Wysepka

[Dwuznaczna Aluzja]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Przeturlanie się wyszło Sombre nieco powoli i ociężale, ale ostatecznie jakoś odniosła sukces. Uniknęła ataku, a więc można było powiedzieć, że jej się udało. Z atakiem było już nieco lepiej, a przynajmniej byłoby, gdyby lustrzana iluzja Sombre nie rozpłynęła się nagle w powietrzu.
– Wystarczy. Chcesz nauczyć się czegoś jeszcze? – zapytała, zaś wzorzysty ogon wił się po ziemi. Czekała. Jej córka będzie dobrą wojowniczką, o ile będzie się pilnie uczyć. Musi się postarać, bowiem bez treningu nie zajdzie daleko. A jako iż stado było w ciężkiej sytuacji, groziła mu wojna, Cień potrzebował smoków zdolnych do walki. Takich, które nie padną po pierwszym otrzymanym ciosie, zaś z przeciwnika zrobią krwawiącą, ledwo dychającą breję. By stado znowu było potęgą, taką jak niedawno.

[Przedwieczna Siła]

Uśmiechnęła się z wdzięcznością do Aluzji. Lubiła spędzać z nią czas, nawet patrząc w te białe, niewidzące ślepia. Nie przerażały jej, chociaż czuła respekt. I tak, chciała nauczyć się czegoś jeszcze.
– Chciałabym móc w końcu wyruszać na polowania. Potrafię się skradać i kamuflować. Mogłabyś nauczyć mnie śledzenia? – nawet tylko podstaw, reszty sama się douczy. Zresztą, przy okazji mogłaby poćwiczyć kamuflaż, bo mogła być w tym jeszcze lepsza. Spojrzała na matkę, czekając na odpowiedź, w tym czasie odpoczywając jeszcze po walce.

[Dwuznaczna Aluzja]

Dwuznaczna powoli pokiwała głową. Niech będzie, przynajmniej jej córka szybciej wyruszy na polowania i nauczy się w końcu samodzielności. Niedługo będzie gotowa do uzyskania dorosłej rangi, tylko trzeba ściągnąć Kheldara. Pytanie brzmiało – gdzie był.
– Śledzenie. Umiejętność tropienia zwierzyny. Podążanie za śladami, jakie ta może pozostawić. Znaczy tak. Niemal zawsze używa się go na polowaniu, ale to nie znaczy, że tylko jego dotyczy. Można w końcu wytropić też innego smoka. Możesz się natknąć na różne ślady: odciski kopyt czy łap, kępki sierści bądź futra, krew, odchody, oraz zmiany otoczenia. Podeptana trawa, połamane gałązki krzewów czy zdrapana kora drzew. W trakcie śledzenia kieruj się głównie tym, co widzisz. Owszem, węch także jest istotny, jednak woń łatwo rozwiać przez wiatr – co może zupełnie zbić z tropu. Z kolei słuch również bywa zwodniczy, czasem można źle określić, skąd pochodzi dany dźwięk. A ślepia mają to do siebie, że raczej ciężko je zmylić. Jeśli widzisz wyraźnie prowadzące gdzieś odciski łap, to wiesz że zwierzę poszło w tamtym kierunku – zakończyła, przekrzywiając łeb na prawo, orlica zaś patrzyła dokładnie na Nieustępliwą, przekazując to z kolei Ankai.
– Jakieś pytania? – rzekła dla pewności.

[Przedwieczna Siła]

Słuchała słów Aluzji uważnie. Tak, tak, tak. Kiwała głową co jakiś czas, jakby potwierdzając, że przyswoiła tę wiedzę. Bardzo chciała stać się już samodzielna, i móc polować. Do tego brakowało jej już tylko śledzenia, choćby podstaw. Ostatnio musiała iść do innego smoka prosić o mięso... Żenujące. Obiecała sobie, że nigdy do tego nie dopuści, a okazało się, że kiedy poczuła pierwszy głód, od razu musiała iść żebrać. Nie była bowiem gotowa, by wyruszyć samotnie tropić zwierzynę. Nie potrafiłaby niczego wyśledzić, choćby się starała i próbowała. Teraz jednak zaspokoiła pierwszy głód – a kiedy przyjdzie kolejny, będzie już potrafiła poradzić sobie z tym sama.
– Nie mam pytań. – Aluzja mówiła krótko, zwięźle i na temat. Póki co, Sombre nie miała pytań. Znaczy, miała, ale tylko do tej części praktycznej. O to jednak chyba nie musiała się martwić – nauka z tą Wojowniczką zawsze była... taka jaka powinna być. Niczego w niej nie brakowało, za to pouczała i hartowała. Spojrzała na nią pewnie, czekając na dalszą część, bo to dopiero początek.

[Dwuznaczna Aluzja]

Skoro więc nie było pytań, można było przejść do części praktycznej. Dwuznaczna machnęła prawą łapą, błysnęły szczerozłote szpony, które od dawna nie miały okazji splamić się krwią, po czym otoczenie uległo diametralnej zmianie. Był to las w porze Liściastych Dywanów. Wszystko mieniło się odcieniami czerwieni, pomarańczu, żółci i brązu. Na ziemi było mnóstwo szeleszczących liści, rozwiewanych przez podmuchy delikatnego, chłodnego wiatru, zaś niebo przesłaniały szare chmury, rzadko przepuszczając przez siebie słoneczne promienie.
– Pamiętając to, co mówiłam, wytrop zwierzynę – poleciła, nie mówiąc jednak, jakie to ma być zwierzę. Wszystko zależało od Sombre, oraz częściowo od tego, co przygotowała dla niej Aluzja, a z pewnością nie miało to być coś łatwego.

[Przedwieczna Siła]

Otoczenie zostało magicznie zmienione przez Aluzję, i otrzymała polecenie. Wytropić zwierzynę. Ugięła łapy, by być bliżej podłoża i tym samym móc lepiej je widzieć. Przywołała z pamięci to, co mówiła matka. Na co zwracać uwagę? Cóż, całą ziemię pokrywały liście, różnokolorowe. To nie ułatwiało zadania, bowiem zakrywało wszelkie ślady, które mogła pozostawić zwierzyna na miękkiej ziemi czy błocie albo piasku. Ale nie tylko tym może się kierować. Wytężyła wzrok, jej źrenice się powiększyły. Przez chmury słońce nie mogło oświetlać jej drogi, ale dzięki rozszerzonym źrenicom oczy lepiej widziały w ciemniejszym otoczeniu, pochłaniając więcej światła. Rozejrzała się uważnie, najbardziej dokładnie jak potrafiła. Starała się niczego nie przeoczyć – patrzyła na liście, gałązki, kamienie. Potem przeniosła wzrok na trawę i drzewa czy krzewy, szukając jakiegokolwiek śladu, który mógłby wskazywać na niedawną obecność jakiegoś zwierza. Mimowolnie wytężyła także słuch, a w płuca wpuściła głęboki wdech, starając się zarejestrować wszelkie wonie. Na razie nie miała nic, ale jeśli wykorzysta każdą wskazówkę, jaką dała jej matka, na pewno natknie się na jakiś trop. Kolorowe liście mogły bardzo łatwo ją zwieść, kroczyła więc powoli i ostrożnie między nimi i między gałązkami. Uważała, by samej nie naruszyć otoczenia, bo wtedy mogłaby własne ślady wziąć za ślady przyszłej ofiary.

[Dwuznaczna Aluzja]

Mimo wszelkich, najszczerszych nawet chęci, Nieustępliwa przemierzała jesienny las z pustymi – póki co – łapami. Chociaż miała miękki chód, liście były podatne na wszelki ruch i szeleściły niemiłosiernie, zdradzając obecność Sombre każdemu w okolicy. Ale las był dziwnie pusty. Jakby samica była sama. Zupełnie sama, bo zniknęła nawet Ankaa. Jak kamień w wodę.
– Spróbuj iść po poszerzającej się spirali – poleciła, zaś ciężko było określić, skąd pochodził głos. Był jakby wszędzie i nigdzie. Zabawne, czyż nie? Poruszanie się po spirali było popularną metodę nauki dla nowicjuszy w dziedzinie śledzenia, może to ułatwi Sombre działania, bo mimo starań i chęci nie znalazła niczego. Żadnych wskazówek, nic, co świadczyłoby o obecności jakiegoś zwierzęcia w pobliskiej okolicy.

[Przedwieczna Siła]

Głos Aluzji zaskoczył ją, bowiem nie widziała jej nigdzie. I to dosłownie, zupełnie. A mimo tak wielu barw, niełatwo było przeoczyć fioletową, dorosłą smoczycę. Głos jednak słyszała wyraźnie. Jakby rozpłynęła się w powietrzu. To nie będzie jej przeszkadzało, a nawet ułatwi zadanie. Nie będzie się stresować zniecierpliwionym wzrokiem matki.
Niezrażona brakiem wskazówek, zastosowała się do kolejnej. Poszerzająca się spirala? Tak, wtedy może niczego nie przegapić. Zaczęła od miejsca, w którym teraz się znajdowała. Obserwowała dokładnie podłoże i najbliższą okolicę. Postępowała do przodu, cierpliwie i wytrwale. Skręcała delikatnie w prawą stronę, poszerzając powoli spiralę, którą szła. Wciąż szukała jakichkolwiek śladów, tak jak wcześniej – liście, gałązki, drzewa, kamienie. Gdzieniegdzie, w miejscach wolnych od opadających liści, zwracała również uwagę na ziemię. Mogła tam znaleźć odchody lub ślady kopyt albo łap. Wysiliła ponownie słuch i węch, na wszelki wypadek, choć tak jak powiedziała Aluzja – nie mogła na nich zupełnie polegać. Przede wszystkim wzrok.

[Dwuznaczna Aluzja]

Niemniej jednak Sombre powinna wiedzieć, że owy zniecierpliwiony wzrok matki jest utkwiony właśnie w niej. Zniknęła nawet orlica. Kto wie, może siedziała na jednym z drzew, przyglądając się Nieustępliwej? Dwuznaczna w końcu musiała jakoś wiedzieć o poczynaniach swojej córki.
Jak widać zmiana taktyki i zastosowanie się do rady cienistej wojowniczki wyszło czarnołuskiej na dobre. Wkrótce dostrzegła to, czego tak uparcie szukała. Ślad, wskazówka, jak zwał tak zwał. Był to odgłos. Chrobotanie, szeleszczenie, jakby ocieranie się czymś o coś. Nie towarzyszył temu jednak żaden zapach czy ślady w ziemi. Tylko dźwięk, doskonale słyszalny, i z pewnością nie była to zmyłka wiatru. Coś było blisko Nieustępliwej, a dźwięk nakazywał jej iść na południowy zachód, jakoby tam było to, co owy hałas wywoływało. Ale czy to prawda? Jest jeden sposób, by się przekonać.

[Przedwieczna Siła]

O, tak tak! Zupełnie nagle, czego się nie spodziewała, usłyszała jakieś chrobotanie! Tak, usłyszała, to był dźwięk. Spodziewała się widocznego na glebie śladu, a prędzej to nawet woni, ale nie odgłosu. W ostateczności to jednak nie miało większego znaczenia. Udało jej się znaleźć ślad, usłyszeć. Dźwięk dobiegał z południowego zachodu. Natychmiast ruszyła w tamtym kierunku. Nie szybko – nie zaczęła pędzić, o nie. Kroczyła dalej, starając się stawiać łapy bezszelestnie, lub przynajmniej jak najciszej. Szła na ugiętych łapach, z ogonem uniesionym w górę, głową w dół. Skrzydła trzymała przy tułowiu, zupełnie jak przy skradaniu. Bo właściwie, to się skradała. Tylko, że teraz dodatkowo śledziła, szukała śladów zwierzyny, tropiła. Wciąż spoglądała na otoczenie w kierunku, w którym szła, licząc na jakiś trop. Wytężała słuch, by nie zaprzepaścić danej szansy.

[Dwuznaczna Aluzja]

Z każdym kolejnym krokiem odgłosy były coraz lepiej i bardziej słyszalne. Co jakiś czas cichły, by potem znowu rozbrzmieć ze zdwojoną siłą. Ale w pewnym momencie zanikły, i nie pojawiały się przez dłuższe kilka chwil. Czyżby coś poszło nie tak? Może Nieustępliwa źle zinterpretowała ową wskazówkę, prowadzącą do zwierzęcia? Na szczęście te wątpliwości zostały rozwiane, bo już wkrótce chrobotanie było bardzo głośne, co świadczyło, iż Sombre jest niedaleko.
I odnalazła to, czego szukała. Był to dorosły jeleń i pięknym porożu, i to właśnie nim ocierał się o korę drzewa, wywołując owy dźwięk. Po chwili jednak rozpłynął się on w powietrzu, podobnie jak jesienny las. Otoczenie wróciło do normy, zaś Aluzja wyłoniła się zza krzewów i usiadła obok córki, razem ze swoją kompanką.
– Coś jeszcze? – zapytała mrukliwie.

[Przedwieczna Siła]

Sombre szła za dźwiękiem, aż ujrzała swoją zdobycz. Nim ją dostrzegła, niemalże się zatrzymała i zmieniła kierunek, bo odgłosy ucichły. Nie przerwała jednak, i opłaciło się. Przed nią wyłonił się jeleń z pięknym porożem. Gdyby tylko był prawdziwy.. i gdyby tylko potrafiła się z nim uporać. To jednak na razie pozostanie w sferze marzeń, bo tak on, jak i całe otoczenie znikło. Znów były na wysepce, z Aluzją i jej kompanką. Nauka poszła... bardzo, bardzo szybko. Podszkoli się już sama, potrzebowała jedynie podstaw. A jeśli matka już pyta... Było jeszcze coś, czego chciała się nauczyć.
– Tak... To ostatnia prośba. Magia ataku i obrony. – tylko tego jej brakowało. Już jako tako potrafiła się posługiwać maddarą, teraz potrzebowała jeszcze opanować w jak najlepszym stopniu atak i obronę za jej pomocą. – Jeśli byś mogła, to chciałabym coś więcej niż tylko podstawy. – dodała szybko.

[Dwuznaczna Aluzja]

Warknęła pod nosem. Ostro się zastanawiała, czy nie odmówić. Nie była dobra w czarowaniu, ale zależało jej na tym, by córka szybko uzyskała dorosłą rangę. Czasem trzeba się poświęcić. Cienista westchnęła ciężko. I nie tylko podstawy. Cudownie wręcz.
– Przeprowadzimy walkę. Atakuj i broń się. Zaczynaj. Stwórz atak, pamiętaj o szczegółach. Wielkość, kolor, barwa, kształt, jak ma działać, ewentualnie na co być odporne, gdzie wycelowany jest twór, gdzie ma się pojawić i tak dalej. Potem tchnij w to maddarę – poleciła, przetwarzając obrazy od orlicy. Pomoże jej to uniknąć obrażeń, o ile Sombre zdoła cokolwiek stworzyć. Dwuznaczna miała już przygotowane swoje źródło. Było, a jednocześnie nie. Idealnie oszlifowana kula czarnego światła. Właściwie cienia. Niczym teatrzyk cieni, te skakały wokół kuli. Można to też porównać to tańczących płomieni.

[Przedwieczna Siła]

Widziała, że przyjęcie jej prośby nie było Aluzji na rękę. Na łapę. Ale ostatecznie zgodziła się, a więc mogły zacząć. Stanęła naprzeciw niej i skupiła się najpierw, by zrelaksować się i odnaleźć swoje źródło. Odnaleźć to za dużo powiedziane – znała je, wiedziała gdzie jest i jak z niego korzystać. Dobrze, czas wykonać atak. Najpierw sam atak, bo dopiero kiedy ona zaatakuje, Sombre będzie mogła przygotować obronę. Wyobraziła sobie więc przed sobą kulę czarnego ognia. Nie chciała, by jej ataki wyglądały tak oczywiście, a zabarwienie ognia na czarno wcale nie skutkowało większym zużyciem maddary. Kula, nieco tylko mniejsza od Nieustępliwej, miała lecieć prosto na Aluzję. Była gorąca jak żywy ogień, a przy dotyku miała dotkliwie poparzyć ciało i drogi oddechowe przeciwnika. Kula miała kierować się w szyję bądź, gdyby przeciwnik siedział, w klatkę piersiową. Twór miał być odporny na wszelkie powiewy wiatru i wodę, która mogłaby go ugasić. Sięgnęła do swojej czarnej, kolczastej i promienistej kuli, do swojego źródła. Jej promień z chęcią oświetlił ją, oddając Sombre maddarę we władanie, a smoczyca tchnęła ją w swoje wyobrażenie.

[Dwuznaczna Aluzja]

Ponieważ kula była niemal tak duża, jak Nieustępliwa, wymagało to zużycia bardzo dużej ilości maddary – zwłaszcza dla kogoś kto dopiero uczy się jej używać. Tak więc atak pojawił się, zamigotał niepewnie i zaczął wykonywać swoją rolę dopiero po dłuższym oczekiwaniu, co dało Aluzji sporo czasu na stworzenie obrony. A była to po prostu przezroczysta, wypukła tarcza, która pojawiła się około jednej czwartej ogona od Aluzji. Była odporna na ogień i skutecznie go zatrzymała. Płomienie na chwilę okalały owy twór, po czym zniknęły razem z nim.
– Zrób coś mniejszego, bo szybko zużyjesz maddarę – poleciła, tworząc atak. Ognista kulka o średnicy zaledwie szpona, więc raczej mała. Nie była twarda, w całości stworzona z ognia, w normalnych warunkach byłaby zdana na łaskę powietrza, ale dzięki maddarze utrzymywała odpowiednią formę. Wokół niej skakały płomienie. Atak pojawił się trzy szpony od przodu Sombre i miał uderzyć w sam środek jej klatki piersiowej.

[Przedwieczna Siła]

Ugh, twór zamigotał, ale ostatecznie spełnił swoją rolę i poleciał w stronę Aluzji. Obroniła się bez żadnego problemu, i nie dziwota. Kiwnęła łbem, zgadzając się z nią. Moze trochę przesadziła, trochę bardziej niż trochę, tworząc tak duży atak. Biorąc pod uwagę, że nie mają się uczyć tylko podstaw, musi szanować swoje źródło. Wtem przed nią pojawiła się ogniska kulka i ruszyła w jej stronę. Nieustępliwa wyobraziła sobie wodną, przezroczystą tarczę, bez żadnego koloru. Miała pojawić się pomiędzy samiczką a tworem Aluzji. Przy kontakcie tego ognia z jej tarczą, ogień miał wyparować, tak by woda zupełnie się go pozbyła. Kolejna porcja maddary została przelana w twór. Potem tarcza miała zniknąć, a zamiast niej pojawić się kolejny atak. Miał to być deszcz igiełek lodu, niedużych, ale przez to nieprzyjemnych. Przy dotyku miały nieprzyjemnie mrozić, natomiast gdyby trafiły w skórę czy łuski, wbić się w nie i ranić szyję, łeb, grzbiet, łapy czy ogon. Igiełki miały pojawić się jakieś pół ogona nad Aluzją i spadać zupełnie jak krople deszczu. Sięgnęła do źródła i przelała maddarę w wyobrażenie.

[Dwuznaczna Aluzja]

Wodna tarcza pojawiła się, jednakże w dziwny sposób przesuwała się, to bliżej Sombre, to dalej, jakby nie wiedziała gdzie dokładnie ma się pojawić. Ostatecznie jednak spełniła swoją rolę i wchłonęła kulkę ognia.
– Określaj dokładnie, w jakiej odległości od Ciebie ma się pojawić twór. Szpon, dwa szpony, może pół ogona? To istotne – poleciła bez większych emocji słyszalnych w głosie, chociaż widać było po niej zmęczenie. Jak tylko skończą to pewnie wróci do groty i zaśnie, bo kilka ostatnich dni wysysało z niej skutecznie całą energię życiową.
Wyczuwając wibracje maddary nad sobą, stworzyła przezroczystą, szczelną błonkę, która pokryła całą górną część jej ciała – głowę, szyję, grzbiet, skrzydła i ogon. W ten sposób igiełki po prostu się o nią rozbijały. Następnie przyszła pora na atak. Kolejna kulka, jeśli chodzi o wymiary to praktycznie identyczna jak poprzednia, ognista. Z tym, że ta kulka była stworzona z lodu, ale trzykrotnie od niego zimniejsza. Pojawiła się pięć szponów nad głową Sombre i w nią miała trafić.

[Przedwieczna Siła]

Starała się nie zwracać uwagi na zmęczenie matki, jednak i tak się tym przejmowała. Nie potrafiła być na to obojętna, w końcu to jej rodzina. Ale teraz nie był na to dobry czas – musiała pozostać skupiona na swoim źródle, na szukaniu ataku ze strony Aluzji. Były w trakcie nauki, w dodatku bardziej wymagającej, a nie polegającej tylko na pytaniu czy odpowiadaniu. Wzięła głęboki oddech, by ponownie się skupić, jednocześnie patrząc, jak jej igiełki odbijają się od ochrony, jaką stworzyła dorosła smoczyca. A potem szukała i rozglądała się za jej następnym ruchem. Skąd nadejdzie atak? Poczuła go nad sobą, tak jak Sombre wcześniej wyczarowała igiełki nad Aluzją, nad nią teraz wisiała, a właściwie spadała na nią kula, tylko że ognia. Wyobraziła sobie więc dwa szpony nad swoją głową gorącą tarczę, która miała taką temperaturę, by jej nie oparzyła, ale przynajmniej częściowo stopiła kulę Aluzji. Jeśli nie stopiłaby jej do końca, kula miała po prostu odbić się od niej. Tarcza miała być przezroczysta i mocna, i miała zasłaniać całą samiczkę, chroniąc ją przed chłodem i uderzeniem. Po ataku tarcza miała zniknąć, tak jak poprzednio. Sięgnęła po maddarę i znów zobaczyła mniej szczegółów w swoim skomplikowanym źródle. Teraz czas na atak. Skupiła się na ziemi pod matką. Wyobraziła sobie korzenie wyrastające z ziemi, z jej głębi. Grube i zielone, miały oplatać łapy i ogon, a potem klatkę piersiową Aluzji i ścisnąć, dusić. Przelała maddarę w wyobraźnię i czekała na efekt.

[Dwuznaczna Aluzja]

Gorąca tarcza bez problemu zatrzymała lodową kulkę, stapiając ją. Oba twory zniknęły. Atak stworzony przez adeptkę był już gorszy. Pojawił się, ale najpierw zamigotały dwa pnącza, potem cztery, aż w końcu nic się nie stało, bo te zniknęły, nie czyniąc Cienistej żadnej krzywdy.
– Zapomniałaś określić, ile ma być tych pnącz. Jedno, dwa, trzy, może więcej? – mruknęła. Rozumiała, że Sombre jest zmęczona, ale nie zamierzała przez to dawać córce forów. Na nasadzie jej ogona pojawiła się nierównomierna plama o średnicy około jednego szpona. Była żółto-zielona, a dokładniej rzecz mówiąc był to niezwykle żrący kwas, mający wyżreć łuski, skórę, docierając do mięśni i naczyń krwionośnych, niszcząc wszystko, co spotka na swojej drodze, tak by Nieustępliwa nie mogła poruszać ogonem.

[Przedwieczna Siła]

Pnącz miało być pięć – na każdą łapę i na ogon po jednym, ale fakt, ostatniego nie określiła. Odetchnęła znów, by się uspokoić. Nie było jej łatwo zachować tak długo pełnego, wymaganego skupienia. Wtem zobaczyła na swoim ogonie jakąś plamę. Plama zaczęła ją parzyć niczym kwas, szybko więc wyobraziła sobie na swoim całym ciele cienką powłokę. Miała być przezroczysta i ściśle przylegać do ciała. Miała chronić przed tą plamą, przed żrącym tworem Aluzji. Nie miała mieć zapachu, a plama miała ściec z niej jak woda. Sięgnęła po źródło, przelała maddarę w wyobrażenie i czekała na efekty. Czas na ruch Nieustępliwej. Wyobraziła sobie, że przy Aluzji pojawia się trująca chmura. Tak dokładnie, chmura miała zakryć cały łeb Wojowniczki i podążać za nim, gdyby po prostu chciała się odsunąć. Miała być przezroczysta, niemal niewidoczna. Jej obecność mogły zdradzić tylko lekkie podmuchy powietrza i zniekształcony przez nią obraz. Chmura miała wdzierać się do dróg oddechowych, pyska i drażnić je i oczy. Miała przy tym powodować ból i poparzenia. Jej twór był gotowy, sięgnęła więc do źródła i wlała w niego maddarę.

[Dwuznaczna Aluzja]

Aluzja niestety musiała zniwelować swój atak, w przeciwnym razie Sombre skończyłaby z wielką dziurą w ogonie.
– Skoro atak obejmował tylko nasadę ogona, wystarczyło zrobić powłokę w tym obrębie. Po co na całym ciele? Niepotrzebnie zużywasz maddarę – syknęła, tworząc obronę przed atakiem Nieustępliwej. Chmura pojawiła się i pewnie spełniłaby swoją rolę, ale Dwuznaczna zrobiła to, co nie udało się jej córce, i stworzyła przezroczystą błonę, która pojawiła się na jej łbie, gdzie działała owa chmura. Dodatkowo powłoczka przepuszczała tlen – w końcu trzeba jakoś oddychać. Następnie przyszła pora na kolejny atak wojowniczki. Był to kolec w kształcie stożka, bardzo ostro zakończony, o długości szpona. Pojawił się ogon od lewej piersi Sombre i miał szybko się tam wbić. Zrobiony z chropowatego kamienia, bez innych, specjalnych właściwości – ale był w stanie zrobić sporą dziurę w klatce piersiowej.