Szmaragdowe ustronie

[Karmazynowy Kolec.]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

– Nic. Mruknął krótko trzymając nerwy na wodzy by nie doprowadzić do bezsensownej wymiany zdań. Tak jak sądził ta młoda smoczyca była o wiele bardziej dziecinna i podatna na kąśliwość niż on, a początkowo nie był tego pewien, westchnął zrezygnowany. Poczuł swego rodzaju zadów, nie przeszkadzało mu to że leżał na ziemi zabawy w pojedynek które osobiście nawet lubi przekonały go o tym że ten kto znajdzie się na górze, prędzej czy później z niej spadnie.
– Złaź ze mnie, zanim Twoje łaskotki przestaną być śmieszne... Warknął siląc się na choćby cień uprzejmości, nie czekał długo na odpowiedź, nie miał takiego zamiaru. Zacisnął splot ogona ciaśniej, samica i tak trzymała go w więzach swego ciała więc nie mógł się zbytnio ruszyć mimo to zebrał się w sobie i przeturlał po ziemi wraz z napastniczką, oboje zatrzymali się na jednym z konarów sosny, tyle że to ona wylądowała plecami do chropowatej kory nie on.
– A teraz złaź ze mnie! Warknął gardłowo dziwiąc się że tak w ogóle potrafi.

[Piekielna Łuska]

– Łaskotki? – warknęła z kpiną i dezaprobatą – Czy ja Ciebie łaskoczę? – zapytała. Może chodziło o jej pióra? Kij z tym.
Zdziwiła się nieco, gdy nagle poturlali się po ziemi. Syknęła przy tym cicho. Teraz leżała – a właściwie stała, oparta o chropowatą i nieprzyjemną korę drzewa. Nie puszczała jednak, tylko wzmocniła uścisk ogona, i również przeturlała się razem z Dagrem kawałek dalej. Znowu była na górze, a samiec na dole, unieruchomiony.
– Słaby jesteś, skoro przegrywasz z dziewczyną! – powiedziała z drpaieżnym chichotem, jakby chciała go specjalnie zirytować. Starszy a słabszy!

[Karmazynowy Kolec.]

Parsknął kpiąco sycząc przy tym jak rozjuszony waran.
– Nie słyszałaś o czymś takim jak fory? Do Twojej wiadomości właśnie Ci je daje. Mruknął hardo łypiąc na nią z ukosa, w błękitnych oczach zaczął wzbierać gniew, lecz Dagr należał do smoków względnie cierpliwych i spokojnych. Paplanina smoczycy nie robiła na nim większego wrażenie o tyle o ile była po prostu męcząca... Zacisnął mocniej szczęki, napiął mięśnie, z trudem wstając na równe nogi, szpony zatopiły się głęboko w miękki grunt, łopatki ukryte pod łuską przesuwały się finezyjnie gdy młody smok stawiał krok przed się, może nie potrafił szybko biegać czy skakać tak wysoko jak inne smoki ale miał w zanadrzu coś jeszcze...Pochylił łeb ku ziemi nadstawiając rogi, smagnął ogonem o ziemię ze sporą siłą i impetem, skrzywił się nie było to przyjemne ale przynajmniej nagły impuls bólu uwolni go od pisklęcia. Następnie szarpnął całym ciałem rozkładając na boki skrzydła i zrzucając przeciwnika z grzbietu.

[Piekielna Łuska]

Cóż, Dagr albo miał szczęście, albo bogowie mu sprzyjali, bowiem Lilith była silniejsza, ale mniejsza z tym. Spadła na ziemię, szybko wstając i prychając.
– I co teraz? – zapytała wyraźnie znudzona. Jak widać szybko jej się nudziło, nie lubiła ciągle gadać. Starała się jakoś rozgrzać atmosferę, ale jak widać na bardzo krótki okres czasu, bowiem cienisty jakimś cudem się wydostał z uścisku. Usiadła na ziemi, nadal jednak czujna, gdyby samiec chciał się teraz odwdzięczyć i również na nią skoczyć. Co prawda nie miał jak, bo nie potrafił, ale Lilith o tym nie wiedziała. Czarnym szponem prawej przedniej łapy rysowała jakieś wzory na ziemi i śniegu.

[Karmazynowy Kolec.]

Otrzepał się mimowolnie poruszając skrzydłami, na karku, ogonie i grzbiecie widniały szczątkowe pozostałości ściółki leśnej, nie wiele lecz, trwa, mech i sosnowe igły bynajmniej nie dodawały młodemu samczykowi uroku. Nie budziły również przyjemnych doznań. Łypnął na nią mało zabawnie, stojąc do niej pół-tyłem.
– A teraz pójdę poszukać wilków które Cię zjedzą. Fuknął zawadiacko, mierząc ją migotliwym, jasnym spojrzeniem. Na jego pyszczku pojawiło się lekkie rozbawienie, nie jej postawą a całą, zaistniałą sytuacją.

[Piekielna Łuska]

Prychnęła z dezaprobatą kręcąc łbem, wciąż nie patrząc na samczyka tylko rysując coś na ziemi. Jakieś tam bazgroły.
– Zjedzą Ciebie zanim zdołasz je tutaj zaprowadzić – parsknęła z kpiną i mrocznym rozbawieniem.
– Wymyśl coś lepszego – powiedziała po chwili, nie przestając rysować. Zawsze to jakieś zajęcie, ale jak tak dalej pójdzie to samiczka pójdzie oglądać wojnę. Właśnie! Będzie oglądać tatę! Musi się stąd szybko zmyć, ale jeszcze poczeka.

[Karmazynowy Kolec.]

Wykrzywił pysk w drakońskim uśmiechu, tym razem był to uśmiech pełen pogardy i kpiny. Ostatnimi czasy owa buńczuczna mimika zdawała się coraz częściej przylegać do mordy Dagra. Z nozdrzy samczyka wyfrunęły ciężko dwie smugi siwo-burego dymu i kilka drobnych iskier lecz nic poza tym. Westchnął z politowaniem powstrzymując się od bardziej konkretnego komentarza jakim z chęcią opisał by zachowanie samicy.
– Bywaj Lilith. Pożegnał się z nią obojętnym tonem, nie liczył że mu odpowie, nawet nie sądził że będzie rozpamiętywać ich spotkanie, bo po co? Jemu też nie w smak było gdybanie nad losem małej, zadziornej smoczycy z wygórowanym mniemaniem o sobie i swoich umiejętnościach. Ziewnął przeciągle prezentując niebu uzębienie, zatrzepotał lekko skrzydłami i czym prędzej potruchtał przed siebie znikając w leśnej gęstwinie.

[Tejfe]

W to mocno urokliwe miejsce trafiła Tehanu. Lądując, przypatrywała się mocno zielonym igłom wyrastających z pni. Śnieg, który je okrył dodawał im tylko uroku. Razem tworzyli dostojną parę. Rozglądając się w koło zauważyła, że czegoś tu brakuje. Smoków! Było to oczywiste, że nikogo tu nie ma. Gady przecież nie lubią zimna, nie licząc jej. Zastanawiała się co niektóre z nich robią o tej porze roku, skoro boją się białych drobinek sypiących z nieba. Najprawdopodobniej siedzą w Gorącej Zatoczce. Tam jest ciepło.– pomyślała, wspominając ciepłe opary wydobywające się z źródeł. No nic, posiedzi tutaj sama. Nie będzie rezygnować z napawania się tym pięknem. Chociaż ucieszyłaby się, gdyby ktoś zechciał zaszczycić ją swoją obecnością.

[Echo Odwetu]

Jednak ktoś wybrał zimno od ciepła. Może dlatego, bo dzięki piórom i futerku Zmianie było w miarę ciepło? Zapewne właśnie dlatego. Smoczyca wylądowała z westchnięciem na ziemi, rozglądając się. Ktoś już tu był, młoda samica z Życia. Skinęła jej łbem w geście przywitania, mimo wojny wciąż mogła zachowywać się w miarę przyjaźnie w stosunku do smoków z tego stada. Skądś kojarzyła zapach tej samicy... czuła go na innym smoku, Zapomnianym. Ktoś z jego przybranej rodziny?
– Witaj. Jestem Zmiana Nastawienia, czarodziejka Ognia. – Przedstawiła się przekrzywiając delikatnie łeb.

[Tejfe]

Hipnotyzująca nie musiała długo czekać na towarzystwo. Była z tego rada, gdyż rzadko się zdarzało, aby ktoś zechciał zaszczycić ją jakąkolwiek obecnością i z nią zwyczajnie spędzić czas. Szczególnie w tym okresie. Uważnie przyjrzała się samicy. Była z Ognia i Zmiana Nastawienia, gdyż tak jej się przedstawiła, nie musiała tego mówić. Tehanu znała ten zapach. Nie przepadała za tym stadem. Było to spowodowane ostatnimi konfliktami między Życiem, a Ogniem. Nie będzie jednak narzekać. Nie powinno się nikogo osądzać po tym, do jakiego stada należy. Tego nauczył ją pewien Cienisty, któremu wcześniej przypięła pewną łatkę. Poza tym lepszy rydz, niż nic. –Witaj. Ja jestem Hipnotyzująca Łuska, niegdyś Tehanu.– odpowiedziała grzecznie. –A i szkolę się na Wojownika. Uważam to za lepszą profesję niż Czarodziej.– Nie powiedziała tego chcąc obrazić, czy sprawić przykrość Zmianie. Po prostu do jej natury leżało to, że byłą po prostu za wylewna. Zbyt nietaktowna.

[Echo Odwetu]

Tehanu... chyba kiedyś słyszała to imię. Czy nie użyła go Lilia, gdy wymieniała swoje rodzeństwo? Albo Zapomniany? Nie mogła sobie już przypomnieć, które z nich wymówiło to imię, pamięć ją zawodziła pod tym względem. Swoją drogą ciekawe imię, Hipnotyzująca Łuska... ale co ona ma do mówienia, sama nazwała się Odmienna, gdy była adeptem.
Na słowa młodej nie zareagowała jakoś agresywnie, zwyczajnie poruszyła skrzydłami, przyglądając się samiczce.
– W obu profesjach chodzi mniej więcej o to samo, czarodziej tylko walczy za pomocą magii, nie pazurów i zębów. – Jak mogła się obrazić, przecież jej rodzeństwo się szkoliło głównie na wojowników, ojciec był wojownikiem. Gdzie byłby tu sens?
– Nie jesteś przypadkiem spokrewniona z Zapomnianym, albo Pryzmatyczną? – spytała po chwili, przekrzywiając delikatnie łeb.

[Tejfe]

Spojrzała jasnym ślepiem na Zmianę. Czarodziejka przyglądając się jej tęczówkom, mogła zrozumieć skąd to imię. Wsłuchała się w jej słowa. Adeptka się z nią nie zgadzała. –Według mnie nie chodzi o to samo. W magi posługujesz się jakąś niezrozumiałą siłą, a walcząc swoim ciałem wiesz na ile Cię stać. Jesteś zahartowana i szkolisz swoje mięśnie. Przydaje się to nie tylko w walce, ale i w zwykłych codziennych sytuacjach. Kiedy uciekasz przed czymś, to nie tworzysz przecież magicznego rydwanu, który zabierze Cię z danego miejsca, a używasz nóg. Tak samo jest kiedy nad czymś przeskakujesz, coś podnosisz. Siła, umiejętności i czynności które potrafimy wykonywać naszym ciałem są bardzo ważne. Oczywiście Czarodzieje też mogą szkolić swoje ciała, ale bardziej praktykują się w maddarze.– mówiła dużo. Chciała wyjść na mądrzejszą i myślała, że dobra gadanina jej to zapewni. Nie mówiła jednak, że nie rozumie całej tej magi. Tym się chwalić nie będzie. –Tak. Jestem siostrą Pryzmatycznej i Zapomnianego. Tyle, że Zapomniany to mój przybrany brat. Mam też o wiele więcej rodzeństwa. Naprawdę dużo. A ty masz brata lub siostrę? – odpowiedziała na zadane jej pytanie.

[Echo Odwetu]

– Za pomocą magii przecież też możesz coś podnieść, przenieść, można stworzyć barierę lub mur, chroniący przed tym, przed czym uciekasz. Używanie maddary wymaga świadomości własnych sił i wytrzymałości, podobnie jak u wojownika. Jeśli zbyt często używasz magii, szybko możesz stać się wrakiem samej siebie. – Mruknęła przekrzywiając odrobinę łeb w przeciwną stronę niż poprzednio, wyglądała trochę jak jastrząb obserwujący nieznane sobie stworzenie. – Aby panować nad magią, trzeba panować nad sobą. Jeśli czarujesz i nagle dasz się rozproszyć, może mieć to konsekwencje. Trzeba dokładnie wszystko sobie wyobrazić, pamiętać o każdym szczególe, inaczej atak, obrona czy zwykła iluzja się nie pojawi, a ty niepotrzebnie zmarnujesz maddarę. – Dodała po chwili siadając, owijając ogonem tylne łapy.
Tak myślała, że któreś wspominało o Tehanu jako o siostrze. Kiwnęła łbem w zamyśleniu. Sama miała w sumie strasznie dużo rodzeństwa, niemalże połowa nie przeżyła na tyle by zostać chociażby adeptem.
– Mam dwóch braci, Lunarnego Kolca i Niepokornego Kolca, i trzy siostry, Wizję, Agresję i Piekielną Łuskę. – Odpowiedziała uderzając delikatnie końcówką ogona o ziemię. Zastanawiała się czasem czy dało się coś zrobić dla Weny, Huku i reszty. Najprawdopodobniej nie, urodzili się słabsi i nie przetrwali. Kiedyś odczuwała większy żal, teraz ledwo go czuła. Może dlatego, że na miejsce umarłych przyszli żywi? – Właściwie to jak się mają Zapomniany i Lilia? Dawno ich nie widziałam... właściwie od czasu gdy wybuchła wojna.

[Tejfe]

Niech sobie myśli co chce. Ja i tak wiem, że Wojownicy są lepsi.– zapewniła się w duchu. Z nią nie można się sprzeczać. Zauważyła, że Zmiana również ma liczną rodziną, kiedy owa samica zaczęła wyliczać braci i siostry. Łuska jednak nie kojarzyła żadnego z wymienionych imion. Usiadła na białym puchu, nieco zmęczona niewygodną pozycją jaką było ciągłe stanie. –Co u Lilii i Zapomnianego, pytasz? Właściwie to sama nie wiem. Zapomnianego dawno nie widziałam. Ma on osobną grotę, więc rzadko się widujemy. Lilię natomiast spotykam bardzo często. Przecież śpimy obok siebie. Teraz też będziemy robić razem patrol.– kiedy to powiedziała, nie wiedziała co dalej mówić. Nie lubiła zaczynać tematów. Jednak coś nasunęło jej się na myśl. –O co właściwie była ta wojna z nami? Słyszałam o jakiejś kradzieży ziół, ale nie bardzo w to wierzę. Dlaczego z góry założyliście, że to my? Macie dowody? Nie chcę Cię o nic oskarżać, ani się z tobą kłócić, ale interesuję mnie to.

[Echo Odwetu]

Czyli raczej z tą dwójką wszystko w porządku... samica odrobinę martwiła się o Zapomnianego, dość dziwnie się zachowywał, no i chyba wypadało przeprosić za jej szybkie ulotnienie się przy ich ostatnim spotkaniu.
– Uzdrowicielka wyczuła wasz zapach, poza tym chodziło o przekroczenie granicy. Znowu, zapach kogoś z Życia. Z drugiej strony podobno u was też wykryto nasz zapach... jak dla mnie ktoś postanowił zabawić się w wywoływanie wojny. – Mruknęła odpowiadając na pytanie młodej adeptki. – Nam chodziło jedynie o bitwę o tereny, potem dopiero doszła sprawa przekroczenia granicy i kradzieży.

[Tejfe]

Tehanu słuchała dorosłej samicy i... kompletnie jej nie rozumiała! –No, ale nie pomyśleliście, że ta wasza Uzdrowicielka mogła kłamać? Może pokłóciła się z jakimś smokiem z Życia i na złość coś wymyśliła? Tylko ona raczej czuła zapach. A wy jej tak wierzycie. No i nie rozumiem. Czy Wasze ziemię Wam nie wystarczą? Czy musicie mieć nowe,naszym kosztem? Myślałam, że Ogień z Życiem łączył sojusz. A i jeszcze jedno, kto mógłby chcieć nas skłócić? I jak mógłby się dostać do naszych stad? Nie bardzo rozumiem. Wytłumacz mi to wszystko dokładniej.

[Echo Odwetu]

– Zioła zniknęły. Słodycz Zbawienia nigdy by nie okłamała nas w takiej sprawie, przez brak ziół nie była w stanie pomóc rannym, nie naraziłaby tak całego swojego stada. Jeśli pokój panuje zbyt długo, smoki się rozleniwiają. Przestają trenować. Dzięki bitwie wszyscy zyskaliby motywację aby się doskonalić i jak na razie dla nas bitwa miała w miarę pozytywny oddźwięk. Poza tym, wasze stado ma olbrzymie tereny. Jeśli w ogóle nie patrolujecie granic, to może znaczyć, że nie jesteście w stanie utrzymać takiego terenu. Czemu mielibyśmy pozwolić wam się lenić na wielkich terenach, kiedy moglibyśmy je uczciwie zdobyć w walce? – To się nagadała. Rzadko tak dużo mówiła, przynajmniej gdy nie chodziło o naukę. – Mam kilka pomysłów. Rozmawiałam o tym z Zapomnianym... Słowo Prawdy, dosyć dziwnie się zachowywał gdy wypowiadaliśmy wojnę. Właściwie próbował przekabacić innych na swoją stronę i otwarcie robił z Życia biedne ofiary, a z nas okrutnych brutali, kłamców i oszustów. Szczerze mówiąc żałuję, że to nie z nim dane mi było walczyć... – nuta złości zabrzmiała w głosie smoczycy. Ostra nuta. Jak tylko będzie mogła, wyzwie pewnie smoka na pojedynek, tak dla zasady.

[Tejfe]

Samiczka powoli zaczynała rozumieć. –Nie będę odpowiadać za innych, ale ze mnie lenia nie rób, dobrze? Ja właśnie dostałam swoje pierwsze patrole i będę ich pilnie przestrzegać. Poza tym możesz mieć rację. Niektóre smoki w naszym stadzie, choć to niewielka ilość, to typowe nieroby. Ileż to razy Złudzenie ich oto upominał. Jednak teraz nastało nowe pokolenie. Zaczynając ode mnie i myślę, że za dwadzieścia księżyców będziemy najaktywniejszym i najsilniejszym stadem. Ja już teraz biorę wszystko w swoje szpony i jak najbardziej staram się przysłóżyć mojemu Życiu. Właśnie trwa festyn, który zorganizowałam praktycznie sama ze Złudzeniem. Uczę wszelkie pisklaki i namawiam je do nauki, aby były bardziej wyszkolone. A kiedy już skończę nauki walki, będę najsilniejszym Wojownikiem stada. I będę wygrywać każdy pojedynek. Będę dumą mojego stada. A ja się nie cieszę, że wygraliście, bo mi te ziemie mogłyby się przydać. Nawet na zwykłe zabawy z pisklętami. I trochę wciąż czegoś nie rozumiem, przecież ta cała Słodycz mogła spalić te zioła, aby nas wrobić!

[Echo Odwetu]

– Gdybyś nigdy nie odniosła porażki byłby to jedynie dowód na to, że musiałaś walczyć z samymi starcami i pisklętami, wojownik, który nie przegrywa, nigdy nie nauczy się godnie przegrywać i nie nabierze potrzebnego doświadczenia. – Samica zirytowała ognistą, nie tylko w tej kwestii. Nie chodziło tu o uraz do smoków Życia, bo takowego nie miała.
– Chcesz walczyć i być dorosła, ale to co mówisz przemawia za tym, że powinnaś wrócić do nauki o profesjach. – Prychnęła smoczyca uderzając ogonem w ziemię. – Uzdrowiciel pomaga smokom, leczy je. Słodycz ratowała zarówno nasze smoki, jak i wasze i Cienistych. Skazałaby ciężko rannych po obu stronach na śmierć, czyli też nas, jej przyjaciół. Dopuściłaby się zdrady i narażałaby życie swojego kompana, który jest jej najbliższą istotą, więc następnym razem zachowaj się jak istota rozumna i użyj mózgu, zanim zaczniesz rzucać oskarżenia na Uzdrowicielkę, która bardzo się przysłużyła wszystkim trzem stadom. – Przy ostatnich słowach właściwie głos czarodziejki był bardziej warkotem, również uniosła się strosząc pióra, a to sygnalizowało u niej zdenerwowanie.

[Tejfe]

Smoczyca się zdenerwowała. Mocno. Nie podobało jej się to jakim tonem odzywa się do niej samica. Ona nie wiedziała, że mówi źle. Mówiła tylko to co myśli. A to, że cała ta Zbawienie pomagała również innym stadom, o tym nie było jej wiadomo. Myślała, że Uzdrowiciele leczą tylko swoich, nikt nie mówił, że jej jest inaczej. Lecz najbardziej wnerwiło ją to, że Czarodziejka skrytykowała ją. Jej się nie krytykuje. Szczególnie w tej wrażliwej kwestii jaką jest jej inteligencja. Tehanu w dzieciństwie była trochę niedorozwinięta intelektualnie jak na swój wiek, więc nie lubi, gdy ktoś mówi o jej rozumie. Sfrustrowana zaczęła drapać w ziemi szponami. –Nie będziesz się do mnie tak odzywać!– krzyknęła. Tym razem nie był to jej ojciec, więc uznała, że nie musi uważać ze słowami. –Mi nikt nie mówił o tym, że ona pomagała naszemu stadu. Więc albo kłamiesz, albo jej czyny były tak mało ważne, że nie warto było o nich wspominać. Poza tym my mamy własną Uzdrowicielkę. A nawet jeżeli się mylę, choć w to nie wierze, to wiedz, że smoki się zmieniają. I cała ta smoczyca mogła się teraz stać okropną samicą. Taką samą jak TY.– nie myślała co mówi. Kiedy była zdenerwowana, a zdarzało się to często, prawie zawsze wpadała w szał. Szczególnie jeśli dany smok nie był dla niej nikim ważnym. Poznała go po raz pierwszy. A teraz, aż kipiała z wściekłości. Nie chciała znać odpowiedzi Zmiany, chciała stąd iść zanim Nastawienie sprawi, że ona oszaleje. Wzbiła się do góry. Mocno uderzając skrzydłami, jakby chcąc dać upust złości, odleciała.

[Echo Odwetu]

Hipnotyzująca najwyraźniej nie znała charakteru, jaki przewija się wśród Ognistych. Wyrozumiałość rzadko leżała w naturze Zmiany, podobnie jak delikatność, gdy chodzi o takie sytuacje. Z każdym słowem małej samicy Życia złość w ognistej narastała. Głównie dlatego, bo wiedziała, że to nieprawda, a ta irytująca adeptka nie chciała tego przyjąć do wiadomości. Nim Hipnotyzująca skończyła mówić, Zmiana wydała z siebie donośny i głośny ryk, czemu towarzyszyły strużki dymu. Była naprawdę wściekła, bo na ogół kontrolowała się i nawet nie myślała o zianiu, wolała magię. Ale teraz była krok od rzucenia się tej aroganckiej samicy do gardła.
– Słodycz Zbawienia przez dłuższy okres czasu była JEDYNĄ smoczycą mogącą pomóc rannym, została Uzdrowicielką aby pomagać i robi to bardzo dobrze, a to, że nie słyszałaś o tym co robiła, nie znaczy, że nic nie robi! Jeśli tak sądzisz, to tylko kolejny powód, dla którego nie powinnaś być adeptką. Uczyłam pisklęta mniej aroganckie i mądrzejsze od ciebie. – Zakończyła wszystko dość głośnym syknięciem, przeplatanym z warkotem. Coraz więcej smoków z Życia zachowywało się właśnie tak. To sprawiało, że czarodziejka powoli zaczynała sądzić, iż Zapomniany i Pryzmatyczna byli wyjątkami w swoim stadzie. Gdy Hipnotyzująca odleciała, Zmiana prychnęła głośno. – A żeby jej skrzydła połamało. – Syknęła pod nosem lecąc w stronę obozu Ognia.