Szumiąca polana

[Spojrzenie Mroku]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Spojrzenie tylko siedział tak dalej do póki samica do niego nie podeszła. Gdy to zrobiła i spojrzała w jego oczy, mogła wyczytać tylko chaos. Mieszaninę sygnałów i uczuć niezrozumiałych dla umysłu smoka będącego zdrowym przy zmysłach. Ten też odwzajemnił jej spojrzenie wręcz nieprzyjemnie intensywnie.
– Co mnie boli? Jałowość. Te ziemie do niczego nie zmierzają. Cień jest sobą, Ogień po prostu jest, a u was psychole dochodzą do władzy. Drugi gorszy od pierwszego. Do czego to wszystko zmierza? Bo jak dla mnie do niczego konkretnego -rzekł szaleniec. Nagle jego ogon znalazł się na ogonie Seraficznej zacieśniając kontakt fizyczny dochodząc do pewnej granicy.

[Subtelny Gniew]

Słuchała go dalej z niepokojem, wciąż patrząc mu w oczu i próbując wyczytać z nich coś więcej poza niepewnością i niezrozumieniem. Skrzywiła się, gdy Spojrzenie wspomniał o psycholach. Wiedziała, że mówi też o jej ojcu, ale nie skomentowała tego. Kiedy oplótł się wokół jej ogona zadrżała nagle i wzięła do płuc głęboki wdech powietrza pachnącego Spojrzeniem.

– Podobasz mi się, kiedy tak mówisz staruszku – zaśmiała się jednak szczerze. – Bogowie wiedzą do czego to dąży, słońce – znów spojrzała na gwiazdy, znów mówiąc tonem nadopiekuńczej matki. Spuściła na niego wzrok mniej już radosny, a tajemniczy. Źrenice rozpłynęły się po lazurze tęczówek. – Być może czeka nas w tym wszystkim zagłada, być może oczyszczenie. Ważne jest spełniać swój obowiązek i iść drogą swojego sumienia. Byleby tylko nie być odpowiedzialnym za swoje cierpienie...

[Spojrzenie Mroku]

Parsknął jakby czymś zirytowany
-Bogowie są strasznie do nas podobni. A jednak tak różni. czy wiedzą gdzie to zmierza? Wątpię. Ale się domyślają. Tak. -odparł jej granatowołuski łowca na emeryturze. też spojrzał się na gwiazdy. Ale już nie odwrócił od nich wzroku.
– Smoki nie wiedzą że by dostrzec najczystsze piękno wystarczy spojrzeć w górę. Wyobraź sobie tą nieskończoną przestrzeń. To nie do pojęcia jak to wszystko jest odległe... Jak tego jest dużo. Patrzenie na gwiazdy uczy pokory. Poniektórzy powinni więcej patrzeć na nocne niebo...
Spojrzał się teraz na uzdrowicielkę. Na jego srebrzystych ślepiach odbijały się gwiazdy. Tak że jego oczy przypominały poniekąd te Aterala.
– Tak. Myślisz że nasz świat różni się czymkolwiek od miliardów innych? Jesteśmy cokolwiek warci jedynie w naszej śmiesznie malutkiej skali
Znów niespodzianka. Pierzaste samca otuliło Seraficzną i przytuliło ją do łowcy
-Często patrz się w niebo, może odnajdziesz tam odpowiedzi na te ważniejsze pytania -mruknął do niej głosem o bardzo niskim tembrze i jednocześnie bardzo cicho

[Oddech Pustyni]

Czas mijał, a samiczka zastanawiała się gdzie może znaleźć jakiegoś smoka z Wody. Świt wymienił jej w prawdzie parę gadów które się do niej przyłączyły, ale mówiąc szczerze, Piaskowa nie znała wszystkich z nich. Najważniejszy był zapewne Leśny Szept, ten który przyczynił się do tego wszystkiego. Zmęczona krążeniem nad granicą, zawróciła na tereny wspólne i wylądowała w małym zagajniku. Zapewne gdy odpocznie ruszy dalej, może przytrafi jej się więcej szczęścia.

[Cichy Potok]

Leśny przechadzał się, rozmyślał. Towarzyszyło mu dwoje kompanów. Wyglądająca jak jednorożec klacz, jednak była ona cała czarna, a jej krwistoczerwone ślepia przypatrywały się nieufnie tym terenom. Nie znała bowiem terenów wspólnych smoków. Nad ich głowami zaś leciał kruk, równie czarny, co pierwszy kompan tego smoka. No i w końcu on sam, miedzianołuski, duży samiec o łagodnych, błękitnych ślepiach z zadumą przyglądający się...ziemi. Ziemi, bowiem jego łeb był opuszczony, a nie uniesiony, jak to przystało jako nowemu przewodnikowi stada, mimo wszystko wiedział jedno, że to, co teraz nastąpi nie przyniesie póki co niczego dobrego. Z rozmyślań nikt go póki co jeszcze nie wyrwał i może to lepiej?

[Oddech Pustyni]

Już miała odlecieć, gdy nagle usłyszała, że ktoś nadchodzi. Odwróciła łeb w kierunku dźwięku i dostrzegła dużego jasno brązowego smoka. Samica nie radziła sobie zbytnio z rozpoznawaniem emocji innych, ale w ślepia rzuciło jej się, że gad wygląda na zamyślonego. Nie skupiła na nim większej uwagi, przynajmniej nie teraz, bowiem smokowi towarzyszyły charakterystyczne istoty. Jednorożec i kruk, pomyślała przyglądając się im. Cieszyła się, że znała ich nazwy, ostatnio zbyt często spotykała zwierzęta których nie kojarzyła, więc była to miła odmiana. Koniowata istota różniła się w prawdzie od tej którą Piaskowa widziała po raz pierwszy, ale budowę miała taką samą, więc nie trudno było to połączyć.
Smoczyca stała przez jakiś czaś, spokojnie obserwując. Kiedy obcy podszedł trochę bliżej zdecydowała, że się odezwie. – Witaj, jestem Piaskowa Łuska Zawsze zaczynała od przedstawienia się, więc i teraz nie zamierzała z tego rezygnować. Smok... miał zapach Życia, czy mógł być Szeptem którego poszukiwała? Postanowiła zaryzykować i zapytać – Wybacz jeżeli ci ph-przeszkadzam-przeszkadzam ale kojarzysz może smoka o imieniu Leśny Szept? –

[Cichy Potok]

W zasadzie Leśny przeszedłby to miejsce praktycznie nie zauważając go, gdy wtem z rozmyślań wyrwał go głos samicy. Uniósł wtedy łeb, a jego zmartwione ślepia spoczęły na piaskowej samicy. Skinął jej bezwiednie łbem, witając się jak to należało czynić. Miał już i on się przedstawić, gdy młoda...Ognista? Tak, po zapachu nie było wątpliwości, że ta smoczyca należała do smoków z Ognia, zapytała go o niego samego. Zmarszczył nieco pysk, skonsternowany. A więc ten despota już zaczął nagabywać i smoki nie ze swojego stada? Westchnął i uśmiechnął się lekko w kierunku Piaskowej Łuski. Skinął głową na potwierdzenie i powiedział cicho, łagodnym głosem. – Tak, to ja. – oznajmił i spojrzał na swoich kompanów. – Ta klacz to Duma, kelpie, a kruk to Nero. – przedstawił też swoich kompanów, a Nero zainteresowany nowym osobnikiem wśród znajomych zniżył lot z ciekawością przyglądając się smoczycy, po czym usiadł na jej głowie kracząc wesoło. Leśny zaśmiał się lekko – Wybacz...on tak ma z każdym nowym poznanym smokiem. – wytłumaczył zachowanie Nera, w końcu nie każdemu może się podobać wielkie ptaszysko na głowie.

[Oddech Pustyni]

Kelpie? Czyli te istoty posiadały jeszcze więcej nazw, zależnie od swojego wyglądu. Kto by pomyślał ile jest tych wszystkich nazw. Samiczka odruchowo skinęła łbem obu istotom, kiedy smok je przedstawił. Nie wiedziała jak odnosić się do jego towarzyszy, w sumie niewiele kontaktu miała ze zwierzętami innymi niż pustynne jaszczurki i pająki, które zresztą i tak niewiele mówiły.
Kiedy kruk usiadł jej na łbie, Piaskowa cofnęła się gwałtownie, próbując go strącić. Nie chciała aby wyglądało to jak wrogie nastawienie, czy brzydzenie się istotą, ale dla kogoś kto jej nie znał, mogło to sprawić takie wrażenie. Zdecydowała, że szybko się wytłumaczy, a potem korzystając z tego, że gad okazał się Leśnym Szeptem, przejdzie do rzeczy –Ah, wybacz. Odruchowo unikam wh-wszelkiej styczności z innymi istotami. Tak czy inaczej, masz wspaniałych towarzyszy– powiedziała jeszcze przez chwilę przyglądając się Dumie. –Nie chcę zah-zajmować ci wiele czasu, ale szukałam kogoś takiego jak ty, żeby móc z nim porozmawiać. Świt Życia wyth-wytłumaczył mi swój plan, ale poinformowałam go, że będę chciała poznać jeszcze stronę stada Wody, któremu ponoć ty ph-przewodzisz – wytłumaczyła. Ton jej głosu pozostawał taki sam, czy to na początku spotkania, czy to teraz. Niesamowicie spokojny, jakby obojętny, podobnie zresztą jak wyraz pyszczka samiczki. Nawet małe zająknięcia nie były w stanie zmienić tego wrażenia. Jednie pojedynczy ruch skrzydeł i ogon drżący co jakiś czas, zdradzały, że Piaskowa jest bardzo skupiona na rozmowie –Czy jest możliwość, żebyś przedstawił mi swój punkt widzenia w tym kon-konflikcie?

[Subtelny Gniew]

Słuchała Spojrzenia z lekkim niepokojem. Zawsze wydawał jej się przyziemny myślami, a teraz patrzył w gwiazdy i widział dal, która ją inspirowała a jego martwiła. Może rzeczywiście nie byli nic warci w całej przestrzeni. Może stanowili tylko pestki w trawie, albo ziarnka piasku na brzegu morza. Lecz czy właśnie ta waga w ich śmiesznej skali nie była o wiele istotniejsza.
Zamyśliła się, wypuszczając drugim uchem przytulny głos Spojrzenia. Zrelaksowała się w miękkości jego skrzydła i cieple zbliżenia, patrząc w gwiazdy nad horyzontem. W pokrapianą bielą czarną przestrzeń.

[Cichy Potok]

Nero, gdy tylko smoczyca energicznie potrząsnęła łbem z oburzonym krakaniem wzbił się w powietrze. Chwilę kołował nad głowami smoków, by w końcu usiąść na głowie Leśnego, choć wciąż jego czarne, paciorkowate oczy przyglądały się z zainteresowaniem Piaskowej. Leśny skinął tylko łbem ze zrozumieniem. – Dziękuję. – odpowiedział z delikatnym uśmiechem, który szybko znikł, gdy Piaskowa przekazała mu informacje o Słowie Prawdy. Jednak smok nie skrzywił się, a w jego ślepiach pojawił się cień bólu. Skinął głową ze zrozumieniem. Smoczyca miała olej w głowie. Zapewne Świt nie zniży się do poziomu rozmawiania z Cienistymi, a Leśny nie zniżył się tak, by nagabywać przeróżne smoki z Cienia. Prychnął w końcu, a w jego oczach pojawił się chłód, jednak nie skierowany do samicy. – Wytłumaczył, czy omamił cię słowami, kłamstwami, które mu dobrze wychodzą? – zapytał spokojnie, bez cienia niechęci, w jego głosie zaś było słychać szczere zaciekawienie. – Czy powiedział ci, że chce wcielić w swoje szeregi Ogień? Czy powiedział ci, że zamierza unicestwić Cień? Powiedział jak chce to zrobić? – zapytał wolno i łagodnie, obserwując uważnie smoczycę, która chyba miała coś z mową, bowiem nie wszystko rozumiał, co do niego mówiła, mimo to domyślał się i wyłapywał z kontekstu, tak czy inaczej, nie przeszkadzało mu to zbytnio, póki był skupiony na rozmowie. W końcu smok ciężko westchnął i usiadł. Zapowiadało się na dłuższą pogawędkę. Duma gdzieś się oddaliła, zapewne aby odpocząć w cieniu. – Nie wiem, co nakłamał ci ten samiec, jednak sprawa wyglądała jasno. Przeprowadzono głosowanie w stadzie, byłem jedynym kandydatem zgłoszonym nie przez samego siebie, jak to uczynił Świt, a także moja siostra, Jesień Bzów. Nie wiem jak potoczyło się głosowanie, jednak jego sprzymierzeńcy najwyraźniej go poparli, a więc został Przywódcą. Przed tym, nim doszło do zebrania w sprawie nowego Przywódcy rozmawiał ze mną. Nie zgodziłem się od razu z jego planami zjednoczenia smoków Wolnych Stad pod jego przywództwem. Nie chciał widzieć we mnie wroga, ba, nawet mi zaproponował zapewne dla przekupstwa pozycję w tak zwanej radzie, jaką sobie ubzdurał, a ja chciałem jedynie dowiedzieć się, czy te jego czcze gadania mają jakieś podwaliny. Pytałem więc o różne problemy wynikające z połączenia się stad. Nie odpowiadał, pytał się mnie o zdanie, chcąc odpowiedzieć tak, aby mnie zadowolić, samemu nie mając zdania, a przynajmniej nie takiego, które zapewne by mnie przekonało. – Leśny wzruszył barkami i westchnął. – Wtedy też dostrzegłem jego obłudę i wiedziałem już, że nie chcę mieć go za Przywódcę, kilka smoków także tego nie chciało i mnie poparło. Już w tym czasie zastanawiałem się, co zrobimy, gdy jednak to Słowo wygra wybory. Postanowiłem więc, że gdy tak się stanie, ci, którzy zechcą ze mną pójść...założymy nowe stado. Stado, które wchodziło w skład Życia, odłączając się od niego w końcu. Tworząc coś nowego i starego zarazem. Tak też się stało. Słowo nie był zadowolony. I wtedy, gdy mówił o tym, że będzie dobrym przywódcą, że nie musimy się z nim zgadzać, że mamy wolną wolę i możemy odejść...ale nie założyć własne stado, zakazał nam zabrania własnych piskląt, krwi z naszej krwi. Nie jego własności, a potraktował te małe, żywe istoty jako szantaż na nas. To zaważyło na sprawie. Nawet jego partnerka, teraz już była, mimo że na początku na niego zagłosowała, odłączyła się od niego...Takie jest moje stanowisko. Chcę spokojnego stada, nie rządzącego przez tyrana. Zostałem wybrany przez tą grupę, najpierw ich prowadząc, a teraz prawnie zgodzili się, abym to ja im przewodził, czy się sprawdzę? Nie wiem, bo jestem najmłodszy z tej grupy, nie mam zbytniego doświadczenia, ale mam łeb na karku i wizję. Wizję spokoju. – odpowiedział ze spokojem i wciąż tym samym, cichym tonem na wszystkie pytania Piaskowej. Nie miał niczego do ukrycia. Nagle jego źrenicę się rozszerzyły. – Ach, zapewne Świt nazwał nas zapewne zdrajcami? Kimś, kto składa przysięgę stadu...a potem je łamie? – to było pytanie retoryczne, a na pysku Leśnego pojawił się lekki, acz smuty uśmiech. – Być może tak właśnie jest...być może jesteśmy zdrajcami własnego stada. Być może. Jednak jedno jest pewne, nie pozwolę aby moje dzieci dorastały pod panowaniem takiego smoka, a ja sam nie przyłożę łapy do zniszczenia któregokolwiek ze stad. Świt już raz posunął się do szantażu, myśląc, że stłumi jak on to nazwał...bunt. Pewnie posłużyłby się moimi dziećmi i słowami przysięgi drugi raz, gdybym odmówił rzezi pobratymców. – westchnął i teraz czekał na osąd.

[Oddech Pustyni]

Piaskowa wysłuchała Leśnego. Nie przeszkadzało jej, że mówił długo, wręcz przeciwnie, odpowiadało jej to bowiem miała czas, żeby zastanowić się nad swoją wypowiedzią. Obie strony były pewne siebie i swoich poglądów. Nie brały pod uwagę choć cząstkowej racji przeciwnika. Może to czyniło ich wiarygodnymi, sprawiało, że nie rezygnowali ze swoich postanowień pod byle pretekstem. Tak powinna czynić i Piaskowa. Nie chciała być chwiejna w swoich decyzjach, ponieważ ponad wszystko ceniła słowa przyrzeczeń. Chociaż Szept mówił wiele przekonujących rzeczy, Świt miał przewagę właśnie w jednym, w przysiędze.
–Wiem, że chce połączyć Ogień i Życie– zaczęła. Teraz zamierzała stopniowo wypowiedzieć się na temat wszystkich tematów które poruszył –Nie popieram połączenia stad, ph-przynajmniej nie teraz, póki nikt mnie do tego nie przekonał. Świt mówił też o Cieniu, ale nie wspomniał, że zamierza go wyniszczyć. Dowódca Życia chciałby się z nimi dogadać, naf-nawet jeżeli nie popiera wszystkich ich zwyczajów. Przynajmniej z tego co usłyszałam od niego– Piaskowa nie zamierzała wahać się z powodu który przytoczył jej miedziany towarzysz. Wolała kiedy każdy wyjaśniał swoje poglądy niżeli opisywał zachowanie innych, co równie dobrze mogło być kłamstwem. Jakież to wszystko było skomplikowane. –Zaczynając od początku. Dowódca reprezentuje poglądy stada oraz je pos-porządkuje, dba też o smoki które do niego należą. Wiadomo, że w grupie niemożliwe jest, aby panował jeden niepodważalny pogląd. Przykładowo w Życiu utworzyły się dwa, jeden za połączeniem stad i walce z Cieniem, drugi zupełnie przeciwny. Dowódca nie może być przychylny jednemu, nawet jeżeli sam go utworzył, ponieważ nie reprezentuje połowy, a całe stado. Móf-mówię to, żeby udowodnić, że jeżeli pewna grupa nie zgadza się z dowódcą, nie może być zignorowana, ponieważ przewodnik nie wcieli swoich planów mając jedynie garstkę sprzymierzeńców. Podobnie słaba jest też druga grupa, odłącza się od silnego zjednoczonego stada, aby założyć nowe, tylko dlatego, że ich myh-myśli są odmienne. Wprowadzają sztuczny podział, taki który osłabia obie grupy chociaż tak naprawdę mogliby się dogadać. Przekonać dowódcę, że istnieją decyzje które podejmuje błędnie. Mogą nawet poradzić się innych stad, skoro jesteśmy sojusznikami, jesteśmy w stanie pomóc innym, jeżeli są tyh-tyranizowani przez złego dowódcę– tłumaczyła jednolitym tonem, wpatrując się w ślepia Leśnego –złama-złamaliście przysięgę, oddzieliliście smoki od ich przyjaźni oraz dowódcy który widział w nich ph-przyszłość stada. Jeżeli zabraliście pisklęta ponieważ cenicie rodzinę, czemu porzucacie tych którzy również do niej należą? Czy jeżeli jedno z waszych młodych się z wami nie zgadza, odrzucacie je albo od niego uciekacie, czy może zostajecie aby je pouczyć? Albo jeżeli rodzic czegoś pragnie, ale wiecie, że się myli odchodzicie aby trwał w swoim błędzie?– przerwała na chwilę żeby ułożyć myśli, ale szybko kontynuowała. Chciała powiedzieć wszystko co myśli o sytuacji aby potem mogli przejść do normalnej dyskusji. –Wiem, że wiele jest f-wam zarzucane. Staracie się dbać o swój interes, o bezpieczeństwo które może zostać naruszone przez konth-kontrowersyjnego dowódcę. Prawda jest jednak taka, że nie jest to problem któremu nie da się zaradzić bez podziału. Myślę, że Świt nie uważa piskląt za swoją własność, najważniejsza jest phy-przyszłość stada którą wy, jako dawni członkowie przysięgliście pielęgnować. Podobnie tereny. No i co się stanie jeżeli przegracie wojnę?– zapytała na zakończenie. Nie zamierzała być wroga wobec poglądów Szeptu, czym więcej mówiła tym ciekawsza była jego odpowiedzi.

[Cichy Potok]

Leśny przechylił lekko łeb na prawą stronę, a na jego gadzich wargach pojawił się delikatny uśmiech. – Połknęłaś przynętę, którą zarzucił ci Słowo. Po mojej opowieści mogłaś wywnioskować, że mówi to, co słuchacz chce usłyszeć. Jakby w końcu wypadł, gdyby nieznajomej powiedział, że chce zgładzić Cień? – zapytał retorycznie i skinął krótko głową. – Widać, że nie znasz tego, z którym rozmawiałaś. Tak, twoje racje są na miejscu, jednak nie, kiedy konfrontować się trzeba z tym smokiem. Nie słuchałaś mnie. Słowo posłużył się szantażem...posłuży się nim i raz jeszcze, aby wymusić posłuszeństwo, bo kto mu zabroni? Gdzie tu więc dbanie o swoich podwładnych? – Leśny pokręcił łbem zdegustowany. – Słowo mówi, że to my złamaliśmy przysięgę, podczas gdy to on pierwszy ją złamał. Już dawien dawno przysięgał lojalność i wierność swojemu Przywódcy i stadu, podczas gdy za jego plecami nagabywał przeciw niemu smoki, ba...nawet jego własną córkę i partnerkę! Smoki jednak słuchają pięknych słów, a jego słowa celnie trafiają do ich umysłów, bo wie, jak wykorzystać swoją siłę, która nie leży w tężyźnie, a w mowie. Omamił wizją tych, którzy go popierają, tych jednak, którzy nie podzielają jego poglądów chce zgładzić. Po co nagabuje smoki z pozostałych stad, zamiast pomówić od razu z Przywódcą tego stada? Czemu nie rozmawia z nikim z Cienia, skoro twierdzi, że nie wszyscy tam są źli? A co zrobi z tymi, których uważa za złych? – zadawał coraz to bardziej problematyczne pytania. Piaskowa miała złudną wizję tego wszystkiego, bo patrzyła przez pryzmat własnego stada, nie wiedząc, nie rozumiejąc nikogo ze stada Życia. Nie żyła w tym stadzie, nie była jego częścią...jak więc mogła mówić o takich rozwiązaniach, znając tylko część tej sytuacji? Leśny jednak nie oceniał pochopnie, a wyprowadzenie go z równowagi graniczyłoby z cudem, bowiem smok ten zawsze był spokojny i myślał raczej racjonalnie. – Jestem świadom tego, że dzieląc stado, osłabię je, a nie wzmocnię. Chciałem jedności tego stada...jednak nie pod panowaniem Słowa...Wolałbym, aby to moja siostra stanęła na czele, jednakże popleczników Słowo dobrał sobie dobrze. – Leśny wzruszył barkami. – Nie zamierzam psuć jednak jego wizji, nie zamierzam niszczyć jego marzeń. Nikogo nie zmuszałem, by za mną poszedł. Nasze pisklęta zostały z nami zabrane, bo póki nie podrosną, są pod naszą opieką. Później...gdy staną się Adeptami...każdy będzie miał wybór, gdy zechcą opuścić Wodę, by wrócić do Życia...nie będę ich zatrzymywał, bo to ich święte prawo, decydować za siebie, gdy będą już do tego zdolne. – oznajmił spokojnie i cicho. Potem jednak uniósł łuki brwiowe ku górze. – Wojnę? Tak Świt przedstawił ci swoją wizję? Chce doprowadzić do wojny? – tutaj z gardzieli Leśnego po raz pierwszy dobył się ledwo słyszalny warkot. Ten obłudnik miał czelność jeszcze ich siłą przymuszać do uległości? Niedoczekanie!

[Oddech Pustyni]

Nieco się zagalopowała. Miała przedstawić swój pogląd, a brzmiała tak jak gdyby chciała przekonać Leśnego do swojej racji. Skarciła się w myślach, miała być przecież obiektywna. –Wybacz, nie chciałam zabrzmieć w ten sposób. Nie wiem jak Świt zachowuje się wobec stada, ani co konkretnie powiedział żeby was zaszantażować. Każda ze stron uważa, że ma podobne prawa do młodych, więc pat-patrząc z jego strony, nie stosował szantażu, a powoływał się na swoje prawa. Nie mogę jednak oceniać Świtu według tego co móf-mówisz o jego przeszłości. Słowo został mianowany na dowódcę, jeżeli ma jakieś przewinienia z wcześniejszego czasu, nie wiem jak się do nich odnieść. Nawet jeżeli dawniej był przeciwko Złudzeniu, teraz jego podejście zmieniło się, podobnie jak stanowisko – Samiczka spuściła na chwilę łeb, jakby przepraszająco –Nie chcę oceniać z góry tych którzy dołączyli do Wody, ani nie popieram w pełni zdania Świtu. Są rzeczy których i on mi nie wytłumaczył, ale jest jedna która pozoss-pozostaje prosta. Smocze prawo jasno mówi o tych którzy opuścili stado wbrew f-woli dowódcy – W tej sytuacji trudno było podjąć jedną prostą decyzję, ale do tego właśnie dążyła Piaskowa. Lubiła rozmyślać nad zawiłymi tematami, ale zawsze starała się patrzyć na nie praktycznie i bezwzględnie dopasowując je do praw. Poza barierą ich nie było i do tego się dostosowała. Tutaj panowały inne zwyczaje, były tu prawa ustalone dawno temu, przez wiele zgodnych ze sobą smoków. Samica miała zamiar tego przestrzegać.
–Świt uszanował, że każdy Ognisty może mieć własne zdanie, dlatego zdecydował przedstawić im swój plan. Jego decyzja nie była zła, czy obłudna, ale po ph-prostu praktyczna. Zapewne każdy, chcący zyskać poparcie zrobiłby podobnie. Nie wiem czy nie s-zdecydował się rozmawiać z członkami Cienia, ani nie wiem co chce zrobić z tymi których uważa za złych. Wiem jednak co ph-prawo mówi o dowódcy który szkodzi stadu. Nie ma tam mowy o uciekaniu spod jego złych rządów, można go za to napomnieć, lub w ostateczności okrzyknąć zdrajcą i wymierzyć mu karę. Nie trzeba tego robić od razu, ale skoro istnieje takie prawo, to jest nadzieja na to, że dowódca nie jest w stanie siłą przekonać was do swojego zdania– Mają prawo do jego obalenia, dlaczego tego nie zrobili? –Zawsze może znaleźć się ktoś kto nie będzie poph-popierać władzy, kto wymarzy sobie coś lepszego. Ale skoro tak, może starać się wprowadzać te zmiany. Dowódca nie jest ostatecznym głosem smoków, nawet jeżeli chce komuś zaszkodzić, wcale nie musi mu się powieść. A nawet jeśli, warto nie ze względu na niego, a smoki które go poparły, zastanowić się nad decyzją odejścia – Nadal stała niczym posąg, a jedyna rzecz zdradzająca, że nadal jest przytomna to ruch jej bezwargich szczęk i lekko zachrypnięty, spokojny głos, który się z nich wydobywał. Ciało, a nawet klatka piersiowa wydawały się nieruchome, jak gdyby przestała oddychać.
–Nie chcę mówić pochopnie, wszystko zależy od tego jak ss-się to potoczy. Świt nie chce wojny, wy zapewne też nie, ale nie można ukrywać, że prawdopodobnie do niej dojdzie. Bo jeżeli nie, jak zamierzacie to rozstrzygnąć?–

[Cichy Potok]

Uśmiechnął się łagodnie do Piaskowej i skinął ze zrozumieniem głową. – Nie masz za co przepraszać, po prostu mówisz to, co uważasz według siebie za słuszne. – powiedział ze spokojem, po czym przechylił lekko łeb na bok. – Takie samo prawo? To nie jest krew z jego krwi. Nie ma prawa decydować o losie nie swoich piskląt. Nie ma do nich żadnych praw. – powiedział z lodowatym błyskiem w oku. Stado mogło zabrać im dorobek, kamienie, mięso...ale pisklęta? To nie był twór stada, a poszczególnych, pojedynczych smoków. Leśny jednak szybko odrzucił ten temat, by nie rozmyślać o tym nieprzyjemnym aspekcie. – Obalenie Słowa nie byłoby trudne, gdyby Słowo nie traktował starszych piskląt jak piskląt bez rozumu. – zaśmiał się lekko. Tak, większość jego popleczników była małymi szkrabami. Jeśli chodzi o dorosłych i Adeptów stali podobnie. – Ale tu nie chodzi o obalanie go i na siłę władanie smokami. Ci, który wybrali na swojego Przywódcę Słowo, zostają w Życiu. Ci, którzy go nie uznali, wybrali Wodę. Nigdy nikomu się nie dogodzi w pełni, jednak ja, w przeciwieństwie do Słowa nie zamierzam stawać na czele smoków, którzy mnie tam nie widzą. Nie zamierzam nikomu narzucać swojej woli i dlatego postanowiliśmy dać tym, którzy chcą podążać za Słowem wolną drogę, w zamian oczekiwaliśmy tego samego. Pozwolenie na odejście, by podążyć ścieżką, jaką pragniemy podążać, nie tłamszeni przez kogoś, kogo po prostu nie uznamy za przewodnika, a kogo uznają inne smoki. Rozumiesz? – zapytał zaciekawiony, czy smoczyca wciąż za nim nadąża. On chciał jedynie dobra, a że wyszło z tego niezłe bagno, to już inna sprawa. Ostatnie słowa jednak wzbudzały niechęć młodego czarodzieja. – Zapewne? Od samego początku wojna nie była w naszych planach. Nawet o niej nie rozmawiałem z nikim. To tylko i wyłącznie wytwór Słowa i jak widać pokazał jak nie radzi sobie z własnymi problemami, skoro nie umie po prostu odpuścić i dać za wygraną. Nazywa mnie zdrajcą, a sam nie postąpiłby inaczej. Słowo miał partnerkę, a ona znała jego plany. Gdyby nie wygrał wyborów w Życiu, zrobiłby to samo, co ja teraz robię. Ale w przeciwieństwie do niego, ja byłem świadom tego, że Słowo jest zbyt ambitny i miałem zamiar dać mu to, czego chce, jego własne stado...Jak widać, nie było to potrzebne, a on sam uwidocznił swoje chore żądze. Chce, aby zobaczył nie wrogów, a po prostu jeszcze kolejną przeszkodę na swojej drodze do zjednoczenia stad. Niech się pomęczy w osiągnięciu celu. Danie nam pokojowo kawałka terenów nie jest czymś godzącym w jego ambicje. – powiedział cicho, a potem westchnął. Taka afera z tego wyniknęła...a zapewne później będzie jeszcze gorzej. Ale on zamierzał się już raz na dobre od Życia odciąć.

[Oddech Pustyni]

–Rzeczywiście może nie ma prawa które mówi, że pisklęta należą do stada. Ah, w końcu nie złożyły przysięgi i nie wyraziły oficjalnej zgody na członkostwo w Życiu. Może masz rację w tej kwestii – Tutaj punkt szedł do Leśnego –Nie możesz jednak przewidzieć tego co zh-zrobiłby Słowo gdyby nie wygrał. Teraz, jego zadaniem jest utrzymanie stada silnego i zwartego. Posf-Pozwolił odejść jednostkom które nie podzielały jego zdania dlatego, że nie spodziewał się konsekwencji jakie z tego wynikną. Zabranie młodych i prośba o granice to wiele. Wiele jeżeli wywodzi się to jedynie z subiektywnego pod-podejścia do władzy. Nie lubicie go, więc odchodzicie zamiast zawalczyć o wspólne dobro. Idąc dalej, nie, nie rozumiem. Jak wspomniałam dof-dowódca jest sam jeden i nie może was ograniczyć jeżeli zechcecie poprawić jego błędne decyzje. Wszystko dało się załatwić wewnątrz, bez rozłamu – Samiczka nie dostrzegała drobnych gestów Leśnego lub po prostu je ignorowała, bo nie znała się na takich rzeczach. Cieszyła się za to, że samiec zdecydował poświęcić jej tyle czasu. Wiadomo, że go nie przekona, podobnie jak Świtu. Oba smoki kurczowo trzymały się swoich postanowień, a Piaskowa jedynie starała się to wyjaśnić.
–Jak wspomniałam, nie wiem czy dojdzie do wojny. Skoro jednak Świt nie chce wam oddać teh-terenów, a nie zapowiada się by dyplomacja tutaj zadziałała, jak je uzyskacie?– Może się powtarzała, ale nie wydawało jej się aby Szept na to odpowiedział, więc zapytała ponownie.

[Cichy Potok]

Leśny uśmiechnął się i skinął głową. – Właśnie. Przywódca roszczący sobie więc prawa do nie swoich piskląt, jest jak samiec, roszczący sobie prawa do wszystkich samic. – Leśny był zadowolony, że w końcu Piaskowa pojęła ten temat, który mierził tak Leśnego. Jednak to był tylko jeden aspekt, z całej tej dyskusji. Smoczyca ta myślała naprawdę logicznie i gdyby nie to, że Słowo znał lepiej od niej, może by i jej posłuchał i odpuścił. Jednak niestety, uczciwa rozmowa ze Słowem sprawiła, że Leśny miał już twarde stanowisko co do jego poglądów. – Masz rację, nie wiem co by się stało, to tylko przypuszczenie wysunięte przez jego byłą partnerkę, która mimo wszystko rozmawiała przecież z nim więcej, niż ja. – wzruszył barkami. Co on tam wiedział o relacjach między jego siostrą, a nowym przywódcą Życia? W zasadzie niewiele. Wiedział jednak, że w przeciwieństwie do Słowa, Ulotna nie miała daru manipulacji. – Tu też masz rację i jestem świadom, że nikomu nie byłoby na łapę oddawanie buntownikom terenów. Dla świętego spokoju, jednak powinien oddać ten kawałek terenów. I skupić się na swoich planach. Trzymanie nas na siłę niczego nie zmieni, chyba, że pragnie, abyśmy faktycznie na przykład dołączyli do takiego cienia, a potem... – tu Leśny wykonał prosty ruch łapą, zaciśniętą w pięść, uderzając o drugą łapę, otwartą na płasko w geście rozgniecenia. – To by zrobił Cień, aby ukrócić Słowu marzenia. A tak...tak ma tylko kolejne stado, które nie byłoby do niego nastawione ani wrogo, ani przyjaźnie.– Leśny opuścił łapy i wzruszył barkami. – Co się stało, to się nie odstanie. A ja, jak już wspomniałem wcześniej, nie zamierzam być szantażowany, aby spełniać zachcianki tego smoka. Nie zamierzam też powierzać mu i jego praniom mózgu moich dzieci. Nie zamierzam też pozbawiać go marzeń, ani tłamsić innych smoków, zajmując jego stanowisko. On ma swoich popleczników, ja mam swoich. Podział wyjdzie nam na dobre, jeśli chodzi o sytuację wewnątrzstadną. Jestem jednak świadom, że podział nas osłabi i niech wolą Immanora będzie, czy Ogień i Cień to wykorzystają, by nas zniszczyć, czy jednak pozwolą nam przetrwać i stanąć na równi razem z tymi stadami. – powiedział i westchnął. – W zasadzie to już zagarnęliśmy odległe tereny, najdalej od obozu Życia. Teraz pytanie brzmi, czy Słowo pogodzi się z tym, czy będzie chciał siłą nam je odebrać, wtedy nie przyjdzie nam nic innego, jak ich bronić, aż w końcu uzna, że są nasze. – odpowiedział spokojnie. Był przekonany o swojej racji tak samo, jak Słowo był o swojej. Tu w tej kwestii faktycznie niczym się nie różnili, jednak w innych aspektach, byli jak...Ogień i Woda.

[Spojrzenie Mroku]

Spojrzenie trwał tek przez dłuższą chwilę, nie dając żadnym znaków życia, poza oddychaniem. Zamyślony samiec przez patrzył się w gwiazdy, jego srebrzyste ślepia tkwiły nieruchomo wpatrzone w jakiś punkt. Dopiero później obrócił powoli łeb i spojrzał się na Jesień.
-Myślałaś kiedyś o zdobyciu tego co Ci się należy? -zapytał się niespodziewanie samiec zupełnie abstrahując od poprzednich tematów, stawiając na te przyziemne. Takich, które oczekiwała poniekąd młodsza samica schowana w jego objęciach.
-Następca Złudzenia jest jeszcze gorszy od niego. Powinniście go zabić. -rzekł do niej zupełnie spokojnym głosem.

[Subtelny Gniew]

Gdy zmienił temat spojrzała na niego z nie narzucającą się ciekawością i powagą. Nie wiedziała, jak odpowiedzieć na jego pytanie. Nie sądziła, że smok mógłby w ogóle ustalać, co mu się należy. Powinien przyjmować to, co mu się nie należy, lecz z pewnością nie brać. Nie w ten sposób, w jaki wydawał się mówić Spojrzenie...

– Czy zapominasz, że mówisz o moim ojcu? – zapomniała o poprzednim pytaniu. Jej oblicze stało się surowe i rozgniewane. – Zachowaj swoje opinie o nim dla siebie. Słowo Prawdy nie jest wymarzonym przywódcom, ale nie tylko on popełnił błąd. Jego winą jest tylko bycie nim, rozpamiętującym bachorem, który myśli, że może wziąć sobie wszystko. Lecz wybrali go. Moi bracia. Skoro większość go wybrała, może go też odsunąć, ale nie chce. Czy powinniśmy go zabić? Zabijanie nie jest naszym przywilejem, lecz obowiązkiem, gdy tak nakazuje prawo.

[Oddech Pustyni]

/swoją droga sorki, że wam się tak w rozmowę wbiłam, coś miałam wrażenie, że skończyliście a miejsce odpowiedniego nie mogłam znaleźć xD

Samica skinęła łbem na słowa samca. Znała już jego poglądy i cele do których dążyło nowe stado. Nie zamierzała więcej go przekonywać, ani wypytywać. Nie chciała też wgłębiać się w słowa takie jak "szantaż", "wróg", czy "tyran", a przynajmniej nie teraz, nie w tej rozmowie. Teraz pozostawało czekać, aż na zgromadzeniu Ognia, będzie mogła wysłuchać zdań innych gorącokrwistych, a potem zadziałać zgodnie z komendą Runy. –Dziękuję, że posf-poświęciłeś mi tyle czasu na rozmowę. Nie wiem jak się to wszystko ułoży, może z biegiem czasu Świt zh-zrezygnuje, albo dojdziecie do jakiegoś kompromisu. Taką przynajmniej mam nadzieję – powiedziała i skłoniła się Leśnemu. Nie chciała zajmować mu więcej czasu, a i tak nie mogła dopowiedzieć nic więcej, więc zdecydowała, że warto to zakończyć.

[Cichy Potok]

Leśny posłał lekki uśmiech w kierunku Piaskowej i skinął krótko łbem. – Dziękuję za rozmowę i też mam nadzieję, że koniec końców sprawa zakończy się dobrze. – odpowiedział. Nie miał najmniejszej ochoty na walkę między nimi, a Życiem. A już zdecydowanie nie miał ochoty mieszać w to wszystko ani Ognia, ani Cienia. Choć ci zapewne już sobie ostrzyli pazury i zęby na ich tereny. Trudno. Będzie, co ma być. Leśny pożegnał krótko Piaskową, po czym oddalił się w swoją stronę. Gdyby smoczyca zechciała z nim jeszcze kiedyś pomówić, będzie wiedziała, kogo wołać.

[Spojrzenie Mroku]

Spojrzenie parsknął cicho słysząc święte oburzenie swojej... hm... kochanki? Nie. Za dużo powiedziane. Ale ją lubił. Nawet bardzo. Zapewne gdyby nie był wypaczonym mordercą z Cienia, mógłby nawet ją kochać. ale chyba jest to niemożliwe w tak zaawansowanym stadium cienistości.
-Takie panuje zdanie w moim stadzie, a ja w pełni jej popieram -Oh, ta szczerość. Bardzo bolesna. Ale spojrzenie był przyzwyczajony do tego że rani kogoś tą ponoć pozytywną cechą. Tylko pozytywną tak długo, jak się z nią ktoś nie spotka. Czyli pozytywną tylko w teorii.
-Wasz przywódca jest słaby -kontynuował- Jest chorym fanatykiem opętany swoimi kompleksami. Stado silnym może uczynić tylko silny przywódca, więc albo skarzecie je na słabość albo obalicie słabeusza. Wasz wybór. Ja bym się nie wahał. Wiem co cenię bardziej: stado, czy jedną, słabą jednostkę.