Grota za wodospadem

[Wilcza Pani]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

To, że Szkarłatny przyjął jej nieme zaproszenie i usiadł było... Miłe. Faolitiarna nie umiała tego inaczej opisać. Po prostu zrobiło się jej przyjemnie. Trochę jakby obok niej położyło się drugie ognisko. Taka bliskość była nowością. Fao nie znała wielu smoków, a te które znała respektowały swoją przestrzeń osobistą. Jasne, okazjonalny szturchaniec czy łapa na ramieniu – to było jej znane. Dotyk na policzku, uścisk – to pamiętała z pisklęctwa. Nie za dużo, w końcu Heulyn wybrała się na swoją wielką wyprawę w nieznane gdy jej drugorodna miała zaledwie trzy księżyce. Od tego czasu... Hmm, ostatnim bliskim kontaktem była chyba jej sprzeczka z Porywistym. Skrzywiła się lekko i odegnała to wspomnienie, nie chcąc psuć sobie nastroju poczuciem winy.
– Nowy Przywódca? To rzeczywiście nowiny... Kto to? – zapytała, obracając łeb w prawo i patrząc na Szkarłatnego. Z tego co wiedziała, ostatnim Przywódcą Wody był Ciche Wody. Ojciec Szkarłatnego. I Lazurowej. Może kogoś innego też, tego już nie wiedziała.
Bacznie przyjrzała się samcowi, próbując ustalić jego wiek. Mógł być kilka księżyców młodszy od niej... Może około czterdziestu? Zakładając się że wykluł się gdy jego ojciec miał trzydzieści księżyców... Ciche Wody z pewnością nie był już młody. Pewnie musiał ustąpić stanowiska. – Twój ojciec wybrał swojego następcę czy urządziliście głosowanie?
Na następną odpowiedź Szkarłatny potrzebował więcej czasu. Fao nie była już tak niecierpliwa jak kiedyś, toteż powstrzymała się od zapełniania ciszy i w milczeniu przyglądała się samcowi. Miał jaśniejsze łuski wokół ślepi, układające się we... we wzorki? Ładnie to wyglądało. Podkreślało kształtne łuski i kolor oczu.
– Mhm – mruknęła, nadal skupiona na oglądaniu pyska Wodnego. Po chwili potrząsnęła łbem i zamrugała, skupiający się na tym co mówił Szkarłatny. – O, Czarodziejką! To jak ja... Ale ty, Piastunem? – urwała na moment. – Patrz, wymyśliłam sobie że szkolisz się na Wojownika. Piastun... Jesteś pierwszym jakiego znam! Nie mamy żadnego w Cieniu. To stosunkowo nowa ranga, czyż nie?
Ponownie przyjrzała się samcowi, skupiając się na otaczającej go aurze spokojnej pewności. Jako nauczyciel i opiekun, takie coś się przydaje. Uśmiechnęła się półgębkiem, wyobrażając sobie gromadkę piskląt tłoczących się wokół brązowołuskiego. Miły obrazek.
– Zaraz, zaraz. Skoro jesteś po mianowaniu, to zgubiłeś kolec! Jak cię teraz zwą?

[Rwący Wicher]

W skupieniu wysłuchał uwag swego nauczyciela. Pomimo rozdrażnienia z powodu niepowodzenia, nie zamierzał tak łatwo poddawać się. Wskazówki, które uzyskał pozwoliły mu nieco lepiej zrozumieć działanie Madarry. Tym razem o wiele szybciej udało mu się wyciszyć umysł. Zastosował te same techniki i sposoby, co przed chwilą. Uspokoił swój oddech, wyczyścił umysł ze zbędnych myśli i ponownie zabrał się do pracy. Wyobraził sobie kulę z zagęszczonego powietrza, ale na tyle zagęszczonego, aby utrzymało w środku ciecz w tym wypadku wodę. Grubość ścian kuli wyobraził sobie jak ¼ jego szponu, natomiast średnicę ustalił na ¼ długości jego łapy. Dodatkowo wyobraził sobie, że jest przezroczysta, gdyż w ten sposób łatwiej będzie mu ocenić czy jego dzieło wytrzyma umieszczenie w nim wody. Kiedy uznał, że kula jest wystarczająco wytrzymała zaczął umieszczać w niej wodę. Na początku była jak każda inna spotykana w każdym zbiorniku wodnym. Następnie zaczął powoli zmieniać jej kolor. Wybrał kolor jasnozielony, gdyż często widywał jakieś rośliny na powierzchni wody i dobrze w pamięci utkwiło mu, jakiej barwy wtedy jest woda. Kiedy już kolor był gotowy zabrał się za sprawianie, aby ciecz byłą cieplejsza. Zwiększał jej temperaturę stopniowo cały czas dbając o szczelność i stabilność kuli oraz o pozostałe elementy odnoszące się do samej cieczy. Kiedy temperatura była wyższa o parę stopni i wodę uznać można było za ciepłą zabrał się za nadanie jej zapachu. Miała przypominać ona zapach ziół, z którymi miał mnóstwo do czynienia, jako że jego matka byłą Uzdrowicielką. Nic dziwnego, że doskonale wiedział jak one pachną. Kiedy już wszystko było gotowe przeniósł swój twór przed pysk Chłodu, aby ten ocenił jego pracę i starania.

[Kruczopióry]

// Wybacz, że tak długo, po prostu totalnie o Tobie zapomniałem xP.

Przechadzał się powoli, jak to miał w zwyczaju, spokojnie spacerując przez tereny wspólne – wiele ostatnio w jego życiu się zmieniło, a być może... zmieni się jeszcze więcej. Przywództwo – to, o które tak walczył swego czasu bezskutecznie, a które prawdopodobnie teraz samo spadnie na jego barki. Ale czy narzekał? Nie, wręcz przeciwnie; z dawnych błędów mógł wyciągnąć wiele lekcji. Choć czy skutecznie...?

A skoro o lekcjach mowa – no właśnie: wchodząc do groty, aby na moment skryć się przed zimnem, spostrzegł w niej sylwetkę Porywistego. Nie znal tego smoka, kojarzył go jedynie z ceremonii – może wiec nadszedł właściwy czas, aby ten fakt zmienić...? Nie mówiąc więc nic, zaczął zbliżał się ku adeptowi – dudniące echem w jaskini kroki zdradzały czarodzieja wystarczająco.

[Rwący Wicher]

No tego nie spodziewał się. Tak był pochłonięty swym zadaniem, że niczego nawet nie zauważył. Nim się zorientował jego dotychczasowego nauczyciela nigdzie nie było. Zamiast tego usłyszał kroki od wejścia i w tamtym kierunku skierował swój wzrok. Jakież było jego zdziwienie, gdy zamiast Chłodu jego oczom ukazał się nieznajomy smok z Ognia. Pomimo zaskoczenia, ani na chwilę nie stracił na skupieniu. Teraz to Czarodziej mógł w pełnej okazałości zobaczyć czerwonołuskiego prawie, że dorównującego swymi rozmiarami Heluyn, w dodatku utrzymującego przed sobą dziwną kulę wypełnioną jakaś cieczą. To byłą ta sama kula i ta sama substancją, którą kazał mu niedawno jeszcze tu obecny jego nauczyciel. Dorosły samiec mógł ujrzeć kulę z zagęszczonego powietrza o rozmiarach ¼ łapy porywistego. Grubość jej natomiast wynosiła ¼ jego szponu. Dodatkowo byłą przezroczysta i wypełniona. W tym przypadku była to woda o temperaturze parę stopni wyższej niż to ma miejsce w jakimkolwiek zbiorniku. Różnił ją od tej z rzek czy jezior kolor i zapach. Tak prawdą jest, że ciecz znajdująca się w kuli była koloru jasnozielonego oraz pachniała ziołami. Młodzik chciał coś powiedzieć, ale nie potrafił nawet wypowiedzieć jednego konstruktywnego słowa. Powinien się jakoś bronić z powodu tej absurdalnej sytuacji, ale zupełnie jakby zapomniał języka w pysku. Jedynie tak stał i gapił się z lekko rozszerzonymi ślipiami w Kruczopiórego.

[Kruczopióry]

// Ale bez przesady, rozwiąż to jakoś logicznie, że przez niedokończoną naukę Porywisty zaczął próbować sam czy coś, takie zniknięcie to chyba za bardzo science-fiction xD.

Otworzył szerzej ślepia... i uśmiechnął się. Pokiwał delikatnie łbem, przytakując i jednocześnie podchodząc nieco bliżej smoka. A tego skupienie najwidoczniej nie poradziło sobie z obecnością obcego – kula znienacka zniknęła tak nagle, jak nagle jeszcze chwilę wcześniej się pojawiła, nie pozostawiając po sobie choćby śladu! Trudno jednak, aby dopiero co uczący się maddary adept zapanował nad tak skomplikowanym tworem na dłużej, czyż nie...?

– Czyżbyś ćwiczył...? – zapytał czarodziej, stając naprzeciw młodego. Ponieważ w jaskini było ciemno, jednocześnie wymyślił drobne, złote światełko, w które tchnął maddarę, aby blado, nie oślepiając samców, rozjaśniło okolicę. Teraz mógł dostrzec błyszczące, czerwone łuski w pełnej okazałości; towarzyszący mu zapach znał. Zresztą nawet gdyby nie znał Kaliny, szybko domyśliłby się za sprawą woni ziół, iż młody często ma kontakt z jakimś uzdrowicielem.

– Witaj, jestem Kruczopióry. Mozę potrzebujesz w czymś pomocy? – zapytał niedyskretnie, przysiadając na zadzie przed młodym. Ogon owinął wokół swego ciała i wpatrywał się bacznie w jego sylwetkę, lustrując ją od stóp do głów, jakby z postawy próbował odczytać, z kim ma do czynienia. Choć o tym zapewne najlepiej się przekona zaraz; teraz z uśmiechem po prostu obserwował samca.

[Rwący Wicher]

Rzeczywiście to wszystko było ponad siły młodzika. Zanim pojął, o co w tym wszystkim chodzi jego kula zniknęła. Prychnął ze złością na samego siebie, że tak łatwo pozwolił się zdekoncentrować. Minęła chwila nim opanowawszy się i on usiadł naprzeciw nieznajomego. Po czym przez dłuższą chwilę przypatrywał się mu badawczo. Po woni poznał, że pochodzi z Ognia, a po ilości Maddary zgromadzonej w nim oraz po tym pokazie ze światełkiem uświadomił sobie, że ma do czynienia z kimś takim samym jak jego mistrz.
– Jesteś Czarodziejem.
Bardziej to stwierdził niż zapytał.
– Jestem Porywisty. Tak ćwiczyłem tutaj z moim mistrzem. Niestety tak pochłonęło, że nawet nie zauważyłem, kiedy musiał wyjść. Ba nawet nie zwróciłem uwagi jak zapewne mnie o tym informował. Byłem tym tak pochłonięty aż do teraz.
Po czym przez kolejną chwilę w milczeniu obserwował dorosłego samca nad czymś intensywnie myśląc.
– Jeżeli chciałbyś mnie uczyć magii to rzeczywiście potrzebuję pomocy.
NA tym skończywszy siedział naprzeciwko obcego nerwowo kołysząc ogonem na lewo i prawo jednocześnie szurając nim po podłożu.

[Kruczopióry]

Kruczopióry uśmiechnął się nieznacznie – a uśmiechnął się szerzej, gdy usłyszał dalsze słowa młodzika. Ach, więc się nie pomylił! Nauka magii...? Cóż, Porywisty będzie nie pierwszym i nie ostatnim. Ale...


– Chętnie ci pomogę – stwierdził, mrugnąwszy porozumiewawczo ślepiem. – Tylko mi nie ucieknij jak poprzedni smok, którego tak uczyłem, wspierając w ćwiczeniach... Znaczy... No, nie bój się. Nie ma czego. Ale jest... zobaczysz – mówił nieco chaotycznie, czemu towarzyszyło wyszczerzenie kłów. Uważnie wlepiał ślepia w młodego, zastanawiając się przez moment, od czego zacząć. bo jednak coś ten malec już wiedział... Ale co?

– Widzę, że już umiesz przelewać maddarę, ale nie do końca nad nią panujesz – stwierdził po chwili, nie odrywając ślepi od adepta. – Więc przejdziemy do ruchu; wyobraź sobie tę samą kulę, którą widziałem, wchodząc do groty, tak prościej, niż żebyś miał się skupiać na zupełnie nowym tworze. Aby zadbać o ruch, musisz nadać swojemu obiektowi właściwości nieco inne niż przy zwykłym tworzeniu – zaznaczył. – Musisz mu powiedzieć, co ma uczynić; musisz w wyobraźni dokładnie widzieć, jaką drogą ten twór będzie zmierzał, musisz nadać mu precyzyjnie prędkość, pokazać trasę i pilnować, aby siła rozpędu nie odebrała mu kształtu. Dla ułatwienia możesz sobie wyobrazić, lecz nie materializować coś, co ukazywałoby ci drogę, na przykład prostą gałąź. Spróbuj – zachęcił, uśmiechnąwszy się. Pisklak chyba rozumiał już podstawy maddary – jak jednak poradzi sobie z ambitniejszym zadaniem?

[Rwący Wicher]

W ciszy i skupieniu wysłuchał wszystkiego, co miał do powiedzenia ognisty. Jeżeli cos go zaniepokoiło w jego wypowiedzi lub gestach to nie dał tego po sobie poznać. Jedyną odpowiedzią na jego słowa było kiwnięcie głową na znak zgody. Uznał, że w takiej sytuacji lepiej będą przemawiać czyny niż słowa. Dlatego też zabrał się pieczołowicie za przygotowania. NA początku zadbał o swój umysł, który był odpowiedzialny za skupienie i koncentrację. NA początku wycisz go powoli pozbywając się z niego zbędnych myśli. Krok po krojku całą zwalniającą się przestrzeń zastępował Maddarą i jej kontrolą. Ponownie wyobraził sobie przezroczystą kulę z powietrza. Rozmiarami i gabarytami byłą identyczna z tą, którą ostatnio stworzył. Kiedy już uznał, że ma odpowiedni kształt i wielkość oraz grubość ścian zabrał się za wypełnienie jej cieczą, w tym przypadku była to woda. Skoro już woda wypełniła kulę, a ona była na tyle wytrzymała, aby ją utrzymać w środku zabrał się za nadanie cieczy zapachu. Wybrał woń ziół, gdyż skoro mieszkał z Uzdrowicielka miał z tego typu rzeczami praktycznie codzienną styczność, więc bardzo łatwo było mu wyobrazić sobie, jaką woń wydzielają tego typu rośliny. Kiedy już ten etap był zakończony zabrał się podniesienie nieco temperatury wody znajdującej się w kuli. Skoro i to było już zrobione zabrał się za nadanie cieczy barwy. Wybrał kolor podobny do zgniłe zieleni, taki, jaki woda przybiera, kiedy rosną w niej różne wodne rośliny i kwiaty. Wybrał tą barwę z tego powodu, że często widział takie zbiorniki wodne wypełnione roślinnością, więc stosunkowo łatwo było mu wyobrazić sobie kolor wody. W końcu i en etap można było uznać za zakończony. Jeż przez chwilę skupił się tylko na utrzymaniu tego tworu w takiej postaci, jaką sobie wyobraził i stworzył. W ten sposób chciał nie tylko ustabilizować kulę, ale jednocześnie oprawić swoje skupienie i koncentrację. Teraz czekało go najtrudniejsze zadanie. Musiał to teraz wprawić w ruch. Skoro nie było określone w jakiś sposób ma się to poruszać przypomniał sobie o wodospadzie, który nawet jeden miał przed oczami. Zaczął sobie wyobrażać leniwy ruch w dół. Powoli nadawał ruch kuli. Oczywiście cały czas pilnował, aby podczas poruszania się jego twór nie rozpadł się. Było to niezwykle trudne dla niego i wymagało niewyobrażalnego skupienia się. Nie dość, że musiał cały czas widzieć jak kula leniwie porusza się w dół, to dodatkowo musiał pilnować, aby wytrzymałą en manewr bez jakichkolwiek odkształceń na sobie. Choć był to ruch niezwykle powolny, ale za t płynny, a przede wszystkim miał nadzieję, że taka prędkość nie spowoduje odkształceń na kuli.

[Kruczopióry]

Kruczopióry nieznacznie przytaknął łbem, obserwując Porywistego – przed tym zasną pojawiła się wielka, wodna kula, która zaczęła powoli, majestatycznie przemierzając przestrzeń obok. jej powierzchnia nieustannie drżała, jakby wyobrażenie zastanawiało się, czy powinno być posłuszne sile grawitacji, czy też mocy adepta Cienia. Trwało to przez dłuższą chwilę, zdawało się, iż młody wreszcie zapanował nad swoją mocą, tyle że...

Plusk!

Kula nagle rozpadła się, rozleciała na milion drobnych kropel wody, które spadając, uderzyły o ziemię, rozpryskując się na wszystkie strony! Szyja Porywistego była cała mokra, tak samo szyja Kruczopiórego, ten jednak nie obraził się, wręcz przeciwnie – czarodziej zaśmiał się głośno, a następnie położył prawą przednią łapę na barku swojego ucznia, racząc go wyjątkowo pewnym siebie spojrzeniem. Czymś w rodzaju... może nawet dumy?

– W porządku. Wydaje mi się, że całkiem nieźle panujesz nad tworami – zaznaczył, mruknąwszy cicho z zadowolenia. – Jeśli jednak dobrze rozumiem, marzysz o karierze czarodzieja, zgadza się? – zapytał. – Jeżeli bowiem tak, musisz magią umieć nie tylko wyobrażać sobie twory, ale też skutecznie nimi atakować. Myślę, że mogę cię tego nauczyć... niemniej najpierw muszę ci zadać bardzo ważne pytanie – zaznaczył, nagle poważniejąc. Wzrok smoka skupiony był na ślepiach młodego, zdawać się mogło, iż chce go w jakiś sposób przetestować. – Gdybyś posiadał mistrzowskie, absolutnie perfekcyjne i doskonałe, nieporównywalne z innymi smokami umiejętności walki – wszystko jedno, czy magicznej, czy fizycznej – do czego chciałbyś te umiejętności wykorzystywać w pierwszej kolejności, Porywisty?

// raport MP i II, łącznie z wcześniejszą nauką powinno wystarczyć :)

[Rwący Wicher]

Na całe szczęście wszystko poszło po jego myśli i udało mu się, nawet został pochwalony, z czego był niezmiernie zadowolony. Nie oznacza to jednak, że zamierzał teraz spocząć na laurach. Było wręcz przeciwnie. Dzięki tym ćwiczeniom jego ciekawość i zainteresowanie maddarą było jeszcze większe.
– Tak nauczycielu. Zamierzam zostać Czarodziejem.
Następnie przez dłuższą chwilę siedział w milczeniu. Było tylko słychać rytm nadawany przez jego ogon uderzający, co rusz o podłoże. Jak miał to powiedzieć żeby w pełni wyrazić swoje motywy. Wbrew pozorom nie było to takie łatwe. Nic dziwnego, że nieco czasu zajęło danie na nie odpowiedzi.
– To jest trudne pytanie. Ważniejsze od tego zdałoby się jest rzecz, dlaczego w ogóle chcę zostać Czarodziejem. Dlaczego taką, a nie inną drogę chcę obrać. Wybór nie jest taki łatwy. Choć mam ogromny szacunek, respekt oraz ogromną wdzięczność do Bogów to jednak jeden z nich nieco mocniej wyrył mi się w sercu i duszy. Jest nim, a raczej nią Naranlea. Świadomość, że płynie w nas cząstka każdego z Bogów także jej jest nie do ogarnięcia przynajmniej na tą chwilę dla takiego młodzika jak ja. Jednak miłuję ją za to, co dla nas zrobiła. Za obdarzenie nas maddarą. Według mnie wspanialszego daru nie mogliśmy otrzymać. Jest to wspaniały dar z jej strony. Chcę ten dar wykorzystać la innych, dla stada. Chcę go bronić za wszelką cenę. Chcę by nasi przodkowie byli ze mnie dumni. Jednocześnie chcę by obecni byli ze mnie dumni, a przyszłe pokolenia zapamiętały po wsze czas za obdarzenie ich czasów pokojem. Tak chcę, aby obecne i przyszłe pisklęta żyły i dorastały bez cienia strachu. Dlatego zniszczę wszystkich, którzy zamierzają zakłócić ten spokój. Zniszczę wszystkich wrogów Naranlei.
Zapewne to było dziwne słowa, ale nie dbał o to, co sobie o nim pomyśli. Płynęły one z głębi jego duszy i serca. Chciał poświęcić się dla dobra stada. Chciał poświęcić się Bogom, w szczególności Naranlei, której tak wiele zawdzięcza. Będzie chronił swe stado aż po kres swego życia. Kiedy z tak żywiołowo i z pasją przemawiał jego oczy przybrały szkarłatny blask. Nawet nie zauważył, że przypadkiem złączył się z własną mocą, że ta odpowiedziała na jego słowa płynące z głębi serca. Dorosły samiec mógł zobaczyć jak młodzika otacza maddara, jak przybiera jego kształty, jak pokrywa i otacza go tworząc jakby barierę wokół niego w kształcie jego samego. Porywisty był otoczony przez własną moc, świecił nią, bił od niego jej blask, piękny, ale jakże złowróżebny szkarłatny blask.

[Kruczopióry]

Czarodziej mruknął cicho i przytaknął łbem. Wbrew temu, czego mógł się obawiać Porywisty, Kruczopióry wcale nie zdawał się zaniepokojony jego słowami – wręcz przeciwnie. Uśmiechnął się, podszedł bliżej i postawił łapę na jego ramieniu.

– Dawno już nie spotkałem smoka, który tak dobrze rozumiał sedno i cel istnienia maddary – rzekł, wpatrując się w ślepia młodego. – Tak, maddara, choć bywa zabójcza, w swej zabójczości ma zaprowadzać pokój. To jest moc tworzenia cudów, moc ponad nasze wyobrażenia, której walka jest jedynie jednym z zastosowań. Naranlea nie lubi, gdy wykorzystuje się magie, aby zabijać. Dobrze, że chcesz wykorzystywać ja, aby bronić swoich przyjaciół – zaznaczył, poklepując smoka po łbie. I nagle wzdrygnął się; hmmm...?

– Chyba... ktoś mnie wzywa Usłyszałem sygnał mentalny – rzekł, znienacka odwróciwszy się. – Ale... nie wątpię w twoje powołanie do czarodziejstwa. Zgłoś się do mnie za jakiś czas, pokażę ci, jak wykorzystywać swoją maddarę... do cna – stwierdził, na moment skierowawszy jeszcze łeb ku Porywistemu, czemu towarzyszyło wyszczerzenie. – Musze się pospieszyć, więc wybacz to nagłe zniknięcie. Do zobaczenia... za jakiś czas – zakończył, a następnie żwawym krokiem ruszył na zewnątrz groty. Zza wodospadu dało się słyszeć jeszcze tłumiony szelest skrzydeł, nim czarodziej żwawo opuścił okolicę, ruszając w znanym sobie tylko kierunku. Ale przecież obiecał, wiec obietnicy zapewne dotrzyma... czyż nie?

// zt

[Mistycznooka]

Przyleciała tutaj z samego rana, ponieważ chciała dzisiaj pouczyć jednego z synów Wzburzonego. Lubiła uczyć jego synów, zdawało jej się że byli bardzo pojętni. Z takimi to aż lepiej było się uczyć!
Delikatnie wylądowała przed grotą za wodospadem. To będzie odpowiednie miejsce by nauczyć się skradania. Na sam początek. Jeżeli Kawka będzie chciał nauczyć się czegoś więcej z dziedziny łowiectwa, wtedy będą mogli zmienić miejsce.
Usiadła delikatnie na początku i wsłuchując się w kojący odgłos wodospadu, wysłała mentalną wiadomość do ucznia z dokładnymi informacjami gdzie jest i czekała.

[Szlachetny Nurt]

Kawka przechadzał się i rozmyślał, nagle otrzymał wiadomość od smoczycy, to była Mistyczna Łuska, od razu ją poznał. Trochę daleko – pomyślał Kawka.
Był ciekawy czegoż chciała go nauczyć.
Od czasu gdy nauczył się podstaw latania wychodzi mu to dużo lepiej, bez problemów przebywa większe odległości. Wzbił się w powietrze i leciał, aż znalazł się w miejscu w którym miała czekać smoczyca. To dobrze, bo powoli zaczęły go już pobolewać nieco skrzydła.
Dostrzegł Mistyczną Łuskę, wylądował i podszedł do niej, uśmiechnął się.
– Jestem, chcesz mnie czegoś nauczyć prawda?

[Mistycznooka]

Mistyczna odwróciła się, gdy usłyszała trzepot skrzydeł smoka który nadlatywał. Zapach a później i głos utwierdziły ją w przekonaniu że nadleciał Kawka. Ugięła jedną z przednich łap, zniżyła głowę i delikatnie zasłoniła się skrzydłem w geście ukłonu. Na jej pysku gościł dosyć pogodny uśmiech.
– Oj tak, tak! Dzisiaj taka ładna pogoda.. Idealna na naukę! – odpowiedziała rozradowana – No więc chciałbyś się może dzisiaj pouczyć skradania? Skradanie jest bardzo ważną częścią polowań. Pozwala nam podkraść się do zwierzyny, która do samego końca nie będzie świadoma twojej obecności. Oczywiście teoria tego jest większa jednaaak zacznijmy od początku – Słyszałeś kiedyś cokolwiek o tej umiejętności? Nie wiem, na przykład od taty? – zapytała czule wciąż się uśmiechając.

[Szlachetny Nurt]

Faktycznie, dziś była wyjątkowo ładna pogoda, przy poprzednich naukach Kawki zawsze było pełno śniegu i logu, co nieco utrudniało sprawę, no i oczywiście było też zimno, czego bardzo nie lubił.
– Oczywiście, że chciałbym nauczyć się skradania. Tak, tata opowiadał mi o wielu umiejętnościach, również o skradaniu podsłyszałem też o niej co nie co od innych smoków z naszego stada.
Z tego co się dowiedziałem, to bardzo przydatna umiejętność, przydająca się w wielu przypadkach. – Dodał Kawka po chwili.

[Mistycznooka]

Mistyczna pokiwała głową. A więc zaczną sobie od teorii.
– Wiesz, to może zaczniemy od początku. Skradanie polega na tym by cicho i niezauważalne podkraść się do zwierzyny, tak by do momentu ataku z zaskoczenia ona nie wiedziała o naszej obecności. To co oczywiste, to to że musimy kontrolować oddech, tak by nie oddychać za szybko i za głośno – trzeba go uspokoić. Kolejne to uważać pod łapki, stawiać je delikatnie na gruncie. Jeżeli trafią nam się jakieś liście albo patyki – delikatnie je przesuwamy. Czasem trafią nam się też kamienie. Wtedy po prostu podnosisz łapkę i je przestawiasz. Ale ciiiicho! Inaczej zwierzyna może Cię usłyszeć! Są też mniej oczywiste rzeczy – kierunek Wiatru! Musisz pamiętać o tym, by zwracać na niego uwagę. Jeżeli wiatr wieje od zwierzaka do Ciebie, to wtedy bardzo dobrze – lepiej czujesz jego położenie i możesz bez problemu się skradać. Jeeednak! – Jeżeli wiatr wieje od Ciebie do Zwierzaczka musisz zmienić kierunek trasy bo zwierzyna Cię wyczuje i może zwiać. – zrobiła krótką pauze by młody poukładał sobie wszystko w głowie. – Czasem jest też tak że musisz wspinać się po kamieniach. Wilgotne kamienie to najbardziej zdradliwa rzecz na świecie – łatwo się z nich ześlizgnąć. Dlatego zawszę pamiętaj o tym by objąć taki kamień pazurami i kiedy dobrze się na nim trzymasz po prostu bezszelestnie staraj się na niego wskoczyć. Są jeszcze pewne wypadki, ale do tego przejdziemy w praktyce, dobrze? Rozumiesz wszystko? – zapytała łagodnym i troskliwym tonem. Jeżeli Młody zrozumiał wszystko to mogą przejść do praktyki.