Smoki Wolnych Stad

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Odwzajemniłem uśmiech adeptki. Czułem rozluźnienie w jej towarzystwie. Było tak miło. Aż za miło. Kogo ja znam? Tych z Cienia wolałbym nie znać. – Z twojego stada znam Ćmiącą Łuskę, ale ona już chyba zmieniła imię i Plugawą. A tych, których znam z Cienia... Powiedzmy, że nie lubimy się zbytnio.– Powiedziałem lekko ziewając, ale nie z nudów. Po prostu kilka nie przespanych nocy daje mi się we znaki...

Samica również wydawała się być rozluźniona. Taka pogawędka była miłą odmianą, wśród tych wszystkich nauk i treningów, nawet jeśli się je lubiło. Poza tym dobrze się smoczycy rozmawiało z Zapomnianym. Pomyśleć, że kiedyś nie zbliżyłaby się nawet do smoka z Życia... sprawy się zmieniły.
– Owszem, nazywa się teraz Ćmienie Maddary. – Skinęła łbem, przypominając sobie Plugawą. Uczyła ją podstaw magii ataku i obrony, to pamiętała dobrze. Była to jedna z pierwszych nauk, jakich udzieliła. Przekręciła odrobinę łeb na bok, zaciekawiona następnymi słowami Zapomnianego. – Byłoby nie na miejscu pytanie czemu? – odezwała się niepewnie. Nie chciała przeginać.

Uśmiechnąłem się wyraźnie ukazując białe wnętrze pyska. Ćmienie awansowała, ja też, ale ona pewnie mnie nie pamięta, a nawet jeśli tak to jestem dla niej tylko małym konusem Nake'em. – Cóż... Nie lubię o tym opowiadać. Ale jeśli chcesz to mogę ci opowiedzieć moją historię.– Powiedziałem kierując do niej jeszcze szerszy uśmiech. Podoba mi się ta rozmowa. To bardzo miła smoczyca i może to nie będzie tylko znajomość na jedną rozmowę.

Odmienna przyglądała się samcowi z zainteresowaniem. Był dobrym kompanem do rozmowy, mogła spokojnie się rozluźnić i mówić co myśli. Cóż, to drugie i tak robiła, ale miło było myśleć, że nie będzie miało to jakiegoś strasznego możliwego wpływu na jej lub czyjeś życie.
– Jeśli to nie problem... chętnie cię wysłucham. – Powiedziała z łagodnym wyrazem pyska. Była ciekawa historii Zapomnianego.

Cóż... Moją historię zna tylko kilka smoków. Dokładnie chyba cztery. No, ale cóż... im więcej o tym mówię tym bardziej to akceptuje. – Hmm... Gdy byłem mały. Może miałem cztery, pięć księżyców gdy to się stało. Jeszcze był śnieg. Byłem głupi... sam zapędziłem się na granicę z Cieniem. Wtedy spotkałem jego... Biało- grzywego zabójcę. Złapał mnie za szyję. Oblizał zęby. Gdyby nie moja przybrana mama- Iskra i Oko Zmierzchu, pewnie dzisiaj bym z tobą nie rozmawiał.– To wyznanie kosztowało mnie wiele nerwów. Na końcu spóściłem łeb i mój głos lekko się zająkał. Ciekawe jak ona na to zareaguje.

Białogrzywy zabójca? Nic to Odmiennej nie mówiło. Przekrzywiła delikatnie łeb w lewo, przyglądając się smokowi. To Zapomniany czy Cienisty przekroczył granicę, by złapać jej rozmówcę i spróbować go zjeść, uszkodzić? Mimo wszystko współczuła Zapomnianemu. To wydarzenie musiało mocno odbić się na jego osobowości. Na pysk samicy wpełzł pocieszający uśmiech. Szturchnęła lekko samca w bok, jakby próbując poprawić mu humor. Nie była dobra w te klocki, o wiele łatwiej by jej było powiedzieć "było minęło, pogódź się z tym". Czemu tego nie powiedziała? Może dlatego, bo dobrze jej się rozmawiało z Zapomnianym i wydawał jej się przyjaznym smokiem?
– Nie wszystkie smoki są takie same. – Powiedziała patrząc uważnie na adepta Życia. – Wiem to z doświadczenia. I ty pewnie też. – Skoro poznał Plugawą i Ćmienie... mógł z pewnością stwierdzić, że w jednym stadzie też bywały różne charakterki. – Przykro mi z powodu tego, co cię spotkało. – Czuła, że powinna tak powiedzieć. To chyba powinno jakoś pomóc, prawda?

Poczułem się lepiej... lepiej na duchu dzieląc się tym wspomnieniem. Chociaż przez to jestem taki jaki jestem... i raczej tego przez najbliższy czas nie zmienię. – Dla mnie wszyscy z Cienia są tacy sami. W końcu przeżyłem dwa ataki...– Chociaż tego drugiego nie można chyba nazwać atakiem. Taka mocniejsza pyskówka. Gdy szturchnęła mnie w bok uśmiechnąłem się szeroko ukazując białe wnętrze pyska. – Dla mnie to nie jest powód do współczucia. Stało się... To tylko motywacja do treningu i przeciwstawienia się strachu.– Powiedziałem poważnie, ale z lekkim uśmiechem. Może nie wypada, ale w ramach "zemsty" też szturchnąłem ją w bark. Ciekawe co dalej...

Nasza przeszłość i zdarzenia z niej kształtują nasze charaktery, taka już kolej rzeczy. Życie byłoby zbyt nudne, gdyby nie było w nim dreszczyku emocji. Odmienna spojrzała uważnie na samca, gdy wspomniał o dwóch atakach. Czyżby aż tak się pomyliła, co do charakterów smoków z innych stad? Szczerze mówiąc jej wyobrażenia zostały obalone w bardzo szybkim tempie. Widząc uśmiech na pysku Zapomnianego, Odmienna również uniosła kąciki pyska odsłaniając białe zęby.
– Oto poprawne rozumowanie. – Pochwaliła, kiwając łbem w rozbawieniu. – Nawet jak życie daje w kość, trzeba to przeboleć. Przekuć w coś, co może być twoją bronią lub tarczą. W zależności od tego, czego potrzebujesz i chcesz. – Dodała, przyglądając się adeptowi Życia. Na szturchnięcie w bark zareagowała szerszym otworzeniem oczu, by po chwili zmrużyć je i "jak gdyby nigdy nic" odwrócić łeb, podczas gdy jej ogon lekko uderzył w bok samca. Taka zemsta za zemstę. Przyjacielska, przynajmniej taka miała być.

Uśmiechnąłem się do niej jeszcze szerzej gdy " wygłaszała" swoją przemówę. Zdawało mi się, że znam ją od dzieciństwa. Mało jest smoków, których tak traktuje... którym ufam, a zdawałoby się tak, że ufam Odmiennej. – Już to kiedyś słyszałem...– Teraz ona się mści... Ja tak tego nie zostawię! I nie zostawiłem bowiem popchnąłem łapą mniejszą smoczyce tak, że znalazła się na ziemi co skwitowałem donośnym śmiechem.

Wszystko było jak z obrazka. Dwójka smoków, rozmawiająca jak starzy przyjaciele, ciekawy krajobraz... i wtedy nagle Odmienna spotkała się szybko z podłożem, popchnięta przez Zapomnianego. Zmrużyła ślepia, jakby w gniewie. W rzeczywistości chciało jej się śmiać. Podniosła się z godnością, otrzepując pióra i futro z ziemi i kurzu.
– Zemszczę się. A zemsta będzie słodka. Nie będziesz znał dnia, ani godziny. – Powiedziała udawanie groźnym głosem, kończąc całe zdanie rozbawioną nutą i teatralnym śmiechem. Coś ją wzięło na takie nietypowe dlań zachowanie. Pewnie jak się kiedyś spotkają, za księżyc lub mniej, Zapomniany w ogóle nie pozna smoczycy...

Zemsta tak?! Może kiedyś... Popatrzyłem się na nią roześmianymi oczami, a nieco niżej też było widać, że jestem roześmiany. – Tak... Na pewno.– Powiedziałem lekko ironicznie się uśmiechając. Do jej zemsty mogło nie dojść, ponieważ popchnąłem ją po raz drugi, a ona po raz drugi spotkała się z ziemią, a ja wybuchnąłem śmiechem. Ciekawe co teraz zrobi...

Och, nie powinien lekceważyć samicy, jaką była Zmiana. Smoczyca zmrużyła ślepia, przyglądając się uważnie Zapomnianemu. Kiedyś się zemści. Kiedyś. Może za jakieś kilkanaście sekund, na przykład w momencie, kiedy to właściwe wskoczyła na starszego smoka, śmiejąc się głośno, ze zwycięskim uśmiechem. Prawdopodobnie samiec nie wytrzymałby ze Zmianą na swoim grzbiecie na dłuższą metę, ale kto wie, może w głębi duszy, to prawdziwy siłacz?
– I co teraz, ha?

Tak... niedoceniłem jej, ale w tym dobrym sensie. Mój atak się nie udał, ale to chyba nic złego. Gdy leżałem na ziemi, czułem się tak wspaniale. Czułem się tak jeszcze tylko w towarzystwie jednej smoczycy. Jednak na jej pytani nie zamierzałem odpowiadać, tylko spojrzałem jej głęboko w oczy. Moja zemsta miała być idealna. Nad jej głową miała się pojawić kula z wody, która miała spaść na nią całą ją mocząc. Ja miałem łuski... wyschnę szybko, a ona na futro.

Zmiana cofnęła pysk, nieco zawiedziona brakiem odpowiedzi, ze strony Zapomnianego. Och? Liczyła na jakąś ripostę, albo reakcje... i wtedy spadła na nią woda. Naprawdę, nigdy wcześniej nie wydała z siebie tak wysokiego dźwięku jak teraz. Coś pomiędzy piskiem, sykiem, warknięciem i jednocześnie krzykiem. Zeskoczyła natychmiastowo z samca, otrzepując futro i pióra z wody, przy okazji mamrocząc niezbyt kulturalne wyrazy pod nosem. No może nie znowu pod nosem. Nienawidziła wody! Szczególnie, gdy spadała na nią znienacka! Wbiła spojrzenie złotych oczu w smoka Życia. Och, teraz rozpętał prawdziwą wojnę.
– To tak się bawimy? – mruknęła pod nosem, nie, nie miała zamiaru używać magii. Najzwyczajniej w świecie skoczyła na smoka, z zamiarem powalenia go na ziemię. Łatwo teraz nie odpuści, nie bez powodu ominęła ją nauka pływania!

Jak to się mówi... trafiłem w dziesiątkę. Jeśli tak to można określić. Gdy smoczyca ze mnie zeskoczyła wybuchnąłem śmiechem. Nie lubi wody? Teraz będę to wykorzystywał przy każdej okazji. Gdy chciała na mnie skoczyć, po prostu odskoczyłem w bok, a tam gdzie miała wylądować powstała ściana wody. Ciekawe co teraz...

– Chyba jakieś żarty! – jęknęła smoczyca, widząc ścianę wody. O ile wcześniej w niektórych miejscach była sucha, to teraz ociekała wodą. Musiało to zabawnie wyglądać, gdyż sama nawet nic nie widziała przez mokre futro zasłaniające jej widok. Podniosła pysk, kierując go mniej więcej w stronę Zapomnianego.
– A idź się utop. – Warknęła, otrzepując się z wody i siadając na ziemi, warcząc cicho.

Spojrzałem na nią z ironią wymalowaną na pysku. – Coś się stało? Nie lubisz wody?– Spytałem lekko się śmiejąc, ale po chwili już lekko posmutniałem. Podeszłem do niej i lekko się do niej uśmiechnąłem. – Przepraszam już to sprostuję.– Powiedziałem i stworzyłem nad nami barierę emitującą ciepło tak by smoczyca mogła wyschnąć. – Jeśli mam się utopić to powiedz gdzie i kiedy.–

– A żebyś wiedział. Nienawidzę jej. – Burknęła, wzdrygając się. Nie rozumiała jak niektórzy mogą lubić wodę... była zimna, mokra i... i wodna! Po prostu czyste zło i kropka. Słysząc kolejne słowa Zapomnianego, pokręciła łbem i otrzepała się na samca, mocząc go lekko.
– Nie rozpuszczę się, po prostu nie lubię wody. – Westchnęła, by za chwilę udać zadumę. – Co powiesz na utopienie się w powietrzu? – zaproponowała ze śmiechem. – Nie no, jest w porządku. Ale jeszcze raz mnie zamocz, to odgryzę skrzydła.– Zagroziła ze śmiechem.

Spojrzałem na nią. Jej słowa wydawały mi się... zabawne. Jak to nie można lubić wody? Chociaż pływać umiem od niedawna to uwielbiałem się moczyć w płytkich jeziorkach. – Tak... Już widzę moje skrzydła w twoich zębach.– Jednak teraz lekko posmutniałem. Spojrzałem w niebo swoim stęsknionym wzrokiem, który od tak dawna nie widniał na moim pysku. – Myślałaś już o tym z kim się zwiążesz za tych kilka księżyców, o pisklakach...– Tak wszystko mi się przypomniało. Tamten wieczór. Znowu nieudolnie próbuje zapomnieć.

Zmiana pokręciła łbem, wywracając teatralnie ślepiami. – Och... no może nie skrzydła, ale coś ci odgryzę. Albo dogryzę, jak zajdzie taka potrzeba. – Uśmiechnęła się, ukazując białe kły. Zszedł on w momencie, gdy Zapomniany posmutniał. Pierwszy raz dało się zobaczyć na pysku samicy nieco zatroskany wyraz.
– Hej, co się stało? – spytała łagodnie, lekko trącając samca pyskiem w bok. Pytanie samca ją zaskoczyło. Czy o tym myślała? Właściwie... nie bardzo. – Nie... nie zastanawiałam się nigdy nad tym. A co do pisklaków... matką byłabym marną. Poza tym, jeszcze sporo czasu przede mną. – Powiedziała przyglądając się Zapomnianemu. Skąd nagle ten temat? – A... czemu pytasz?

Mnie też by zaskoczyło takie pytanie... chociaż w życiu nic mnie już chyba nie zaskoczy. – Nie nic mi nie jest. Wybacz, ale tak zwykle wyglądam...– To była szczera odpowiedź, ale w tym okresie mam jeszcze więcej powodów by tak wyglądać. – Nie wiem. Tak samo z siebie wyszło... Ostatnio na polowaniu znalazłem pisklę. Nie wiem czy będę umiał się nią zająć. Ostatnio mam zbyt dużo problemów... Głównie sercowych...– Powiedziałem by po chwili znów się uśmiechnąć i spojrzeć jej w ślepia.