego", to i tak by jej nie uwierzył. Po co więc się starać, próbować? Lepiej, by jej nienawidził, by zawsze wspominał ją ze zgrzytem zębów i obrzydzeniem. Lepiej dla niego.
  W jej ślepiach była to łaska, której nie mógłby pojąć, ale lepsza od każdej innej alternatywy.
  
  – A co więcej mam zrobić? – warknęła, unosząc lekko głos. – Duszę się tutaj. Powinnam była odejść przeszło sto księżyców temu, jak nie dawniej, ale zostałam, bo wczepiłeś się w moje życie w momencie mojej największej słabości, skutecznie mnie zakotwiczając. Ale nie mogę już tego robić dłużej. Nie potrafię funkcjonować w miejscu, w którym się wychowywałam, a które teraz zwyczajnie zalano błotem i pluje się na mnie przy każdym słowie. Jestem kurewsko zawistna, ale zamierzam też ratować resztki swojej godności, zamiast całkiem ją tutaj utracić. Odchodzę z szacunku do samej siebie.
  
  Wypuściła blady dym z nozdrzy. Mimo, że mówiła podniesionym głosem, ledwo ruszyła się z miejsca. Jedynie ustawiła łeb bardziej w jego kierunku, aniżeli opierając go na drzewie, tylko po to by oprzeć go na nim znowu, gdy skończyła mówić.

• Cisza, jaka nastała szybko zaczęła ją dodatkowo stresować. Póki co szło jej w miarę dobrze. Nawet, jeżeli ostatecznie podniosła głos, nie została doprowadzona na skraj wytrzymałości. Ale brak rozbrzmiewających słów sprawiał, że była zmuszona jeszcze dogłębniej skonfrontować obecną sytuację, a w głębi duszy, wcale nie chciała tego robić.
  
  Jego pytanie ubodło ją, chociaż było słuszne. Zapewne sama wysunęłaby taki wniosek na jego miejscu, chociaż nie potrafiła sobie siebie na nim wyobrazić. Czy wykorzystała go? Niczym narzędzie? Nie chciała podchodzić do tego w taki sposób, ale poniekąd tak właśnie było. Nie widziała tego jako coś złego tylko dlatego, że przecież mieli *relację*. Bliskość fizyczna powinna być więc w tej sytuacji uzasadniona, nawet, jeżeli jej obecność między nimi była praktycznie żadna – a jeżeli się pojawiała, to tylko w imię jakiegoś wypaczonego testu.
  
  – ... – odetchnęła cicho, konstruując pospiesznie słowa. – Nie ujrzysz tego w taki sposób, w jaki patrzyłam na to ja. Nie powiedziałabym też, że ciebie użyłam w takim... Kontekście. Chciałam po prostu coś jeszcze poczuć, ten ostatni raz. Te całe zobowiązania rodowe, te brązowe skorupy jaj... Wiedziałam, że będą częścią tego, ale moje pobudki były też bardziej samolubne.
  
  Zazgrzytała zębami.
  – Wybacz mi, Strażniku Gwiazd. – powiedziała z wyraźnym zmęczeniem w głosie. – Gdy zawarliśmy nasz układ pod tamtym białym drzewem liczyliśmy, że zdołamy siebie naprawić, ale... Chyba jednak nie jest to realne. Ale doceniam to, co dla mnie robiłeś, nawet, jeżeli moje słowa wskazywały na coś innego.
  I szlag trafił jej plan na chłodne podejście i brak wyznań.

• Nie mogła? Prawy kącik jej pyska uniósł się w lekko sardonicznym, ale i tak ledwo dostrzegalnym uśmiechu. Równie ulotnym jak pojedynczy zryw wieczornego wiatru, który przedostał się przez koronę drzewa i musnął jej ciemne łuski.
  Mogła. Musiała. W ferworze desperackiej, żałosnej walki o podtrzymanie fundamentów przeszłości poświęciła i zgubiła samą siebie. Nie pamiętała, kiedy ostatnio była szczęśliwa. Zupełnie jakby jakiekolwiek pozytywne momenty z jej życia zginęły wraz z Khardahem. Cała reszta życia potem była rozmazana. Jakby w ogóle go nie było. Jakby istniało tylko w wyobraźni, ale nigdy się nie urzeczywistniło.
  Żałowała, że tak nie było naprawdę.
  
  Spuściła na chwilę wzrok, spoglądając na korę drzewa, o które się opierała, jakby linie egzystencji starego dębu stały się nagle najciekaszą rzeczą, z jaką miała do czynienia w przeciągu ostatnich księżyców. Żałosna forma ucieczki, chwilowa, bowiem koniec końców znów musiała wrócić spojrzeniem do rozmówcy. Rozmówcy. Jakby nazwanie go kimkolwiek innym było w tym momencie wyrokiem śmierci dla niej samej.
  – Właśnie to robię. Daję temu szansę na rozwój bez mojego udziału. Dobrze wiem, czym staną się te młode pod moją pieczą, jeżeli w ogóle staną po tej rzekomo zwycięskiej stronie brutalnej statystyki i przeżyją. – znów pogładziła hydrę ogonem po boku. – Nie nazwałabym tego zaczynaniem od nowa. Wręcz przeciwnie, ja zwyczajnie wracam do początków, ale jest to cofanie się. Nie mam na tyle sił i chęci by faktycznie tworzyć coś od korzeni. Wolę wrócić do tych, które są mi znane.
  
  Cichy, podłużny dźwięk; pisk zmieszany z sykiem. Ulfhedinn zadrżał nerwowo, jakby poczuł dziwne ukłucie, po czym wrócił do względnie spokojnego czekania.