Rzeka

[Błędny Ognik]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Aiden w pozycji skradania wyłonił się zza łysych gęstych krzaków. Spojrza l badawczo na Kolca. Ostatnio widział go na ceremonii. Cóż. Z tego co pamiętał był synem Zaklinacza, przeklętego władcy który sprowadził ich na te beznadziejne ziemię. Skinłął mu łbem na przywitanie.
– Atramentowy tak? Chcesz zdać test? Wytrop zwierzę. Nie powiem jakie. Następnie upoluj je. Uważaj na drapieżniki. – powiedział od razu przechodząc do rzeczy.
– Czy wszystko jest w miarę zrozumiałe? – spytał pro froma

[Spojrzenie Mroku]

Widząc pojawienie się nauczyciela, Ant w pierwszej kolejności poczuł ekscytację, z powodu faktu że w końcu odbedzie się jego upragniony test. Zaraz jednak się opanował i słysząc polecenie oraz pytanie egzaminatora, skinął łbem potwierdzająco. Adept zaczął od intensywnego węszenia w powietrzu. W świetle dnia to właśnie na węchu zwykł polegać, gdyż jego ślepia naprawdę dobrze sprawiały się tylko w nocy. Ant zaczął zataczać coraz większe kręgi, rozglądając się za śladami, szukając odcisków łap na śniegu, a także moczu, sierści... Generalnie wszystkiego co mogłoby wskazywać na obecność zwierzyny w okolicy. Ze śladów mógł wyczytać nie tylko gatunek ale też rozmiar i wagę, a co za tym idzie przybliżony wiek.

[Błędny Ognik]

// używaj trzech zmysłów. :P Szkoła Skierki :3

Smok jednak niczego nie wyczuł. Błądził.... jeśli tak można to mówić. Wzrok wzorkiem, ale zawsze w chociaż najmniejszym stonpiu używać go trzeba. Podobnie jak słuchu. Kto wie czy za krzakiem upragniona zdobczy właśnie stąpa po śniegu?
– Szukaj dalej. – powiedział tylko Błędny, wciaż bacznie obserwując egzaminowanego smoka.

[Spojrzenie Mroku]

// skierka, motyka...

Antrasmer nietrudzenie szukał dalej zataczając oraz to szersze kręgi, przez co przeszukiwał coraz większy obszar. intensywnie węszył i wypatrywał jakichkolwiek śladów obecności w pobliżu czegokolwiek co nie byłoby nim ani Błędnym. W końcu doszedł do wniosku że prawdopodobnie robi coś nie tak, skoro po tak długim czasie nie natrafił na nic godnego uwagi. W związku z tym na moment się zatrzymał żeby pomyśleć. Rozwiązanie przyszło praktycznie od razu, gdy adept uzmysłowił sobie, że przecież nie używa wszystkich zmysłów. W związku z tym wrócił do przeszukiwania okolicy po okręgach, lecz tym razem zatrzymywał się co jakiś czas nasłuchując czy aby nic nie czai się za krzakami

[Błędny Ognik]

Atramentowy w końcu coś znalazł chociaż nie wiedział do końca czego szukać. Był to mianowicie słaby odcisk... był tak słaby, że nie było wiadomo kto to pozostawił. Z pewnością jednak był to ślad, a jego właściciel był roślinożerny, co sm,ok mógł wyczuć po łagodnym aromacie ( O.o? ).
Na tym jednak koniec. Być może za mało się starał. na pewno trzeba rozejrzeć się w pobliżu śladu. Gdzie jest jeden ślad tam zapewne jest ich więcej.

[Spojrzenie Mroku]

Cóż, może i znalezisko jest niewielkie ale zawsze to jakiś postęp. Lepsze to niż nic. Atramentowy widząc wklęsłość w śniegu wciągnął w nozdrza zapach swojej ofiary, by zakodować sobie w głowie czego dokładnie ma szukać i za czym ma węszyć. Gdy już zostało to zrobione, smok zorientował się w kierunku w jakim podążało zwierze, poprzez znalezienie ścieżki zapachowej i pozostałych śladów w śniegu jakie z pewnością pozostawiłoby zwierzę. Bo, nie oszukujmy się, ślady z pewnością zostały stworzone przez Błędnego specjalnie na potrzeby testu. Gdy już udało mu się to osiągnąć, młody smok ruszył wzdłuż śladów, zaczynając już powoli się skupiać na zachowaniu ciszy. Uniósł ogon i uważnie stąpał, tak by nie nadepnąć na coś co mogłoby spowodować hałas. Jednak ślady są stare, tak więc zwierzyna musi być daleko, w związku z tym nie ma takiej potrzeby zachowania bezwzględnej ostrożności

[Błędny Ognik]

// pisz czego szukasz. Śladów otarć na korze, śladów moczu, krwi. itd itp . Zapomniałeś o słuchu.

Atramentowy być może i znalazł nikły ślad zapachowy, ale śnieg zaczął delikatnie niknąć. Zapewne za sprawą magii, przecież na tych przeklętych, iście nie łowieckich terenach zawsze panowała zima. Gdzie ten Zaklinacz ich prowadził?! Wkrótce ślady po których szedł zniknłęy całkiem wraz z śniegiem, a zmrożona ziemia nie pozwalała na odbicia kopyt. A co do zapachu... cóż jak Atramentowy zauważył ślady były dość stare. Jedyne co zdołał wyczuć to charakterystyczny dla roślinożerców zapach przetrawionej trawy.

[Spojrzenie Mroku]

Trop się urwał... Cóż trudno. Przynajmniej został zapach ale ten też może się zaraz urwać. W takim razie trzeba skupić się na innym zmyśle – słuchu. Antrasmer szedł dalej węsząc za ścieżką zapachową, jednak teraz, tak jak wcześniej gdy dopiero szukał śladów nasłuchiwał. Starał się usłyszeć trzask łamanych gałązek, odgłosów urywanej trawy i rozkopywanego śniegu, a przede wszystkim chodu poszukiwanego zwierzęcia. Przy okazji rozglądał się za śladami w postaci odcisków łap, kępek sierści i otarć na drzewach. Oby teraz coś się znalazło, bo wydłużający się test nie wygląda za dobrze w oczach egzaminatora

[Błędny Ognik]

Atrementowy postarał się nico bardziej i od razu było widać wyniki. Zauważył otarcie na drzewie, uszkodzenie kory, które było identyczne z tym jakie jalenie zostawiają trąć swoimi porożami o drzewa. Ponadto, pod tym samym drzewem była widoczna kępka sierśi o kolerze i zapachu charakterystycznym dla jelenia. Atrementowy wiedział już co śledzi, ale... właśnie ale... usłyszał za krzakami jakiś szelest. Po chwili wynurzył się z nich wielki niedźwiedź. Dość mało mięsa. Dużo ryzyka. Misiek nie zauważył jeszcze adepta. Co zrobi w takiej sytuacji?

[Spojrzenie Mroku]

Hura! A może i ie? Adept z początku ucieszony znalezieniem tropu szybko ochłonął gdy dostrzegł niedźwiedzia. Od raz znieruchomiał i powoli przeszedł w pełną pozycję do skradania pragnąc zostać niezauważonym. Brzuch trzymał tuż nad ziemią, łeb nisko, a ogon nieco uniesiony nad ziemię tak by nie szurał. Na koniec przycisnął skrzydła do boków. nie zamierzał atakować niedźwiedzia. nie polował na niego, lecz na jelenia. Znał swoje możliwości i liczył się z możliwością porażki, a taka w przypadku ataku na tak silne zwierze jak niedźwiedź mogła zakończyć się naprawdę źle. Smok ruszył dalej patrząc uważnie pod łapy, pilnując kierunku wiatru, który póki co mu sprzyjał i uważając by nie przygrzmocić łbem w drzewo co może się zdarzyć, gdy wgapia się w ziemię wypatrując gałązek oraz śladów zwierzyny. W końcu Ant wciąż podążał za jeleniem pilnując się śladów jakie on pozostawił i wypatrując innych takich jak ślady na ziemi, węsząc za nowymi ścieżkami zapachowymi i nasłuchując odgłosów wydawanych przez przyszłą ofiarę, które świadczyłyby że jest już blisko

[Błędny Ognik]

Smok zachował się poprawnie, chciaż aby mieć lepsza ocenę m ógłby popisać się umiejętnością kamuflażu... To jednak wystarczyło. Niedźwiedź przeszedł bez zauważaenia intruza. Adept miał olbrzymie szczęście. Nie sprawdził nawet wiatru, a co by było gdyby wiał wprost na niedźwiedzia niosąc zapach adepta?
Smok zaczął znajdywać coraz to więcej odcisków jelenich łap. W pewnym momencie... usłyszał hałas. Z pewnością coś za krzakami złamało gałąź. Zapewne jego sarna. Tak to była ona. Za gęstymi krzewami w odległości pasł się byk sarny. Młody i chudy jak wszystkie zwierzęta tutaj. Był jednak czujny. Wiatr wiał na niekorzyść samca.

[Spojrzenie Mroku]

Adept widząc śledzoną zwierzynę drgnął podekscytowany. Jeśli mu się uda... To może być już koniec testu! Ant szybko się jednak uspokoił, wiedząc że nerwy mu zdecydowanie nie pomogę,a wręcz są jego największym wrogiem. Wiatr wiał w złym kierunku, co oznaczało dwie rzeczy. Albo zakamufluje swój zapach lub będzie musiał obchodzić zwierzę dookoła co zajmie nieco czasu i może sprowokować brzemienną w skutkach pomyłkę. Tak więc Atramentowy zapamiętując ostatnią pozycję sarny odszedł kawałek i zaczął się kamuflować. Nie zamierzał tworzyć fantazyjnych barw za pomocą magii, czy poświęcić sporo czasu na tradycyjny kamuflaż. Zamiast tego po prosu wziął w łapy błota i zaczął smarować nim pierzaste skrzydła, gdzie najlepiej przywierało i resztę ciała, cienką warstwą, tak by szybko wyschło i przyczepiło się do łusek. Takie błoto miało w sobie zapach lasu i doskonale kamuflowało wszelkie smocze zapachy, a do tego dawało miało odpowiednią, brązową, barwę ukrywającą przed wzrokiem czujnej zwierzyny. Tak przygotowany zaczął się skradać, wracając tam gdzie znalazł swą ofiarę. Po chwili na nią natrafił, więc zaczął poruszać się niezwykle powoli i ostrożnie nie chcąc żadnym gwałtownym ruchem ani hałasem ujawnić swojej pozycji. Mimo emocji, uspokoił oddech, pamiętał o podstawach takich jak odpowiednia pozycja, czy patrzenie pod łapy z jednoczesnym śledzeniem poczynań celu. Zajęło to dłuższy czas ale w końcu smok podszedł samca od tułu, tam gdzie był jego ślepy punkt. Atramentowy zebrał się w sobie, na piął mięśnie skoczył prostu na zwierzę chcąc rozerwać mu szyję ostrymi pazurami.

[Błędny Ognik]

Smokowi jednak nie było dane doskoczyc do swojej ofiary. Ta chwilę przed tym obróciła się, bo samiec zapadł się w śnieg. Gdy na niego patrzyła nie zamarł. Widziała więc jego wolne, bo wolne ale ruchy.
Atramentowy zobaczył poniesiony sarni ogon, a ofiara odskoczyła o jakiś ogon dwa. Na szczęście dla niego, był to test i sarna nie uciekała na prawdę. Zatrzymała się i wróciła do grzebania w biegu. Teraz trzeba znowu się do niej podkraść. Tym razem wiatr sprzyjał,ale śnieg jak to śnieg mógł pokrzyżować plany.

[Spojrzenie Mroku]

// wybacz zastój. szkoła... //

Atramentowy zaklął w myślach widząc jak głupie zwierze odbiega, wymuszając nim nim konieczność podjęcia kolejnej próby. Całe szczęście że tym razem wiatr jest po jego stronie i nie trzeba zachodzić zwierzęcia, by zapach go nie zdradził. Cały czas na sobie miał swój kamuflaż. Tym razem oprócz utrzymywania prawidłowej pozycji uważał też gdzie stąpa, tak by nie wpaść w głęboki śnieg. A z resztą: o tej porze roku już dawno go powinno nie być. Gdy już podszedł dostatecznie blisko, spiął się i skoczył na zwierzę zamierzając wgryźć mu się w kark

[Ćmienie Maddary]

Przyszła tutaj ze Złodziejem, synem Przywódcy Ognia. Nie dziwiła się, że nie miał czasu, ale zarazem czuła się dumna, że poprosił ją, by to ona nauczyła Złodzieja pływać. W zasadzie nie dziwiła się też, zawsze była pod ręką, a przecież nikt takiego malca nie puściłby wolno aż na tereny neutralne, żeby kogoś sobie poszukał. Tymczasem mógł się wtulać w niesamowicie cieplutkie i mięciutkie, a jakże puszyste(!) futerko samicy. Kiedy dotarli na miejsce ona położyła się na brzuchu i wyciągnęła delikatnie skrzydło, by maleństwo mogło bo jej mocnej kończynie i pięknie ułożonych piórach zsunąć się na ziemię, jeśli chciało.
– A wiesz czym jest pływanie? – Zapytała zaciekawiona, z ciekawskim wzrokiem i takim tonem. Młode lubiły raczej, gdy poważnie się przy nich i z całym sercem podchodzi do wszystkiego. Mały Złodziej z racji tego, że jest mały, ukradł serce samicy. Niby młoda, ale jakoś nie umiała twardo się obchodzić z pisklętami.

[Złodziej]

Złodziej był jeszcze bardziej zachwycony pobytem na grzbiecie Ćmiącej, niż lataniem na grzbiecie ojca. A dlaczego? Samica miała futerko! Tata miał jakieś łuski. A tu takie miękkie... Przez całą drogę, na ów miejsce młodzik wypróbowywał futerko. Tulił się i tulił, a nawet lizał. Lizał! Oż kurde. Kichnął, bo go zaswędziało w nosie, ale ogólnie było suuuuper. Dobrze, że młodzik nie ział jeszcze ogniem... a nie Złodziej nie posiadał gruczołów, które wytwarzały by płomienie, tylko kwas. Na jedno i to samo wychodziło. Kichnął i nic się nie stało, więc nie było obaw do zmartwień. Oczywiście, że mały Złodziej chciał sobie zjechać. Uczynił to gracją i lada chwila, znajdował się na ziemi, obok czy może na przeciwko swej nauczycielki. Kiedy padło pytanie, o pływanie, samczyk spojrzał dziwnie na Ćmiącą, jakby nie wiedział o co chodzi. Mało mówił, bardzo mało... Ale skoro była to nauka wypadało odpowiedzieć, aby nie sprawiać kłopotów swojej nauczycielce.
– Sądzę, że tak.– Odparł z zaskakującą powagą. A no mogła zaskoczyć – ta powaga. Tu taki wariat liżący futro, a z drugiej strony, jego powaga w słowach, które wypowiadał świadczyła o niespotykanej dojrzałości.– Takie paplanie w... w wodzie.– Odparł i kiwnął z powagą łbem. Wpatrywał się uważnie w smoczyce, jakby ją uważnie analizując, a także chciał skoncentrować się na nauce. Czekał na słowa lub polecenia, które miały mu pomóc w opanowaniu tej umiejętności.

[Ćmienie Maddary]

Patrzała na pisklę bardzo przyjaznym wzrokiem. Było malutkie i tak naprawdę nie musiało za wiele rozumieć oprócz podstawowych rzeczy takich jak jedzenie i picie oraz obecność różnych rzeczy, śniegu, wody, drzew, kwiatów i zwierząt. Adeptka patrzała cierpliwie zastanawiając się trochę, czy mały nie za bardzo obślinił jej futra na karku. Uśmiechnęła się tylko serdecznie, gdy malec jej odpowiedział.
– Tak, ale nie zwykłe paplanie, dzięki temu możesz poruszać się w wodzie jak na lądzie, lub gdy podrośniesz – w powietrzu! – Powiedziała energicznie i tak też poprosiła, by poszedł za nią. Weszła wszystkimi łapami do wody gestem prosząc, by małe zostało jeszcze na brzegu. – Po ziemi możesz chodzić, ale nie umiejąc pływać nie możesz chodzić w wodzie. Wejdź do niej, ale tylko troszkę, by zamoczyć łapki i przejdź się trochę, dobrze? – Poprosiła przyjemnym głosem adeptka. Miała głos jak mama z prawdziwego zdarzenia. Ciepły i przyjemny do słuchania. A także wyraźny.

[Złodziej]

To ostatnie słowo wywarło na małym zachwyt. W powietrzu? Jak podrośnie? Ciekawe kiedy podrośnie. Musi być taki jak tato? Zadumał się na chwilę na tym słowem. Po czym wrócił myślami do nauki. Był dobrym pisklakiem i nie chciał sprawiać kłopotów przecież. Kroczył elegancko za smoczycą i zatrzymał się, gdy ta weszła do wody, a mu kazała zaczekać. Czyli nie można było chodzić po wodzie? Ile mógł się dowiedzieć z tej lekcji?! Był podekscytowany. Skinął łbem i na polecenie Ćmiącej wszedł do wody i zanurzył lekko łapki. I zaczął sobie chodzić. Było jakoś dziwnie. Inaczej się chodziło na ziemi, a inaczej w wodzie. Ta substancja była taka inna.

[Ćmienie Maddary]

I zimna zapewne, chociaż może tym Złodziej się nie interesował. – Zacznij brodzić troszkę głębiej, zanurz powoli kolana i łokcie, ale powolutku wchodź głębiej. – Poprosiła cichutko, o ile wcześniej mały pluskał wodą dookoła, tak teraz powinien czuć coś więcej. – Czujesz coś dziwnego, coś nietypowego? A może coś ci przeszkadza? – Mruknęła przyjaźnie do malca poruszając się tuż, tuż za nim.

[Złodziej]

Nie zwracał zbytnio uwagi na temperaturę przezroczystego płynu. Bardziej interesowało go to, że miał łapy w wodzie i woda dziwnie falowała, jak poruszył kończyną. Od razu wykonał polecenie Ćmiącej, spokojnie acz z nie zwykłym zapałem, uczynił pierwszy krok. Zanurzając swoje łapki bardziej. Powoli czynił każdy najmniejszy kroczek. Miał wrażenie, że woda go pochłania. A jakby zanurzył się cały? Przestraszyła go trochę ta myśl, jednakże smoczyca przecież nie kazała mu tego czynić.
– Woda... chyba chce mnie zjeść.– Odparł, mając na myśli lekki prąd rzeczny, który go chciał pozbawić podłoża, jakim było dno.

[Ćmienie Maddary]

Uśmiechnęła się bardzo przyjaźnie do malca. Stanęła tak, by jej pysk był niemal nad nim, tylko troszkę obok. W takiej pozycji, żeby pokazać, że ma wsparcie i niczego nie musi się bać.
– Nie zje Cię, nie bój się. Spójrz jak Cię otacza. Nie czujesz się leki jak piórko? Tam dalej nie ma gruntu, przestaniesz chodzić po ziemi, ale będziesz się unosił, zupełnie jakbyś latał. To dlatego, że woda wypycha Cię do góry, żeby pomóc. – Mówiła spokojnie, wydawało się jej zachęcająco i energicznie. No i nadal była bardzo blisko. Rzeka tutaj była bardzo spokojna a prąd był bardzo delikatny, ale kruche było i pisklę, dlatego bacznie obserwowała.
– Chodź do mnie, jak poczujesz, że zamoczyłeś kark wyciągnij łapki do przodu, a potem tylne i machaj nimi, w parach lewa przednia z prawą tylną a potem odwrotnie i pamiętaj łączyć palce i unosić łepek i ogonek. A ja cały czas tu będę, no chodź. – Powiedziała z uśmiechem i cofnęła się ogon w głąb wody czekając na malca, czujnie obserwując.