Smoki Wolnych Stad

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Atramentowy przyleciał tutaj jako kolejny cienisty. Skinął łbem bogowi, z niepewnością patrząc na Uśmiech, nie wiedząc jak ten zareaguje. Z pewnością nie najlepiej, z racji stosunku przywódcy do wszelkich bóstw. Następnie szybko zajął miejsce u boku matki i oczekując na rozpoczęcie. Dla niego robiło to już się nudne. Był tu kilka razy i za każdym razem raczej niewiele się działo... same nudy

Chyba nikt nie polubi tego sposobu wzywania na Spotkania czyli, gdy bóg śmierci szepcze mu do ucha. Mimo początkowego zdziwienia, przybył na miejsce jako jeden z wielu, tak szybko jak tylko mógł. Jego bystrym oczom nie umknęła elfka. Zainteresowała go jej obecność, bo nie miał bladego pojęcia o ostatnich wydarzeniach. Skinął głową bogowi, a potem dwunożnej. Wypadało być miłym, nawet jeśli była to inna rasa. Zajął miejsce między smokami ze swojego stada, a następnie oplótł łapy ogonem. Mogło być ciekawie.

I on w końcu raczył się zjawić na Skałach Pokoju, był jednak ciekaw po co Ateral wyciągał JEGO Spalonego z cieplutkiego, wygodnego legowiska, staremu adeptowi nie chciało się nigdzie ruszać. Jednak w końcu zebrał się i pofrunął na miejsce spotkania. Kilka smoków tam już było i jeszcze coś nieznajomego u boku Boga Śmierci.
Na widok dwunogiej, płaskopyskiej istoty Kolec przekrzywił łeb w geście zainteresowania, ciekawe o co tu chodziło i kim było to Coś.

Gdy byłem dość zajęty rozmyślaniem usłyszałem w uchu głos Aterala. Nie zdziwiło mnie to. Był przecież Bogiem i mógł nas wzywać po co chciał i kiedy chciał. Jednak skoro to on wzywa to trzeba się pojawić. Przybyłem na Skały Pokoju w dość krótkim czasie od wezwania. Było tu tyle różnych zapachów. Zapach każdego stada, co nie było dla mnie miłą wiadomością, ponieważ były tu smoki z cienia. Ale najbardziej moją uwagę przykuł całkiem obcy zapach i to co stało obok Aterala. Zapewne chodziło o to samo, tylko kim jest ta dziwna istota. Nie ufałem jej. Lekko lecz prawie niesłyszalnie warknąłem w jej stronę. A może ma ona coś wspólnego z wiosną? Zapewne to kim jest i co tu robi zostanie niedługo wyjaśnione. Zająłem miejsce obok znanej już sobie Nuty. Po drodze posyłając jej lekki uśmiech. Ciekawe jak to się potoczy.

Wzdrygnęła się, słysząc tuż przy sobie obcy głos. Jednak nie zamierzała zignorować wezwania. Piechotą – bo jak inaczej – przybyła na Skały Pokoju. Na miejscu znajdowało się już sporo smoków, nikogo stąd praktycznie nie znała. Ognistych była zaledwie dwójka. Zadra ostrożnym krokiem zbliżyła się do Wojennej Łuski i Jadu Duszy, chociaż i od nich siadając w pewnej odległości. Żółte ślepia wlepiła w postać Aterala, którego z imienia nie znała, zastanawiając się, kim on jest, dlaczego ich tu wezwał. Zaraz potem jej uwaga skupiła się na dziwnym, dwunożnym stworzeniu. Zmarszczyła nieco pysk, próbując przywołać w myślach jakieś urywki rozmów, które przypomniałyby jej cokolwiek na temat dwunożnych istot, ale niczego takiego nie znalazła. Boga i elfkę obserwowała z uprzejmym, choć raczej chłodnym zainteresowaniem.

Dawno już minęły czasy, kiedy to latorośl Szydercy woziła się na jego grzbiecie. By podążyć za ojcem, Khantar musiał używać własnych łap i skrzydeł, co oczywiście zrobił także tym razem. Gdy tylko ojciec wraz z innymi cienistymi opuścili grotę, młodzik poszedł w ich ślady. Nie łatwo było za nimi nadążyć, ale opłaciło się. Khantar pierwszy raz widział tak duże zgromadzenie. Odczuwał mimowolne podekscytowanie, które mieszało się z dziwaczną niechęcią do wszelkich "obcych". Ta mieszanka uczuć wywołała typową dlań reakcję – wszystkie kolce, którymi naszpikowane było ciało Khantara, nastroszyły się jak u przestraszonego jeża. Zdyszany wylądował na skałach i ruszył w kierunku znanych sobie pysków, skrzętnie omijając tych, którzy siedzieli wszędzie wokół. Z resztą otarcie się o niego w tej chwili można było przypłacić kilkoma rysami na łuskach.
Gdy znalazł się wśród cienistych, przysiadł nieopodal ojca rzucając mu jedynie krótkie spojrzenie fioletowych ślepi. Zwyczajowo też zaczął drapać pazurami podłoże, a im większy były, tym większe bruzdy po sobie zostawiały. Cóż poradzić, młody Khan rósł całkiem szybko.

Przyleciała na wezwanie, trochę później niż inne smoki, ale lepiej późno niż wcale. Zdziwiła się bowiem gdy usłyszała obok wezwanie Boga Aterala. Nie spodziewała się jakiegokolwiek spotkania, ale przybyła chyba jedynie z ciekawości na Skały Pokoju. Zauważyła dziwną dwunożną istotę, skinęła łbem do niej i Boga, oraz dla innych zebranych i usiadła z boku. Przyglądała się uważniej tej dziwnej istocie, ale kątem oka zauważyła że nie tylko ona jedna się przygląda tej innej istocie. Czekała na rozpoczęcie tego spotkania...

Na wezwanie przerwałam swoje polowanie. Zawróciłam z lasu położonego na zachód od obozu Ognia po czym przybyłam tutaj, na skały. Przyleciałam, gdyż tak było szybciej. Wylądowałam z dala od smoków, żeby nikomu nie przeszkadzać i podeszłam po prostu, mając już złożone skrzydła, a łapy nieco ugięte. Skinęłam wszystkim łbem na powitanie i przysiadłam w grupie Ognistych.

Oblicze... również postanowiła się zjawić, podjęła taką decyzję, gdy tylko jej łapy przekroczyły migotliwą, efemeryczną ścianę stojącą na jej drodze, owiewającą ją zdawać by się mogło ciepłym powietrzem. Z początku samiczka sądziła, iż zmysły ją mamią poprzez długotrwały głód, któremu była poddana, ale kiedy tylko rozejrzała się uważnie dookoła jaskrawymi, zielonymi ślepiami, dostrzegła jedną zasadnicza i zaskakująca rzecz. Wszech obecna biel, którą znała i nauczyła się kochać, mróz poczęły ustępować połaciom gołej, brunatno czarnej ziemi, wilgotnej, tworzącej... błoto? Gdzieniegdzie widziała zieleń, tak dla niej zaskakującą, chociaż sama ów kolor znała...
Odetchnęła pełną piersią, napawając się znanymi woniami... tak bardzo tęskniła za tym miejscem, za smokami, których wiecznie się lękała, za znajomymi zakątkami, za smokami Życia, będącymi jej rodziną. Tylko... czy przyjmą ją z otwartymi skrzydłami?
Nie wiedziała.
Westchnęła cichutko pod różowawym noskiem, unosząc krótkie spiczaste żółte uszy, słysząc wzywający ją głos, nieznany jej, ale czuła, że może mu zaufać. Pierwszy raz miała tą pewność i nie lękała się postąpić tak, jak ów szept podpowiadał. Rozłożyła swe mieniące się feerią barw skrzydła, a następnie ugięła długie, smukłe łapy, aby wzbić się w powietrze. Jej wężowa, gibka sylwetka odcinała się wyraźnie od błękitu nieba, tak niezwykle jasnego, wręcz rażącego w ślepia.
Sunąc pośród mglistych obłoków, chłonęła niczym najpiękniejsze widoki i krajobrazy rozciągające się tuż pod nią. Szarość uśpionych drzew poczeła ustepować, kora stała się bardziej brązowa, a pośród konarów i delikatnych gałązek mogła dostrzec upstrzone fragmenty zieleni...
Było przepięknie, serce samiczki radowało się, ale także biło niespokojnie, gdy dostrzegła gromadę szarych skał, a pośród nich jaskrawość smoczych ciał. Nie zawahała się jednak, jak uczyniłaby Słoneczko, a zniżyła lot, aby już niebawem wylądować mięciutko na błotnistym podłożu, nieco na skraju zgromadzenia, nieopodal tych nielicznych smoków, które pragneła dostrzec, ale czy one widziały ją? Przechodząc pomiędzy smokami Zycia, stąpała wyprostowana, ale nie dumna, ale w jej pięknych, łagodnych oczach można było dostrzec radość, ale także skruchę, gdy muskała ich ciała delikatnie swym bokiem okrytym krótkim żółtym futrem, witając się z nimi z taką poufałością, której dostrzec u tej smoczycy nie można było od pisklęcia. Był to prosty, delikatny dotyk, ledwie muśnięcie, radość z ich spotkania.

Przyleciał i Biały, choć niezbyt się śpieszył. Zastanawiało go, z jakiego powodu Ateral go wezwał. Określenie "spotkanie" niezbyt mu się podobało. Wyobrażał sobie wtedy mnóstwo smoków, nic nie wiedzących piskląt i jeszcze mniej wiedzące dorosłe smoki. Nie dostrzegali jego dobra, starań. Nigdy nie rozumieli jego poglądów. Nie rozumieli go. A teraz musiał tam tak stać, jakby był jednym z nich. A przecież nie był. Był kimś więcej, ale tylko on to widział.
Spojrzał w oczy Złudzenia Życia, jego mistrza i przywódcę stada. Nie popatrzył się złowrogo, jak to zwykle robił. Można nawet powiedzieć, że po ostatnich treningach nieco się do niego przekonał. Może nawet przez kilka sekund rozważał przywitanie się z nim? Nie, pewnie nie, nie miał takiego zwyczaju.
Podobnie spojrzał na Cassandrę. Odnalazł też wzrokiem Wojenną. Znał te smoki. No i Oko Zmierzchu. Popatrzył na niego dłużej, z nienawiścią, jakby próbował go udusić patrząc na niego. Nie udało mu się.
W końcu, ignorując pozostałe tłumy, które się tam pojawiły, zajął swoje miejsce, nie podchodząc bliżej do żadnego ze smoków.
I wtedy zobaczył postać stojącą za Ateralem. Nie miał pojęcia, kto to mógł być. Postanowił po prostu poczekać na wyjaśnienia.

Szyderca, który siedział razem ze swoim stadem, a nie na podwyższeniu, tak jak Złudzenie, wbił ślepia w elfkę dopiero wtedy, gdy ta zaczęła przemawiać. I wybitnie nie podobał mu się jej ton oraz słowa. Wypowiadała się, jakby co najmniej należało jej się to, o czym mówiła. Zostali "zaproszeni" – choć nie przypominał sobie, by kogokolwiek zapraszał – zajęli ich tereny wspólne i roszczą sobie prawo do "bezwzględnego zakazu" wkraczają na "ich" teren? Dobre sobie. I jeszcze im grożą... "Nie jesteśmy bezbronni i koś może ucierpieć"...
Z pyska czarnołuskiego samca wydobył się głośny, szyderczy, kpiący rechot. Pozabijałby tych dwunożków dla samej zabawy. Nie miał zamiaru bezwzględnie respektować żadnej zasady, którą chciał narzucić mu ten żałosny intruz.
– Nie zezwalam na wkraczanie na tereny Cienia, w przeciwnym wypadku wasze wnętrzności zostaną rozsmarowane na naszej granicy dla rozwiania resztek wątpliwości – rzekł, mrużąc ślepia. Jeśli Cień chciał iść i pointegrować się z tymi śmiesznymi istotami, mogli próbować dostać się do ich obozu, lecz on sam nie miał zamiaru tego czynić, tym samym nie będzie tolerować ich obecności na własnym terenie.

Zdanie Białego Kolca było niemal identyczne, jak to Uśmiechu Cienia. Był on znacznie młodszym smokiem, który dopiero co się szkolił, choć miał bardzo ambitne plany. Chciał przecież jako dorosły smok zostać przywódcą Stada Życia, by potem podbić pozostałe stada i władać nimi wszystkimi. Smoczymi ziemiami. Tu, gdzie żył od urodzenia. A teraz, znikąd pojawiły się te dziwne istoty, które zagarnęły część smoczych ziem. Nikt go nie pytał o zdanie, które zapewne i tak nic by nie zmieniło, ale coś kazało mu się odezwać. Natychmiast po słowach Uśmiechu, jakby podpisując się pod nimi.
– Nigdy nie słyszałem o Drzewie Odnowy. Odkąd żyję nie chroniły go żadne elfy i wszystko było w porządku. Niedługo zacznę polować, a smoki skarżą się na małą ilość zwierzyny w lasach. Teraz tylko więcej osób będzie na nie polować... – zastanowił się przez chwilę. – Chyba, że jecie trawę, co? – spytał ironicznie. Był młody, ale czasami pozwalał sobie na naprawdę dużo. Wystąpił, i zwrócił się bardziej ku smokom, niż elfce. – Więc teraz byle kto może przyjść zza bariery, wziąć sobie część ziem i już na pierwszym spotkaniu rządzić się i ustalać zasady? To taki żart? Ćwiczenie? Mamy pokazać, że nie jesteśmy idiotami i się sprzeciwić? Czy co? – powiedział głośno.
Nie podobało mu się to. Te całe elfy. Ich wygląd, zachowanie, sposób mówienia. Wszystko. Rzucił elfce i Ateralowi spojrzenie spode łba.

Skrzydło wysłuchał Aterala, Amarie i Uśmiech, po czym, nim zdążył się odezwać, głos zabrał Biały. Znowu on. Złudzenie zeskoczył z podwyższenia i zbliżył się do Adepta krokiem dostojnym, pełnym gracji ale i smoczej siły i pewności siebie. Stanął naprzeciwko Białego, znacznie go przewyższając, a w jego ślepiach czaiła się groźba.
– Okaż szacunek tym, którzy na niego zasługują. Może istnieć tylko jedno Drzewo Odnowy. Nie słyszałeś o nim, bo do tej pory nie było potrzeby sadzenia go. Gdyby nie elfy i ich pomoc zima wciąż by nas nękała. Teraz zwierzyna będzie dawała więcej pożywienia, łatwiej będzie ją znaleźć i upolować. – wyjaśnił, na tyle głośno, by i inni go słyszeli. Jednak następne słowa skierowane były tylko do uszu Białego.
– Odezwij się tutaj jeszcze raz w taki sposób, a nie miną dwa uderzenia serca, a będziesz w drodze do obozu jako Nathi, pisklę Życia. – po tych słowach odwrócił się, by spokojnym krokiem wrócić na podwyższenie, na którym wcześniej siedział.
– Barierę możecie opuszczać podążając na północ przy granicy Życia z Ogniem. Jeśli Ogień nie wyrazi na to zgody, możecie się poruszać po terenach mojego Stada, jednak nie wchodząc na nie głębiej niż na trzy ogony. Wolałbym jednak, aby każdorazowa wizyta na terenach mojego Stada była wcześniej ze mną uzgadniana. Chętnie powitam was na którejś z naszych ceremonii. – odparł, po czym zmrużył nieco swoje żółte ślepia. Cóż, on miał zupełnie inne podejście niż Uśmiech, a mimo to jakoś się dogadywali.
– Mimo wszystko Adept mojego Stada poruszył ważną kwestię. Polowania na zwierzynę żyjącą na tych terenach mogą być uciążliwe, gdyż na terenach wspólnych nie ma ich zbyt wiele. Jak chcecie rozwiązać tą kwestię?