Gorąca zatoczka

[Bezkresna Galaktyka]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

–Mhm, będę pamiętać. – Mruknęła, obserwując dalsze poczynania ojca. Widząc zamiar podcięcia, wydało jej się, że nie zdąży uciec odbiegając albo robiąc takie uniki, jak do tej pory. Pewnie ogon i tak by ją dosięgnął. Błyskawicznie odbiła się na ugiętych łapach od ziemi do góry, starając się precyzyjnie wybrać na to moment tak, by ogon nie podciął jej, by zdążyła go ominąć. Starała się utrzymać równowagę, by opaść z powrotem w to samo miejsce, jak już ogon znajdzie się dalej, niż jej poprzednia pozycja. Opadając, zamortyzowała łapami ciężar oraz wbiła pazury w śnieg, by się nie poślizgnąć.

[Pasterz Kóz]

Ogon śmignął pod Pierzastą, na całe szczęście.
-Dobrze, miałaś do tego czas na atak, bo jeszcze się obracałem. Nie wiem czemu nie skorzystałaś z tego- zauważył Bezchmurny, stojąc przodem do niej. Jej błąd, teraz to wykorzysta. Wyrzucił przed siebie prawą łapę, wykonując błyskawiczne pchnięcie w kierunku podstawy szyi córki. Atak miał zakończyć się tylko klepnięciem, pazurów nie zastosował, by przypadkiem na poważnie ich nie wbić.

[Bezkresna Galaktyka]

//uhh wygląda na to, że reguła 1 post=1 akcja to już mocny nawyk u mnie :P


–Och, rzeczywiście. Zapomniałam. – Mruknęła.
Dostrzegła błyskawiczny ruch ojca, więc nie czekała na nic, tylko zareagowała. Szybko odepchnęła się od ziemi w tył, by znaleźć się poza zasięgiem jego pazurów nawet, jeśli pochyliłby się bardziej w jej stronę. Następnie starała się ponownie doskoczyć lekko z prawej strony (swojej prawej). Uniosła swoją lewą przednią łapę z szeroko rozstawionymi pazurami z zamiarem przejechania nią po boku szyi ojca, a cięcie miało być długie i precyzyjne. Dobierała ustawienie pozostałych łap i ogona, by zachować równowagę, w czym dodatkowo pomagały pazury wbite w śnieg.

[Pasterz Kóz]

//To świetnie, ale lepiej uważać na nawyki :D Tylko to na potrzeby nauki, tak to tylko atak albo obrona, żeby nie było, że mieszam :P

Pierzasta uniknęła ataku, zaś Bezchmurny odpowiedział odskokiem na jej cięcie.
-No dobrze, myślę, że tyle wystarczy, przynajmniej w moim mniemaniu. Chcesz może nauczyć się czegoś jeszcze?– spytał, uspokajając nieco oddech i siadając na, wydeptanym już po wielu odskokach, śniegu.

//Raport – Atak i Obrona II

[Oddech Pustyni]

Wszechobecna biel oraz zimno nie przeszkadzały smoczycy. Pomimo swoich pustynnych przodków, w zimę nie czuła się źle, ponieważ jej organizm magazynował wiele ciepła które pozwalało jej się ogrzać. To umożliwiało długie wędrówki na tych zmarzniętych terenach, oraz luksus nie martwienia przeziębieniem. Młoda nie wiedziała jednak wszystkiego i wiadome było, że jeżeli raz na ile nie zatrzyma się w cieplejszym miejscu, w końcu zacznie odczuwać niską temperaturę.
Póki co Piasek jeszcze nie wyziębła, jednak znośny, choć ciągły chłód przywodził tęsknotę za dawniejszym, oczywiście bardziej lubianym gorącem. Młoda wędrując tak po terenie ognistych raz na ile zbaczała i zapuszczała się nieco dalej, na obszar gdzie czuła zapachy wszystkich smoków. To miejsce przykuło jej uwagę już z daleka, gdyż opary unoszące się nad jeziorkiem wprawiały powietrze w drgania, przez co ten według niej, dziwny efekt był charakterystyczny na tle tego całego śniegu.
Szybko podeszła bliżej, dostrzegając dwa dorosłe smoki. Z zapachów jakie już poznała, wywnioskowała, że byli to członkowie Życia, co bardzo ją ucieszyło. Nie miała wyrobionego zdania na temat któregokolwiek ze stad ale od dawna poszukiwała obcych gadów, z którymi mogłaby porozmawiać. Czerwony mógł być starszy chociaż Piasek nie była co do tego pewna, jasna samica zaś mogła być jego uczennicą bądź towarzyszką. Jeśli byłaby tym pierwszym mogłoby to oznaczać, że Piasek przerywa cenną naukę bądź zakłóca odpowiedź pytanej. Nie lubiła tego robić gdyż bardzo ceniła wiedzę jak i smoki które ją przyswajają. Pisklęca ciekawość zwyciężyła jednak, i młoda jeszcze szybciej przybliżyła się do nieznajomych. Wiedziała, że ją zauważą i postanowiła nie odzywać się dopóki nie zwrócą na nią uwagi. Jeśli będą za bardzo pochłonięci rozmową, po prostu przysiądzie obok w nadziei, że sama przyswoi coś z nauki.

[Bezkresna Galaktyka]

Usiadła, rozważając słowa ojca. – Hmm.. Może w przyszłości. Na razie chcę skupić się na ostatniej rzeczy, która pozostała mi przed otrzymaniem dorosłej rangi – na teście. – Odpowiedziała z przepraszającym uśmiechem, choć była świadoma, że ojciec nie pogardzi większą ilością czasu wolnego. Nagle dostrzegła obcego pisklaka. Po zapachu odczytała, że pochodzi z Ognia. Sam zapach wydawał się wręcz bardzo znajomy...
–Cześć, jak masz na imię? – Zagadnęła małą, przyglądając jej się. Jednocześnie zaniepokoiła się trochę, że pisklak znajduje się sam na terenach wspólnych, gdzie równie dobrze mógł trafić na mniej przyjazne smoki.

[Oddech Pustyni]

–Piasek, ze stada Ognia Odezwała się szybko po czym w miejscu w którym stała, usiadła. Skoro w swoim wieku była w stanie dobrze rozpoznawać zapachy, była pewna, że starsze od niej smoki również. Coś zmuszało ją jednak aby dopowiedzieć tą niekoniecznie wymaganą informację, jakby z grzeczności. Przyjrzała się ponownie czerwonemu a potem opierzonej samicy która do niej zagadnęła. Najwyraźniej Piasek przybyła w porę zakończenia nauk co z jednej strony trochę ją zasmuciło a z drugiej pocieszyło. Jeżeli żaden z dorosłych nie będzie chciał jej uczyć, straciła okazję żeby chociaż wysłuchać mądrych rad, jeśli jednak znajdzie się wśród nich ktoś chętny do porady, mogło to jej wyjść na dobre. –Nie znam jeszcze wszys-tkich miejsc więc je zwe-zwiedzam– Dopowiedziała, na wszelki wypadek próbując wyprzedzić możliwe pytanie, dotyczące dlaczego tu się znalazła. Chociaż starała się wymówić zdanie w pełni poprawnie, wciąż do niektórych słów przyczepiały się irytujące błędy. Młoda na szczęście szybko o nich zapomniała i wpatrzyła się teraz w oba smoki. Nie zadała żadnego pytania ale głównie dlatego, że wolała pierw rozpoznać ich nastrój, żeby potem zadręczać ich swoimi niepewnościami.

[Bezkresna Galaktyka]

Przyjrzała jej się uważnie. Była tak mała, na pewno miała najwyżej kilka księżyców. – Ja jestem Pierzasta Łuska. Na terenach wspólnych nie jest tak bezpiecznie jak w stadzie. Czy twoja rodzina przypadkiem nie martwi się o ciebie? Właściwie kim są twoi rodzice? – Spytała ze szczerą ciekawością. Coś w zapachu Piasku bardzo przykuwało uwagę smoczycy. Wręcz chętnie spytałaby o coś wprost, ale obok siedział jej ojciec. Nie znała jego wszystkich poglądów na życie, ale domyślała się, że nie byłby zachwycony, gdyby znał całą prawdę. Dlatego starała się poznać odpowiedź na swoje pytania w sposób, który nie wzbudzi podejrzeń Bezchmurnego. Na wszelki wypadek starała się zachowywać beztrosko, choć mogło nie wyglądać to całkowicie naturalnie. Z drugiej strony, skąd dorosły smok mógłby się domyślić, o co też może chodzić 15-księżycowej smoczycy?
Dalej z ciekawością przyglądała się pisklakowi, pozwalając jej zapachowi dotrzeć do nozdrzy, gdzie go analizowała.

[Oddech Pustyni]

//Właściwie to 5 księżyców, wybacz za zmyłkę, czasami zapominam to aktualizować ^^''

Iskierki zadowolenia błysnęły w jasnych ślepiach młodej. Lubiła zadawać pytania ale możliwość odpowiadania na nie, z jakichś przyczyn była dla niej jeszcze lepsza. Nie miała do tego sposobności bo i jej wiedza była mała, ale kiedy pytania dotyczyły jej samej, zawsze mogła się wypowiedzieć. Tak przynajmniej pomyślała kiedy tylko usłyszała pytanie. Gdy jednak się nad nim zastanowiła, zdała sobie sprawę, że odpowiedź wcale nie była taka łatwa. Nie znała matki a ojca nie zdołała poznać zbyt dobrze. Nic nie mogła o nich powiedzieć. –Wiem, ale czasem trzeba zaryzykować– Odpowiedziała na pierwszą część wypowiedzi smoczycy. Nie była pierwszą która wspomniała jej o możliwym niebezpieczeństwie. Piasek zapamiętywała dawane jej rady ale nie do wszystkich się stosowała, najwyraźniej niektóre rzeczy musiałaby doświadczyć na własnej skórze żeby je zrozumieć. Po chwili namysłu dopowiedziała –Nie znam swoich rodziców ale mam opiekun-a– Wiedziała, że są rzeczy o których nie powinna mówić jednak informacje takie jak opiekun bądź jej rodzice, z pewnością do takich nie należały. –Pozz-wwolił mi trochę pozwiedzać, a ja przy okazji nie chcę do niego wracać zanim czegoś się nie nauczę– Na ostatnie parę słów podrzuciła delikatnie ogonem. Sporo już podrosła od kiedy trafiła do ognistych, a wciąż nie za wiele umiała. Uważała, że nie może wrócić do opiekuna po długim czasie, oświadczając mu, że z samowolnych ryzykownych wędrówek, niczego nie wyciągnęła.

[Bezkresna Galaktyka]

// ;)

W sumie Pierzasta rozumiała Piasek, bo sama w młodości większość czasu spędzała sama poza grotą Iskry. Jednak teraz już patrzyła na to trochę inaczej. Wspomnienie dzieciństwa zamgliło się, a smoczyca zaczęła dostrzegać liczne niebezpieczeństwa. A to wszystko po swoim pierwszym, nieudanym polowaniu.
Wsłuchiwała się uważnie w słowa samiczki, ale z lekkim rozczarowaniem stwierdziła, że nie uzyskała odpowiedzi na swoje pytanie. W pierwszej chwili postanowiła porzucić ten temat na razie.
–I czego już się nauczyłaś dzisiaj? – Zapytała, spoglądając na ojca, który do tej pory mało się udzielał w rozmowie. Zaraz jednak powróciła spojrzeniem do Piasku.

[Oddech Pustyni]

Poziom wiedzy Piasek nie był nadzwyczajny ale zawsze można było go powiększyć, i nie miało znaczenia w jakim czasie młoda nabędzie nowe informacje. Nauka zręczności miała jednak o wiele większe znaczenie, ponieważ z wiekiem samiczka powinna opanować sprawność, żeby potem nie mieć trudności w jej nadrabianiu. Pytanie dorosłej nie brzmiało jeszcze jak oferta nauki ale z pewnością tkwiło w nim coś co się ku niej skłaniało. Piasek postanowiła zaryzykować bezpośrednią prośbę, w końcu smoki powinny wiedzieć coś na ten temat. –Wiem o stadach, adeptach, i klasach jakie zdobywa się w dorosłości– Streściła mniej więcej wszystko co poznała, pomijając jedynie poboczne sprawy mówiące o bezpieczeństwie oraz zachowaniach innych smoków –Ale nie znalazłam jeszcze smoka który mógł-byy pokas-pokazać mi jak dobrze skakać, latać albo biegać– W myślach miała jeszcze wspinaczkę i polowanie ale z tego co usłyszała, w swoim wieku nie mogła jeszcze liczyć na takie nauki. Gdy skończyła wypowiedź jeszcze baczniej skoncentrowała wzrok na opierzonej smoczycy. Wyraz pyszczka młodej nie zmieniał się, ale taka już po prostu była, za to po jej energicznych ruchach skrzydłami bądź ogonem, widać było, że jest zadowolona z tego spotkania.

[Bezkresna Galaktyka]

Pierzasta zaczęła domyślać się, do czego zmierza Piasek. Mimowolnie uśmiechnęła się rozbawiona. Sprytna była ta mała, tak podchodami dążyć do osiągnięcia celu!
Właśnie wtedy ciekawość związana z poprzednim pytaniem, które nie uzyskało dokładnej odpowiedzi, odżyła.
–Hmm.. kogoś mi przypominasz. Znasz może Cętkowane Pióro? – Spytała pozornie obojętnym tonem. Jakoś nie chciała za bardzo się obnosić z przyjaźniami spoza stada przy Bezchmurnym. Jednak z drugiej strony nie było w tym nic złego. Zresztą on chyba przysnął...
–A więc szukasz kogoś, kto by cię tego nauczył? – Rozwiała wszelkie wątpliwości. Nie było sensu dłużej udawać, że się nie domyśliła, czegoż tu szuka mała Ognista smoczyca. Była oczywiście ciekawa, czemu jej własna rodzina jej tego nie nauczyła, ale z drugiej strony... Każda sytuacja jest inna.

[Oddech Pustyni]

Pytanie dorosłej zmusiło Piasek do cofnięcia się o jakiś czas i przypomnienia sobie wszystkich smoków które poznała. Kojarzyła wymienione imię ale z samym smokiem nie miała zbytniej styczności. To nieco ją zasmuciło bo po raz kolejny nie była w stanie udzielić pełnej odpowiedzi. Nie szkodziło jednak zaryzykować by powiedzieć tyle ile zasłyszała bądź zobaczyła. –Nie rozmawiałam z nim ale widziałam go kiedy miał ceremonię i składał przysięgę– Raczej nie była to informacja którą trzeba zataić. Skoro Pierzasta Łuska znała jego nowe imię, znaczyło że wiedziała jakie ma teraz stanowisko. –Był pierwszym smokiem u którego zobaczyłam pióra– Dodała z rozbawieniem w głosie chociaż jej mimika tego nie wyrażała. Wiedziała, że ta informacja nie była potrzebna dorosłej ale nic nie zawadzało, żeby dodać coś od siebie. Kiedy już się wypowiedziała, zastanowiła się dlaczego smoczyca ją o to pyta, ale nic konkretnego nie przyszło jej do głowy. Nie mogła zresztą długo rozmyślać gdyż ze strony dorosłej padło kolejne pytanie. Z chwilą kiedy Piasek je usłyszała, aż podskoczyła. Mało brakowało a radośnie zakręciłaby się wokół własnej osi ale powstrzymała się. –Tak!– Pisnęła, ale zaraz spróbowała się uspokoić. –Nie każdy smok to umie albo nie każdy ma czas więc szukam w różnych miejscach. Ale może ty...– Zatrzymała się jakby w obawie, że odstraszy tym Pierzastą, po chwili jednak kontynuowała –A ty mogłabyś mnie czegoś nauczyć?

[Bezkresna Galaktyka]

Odpowiedź Piasku mocno zdziwiła Pierzastą. Ich zapach był tak podobny... Czyżby się pomyliła? Może wszyscy Ogniści tak pachną? Do tej pory poznała bardzo niewielu.
Uśmiechnęła się na wzmiankę o piórach, mimowolnie zerkając kątem oka na swoje. Potem jednak jej uwaga została skierowana na kolejny temat.
Zaśmiała się na widok gwałtownej i bardzo wesołej reakcji na wzmiankę o naukach. Zaraz jednak Piasek zaskoczyła ją kolejną wiadomością. Nie każdy smok w Ogniu umie biegać, skakać? – Pomyślała z rozbawieniem. Pierwszy jej domysł był taki, że Ogniści zbywali pisklaki nieudaną wymówką, ale nie sądziła, by to była prawda. W końcu im też zależy na rozwoju stada. Dlatego Pierzasta porzuciła rozmyślania na ten temat. Jednak jeszcze na koniec uznała, że to zabrzmiało zabawnie.
Wtedy usłyszała już oficjalną prośbę. Zastanowiła się chwilę. Bezchmurny wydawał się być już w krainie marzeń sennych. Biedny staruszek, tak go wykończyłam walką? – Pomyślała, powstrzymując śmiech. Była w wyjątkowo dobrym humorze.
–Hmm.. mogłabym, czemu nie? Nauka biegu?–

[Oddech Pustyni]

Zapewne większość piskląt w jej wieku umiała już o wiele więcej. Piasek pomimo szczerych chęci kształtowania się, miała też zasadę której kurczowo się trzymała chociaż nie koniecznie miała ona jakąś logiczną podstawę. Gdy ktoś już przekazał jej wiedzę, młoda nie chciała wracać do niego ponownie na tym samym etapie. Teraz miała sporo wolnego czasu i pomimo, że znała smoka do którego mogłaby się udać po nauki, nie zrobiła tego właśnie z powodu swojej zasady. Pierzasta przystała na jej prośbę, co oznaczało, że Piasek będzie mogła wrócić do swoich jako już nieco bardziej wykształcona smoczyca i nie będzie miała oporu w pytaniu o kolejne szkolenia. Dorosła zaproponowała ćwiczenie biegu. Była to w sumie podstawowa dziedzina i pomimo tego jak łatwo mogła brzmieć dla niektórych, Piasek miewała z nią sporo problemów. Zapewne najwięcej przysparzały jej spore skrzydła, których czasami nie potrafiła odpowiednio złożyć bądź niezgrabne ruchy. –Tak, bieg to dobry pomysł.– Odpowiedziała spokojnie, mimowolnie rozmarzając o lataniu albo wspinaczce. Wiedziała, że nie warto uczyć się ich bez uprzedniego opanowania podstaw, ale tak naprawdę te dziedziny najbardziej ją interesowały. Piasek szybko wyrwała się z zamyślenia przypominając sobie, że musiała wypełnić jeszcze jedną, złożoną sobie obietnicę. –Dziękuję, że się zk-zgodziłaś– Pochyliła spokojnie łebek po czym momentalnie przygotowała się do słuchania rad bądź komend dorosłej.

[Bezkresna Galaktyka]

Uśmiechnęła się łagodnie, lecz zaraz na jej pysk wkroczył wyraz skupienia, które zawsze pojawiało się u niej, gdy wcielała się w rolę nauczycielki. Jak już kogoś uczyła, to chciała mieć pewność, że robi to dobrze i niczego nie pominie.
Przysunęła się bliżej, by w razie czego pomóc małej, gdyby miała jakieś problemy z wykonaniem zadania.
–Najpierw przyjmij pozycję do biegu. To znaczy, stań na wszystkich łapach w wygodnym rozkroku. Skrzydła zegnij i przyciśnij do ciała tak, by się nie rozłożyły. Ogon niech nie plącze się pod nogami lecz będzie ustawiony na równi z kręgosłupem. Łebek lekko pochyl, ale nie za mocno. Tak, żeby było ci wygodnie. – Poinstruowała, a potem zamilkła, obserwując ruchy Piasku.

[Oddech Pustyni]

Młoda wysłuchała instrukcji dorosłej po czym szybko zabrała się za przybieranie odpowiedniej pozycji. Samo ustawienie wydawało się jej dość intuicyjne, więc nie miała problemów z rozstawem łapek bądź uniesieniem może i długiego ale i cienkiego, lekkiego ogona. Problem sprawiły jedynie duże już raczej ciężkie skrzydła które często bezwładnie opuszczała dla swojej wygody. Czasami nie miała siły by przez dłuższy czas utrzymać je stabilnie przy ciele ale póki co, zmobilizowała się aby nie zawieść instruktorki i odpowiednio przycisnęła je do tułowia. Łeb pochyliła delikatnie do przodu, przy tym nieco prostując swoją przydługawą szyję. Gdy już się ustawiła, spojrzała na nauczycielkę. Odruchowo chciała już ruszyć ale postanowiła, że będzie robić wszystko dopiero pod jej poleceniem.

[Bezkresna Galaktyka]

–Dobrze. – Pochwaliła ją, wiedząc, że uczniowie tego potrzebują.
– Teraz rusz najpierw normalnym krokiem. Stopniowo przyśpieszaj, aż zaczniesz lekko odbijać się od ziemi. To będzie trucht. W tym chodzie na zmianę do przodu wysuwa się prawa przednia i lewa tylna łapa, a potem lewa przednia i prawa tylna. Gdybyś potrzebowała zahamować, to po prostu zwolnij tempo aż do zatrzymania się. – Powiedziała, przesuwając się w tył, by mieć lepszy punkt widokowy. Przy okazji upewniła się, czy przed pisklakiem nie ma jakiejś przeszkody, o którą mogłaby się wywrócić.
–Jak już będziesz się czuć pewnie w truchcie, możesz przyśpieszyć do galopu. Twoje łapy powinny ustawić się automatycznie, ale na wszelki wypadek powiem ci, jak to wygląda. Najpierw od ziemi odbijają się tylne łapy, ciało się wydłuża i wtedy dochodzą do nich przednie. Wtedy tylne przenosisz do przodu i wtedy czujesz takie charakterystyczne wrażenie unoszenia się. Wszystko powinno być płynne.–

[Oddech Pustyni]

To ćwiczenie wydawało jej się naprawdę proste, wręcz banalne biorąc pod uwagę ilość jej księżyców. Powoli wysunęła przed siebie długą jasną łapkę, a zaraz potem ruszyła przeciwną do niej, zadnią kończynę. Spojrzała przed siebie i już dłużej się nie zastanawiając zaczęła iść. Przez krótką chwilę powoli, jednak z każdą następną, nieco przyspieszając. Gdy osiągnęła już prędkość truchtu, zrobiła kilka kółek o średnicy ogona i niepewnie spojrzała na swoje łapy. Sam ruch był przyjemny, tym bardziej kiedy w młodym wieku potrzebowało się go cały czas. Łapy póki co nie plątały się jej, tak jak to zdarzało się podczas biegu. Ano właśnie. Dopiero podczas galopu mogła przekonać się czy potrafi zawładnąć nad swoimi patykowatymi nogami. Nie zaszkodziło sprawdzić. W momencie, poderwała przednie łapy i wyrzuciła je przed siebie, szybko potem dostawiając tylne i tak na przemian aż w końcu jej ruch zrobił się mniej toporny a intuicyjny. Podobnie jak przy truchcie, postanowiła, że zrobi kilka okrążeń, teraz jednak ciut większych. Jej tempo zwiększyło się po raz kolejny i młoda z coraz większym entuzjazmem przebierała nogami. Pierwsze kółko wydawało się idealne, niestety drugie było już o wiele gorsze. Kiedy Piasek przystąpiła do zakręcania, jej przednia łapa lekko, jakby z własnej woli, przekrzywiła się uniemożliwiając młodej przyczepność. Tylne nogi poleciały automatycznie do przodu, kiedy jedna z nich zahaczyła o nieumiejętnie umiejscowioną kończynę, całkowicie wywróciła biegnącą. Młoda wymachując dziko ogonem spróbowała utrzymać się w pozycji stojącej, jednak pod ciężarem własnego ciała upadła na bok. –Argh– Cicho wydarło się z jej pyszczka, choć nie była to oznaka zdenerwowania, a po prostu odruch spowodowany bólem. Piasek nie mogła pozwolić na odzew ze strony nauczycielki więc podwinęła łapy pod brzuch a potem spokojnie przeturlała się do pozycji siedzącej i wstała. Odetchnęła parę razy po czym ponownie ruszyła przed siebie. Rozpędziła się z truchtu do galopu, tak jak na początku, lecz teraz większą uwagę poświęcając łapom oraz jak zauważyła, przydatnym przy zakrętach ogonie. Przebiegła dwa kółka tym razem bardziej poprawnie jakkolwiek nadal nie perfekcyjnie. Kiedy skończyła, zatrzymała się przed nauczycielką i odetchnęła.

[Bezkresna Galaktyka]

Smoczyca z satysfakcją obserwowała postępy młodej samiczki, aż nagle spostrzegła, że ta się wywróciła. Dodatkowo jęk bólu zaniepokoił ją jeszcze bardziej. Poczuła wyrzuty sumienia, już kolejna jej uczennica przewróciła się w trakcie nauki! Z drugiej strony nie była w stanie pobiec za nie, musiały same się nauczyć odpowiedniej techniki.
Na szczęście Piasek szybko się podniosła, czyli nic poważnego się nie stało. Pewnie zimowy puch się przyczynił do tego. Z jednej strony jest bardziej ślisko, ale z drugiej bardziej miękko.
Jacy oni są ambitni, nie wspominałam o zakrętach i okręgach – Zaśmiała się w myślach. Ale to dobrze świadczyło o tych młodych smokach. Więcej się nauczą, choć Pierzasta w roli nauczycielki odpowiedzialnej za bezpieczeństwo w trakcie treningu wolałaby mieć większą kontrolę nad jego przebiegiem.
–Dobrze ci idzie. Jeszcze trochę treningów i wszystko wejdzie ci w krew. – Uśmiechnęła się do niej.
–Teraz zrób ósemkę w biegu. To znaczy najpierw skręć np. w prawo, potem zanim się do końca wyprostujesz w lewo, później znów w prawo wykonując półokrąg w biegu, potem znów w lewo i tak aż utworzysz ósemkę. – Poleciła, a przy okazji sama pokazała figurę o kształcie ósemki Piaskowi, rysując ją pazurem w śniegu podczas objaśniania ćwiczenia.

[Oddech Pustyni]

Młoda uważnie przyjrzała się kształtowi ósemki po czym zapamiętując jego oraz instrukcje nauczycielki, odwróciła się i ruszyła przed siebie. Wielka duma wypełniła jej pierś, młoda popełniała w prawdzie parę błędów ale również czyniła postępy. Pochwała Pierzastej sprawiła, że całkowicie zapomniała o swojej małej wywrotce i ze spokojnego kroku od razu przeszła do galopu. Ponownie skoncentrowała się na ogonie i łapach, włączając do tego każdy mięsień swojego ciała. Czuła jak zwinnie się porusza i podobało jej się to, a skoro odczuwała taką przyjemność już teraz, nie potrafiła sobie wyobrazić jak cudownie będzie się czuła podczas lotu. Zgodnie z poprzednimi instrukcjami, jak ustawienie łba bądź ruch tułowia, wykonała połowę pokazanego przez dorosłą kształtu i zawróciła gwałtownie by przebiec jeszcze pozostałą część. Śliskość znowu dała się we znaki kiedy Piasek znalazła się na ostatnim zakręcie ale tym razem młoda szybko machnęła ogonem w przeciwną stronę stronę do nachylenia. Nie zatrzymując się ani nie plącząc nóg, udało się jej wyprostować i już nieco zwalniając, zakończyć dystans. Czuła ciepło pod łapkami chociaż całą sobą czuła, że może biegać jeszcze więcej jeśli tylko zajdzie taka potrzeba. Spojrzała na nauczycielkę z satysfakcją i opuściła duże skrzydełka aby również ich stawy mogły trochę odpocząć. –Dzięki temu robi się cieplej– Dodała lekko zipiąc ale z nieukrywaną radością w głosie.