Smoki Wolnych Stad

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Adept wciąż spacerował oglądając okolicę, a słysząc znajomy głos natychmiast się obejrzał... I ujrzał Inną! Dawno jej nie widział, więc cieszył się z tego spotkania. Usiadł obok niej, oplótł łapy ogonem i przechylił delikatnie głowę.
– Cześć – przywitał się.
Od razu zauważył, że coś było nie w porządku ze smoczycą. Kaszel... on sam niedawno miał zapalenie rogówki, które bardzo go denerwowało, ale na szczęście Esencja mu pomogła.
– Jesteś chora? – spytał spokojnym głosem – Może powinnaś pójść do uzdrowiciela?
Wyblakły jak to Wyblakły – martwił się. Nie lubił gdy ktokolwiek cierpiał, nie ważne z jakiego powodu, więc chciał pomóc.

Wpatrywał się w smoczycę. Nie chciała pójść do uzdrowiciela? Jej decyzja raczej nie należała do zbyt mądrych, w końcu choroba może narobić jej trochę problemów.
– Myślę, że i tak powinnaś pójść do uzdrowiciela. Nie znam się za bardzo na chorobach, ale mogłoby ci się pogorszyć, więc raczej lepiej tego uniknąć – powiedział.
Sam wiedział jak to jest być chorym i miał nadzieje, że więcej go to nie spotka. Nie dość, że nieprzyjemne to jeszcze wszystko utrudnia, a podczas polowań będzie musiał dać z siebie wszystko. Przez chwilę milczał po usłyszeniu pytania. To co się działo w ostatnim czasie... eh, to wszystko było beznadziejne.
– Rozpoczęła się nierówna wojna pomiędzy Wodą a Ogniem i Cieniem – odpowiedział cicho – A na dodatek musimy wybrać nowego przywódcę.
Ostatnie słowa wypowiedział jakby z trudem. Utrata ojca była dla niego czymś okropnym. W dodatku matka ich zdradziła i cała ta niepotrzebna wojna... Było naprawdę źle.

Wyblakły nie wiedział nic na temat tego co dzieje się w Ziemi, więc nie rozumiał dlaczego Inna z początku nie chciała się zgodzić. Ale jednak go posłuchała, więc raczej powinno być wszystko dobrze. Adeptka na szczęście nie mówiła nic na temat wojny, więc Wodny nie musiał na ten temat myśleć,jednak to co powiedziała na temat swojego stada trochę go zmartwiło. Ogon, który do tej pory był owinięty wokół jego łap powędrował do tyłu, jednocześnie zahaczając o zimny śnieg, a jego końcówka zaczęła się niespokojnie poruszać.
– Nie, myślę, że nie jest źle. Właściwie od jakiegoś czasu nie jest w nim też za dobrze, ale w końcu wszyscy jesteśmy rodziną – odpowiedział, po czym przerwał na chwilę – Co się stało? I skąd wróciłaś?
Wpatrywał się smutnym wzrokiem w Inną. Chciał w jej jakiś sposób pomóc.

Wysłuchał do końca tego, co miała do powiedzenia adeptka. Rzeczywiście, niezbyt dobra sytuacja. Nie wiedział jak można traktować tak inne smoki, w końcu ona chciała tylko porozmawiać z siostrę. Zastanowił się chwilę, chciał jej w jakiś sposób pomóc.
– Siostra się ucieszyła na twój widok, więc nie było aż tak źle. A co do reszty smoków – skoro byłaś u swojej siostry w jaskini, a ta pozwoliła ci tam przebywać to żaden smok nie miał prawa cię stamtąd wygonić, tym bardziej pisklę. W końcu ty tylko chciałaś z nią porozmawiać, a to nie jest nic złego – powiedział – A jak zareagowała twoja siostra, słysząc co mówią tamte smoki?
W Wodzie takie sytuacje raczej się nie zdarzały, tam wszyscy byli rodziną, więc nikt nikogo nie wyganiał, ani nie odrzucał. Zrobiło mu się trochę szkoda Innej, że w jej stadzie tak ją traktują.

Gdy usłyszał kolejne słowa adeptki, pochylił głowę i skierował wzrok na ziemię. Czemu jej siostra nic nie zrobiła? Podobno cieszyła się z jej powrotu! Nie potrafił sobie wyobrazić takiej sytuacji w Wodzie. Podniósł powoli łeb, ponownie spoglądając na Inną. Chciał jej pomóc, jednak nie miał pojęcia w jaki sposób to zrobić. W końcu podniósł się, a następnie zbliżył do niej, żeby ją po prostu... przytulić. Nie wiedział co innego mógłby zrobić, dlatego zdecydował się na to. Może choć trochę uda mu się poprawić jej humor? Na pytanie które zadała odpowiedział natychmiast:
– Nie jest tak – odpowiedział – Wprawdzie od czasu do czasu mogą się zdarzyć jakieś sprzeczki, ale i tak wszystko się ułoży. Jesteśmy rodziną, pomagamy sobie w potrzebie i jesteśmy dla siebie ważni.
Wciąż trzymał się blisko Innej. Była bardzo mała w porównaniu z nim, ale co się dziwić, w końcu należał do dosyć dużych smoków, kiedy ona zbyt duża nie była.

Przechylił delikatnie głowę, wpatrując się w Inną, która wtuliła się w jego futro. To było bardzo miłe uczucie. A na dodatek było trochę cieplej, podczas gdy naokoło panował mróz. Przymrużył lekko oczy, nie spuszczając wzroku z adeptki, a gdy usłyszał pytanie natychmiast na nie odpowiedział:
– Poza wojną... wydaje mi się, że jest tak jak zawsze. Wojownicy i czarodzieje walczą, łowcy polują, a adepci się szkolą, nic poza tym. Od czasu do czasu pojawi się ktoś nowy, ale niektórzy też odchodzą... – odpowiedział.
Odchodzą... Miał oczywiście na myśli Esencje. Odeszła z Wody nikomu nic nie mówiąc, walczyła przeciw im podczas wojny. Ale pomimo tego wszystkiego nie był na nią zły. No bo jak miałby być zły na swoją matkę? Nie ważne co zrobi, i tak będzie jego rodziną, więc jeśli ma być szczęśliwa w innym stadzie to nikt nie mógł jej tego zabronić.
– Jak jest za barierą? – zadał pytanie.
Sam nigdy tam nie był i raczej nie miał zamiaru tam iść. Wolał zostać w Wolnych Stadach, w końcu tu jest jego dom.

Pokiwał łbem słuchając słów Innej. Trochę wiedział o barierze, a także co jest poza nią, w tym równinnych i raczej nie był zbyt chętny żeby opuszczać Wolne Stada.
– Ja raczej nie wyszedłbym poza barierę, chyba, że miałbym ważny powód. Nie chcę opuszczać swojego stada, jest dla mnie naprawdę ważne i chcę w nim zostać i pomagać kiedy zajdzie taka potrzeba – powiedział.
Zamilkł, przez dłuższą chwilę patrząc się na adeptkę i nie odzywając się ani słowem. W końcu wpadł na pomysł, żeby zadać jej pytanie.
– Nauczyłaś się czegoś od naszego ostatniego spotkania? – spytał – Ja już jestem właściwie gotowy na ceremonię, więc niedługo będę łowcą.
A jak u niej? Był bardzo ciekaw czy już coś potrafi.

Kanciarz był głodny. Bardzo głodny. O ile na polowaniu udało mu sie znaleźć sporo kamieni, to jedzenia żadnego i teraz był wręcz o krok od śmierci głodowej. Samiec, przeklinając siebie pod nosem, doszedł powoli na Tereny Wspólne i dalej – aż do Bliźniaczych Skał. Tu, w podnóżu, położył się na śniegu i zmrużył ślepia. Nie, nie mógł tak umrzeć – to niegodne! Przeżył już gorsze rzeczy niż głód! Sięgnął do źródła Many i wyobraził sobie lodowy pocisk, który miał polecieć pionowo w górę i rozprysnąć się w powietrzu, wzywając do futrzanego jakiegoś smoka. Może ktoś zareaguje i nakarmi?

Słoneczko rzadko opuszczała bezpieczne tereny swego Stada, po ostatnich wydarzeniach wolała nie wychylać nosa poza obręb granic, ale jej wędrownicza natura przez to cierpiała. Owszem, Ziemia była ogromna, wiele miejsc do zwiedzania, jednak pomimo strachu przed smokami, ciągnęło ją tam, gdzie raczej wolałaby nie być. Cóż, pokrętny tok myślenia, ale młoda nic nie mogła na to poradzić. Była już przy Bliźniaczych Skałach, podobało jej się tam, chociaż czuła się znacznie pewniej pośród osłony wiekowych drzew. Tak więc, gdy tylko doszła do tych skał, dostrzegła coś migoczącego na tle szarości nieba i zaintrygowana, wbrew sobie, ruszyła w tamtą stronę, stąpając cichutko pośród białego puchu. Nie wiele czasu minęło, gdy dotarła do Podnóża, dostrzegając w bieli szarość czyjejś sylwetki. Znieruchomiała, unosząc nieco pyszczek, aby zielonymi ślepkami przyjrzeć się postaci. Czyżby był ranny? Ciekawość i strach walczyły ze sobą nieustannie, przez co Słoneczko postąpiła jeden jedyny kroczek ku nieznajomemu.

Usłyszał kroki, potem poczuł woń... A potem otworzył ślepia. Nie, nie był ranny, chociaż blizny na jego barkach sprawiały wciąż wrażenie świeżych – miały przecież już ponad dziesięć księżyców! Ale jednak nie zarosły futrem na nowo. Cóż, bywa. Samczyk obserwował chwilę w milczeniu kolorową smoczycę, która przyszła tutaj i stała... I patrzyła. A potem zrobiła krok. Powoli uniósł się, nie okazując żadnej agresji.
– Witaj, nieznajoma – powiedział cichym, szeleszczącym głosem. – Mam nadzieję, że cię to nie urazi, ale... Masz cokolwiek do jedzenia? – widać było, że ledwo utrzymuje się na łapach, a spod jego gęstego futra wystawały żebra. Zaniedbał się, nie ma co! A czemu był taki miły wobec Tęczowej? Cóż... Powód był oczywisty dla każdego, kto poznał już Kłamcę – miał interes, więc był milutki.

Słoneczko znieruchomiała, widząc, jak samczyk unosi pysk i patrzy ku niej przerażającymi karminowymi ślepiami. Pierwszy raz widziała takie oczy u smoka i musiała przyznać, że podobny widok sprawiał, iż w jej sercu pojawił się niepokój. Przełknęła ciężko ślinę, zniżając smukły, jaskrawy łebek, poruszając delikatnie różowawym noskiem. Kiedy samczyk wstał, samiczka instynktownie postąpiła ten jeden krok do tyłu, a ogon przylgnął do jej zadniej, prawej łapy. W jej zachowaniu wiele było z pisklęcia, ale zielone, jaskrawe ślepka kryły w sobie coś innego, jakąś powagę, ale i nieodłączny strach.
Uniosła w zaintrygowaniu, niepewnie żółte uszka, słysząc głos samczyka. Ach!
Spuściła onieśmielona pyszczek, patrząc na swe przednie łapki, odetchnęła głęboko i skinęła łebkiem.
Śnieg przed przednimi łapami samczyka zamigotał, iskrząc się złotem, a po chwili przed nim pojawiło się truchło konia, świeże, chociaż już chłodne . Nieśmiało uniosła łebek, patrząc z nutą ciekawości na nieznajomego.

Spojrzał jeszcze raz krwawymi ślepiami na zawstydzoną Tęczową i, gdy tylko był pewien że samiczka patrzy na niego, skinął łbem w geście podzięki, po czym zaczął ze smakiem jeść koninę . Ach, jak dawno nie miał świeżego mięsa w paszczy! Trzeba przyznać, że po raz pierwszy od dłuższego czasu był zadowolony w tej chwili. Gdy skończył, wbrew wszelkim domysłom ze strony Ognistych, a zwłaszcza ich Przewodniczki, samiec z pełną kulturą wylizał łapy i otarł też pysk, po czym korzystając z lodowej magii usunął resztki. Nie byli barbarzyńcami, wbrew temu o co ich osądzano.
-Kanciarz-uznał, że wypada się przedstawić kolorowej samiczce, która ocaliła go przed śmiercią.

//jeśli chcesz, możemy pofabulić :) Jeśli zaś nie – po prostu odleć czy coś xD

Samiczka jednak nie miała śmiałości zbliżyć się bardziej do nieznanego jej samca, którego futro zdawało się przesiąknięte suchym, wulkanicznym pyłem i ostrym aromatem siarki. Czuła ten zapach tylko raz, gdy poznała tego dziwnego, jasnego samca z ciemniejszymi znaczeniami.
Mimo to Słoneczko z zadowoleniem patrzyła, jak samczyk posila się tym, co mu ofiarowała. Nie mogła nic na to poradzić. Wiedziała, że jej duma i zadowolenie będzie tym większe, gdy sama zacznie polować na zwierzynę, którą będzie mogła dawać głodującym.
Patrzyła więc, jak samiec niszczy szczątki i oczyszcza swe łapy i pysk, na co uśmiechnęła się mimowolnie samymi kącikami gadzich warg. Różowawy nosek zmarszczył się przy tym delikatnie. Słysząc głos samczyka, uniosła żółte, spiczaste uszka, a końcówka jej ogona drgnęła. Zamrugała żółtymi powiekami i odetchnęła cichutko.
– Mnie zwą Tęczową – odszepnęła swym cichym, miękkim rozedrganym głosem, z nieśmiałością patrząc na samca zielonymi ślepkami.

-Widzisz córcia to jest Podnóże Skał.– zatoczyłem łapą łuk pokazując Mani niewielki skrawek Bliźniaczych Skał.
Szedłem z córką na grzbiecie na miejsce spotkania z Irracjonalnym. Trzeba nauczyć tę dwójkę podstawowych umiejętności. Zwłaszcza Irracjonalnego bo to aż wstyd, żeby Adept nie potrafił biegać, czy latać.
Łapy grzęzły mi w śniegu, ale można przywyknąć do ciągłego mrozu.
-Spotkamy się tu z Irracjonalnym Kolcem. Będziecie uczyć się biegać...– ciągnąłem uśmiechając się pod nosem.

Smoczyca była zachwycona otaczajcym ją nowym światem. Nie bała się ani nie była nie pewna jak jej wcześniejsze duszy wcielenie. Była żywo zainteresowana! Och... to znaczy nie ruszała się dużo na grzbiecie ojca podczas przejażdżki, ale to nie z tego powodu, że chciała być grzeczna, ale... Typowo dla siebie się zacinała. Nieruchomiała i gapiła się w jeden punkt. Na przykład na lodowy sopel gdzieś tam zwisający z jakieś skały. Wszystko było nowe. Wszystko chciała zobaczyć, ale jej umysł skupiał się na szczegółach. Mało ważnych szczegółach i zapamiętywał je tak dokładnie, że już na zawsze pozostawały w pamięci kruszynki. Światło padające na lód, najmniejsza ryska. Wszystko.
Tata się odezwał. Smoczycę wybudziło to z dziwnego stanu. Gdy usłyszała słowo Irracjonalny. Od razu zapiszczała radośnie.
– Irrr! zamachała ogonem, a gdy tata się zatrzymał grzecznie zaślizgnęła się po skrzydle ojca i stanęła przed nim na ziemi. Cała rozradowana. Machała ogonem stojąc chwiejnie na nóżkach. Jej oczka starały się nawiązać kontakt wzrokowy z Ogniem.
– Tata! – pisnęła jeszcze nie wiadomo dlaczego... Chociaż...może dlatego, że stał przed nią?