Wzgórze Świetlików

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Chaos zamilkła, przypatrując się siostrzyczce. Tak, zachowanie ciszy było istotne w śledzeniu. Przechyliła nieco łebek na bok, analizując strategię Jaspisu. Szła po spirali... Ona kiedyś wybrała slalom. Teraz widziała, że spirala również jest dobra, tak jak zresztą powiedziała jej kiedyś Zmora. Póki co, Jaspis nie znajdywała żadnych śladów. Jęsko jednak nie wskazywała żadnych błędów dotyczących tego, w jaki sposób były prowadzone poszukiwania, a to oznaczało że strategia była dobra, no nie? No prawie... Kiedy tak siostrzyczka szła, zupełnie znienacka, przed jej nos wyleciał dość głośno skrzeczący kruk, wysunął pazury, szarpnął za grzywkę, ale ostatecznie nic złego nie zrobił. Mógł za to mocno przestraszyć skupioną prawie wyłącznie na śladach Motylek.
~Pamiętaj o tym, że należy kontrolować otoczenie.~
Usłyszała wiadomość mentalną, a po chwili mogła dalej przystąpić do poszukiwań. Samo rozglądanie się za śladami i nasłuchiwanie mogło potem nie wystarczyć. Trzeba mieć oko chociażby na to, gdzie się idzie, nie wspominając już o czających się wszędzie iluzyjnych krukach. Hehe.. Po dłuższym czasie szukania kolejnych śladów, Jaspis doleciał nikły zapach, bardzo ulotny, prawie niewyczuwalny. Wiatr niósł go gdzieś z jej lewej strony.

W pierwszej chwili aż podskoczyła, zaskoczona. Zaraz jednak przednimi łapami zaczęła machać w powietrzu, by odpędzić iluzoryczne ptaszysko.
– A sio! – syknęła na niego.
Faktycznie, lekko ją wystraszył, ale nie chciała tego po sobie pokazywać. Przepędziwszy go, wróciła do tropienia. Teraz jednak, nauczona doświadczeniem, zwracała większą uwagę na otoczenie. Rozglądała się uważnie, nie chcąc trafić na kolejną niespodziankę podobną do kruka.
Gdy wyczuła woń śledzonego zwierzątka, uniosła łepek, węsząc. Natychmiast zboczyła w kierunku, z którego dolatywał ją intrygujący zapach. Ruszyła tropem, rozglądając się w granicach rozsądku za krukami, ale też nie zbaczając z kursu.
Teraz, gdy wyczuła już woń, musiała też zachować większą ostrożność – nie chciała przecież, żeby zwierzątko ją usłyszało! Uginając łapy, skradała się więc w kierunku woni, zamiast zwyczajnie tam pobiec. Uniosła ogon ponad ziemią, by ciągnąc się po niej nie szeleścił. Patrzyła pod łapy, szukając śladów, lub głośnych gałązek, ale też zerkała na boki, w poszukiwaniu ptaków.

//Przepraszam, że tak krótko

/luzik ^^

Następne kruki jak na razie się nie objawiały, a to oznaczało, że Jaspis odpowiednio dzieli uwagę między śledzenie a kontrolę tego, co dzieje się wokół. To chyba dobrze no nie? Szła dalej i wyczuwszy zapach, zboczyła z kursu. Chaos w odpowiedzi na to, przechyliła łebek na bok i popatrzyła chwilkę za siostrzyczką. Musiała naprawdę dobrze zwracać uwagę na ślady. Jeśli dalej to utrzyma, to nie powinna mieć problemów z odnajdywaniem. Gorzej z tym, że popełniła ten sam błąd, co Północka, kiedy sama uczyła się śledzić. Już wkrótce nikły i delikatny zapach urwał się. Zupełnie tak jakby wiatr już prawie w całości go rozwiał. Jęsko wstała z miejsca i rozłożyła nieco skrzydełka, wysuwając przy tym łapki do przodu. Nie może tak cały czas siedzieć na tym śniegu.
~Tak samo się kiedyś pomyliłam. Tak jak ci mówiłam, trzeba sprawdzać świeżość śladów, a ten był stary. Ale nie martw się, szukaj dalej.~
Uśmiechnęła się zachęcająco. Drobne błędy się zdarzają, ale od tego jest nauka, aby je korygować.

Jaspis parsknęła cicho i z wyraźnym niezadowoleniem, gdy trop rozwiał się "jak sen jaki złoty". To w sumie zaczynało być niepokojące – przez to, jak wiele czasu spędza w samotności, zaczęła parskać i prychać, niewiele brakuje, by nie zaczęła i przemawiać do siebie. No ale co zrobić? Droga Wojownika jest raczej samotna; wymaga przeznaczenia czasu na treningi, nie zaś na zabawy. Dużo rzadziej więc mogła spotykać się z siostrą i Indygo. A i oni mieli dla niej chyba ostatnio jakby mniej czasu... Cóż, na tym polega dorosłość.
Smoczyca ponownie zaczęła zataczać koła, obserwując zarówno podłoże, jak i otoczenie. Może zamiast zwierzątka powinna najpierw wyłapać wszystkie kruki? Jeśli jakiegoś zauważy, z pewnością podejmie taką próbę. Ich skrzeczenie w złym momencie mogłoby spłoszyć przyszłą ofiarę, albo na przykład nieco zirytować Motylka. Poza tym... Chaosia mówiła, że ptaki też można tropić. Jeśli się jakiś nawinie, zawsze warto spróbować. Priorytetem pozostawało tajemnicze zwierzątko, które mogło być wszędzie, tylko nie tutaj – kruki zaś były sprawą poboczną. Z uwagi na nie Jaspis rozglądała się dużo czujniej, uważniej. Nie da się już zaskoczyć!

Cóż.. Im bardziej Jaspis szukała kruków, tym bardziej one się nie objawiały. Zdaje się, te wredotki tylko czekały aż straci skupienie. Ale czekaj, sto, wróć. Coś jednak było. Po przeciwległej stronie polany rozległ się skrzekot i jeden z czarnych ptaków poderwał się do lotu, gubiąc kilka piórek. A potem coś poruszyło się w zaroślach. Hm... A może zwierzątko jest gdzieś po tamtej stronie? Ale jeśli jest, to zapewne już uciekło. Jeśli Jaspisia zdecydowała się podejść kawałek ku dziwnemu zamieszaniu, wystarczająco zwracając uwagę na ślady, wkrótce już zobaczyła na podłożu odcisk łapki. Wyglądało to na pięć plamek ułożonych w okręg. I następne odciski. Powoli i spokojnie może tym razem uda się wytropić coś, co przepłoszyło tamtego kruka...

Jaspis podkradła się do śladów i ostrożnie je obwąchała, zapamiętując zapach zwierzęcia. Rozejrzała się, szukając wzrokiem czarnych kruków, żadnego jednak nie dostrzegła. Podniosła jedno ze zgubionych piórek. Jeśli to iluzoryczny kruk, to ciekawe, jak szybko piórko zniknie?
Zatknąwszy sobie piórko za ucho, ruszyła do krzaków, by i im się przyjrzeć, szukając śladów złamanych gałązek, lub oberwanej kory. Sprawdziwszy krzak, ruszyła po śladach. Cały czas nasłuchiwała też intensywnie, a wzrokiem co jakiś czas ogarniała otoczenie, szukając wzrokiem czarnych kruków.
Ślady, którymi szła, najbardziej przypominały jej rysunek Chaosi przedstawiający ślad lisa. Wolała jednak nie mówić tego głośno w obawie, czy się aby nie pomyliła. Gdy dorwie zwierzątko i stwierdzi, że jest ono lisem, będzie mogła powiedzieć, że od początku wiedziała. Jednak na wypadek, jakby to lis nie był, wolała nie mówić nic.

Chaos wyciągnęła łebek do góry, aby dobrze widzieć co robi siostra. Trochę wiało, a jej grzywka latała na tym wietrze, majtając jej przed oczami. Na krzakach, które oglądnęła Jaspis, wisiał zaczepiony kawałek rudego futra. To chyba ślad, no nie? Śladów było całkiem sporo. Cokolwiek tędy szło – chyba zaglądało w każde okoliczne zarośla. Może też szukało kruków? Ślady, im dalej szła Jaspis, tym bardziej były widoczne, ale w pewnym miejscu kierowały się w prawo a zapach... No cóż, zapach kierował się w lewo. No ale przecież lis (albo nie lis), się nie rozdwoił, prawda? To wszystko było jakieś dziwne. A może było ich więcej? Ale w takim razie śladów też powinno być więcej, a ich ilość sugerowała tylko jedno zwierzę. W takim razie dlaczego zapach prowadzi w inną stronę niż odciski łapek? I w którą stronę pójdzie Motylek?

Jaspis parsknęła, zaskoczona. Przyjrzała się śladom, szukając śladów jakiegoś oszustwa, następnie zaczęła węszyć. Lis się rozdwoił? Przecież to niemożliwe...
Teraz już była pewna, że to lis. Zgadła! Wyraźnie wskazywało na to rude futro przyczepione do krzaka. Lis, zwykły, rudy lis. A lisy nie robią takich rzeczy. Jak to możliwe, że zapach poszedł w jednym kierunku, a łapy w drugim?
Spojrzała w kierunku, w którym podążał ślad uczyniony z woni. Czy lis poszedł tędy? Ale jak – bez zostawienia śladów? Przecież nie odleciał. Z tego, co wiedziała o lisach, nie posiadały skrzydeł. Nie mógł odlecieć... Prawda?
Skoro nie odleciał, prawdziwe musiały być ślady w śniegu. Pochyliła nad nimi pyszczek, próbując wywęszyć choć cień lisiej woni, jednak bezskutecznie. To również wydawało się być niemożliwe. Nie mógł wysłać swojej woni inną drogą. Nie mógł też, o ile wiedziała, przestać posiadać woni.
Czy wiatr mógł jakoś wyraźnie znieść ślad zapachowy? Nie była tego pewna. To jednak brzmiało prawdopodobnie. Zdecydowała więc w końcu, że ruszy tropem na śniegu – tym widocznym, tym namacalnym. Może jej się poszczęści?
Ruszyła więc, przyglądając się uważnie śladom, ale też wciąż uważając na kruki. Miała nadzieję, że wybrała dobrze, że na końcu tropu spotka liska.

Zagadka była dosyć dziwna, ale Motylek poradziła sobie z nią dobrze. Wybrała ślady, sugerując się tym, że lisy nie latają i już wkrótce, idąc po nich, dosłyszała jakieś podejrzane dźwięki, a za chwilę, kiedy dotarła do krzaczków, przy których już lisa było czuć, wychodząc zza nich, ujrzała scenkę z rudzielcem w roli głównej. Lisek właśnie przytrzymywał kolejnego czarnego kruka, który szamotał się wściekle, ale nie skrzeczał – pewnie wskutek tego, że miał przyciśnięty dziób łapą. Wokół leżały czarne piórka. Zwierzątko odwróciło się ku samiczce i zaskoczone puściło ptaka, który sobie odleciał. A za chwilę.. Rozpłynęło się w powietrzu. Tak jak każdy inny ślad i pozostałość po maddarowych iluzjach.
~Wiatr może czasem rozwiewać zapach, w szczególności silny wiatr. Dobrze zrobiłaś idąc po śladach.~
Zabrzmiało w łebku Jaspisu, a gdyby się odwróciła, zapewne ujrzałaby Chaosię, stojącą na tylnych łapkach, aby mieć lepszy widok. Za chwilę Jęsko usiadła. Zaczekała chwilę aż siostrzyczka podejdzie – nie musiała przecież ciągle używać maddary.
-Z śledzenia to tyle, jeśli chcesz, mogę cię pouczyć jeszcze czegoś.
Uśmiechnęła się, unosząc skrzydełka w ten sposób, że wiatr przelatujący obok nich, wywoływał śmieszne świsty i gwizdy. W sumie.. Lubiła nawet wietrzne dni.

/Raport śledzenie 1 i 2 c: a teraz sobie wybierz co chcesz następne

Jaspis sięgnęła łapką do piórka, które miała za uchem, ono jednak również zniknęło. Wszystko wyparowało w tej samej chwili! Czy to znaczy, że Chaosi skończyła się magia?
Młoda smoczyca nie miała pojęcia, jakie mogą być efekty wyczerpania magii. Na wszelki wypadek jednak przyjrzała się siostrze uważnie. Chyba nie umrze tutaj? No i... Wyczerpana magia się potem odnawia, prawda?
– Zmęczona? – zapytała z troską.
Usiadła obok siostry, obejmując ją skrzydłem i przytulając. Gdyby się przewróciła, czy coś, mogłaby ją teraz z łatwością podtrzymać.
– Myślałam może o mediacji? To chyba ważna umiejętność.
I nie wymaga używania magii, więc siostra Jaspisu będzie miała czas tę magię odzyskać. O ile wyczerpanie magiczne nie objawi się czymś groźniejszym...

Przytuliła się do siostrzyczki, kryjąc się pod jej skrzydłem.
-Nie, jest w porządku.
Uśmiechnęła się. Rzeczywiście, używanie magii przez dłuższy czas, na tak dużym obrębie było czymś wymagającym, ale chyba jeszcze nie naruszyła rezerw. Zresztą – chcąc być czarodziejką, musiała dużo ćwiczyć, więc nawet takie uczenie było też dla niej swego rodzaju treningiem.
Przechyliła nieco łebek, zaskoczona propozycją. Mediacja? Jak najbardziej, może tego uczyć. Już dość dużo wiedziała o mediacji. Wystarczająco dużo, żeby tę wiedzę przekazać siostrzyczce. Może nawet jej się bardziej przyda?
-No tak, jest przydatna..
Zastanowiła się przez chwilkę od czego zacząć.
-Mediacja to takie rozwiązywanie problemów, tylko bez walki. Zresztą, pewnie o tym akurat wiesz. Na przykład... Mediacji używają na przykład przywódcy, ale właściwie to mediować może każdy.
Potrząsnęła nieco łebkiem, aby pozbyć się kosmyków grzywki, które wpadły jej na oczy. Teraz, kiedy już wisiała po bokach pyszczka, nie zasłaniając pola widzenia, zwróciła się ponownie do siostrzyczki.
-Gdybyś na przykład razem z jakimś smokiem znalazła coś cennego, a ty byś chciała to mieć na własność – jak mogłabyś przekonać go żeby dał to coś tobie, a nie zabrał samemu?
Uśmiechnęła się, czekając na odpowiedź. Ciekawe jak poradzi sobie z tym Motylek...

Wiedziała. Też miała nadzieję mediować – nie, by uniknąć rozlewu krwi, raczej by zmylić przeciwnika. By poczuł się bezpiecznie i nie spodziewał ataku z jej strony. By mogła podejść blisko niego, tak blisko, by móc usłyszeć bicie jego serca i poczuć na skórze jego oddech... A potem zagryźć, rozszarpać, zanim ten się zorientuje! Pragnęła zostać idealnym zabójcą, a ten sposób brzmiał dobrze i krwawo. Poza tym wydawało jej się, że jej wygląd nawet by do tego pasował – w końcu nie wyglądała na masowego mordercę, prawda? Jej kolorowe piórka, mięciutkie futerko i wygląd słodkiego niewiniątka ułatwią jej właśnie takie zabójstwa – poprzedzone odrobiną mediacji, ciche, niespodziewane.
Słysząc pytanie siostry, zastrzygła uszami. Jak by do tego podejść...? Na początku chciała odpowiedzieć, że przystawiłaby szpony do pyszczka drugiego smoka i zmusiłaby go siłą. Ale... Gdzie tu miejsce na mediację? Czy grożenie może być mediacją?
– Powiedziałabym mu, że chcę tylko zobaczyć, na chwilkę. A kiedy dałby mi to, przegryzłabym mu gardło.
Tu była mediacja! Przekonanie drugiego smoka, że to tylko na moment, że przecież odda, że na chwilkę. A potem już można gryźć i szarpać, ponieważ mediacja się dokonała. To ma sens, a w każdym razie Jaspis tak się wydaje. Duuużo sensu.

Chaos uśmiechnęła się. O tak... To była piękna wizja, zbliżyć się do kogoś, udawać przyjazną a potem wbić pazurki, przeciąć tętnice i rozrzucić szczątki na wszystkie strony. Galaretowate mięsko wyglądało śmiesznie, kiedy leżało na trawie. Trochę się trzęsło, trochę krwawiło. Zupełnie jak nie smok. Bo to przecież już nie byłby smok.. To byłyby szczątki smoka. Ale to niestety nie była mediacja.
-Co zrobisz po odzyskaniu kamienia już nie należy do dziedzin mediacji.
Przechyliła nieco łebek na bok.
-A jeśli nie będzie chciał ci go dać do łapki? Jak go przekonasz do tego? I na przykład.. Jeśli to byłby smok z Cienia? Wtedy zabijanie nie byłoby zbyt dobrą możliwością.
A więc trzeba było znaleźć więcej rozwiązań. I nieco bardziej dokładnie opisanych..

Aj... To faktycznie mógł być problem – smoków ze stada Cienia nie wolno zjadać, ani zabijać. Jaspis nie rozumiała właściwie, dlaczego. No ale zakaz to zakaz...
– Gdyby był z Cienia, powiedziałabym mu, że tego szukałam i że wysłała mnie po to ciocia. – Motylek uśmiechnęła się chytrze – Ciocia jest bardzo ważna i wszyscy muszą się jej słuchać. Więc oddałby mi kamień, żeby ciocia nie odgryzła mu głowy. I powiedziałabym mu jeszcze, że to przeklęty kamień, który przynosi pecha. I jeszcze może... Że to tak naprawdę nie kamień, tylko przemieniony potwór, który pragnie jego krwi. Potwór... Opętany przez demona przynoszącego pecha! A ja jestem wyznaczona do przetransportowania potwora do cioci, żeby go zabiła. Bo przy mnie się demoniczny potwór nie pojawi, bo mam specjalny magiczny czar. A on nie ma. Dobrze?
Uśmiechnęła się szerzej, drapieżniej, zachwycona swoim pomysłem. Ależ ona jest kreatywnie sprytna! Ciekawe, jak Chaosia oceni ten pomysł?

Przyczyna takiego stanu rzeczy pewnie tkwi w tym, że w gruncie rzeczy stado to rodzina i należy je chronić.. I jak by nie było, to niezależnie od tego kogo się lubi, a kogo nie, nie należy zabijać. No bo przecież to by ich osłabiło. Inna sprawa, że Chaos nie mogła zrozumieć jeszcze idei ochrony obcych, chociaż usilnie się starała. Jak na razie, przyjmowała to po prostu jako wolę cioci. A czy swoją? No niekoniecznie.
Uśmiechnęła się, słysząc pomysł powołania się na Heulyn.
-Gdybyś spotkała tego smoka zupełnie przykładkowo to wzmianka o niej faktycznie mogłaby zadziałać. Chociaż historia o przeklętości.. No nie jestem pewna czy to przekonałoby starsze smoki, choć młodsze pisklęta mogłyby uwierzyć.
Uśmiech zmienił wyraz z na nieco bardziej drapieżny. Ale by było fajnie postraszyć kogoś takimi potworami!
-Ale z drugiej strony, gdyby ten ktoś potem zapytał Heulyn czy serio cię wysłała? Albo po prostu napomknął przy niej, to takie drobne oszustwo wyszłoby na jaw.
Zastanowiła się chwilkę nad tym.
-To co możesz zrobić jeszcze innego?
Właściwie mogło być mnóstwo różnych sposobów..

Jaspis poskrobała się łapką po łebku, zastanawiając się.
– Mogłabym powiedzieć, że to moje. Że przed chwilą upuściłam i wróciłam poszukać. Nie mogą zabrać czegoś, co jest moje, prawda?
To miało sens. Ale czy każdy to kupi?
– Albo... Mogłabym poprosić, żeby mi oddał. Bo nie mam nic, nic w ogóle, a jestem za mała żeby polować, a w ogóle to mamę zjedli Równinni, a tata porzucił... Jestem malutka, głodna i biedna, bo czy te oczy mogą kłamać?
Popatrzyła na siostrę wzrokiem smutnego szczeniaczka. To mogło zadziałać i na starsze smoki, prawda? Właściwie, to zwłaszcza na starsze. Opowiedzenie jakiejś smutnej bajki o przykrej przeszłości może sprawić, że się zlitują i oddadzą jej ten kamyczek. A fakt, że ostatnio jakby straciła na wadze skutkiem dużej ilości treningów i małej ilości jedzenia działał tu na jej korzyść.

Są różne smoki, reprezentują różne charaktery.. Ale faktycznie, jeśli Jaspis trafiałaby na w miarę uczciwego smoka, sposób ten pewnie by zadziałał. Kiwnęła łebkiem, zatwierdzając koncepcję powrotu bo zgubioną własność.
-Pewnie nie każdy na to pójdzie, ale sposób jest dobry.
A kolejna propozycja.. Wysłuchała jej i uśmiechnęła się. To się nawet mogło łączyć z poprzednią, więc w przypadku trafienia na nieuczciwego smoka, kiedy "to moje" by nie zadziałało, coś takiego mogłoby stanowić drugie wyjście.
-Też w porządku.
Stwierdziła. A więc.. Pierwsze pytanie doczekało się rozwiązań, które mogłyby zadziałać.
To teraz zmiana scenariusza.
-A teraz, wyobraź sobie że spotkałaś jakiegoś wojownika, lepiej wyszkolonego. On sobie spaceruje i ma czas, a ty byś chciała żeby cię pouczył? Oczywiście wojownikowi się nie chce.
Uśmiechnęła się lekko zadziornie.
-To jak go przekonasz?
To w sumie nie było trudne pytanie.. I odpowiedzi też mogłoby być całkiem sporo.

Jaspis uśmiechnęła się szeroko. To było proste!
– Powołam się na dobro Cienia. Jeśli mnie nauczy, pewnego dnia będę mogła wesprzeć go w walce. Cień potrzebuje dobrze wyszkolonych Wojowników, żeby zapewniali bezpieczeństwo całej reszcie stada. Bo on jest z Cienia. Gdyby nie był, nie czekałby na rozmowę, tylko od razu by mnie rozszarpał.
Ale siostry nie zadowoli jedno rozwiązanie, prawda?
– Mogę też spróbować po prostu bardzo ładnie go poprosić. A jeśli się nie zgodzi, będę mu się naprzykrzać, aż tego nie zrobi, żeby się mnie pozbyć. Jestem pewna, że potrafię być bardziej uparta od niego. Będę nad nim wisieć dniami i nocami, aż mu się znudzi. Udowodnię mu, że odmówienie jest dużo bardziej męczące od zgody i nauki.
Zastanowiła się.
– Zawsze też mogę spróbować go przekupić. Obiecam mu klejnot za nauczenie mnie, a jak już nauczy, to mu dam ten duży szary, co go nie lubię. I on będzie miał na głowie kwestię wyczyszczenia go. Ten kamień jest naprawdę paskudny.
Dwa problemy rozwiązane za jednym zamachem, czyż nie?

Pff.. Oczywiście że siostry nie zadowoli tylko jedno rozwiązanie! Więc bardzo dobrze, że Motylek znalazła od razu kilka. I co ważne – wszystkie brzmiały dobrze.
-Niekoniecznie jest to wojownik z Cienia, ale jeśli tak, to pewnie dobro Cienia zadziała. Wiszenie dniami i nocami pewnie też by zadziałało, ale z drugiej strony, ten ktoś mógłby po tym cię tak trooszeczkę znielubić.
Zaśmiała się wesoło, wyobrażając sobie tę sytuację. Bez wątpienia, siostrzyczka na pewno potrafiłaby być bardziej uparta od jakiegoś tam wojownika.
-Przekupstwo, albo zapłata za naukę to skuteczna sprawa. Pomijając fakt, że uszczupla prywatne zapasy to płacenie za naukę jest dosyć nawet popularne.
No dokładnie.. Chociaż może lepiej byłoby najpierw (w końcu) zidentyfikować ten kryształ.. Zresztą, co za różnica.
-No to wojownika już zostawiamy, dobrze to rozwiązałaś. To teraz może...
Popatrzyła przez chwilkę w górę z wyrazem zastanowienia na pyszczku. Co to tam jeszcze było w tej mediacji? Ah, no tak.
-A jeśliby jakiś powiedzmy łowca z twojego stada, którego byłabyś przywódczynią zabił bezbronne pisklątko z innego stada? No i tamto stado żądałoby śmierci tego łowcy, ale to byłby twój jedyny porządny łowca. To co?
Huhuhu.. To pytanie Chaosi sprawiło troszeczkę problemów w trakcie nauki, za bardzo wtedy kombinowała chyba. Ale może teraz nie będzie aż tak trudne?

Kiedyś trzeba by go zdefiniować. Jaspis chciała go zanieść cioci Kalinie... Ale jakoś nie wyszło. Z miejsca zajęły się wtedy nauką, zapomniała. I kryształ leży, nieznany, nierozpoznany, nawet nieszczególnie chciany przez Motylka. Leży i się kurzy, choć to nie jest w stanie pogorszyć już jego wyglądu. Kiedyś coś trzeba będzie z tym zrobić. A sprzedanie go za klejnoty, lub za naukę, nie wydaje się takim złym pomysłem, skoro i tak się go nie używa. Jednak smoczyca jakoś nie mogła też zmotywować się do pozbycia się kamienia. Więc leżał. Może kiedyś coś z tego wyniknie?
Skupić się jednak trzeba na nauce, nie na kamieniach! Motylek zastanowiła się krótko nad zagadnieniem.
– Myślę, że każde życie ma swoją cenę. Nie wszystkie pisklęta dożywają dorosłości. Zamiast poświęcać życie łowcy, można poświęcić jego umiejętności. Niech zaopatruje matkę pisklęcia przez kolejne dziesięć księżyców. Dzięki temu ona i reszta jej dzieci będą miały pożywienie, co jest dla nich zyskiem. Może większe ich grono doczeka ceremonii adepckiej. A nie zyskają niczego, zabijając łowcę.
Jednym słowem mówiąc – odszkodowanie. Wydawało jej się to najmniej krwawym rozwiązaniem.
– Jeśli na to nie przystaną, mogę spróbować wynegocjować za tą daninę opóźnienie terminu wydania łowcy. Wtedy zginie on dopiero, gdy przestanie być użyteczny.
Łatwo było decydować o śmierci fikcyjnego łowcy. Ale nie umiałaby wydać nikogo sobie znanego na pewną śmierć. Dobrze, że nie miała nawet najmniejszej szansy zostania Przywódczynią Cienia.

Problem w zabijaniu piskląt polegał na tym że to niebyły zwykłe zabójstwa na zwykłych, dorosłych, umiejących się bronić smokach.
-Też nie chciałabym go wydać. Ale niestety smocze prawa mówią o tym, że kto zabije bezbronne pisklę musi zginąć.
Skrzywiła się lekko, na myśl o tym. Sama pewnie żądałaby głowy kogoś kto ubiłby jej bliskiego, ale z drugiej strony nie oddałaby takiej głowy obcemu stadu.
-Ale dobrze kombinujesz. W takiej sytuacji, pozbawienie stada jedynego łowcy mogłoby pociągnąć za sobą nieprzyjemne konsekwencje. I to byłby dobry argument aby go nie zabijać. Ale trzeba pamiętać o tym, że ktoś, komu zabili rodzinę, raczej nie będzie chciał iść na ustępstwa.
Przechyliła nieco łebek, przerywając na moment wypowiedź. Takie negocjacje byłyby naprawdę bardzo trudne.
-Rekompensata to dobra rzecz. Przez te księżyce, stado mogłoby wyszkolić kolejnego łowcę, a w tym czasie, w ramach zadośćuczynienia karmić smoki z tamtego stada na przykład. W negocjacjach, można by właśnie powiedzieć, że wyrok będzie respektowany, ale musi zostać odwleczony w czasie ze względu na taką sytuację.
Uśmiechnęła się leciutko, unosząc jeden z kącików warg i mrużąc oczy.
-A w tym dłuugim czasie, smok z naszego stada mógłby zadecydować co się z nim stanie. Jeśli zechciałby zostać na terenach pod barierą, nie mając kurateli stada, zostałby narażony na ataki i musiałby przetrwać bez pomocy. Mógłby także wybyć poza barierę, w poszukiwaniu miejsca dla siebie.. W ten sposób, nie moglibyśmy przecież nic zrobić, a wyrok nie byłby już naszą sprawą.
To troszkę skomplikowane..
-W ten sposób być może udałoby się uniknąć jakiś poważnych konsekwencji dla całego stada. A przynajmniej tak to wygląda z punktu widzenia mediacji.
To co ona zrobiłaby osobiście w takiej sytuacji mogło się różnić od drogi mediacji, ale pokojowe rozwiązanie wymaga bezkrwawych środków.
Dobrze, to jeszcze jedna zmiana tematu. Zastanowiła się przez chwilę, nad tym, co mogłoby być również odpowiednie do zagadnień mediacyjnych.
-Teraz może.. Jakaś kłótnia? Co byś zrobiła, gdyby na przykład jakiś smok kłócił się z innym smokiem o jakąś jaskinię, bo obaj by ją chcieli? Proszą cię o to, abyś wybrała kto z nich będzie właścicielem. Więc?
Takie proste, jako odmiana od trudnych tematów zabójstw.

Smoki Wolnych Stad

Wzgórze Świetlików

Chcesz dołączyć do gry?

Rejestracja

Logowanie

Kto jest online

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu