Smoki Wolnych Stad

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

//Myślę, że masz znacznie zbyt krytyczne spojrzenie na to co mogłaś zauważyć z jego zachowania, Lillieath. //

Nie. Nikt mu nie będzie mówił jak ma postępować, a już na pewno nie jakieś dwie smoczyce. Pochodził z pustyni, potrafił przeciwstawić się burzy piaskowej, a miałby nie potrafić sprostać dwóm samicom? I niekoniecznie znów chodziło mu o wrogość do nich.
Samiec się zatrzymał i obrócił przez ramię, kiedy zobaczył gotową do odlotu Nade. Znów jego ślepia się przymrużyły, a kiedy znów obrócił się ciałem w ich stronę, jego ślepia nie były już okrągłe, a kryły dziką, wąską źrenicę. Coś się z pewnością zmieniło. Nie było już uśmiechu, a jedynie chłodne postanowienie.
–Możecie zobaczyć drugą stronę rzeczy? Możemy być czymś więcej niż to w co się zamieniliśmy? Widzę w jednej strach, a drugiej rozczarowanie.
Mówił to melodyjnym dźwiękiem, chociaż wcale nie zabawnym. Nie trącał łapkami i nie chciał zabawy, a za to prędzej przerazi kłami...
Stanął raptem ogon od nich i ustawił się w płynnej pozycji gotowości. Czego się mogły po nim spodziewać? Wszystkiego. Teraz nie wyglądał jak przyjemny smok. Jego sympatyczny wyraz pyska został zastąpiony czujnymi i bystrymi ślepiami, a brak uśmiechu na pysku wyznaczał skupienie. Dyscyplina? Co one wiedziały o dyscyplinie? Co one wiedziały o nim samym? On im groził? On je ostrzegał i zrobił to ostatni raz. Bo samice wychowywane bez bliższego kontaktu z samcami nie mogły wiedzieć, że nie należy oceniać Assuremitha z góry, a skoro już widział w ich ślepiach takie ocenianie... No to przecież nie można zawieść ich oczekiwań!
–Wiem czego chcę, w porównaniu do was obu... Chcesz się pastwić nade mną, Lilliath? Boisz się mnie, Nade? Obie macie rację, jednak ja przynajmniej w rozmowie jestem szczery. I nie zamierzam was stąd wypuścić...
Ledwie to powiedział, a doskoczył do nich. Zmęczona jeszcze Lillieth raczej nie stanowiła większego problemu dla wojownika który obrał sobie ją na pierwszy cel. Och nie zamierzał jej robić większej krzywdy, jak po prostu doskoczył pomiędzy nie, zarzucając zadem w bok, a kiedy wylądował, jego ogon poleciał za impetem wprost pod przednie łapy niedawno przybyłej siostry z zamiarem ich podcięcia. Zaraz po tym ataku, Smok rzucił się na Nade, rzucając się tak, aby wskoczyć jej na grzbiet i ją przyszpilić do ziemi, przy okazji nie łamiąc przy tym skrzydła, bo szkoda.
Wszystko to stało się niebywale szybko i zanim się Nade obejrzała, już poczuła na sobie ciepłą łuskę, która całą swoją masywnością na niej spoczywała. W takiej pozycji Nade zbyt wiele zrobić nie mogła, jednak zarazem mogła mieć świadomość tego, że Assuremith mógł już kilka razy ją porządnie podrapać, albo i nawet dotkliwie zranić. On jednak nie użył pazurów. Zamierzał je powstrzymać, a nie bić...
Chociaż zapewne i tak kolejny raz zostanie oceniony jako niewyżyty samiec psychopata, który napada na słabsze samice i je wykorzystuje. Cóż. Jeśli tak ma być... Niech tylko zobaczy i tym razem pogardę Lillieth, która sprowokowała go właśnie do tego ataku.

Pozostało więc powiedzieć czemu tak czynił. Było to spowodowane nie tylko prowokacją ze strony Lillieth, ale również próbą odejścia Nade. A co smoczyca takiego zrobiła, że została obiektem jego ataku? Bał się samotności i choćby musiał wymusić- zatrzyma kogoś przy sobie. To jego sekret i zapewne nawet obie bliźniaczki do niego nie 'zajrzą' i nie zrozumieją jego zachowania. Nie pomogły "prośby", pozostaje tylko siła i choćby złą drogą była- musiał uczynić to czego rodzina go najlepiej nauczyła! Za nim nie było nic- a przed nim jedno. Samice, które pragnął, chociaż czynami swoimi ciągnął się na przysłowiowe 'dno'. Niemniej kto nie próbuje ten nie żyje!

Nadeithscallieth była świadoma, że może stać się jej krzywda. Za każdym razem, kiedy spotykała Assuremith, odczuwała pewne napięcie podyktowane wewnętrznym przeczuciem. Ale ryzykowała. Co miał w sobie ten krwiście-czerwony samiec o oczach jak rażące słońce, że chciała mieć go za sojusznika? Może to, co ich łączyło, czyli egzystencja w całkowicie odmiennych środowiskach? On znał piekło suchych wydm i gorących skał. Ona – zaśnieżone, skute wiecznym lodem szczyty gór.
Słysząc ton z jakim wypowiadał pierwsze zdania, miała wrażenie, że dźwięczy w jej uszach nabierającą siłę groźba. Nim zdążyła się odwrócić i coś odpowiedzieć, zaskoczona ostatnimi słowami: "nie zamierzam was stąd wypuścić", czerwono-łuski samiec doskoczył do nich i stanąwszy między nimi rozdzielił je brutalnie.
Uderzenie w łapy Liliathreven spowodowało, że Nadeithscallieth straciła jakąkolwiek kontrolę nad sytuacją. Uniosła zaledwie jedną przednią łapę, żeby się do niego odwrócić. Co zamierzała zrobić? Pomóc przede wszystkim siostrze. Oddzielić ją od Assuremith. Zasłonić własnym bokiem.
To było już mniej ważne, kiedy samiec w mgnieniu oka odwrócił się w jej stronę. Zamarła na moment w niepewności.
Assuremith, chciała zawołać, ale słowa utkwiły jej w gardle. Pierwszy raz widziała u niego takie spojrzenie. Przekaz w przekazie. Samiec odbił się przednimi łapami i zaskoczył ją wyskakując w powietrze, a potem lądując na jej czarnym grzbiecie. Masywne ramiona rozłożyły skrzydła, które załopotały, kiedy onyksowa samica uginała łapy. Przez może dwie, albo trzy sekundy walczyła o ustanie na łapach. Jej opór nie miał sensu. Jak się można było spodziewać, opadła na brzuch w śniegu, przyduszona przez silniejszego i cięższego przeciwnika.
Nadeithscallieth pierwszy raz była tak okrutnie zniewolona, w dodatku była w bardzo niekomfortowej sytuacji. Ciepło łusek ocierających się o jej grzbiet wywołało nieznane jej do tej pory uczucie bezsilności. Co więcej, wiedziała, że Assuremith mógł być zdolny do jej zranienia. Raniąc ją, mógł zranić też jej duszobliźniaczkę.
Jak znała Lilliathreven, wiedziała, że samica była gotowa do natychmiastowego ataku w jej obronie. Czuła wzbierającą w niej złość i strach. Mieszanina wybuchowa jeśli chodziło o bliźniaczki, Musiała szybko powstrzymać siostrę, nim ta sprowokuje Assuremith do skrzywdzenia ich.
Nie atakuj, siostro!
Okrutna prawda. Atakując członka jakiegokolwiek z zamieszkujących tu stad, mogły sprowadzić na siebie bardzo poważne konsekwencje. I w najlepszym przypadku byłoby to wygnanie za barierę.
Lilliathreven obierała myśli pośpiesznie biegnące od osaczonej siostry. Nadeithscallieth zawarła sojusz, ze Stadem Życia, do którego należał Zwiastun Światła. Gdzieś tam, wiedziała – tak jak jej siostra – że zachowanie samca było podyktowane innymi zamiarami, niż zwykła chęć okaleczenia ich. Bo gdyby chciał je zranić, zrobiłby to dawno, prawda?
Ogon Nadeithscallieth odepchnął ogon Assuretmitha. Przynajmniej tyle mogła zrobić.

Assuremith stał na Nade jeszcze przez dłuższą chwilę patrząc na poczynania Lilliath. Jego nerwy na pewno nie polepszyły sytuacji, ponieważ wpadł w coś, co wojownicy nazywali bitewnym szałem- wtedy przez całe ciało smoka płynie adrenalina i ignoruje wszystkie nieprzyjemności, nawet rany. Spoglądał na uległość drugiej samicy i lekko przymrużył ślepia, jakby spodziewał się jakiejś sztuczki. Niemniej nawet z adrenaliną w żyłach, potrafił ocenić sytuację. Leżąc na boku raczej go nie zaatakuje, a więc czas przejść do nieco milszej części ich spotkania.
Assuremith nic nie powiedział, ale jego krótki uśmiech po słowach samicy po prostu wystarczył, aby wiedzieć co o tym myśli. Czy zamierzał je ranić? W żadnym wypadku i faktem było, że miał już kilka szans na to. A teraz? Teraz zamierzał pokazać im coś innego. Ze spokojnego i ułożonego smoka potrafił się zmienić diametralnie na dzikiego i bardzo gwałtownego samca.
Z jednej strony więc cieszył się, że już po wszystkim- z drugiej czuł niedosyt. Czuł, że jego emocje skumulowane w nim przez adrenalinę- musiały znaleźć upust.
Samiec powoli ściągnął łapy z grzbietu Nade, kładąc je na ziemi po przeciwnych stronach jej grzbietu, przez co z jednej strony docisnął się do jej ciała mocniej, ale pozwolił jej na tyle luzu ile miał pomiędzy swoim podbrzuszem, a ziemią. Niby niewiele, ale jednak pozwalało to na swobodniejsze ruchy niż wcześniej, kiedy dociskał ją do ziemi.
Jego czerwona łuska była cieplejsza, ponieważ krew w jego ciele jeszcze chwilę temu płynęła szybciej, ogrzewając go dodatkowo. Teraz był wręcz przyjemny w dotyku, nie licząc oczywiście łap, które spoczywały w śniegu.
Co dalej uczynił Assuremith? Nachylił się nad łbem Nade, omijając ostrożnie jej rogi, a potem poczuła jego ciepły oddech na poliku. Nie musiała zbyt długo czekać, aby coś mokrego przejechało po jej poliku. A zanim zastanowiła się co to było, samiec już poprawił 'liźnięcie' kolejnym. Z jego pyska nie śmierdziało. No było czuć zapach jego ostatniego posiłku i bynajmniej nie był to nieprzyjemny zapach. W końcu mandarynki tak brzydko nie pachną, prawda? Następne co uczynił to delikatne ocieranie się łuską o jej grzbiet, drapiąc ją nieco, a zarazem ogrzewając całym sobą. Jego liźnięcia jeszcze kilkukrotnie poprawiły się 'biegnąć' z pyska samicy na jej szyję, a potem na grzywę, którą samiec przeczesywał pyskiem, zarazem uważając na to, aby rogi samicy nie wybiły mu ślepi....
Hola! a co z ich pójściem do jakiejś groty? Samiec był na tyle pobudzony w tej chwili, że nawet o tym zapomniał...
Ah, a Lillieth na razie musiała po prostu na to patrzeć, ale jeśli były na prawdę duszobliźniaczkami to jedna odczuje uczucie drugiej.

Spokój. To co mogło je uratować, to trzeźwe myślenie. Nie emocje, uniesienia. Opór.
Nadeithscallieth patrzyła na siostrę, która kładła się na śniegu. Jej uległość, poddanie, które nigdy wcześniej nie czuła tak wyraźnie. Dopóki nic nie groziło jej siostrze była gotowa znieść wszystko, chociaż może uległość wobec Assuremith nie będzie znowu taka straszna?
Nie spoglądała do góry, choć jej zmysły były teraz wyczulone na każdy, nawet minimalny, ruch samca, będący zarazem decyzją o ich dalszym losie.
Poczuła, jak ucisk na grzbiecie słabnie. Najpierw z lewej strony, a potem z prawej, gdy samiec stawiał łapy po dwóch stronach jej ciała i jeszcze bardziej do niej przylgnął. Tym razem już całym brzuchem i piersią. Jej delikatny, ale zarazem mocny, wyrzeźbiony zbitymi mięśniami, czarny grzbiet, został przykryty przez szeroką, miękką łuskę, emanującą gorącem.
Onyksowa samica ani na moment nie podnosiła się ze śnieżnej kołderki, nawet gdy Assuremith podarował jej troszkę więcej swobody. Tęże swobodę i tak samiec zagarnął tylko dla siebie. Ocierając się o jej drobną łuskę, która ze względu na swoją miękkość stanowiła tylko marną imitację pancerza.
Ciepło rozchodzące się od szczytu grzbietu było nawet przyjemne i przez sposób jego przekazania – w tej formie intrygujące. Rozluźniła mięśnie, żeby pozwolić tej fali popłynąć dalej i nie przegapić ani jednego receptora na i pod skórą.
Samica delikatnie zmrużyła oczy i uniosła głowę wyżej wyginając masywną szyję. Koniuszek jej ogona kołysał się na boki, lekko uniesiony do góry.
Lilliathreven czuła słabnący strach Nadeithscallieth. Czyli jak dotąd wszystko było dobrze.
Zerknęła kątem złotego oka na pochylający się nad jej pyskiem czerwony łeb samca. Z bliska był jeszcze większy i groźniejszy, ale starała się na tym nie skupiać. Nie tylko Nadeithscallieth, ale także jej siostra, potrafiły spojrzeć teraz na samca z szacunkiem, którego oczekiwał.
Gdy różowy język samca zetknął się z jej policzkiem samica wstrzymała powietrze. Zapach mandarynek nie był dla niej obcy, ale i tak wywołało to u niej zaskoczenie, bo spodziewała się poczuć coś innego od tak dobrze zbudowanego samca, którego naturalną dietą powinny być wyłącznie krew i mięso.
Zaciekawienie, które zatliło się w jej oczach, zgasło od razu, kiedy liźnięcie zostało poprawione. Sunący po jej policzku mokry, ale ciepły język uspokajał samicę. Zgięła szyję w nasadzie głowy pochylając łeb do dołu.
Odchyliła łeb w prawo i wyciągnęła go do pyska Assuremith, który zajęty był zabawą jej grzywą. Uciekła mu nią wykonując ten manewr. Zabrała samcowi obiekt jego nieokrzesanej zabawy i całkiem nieumyślnie zaczepiła czubkiem lewego rogu o jego podbródek. Nie zrobiła mu krzywdy, ale gdyby się bardziej rozpędziła, mogłaby mu zadać poważną ranę. Te rogi były bardzo niebezpieczne, tym bardziej, że siostry posiadały ich aż dwie pary.

Była to pewna doza zaufania, kiedy podłożył łeb w tak niebezpieczne miejsce. Na chwilę szybko cofnął łeb, jakby w obawie przed jakimś atakiem, jednak dopadł dość szybko znów do grzywy Nade i jak po ubitej drodze, zaczął się kierować łbem coraz to niżej, nadal będąc w okolicy grzywy, czasami ją liżąc, a czasami ją po prostu podgryzając. Działo się tak długo. Całe ciało samca coraz bardziej ocierało się o samicę, a w miarę schodzenia w dół, jego ruchy stały się bardziej pobudzające w okolicy zadu Nade- Hah, no przecież widać, że się samiec zna na tym co robił. Nie były jego pierwszymi i zarazem nie okłamałby ich w tej kwestii, gdyby zapytały. Pożądanie? Tak, właśnie w to jego uczucia zaczynały się zmieniać. Łaknął tego, łaknął ich i nie zamierzał zrezygnować, porzucić swoje rosnące uczucie, a za to zamierzał je wypełnić. Czy była w tym miłość? Nade zawsze podobała się Assuremithowi, a jej siostra to przecież jej kopia. Może nie pokochał ich jeszcze jakby to miały być jego przyszłe Jiwah, ale nic nie wskazywało na to, aby to uczucie nie miało rozkwitnąć w parę księżyców.
Kątem ślepi przyglądał się drugiej siostrze i zauważył u niej coś co w duchu mu się nie spodobało. Smutek? Zaczął wierzyć, że to przez jego wybryki, ale nawet nie zamierzał reagować na to. Nie teraz, czas na pogaduszki będzie później... Kiedy łapy Assuremitha podczas pieszczoty, która kierowała go do zadu stanęły już za zadem, odskoczył od niej pozostawiając ją na jakiś czas samej sobie.
Lilliath może odczuwała to co jej siostra, jednak zupełnie czym innym było czuć też obecność samca. A może jej to wręcz poprawi humor, a może będzie kompletnie bierna przy wszystkim co robi? Pozostało mu sprawdzić tylko jej reakcję na niego samego...
–Fanuilos Jiwah aglar~
Rzekł, zbliżając się do uległej siostry, która zapewne nie rozumiała jego gardłowych słów, które pochodziły z pustyni. Wypowiedź była jednak pełna ciepłego uczucia, a więc z pewnością nie były to obraźliwe słowa...
Dobrnął do niej w moment, przecież niewiele dzieliło jedną siostrę od drugiej. Zbliżył się do niej od przeciwnej strony, opierając swoje łapy na jej barku, łbem sięgając aż do pyska, aby teraz ona mogła poczuć jego 'pocałunki'. Teraz Lillieth mogła wyczuć od niego zapach mandarynek. Jego ciężar(nie, nie ciężar. On po prostu oparł się przednimi łapami, ale nie dociskał ich do jej ciała) był niewielki, ale robił coś innego niż Nade. Jego pazury zatopiły się w bujnej grzywie i delikatnie 'ubijały' ciało samicy, 'zamykanąc' pomiędzy pazurami grzywę, i odsuwając łapę, powoli je puszczał. Taki 'drapiący' masaż trwał dłuższą chwilę, ale jeśli faktycznie obie siostry czuły to samo, to owy masaż był tylko końcówką jego mniej 'intymnego' planu.
Reszta zależała już tylko od tego jak bardzo samice mu uległy i jakie przy tym miały odczucia. Reszta bowiem była już sprawą tylko pomiędzy tą trójką.

Nadeithscallieth nie oponowała przeciw pieszczotom skierowanym na jej grzywie. Twarde dość, sztywne włosie uginało się pod naporem języka. Zwykle stało w pionie, ale od śliny i wilgoci opadało jej na szyję – za czym nie przepadała, ale biorąc pod uwagę okoliczności, była w stanie to jakoś przetrawić. Cóż... Doprowadzenie jej do porządku zajmie jej trochę czasu, ale nie to jej było w głowie.
W miarę jak samiec zsuwał się w dół, jego pocieranie się szczególnie podbrzuszem rozgrzewało jej grzbiet na wysokości zada. Miała wrażenie, że zaraz zapłonie jej od tego łuska, ale to może przez rosnące podniecenie, czego efektem było nawet małe odchylenie ogona u jego nasady i uniesienie go.
Nadeithscallieth obróciła swój łeb, żeby spojrzeć kątem oka na Lilliathreven, z którą jak przez mgiełkę wciąż utrzymywała swój emocjonalny kontakt. Nie było jej trudno rozszyfrować zachowanie siostry.
Nie ważne, co się wydarzyło. Ważne, że Assuremith domyślił się, że coś jest nie tak i pozostawił na chwilę Nadeithscallieth.
Uwolniona na chwilę mogła poderwać się i uciec. Nawet z siostrą. Zostawiłyby samca samego sobie i mogły go unikać, ale obie samice już wiedziały, że byłaby to wielka strata. Dla niego i dla nich.
Z lekkim strachem, a może i zniecierpliwieniem – na pewno zniecierpliwieniem – obserwowała uważnie poczynania samca względem jej najdroższej siostry.
Przymrużyła złote oczy spinając mięśnie na grzbiecie, gdy samiec wywołał dreszcz u jej duszobliźniaczki. Obie samice były chyba gotowe na przyjęcie samca...

Assuremith w końcu skończył swoje polowanie, które skończyło się nieoczekiwanie szybko. Przez złą pogodę musiał jednak skorzystać z własnych zapasów jedzenia, a więc wezwał jabłka i minotaura.
Następnie w tym zimnie przypalił ogniem jedno i drugie, a następnie zjadł wszystkie owoce (2/4 owoce) i większą część minotarua(2/4 mięsa). Po skończonym posiłku odesłał resztę zwierzęcia do leża, a sam po prostu ruszył dalej, aby poszukać przygód... albo raczej swojej Jiwah...
zt

Pisklak patrolował tereny wspólne. Jak zwykle, jak prawie każdego dnia.
Wrzos była leniwa, ale tak przywykła do truchtania, że nie był to już dla niej żaden wysiłek. Bo i czemu? Tylko trochę przebierała łapkami, lekko podskakiwała, a i ogon skakał zabawnie do rytmu – same przyjemności!
Tym razem przywałęsała się na Bliźniacze Skały, stwierdziwszy, że jeszcze tych terenów sobie nie pooglądała. A jakże miło się zaskoczyła!
Dotarłszy do małej łączki, Wrzos rozejrzała się po niej ciekawie. Słońce odbijało się od niektórych skałek, które lód nabłyszczył niby lakier. Były one rozsypane, tu i tam, mniejsze i większe i... o. Jakie pomarańczowe. To chyba nie skała.
Mała podeszła żwawo, bez strachu, do skulonego smoka, już po drodze łapiąc jego zapach. Wpierw obejrzała go całego, kręcąc łebkiem, aby sobie poszerzyć kąt, z bezpiecznej odległości i zza skałki. Ale ta kulka futra jej nic nie mówiła, ani jej nawet nie widziała!
Kilka kroków bliżej. I usiadła, zaraz obok. Mała, biała łapka została położona na ogonie obcego smoka, nie opierając się nań – tylko dla uczynienia kontaktu fizycznego. Dotykała kity samca, która owijała się wokół jego przednich łap, a więc mogła mu też spojrzeć w ślepia.
– Nie zimno ci tu leżeć? – spytała, jak gdyby nigdy nic.

Mała pożegnała ogon miękkim przesunięciem łapki po równie miękkim futrze. Ach! Nie było już ogona!
Zostało jej za to zaproponowane... legowisko? Wrzos jeszcze nigdy nie próbowała leżeć w śniegu, no, chyba że tylko połową ciałka, mając resztę na ciepłym ogonie opiekunów. Ale nie omieszkała spróbować. W jednym susie znalazła się w środku dołka, w locie obracając się o kąt prosty, żeby lepiej widzieć obcego samca. A potem ułożyła się weń, owijając się ogonem i przykrywając skrzydłami. Machnęła przed sobą końcówką ogona, jakby ją chciała pokazać futrzastemu. Końcówka była sina i brakowało na niej kilku łusek.
– No może trochę cieplej niż normalnie. Ale patrz! Od tego już nie lubię śniegu! – poskarżyła się, po czym schowała koniec ogona między dwie przednie łapki.
Posłuchała go chwilę. Jedyne, co sobie mogła wyobrazić, to lodowe jaskinie w których siedziały smoki z odmrożonymi ogonkami. Ale nie chciała komentować, widząc, że Wodny też nie oczekuje odpowiedzi. Na drugie pytanie uśmiechnęła się za to wesoło i nagle z leżenia podskoczyła, stając na równe łapki. Jej ogon świsnął w powietrzu, wracając na tył jej ciała.
– Tak! Głównie wiedzy! – zawołała piskliwie, nie kryjąc buzującego entuzjazmu.

Zmarszczyła brwi, gdy na jej ustach wymalował się zawadiacki uśmieszek. Och, będzie okazja się popisać! A przecież była nie najgorszą atletką.
Stanęła na chwilę w pozycji gotowej do biegu, znieruchomiała, niby rzeźba. A potem wybiła się tak gwałtownie, że przeleciała nisko nad śniegiem prawie pół ogona. Rozpoczęła szaleńczy sprint po śniegu, pomagając sobie pazurami utrzymać przyczepność. Robiąc spory łuk, wbiegła za grupę skałek rozrzuconych na polanie.
Zniknęła smokowi z oczu. Ale trwało to tylko dwa mrugnięcia.
W pierwszym mrugnięciu było słychać jeszcze bieg.
W drugim mrugnięciu było słychać odbicie od ziemi.
Nagle wyłoniła się zza jednej z pobliskich, dość wysokich skałek, wylądowała zgrabnie na jej szczycie i wybiła się wysoko w górę, trochę tylko do przodu.
Narobiła sobie tyle wysokości, że dzięki silnemu zarzuceniu łba i ogona zdołała przekoziołkować w powietrzu jako skulony, biały kłębek, by zaraz nad ziemią rozprostować się i wylądować elegancko. Przypadła brzuchem nisko, trochę wpadając w śnieg, który rozniósł się w kilku drobinkach na boki. Impet był duży i Wrzos sama siebie pytała, czemu się na to porwała, ale nic na zewnątrz nie okazała – uśmiechnęła się tylko wesoło, unosząc się i patrząc na nieznajomego z samozadowoleniem malującym się w ślepiach.

Mała już miała zacząć z entuzjazmem opowiadać samcowi, jak to ona się nauczyła zginać łapy tak, żeby lądować bez bólu i jak to się trzeba okręcić żeby nie wylądować na plecach i nie połamać skrzydeł, ale gdy tylko otworzyła pysk spostrzegła, że ten szykuje się już do czegoś. Zamknęła szybko szczęki i z uwagą przyglądała się, jak Wodny używa skrzydeł, żeby podfrunąć tam, gdzie ona wcześniej z wielkim trudem wskoczyła. I to bez większych problemów...
– Bez przesady! – odkrzyknęła mu z uśmiechem, mierząc wzrokiem skałę... Z góry wydawała się trochę niższa, niż teraz z tej żabiej perspektywy.
Znów miała okazję podziwiać manewry nieznajomego. Ach! Ona się prawie zabiła po tym swoim salcie z tak wysoka, a on tak sobie po prostu rozłożył skrzydła i...
– Aaach... Apsik! – kichnęła nagle od zawirowań powietrza spowodowanych lądowaniem.
Odchrząknęła potem, nabierając haust powietrza. Co to w ogóle było? Nie zdarzało jej się kichać za często! Miała jednak w czasie tych czynności moment, aby pomyśleć o tym, co się właśnie stało... Bo ona by tak chciała polatać, tak w sumie.
– Hej, a nauczysz mnie latać jeśli ci pokażę, jak się skacze? – wyskoczyła nagle, rzucając entuzjastyczną propozycję.

Pisklak zaniósł się perlistym śmiechem, który już nie brzmiał tak pisklęco, jak można by się tego po niej spodziewać.
– Świetnie! – odparła mu, w ogóle nie kryjąc entuzjazmu. – Wrzos.
Skakała wręcz w miejscu, ciesząc się na nadchodzącą naukę. Była to cudowna okazja, żeby się pochwalić wiedzą. A że ma do tego sama jeszcze się czegoś na koniec nauczyć? Życiowa szansa!
– I tak tak myślałam! Najpierw ja ci pokażę, bo ja skakałam pierwsza, a ty dopiero potem latałeś – przedstawiła swą myśl głosem, który brzmiał, jakby miała to być jakaś błyskotliwa idea.
– No to, ej. Najpierw kucnij. Uginasz łapy jak do biegania, ale mocniej, tylko żeby ci brzuch nie wpadał w śnieg. No i ciutkę szerzej musisz rozstawić łapy, żeby pewniej stać na ziemi – mówiąc to, sama zademonstrowała ruch, po czym kontynuowała, wciąż pokazując to, co mówiła. – Musisz tak samo sobie schować skrzydła i trochę łeb obniżyć. Ale ogon za to trochę w górę! I w miarę wyprostowany, nie?
Wrzos zerknęła na Lisa, sprawdzając, czy poszedł w jej ślady.