Samotna Skała

[Czarny Kolec2]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

-Rodzinny fach. Nic innego nie umiem.
Odparł na "pół-kpinę" ze śmiertelną wręcz powagą. Tak, Piękny miał przed sobą mordercę. Urodzonego. Wszak jego ród był rodem morderców. To było w jego genach. Tych zepsutych, skażonych obłędem genach determinujących jego...preferencje.
-Jeżeli zdradzą...Owszem.
Odparł z nieukrywaną szczerością. Każdy kto nadepnie jemu bądź Stadu na odcisk – zginie od szponów Czarnego. Piękne w swej prostocie i prawdziwe.
-Mniej więcej o wyciszanie kroków i ukrycie zapachu mi chodzi. Zastanawia mnie też, czy mogę za jej pomocą zlać kolor łusek z otoczeniem. Bądź zmienić barwę ciała na inną, w razie konieczności. Oraz, jazk wspomniałeś, dodać sobie kolec bądź dwa... Znam podstawy. Potrafię znaleźć Źródło. I tworzyć nieruchome obiekty.

Odparł, rozluźniając nieco swoją postawę. Do tej pory wyglądał jak gargulec, siedząc tak na tej ponurej skale nieruchomo. Ogon "zjechał" nieco na dół, a skrzydła lekko rozłożyły. To właśnie Czarny miał na myśli. Usprawnienie kamuflażu, jak zmiana barwy łusek czy oczu, dodanie sobie kolców bądź odjęcie ich i takie tam. Nie wiedział, czy możliwe jest "dorobienie" sobie piór czy futra, ale warto zapytać. Na dalsze słowa Pięknego, przytaknął ruchem łba i poprawił znów pozycję, siedząc "na baczność". Przekrzywił jednak łeb, nieco zdziwiony, Nie znał bowiem stworzenia, o którym mówił jego nauczyciel.
-Papuga? Nie znam czegoś takiego. Nie wiem, jak wygląda. Jak brzmi. Może lepiej kruk? Kruki znam.

Odparł. Zatem stworzenie "żywej" iluzji nie różni się od martwej materii czy cieczy. Jest po prostu bardziej czasochłonne i wymaga większej precyzji. Czekał na zezwolenie stworzenie kruka, bądź opis tej...papugi.

[Krzyk Honoru]

-A jeśli mogę spytać kim są twoi rodzice?– ciekawa informacja. Czyżbym miał w stadzie ród morderców i nic o tym nie wiedział? Hmmm może warto bardziej rozejrzeć się po stadzie, bo jak widać są w nim same ciekawe osobowości.
Czy ta informacja powinna mnie cieszyć, czy martwić? Dbać o honor i godność stada- to są chyba te istotne rzeczy, które się ślubowało. Tylko jaką miarą będzie on mierzył to, czy ktoś nadepną na odcisk Stada? To już jest kwestia dyskusyjna, gdyż każdy mierzy swoją miarą. A przecież od karania Ognistych jest przywódca, a nie jakikolwiek smok. Gdyby tak nie było w stadzie panowałby chaos i anarchia...
Ahh westchnąłem, później o tym pomyślę.
-Zmiana koloru łusek jest możliwa, ale to będzie kosztowało cię wiele energii, nie lepiej w takim wypadku korzystać, ze zwykłego, tradycyjnego kamuflażu?– zapytałem. Patrzyłem na to od części czysto praktycznej, jeśli chce zabijać, musi mieć do tego siłę, a żeby mieć siłę nie może jej marnować na podtrzymywanie tworów, które zżerają dużo energii.
-Papuga jest to ptak. Bardzo kolorowy, o różnych wielkościach. – wyjaśniłem pokrótce. Nie będę się teraz nad tym roztrząsał więc skinąłem łbem przyzwalająco.– Niech wiec będzie kruk.– oznajmiłem czekając na

[Czarny Kolec2]

– Byli. Nie ma ich tu.

Odpowiedział, ucinając temat. Bo co miał powiedzieć, że zjadał ich jak jeszcze żyli, jak pirania? Że jest efektem kazirodztwa trwającego od kilkudziesięciu pokoleń? Może to, że byli kanibalami i psychopatami, przez co żyli w izolacji dla bezpieczeństwa innych smoków?
Był bronią. Odbezpieczonym granatem, który należy w dobrym momencie rzucić albo włożyć zawleczkę, bo inaczej rozerwie użytkownika na strzępy. Nieśmiertelna trzymała tą zawleczkę dobrze...Przytłoczyła Czarnego swym autorytetem, przez co ma swojego wściekłego psa. Wiernego i bezlitosnego. Bowiem każdy władca potrzebuje takiego dzikiego psa. Bestii, która nie zawaha się przed niczym i napełni serca wrogów owego władcy strachem. A strach, jak wiadomo, jest o wiele potężniejszą bronią od pazurów, zdolną złamać każdą armię zanim ta wyjdzie w pole.
-Każda forma przewagi nad moim przeciwnikiem jest potrzebna. Jeżeli jest to niewydajne, zawsze mogę wygłuszyć moje kroki i zamaskować zapach...Bądź zlać z otoczeniem. Zawsze warto usprawnić ów kamuflaż..
odparł. Nic nie zaszkodzi, kiedy będzie trenował aby nie tracić owej energii. Ważnym jest, aby jego arsenał był jak najszerszy. Wszak nawet smoczątko może być niebezpieczne, prawda?
Przekrzywił głowę na słowa o papudze, nadal nie potrafiąc sobie zwizualizować tego dziwnego stwora. Lecz, skoro może stworzyć kruka, stworzy kruka.
Zamknął oczy, miarowo oddychając. Oddech stawał się coraz mniej słyszalny, i coraz wolniejszy. Pustka w jego umyśle została wypełniona Źródłem. Krwiste Oko bez powieki znów mu się objawiło, patrząc na niego... Lecz zamiast patrzeć i dawać mu makabryczne obrazy, tworzyło to, co chciał. Z krwi zaczęły tworzyć się kontury ptaka. Najpierw zarys sylwetki, potem kończyny, skrzydła, ogon oraz dziób. Obraz był płaski przez chwilę, lecz "krew" wypełniła go i uwypukliła, przez co w głowie Fenrira widniał obraz trójwymiarowego odlewu ptaka, który obracał sobie i dodawał istotne szczegóły, jak pióra, łuski na łapach, długość skrzydeł, układ dzioba i oczy. Jako, że czarny znał te ptaki, wiedział ile ważą, jak brzmią i jak się zachowują. Adept wyciągnął lewą łapę, jakby chciał dać krukowi w swojej głowie usiąść na jednym z palców. tyle że kruknie przyleci, a zmaterializuje się na jego łapie...Jeżeli oczywiście młody smok nie nawalił czegoś po drodze.

[Krzyk Honoru]

Patrzyłem na skupionego Czarnego. Milczałem, by mu nie przeszkodzić, w końcu sam wiem jak trudno jest się skupić i wykonać dobrze zadanie, gdy ktoś cały czas zakłóca spokój.
Gdy na łapie Kolca pojawiło się czarne ptaszysko skinąłem łbem. -Dobrze. Choć wygląda nieco jak rzeźba.– skomentowałem.– Pamiętaj, że iluzje muszę być precyzyjne. Jeśli chcesz, by twój twór wyglądał jak żywy musisz sprawić, żeby poruszał łepkiem, może klatką piersiową tak, jak gdyby oddychał. – tłumaczyłem cicho i spokojnie. -Jeśli zależy ci na doskonałości i precyzji twoje wyobrażenie muszą takie być. Nie zapominaj o drobnych szczegółach, bo to one nadają życie iluzji. Spróbuj zrobić ze swoim krukiem coś, co udowodni mi, że to nie jest tylko rzeźba. Niech wzleci do góry, niech stanie na głowie, cokolwiek zechcesz, byle ożył. – umilkłem dając Czarnemu czas na doprecyzowanie swego tworu.

[Czarny Kolec2]

Otworzył oczy. Kruk faktycznie siedział na jego palcu, niemniej zachowywał się raczej jak reanimowany trup. Sztywne ruchy i brak oddechu raczej nie wskazywały na żywą istotę. Fenrir postanowił to podkolorować... Kruk zamrugał oczami i otworzył lekko dziób, zaś jego klatka piersiowa zaczęła się rytmicznie poruszać, tak jak u żywego ptaka. Zwierzę zakrakało, łopocząc skrzydłami, a Czarny...pogłaskał je po po głowie delikatnie za pomocą pazura, sprawdzając czy dobrze uformował pióra. Przyznać trzeba, że jak na niego, był wyjątkowo delikatny. Te pazury działają jak sierpy, i są równie śmiercionośne...A tu?
-Leć
Powiedział do swojej iluzji. Mimo, że nie obdarzył kruka wolną wolą, w związku z czym nie zareagowałby na komendę werbalną dopóki Czarny nie "posteruje" nim aby leciał, to wypowiedział się i podniósł łapę by wypuścić swoją iluzję. Kruk załopotał skrzydłami i odleciał od smoków, zataczając szerokie koło. Fenrir cały czas śledził "swojego" ptaka wzrokiem, który po zatoczeniu koła zleciał i wylądował na palcu swojego twórcy ponownie. Ptak rozglądał się i poprawiał sobie pióra, co jakiś czas kracząc, jak to kruki mają w zwyczaju.

[Krzyk Honoru]

Obserwowałem zachowanie ptaka. Nadal jest nieco sztywny, ale to kwestia wprawy.
-Proponuję, byś potem samodzielnie poćwiczył ten aspekt. Iluzja wyszła dobrze, niemal perfekcyjnie, ale jego ruchy wciąż są nieco sztywne i kwadratowe.– oznajmiłem po chwili ciszy. – Tak właściwie to kwestia wprawy, parę razy stworzysz jeszcze tego kruka, a będzie wyglądał bardziej realnie niż teraz.– zerknąłem na ptaka raz jeszcze, potem na Czarnego Kolca. -Myślę, że możesz spróbować z iluzją na sobie. – zaproponowałem.– Nie twórz czegoś wielkiego, bo po pierwsze twoje umiejętności są jeszcze za słabe, a po drugie szkoda marnować energię. – tłumaczyłem, choć wydaje mi się, że samiec i tak by o tym wiedział. -Aha! Pamiętaj o tym, że nie manipulujesz maddarą w sobie, bo to skończy się źle. Tworzenie iluzji na swoim ciele przebiega tak samo, jak tworzenie tego kruka, wyobrażasz sobie, czerpiesz maddarę i bum. Nie próbuj jednak bawić się maddarą w komórkach skóry, nie zniekształcaj jej i nie kombinuj za bardzo. – zamilkłem. Mam nadzieję, że Kolec nie będzie próbował manipulować maddarą w sobie, bo to na prawdę nie wróży dobrze. Wystarczy jeden zły ruch i maddara zacznie walczyć z nim samym. -Tobie pozostawiam wybór, co stworzysz.

[Czarny Kolec2]

Fakt faktem, kruk wymagał parudziesięciu malutkich poprawek. Nigdy nie będzie w 100% prawdziwy, zwłaszcza że to pierwsza "żywa" iluzja Fenrira. Zgodnie z radą Pięknego, poćwiczy we własnym zakresie. Czarny odwołał iluzję, która rozpłynęła się w powietrzu w postaci czerwonawego dymu.
– Czemu? Istnieje ryzyko permanentnego efektu?
Zapytał. Wolał wiedzieć, czym grozi manipulacja własnym ciałem, tak dla spokojnego snu. Warto znać takie rzeczy, aby nie zabić się podczas szalonych eksperymentów.
Cóż, czas zabrać się do roboty. Czarny postanowił że dorobi sobie róg na głowie. Myślał nad trzecim okiem, czy pierzastym czubem...Ale na chwilę obecną stworzy sam róg. Nic od razu...
Zamiast wyrabiać go od środka, stworzy go "na sobie". Zamknął ponownie oczy i skupił się. Podświadomie widział kształt tego rogu, jego położenie i wielkość. Pomiędzy dwoma głównymi rogami na jego łbie, równie gruby i lżej od nich zakrzywiony, wystając ponad głowę smoka, jak czub kazuara, lecz o wiele dłuższy niż wyżej wspomniana narośl wielkiego ptaka.
Ujrzał źródło...Oko spojrzało na niego...Na łbie zaczął tworzyć się odlew. Wyglądało to tak, jakby nieokreślona ciecz spływała na niewidzialny róg, wypełniając go szczelnie. Z "odlewu" najpierw wyłonił się kształt, następnie kolor i szczegóły, takie jak niewielkie "nacięcia" na wierzchniej stronie, małe rysy i pęknięcia wierzchniej warstwy rogu. Jeżeli ta iluzja mu się powiedzie, dla wypróbowania pokręci łbem, aby upewnić się czy narośl dobrze się "zamocowała".

[Krzyk Honoru]

-Nie, tak się nigdy nie stanie. Ale jeśli próbujesz zniekształcać maddarę wewnątrz siebie zaczyna z tobą walczyć. To może sprawić, w najlepszym wypadku, że nie uda ci się to, co planowałeś, a w najgorszym znaczną utratę energii, czyli utratę przytomności, nie słyszałem o przypadkach śmierci, ale myślę, że to też byłoby możliwe, gdybyś próbował wyczarować coś, nad swoje siły i możliwości.– wyjaśniłem spokojnie. Patrzyłem na Czarnego bacznym wzrokiem nauczyciela. Mam nadzieję, że moje wyjaśnienie było dość jasne, choć, fakt, nigdy nie miałem daru przekazywania swojej wiedzy.
Zerknąłem na wytwór Kolca. Pokiwałem z aprobatą łbem. Z daleka wygląda nieźle.....Podszedłem bliżej samca i pazurem dotknąłem rogu. W dotyku był gąbczasty, jakby pusty w środku.
-Powinieneś go utwardzić.– poleciłem. – Ale tak poza tym, w porządku. – skinąłem łbem. –Napraw tylko ten drobny błąd, a potem powiedz mi jak zabrałbyś się do wyciszania swoich kroków i maskowania zapachu.– rzuciłem lekko przysiadając nieopodal Czarnego.

[Czarny Kolec2]

Widząc, że Piękny chce go dotknąć, cofnął łeb z rezerwą. Nie lubił być dotykany. Niemniej, pozwolił sprawdzić swój wytwór. Jak usłyszał, tak zrobił, "wypełniając" róg substancją, porównując przy okazji z pozostałymi, naturalnymi rogami. Teraz powinno był w porządku, jeśli chodzi o twardość.
– Zastąpiłbym mój zapach zapachem otoczenia. Albo wytworzył barierę pochłaniającą mój zapach i dźwięki.
Odpowiedział sucho.
– Wolę nie walczyć ze swoim źródłem. Ono i tak jest...niestabilne.
Dodał. Oko nie należało do sympatycznych widoków. Serwowało koszmarne obrazy bez większego ładu i składu, dając mu kolejną dawkę makabry do jego i tak już rozległego obłędu...Co by się działo, gdyby zwróciło się przeciw niemu? Wolał nie wiedzieć.

[Krzyk Honoru]

//Wybacz, że tak późno.

-No dobrze. – skinąłem łbem. Pomysł Czarnego jest dobry, więc nie powinien mieć problemów. Na chwilę zamilkłem. Zaczerpnąłem odrobinę swojej maddary, a po chwili wokół nas zaczął unosić się zapach mokrych sosen. Intensywny zapach lasu uderzył w nasze nozdrza. -Spróbuj zamaskować teraz swój zapach.– rozkazałem uśmiechając się lekko.

[Czarny Kolec2]

Czarny wziął głęboki wdech, czerpiąc zapach leśnych sosen...Delektował się nim. Mokre drzewa mają bardzo osobliwą woń...Postanowił spróbować zaadaptować ten zapach do swojego. Tak na dobry początek. Jak nie uda mu się, spróbuje wytworzyć zapachową barierę.
Zamknął oczy i połączył się z Okiem. Chciał pachnieć jak te sosny. Zapach samego Czarnego bowiem to smród trupa oraz siarki. Paskudna kombinacja.
Wyobraził sobie, że otacza się "płaszczem" z tego świeżego, sosnowego drewna... Jakby zapach okalał go jak duch. Czuł, jak "chmurka" otacza go, a niewidzialne macki utrzymują ją tuż przy skórze, delikatnie ocierając się o smoka. Maddara Czarnego miała przyciągnąć ten zapach i trzymać przy jego łuskach, aby stworzyć iluzję polegającą na tym, że to on tak pachnie. Kiedy uznał, że jego dzieło jest gotowe, popatrzył na Pięknego.

– Co ode mnie czujesz?
Zapytał sucho.

[Krzyk Honoru]

Czekałem w spokoju i ciszy aż zapach siarki i no cóż, trzeba to nazwać, rozkładającego się ciała zniknął. Żeby nie mylić zapachu Czarnego, ze swoim, bo w końcu obaj capimy siarką swój zamaskowałem okrywając się maddarą, które nie pozwalała, by mój zapach przedostawał się na zewnątrz.
Wciągnąłem powietrze w nozdrza. Zapach siarki unosił się jeszcze w powietrzu ale nieco słabszy.
-Czuję siarkę.– oznajmiłem. – Jeśli chcesz by maddara niczym tarcza nie przepuszczała twego zapachu na powierzchnię musisz sprawić by była bardziej zbita. Jeśli próbujesz okryć się zapachem, który panuje wokół, pamiętaj, że musi być on nieco intensywniejszy od tego otaczającego, bo inaczej będziesz dalej wyczuwalny.– wyjaśniłem spokojnie, z lekkim uśmiechem na pysku.– Może spróbuj jeszcze raz.– poleciłem. Tym razem wokół nas zaczął unosić się lekki, świeży zapach powietrza tuż po deszczu. Czuć było ozonem, nieco wilgotne powietrze roznosiło świeży zapach, który wdzierał się w nasze nozdrza. Uwielbiam to.

[Czarny Kolec2]

Czarny skupił się znów. Widocznie płaszcz z obcego zapachu nie jest doskonałą osłoną...Będzie musiał uszczelnić powłokę, musi być na tyle silna by nie przepuszczać zapachu...Macki zaś nadal muszą "utrzymać" woń sosen. Przez chwilę Czarnemu zabrakło powietrza, lecz szybko to skorygował, "ustawiając" barierę na dźwięki i zapachy.. Będzie mógł brać wdech i słuchać, lecz z jego strony ni nie wyjdzie, a przynajmniej tak Czarny założył. Dzięki temu powinien być niemy oraz niewyczuwalny...Lub chociaż ledwo słyszalny.
-A teraz?
Zapytał, kiwając pytająco łbem. Jeżeli Piękny go nie usłyszy, a jedynie zobaczy ruchy warg i poczuje jedynie zapach sosen, to znaczy że ten koncept idzie w dobrym kierunku...

[Krzyk Honoru]

-No i teraz jest dobrze.– skwitowałem, gdy w powietrzu nie wyczułem tego specyficznego zapachu towarzyszącego nam, ognistym.
-No to może spróbuj połączyć dwie umiejętności.– zaproponowałem. Wokół nas zaczął unosić się zapach rosy. Mokra trawa pomieszana z soczystym zapachem polnych ziół i kwiatów. – Zamaskuj zapach i spróbuj jednocześnie zamaskować swoją osobę, zmienić coś. Masz pole do popisu.– oznajmiłem machając łapą. Przysiadłem sobie ma ziemi wpatrując się w Czarnego w milczeniu, by go nie dekoncentrować.

[Czarny Kolec2]

– To będzie wyglądało dziwnie...Ostrzegam.
Odpowiedział, jakby sam był nieco wystraszony tym, co sobie wymyślił.
Przeszedł od słów do czynów. Zamknął ślepia, a wielkie Oko spojrzało na niego, przekazując mu energię. Zaczął od łatwiejszej sprawy. Manipulacja materią jest łatwiejsza od jej tworzenia.
Najpierw przyciągnął do siebie za pomocą maddary zapach owej rosy i otoczył się nim. Równocześnie tworzył barierę tuż przy swoich łuskach, aby zablokować zapachy które emituje jego ciało. Pilnował przy tym, aby bariera nie wypuszczała nic, przepuszczając wszystko.
Kiedy to mu się uda, smok przejdzie do maskowania. Postanowił pokryć się.. futrem. Konkretniej, maddara zaczęła oblewać go po całym grzbiecie i karku. Z bezkształtnej masy wyrosły włosy, bardzo długie na karku i krótkie na grzbiecie. Były one miękkie na początku, przechodząc w grube, twarde włosie. Pomiędzy nimi znajdowały się niewielkie kolce, przypominające błony w swej strukturze oraz mające możliwość zmiany swej geometrii. Wyglądał przez to dosyć...Groteskowo. Przynajmniej dla niego. Futrzaste smoki są dla niego takim dziwnym zjawiskiem, iż samo ich istnienie jest dla Fenrira jednym wielkim dowcipem.

[Krzyk Honoru]

//Możesz spróbować złożyć raport.


-Zobaczymy....– mruknąłem czekając na to, co sobie Czarny wymyślił.
Stałem wpatrując się w niego z zaciekawieniem. Najpierw utraciłem jego zapach, to znaczy w powietrzu unosił się słaby swąd siarki, ale nie był on tak mocny, jakby to był, gdyby nie zamaskował swego zapachu.
Gdy Czarny skończył wyglądał jakby ktoś nieumiejętnie okleił go futrem. Nie mogłem powstrzymać śmiechu.
-Coś ci jednak nie wyszło. – patrzyłem na niego badawczo. – Z tej strony masz więcej futra....– zacząłem obchodzić go wokół sprawdzając wszystko. Prawa strona rzeczywiście była bardziej owłosiona niż lewa. -Musisz być bardziej skupiony. Nie bądź chaotyczny. Sukcesywnie dodawaj każdą kolejną warstwę. – powiedziałem już poważniejąc i znów stając przed nim. -Może spróbuj jeszcze raz. – zachęciłem. Tym razem w powietrzu unosił się zapach mokrego futra. Nieco zatęchły, wilgotny smrodek, jakby jakiś zwierzak za długo siedział w wodzi, albo nie miał się wysuszyć. – Jeśli ci się uda, skończymy naukę.