Smoki Wolnych Stad

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Po jakimś czasie zrobiło się spokojniej. Riromi zniknął i została opiekunka piskląt. Ciekawe jak to się dalej rozwinie. Ich relacja nie zapowiadała się dość ciekawie, jeszcze po tym co się teraz wydarzyło. Bądź co bądź to były niewinne wygłupy.
Rozejrzałem się po wszystkich. Byli cali i zdrowi, na szczęście nikt poważniej nie ucierpiał. Padło wiele pytań, lecz na wszystkie nie zamierzałem odpowiedzieć.
Kiedy każdy już wypowiedział się na dany temat, ja postanowiłem zabrać głos.
~ Sądzę, że miało sens wezwanie pomocy starszych smoków mimo ryzyka jakie by podjęli przychodząc tutaj. Pisklaki się jeszcze uczą i zawsze znajdzie się ktoś kto je wychowa. Młodsi podtrzymują armię stada, jak podrosną i się wyszkolą będą lepsi od tych starszych, którzy już osiągną swoje lata i nie będą w stanie już walczyć. Oczywiście stado też ich potrzebuje, bo musi być ktoś mądry kto nim rządzi ~ wyjaśniłem i zastanawiałem się nad kolejnym pytaniem. Cóż zagwozdki nie były łatwe, jeszcze każdy patrzył inaczej na tą sprawę, więc mogą wybuchnąć kłótnie.
~ Ogólnie myślę, że to rozuchwalenie Bożków może świadczyć o tym, że coraz mniej nas idzie się do nich modlić. Wydaje mi się, że chcą one zwrócić swoją uwagę, bo my po prostu przestajemy wierzyć w ich boskość. Możliwe, że były już podobne przypadki takie jak te dzisiaj, ale nikt mi o nich nie opowiadał.

// pytania A i E
Skarby poproszę

Ponownie pokazał kły, gdy poczuł małe ząbki na swoim ogonie. Cholerna młoda, za kogo ona się uważała, skoro myślała, że mogła ugryźć boskiego posłańca?! Już miał ponownie ją uderzyć, jednak jakiś kolejny młody ją odciągnął. Prychnął jedynie z pogardą w ich stronę, sam natomiast podszedł do duszka i delikatnie klepnął go w łapkę, chcąc pozbyć się tej rany. Co jak co, ale nie chciał mieć śladu po małych kiełkach cienistej na swoim ogonie. Podcięte żyły, głębokie bruzdy na ciele, powyrywane łuski jak najbardziej, ale nie jakieś żałosne ślady po igiełkach pisklęcia.
Odszedł na bok i zaczął się zastanawiać nad sensem tego całego spotkania. (B) Przecież to był kompletny chaos, nie miał kto ogarnąć tych wszystkich rozbieganych młodych. Przez łeb Hidana przetoczyła się myśl, że potrzebny byłby im tutaj jakiś autorytet, za którym mogliby pójść, zamiast robić co im się żywnie podoba. Coś jakby przywódca, który wydawałby rozkazy i mógłby zebrać wszystkich w jednym miejscu, dzieląc obowiązki. Nadmłodsi muszą mieć kogo słuchać, inaczej robią co chcą i gryzą co chcą, ale przecież to nie obowiązek przywódcy, niańczyć pisklaki. Może ktoś pomiędzy, jakiś inny dorosły? Niżej w hierarchii od przewodnika, ale wyżej od pisklaka? W sumie, przecież dokładnie tak funkcjonuje to całe stado Cienia i chyba dobrze się sprawdza, skoro do jego groty nie wbijają ciągle jakieś berbecie. To całkiem dobry układ, ale Hidan osobiście wolałby nieco inną hierarchię. Posłaniec boga powinien być wyżej od jakiegoś zwykłego przywódcy.
Uśmiechnął się delikatnie i zastanowił co by było, gdyby Cień nie był taki ślepy, gdyby tak nawrócić ich z tej wiary w jakiegoś Absinthusa, na jego pana... Tak, wtedy byłoby tam o wiele lepiej. A teraz? Zwykły zlepek smoków bez honoru i wiary.
(D) Powrócił myślami do momentu, w którym splunął kwasem. Idioci sami się wpakowali pod jego niebezpieczną substancję, to była ich wina. Gdy walczy się w grupie, powinno się patrzeć co się dzieje dookoła, aby czasami nie oberwać od swojego albo aby nie uderzyć w sojusznika, a przecież w takim tłoku nietrudno o to. Trzeba myśleć nad każdym swoim posunięciem, planować i synchronizować się razem z innymi, ale co Hidana to obchodziło? Liczył tylko na siebie, inni nie byli mu potrzebni. Jednak, gdy próbuje się kogoś ratować, to co innego, niż gdy walczy się dla siebie. Przede wszystkim, ponosi się odpowiedzialność za cudze życie, może też ta myśl sprawia, że ktoś walczy skuteczniej? Że to świadomość, że inny żywot zależy od jego czynów, dodaje skrzydeł i popycha do rzeczy, których dla siebie by się nie zrobiło? Być może...

// To ja poproszę PA, a jeżeli to za dużo to kamyki

Jednak nie była taka zła.
Bo czy ktoś o złych zamiarach wyleczyłby jego rany jednym machnięciem palca? Nawet nie musiała nakładać żadnych ziół, ani leczyć, po prostu zrobiła to... magią. To było dla niego z lekka zaskakujące. Musiała mieć naprawę potężną moc, skoro mogła tak łatwo manipulować tkankami i komórkami. Obrócił w zaskoczeniu łeb, obserwując, jak jego rany zagoiły się raptownie z błyszczącą fascynacją w oczach. Choć tłumioną przez lekką mgiełkę nieufności, która z pewnością zmalała. Już go nie bolało. Krew nie wypływała cienkimi strużkami, brocząc łuski swoją intensywną czerwienią. Nie miał w zwyczaju odzywać się niepotrzebnie – dlatego też jedynie lekko skinął głową w ramach podziękowania, odsuwając się, by dać reszcie smoków dostęp do podejścia i wyleczenia się. Potem zajął miejsce raczej gdzieś z tyłu, słuchając jej.
– Postaram się – mruknął bardziej jako zapewnienie siebie niźli odpowiedź na jej słowa skierowane do niego, do Caretha. Nie widział sensu w mówieniu czegoś więcej. Możliwe, że miała rację. Nie wykluczał tego. Mimo to musiał do tego wniosku dojść całkowicie sam, by móc naprawdę w niego uwierzyć. To była porada, a to, czy się do niej zastosuje zależało tylko od niego. Patrzył w milczeniu, jak duszek potem odzywa się, napełniając ich swoją motywującą kończącą spotkanie mową. Patrzył jeszcze chwilę w miejsce, w którym jeszcze chwilę temu był duszek, który zniknął. Potem z cichym westchnięciem wstał, rozprostował kości i rozejrzał się po zgromadzonych, wyłapując młodsze od niego Cienie.
– Czas wracać – rzucił głośno, oddalając się nieco od zgromadzonych. Przystanął jeszcze na skraju polany, czekając, aż jego Bracia i Siostry ruszą te swoje grube zadki i przyjmą jego towarzystwo. W końcu mógł mieć okazję, by im się odwdzięczyć! A nawet jeśli nie, to zawsze będzie czuł się lepiej wiedząc, że idą w grupie, zamiast rozdzielać się i wracać każdy samotnie.