Trakt do Prastarego Drzewa

[Rebeliancka Łuska]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

– Jestem klerykiem! Więc jeśli tylko się postaram, w przyszłości zostanę Uzdrowicielką.
Widząc, że Faolitiarna się położyła, usiadłaś sobie na ziemi.
– Och, dziękuję! – odpowiedziałaś trochę zaskoczona na miłe słowa Faolitiarny. Rzadko rozmawiasz a kolorach, a szkoda! Rozłożyłaś swoje prawe, pomarańczowo-czarne paskowano-plamkowane skrzydło na tyle, na ile otoczenie ci pozwalało i na nie spojrzałaś. – Pomarańczowy kolor jest cechą rodzinną. – uśmiechnęłaś się do Fao i skrzydło wróciło na miejsce.
– Najprościej mówiąc, jestem po prostu smokiem skrajnym. A dokładniej – pustynno-morskim. Hm, rozróżnianie rodzai smoków rzeczywiście może być trudne, szczególnie gdy smok jest połączeniem właśnie dwóch ras. – podniosłaś lekko łeb do góry, zastanawiając się chwilę, spoglądając w przebłyski nieba. Po chwili wróciłaś wzrokiem na Faolitiatnę. – Smoki Morskie na przykład – są małe, mają niewielkie skrzydła, pełne błony pławne, często mają płetwy na grzbiecie czy ogonie. Są bardzo podobne do smoków Bagiennych – te mają większe skrzydła i mniejszą błonę pławną, więc można je przez przypadek pomylić. Smoki Pustynne są już większe, są szczupłe, mają długie łapy i wielkie, szerokie skrzydła, są w jasnych kolorach – jak biały czy beżowy. Je pomylić można z Powietrznymi – które mają podobne cechy, ale zazwyczaj są większe. Też mają jasne kolory – mogą być beżowe i białe jak Pustynne, ale zazwyczaj są szare lub błękitne. – przerwałaś na chwilę, myśląc nad jeszcze innymi smokami. – Myślę, że smoki Północne odróżnia się za to dość łatwo – zazwyczaj są niezwykle puchate. Mają futro lub pióra, na całym ciele lub tylko w konkretnych miejscach – z tyłu szyi, na grzbiecie, od spodu szyi, na brzuchu, na ogonie, na łapach. Są jednymi z mniejszych smoków, mają dość krótkie łapy. I są naprawdę w wielu kolorach. Smoki Zwyczajne są... no cóż, zwyczajne. Mają takie podstawowe cechy wspólne dla wszystkich gatunków. Są też smoki Bezskrzydłe, które jak ich nazwa wskazuje – nie mają skrzydeł. Ich atutem może być zwinność, bo często mają długie ciało i niezadługie łapy. A i Górskie należą do tych zwinniejszych, choć mogą na to nie wyglądać – są pokryte twardymi łuskami, różnymi wypustkami czy kolcami, czasem nawet przypominają skały! Świetnie się wspinają.
– Smoki Skrajne mogą być przeróżne, łączą w sobie cechy dwóch gatunków. Tak zalety, jak i wady! Taki na przykład morsko-północny może mieć futro na brzuchu i błony między palcami. Domeną morskich jest woda, a północne niekoniecznie lubią pływać! Pustynno-górski może być typowej pustynnej, szczupłej budowy – ale właśnie z ciałem pokrytym rogowymi wypustkami, co nie jest naturalne dla gładkich czysto Pustynnych. – powiedziałaś i odetchnęłaś cicho. Zazwyczaj nie mówisz aż tyle, to coś nowego!
– Tyle przychodzi mi na razie na myśl, jeśli mówimy o rodzajach smoków. – odezwałaś się po chwili i uśmiechnęłaś się do Faolitiarny.

[Wilcza Pani]

– Och, to tak jak moja matka. Może kiedyś się z nią spotkasz – nazywa się Czerwień Kaliny. – Skrzywila się lekko na wspomnienie matki. Tak naprawdę nie była zła na Kalinę – nawet nie miała o co. Po prostu miło by było zobaczyć ja częściej niż co pięć ksiezyców. Otrzasnela się z tych myśli i uśmiechnęła szelmowsko. Zawsze miło było kogos kompelmentowac.
– Tak? Kto jest jeszcze pomarańczowy? – dopytywala. – Morski i pustynny... brzmi jak kompletne przeciwieństwa! Bo morze to to wielkie słone jezioro, tak?
Zamilkła, intensywnie słuchając Arylidii. Ileż ona wiedziała! Liczyła ilość wymieniach gatunków i kiedy Ary skończyła mówić, odezwała sie:
– Słyszałam, że są jeszcze wywernowate i drzewne.
Tyle informacji! Podniosła łeb, spoglądając na swoje łapy, a potem obrocila go i zaczęła obserwować swój grzbiet. Po tych oględzinach obrocila się do Ognistej.
– To muszę być skrajnym. Chyba północno-pustynnym. Piaskowe łuski, szczupła budowa i grzywa... – stwierdziła. – W ogóle, dużo wiesz. Pewnie to normalne dla kleryków i Uzdrowicieli. Mogłabyś opowiedzieć mi coś o stadach, i może o bogach? Wiem, że istnieje Woda, Zycie, Ogień i Cień, ale nie wiem kto nimi rządzi. A z bogów znam Aterala, Viliara i Lahae. Słyszałam o Immanorze, Naranlei i chyba... Kammandorze? Thararze i... hmm, Tarramie.

[Rebeliancka Łuska]

"Czerwień Kaliny" powtórzyłaś cicho w myślach i kiwnęłaś lekko głową. Zawsze lepiej zapamiętywać imiona, mogą się przydać. Na przykład aby od razu zacząć fajniej rozmowę "hej, a ja o tobie słyszałam..." lub coś podobnego.
Szybko wróciłaś myślami do rozmowy z Fao i uśmiechnęłaś się sama do siebie. Lubisz gdy twoi rozmówcy dużo mówią, pytają w tym wypadku, tak ładnie wypełniają twoją zwyczajową ciszę. Ale tym razem nie milczysz!
– A tak, wyvernowe i drzewne! Wyvernowe nie mają czterech łap, a tylko dwie, tylne. Za to mogą pochwalić się bardzo silnymi skrzydłami! Na ziemi mogą wyglądać trochę nieporadnie. Smoki Drzewne często mają kolory pomagające im się skryć wśród drzew, jak brązy, zielenie, szarości, czy wzory – plamy, a dzięki chwytnym łapom i skrzydłom mogą się bardzo zręczne wspinać. – Powiedziałaś.
Przekrzywiłaś lekko głowę patrząc jak Fao próbuje się przyjrzeć samej sobie. A potem pokiwałaś na jej wniosek – Myślę, że to dobre stwierdzenie! – odpowiedziałaś jej po chwili. – naprawdę wyglądasz na północno-pustynną!
– I znów dziękuję! Cóż, to zwykła wiedza, takiej uzdrowicielskiej mi jeszcze brakuje. ...Aaaale dojdę kiedyś i do niej! – zaśmiałaś się cicho.
– A co do stad – to może zacznę, nie do końca od początku, ale od dawniejszych czasów – jak i mnie to kiedyś opowiedziano? – zapytałaś się, trochę retorycznie. I tak opowiesz historię! Historia zawsze jest ciekawa. Zamilkłaś na chwilę próbując przypomnieć sobie te stare opowieści.
– A więc... Tak, mamy obecnie cztery stada! Stado Życia jest połączeniem dwóch dawnych stad – Stada Ziemi oraz starego Stada Wody. Po przegranej wojnie o tereny dawni Wodni nie mieli gdzie się podziać, więc przyjął ich do siebie przywódca Ziemi – Marzenie Ziemi. I tak jego stado stało się Stadem Życia, a on sam przyjął imię Złudzenia Życia. Wodniści przegrali wtedy wojnę z Ogniem – którego silny sojusz z Cieniem pomógł w zwycięstwie. Jeszcze dawniej istniało też Stado Wiatru, jednak ono zostało wchłonięte przez Ogień. I tak jak Ziemia stanęła się Życiem po przyjęciu Wody, tak Ogień po prostu Wiatr wchłonął i Ogniem pozostał do teraz.
W pewnym momencie Złudzenie Życia nie był już w stanie rządzić stadem, nowym przywódcą stał się więc – przerwałaś na chwilę, próbując przypomnieć sobie imiona. Pustka. – smok, który nazwał się Świtem Życia. – wybrnęłaś. – Podobno miał on dziwne ambicje, a jego przywództwo nie spodobało się wielu smokom – i te właśnie smoki odłączyły się od Stada Życia, odnawiając Stado Wody! Przywódcą nowego został Ciche Wody i jeśli moje informacje są wciąż aktualne, to jest on przywódcą nadal. Co do stada Życia – przewodziła mu kiedyś Dynamika Życia, ale jak jest teraz to naprawdę nie wiem, wybacz. W Ogniu natomiast – mamy Płomień Pustyni. Nie wiem też jak to jest z tymi sojuszami, kiedyś Cieniści i nowi Wodni mieli podobno jakiś konflikt o pisklę, Cieniści z Ognistymi – sojusz, pomogli w walce podczas ataku elfów, a i Woda z Życiem sojusz mieli. Lub wciąż mają. – przerwałaś na chwilkę porządkując swoje wspomnienia z nauk, a i dając czas Fao na pomyślenie o pytaniach czy zapamiętanie ważniejszych według niej rzeczy. Po chwili znów zaczęłaś – no, ale to jest historia. Która nawet teraz, wciąż się pisze. Każde stado jest inne nie tylko przez nazwę, tereny czy właśnie historię – ale też własne tradycje i kulturę. W jednym panują wieloletnie rodziny z własnymi zwyczajami nadawanie imion, w drugich szkoli się najlepszych, no nie wiem, na przykład czarodziei. Ale to już jest sprawa własnych obserwacji i poznawania wielu smoków! – uśmiechnęłaś się z myślą, że powiedziałaś już chyba wszystko, o czym pamiętałaś. Coś... coś jeszcze? A no tak, Fao pytała też o bogów! Powtórzyłaś sobie szybko w myślach tych, których wymieniła wcześniej.
– No a bogowie – już zaczęłaś, już miałaś zamiar zacząć, ale... – hm, zazwyczaj wszyscy dowiadujemy się różnych rzeczy o bogach z różnych źródeł. Znasz ich imiona, słyszałaś pewnie też że ktośtam patronuje czemuśtam. Więc co już wiesz? – zapytałaś. – Hah, nie chciałabym abyś musiała tu siedzieć pół dnia i słuchać moich wywodów i powiedzieć na koniec tylko "och, ale to już akurat wiedziałam" – zaśmiałaś się życzliwie.

[Wilcza Pani]

Hmm, czyli było też kiedys stado Wiatru? I Ziemia, ktora razem z Woda stworzyło Zycie... A potem się rozpadło. W życiu by nie pomyślała że coś takiego mogło się dziać! Opowieść Arylidii przykula jej uwagę na dobre. Okazjonalnie kiwala lbem lub pomrukiwala potakujaco, pokazując że nadąża. Ciche Wody, Dynamika Życia, Płomień Pustyni – oto imiona warte zapamiętania!
Ciekawe było to, że każde stado ma własne zwyczaje i tradycje. Pewnie spotykając smoki z innych stad mogłaby się od nich czegoś podobnego dowiedzieć! I może poznać Cieniste tradycje. Na pytanie Rebelianckiej, zamyslila się.
– Immanor... patron Życia i wytrzymałości? Naranlea jest od mądrości... Hmm, Ateral szaroluski to bóg śmierci i sprawiedliwości! Przed nim był Tarram, ale już go nie ma. Lahae to czerwonoluska pani zmysłów i zręczności... I patronka Cienia? Tharar to bóg. . Łowow? Viliar ma czerwone łuski i jest bogiem niesłusznej wojny. A Kammador... o nim nic nie wiem.
Próbowała przywołac jak najwięcej informacji, ale dużo tego nie było.

[Czarna Pożoga]

Pełne dwa księżyce zajęło Gałązce zbadanie Terenów Ognia na tyle, aby chciała wypuścić się jeszcze dalej. Nie pytała nikogo o zdanie, bo nie leżało to w jej naturze. Czuła, że odkryła już każdą równinę, każdy pagórek i każde ziarenko piasku na Ognistych ziemiach. A spotkała zaledwie trzy smoki. Co za nuda! Jednym z nich był oczywiście Oprawca Gwiazd, który rozbudził Gałązkowe zainteresowanie, opowiedział o innych stadach, ale też przestrzegł – przed tajemniczą mgłą, która pożerała smoki. Złotołuska nie była głupia, potrafiła wyciągać wnioski. Uszy i oczy miała szeroko otwarte, wypatrując niebezpieczeństwa o którym mówił prorok. Ciekawość była w niej silniejsza niż strach, dlatego też udała się tutaj. Mijała bajeczne nakrapiane zielenią tereny, a ich zapach się zmieniał, co było dobrym znakiem dla małej pustynnej. Czuła jeszcze woń członków swojego nowego stada gdy mijała granicę, ale teraz było inaczej. Las zamykał się nad jej głową. Nigdy niezasypiające świerki rosły jak cokół wzdłuż brzegów traktu, z ich gałęzi zwisał brodaty mech, nawet drzewa, na których jeszcze nie pojawiły się zalążki liści, były czujne. Na wietrze szeleściły dębowe liście z zeszłej jesieni, pączki jesionu świeciły jak maleńkie, czarne włócznie. Ognista pociągnęła głośno nosem, wciągając weń głęboką, barwną woń natury. Nie była przyzwyczajona do tak gęstej roślinności. Dla niej to był inny świat. Pustynia była jałowa, drzewa czy krzewy były tam bardzo rzadkie, kwiatów nie widziała nigdy. A tutaj rosło to wszystko, całemu światu na złość, jakby nie wiedząc o istnieniu suchych, niegościnnych terenów z którymi zmagała się za małego pisklęcia Gałązka. Był mglisty, pochmurny dzień i las nie mógł dojść sam ze sobą do ładu. Dostrzegła wśród gęstwiny drzew kładkę i ruszyła jej śladem. Była sama, ale czuła się odsłonięta. Jej złote, matowe łuski wpasowywały się w piaski pustyni, ale tutaj była intruzem. Była niczym kropla atramentu na białej kartce, mógłby powiedzieć jakiś człowiek. Przystanęła na chwilę, rozejrzawszy się wokół. Wszechobecne drzewa przygniatały ją swoją obecnością.

[Szkarłatny Księżyc]

Aż dziwnym było, że inne smoki nie odczuwały jeszcze na sobie stosunku Szkarłatnego do życia. Ostatnio był strasznie oschły, nieświadomie odmawiał grzeczności podczas rozmów, był jakiś taki... nieobecny. A mimo to inne smoki się od niego nie odwracały. Sam był mało świadomy tego, co działo się z nim i z jego serduchem. Dorastał, ale czy jego postawa była tego wynikiem? Widocznie zamykał się w sobie i nawet jego siostra nie była w stanie nic na to poradzić.
A mimo to zamierzał zostać Piastunem. Właściwie dlaczego? Sam nie potrafił powiedzieć. Po prostu czuł, że będzie lepiej się czuł jako Piastun niż z jakąkolwiek inną rangą. Nie mówiąc już o czarowaniu, którego szczerze nie lubił. Nie spodziewał się jednak, że tak szybko spotka potencjalnego ucznia. Nie spodziewał się, że tym potencjalnym uczniem będzie Gałązka – najwyraźniej rządna przygód młoda smoczyca. Niewiele młodsza od niego. Dostrzegł ją dość szybko ze względu na jej charakterystyczne ubarwienie. Sam przebywał na trakcie, ale w przeciwieństwie do Gałązki on się nim nie poruszał. Siedział na środku ścieżki i rozglądał się dookoła. Co on tam robił? Dlaczego to robił? Być może sam nie wiedział. Póki co przypatrywał się uważnie szkarłatem ślepi na powoli zbliżającą się samicę.

[Czarna Pożoga]

Dostrzegła czarnołuskiego samca dopiero gdy podeszła bliżej. Zbyt pochłonęła ją obserwacja lasu, powinna bardziej uważać. Pojawił się tak znikąd, że aż stanęła gwałtownie i uniosła wargi, odsłaniając kły. Pachniał inaczej, nie należał do jej stada. Ale w końcu tego szukała, gdy opuszczała znajome tereny, prawda? Wyprostowała się i uspokoiła nieco, nie chcąc wywrzeć mylnego wrażenia. Smok milczał, ale wpatrywał się w nią trochę natarczywie, więc postanowiła się odezwać
– Hej, kim jesteś? Co tutaj robisz, czekasz na kogoś? – Spytała z ciekawością w głosie, przymykając oko na fakt, że sama znalazła się tu przypadkiem.
Trakt skrzypiał pod jej łapami, dlatego postanowiła usiąść w niedużej odległości od samca. Był niewiele starszy od niej, co przyjęła z ulgą. Dotychczas przebywała jedynie w towarzystwie smoków znacznie starszych od niej, taki powiew świeżości bardzo dobrze jej zrobi. Była bardzo ciekawa tego co powie, a jeszcze bardziej stada z jakiego pochodzi. Oczywiście, nie mogło dorównywać Ogniu, ale nie zmieniało to faktu, że chciała wiedzieć więcej. A może... I on umie coś, czego ona jeszcze nie? Ilekroć spotykała kogoś nowego, oferowano jej pomoc w nauce. Co prawda wszyscy należeli do jej stada, ale nie wiedziała wiele o zwyczajach i kulturze panujących w Wolnych Stadach. Może ów smok nie miałby nic przeciwko. Ona by nie miała.

[Szkarłatny Księżyc]

Na początku nie odpowiedział jej i minęło kilka chwil, zanim odezwał się. Przez ten czas mogło wydawać się, że jest niemową. Gdyby nie jego pewny siebie wzrok, można by też uznać, że jest po prostu nieśmiały. A zdecydowanie nie był. Po jakimś czasie w końcu się przedstawił.
– Jestem Szkarłatny Kolec ze stada Wody – odparł, przymrużając delikatnie oczy. – Na Ciebie – no proszę, nawet obudził się w nim duch żartownisia. Jego poważny ton jednak nie sugerował tego i Gałązka mogła go uznać za nieco koszmarne. Nic więcej nie odpowiedział, rozglądając się dookoła, jak gdyby kogoś chcąc odnaleźć.
– A ty jesteś tutaj sama? Czy kogoś szukasz? – zapytał, ponownie wlepiając w nią spojrzenie. Nic więcej nie powiedział.

[Czarna Pożoga]

Roześmiała się cicho, ale zaraźliwie. Jego poważny ton zbił ją nieco z tropu i zmrużyła rażące błękitem ślepia, przypatrując mu się zagadkowo. Była zdziwiona jego zachowaniem, ale nie uważała go za upiornego. Wzbudzał jedynie jej ciekawość. Zobaczymy na jak długo.
– Co ty taki spięty? – Wyszczerzyła kiełki w zadziornym uśmiechu, a jej długi ogon przeciął powietrze ze świstem. Gdziekolwiek się zjawiła, wraz z nią pojawiał się hałas. Nie potrafiła usiedzieć nawet chwili w spokoju, dlatego w stała i poczęła przestępować z łapy na łapę. – Wstawaj, rozruszaj się trochę. Ja jestem Gałązka, z Ognia.
Łypnęła na niego w przerwie między przyglądaniu się jaskółkom tłukącym się po drzewach i muszce, która usiadła na jej nosie. Wydmuchnęła powietrze przez nos z kwaśną miną, strącając ją.
– Szukam nowych wrażeń. – Odpowiedziała na drugie pytanie, pół-żartem, pół-serio. – Skoro jesteś Kolcem, musisz być Adeptem. Powiedz, czego już cię nauczyli w tej Wodzie? Może coś skapnie także mi? Moje Stado jest wspaniałe, ale smoki to straszne lenie. – Machnęła łapą, akcentując mocno swoją wypowiedź. Postanowiła wykorzystać swój zapał do lepszych celów, jak na przykład nauka. A skoro właśnie spotkała potencjalnego nauczyciela, czemu nie miałaby wykorzystać tego do własnych celów?

[Szkarłatny Księżyc]

Czyli jednak zrozumiała nieco jego żart! Bo przecież z niego się śmiała, prawda...?
– Spięty? Ja? – zapytał zaskoczony. Daleko mu było do spiętego chodź fakt, często wydawał się taki być. Swego rodzaju gburowaty dorosły. Spojrzał na nią nieco zdziwiony, jak gdyby zaskakiwała go jej energia. Sam wyglądał na zmęczonego i znudzonego, co prawdą nie było.
– Rozruszać? Ja? – powiedział to takim samym tonem, jak poprzednie pytanie. Mogło to wyglądać nieco zabawnie, ale Szkarłatny wciąż zastanawiał się, czy to na pewno o niego chodzi. Rozejrzał się. Ani nikogo innego nie dostrzegł, ani nie wyczuł. Czyżby rzeczywiście mogła ona mówić o nim. Mimo wszystko podniósł się ciężko. Był dość masywnym smokiem, w dodatku starszym od Gałązki, więc mimowolnie spoglądał teraz na nią z góry.
– No cóż... – ledwo wstał i już ponownie usiadł, aby podnieść przednią łapę i zacząć na niej wyliczać. – Potrafię dość dobrze biegać, latać, skakać i atakować. Znam się również na mediacji i mam jako-taką wiedzę – powiedział, dopiero teraz zastanawiając się po co to robił. Zmarszczył brwi i zastanowił się, po co Gałązce taka wiedza. Czyżby też chciała się uczyć? Jego życie ostatnio składało się tylko z nauk. No, ale to chyba dobrze, prawda? W końcu chciał zostać Piastunem.
– Chciałabyś się czegoś nauczyć? – podsumował jej słowa, pytając jednocześnie o potwierdzenie. Uśmiechnął się nikle, mimowolnie na jej słowa o lenistwie Ognistych. Takie rzeczy dobrze było wiedzieć.

[Czarna Pożoga]

Gałązka również nie należała do małych, ale była młodsza od Szkarłatnego, dlatego była też mniejsza, co zauważyła z niesmakiem. Dziwiło ją coraz bardziej zachowanie samca, który wstał tylko po to aby zaraz usiąść. Może był chory? Albo naprawdę bardzo zmęczony? Takie przynajmniej sprawiał wrażenie.
– Tak, ty! Jąkasz się czy co? – Odparła ze śmiechem, chcąc wywołać u Wodnistego jakąkolwiek reakcję na jej słowa. Nie lubiła nudy i bierności, była gotowa nawet doprowadzić Szkarłatnego do złości, byle tylko zwrócić na siebie jego uwagę. W przenośni oczywiście, gdyż ciężko było teraz skupić uwagę na czymś innym niż na ekspresyjnej smoczycy. Słuchała jak wylicza kolejne umiejętności i pokiwała głową z uznaniem. Zaimponował jej. Umiał więcej, a więc gotowa była go słuchać. Na razie.
– Czym jest ta twoja mediacja? – Spytała, wyłapując obce słowo. Skoro sam zaproponował jej naukę, czemu miałaby z tego nie skorzystać. Nauka była drogą do jej celu. Umiejąc więcej będzie w stanie lepiej wesprzeć swoje stado i pomóc, tak jak mówił Oprawca.

[Szkarłatny Księżyc]

– Nie jąkam – odparł ze spokojem, starając się jednocześnie pokazać. Bo niby kiedy się jąknął? Owszem, może trochę się przez chwilę zaciął, ale to tylko dlatego, że Gałązka zrobiła taką furorę swoją energią. Zaraz potem padło pytanie. Czyli to ona rozpoczęła naukę. Najwyraźniej nie było potrzeby zadawać pierwszego, regularnego pytania, od którego rozpoczynało się naukę mediacji, bo samica już to zrobiła. No to czas na wyjaśnienia.
– Mediacja jest sztuką rozwiązywania sporów. Dodatkowo jest to umiejętność, pozwalająca przekonywać innych do swoich racji. Manipulacja, jednym słowem – wyjaśnił, zaczynając od tego jej naukę.
– Zajmiemy się jakimś problemem, w ten sposób poćwiczysz mediację – odparł, na chwilę się zamyślając. W tym samym czasie podniósł się, odwrócił i skinął jej łbem, aby ruszyła za nim. Chciał znaleźć jakieś przystępniejsze miejsce na naukę. Skierował się w stronę odwrotną niż do Prastarego Drzewa, ponieważ wiedział, że tam było dużo ciemniej. A wolał widzieć dokładnie swoją uczennicę (tak to się teraz nazywa?). Zszedł z traktatu, w pewnym momencie znajdując jakąś bardzo niewielką łączkę, która nie była zupełnie zasłonięta koronami drzew. Dzięki temu wieczna noc tego miejsca nie była tutaj obecna. Położył się tam, jednocześnie wskazując Gałązce miejsce obok siebie.
– Wyobraź sobie, że jesteś łowczynią Stada Ognia. Ostatnio jednak wasze tereny były na tyle nieprzyjazne, że cała zwierzyna gdzieś wyemigrowała. Twoje polowania się nie udają, ponieważ nie masz na co polować. Wiesz, że musisz jakoś wykarmić stado, a z takim problemem Ci się to nie uda. Z tego, co wiesz, na terenach Wody, Życia i Cienia nie brakuje zwierzyny. Co w takiej sytuacji zrobisz? – spojrzał na nią pytająco.

[Czarna Pożoga]

Intensywnie błękitne oczy samiczki rozbłysły ciekawsko. Brzmiało jak coś, co mogło jej się w przyszłości przydać! Porzuciła wszelkie próby zirytowania samca, gdyż ten nie zamierzał widocznie reagować. Czy wszyscy Wodniści byli tak nieznośnie spokojni? Uznała, że zapyta go oto, ale może jak już skończy uczyć ją tej... manipulacji. Gdy wstał, podążyła za nim w żwawych podskokach. Szkarłatny dobrze myślał, powinni się nawzajem widzieć. Skoro już mogła go oglądać w całej okazałości, zlustrowała go lazurowym spojrzeniem. Cały był pokryty łuską znacznie ciemniejszą od Gałązkowej. Maskował się wśród zieleni znacznie lepiej niż ona. Byli jak dwa przeciwieństwa. Złota i brązowy, wybuchowa i spokojny, Ogień i Woda. Zmarszczyła nosek, słysząc pytanie. Nie miała ochoty zostawać Łowczynią, ale to nie o to ją pytano. Musiała się skupić. Skupić.
– Pewnie powiedziałabym o tym Płomieniowi Pustyni. Ona zwróciłaby się do któregoś z zaprzyjaźnionych Stad i spytała o pozwolenie na moje polowanie na ich terenach. Nie sądzę, abym była upoważniona do pytania osobiście. Ale nie znam jeszcze wszystkich waszych zwyczajów. – Zerknęła na niego, próbując doszukać się na jego pysku reakcji. – Na pewno nie zadecydowałabym o tym sama. Takie wkroczenie na obce tereny bez uprzedzenia mogłoby wywołać konflikt, a nawet wojnę. Słyszałam, że wybuchają one niezwykle łatwo wśród Wolnych Stad. – Dodała nie bez nutki drwiny w głosie. Z drugiej strony ów przypadek był uzasadniony. Nikt nie powinien pałętać się po nieswoich terenach bez odpowiedniej autoryzacji.

[Szkarłatny Księżyc]

Skinął łbem na jej odpowiedź.
– Masz rację. Skierowanie się do swojego przywódcy i zaproponowanie jakiegoś rozwiązania byłoby najlepszym wyjściem – wysłuchał jej następnych słów i kiwał głową twierdząco na jej słowa. Dobrze. Nie wypowiedział jednak pochwały na głos. Zamyślił się na chwilę, po czym kontynuował problem.
– A teraz pomyśl, że Płomień nie zgodziła się na to, żeby poprosić inne stada o przysługę. Co zrobiłabyś w takiej sytuacji? – zapytał. Był to już nieco bardziej skomplikowany problem, ale być może Gałązka da sobie z nim radę. Miała już sporo księżyców, więc nie powinno być problemu. Przyglądał się jej złotym, nieco hipnotyzującym, bo pięknego koloru, łuskom. Nie dało się jednak po nim poznać, że mu się spodobały. Podniósł wzrok na wysokość jej spojrzenia. Czekał na odpowiedź.

[Czarna Pożoga]

Po wierzchołkach sosen tłukły się wrony kracząc i łopocąc skrzydłami; gdzieniegdzie kicały ku wodzie zające czyniąc szelest po żółciejących jagodziskach i po opadłych liściach; czasem śmignęła po mchu chybka kuna. W gąszczach odzywał się jeszcze świergot ptaków, który raz po raz odwracał uwagę Gałązki od słów Szkarłatnego. Jej oczy były dwiema sadzawkami skupienia na jasnej, pogodnej twarzy.
– W takim wypadku powiedziałabym jej, żeby wykarmiła wszystkie te głodne gęby sama, bo ja nie będę tego robić. – Odparła nieco podniesionym tonem, wyobrażając sobie taką sytuację. – Ale szukałabym dalej i zmobilizowałabym inne smoki do dzielenia się swoimi zapasami. W ostateczności jednak mogłabym spróbować wymienić coś co znalazłam na mięso u innych łowców. Słyszałam, że tutejsze smoki często szukają i znajdują kamienie szlachetne. Może tego nie brakowałoby na terenach Ognia.
Przytaknęła głową, jakby zgadzając się ze swoją własną wypowiedzią i spojrzała na Wodnego. Co za niepoprawni altruiści z tych smoków. No bo jaką korzyść miał z uczenia jej czegoś i poświęcania jej czasu. Może był samotny? W końcu czy ktoś szczęśliwy przesiadywałby sam jak palec w pierwszym lepszym ciemnym zagajniku? To że trafiła tutaj na jakąś rozumną istotę było istnym cudem.

[Szkarłatny Księżyc]

– Musisz uważać jednak na słowa względem Przywódczyni. Jest to osoba, którą należy szanować bez względu na jej decyzje. Czasem może zdarzyć się, że przywódca stada jest wyjątkowo, hm, niemądry. Jednak przeważnie wtedy tacy władcy szybko tracą swoją pozycję – wyjaśnił i skinął łbem na jej odpowiedź.
– Reszta się zgadza. Myślę, że twoje wyjście byłoby odpowiednie – odpowiedział.
– Tak, kamienie szlachetne to cenna waluta na Terenach Wolnych Stad – w razie czego chciał rozwiać jej wątpliwości i potwierdzić przypuszczenia. Zamyślił się na chwilę, kombinując nad kolejnym problemem. Nie miał tym razem pomysłów, więc postanowił zapytać o to Gałązkę.
– Czy istnieje jakiś problem, na który kiedyś trafiłaś i nie mogłaś sobie z nim poradzić? Ewentualnie coś, na co spodziewasz się natrafić w przyszłości i nie będziesz wiedziała jak to rozgryźć. Spróbujemy pogłówkować razem – zaproponował, przypatrując się jej uważnie.

//Wybacz, że tak krótko, ale moja dzisiejsza wena powoli się wyczerpuje.

[Czarna Pożoga]

Gałązka pokręciła głową. Słaby przywódca to słabe stado. Pustynia była specyficzna, ale sprawiała wrażenie dobrej przewodniczki. Nie idealnej, ale Gałązka ufała jej osądom. Nie sposób było jednak ocenić jej zdolności na podstawie rozmów. Akcja, konflikt, problem – wtedy poznawało się wnętrze smoka, to jak reagował w opałach.
– Nie mogę szanować kogoś, kto nie zasłużył sobie na mój szacunek. – Odparła z przekąsem, po czym znów pokrążyła się w rozmyślaniach. Problem? Napotkała wiele, ale rozwiązywała je na bieżąco. A skoro sobie już z nimi poradziła to czy był sens w przywoływaniu ich teraz? Może coś nawiązującego do jej przyszłości? W końcu miała już cele i powili dowiadywała się jak je osiągać, prawda? Spojrzała na Kolca ponownie, ciekawa co teraz powie. – Chcę być Wojowniczką. Słyszałam już o waszych pojedynkach arenowych, ale nie znam zasad tam panujących. Smoki w walce nie zawsze słuchają głosu rozsądku, ich umysłem rządzi chwila, a instynkt bierze górę. Pazury tną nie zawsze celnie, a więc wypadki się zdarzają. Skoro już ustaliliśmy, że wojny między stadami wybuchają o byle błahostkę, jakie szkody wyrządziłabym, gdybym zabiła kogoś podczas takiego pojedynku? Nieumyślnie, ale jednak. – poruszyła się na miejscu niespokojnie. – Według mnie, nie zasługiwałabym na żadną karę. Każdy smok powinien brać odpowiedzialność za siebie podczas pojedynku. Idzie tam nie po to, aby tańczyć i śpiewać, tylko walczyć. Zwycięża najlepszy, słabszy przełyka swoją dumę. Nie miałabym wyrzutów sumienia, a gdybym mogła to nie czułabym złości w odwrotnym przypadku. Według mnie przywódcy stad owych smoków nie powinni uczynić niczego z tym faktem, zabójca odczułby konsekwencję w postaci okrycia się złą sławą. Być może nie mam racji, a przywódcy mieliby prawo zareagować inaczej? Może zabijanie jest kategorycznie zabronione, nawet podczas walk?
Czuła się nieco dziwnie, gdybając tak na temat swojej przyszłości. Zdecydowanie wolałaby, aby to jej zadawano pytania, na które mogłaby odpowiedzieć, a nie na odwrót. W końcu dopiero co dowiedziała się czym jest nauka mediacji. Przekrzywiła łeb na bok niczym zaciekawiona jaskółka i zawiesiła wzrok na krwistoczerwonym spojrzeniu smoka.

[Szkarłatny Księżyc]

Skinął łbem.
– Rozumiem. Też nie do końca wiem, czy szanowałbym przywódcę, który działa na niekorzyść stada – przygdybał w przerwie pomiędzy nauką. Była to rozmowa prawdopodobnie na inny dzień lub chwilę. Szkarłatny lubił skupiać się na zadaniu, a tym zadaniem było teraz nauczenie Gałązki mediacji. Skinął łbem na jej kolejną wypowiedź.
– Nie jest to karane śmiercią. Smoki, które wychodzą na arenę wiedzą na co się piszą. Jest to niebezpieczne i zdarzają się wypadki. Pojedynki toczą się do momentu progu ran, który wcześniej jest ustalany przez walczące smoki. Upewnij się jednak co do tego zagadnienia, ponieważ sam nigdy nie dostałem jasnej informacji o arenie – odparł. Mówił pewnie, pomimo faktu, że sam do końca nie był pewien swojego zdania. Zanim zdążył cokolwiek podpowiedzieć, młodsza koleżanka już odpowiedziała na własne pytanie. Sprostował jednak jej ostatnie zdanie.
– Zabijanie nie jest kategorycznie zakazane. Nie wolno jedynie zabijać piskląt, które nie ukończyły ośmiu księżyców ani smoków, które nie zostały wyszkolone do walki. Cała reszta zależy od sytuacji oraz warunków. Nie znaczy jednak to, że poprzez zabicie innego smoka nie można wywołać wojny – wyjaśnił. Na tym kończyła się ich nauka mediacji. Skinął jej łbem porozumiewawczo. Podniósł się po chwili i przeciągnął leniwie, jednocześnie mlasnąwszy jęzorem.
– Czegoś jeszcze chciałabyś się dowiedzieć?

//Raport Mediacja I. Mam nadzieję, że to wystarczy : o Nie jestem doświadczonym nauczycielem xD

[Czarna Pożoga]

Wysłuchała Szkarłatnego do końca i znowu roześmiała się, widząc jak mlaska. Śmieszyło ją wiele naturalnych smoczych zachowań, ale czy można było jej się dziwić? Więcej niż połowę swojego życia spędziła widząc przed sobą zawsze tą samą, matczyną twarz, więc teraz każda interakcja z nowym osobnikiem sprawiała jej radość. Podniosła się z ziemi, stwierdziwszy, że ma już dość tego siedzenia i podbiegła do pobliskiego drzewa, wbijając pazury w zbutwiałą korę. Wbiła je mocno i głęboko, po czym przeciągnęła się porządnie wyginając swoje gibkie ciało w łagodny łuk. Następnie szybkim ruchem pociągnęła łapy w dół tworząc kilka równoległych szram. Drewno posypało się na ziemię z trzaskiem, ale ona już na to nie patrzyła. Gdy już skończyła swoje małe przedstawienie, zwróciła się na powrót do Kolca.
– Skoro już skończyliśmy, może opowiesz mi trochę o Wodzie? Daleko stąd masz Obóz? Jak ci się tam żyje? Jest ciekawie? – Ślepka samiczki błysnęły. Jak widać ostatnie pytanie było dla niej najważniejszym. Nie przejmowała się w danym momencie żadnymi stosunkami pomiędzy ich stadami, jeśli takie były. Zresztą i tak nic o nich nie wiedziała. Stał przed nią Szkarłatny, a nie całe Stado Wody. Opinię na jego temat wyrabiała sobie na podstawie jego osoby, a nie relacji pomiędzy ich stadami. Jej długi ogon przeciął ze świstem powietrze, gdy sobie o czymś przypomniała.
– Mam jeszcze jedną sprawę. Nigdy nie nauczyłam się... skakać. – Powiedziała nie patrząc mu w oczy. – Nie obędę się bez przećwiczenia odpowiednich technik, muszę to robić sprawnie, gdy już przejdę do nauki walki. Nie miałbyś nic przeciwko nauczenia mnie paru aspektów tej jakże skomplikowanej czynności? – Wyszczerzyła śnieżnobiałe kły w promiennym uśmiechu.
Zlotooka nie była wzorową matką. Jej rola ograniczała się do ciągania Gałązki przez kolejne połacie pustyni, żywienia i wbijania do głowy bajek o Stworzycielu i pięknej smoczej krainie do której zmierzały. Rzeczywiście, była piękna. Ale zupełnie nie na sposób o którym myślała jej rodzicielka.

[Szkarłatny Księżyc]

Przekrzywił delikatnie łeb ze zdziwieniem obserwując jej kolejną falę śmiechu. O co mogło chodzić? Zmarszczył nos, ale postanowił się o to nie dopytywać. Najzwyczajniej w świecie nie chciało mu się otwierać paszczy częściej, niż było to niezbędne. I tak dzisiaj wypowiedział już bardzo wiele słów. Czyżby to był jego limit? Obserwował samicę, która przeciągała się, by za chwilę zadrapać drzewo.
– Około połowy długości Terenów Wolnych Stad – odpowiedział na jej pierwsze pytanie. Słowa, słowa, słowa. Mnóstwo słów. Samiec nie był gotowy na tak długie wypowiedzi, prawdopodobnie teraz powie znacznie mniej. Na pewno nie więcej, niż jest to konieczne.
– Ciekawie? Normalnie, bym powiedział – odparł, wlepiając w nią ślepia. Jego rozmowność mogła czasami być irytująca. Niewiele mówił, niewiele robił, sam był taki... niewiele. Zaraz potem samica poprosiła go o naukę skoku. No dobra, skinął jej łbem na zgodę. Zaraz potem wskazał łbem dość duży kamień, bo niewiele mniejszy od Gałązki.
– Jak pokonałabyś tamtą przeszkodę?

//Wybacz za długość. Brak weny mi dokucza.

[Czarna Pożoga]

Fuknęła jak obrażony kot i rzuciła mu oskarżycielskie spojrzenie. Co za gbur. Ale pomagał jej, a w końcu darowanej sarnie nie zagląda się w zęby. Gałązka da sobie z nim radę, ale nie porzuci prób rozkręcenia go. Będzie gadać za dwóch. Nie tolerowała ciszy i nudy, w jej życiu ciągle musiało się coś dziać.
– Macie przywódcę? – Zadała kolejne pytanie, szczerze zaciekawiona. Skoro już opuściła stadne tereny to nie mogła ograniczać swojej wiedzy tylko do swojego stada, prawda? Ogień był tylko częścią Wolnych Stad, tyle jeszcze pozostawało nieodkryte! – Więc jak tam wytrzymujesz, skoro nie jest wcale tak ciekawie? Ale to zrozumiałe, w końcu nie ma tam mnie. – Wyszczerzyła do niego zadziornie kiełki i spojrzała na kamień. Miała się sama domyślić jak przeskoczyć coś takiego? Widocznie Szkarłatny był zwolennikiem nauki metodą prób i błędów. Skoczy najlepiej jak potrafi, a potem wysłucha uwag. Przyjęła pozycję podobną do tej używanej podczas biegu. Przycisnęła skrzydła do ciała, uniosła trochę ogon, łeb obniżyła tak, aby był przedłużeniem kręgosłupa. Następnie skupiła się na przeszkodzie, stanęła na przeciwko niej i ugięła łapy, przygotowując się do skoku. Nie zmieniając pozycji wybiła się z tylnych łap z ziemi, starając się mierzyć jak najdalej i przy okazji też najwyżej. Nawet jeśli wylądowała po drugiej stronie, nie była zadowolona ze swoich poczynań.
– Chyba musisz mi dać parę wskazówek. Co mam robić z łapami? A skrzydła, dobrze je przycisnęłam? No dalej, mówienie nie jest takie straszne. Odróżnia nas od zwierząt. – Prychnęła z lekko drwiącym uśmieszkiem, wbijając w samca jaskrawobłękitne spojrzenie.