Podnóże Skał

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Wyglądało na to, że Pomyślny znalazł źródło, ale nie do końca był tego świadomy. Przecież twór się pojawił, czy raczej pojawiał. Wprawdzie niekompletny, rozmyty, ale był! To chyba najważniejsze.
Minęła chwila nim przyjął do wiadomości słowa czarodziejki, pojął to, co właściwie się działo i ponownie skupił się na tworze.
Odetchnął drżąco, starając się przyjąć za coś normalnego uciekająco-łaskoczące uczucie. Najwyraźniej tak miało być, skoro udawało mu się urzeczywistnić wyobrażenie. Skupił się bardziej. Nawet znów zamknął oczy i znieruchomiał. Tym razem bardzo starał się, żeby kula otrzymała wszystko: swoją wagę, kształt, fakturę... Przecież smoki potrafią to robić i jak się okazuje Pomyślny nie był w tej kwestii kompletnym ułomem.
Pozwolił mocy wypływać ze swojego ciała, łagodnie, stabilnie. Zdał sobie sprawę, ze jeśli rzeczywiście porządnie się skupi, jest w stanie to kontrolować. Pamiętał też co mówiła Fantazja na samym początku "Wystarczy mała szczypta by coś stworzyć"
Niepewnie otworzył oczy, by w końcu zostać nagrodzonym. Na przeciw niego, dokładnie między nim a smoczycą leżała duża, kamienna kula. Była tak ciężka, że gdyby teraz zniknęła, zostawiłaby po sobie wgłębienie w ziemi.
Pomyślny niepewnie dotknął chropowatej powierzchni. Widać było, że jest zdumiony. Po chwili zaś pysk rozjaśnił mu uśmiech. Spojrzał smoczycy prosto w oczy z wdzięcznością i autentyczną radością.
– Udało się. – Szepnął, a czując, że przez euforię wiązania mocy stają się chwiejne, przywołał się do porządku.

Fanta obejrzała uważnie twór. Dokładnie o to jej chodziło! Czyli jeszcze jedna rzecz i będą mogli skończyć tą... dość długą naukę. Fanta pokiwała łbem w stronę Pomyślnego. Jej mina była poważna, kamienna. Nawet jeśli wewnątrz przepełniała ją radość, że jeszcze trochę i kolejna osoba pozna tajniki magii.
– Ostatnie zadanie. Zmień w niej coś. Kolor, kształt, fakturę, wagę, woń. Cokolwiek. – Odezwała się wzdychając delikatnie. Zastanawiała się czy będą również przerabiali magię ataku i obronną. Nie ważne. Teraz musiała skupić się na tej nauce.

Pomyślny nie kryjąc radości, z wolna kiwnął głową. Teraz, gdy zdawał sobie sprawę, że potrafi kontrolować moc, która wypływa z jego ciała, zmiana swego wyobrażenia, a więc i realnego tworu nie wydawała się bardzo trudna.
Uśmiechnął się i zamknął ślepia. Wyobraził sobie jak kula przybiera czarną barwę. Niby to nic nadzwyczajnego, a jednak dla niego świadomość, że siłą swych myśli potrafi dokonywać takich zmian, była ogromnym osiągnięciem.
Skupił się pozwalając magii łagodnie opuścić ciało i skumulować się w tworze, który po kilku chwilach przybrał barwę obsydianu, choć faktura, wielkość, waga i inne elementy kuli pozostały takie same. Nic nie chciał w niej przecież zmieniać. Gdy był pewny powodzenia, otworzył oczy i aż westchnął. Udało się. Podczas kiedy sądził, że nic nie jest w stanie osiągnąć w tej dziedzinie, właśnie doświadczał jak bardzo się pomylił. Był równie magiczny co inne smoki.
– Nie wierzę. Naprawdę się udało. A sądziłem, ze nic z tego nie będzie. Dziękuję. – Był szczery i wyraźnie uradowany nowymi możliwościami.

Fanta skinęła łbem to było na tyle. No? Czy było to naprawdę aż takie trudne? Czarodziejka wstała i obróciła się. Łeb jako jedyny skierowany był do tyłu.
– To wszystko z magii precyzyjnej. – Odezwała się przymrużając oczy. Niech się cieszy. W końcu wreszcie udało mu się posiąść tą jakże wspaniałą i uwielbianą przez Fantę umiejętność. Północna ruszyła powoli przed siebie. Bardzo powoli. W końcu ten Pomyślny mógł jeszcze czegoś od niej chcieć dlatego też postanowiła nie odchodzić stąd od razu, a raczej powolutku co chwilę obracając łeb w jego stronę.

// Raport

Jakiś czas już minął odkąd ktokolwiek widział Dynamiczną na terenach wolnych... no, poza spotkaniami młodych na skałach pokoju. A jednak w końcu postanowiła się wybrać w te strony. Spacerowym tempem doszła aż do podnóża bliźniaczych skał, gdzie postanowiła przewalić się na grzbiet wśród wysokich traw, by trochę się w nich potarzać i nadać swej sierści przyjemny roślinny zapach. A gdy już skończyła, cóż, nie wstawała. Położyła głowę bokiem na ziemi, jako że poroże nieco przeszkadzało jej w patrzeniu się w niebo podczas leżenia na grzbiecie. Uśmiechnęła się do siebie, czując jak delikatna bryza przeczesuje jej futro i szumi między trawami. Chyba nic nie zepsuje jej teraz nastroju... no chyba że zaczęłoby padać.

Zamiast deszczu przyszedł Słowo.
Na większości terenów Wolnych Stad byłby nawet mniej mile widziany. Deszcz przynosił orzeźwienie w upalne dni, wytchnienie od promieni Złotej Twarzy. Przynosił życie, pomagał roślinom rosnąć. Natomiast Słowo... Cóż.
Deszcz miał nad nim pewną przewagę – nie trzeba go było rozumieć. Większość smoków Wolnych Stad nie była zbyt inteligentna. Mieli ograniczone umysły, byli krótkowzroczni. Nie patrzyli obiektywnie, jak Słowo i nie analizowali ogólnego bilansu strat i zysków. Nawet pisklę wiedziało, że deszcz jest dobry. Rodzice mu to wytłumaczyli. Ale jedynie prawdziwie inteligentny smok dojrzy doskonałość Słowa Prawdy i bezbłędność w jego toku rozumowania. Zechce stanąć tam, gdzie on i spojrzeć z tego samego punktu widzenia. Wtedy dojrzy i zrozumie. Zrozumie, więc pozwoli się poprowadzić ku celu, ku potędze, jaką drzewny chciał zapewnić im wszystkim. Ale oni go odrzucili.
Spostrzegł Dynamikę z daleka i powoli, kierowany ciekawością, zaczął się ku niej zbliżać. Był pewny, że czuje dobrze sobie znany zapach Życia – spędził tam w końcu niemal całe swoje życie. Tej smoczycy jednak nie kojarzył. Może była pisklęciem, gdy Słowo był przywódcą i jej nie zapamiętał? Może dołączyła do stada po jego odejściu i nic o nim nie wiedziała – albo wręcz przeciwnie, kłamliwe wargi Jesieni i pozostałej zgrai zdążyły przekazać jej historię o władcy-tyranie, uciekinierze i zdrajcy jako przestrogę?
– Dzień dobry – zagadnął, zatrzymując się w odległości ogona od samicy. Bacznie ją obserwował, jakby starając się wyczytać coś z mimiki, mowy ciała. Czegokolwiek.

Może bardziej precyzyjnie, wykluła się dopiero po odejściu Słowa ze stada. Była młoda, dało się to zauważyć, jeśli nie po wzroście, który też nie był okazały, to po beztroskim zachowaniu jakim było relaksowanie się wśród traw na terenach wspólnych, nawet jeśli podobno nie były tak bezpieczne jak być powinny.
Nie żeby wiedziała jak wygląda Słowo Prawdy, ten smok który według wodnego uzdrowiciela doprowadził do rozpadu ich stada. Znała tylko imię, nie znała smoka, nie mogła więc poznać ciemnołuskiego, gdy do niej podszedł. Apropo deszczu, nie miała nic przeciwko zjawisku atmosferycznemu... tak długo jak podczas jego zachodzenia była w suchej grocie. Bo przeciwko mokremu futerku już coś miała.
Zaalarmowana szumem trawy wywołanym krokami smoka uniosła głowę i przewróciła się z leżenia na grzbiecie, na bok. Spojrzała na przybysza. Wyglądał dość oryginalnie. Przyzwyczaiła się że smoki które spotyka mają jakieś duże rogi na szczycie lub tyle łba, lub zamiast rogów duże uszy. Ten wydawał się taki... łysy! Takie określenie przyszło jej na myśl pierwsze, jakkolwiek zabawnie brzmiało. Miał tylko białe rogi wyrastające z tyłu szczęki, co nie naprawiało w jej ślepiach wrażenia łysości. Ale przecież nie będzie się go pytać "czemu jesteś taki łysy?". W końcu wiedziała dobrze że wyglądu się nie wybiera, jak się smok wykluwa tak wygląda. No, ale rogi z czasem rosły większe. Cóż, ten zwyczajnie ich nie miał, najwidoczniej.
Po tym rozważaniu na temat wyglądu smoka, które w umyśle Dynamiki trwało pewnie znacznie krócej, niż się to czytało, uśmiechnęła się przyjaźnie i odpowiedziała po prostu:
–Dzieńdobry~! – Jej głos miał nieco śpiewną nutę, wyraźnie wyrażając jej dobry humor.
–Co tu robisz? – Zapytała dodatkowo, nie podejrzliwie, tak zwyczajnie, jak to się zwykle robi żeby z przypadkowym przechodniem nawiązać konwersację. Bo przecież rozmowa jest zawsze ciekawsza od leżenia i patrzenia się na falujące źdźbła traw, aczkolwiek to ostatnie też nie było najgorszym zajęciem.

Cóż – może faktycznie Słowo był aż tak podobny do deszczu? On sam też raczej nikomu nie przeszkadzał, dopóki znajdował się z dala od danego smoka. Ale kiedy się zbliżał – powstawała prawdziwa ulewa, dochodziło do burz pełnych grzmotów, walki.
Prawdą było, że Słowo był dość... wyjątkowy ze względu na swój brak rogów. Niewiele mu to przeszkadzało. Smok bez rogów był dość charakterystyczny. Łatwo go było zapamiętać. Natomiast jeśli chodzi o prostotę całego jego wyglądu – jednolita, prosta barwa, czarne ślepia, jedyne urozmaicenie to te wyrostki na szczęce – to nie mógł na to narzekać. Było do dość praktyczne – nie wyobrażał sobie, jak różowy smok mógł się czaić, skradać na polowaniu. Uważał też, że prostota jego wyglądu pozwoli myśleć jego rozmówcom, że jego słowa są takie same – proste, bezpośrednie i szczere. Czy takie nie były?
– W rzeczy samej, dzień dobry – przywitał łowczynię swojego byłego stada. Jako, że z oczywistych względów starał się zwykle dopasować zachowaniem do rozmówcy, uśmiechnął się lekko. Jakby spotkało go szczęście, że kogoś napotkał.
Uświadomił sobie, jak stary już był. Jak duża różnica wieku dzieliła go od różowego stworzenia. Nie czuł się przecież staro. Dobrze pamiętał czasy swojej młodości. Kiedy był pisklęciem, uważał Złudzenie za starca – choć był wtedy młodszy, niż Słowo teraz i zmarł ledwie kilka księżyców temu.
– Wygląda na to, że spaceruję – oznajmił spokojnie. Skoro Dynamika się nie przedstawiła, to on nie będzie pierwszy. – My się chyba nie znamy? – spytał, choć znał odpowiedź. Usiadł, uważnie przyglądając się jej.

No, a jednak! W końcu młoda samiczka była, choć Słowo jeszcze o tym pewnie nie wiedział, łowczynią, przy czym nie miała nigdy zbytnich problemów z podkradaniem się do zwierzyny. Chociaż, fakt że polowała na masywnych równinnych przeżuwaczy zamiast szukać czujnych saren po lasach też był pewnie nie bez znaczenia. Takie krowy nie były zbyt czujne... a za to większe od saren. Z drugiej strony, jeśli chodzi o znaczenie wyglądu w kontaktach z innymi... czy to nie było raczej tak że bardziej ufa się tym którzy nie wydają się na pierwszy rzut oka aż tak bardzo... odmienni od otoczenia w kwestii wizualnej? Oj, nad tym można by długo dyskutować, jeśli ktoś lubił takie dyskusje.
–Faktycznie, nie znamy się, chociaż... – Tu przerwała na chwilę by wciągnąć powietrze w nozdrza i przeanalizować zapach smoka, który nagle uderzył ją znajomą nutą.
–pachniesz podobnie jak jeden smok którego kiedyś spotkałam. Nazywał się Nixlun, nie jesteś może jakoś z nim spokrewniony? – Zapytała ze szczerą ciekawością, po czym nagle zamrugała dwa razy, jakby przypomniała sobie nagle coś ważnego.
–Aa... ja jestem Dynamika Ostrza, Łowczyni stada Życia – Przedstawiła się. Często o tym zapominała. Ba, są smoki które już spotykała kilka razy a ciągle nie ujawniła im swego imienia, a także nie poznała ich imion...

Cóż – najbardziej jednak ufało się chyba samemu sobie, gdy nie było nikogo w pobliżu. A takie właśnie wrażenie mogła sprawiać odpowiednio zgaszona barwa, naturalny kamuflaż. Ale tu nie sposób zaprzeczyć – można było o tym mówić dość długo, a i tak nie dojść do żadnego porozumienia, wręcz przeciwnie.
– Bardzo prawdopodobne, że mój syn pachnie podobnie do mnie – przyznał. Zapach... Chyba tylko po tym można było ich skojarzyć, bo poza tym Subtelny w niczym nie przypomniał ojca. Jasne futro zamiast ciemnych łusek. Różowe ślepia zamiast czarnych. Rosnące rogi i ich brak. Szczupła sylwetka wojownika i czarodziej miłujący maddarę. Miękkie, delikatne stworzenie przypominające królika i drapieżnik. – Jestem Słowo Prawdy. Wojownik – celowo nie podał stada. Pachniał już dość Cieniem, choć nigdy nie złożył im przysięgi wierności. Walczył dla samego siebie, o własną wizję. A bronią nie były kły, czy pazury, a umysł i język.
– Współczuję awansu w tak młodym wieku – oznajmił, mając nadzieję, że nieco sprzeczny dobór słów zaciekawi smoczycę. Lubił, gdy zadawano pytania.

Cóż, faktycznie poza zapachem Drzewny nie przypominał Nixluna w najmniejszym stopniu. Prawda, pachniał podobnie, ale trzeba przyznać, że Dynamikę zaskoczył fakt aż tak bliskiego pokrewieństwa tego ciemnołuskiego, pozbawionego jakichś rogów czy futrzastych akcentów smoka z różwookim przystojnym młodzikiem o nieprzeciętnej aparycji. W sumie Dynamika nie znała go za dobrze, spotkała go kiedy była mała, ale ciągle nie zapomniała wrażenia jakie adept na niej wywarł.
–W takim razie bardzo miło mi cię poznać...–! – Już miała zakończyć wypowiedź, kiedy jak to mówią, szczęka jej opadła. Słowo Prawdy? Ten o którym mówił jej ukojenie, który spowodował rozłam w jej stadzie, nim się jeszcze wykluła z jaja? Zamrugała, patrząc się na smoka ze zdziwieniem. On narobił tyle bałaganu? Wyglądał raczej niepozornie.
–Jesteś z cienia, tak? – To pytanie było raczej retoryczne. Smok był przesiąknięty zapachem cienistych, nie potrzeba było łowcy by to rozpoznać. Zmieszało ją też jego stwierdzenie, że jej współczuje, tym razem szybko się jednak otrząsnęła.
–Hah, nie ma czego. Tyle głodnych smoków ostatnio chodzi po wolnych stadach, skąd miałabym wziąć dla nich mięso z adepckim przydziałem polować? – W tej wypowiedzi była już nuta humoru. Można powiedzieć że poruszanie takich zwyczajnych spraw jak awanse i polowania świetnie sprawdzało się do rozluźniania atmosfery. Czy jednak zostanie luźna na długo? Tyle pytań kłębiło się jej w głowie od czasu gdy odkryła że nieznajomy jest tym niesławnym Słowem Prawdy.
–Ee... Słowo. – Zaczęła wypowiedź z lekkim wahaniem.
–Słyszałam, że to przez ciebie odłączyło się od naszego stada Stado Wody, jednak nikt nie chciał mi o tym opowiedzieć, mimo iż jestem bardzo ciekawa... co się wtedy stało? – Zapytała na koniec. Bo czyż jest lepsze źródło informacji niż z pierwszej ręki? Chociaż pytając winowajcy o przebieg zdarzeń powinno się raczej załączyć filtr informacji. Dynamiczna nie była głupia. Porywcza, trochę naiwna i chaotyczna, może, ale na pewno nie głupia. Spodziewała się raczej że w wersji wydarzeń Słowa może on zwalić winę na kogo innego, a przecież smok który jej o tym opowiadał raczej by jej nie kłamał... choć miał jakieś opory przed opowiadaniem jej tej historii...

– Zależy, czy masz na myśli stado pochodzenia, obecne miejsce zamieszkania, czy przynależność grupową – stwierdził. Tak naprawdę odpowiedź na każdą z tych trzech rzeczy była inna. Urodził się w Życiu, mieszkał wśród Cienistych, ale w rzeczywistości nie należał do żadnego ze stad. Opuścił Życie, ale nigdy nie zakończono jego ceremonii na Cienistego. Był bardzo blisko, ale wtedy zdradził ich Pierwotny (właśnie z powodu nowo przybyłego drzewnego), a potem przerwano ceremonię. Uśmiech zginął, a Aluzja nigdy nie postanowiła oficjalnie mianować swojego przyjaciela na jednego z nich. Tym lepiej – bo niczego im również nie przysięgał.
– Ależ jest, proszę mi wierzyć. Urodziłaś się w Życiu, nie widziałaś pozostałych stad. Zostałaś wychowana wśród określonych smoków na określonych terenach i nie znając reszty świata wymagano od ciebie, byś przysięgła im wierność, obiecała stać się jedną z nich, w tak młodym wieku. Tylko dlatego, bo tak robią wszyscy, bo tak trzeba. Nie dano ci świadomego wyboru i wykorzystano niewielkie jeszcze życiowe doświadczenie. Nie jesteśmy sobą. Jesteśmy małym fragmentem każdego, kto nas otacza i nieczęsto zdarza się, by ktoś był w stanie przeciwstawić się temu – powiedział powolnym, jednostajnym głosem. Zupełnie, jakby recytował cytat, czy czytał fragment tekstu. Nic z tych rzeczy – zwyczajnie miał to wszystko poukładane w głowie, pełne harmonii. On przygotowywał się do rozmów i był w stanie żywo dyskutować, w porę odszukując w umyśle odpowiednią myśl.
– Nic dziwnego, że nie chciał. Historia oparta na Kłamstwie nigdy nie będzie spójna. Tylko Prawda może stanowić jej argument. A to, którą z tych dwóch sił władają twoi współplemieńcy potwierdza fakt, że nie chcieli wyjawić ci szczegółów. Jest ich więcej, więc ich głosy mają większą siłę przebicia. Pewnie nie wiesz, że doszło do sprawiedliwego głosowania na przywódcę, które wygrałem i zaraz po którym Cichy, którego nie wybrano zainicjował rebelię? Nim zdążyłem zrobić cokolwiek jako przywódca, bezpodstawnie. I najwidoczniej nie do końca byłem powodem tego wystąpienia, jedynie jego pretekstem, skoro po moim odejściu stada nie połączyły się z powrotem – zaczerpnął oddechu, choć oddychał dość płynnie podczas wygłaszania mowy. Miał w tym już wprawę. Czekał, aż Dynamika przetrawi treść jego słów, może zada jakieś pytanie, bo temat zdecydowanie nie był wyczerpany.

Nie można zaprzeczyć, zaintrygowało ją rozwlekanie prostego pytania o stado na trzy konteksty. W pierwszym znała odpowiedź bez pytania się Słowa. Pochodził z Życia. To wiedziało większość smoków.
–Raczej te dwa ostatnie w jednym. – Odpowiedziała krótko, delikatnie, ledwo zauważalnie przechylając łeb na lewo, chociaż równie dobrze można było interpretować ten gest jako zainteresowanie, jak za fakt że poroże nieco ją przeciążało. Oczywiście to drugie nie było prawdą, jej rogi choć były już spore, ważyły niewiele.
–A więc chodzi o przysięgę wierności, nie o obowiązki na karku? Chyba... dużo nad tym rozmyślasz, nie? Ale jak mówiłam, nie ma czego współczuć. W końcu, stado jest dla mnie rodziną. Nawet dużo bardziej dosłownie niż w przenośni. Nie musiałabym im nawet składać żadnej przysięgi żeby czuć się zobowiązaną być po ich stronie. I żeby sprawić że to będzie też moja strona. – Powiedziała to takim głosem, jakby nie było nic bardziej oczywistego na świecie, w połowie zdania zaczynając szkrobać się pazurami lewej tylnej łapy po łokciu lewej przedniej, nawet nie odwracając jednak wzroku od rozmówcy. Była ciekawa jego historii. Po wysłuchaniu jej zaś, uniosła jednak prawą przednią łapę, kończąc się drapać i jakby chcąc bardziej zaznaczyć swe słowa uniosła palce do góry. Przechyliła dodatkowo głowę na lewo, już zupełnie i wyraźnie.
–Chwila. Przed chwilą mówiłeś że głos większości nie zawsze jest słuszny, tak zrozumiałam, to niby dlaczego głosowanie większości miałoby sprawić że automatycznie byłeś dobrym przywódcą dla stada? Tak bez powodu by chyba się na ciebie nie odwrócili, nie? Jak dla mnie to musiałeś ich czymś zeźlić. Poznałam Cichego. Nie wygląda mi na smoka który popatrzyłby się na kogoś i stwierdził z góry "nie lubię cię." Nawet jeśli ten ktoś nie ma manier, haha... – Ostatniemu zdaniu towarzyszyło lekkie rozbawienie łowczyni, kiedy przypomniała sobie swoje pierwsze spotkanie z Wodnym przywódcą. Choć wciąż drażnił ją trochę fakt że woda rosła w siłę szybciej niż ich stado. A przecież wywodzili się od nich... fajnie by było gdyby kiedyś byli znów jednym stadem. Nie było by tych całych podziałów i znów byliby najsilniejszym stadem. Wtedy już by się cieniści z nich nie naśmiewali, ot!

– Powiedziałbym więc, że jest to Cień – zakończył krótko temat stad. Mieli przecież ważniejsze dyskusje do przeprowadzenia.
Tak jak myślał, Dynamiczna była smoczycą przekonaną o jedności jej stada, dobrze jej członków. Była wierna, być może pomocna i z całą pewnością satysfakcjonował ją obecny porządek świata. To właśnie takie smoki jak ona niczego w życiu nie osiągały i nikt ich nie zapamiętywał. Żyły pozornie szczęśliwie, ale nic po sobie nie zostawiały. Była bezużyteczna. Dlaczego miałby tracić czas na douczanie bezużytecznej jednostki? Bo może w Życiu były jakieś użyteczne smoki, z potencjałem, którym mogłaby przekazać swoją nowo nabytą wiedzę. Mogłaby porozmawiać z Cichymi Wodami i Jesień Bzów. Poprosić, żeby odnieśli się do jego słów. Był bardzo ciekawy, co by mu odpowiedzieli. Ale przede wszystkim chodziło o prawdę. Czy nie o to zawsze walczył z kłamcami i manipulatorami?
– Oczywiście, że nie jest. Ale kiedy się na coś głosuje, to wybiera się to, co uważa się za najlepsze rozwiązanie. Jeśli umawia się z grupą, że będzie się przestrzegać zasad głosowania i zadecyduje głos większości, to tak należy zrobić. Wszystkie smoki w Życiu składały swoje śluby wierności stadu. Wszyscy wiedzieli, na jakich zasadach odbywać się będzie głosowanie. Wygrałem, bo większość smoków chciała, żebym to ja ich reprezentował. Wtedy część która przegrała zbuntowała się i odeszła. Czy to jest honorowe zachowanie? Nie szanowali nie tylko mnie, ale i Złudzenie Życia, pozostałych członków stada, smoczych praw i przede wszystkim siebie. Gdyby odeszli po tym, jak zrobiłbym coś nie tak, popełnił błąd, znaleźli argument, żeby faktycznie mnie obalić, nie byłoby żadnego problemu. Cichy najpewniej zostałby przywódcą. Ale ja nic złego nie zrobiłem. A ci, którzy byli przeciwko mnie znali mnie z przeszłości i uważali, że doprowadzę ich do zguby przez moje ambicje połączenia stad i stworzenia smoczej potęgi, bez wojen, konfliktów, w szczęściu. Nikogo nie namawiałem do uczestnictwa w planie i nie chciałem rozlewu krwi, ale różnie to interpretowano. Z czasem Złudzenie odszedł do Cienia, Życie osłabło, Jesień obwiniała mnie o rozłam stada. Tylko dlatego, bo nie zaakceptowałem zdrady Wodnych. Stado ledwo żyło, Woda wygrałaby z nami wojnę, a dowiedziałem się, że Ogień i Cień planują atak na Życie. Uznałem, że lepszym rozwiązaniem będzie dołączenie się do któregoś z tych potężnych stad, przyłączenie Życia. Reszta odmówiła. I tak się tu znalazłem – wzruszył barkami. To właściwie była cała historia, choć pewnie po jego długim monologu pojawi się sporo pytań. Był na nie gotowy.

Słuchała opowieści Słowa z niejakim... zaciekawieniem. Choć część o Wodzie już znała. Być może Słowo zdziwiłby się jak podobna była wersja którą usłyszała całkiem przypadkiem od swego ojca, kiedy była mała. Że wodni zdradzili, postąpili wbrew smoczym prawom i wierności stada. Sama uważała że skoro nie podobał im się jako przywódca, powinni go wszyscy razem przepędzić i odmówić posłuszeństwa, a nie dzielić stado. Taki był jej punkt widzenia. Ale to nie oni stali się wrogami.
Uniosła lekko lewy łuk brwiowy i zawinęła ogon za sobą w spiralę.
–Ciężko powiedzieć żeby bunt wody był czymś honorowym, Tę historię akurat słyszałam... w dość podobnej wersji. Ale chyba nie jesteś właściwym smokiem żeby powoływać się w tej kwestii na honor, co? – Zapytała, przekrzywiając wyraźnie łeb na prawą stronę, przez co mogła wyglądać dość śmiesznie, albo dziwnie, ale... nie obchodziło ją to.
–No bo... co z tego że mogli wygrać wtedy z nami wojnę, kiedy jej nie wypowiedzieli? Skoro im coś tak baardzo nie pasowało... to sobie poszli. Ale ty, z tego co mówisz, kiedy pozostała reszta nie zaakceptowała twoich celów czy pomysłów, tak samo uciekłeś. Nie, nie tak samo, jeszcze bardziej tchórzliwie, bo uciekłeś do wrogów, którzy wtedy pewnie mieli sporą przewagę, kiedy tylko zawisła w powietrzu groźba wojny. Raczej nie wmówisz mi że to był przykład honoru. – Różowofutra wywróciła oczami. Teraz to właśnie wodni ich wspierali, A Słowo? Czyżby dążył do ich zniszczenia? No chyba że był to kolejny spisek. Słowo podobno był z nich znany.
–Hmmm... nawet bóg, Ateral na spotkaniu młodych mówił, że stada po coś są. Po co je łączyć? Choć faktycznie dałoby to wolnym stadom potęgę... to chyba niewiele szczęścia i pokoju byłoby gdzieś, gdzie jest się zmuszanym do życia w zgodzie z kimś kto cię na przykłada nienawidzi, albo chce kompletnie czegoś innego i ciągle włazi ci w drogę. No i co byś niby robił z tymi którzy byliby nieposłuszni w takim jednym wielkim stadzie? Przepędzał? Zaraz by się zrobiło kolejne, nowe stado. Zabijał? Wtedy byłoby więcej strachu niż szczęścia. – Zwróciła uwagę na jeszcze jeden szczegół który wyłapała z jego wypowiedzi. Co prawda jako pisklę wzięła wtedy słowa bóstwa za oczywistość, jednak nawet kiedy teraz zmuszona została to od początku przemyśleć, dochodziła do tych samych wniosków...

Oczywistooki po awansie umówił się ze swoją starszą siostrzyczką na jeszcze większe pogłębienie umiejętności ataku. Ach, jak miło było odświeżyć swoje rodzinne więzi, a przy okazji nauczyć się czegoś nowego, a raczej doszlifować umiejętność. Oczywisty przybył na miejsce trochę wcześniej, niż planował, dlategoż położył się pod brzózką na plecach, oraz zamknął swoje ślepia, oczekując Wichury. Wyglądał dość słodko, a to dlatego, że i przysnął na chwilkę...

Wichura z przyjemnością zgodziła się na spotkanie z Oczywistookim. Nie widzieli się dosyć dawno, a przecież był jej bratem i to nie powinno tak wyglądać. Na spotkanie nastawiła się bardzo pozytywnie. Szybko przyleciała na umówione miejsce i z radością rzuciła się wojownikowi na szyję (oczywiście robiąc to bardzo delikatnie). Po tym jakże wylewnym przywitaniu odsunęła się dwa kroki do tyłu i niemal zemdlała z wrażenia. –Najświętszy Immanorze!– krzyknęła. –Oczek! Jaki Ty się dziad zrobiłeś. – powiedziała z niedowierzaniem pokręcając łbem. Czy ją także zaznaczył czas?

Ze snu wybudził go nagły atak na jego osobę, który okazał się być przytuleniem jego kochanej siostrzyczki. Zerwał się na równe łapy, ale od razu na jego pysku pojawił się znany już Wichurze jego promienisty uśmiech.
– A ty wręcz na odwrót! Nadal wyglądasz młodo, jak za dawnych księżyców. Tak bardzo się z tobą stęskniłem! Już się bałem, że ty też umarłaś, jak... no wiesz. – Przywitał się z Hipnotyzującą troskliwie. Przez chwilę nawet zapomniał, po co ją tu chciał widzieć...

Mówiąc szczerze, po części spodziewała się takiego powitania. Bezpośredniość od zawsze była znaną cechą jej brata. Być może zapożyczył ją od niej samej, gdyż wiadomo, że i ona nie należała do tych bardziej taktownych. Wyszczerzyła kły, zadowolona z komplementu Oczka. Jako, że jest istotą próżną takie miłe słówka umiały milo połechtać jej duszę. Jednak zaraz potem posmutniała i z żalem pokręciła głową. –Ty pewnie przeżywasz to bardziej, niż ja. Miałeś przecież z nimi ciągły kontakt, choć i ja, która widziałam ich rzadko ciężko to zniosłam. Pogodziłam się jednak ze stratą i Ty też spróbuj. Pamiętaj, że im jest teraz lepiej. Tylko my odczuwamy ból.– powiedziała dodającym otuchy głosem i pocieszycielsko okryła brata skrzydłem. –Ja się za to nie wybieram na tamten świat jeszcze przez długi czas, więc się nie martw.– dodała wesoło, wiedząc że jej rozmówca jest kimś o wysokim poczuciu humoru i, że być może uda jej się go rozweselić. –No już koniec tych smutków. Powiedz mi, co ode mnie chciałeś?

Oczywisty już pierwsze załamanie przeżył, aczkolwiek Wichura poprawiła mu humor – jak i przewidywała – jeszcze bardziej. Był uśmiechnięty tak, jak zwykle.
– W sumie to przeżywałem. Pewnego dnia po prostu powiedziałem sobie nie i zacząłem biec przed siebie byleby z dala od tego przeklętego miejsca... Nie było mnie tu przez długi czas, włóczyłem się za barierą bez celu, ale w końcu się ogarnąłem i wróciłem. Mam nadzieję, że Ateral nie planuje mnie również zabrać przedwcześnie. – Rzekł, kiedy to siostra wydała bezwzględny zakaz szerzenia smutków. W końcu przerwał, aby następnie dać swą odpowiedź na pytanie.
– Słyszałem, że jesteś wspaniałą wojowniczką! Może mogłabyś mnie nauczyć czegoś... więcej niż podstaw? Byłoby wspaniale!

I takiego go chciała widzieć. Radosnego, uśmiechniętego. Nie była osobą, która unikała trudnych tematów, ale akurat teraz wolała się nacieszyć widokiem radosnego brata, niż razem z nim pogłębiać się w żałobie. –I takiego Cię kocham bracie.– powiedziała, zaraz po usłyszanej pochwale. Wiedziała, że mówią o niej, iż dobrze lata. Ale, że walczy? No... Faktycznie się poprawiłam. – pomyślała dumna jak paw. –Pewnie, że Cie pouczę. – powiedziała, po czym lekko naprężyła mięśnie i odsunęła się dwa kroki w tył. –Zaatakuj mnie, najlepszą techniką jaką potrafisz.

Smoki Wolnych Stad

Podnóże Skał

Chcesz dołączyć do gry?

Rejestracja

Logowanie

Kto jest online

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu