Ustronie

[Cichy Potok]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Leśny, gdy tylko usłyszał polecenie, odetchnął z ulgą. Światło zachodzącego słońca nieco go oślepiło, ale przynajmniej widział teraz gdzie i w jakiej pozie znajduje się przeciwnik. Na pysku smoka od razu pojawił się uśmiech. Oby nigdy nie był ślepy, bardzo lubił widoki i patrzeć na inne smoki. Tak, zdecydowanie tak. Nic więc dziwnego, że Leśny od razu skupił się na ataku. Może pobawi się w żywioły? Tak, to będzie dobry pomysł. Najpierw woda, jako najbliższa jemu. Wyobraził sobie jak nad głową Zabójczej pojawia się kulka wody wielkości jej łepetyny. Woda jak to woda, była płynna, mimo to utrzymywała swój kulisty kształt. W przeciwieństwie do zazwyczaj wykorzystywanej zimnej wody, tym razem Leśny wykorzystał wrzącą wodę. Kulka miała spaść na głowę Umysłowi i rozlać się po pysku, barkach i szyi smoczycy. Kula miała przestać utrzymywać swój kształt w momencie zderzenia z ciałem Czarodziejki. A sam wrzątek dotkliwie ją poparzyć.

[Zabójczy Umysł]

Nie. Wody zdecydowanie nie lubilam. Ani w tej zimnej ani tez w cieplej. Brrr .. ona byla taka mokra i .. No nie wazne. Wazniejsze bylo to, ze musze sie obronic. Plan juz w sumie mialam wiec teraz pasowalo tylko ten plan wprowadzic w zycie. Wyobrazilam sobie, ze znajduje sie w kopule, ktora byla:
a) czerwona
b) przepuszczajaca powietrze
c) nie za cienka i nie za gruba
d) wykonana z kamienia tyle, ze zabarwiona na czerwono
e) odporna na dzialanie wody – i tej zimnej i tej czerwonej – czyli p prostu odpornosc na temperature
Do wyobrazenia dodalam nieco maddary. Powinno wyjsc .. chyba

Walka z zamkniętymi ślepiami
Uzyte: wykorzystane:
1) sluch – nastawiony na kroki
2) zapach;
3) naprowadzenie na cel (celem byla maddara Umyslu);
4) cieplo ciala;
5) magicznie wzmocniony słuch – bicie serca
6) naprowadzanie na cel (poruszanie sie)
7) nacisk na podloze
8) magicznie wzmocniony – oddech
9) magicznie wzmocniony słuch – wychwycenie szelestu stworzonego przez ścierające się łuski

Walka z otwartymi ślepiami:
10. Atak nr. 10

[Cichy Potok]

/ czerwonej wody? xD

Gdy Umysł obroniła się, Leśny ponownie przystąpił do ataku. Tym razem jednak zamierzał użyć przeciwieństwa wody, czyli zamierzał wykorzystać ogień do swoich niecnych planów. Tym razem jednak nie był to kształt, a raczej naturalne ognisko, które miało zapłonąć pod łapami Czarodziejki i smagnąć płomieniami jej kończyny i brzuch. Ogień jak to ogień, przybierał swoje naturalne, językowate kształty, będąc bardzo jasnym u ziemi, wręcz biały, a im wyżej przechodząc, stawał się coraz ciemniejszy, przez żółć, aż po pomarańcz. Ogień jak to ogień, był gorący i miał dotkliwie poparzyć samicę, topiąc jej łuski i zwęglając skórę. Ogień jednak miał pewną nieciekawą właściwość, był nie do zgaszenia, a więc coś zajętego tym ogniem, paliłoby się, póki nie wyżarło całego materiału organicznego, jakim jest ciało. Po chwili Leśny tchnął maddarę w swój twór i czekał na reakcję. Tak, walka z użyciem ślepi, gdy widzi się dokładnie, gdzie znajduje się przeciwnik była o wiele łatwiejsza.

[Zabójczy Umysł]

//Chyba kamienia xD

Tym razem postawilam na prostote. I w jednym przypadku – czyli stworzylam powloke chroniaca mnie od podbrzusza w dol – i w drugim – czyli wykorzystalam wlasciwosc niwelowania/niedopuszczenia do siebie ataku Lesnego. Ot, taka uniwersalna funkcja. Zatrzymujesz te magiczne pociski ktore pochodza od czarodzieja. – czyli mojego przeciwnika
– To ostatni atak ..
Krotkie skwitowanie ale za to jakie motywujace?

Walka z zamkniętymi ślepiami
Uzyte: wykorzystane:
1) sluch – nastawiony na kroki
2) zapach;
3) naprowadzenie na cel (celem byla maddara Umyslu);
4) cieplo ciala;
5) magicznie wzmocniony słuch – bicie serca
6) naprowadzanie na cel (poruszanie sie)
7) nacisk na podloze
8) magicznie wzmocniony – oddech
9) magicznie wzmocniony słuch – wychwycenie szelestu stworzonego przez ścierające się łuski

Walka z otwartymi ślepiami:
10. Atak nr. 10
11. Atak nr. 11

[Cichy Potok]

Och, ostatni? No to teraz który żywioł? Powietrze, a może ziemia? Koniec końców Leśny postawił na ziemię. Miała nieco więcej do zaoferowania jak dla niego. Dlatego teraz Leśny wyobraził sobie jak spod ziemi, przy prawej, przedniej łapie samicy wystrzeliwuje pnącze. Zielone, giętkie, pokryte kolcami pnącze. Ów kolce były stożkowatego kształtu, bardzo ostre na końcu, zakończone szpikulcem zdolnym wbić się między łuski i przebić przez skórę. Pnącze miało opleść się ciasno wokół prawej, przedniej łapy Umysłu i mocno się na niej zacisnąć. Tak mocno, że spokojnie połamałoby kości. A kolce miały pogłębić te rany, rozharatawszy skórę Czarodziejki. Leśny uodpornił pnącze na rozerwanie i po chwili, gdy jego twór już był gotowy w umyśle, czarodziej tchnął maddarę i czekał na rezultaty jego działań.

[Zabójczy Umysł]

Koniec. To miał być koniec i ... (czyżbym w jakiś tam stopniu oszukała Leśnego i dalej zamierzała kontynuować naukę? Tak myślicie? No to patrzcie! A raczej słuchajcie! – Więcej Cię już nie nauczę. To tyle z mojej strony – jest koniec. Koniec końców, tak naprawdę. Co do obrony to ... no cóż. Obroniłam się bez problemu. Zastosowałam szybciutko miejscową obronę, czyli taką którą miała się zmaterializować wokół mojej prawej, przedniej łapy. Funkcję zaś skopiowałam z poprzedniej bariery. Za bardzo to mi się myśleć – czy raczej wymyślać – nie chciało. – Jeśli masz jakieś pytania, to pytaj. Jeśli nie, to nie pytaj jednak ... – urwałam na chwilę – mogę stwierdzić, bez żalu, że jesteś dobrym czarodziejem. Widać, że znasz się na magii a ona zna się na Tobie. – skwitowałam ni to pół żartem, ni to na poważnie. To jest, pierwsza część była na serio druga już nie bardzo.

//5 poziom poproszę xD Tłumaczą dosłownie: Możesz złożyć raporcik z nauki

[Cichy Potok]

Leśny był jednak w pogotowiu. Być może koniec, ale nie koniec? Być może, dlatego był czujny. Jednak po chwili, widząc i czując przede wszystkim, że Czarodziejka nie zbiera już więcej maddary także się nieco rozluźnił i uśmiechnął się delikatnie na jej słowa. Zaraz potem skinął krótko głową. – Dziękuję za przekazane mi nauki, Zabójcza. Byłaś świetną mistrzynią i wciąż w zasadzie nią jesteś. Z pewnością, jak najdą mnie jakieś pytania, to cię nawiedzę. – zaśmiał się lekko. Nie, nie było mu śpieszno do umierania, ale teraz miał pewność, że jego umiejętności wzrosły, a to już dobrze. Po chwili przechylił łeb lekko na bok i odwrócił się w kierunku terenów Wody. – Wracamy? – rzucił pytanie, powoli kierując się w stronę obozu. Zrozumie, jeśli samica ma jeszcze coś do załatwienia, jednak Leśny miał do przeprowadzenia jeszcze jakąś ceremonię, może dwie?

[Zabójczy Umysł]

No i pięknie. Zostałam pochwalona, dostałam także cudne podziękowanie (niekoniecznie w tej kolejności) a więc znowu zostałam doceniona. Nie żebym miała nic przeciwko ale to było takie dziwne. Przecież, nie od dziś zresztą, wiedziałam, że jestem the best. Najlepsza z najlepszych. – Jakoś nie widzę innych opcji, które mogły by mnie zadowolić w danej chwili a więc ... – zagadnęłam tajemniczo, szczerząc paszczę w olśniewającym uśmiech a później – kto pierwszy w obozie Wody.
Chwilę później mnie już nie było. Leśny mógł zobaczyć tylko mój stopniowo oddalający się ogon
(zt)

[Ujmujący Kolec]

Z głuchym warknięciem Ujmujący podciągnął się do siadu. Zakołysał ciałem, mrugając intensywnie. Otworzył paszczę, ziewając okropnie i zamemlał po tym jeszcze jęzorem. Zmarszczył pysk i zwiesił nieco łeb, nagle go znowu jednak podnosząc. Stęknął. Był niezadowolony. Chciało mu się spać i jeść. Ale nie mógł iść spać, jeśli był głodny. Stęknął jeszcze raz, rozglądając się. Zmrużył ślepka. Nikogo. Nikogo, żeby mu coś do żarcia dać! Uszy mu oklapły. Wziął wdech, skupiając się na maddarze, i wysłał magiczny impuls. Zawierał w sobie prośbę o jedzenie i doszedłby do każdego w promieniu może kilku lotów, kto nie miałby nic przeciwko owemu przekazowi. Z burknięciem brzucha uwolnił maddarę, po czym zgarbił się nieco, większą część uwagi skupiając na swoim ogonie, który zaczął dokładnie przeczesywać. Może ktoś się zjawi? Podobna taktyka takich przekazów zadziałała w dwóch czy trzech przypadkach, nie mogła nie zadziałać! Wierzył w miłosierdzie Wolnych Stad!

[Lenifiell]

Był na polowaniu, przeczesywał lasy w poszukiwaniu jedzenie, lecz pamiętał, że u siebie w jaskini ma jedzenie gdyby ktoś był głodny. Kiedy udało mu się odnaleźć ślady dwóch saren usłyszał prośbę od nieznanego smoka, o nakarmienie, nie mógł jej zignorować, nie należał do takich smoków. Więc przybył ten należący do tych najbardziej miłosiernych smoków na spotkanie z nim, w wiadomości było podane miejsce spotkania więc długo go nie szukał. Zbliżył się do pierzastego smoka i się uśmiechnął. – Witaj jestem Duch Łagodności, a ty? – Spojrzał nań zainteresowany.

[Ujmujący Kolec]

Oho, ktoś chyba raczył się zjawić. Pociągnął nosem, zainteresowany, czy może uda mu się rozpoznać zapach. Z którego jest stada i w ogóle. Inni zdawali się zawsze kierować nosami przy pierwszym spotkaniu, czemu on nie miałby tego zrobić. Zmarszczył pysk, gdy jednak jego niuchanie spełzło na niczym. Szlag, dla niego wszyscy pachnieli tak samo! No, ale ktoś szedł, więc Ujmujący wyprostował się nieco, rozwarł szerzej zaspane ślepia i uniósł wyżej brodę. Musiał się prezentować!
– Ujmujący – odparł. Człon "kolec" raczej do niego nie pasował, odkąd nie był adeptem żadnego ze stad. Jednocześnie uniósł kącik pyska w uśmieszku. Duch Łagodności.. no to mu się trafiło! Taki to chyba jedzonka nie odmówi, nie?
– No to, ten tego... pomożesz w potrzebie, prawda? – zapytał. Pozwolił, by pysk rozciągnął mu już nieco większy uśmiech, obnażający kły w przyjaznym geście. Patrzył na łowcę (jak się domyślał) wyczekująco.

[Lenifiell]

Przyglądał mu się, potem lekko spróbował wyczuć jego zapach. Lecz nie wywącha żadnego ze stad. Czyżby nie miał stada? – Skąd jesteś ujmujący? Ja ze stada Wody. – Pierwszy raz było tak że nie wyczuwał stada w jakim jest inny smok, już nawet wyczuwał smoki cienia które już parę razy uczył. Lecz on go intrygował nie pachniał żadnym ze stad. – Bardzo chętnie ci pomogę. – Uśmiechnął się, a z za łowcy wyleciało cielsko tura (4/4). – Proszę bardzo. Smacznego!

[Ujmujący Kolec]

Zmarszczył pysk. Jest z Wody? Czyli pewnie ziomek Leśnego Szeptu. Zlustrował sylwetkę smoka badawczo.
– Czyli ty też się buntujesz? – zapytał, przypominając sobie, że to Leśny przedstawił mu się pierw jako buntownik. Ujmujący pomyślał więc, że i reszta wodnych również musiała za nim iść i też się buntować. – Jestem zza bariery, a jeśli chodzi o stada, to do żadnego się nie przyznaję – odparł na pytanie smoka, wzruszając nieznacznie barkami.
Poruszył się niespokojnie, widząc mięso. Pokiwał ochoczo łbem, nie patrząc już na smoka, w geście podziękowania, po czym skupił całą swoja uwagę na jedzeniu. Zabrał się za posiłek, odwracając się wraz z turem bokiem do łowcy. Posilił się szybko, pilnując, by za bardzo nie ufaflunić pyska. Niejadalne części odesłał gdzieś działając własną maddarą, po czym spojrzał na smoka, zadowolony.
– Dzięki, kumplu – rzekł, uśmiechając się szeroko i mrużąc ślepia przyjaźnie. To, czy faktycznie uważał Ducha Łagodności za swojego "kumpla" to była już inna sprawa, niemniej, czymś tam już smok sobie zasłużył w ślepiach Ujmującego, dzieląc się jedzeniem.

[Lenifiell]

Duch zaśmiał się. – Ja buntownikiem? Nie na pewno nie buntownikiem. Stada Wody i Życia się rozłączyły i jak ostatnio ustalono, pokojowo, Życie oddało nam część ziem i teraz funkcjonujemy obok siebie pomagając sobie. Dlaczego nie chcesz przyznać się do stad? Nie uważasz że lepiej będzie ci jeśli będziesz wiedział że masz na kogo liczyć? – Potem przyglądał się mu jak je. Widocznie był bardzo głodny. Kiwnął mu uśmiechnięty łbem. – Ważne że smakowało. – Wyszczerzył zęby.

[Ujmujący Kolec]

Roztworzył szerzej oczy.
– Ahaaaaaaa – mruknął, kiwając powoli łbem z zamyśloną miną. No, czyli jednak te dwa stada się pogodziły... Widocznie jego informacje nieco się przedawniły. Ale to nic nie szkodzi, w końcu dowiedział się czegoś nowego. I, jako bądź co bądź obywatel Wolnych Stad, cieszył się, że ten mały konflikt został zażegnany bez wszczynania niepotrzebnych wojen i w ogóle. – Nie pociąga mnie bycie w stadzie i takie tam. A jeśli już, to bycie w stadzie nie gwarantuje, że ktoś jeszcze będzie pilnował ci zadka, tak sądzę – zmarszczył pysk, przypominając sobie swój krótki epizod w Cieniu. Nie, tam zdecydowanie nie było na kogo liczyć. Banda dzikusów i prymitywów!

[Lenifiell]

Pokiwał ze zrozumieniem łbem. – Nie każde stado jest takie samo. W Stadzie Wody dbamy o Siebie nawzajem, możemy na Siebie liczyć i jedno drugiemu pomoże jeśli coś się stanie. Kiedy trafiłem na drapieżników w trakcie polowania, pomogły mi smoki z Mojego stada, wiem ze zawsze mogę na nie liczyć. – Przypomniał sobie walkę z goblinami i koboldem, może nie byli to trudni przeciwnicy, ale dla młodego adepta który jeszcze się uczy mogli być dużym zagrożeniem. Czekał na to co odpowie mu Ujmujący, wydawał się miły i przyjemnym smokiem którego chętnie by zobaczył w Stadzie Wody, mógł mieć zapewnioną opiekę, a i samemu wspierać stado, no i oczywiście mógł być już normalnie karmiony przez Łowców.

[Ujmujący Kolec]

To, co mówił smok przywodziło na myśl jedną, dużą rodzinę... Niby fajnie, ale... niefajnie. Ujmującemu brakło argumentów, ale tak właśnie myślał, że nie zawsze jest w takim czymś fajnie.
– Ale jak ktoś od ciebie obrywa, to ty też chyba musisz pomóc, nie? – zapytał retorycznie, zastanawiając się. – To musi być bardzo irytujące, robisz coś sobie swojego i nagle ktoś ci przeszkadza, bo musisz ratować mu zadek... – burknął, pochylając łeb i pocierając się pazurem o brodę. Jemu bardzo przeszkadzało, gdy ktoś mu coś przerywał. Nie lubiał, gdy przerywało mu się drzemki, sen, leżakowanie. Tak, bardzo tego nie lubił! A jeszcze gdyby musiał-musiał wstawać na pomoc jakiemuś niezdarze, to chyba by go szlag trawił. Fuuuu, zobowiązania.

[Lenifiell]

– Zmarszczył brwi. – To nie jest tak że non stop ktoś potrzebuje pomocy, zdarza się to dosyć rzadko, a jeśli się zdarza, nie jesteś jedynym niosącym pomoc. Zawsze wiesz ze możesz na kogoś liczyć i że zawsze ktoś przyjdzie ci z pomocą. – Ciekawy był jego odpowiedzi na te słowa. – Smoki wody pomagają sobie, lecz nie ma tak ze mamy w stadzie same miernoty które sobie nie radzą. Mamy naprawdę silne smoki.

[Ujmujący Kolec]

No to mógł trochę odsapnąć. Teraz wiedział, że będąc w stadzie, nadal mógłby radośnie siedzieć na zadku, okazjonalnie wybierając się ja jakiś tam spacerek. Ale bezpośrednio jego poglądów dotyczących przyznawania się do stad zmienić to jednak póki co nie mogło.
– To fajnie macie, jak rodzinka – zaśmiał się krótko, szczekliwie. Na wzmiankę o silnych smokach wzruszył barkami.
– No, bo wypadałoby, by stado tworzyły silne smoki, nie? – zapytał, marszcząc nos i drapiąc się po szyi. – W innym wypadku chyba by się rozpadło, bez żadnego silnego łapska do przytrzymania tych innych mizernot

[Lenifiell]

– Dajemy Sobie radę – uśmiechnął się i wyszczerzył ząbki. – Nasze stado ma wiele silnych smoków, a nawet młodzi starają się pracować jak najlepiej by jak najwięcej osiągnąć. W mojej opinii jesteśmy silnym stadem lecz narazie jeszcze małym. Musimy się starać za dwóch by dorównać innym i to robimy. A ja bardzo duzo poluje i karmie smoki, lecz ja karmię wszystkie smoki które o takie karmienie proszą nie jest dla mnie ważne z jakiego sa stada.

[Ujmujący Kolec]

Pokiwał powoli łbem, wznosząc błękitne ślepia ku niebu, ale nadal słuchając samca. Gdy skończył, popatrzał na niego, przekrzywiając łeb na prawo.
– Jakbyś karmił tylko te ze swojego stada, to może te z innych by pomarły i mielibyście mniej pracy do nadrobienia zaległości – zauważył. Uśmiechnął się, odsłaniając bialuteńkie kły nieznacznie. Niestety uśmiech ten szybko zastąpił grymas konsternacji, gdy znalazł nieprawidłowość w swoich słowach.
– Ale mnie możesz karmić, jakby co – poprawił się zaraz, potrząsając łbem. – Ja jestem tu wolnym duszkiem i do żadnego stada nie należę, więc, no, mnie można – sprecyzował i na powrót wyszczerzył kły.