Warsztat

[Tonacje Deszczu]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Kiedy dochodzili na miejsce, oddech miała już płytki i nierównomierny. Z trudem chwytała powietrze – zarówno ze zmęczenia, jak i wskutek wysokiej wilgotności powietrza. Deszcze. Słońce. Deszcze. Słońce. Cały świat parował, a w płucach, miała wrażenie, posiadała więcej wody, niż tlenu. Nigdy zresztą nie była ani za silna, ani za wytrzymała.
– To tutaj – powiedziała, przystając na pagórzystej polanie otoczonej drzewami rosnącymi tak gęsto, że wyglądały niczym ściana. W różnych miejscach zaś rozproszone były wyrastające z gleby kryształy białawej barwy.

– Proszę – bez ostrzeżenia wcisnęła prosto w jego pierś małe zawiniątko z kilkoma kamieniami szlachetnymi. Nigdy nie były jej potrzebne. Ani sama się tym nie naje, ani kompani, a run czy eliksirów zwyczajnie nie używała.
– Połóż go przy którymś krysztale – mówi z rezolutnym, zadziornym niemalże uśmiechem, nie tłumacząc niczego więcej.

» topaz, turkus, rubin, szafir, akwamaryn, 2x perła dla Orlego Kolca.

[Płowobrody]

Spoglądał na nią kątem oka, zwłaszcza gdy wyprzedziła go w swojej ekscytacji, gdy tylko dotarli na miejsce. "Tutaj" okazało się być tą całą świątynią, a raczej jej zewnętrzem. Nihilon jeszcze nie zagłębił się w wiedzę o wszystkich tutejszych zwyczajach, więc widok kolejnego ustrojstwa (pierwszym był plac i ten dziwny, drewniany smok) nieco go zaziębiła od środka. Nic dziwnego, że smoki wolały tu zostawać. Było to zwyczajnie opłacalne.

Otworzył pysk, gdy wcisnęła mu jakieś bibeloty, ale nie odezwał się słowem. Ze zmarszczonymi brwiami odwinął jednym palcem materiał, który skrywał...
– Kamienie szlachetne? – zawtórował myślom, podnosząc wzrok na smoczycę. Potem rzucił okiem na wspomniane kryształy. Naliczył ich całkiem sporo i— czy one były przymocowane do ziemi? Na wszystkich bogów tego świata, w jakim celu?

Ścisnął zawiniątko w łapie.
– Nell – zaczął tym swoim niskim, gardłowym pomrukiem. – Po co dokładnie mnie tu przyprowadziłaś? Co to za miejsce? – nie ruszy się z miejsca dopóki nie dostanie choć częściowych odpowiedzi.

[Tonacje Deszczu]

Obserwowała go uważnie, wzrokiem skacząc po oczach, po linii pyska, po uszach, z powrotem po oczach. Spodziewała się, że od razu odmówi, a zawiniątko wciśnie jej z powrotem, ale kiedy tego nie zrobił, miała ochotę świętować pierwszy sukces. Szkoda tylko, że przed nią rysowały się już tylko gorsze rzeczy.

Kiedy poczuła, że ujmuje materiał mocniej, ona również ścisnęła na nim palce, po czym zwolniła chwyt i odstawiła łapę na ziemię.

– "W a r s z t a t" – mówi lekko i wyraźnie, doskonale wiedząc, że pod kątem definicji nie było to zbyt trafne. – Chciałam żebyś coś zobaczył... a później opowiedział mi o tym, co zobaczyłeś – mówi tajemniczo, odsuwając się na bok, a podczas wykonywania tego ruchu wskazuje pyskiem na kwarc i podobnie zachęcający gest wykonuje dłonią, przyglądając mu się badawczo. Co. Nie wystarczy?
– No nie mogę Ci powiedzieć, bo nie zdążę skończyć zdania, a już będziesz dwiema łapami z powrotem w Słońcu – mamrocze, z każdym kolejnym słowem mając coraz bardziej nadąsaną minę.

[Płowobrody]

Przewrócił oczami w momencie, gdy przeliterowała mu nazwę tego miejsca. Zupełnie nie o to chodziło.

Kolejne wyjaśnienia tak właściwie nimi nie były. Postawiły co najwyżej jeszcze więcej niewiadomych. No i to na końcu, co to właściwie miało być? Zmrużył podejrzliwie ślepia.
– Musimy popracować nad twoją perswazją... – mruknął sam do siebie, podrzucając kamienie w łapie. Takimi słowami piastunka co najwyżej zniechęciłaby przeciętnego smoka. Na jej szczęście, Nihilon wyzwań się nie bał. Zwyczajnie wolał wiedzieć w co się tak właściwie pakuje.

Kiedyś ta smoczyca wpędzi go do grobu.
– Niech będzie, zaraz wrócę. – Z jego gardła wydobyło się cierpiętnicze westchnienie, nim udał się w kierunku jednego z kwarców, które najbardziej przykuły jego oko.

[Tonacje Deszczu]

Odprowadziła go niewzruszonym spojrzeniem po sam kwarc, choć prawy kącik jej pyska podrygiwał nieustannie. Czuła satysfakcję. Nie mogła jej odrzucić, zwłaszcza kiedy zalewała ją tak dziwnie gęstą formą. Zamrugała w końcu, brwi znosząc wyżej, a linię warg ściągając w cienką kreskę. Wzięła przy tym głęboki wdech, wypatrując charakterystycznego błysku, który tym razem nie był przeznaczony jej.

– Rzeczywiście musimy, skoro tak szybko i stanowczo odmówiłeś – wymamrotała dopiero w chwili, w której świadomość Orlego Kolca została ścięta niczym łeb skazańca. Nie miałaby odwagi wypowiedzieć tego na głos w chwili, w której wszystko słyszał, widział i mógł zareagować. Mimo wszystko był od niej sporo starszy. Czuła respekt. Respekt, który hamował ją przed wieloma słowami i czynami, jakimi rówieśników mogłaby obarczać nieustannie.

Położyła się w końcu, a głowę pochyliła, by oprzeć ją o wyciągnięte przednie łapy. To mogło trochę potrwać.

[Płowobrody]

Nagle znalazł się w zupełnie innym miejscu, przez co jego serce zaczęło uderzać o mostek niczym miotający się w klatce koliber. Uczucie zbyt znajome, które towarzyszyło mu czasem w snach – zjawisko niewyjaśnione przez każdą wróżkę i samozwańcze wróżbitki, jakie przyszło mu o to zapytać.

Wydarzyło się coś, co przeczyło jego całemu jestestwu: on nie uciekał, nigdy. A już na pewno nie przed czymś, co mógł potraktować wiązką magii lub kwasu. Mimo to, jego łapy zmusiły go do tego obrzydliwego czynu. Żył w chwilowej pętli. Drobne rany, kąsania na całym ciele, a do tego to powtarzające się uczucie podobne do snów, które miewał od czasu do czasu.

Kiedy cała tortura się zakończyła, otworzył szeroko ślepia. Światło dnia uderzyło go we wrażliwe gałki oczne, przez co znów zacisnął powieki, ale tylko na chwilę. Zakołysał się na łapach, odnajdując na nowo równowagę. Nie chciał przecież wywalić się na mordę, choć przysięgał, że nadal czuł na sobie widmowe obrażenia, których nie widział, kiedy spojrzał po sobie kontrolnie.

Wysunął prawe skrzydło i przetarł palcem nieistniejący pot z czoła. Milczał. Chyba nawet zapomniał, że nie był tu sam.

[Tonacje Deszczu]

Wzniosła głowę i strzygnęła uszami, kiedy Nihilon powrócił do świata żywych. Przyglądała mu się badawczo, nie zauważając żadnej konkretnej różnicy – z jej perspektywy przez tę nietrwającą wcale długo chwilę zwyczajnie spał, zastygając w pozycji, w jakiej znajdował się przy kwarcu. Podniosła się bezszelestnie w tej samej chwili, w której i on dziergnął się na łapy. Podeszła do jego prawego boku, nieco zmartwiona głęboką ciszą, która bynajmniej do niego nie pasowała.
– I jak? – pyta z troską, dłoń kładąc na ramieniu jego skrzydła.
– Widziałeś coś ciekawego?

Ona nieustannie tropiła zwierzęta w swoich wizjach. Czasami je straszyła, czasami je zachęcała. Żyła z nimi w harmonii, ucząc się mowy ciała, nawyków, głosów i barw. Obiło jej się jednak o uszy, że kamienie nauczyciela dostosowują swoje nauki do każdego jednego smoka, jakby zaglądając w głąb każdego z nich.

[Płowobrody]

Spojrzał w dół na swoją prawą przednią łapę. Znajdowało się na niej tyle niewidzialnej dla innych krwi, że czasem oczy płatały mu figla i sam dostrzegał na nich czerwone plamki. Zwłaszcza na pazurach. Czy magia tego całego warsztatu mogła czytać mu w myślach? Była swego rodzaju ironiczną karą? Nie, chyba niezupełnie, wtedy pewnie widziałby coś zgoła innego i—

Wzdrygnął się jak po oblaniu zimną wodą, kiedy poczuł dotyk na ramieniu skrzydła. Stłumił instynktowne warknięcie, głównie dzięki innemu zmysłowi, który trzepnął go w łeb z informacją, z kim miał do czynienia. Zacisnął łapę w pięść na pół oddechu, nim odstawił ją z powrotem na ziemię.
– Mh... powiedzmy – odpowiedział zachrypiałym głosem, cicho kaszląc. Potrzebował się napić. Kiedy zaschło mu tak w gardle? – Tortury faktycznie są ciekawe, choć raczej nie dla ich odbiorcy. – Uśmiechnął się kwaśno. Mimo wszystko, było to jakieś doświadczenie: wiedział już, że absolutnie nie zamierzał tu wracać. Wolał polegać na naturalnych etapach rozwoju. Nawet jeżeli jego się gdzieś tam zahamował przez wiek, to wciąż mógł nad tym popracować. – Oddam ci te kamienie – napomknął. Nie lubił być dłużnym, nawet jeżeli dla piastunki ceną było zaspokojenie ciekawości.

Poruszył kilkakrotnie obręczą prawego barku, próbując w ten sposób pozbyć się widmowego bólu po tamtej wizji. Przeklęte szczury i ptaki.

[Sięgający do Nieba]

Hermes przyprowadził ze sobą wnuczkę do kwarców. Minęło trochę czasu od kiedy tu był, może przy okazji pozałatwia swoje sprawy. Posiadanie wielu wnuków było cudowne, za to gdy nadchodził czas na kieszonkowe czuł dreszcz zgrozy, lecz przecież chciał być dobrym krewnym, prawda?
– Nie wiem czy ojciec tłumaczył Ci już czym jest to miejsce... cała sztuka polega na tym, żeby podejść do wybranego kwarcu i poprosić go o rozwinięcie danej umiejętności. Wybierz sobie w czym chcesz stać się lepsza, a ja pomogę Ci to wszystko przenieść – przemówil do wnuczki. Większość mięsa, które jej wręczał należała do niego, był to prezent z jego strony [24/4 mięsa]

Ametystowa Łuska

[Feniks pośród Chmur]

Hekate zabrała swojego drugiego syna do warsztatu idąc wzorem ojca, który rozpieszczał swoje wnuki. Nie mogła być gorsza i ciągle liczyć na rodziców, sama powinna postarać się o wzmocnienie swoich dzieci; swoją drogą zauważyła, iż Hisseth wreszcie znów był normalny, a jego przetłuszczone łuski już nie dawały mu się tak we znaki!
– Proszę, kochanie, weź to – powiedziała, podsuwając mu 16/4 mięsa, które przyniosła tu w postaci prezentu. – Podejdź do kwarcu, który sobie wybierzesz, a on Cię czegoś nauczy w zamian za trochę jedzonka i kamieni! Na przykład jeśli chcesz być silniejszy, to wybierz ten – wyjaśniła i wskazała mu pazurem odpowiednie miejsce.

Granatowy Kolec

[Tonacje Deszczu]

/Inna czaso niż wejście Mgieł.

Tortury? Na pewno przesadzał. Wyolbrzymiał. Koloryzował. Aż cofnęła głowę i omiotła całe jego ciało spojrzeniem, szukając faktycznego uszczerbku na zdrowiu, mimo że doskonale wiedziała, iż nauki nie działają w taki sposób. Pozbawiona jakiegokolwiek uśmiechu, nie była nawet w stanie otworzyć szerzej opadających do połowy oczu powiek. Ściągnęła jedynie brwi, zastanawiając się nad tym, dlaczego.
– Nie takiej odpowiedzi się spodziewałam – przyznaje. Zresztą, kto by się tego spodziewał tak szczerze? – Może z jakiegoś powodu nie jesteś tu mile widziany. Przeskrobałeś coś i duszki patrzą na Ciebie krzywo? – strzela, choć ciężko jest jej sobie wyobrazić jakiekolwiek przewinienie.

Chyba że względem Alaleyi, ale ona była aż nazbyt oczywista i łatwo omijać jej gniew. Dadu zdawał się być zbyt ugodowy, aby w ogóle chcieć wchodzić w konflikt z kimkolwiek bez powodu. Katamu i Riromi... cóż. Może?
– Nie trzeba – majtnęła dłonią. Poniekąd zapłaciła za jego tortury, więc oddawanie zapłaty w tej sytuacji brzmiało niepoprawnie. – Możesz mnie za to odprowadzić.

Podniosła się po tej sugestii, by z cichym mruknięciem i pytającym uniesieniem brwi kiwnąć głową w kierunku terenów Ziemi. Uznawała jego towarzystwo za cenniejsze od kilku bzdurnych kamieni szlachetnych, które przewracały się wszędzie w trawach, choć nie czuła potrzeby anonsować tego na głos. //ZT.

[Płowobrody]

Gdybyś tylko wiedziała, pomyślał kąśliwie. Nie czuł się źle z tym, czym się ongiś zajmował. Zasadniczo bezproblemowo by do tego wrócił, gdyby miał tylko jakiś powód, choćby nudę.
– Przebywam tu ledwo cztery księżyce, co niby miałbym w tym czasie przeskrobać? – zapytał pozornie niewinnym, grzecznym tonem. Prawda była jednak taka, że gdyby chciał coś zrobić, to faktycznie nikt by niczego nie podejrzewał. Takiego staruszka? Poruszył zakolczykowanym uchem, kątem oka spoglądając na kwarce. Czy tutejsze duchy faktycznie czytały w myślach? Mogły znać jego przeszłość i stąd taki, a nie inny dobór wizji?

Cóż, niezależnie od odpowiedzi, lepiej mu będzie unikać tego miejsca.

Nie skomentował jej zapewnienia, bowiem jak się zaparł na coś, to tak miało być, a w tym wypadku chciał oddać zapłatę. Natomiast druga część propozycji była akceptowalna.
– W porządku. Chodźmy. – Po wyrażeniu zgody, Orli ruszył wraz z piastunką w kierunku zachodniej granicy. /zt

[Sięgający do Nieba]

Kolejny wnuk, kolejna wycieczka. Vark została adeptką, a to oznaczało, że czas jej nieco pomóc. Zauważył, że dzielił się z Hekate tą zapomogą, za co był jej wdzięczny, gdyż samodzielnie nie dałby rady obdarować niemalże tuzin wnuków. Przybył z Vark do świątyni pomagając jej dźwigać mięso, które jej podarował [24/4], a następnie pokrótce wyjaśnił jej, co ma robić i w jaki sposób.
– Zaczekam tutaj – zapowiedział krótko.

Perłowa Łuska

[Feniks pośród Chmur]

Hekate przybyła do świątyni dźwigając w łapach wielką stertę mięsa i przyprowadzając na miejsce swoich dwóch synów, którym postanowiła pomóc. Wyjaśniła im pokrótce co powinni zrobić (chociaż tłumaczenia te głównie kierowała do młodszego Verthisa, który był tu pierwszy raz), a następnie podzieliła między nich sterty mięsa. Verthis dostał 20/4 sztuk, a Hisseth 18/4, jako że miał trochę własnych zapasów.

Płomienny Kolec Granatowy Kolec

[Rytm Słońca]

Rytm był okropnie bardzo zadowolony z tego, w jaki sposób wyglądała dzisiejsza wizyta w kwarcu! Mimo ogromnego zmęczenia i leżenia plackiem na ziemi zamachał wesoło ogonem pierw w stronę kryształu, a potem cyjanowo-czarno-białego samczyka z Ziemi.
– Heh... eh... Rety... Super było... Obecność... innego smoka... na ćwiczeniach... Sama z siebie dodaje siły... co nie... – wypowiadał swoim płaskim, ale wyraźnie zmęczonym i dyszącym głosem.

– Miło cię poznać – zatrzepotał lekko skrzydłami – ja Khamsin. Albo... Rytm Słońca. Możesz mówić, jak chcesz, Qhir. – poklepał przyjacielsko przednimi łapkami o ziemię przed sobą, nie podnosząc się przez brak siły. Niestety, nie był w stanie się uśmiechnąć, ale bardzo by chciał! Poznawanie smoków z sojuszniczego stada to zwykle była przyjemność.

// siup przybywamy stąd Manifestacja Mrozu

[Sięgający do Nieba]

Po raz kolejny przyleciał, żeby rozpiescic swoje wnuki. Wziął ze sobą Vark, jako że obserwował jej postępy i był z niej zadowolony. Pomógł jej dźwigać mięso (28/4) ze swoich własnych zapasów, jako że znów obdarował ją własnymi zapasami. Z jednej strony ledwie wyrabiał ze zbieraniem tego pożywienia, z drugiej i tak nie było mu potrzebne. Zamierzał zaczekać na wnuczkę aż się wzmocni i wraz z nią wrócić do domu.

Perłowa Łuska

[Feniks pośród Chmur]

Ostatnio mocno rozpiesciła swoich synów, a Hyralia była jeszcze trochę za młoda, tak samo jak Visenya. Hekate stwierdziła, że czas kogoś obdarować, żeby całe to mięso, które upolowała z takim trudem się nie zmarnowało, dlatego wzięła ze sobą Vaerene ostrzegając ją lojalnie, że jeśli usłyszy coś o "starej" ciotce to sama sobie będzie dźwigać te sterty mięsa (28/4), chociaż oczywiście i tak je jej podarowała. Zaczekała na nią w świątyni ciekawa co też młoda dla siebie wybierze.

Ametystowa Łuska

[Perła Oceanu]

Przydreptała, dotrzymując kroku dziadkowi. Taszczyła sporą górę mięsa, którą na miejscu wreszcie zrzuciła z siebie i ułożyła w jednym stosiku. To dźwiganie można było już zaliczyć do początku treningu, albo rozgrzewki przed treningiem..
– Dziękuję, dziadku. – spojrzała na niego z wdzięcznym uśmiechem. Trening zwiększy jej siłę i wzmocni ciało. Teraz był na to świetny moment, bo była w dobrej formie.

[Barwy Ziemi]

Oho! Ale dawno go tutaj nie było! Sam już od wielu księżyców nie miał potrzeby korzystania z kwarców, dlatego teraz przychodził w ich pobliże jedynie w roli towarzysza. Nieraz przyprowadzał już tutaj swoje młode, a że Tanka właśnie została adeptką, to Ciirioh postanowił zrobić jej mały prezent! Albo raczej ogromny, bo niesione mięso zdecydowanie nie mieściło mu się na grzbiecie, więc nie dość że wspomagał się maddarą, to jeszcze wciągnął do pomocy Coohrę! Kilka trucheł musiał chyba nawet oddać córce, bo po prostu nie był w stanie tego wszystkiego unieść! Mhm! Młoda wymarzyła sobie naprawdę pokaźne zakupy, a że Barwy uwielbiał wspierać pisklęta, to po prostu nie mógł jej odmówić. Podarował jej więc całą górę mięsa (84/4), wręczając je młodej z uśmiechem.
– Trzymaj, mała! – zakrzyknął wesoło, chichocząc przy tym cicho, kiedy córka najpewniej ugięła się nieco pod całym tym ciężarem – Biegnij wybrać kwarce i krzycz gdybyś potrzebowała pomocy. W razie czego razem z Coohrą wszystko Ci zaniesiemy! – dodał jeszcze, wciąż nie kryjąc rozbawienia. Ojoj, to będzie naprawdę wielkie spełnienie marzeń! Ale to dobrze, bo mała przecież czekała na ten dzień przez całkiem sporo księżyców.

Jedwabista Łuska

[Odebrany Oddech]

Tata dał jej prezent to wykorzysta go praktycznie w pełni. Wymarzyła sobie tutaj piękne zakupy jeśli kwarce pozwolą. Oby nie przestały działać akurat jak ona będzie chciała coś im dać w zamian za pomoc i ćwiczenia.
-Ja to partiami będę brała- Stwierdziła śmiejąc się, dźwigając kawały mięcha oraz ciała żeby jakoś przeciągnąć je do kwarców. Coohorę też do tego zadania zwerbowała, ojca nie chciała aż tak kłopotać.

[Tonacje Deszczu]

//Post fabularny, nic nie wykupuję.

Pokazywała Kasmeerowi tereny ziemi, ciekawe zakątki, a w wielkim finale zabrała go do Warsztatu. Opowiedziała wszystko od A do Z w kwestii tego, w jaki sposób działają wyrastające z gleby kwarce, co powinien zrobić, kiedy przy nich przystanie oraz czego może się spodziewać.
– Wystarczy intencja, nie musisz się kajać, klękać, padać na pysk, modlić, ani prosić. To prosta transakcja – surowce za wiedzę oraz doświadczenie, gdzie surowce są pozyskiwane naszym wysiłkiem.

Zobaczyła również, że nie są tu sami. Spojrzała na młodego adepta. Mmmmh. Pachniał Mgłami. Rzadko spotykała tamtejsze smoki – były jakieś takie enigmatyczne. Przyglądała mu się przez chwilę, spojrzeniem sunąc po całej długości ciała, ale nie chciała wyjść na nieuprzejmą, w związku z czym gdyby na nią spojrzał, kiwnęłaby mu łbem z przyjaznym uśmiechem.

Odwróciła się z powrotem do Kasmeera.
– Proszę, weź to. Tu jest siła oraz wytrzymałość. Połóż zapłatę przed nim i lepiej stań stabilnie, albo usiądź.


    szafir, tanzanit, agat, nefryt, ametyst, onyks, koral, jadeit, 2x jaspis, 36/4 mięsa, 60/4 roślin przekazane Kasmeerowi.