Smoki Wolnych Stad

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

//Ok. To możemy pouczyć się tu skradania, a potem przejdę do wiedzy, ok?

Nuta przyglądała się uważnie samicy. To już koniec? Ok, nareszcie. Jednak była jeszcze jedna sprawa, o którą Nuta chciała prosić. Musiała jak najszybciej opanować sztukę skradania się, a wtedy będzie mogła wyruszyć na wyprawę, aby uzupełnić zapasy ziół w swoim stadzie. Oczekiwała tego z niecierpliwością, gdyż bardzo chciała pozwiedzać tereny stada.
– Mogłabym prosić o naukę skradania? – Zapytała spokojnie. W sumie nie będzie miała za złe, jeśli samica jej odmówi. Takie rzeczy też się zdarzają. A i tak jej dość sporo dzisiaj już pomogła.

– Oczywiście, pomogę Ci z tym. Jestem Ci w sumie to dłużna. A wolałabym nie zbierać tych długów w tak młodym wieku. – Odpowiedziała promiennie na prośbę Zwiastującej. Może to wreszcie ona komuś pomoże, a nie na odwrót? Na razie to Nucąca chciała wszystkim pomagać, ale to jej ciągle pomagano. Cóż, taki los.
– Skradanie będzie umiejętnością bezszelestnego podejścia do zwierzyny. Prawda? – Zapytała, od razu przechodząc do części teoretycznej. Chciała jak najszybciej skończyć te wszystkie nauki. Kto wie? Może Nuta poprosi jeszcze Zwiastującą o coś jeszcze? Na razie to było mało istotne. Była nauka skradania, a potem nauka wiedzy.
– Nic więcej na temat skradania nie umiem powiedzieć. – Stwierdziła. Wolała być szczera niż na darmo zmyślać jakiejś historie na temat tej sztuki.

Samica kiwnęła łbem na znak, że rozumie i nie komentując. Po prostu przystąpił do przyjmowania odpowiedniej pozycji. Była podobna do pozycji do biegu i skoku, jednak miała o wiele więcej szczegółów, na które trzeba było uważać. Rozpoczęła od łap, według instruktażu Zwiastującej. Ugięła je na tyle mocno, aby nie utrudniało jej to chodzenia. Następnie wyprostowała ogon, jednak nie trzymała go sztywnie prosto. Pozwalała mu lekko balansować na boki, aby ten w zamian pozwalał jej utrzymywać równowagę. Schyliła łeb, aby był mniej-więcej na równi z barkami. Mógł być odrobinę wyżej od barków, jednak nie za nisko. A następnie przycisnęła skrzydła do boków, nie tak mocno jak przy biegu. Trzymała je luźno, lekko przyciśnięte do boków. W taki sposób, aby nie krępowało to jej ruchów.

Nuta nawet nie myślała o tym, aby to było szybkie. Chciała wykonać to zadanie bardzo dokładnie i będzie się starała najbardziej jak może. Na początku jednak nie rozumiała tego co się stało. Rozglądała się nieco zdezorientowana, nie wiedząc jakim sposobem pora roku tak szybko się zmieniła. Po chwili dopiero dotarło do niej, że to zasługa maddary. Wróciła zatem do pozycji, ustawiając głowę znowu lekko powyżej barków, starając się utrzymać je na równi. Oceniła pierw odległość do sarny, nie wydawała się jej zbyt wielka, więc już od samego początku musiała uważać na to jak idzie. Określiła kierunek wiatru, nie była dokładnie pewna skąd wieje, dlatego też ustawiając się tak, aby jej wiatr był zwiewany do tyłu, obserwowała reakcje zwierzyny. Spoglądała na nią, kiedy tylko była pewna, że sarna jej nie wyczuwa. Ruszyła. Stawiała kroki bardzo ostrożnie. Obserwując na zmianę sarnę i podłoże. Oczywiście nie latała głową jak opętana. Po prostu raz oczy kierowała na ziemię, aby sprawdzić, czy niczego tam nie ma. Kiedy okazywało się, że coś tam jest. Zwinnie wymijała to z boku. A raz jej oczy spoczywały na sarnie, określając czy zmieniło się jej położenie lub przypadkiem nie odwróciła się do tyłu. Gdyby tylko odwróciła się, samica miała zamiar znieruchomieć. Starała się okrywać za drzewami, więc jej nagłe zatrzymanie się powinno spowodować, że zleje się z otoczeniem. Kontrolowała też oddech, aby był regularny i niezbyt głośny. Nie miała zamiaru sapać, tylko oddychać spokojnie i równomiernie. Cały czas kierowała się w stronę sarny, zważając na wszystkie elementy opisane powyżej. Czekała również na ewentualne poprawki ze strony Zwiastującej.

Nuta w pierwszym momencie chciała kiwnąć łbem na znak, że zrozumiała. Jednak w ostatniej chwili się powstrzymała. Przecież to był zbyt gwałtowny ruch, a sarna raczej by dostrzegła takie coś. Już teraz Nucąca bała się, że idzie zbyt szybko i gwałtownie. Aczkolwiek starała zachować się spokój, aby nie spłoszyć przypadkiem sarny. Okropnie ją to przerażało. Ogólnie przerażała ją ta cała nauka, jednak próbowała już tego nie okazywać.
Oczywiście zastosowała się do wskazówek Zwiastującej i zachowując wszystkie ostrożność, sprawdzając pod łapami czy niczego nie ma i obserwując uważnie otoczenie oraz sarnę, szła do przodu. Korzystając z okolicznych głazów jako kryjówki. Bała się jednak podejść bliżej krzaków, które mogą narobić więcej szelestu niż to warte. A i cały trud pójdzie na marne, wolała tego uniknąć.

Poszła więc za poleceniem swojej nauczycielki i przyglądając się uważnie sarnie, zaczęła ją zachodzić, aby znaleźć się za nią. Dalej zachowywała pozycje, której się dzisiaj nauczyła. Łapy miała ugięte, a ogon balansował, aby utrzymywać równowagę. Oczywiście, Nucąca zwracała uwagę na to, czy ogon przypadkiem nie zahaczy o jakąś gałąź. Zwracała uwagę również czy na niczym nie staje, czy nie ma czegoś co wywoła szelest. Stawiała kroki powoli i ostrożnie. Oddychała również cicho i miarowo. Byle tylko nie spłoszyć zwierzyny.

W duchu ucieszyła się, że ta nauka wreszcie się kończy. Nie chciała, aby trwała jeszcze dłużej, dlatego przykładała jeszcze większą uwagę do tego co robi. Starała się oddychać naprawdę cicho i równomiernie. A jej oczy cały czas spoczywały na zmianę, to na podłożu, na którym mogły znaleźć się jakiejś rzeczy, które spłoszą sarnę. Uważała na to jak stawia kroki, aby przypadkiem się nie potknąć. Skrzydła cały czas trzymała blisko siebie, ale niezbyt mocno. Tak, aby nie krępowały jej swobodnych ruchów. Ogon balansował w celu utrzymania równowagi, jednak Nucąca zwracała uwagę na to, czy w pobliżu nie ma czegoś o co mogłaby zahaczyć swym ogonem. Szła przed siebie i uważnie przyglądała się sarnie, mając na nadzieje, że zaraz będzie koło niej, a nauka się zakończy. Parła wytrwale do przodu, zwracając uwagę na rzeczy wymienione wyżej.

Nucącej w końcu się udało. Była na odległość skoku od sarny, ale ponieważ nie była to lekcja zabijania zwierzyny, nie musiała skakać na ofiarę. Otoczenie znikło razem z sarną, a Zwiastująca wyszła z ukrycia – krzaków znajdujących się za Nucącą. Kiwnęła łbem, ale pysk miała zupełnie bez żadnych emocji.
~ Z podstaw skradania to wszystko. Coś jeszcze? ~ zapytała, gotowa pomóc, gdyby była taka potrzeba. Cass nie odmawiała pomocy i chętnie uczyła. Chętnie do pewnego stopnia. Mogłaby jeszcze czegoś nauczyć Nuty, ale decyzja należy do kleryczki. Cienista stała, delikatnie machając ogonem na boki

//Raport: Skradanie I

Przyglądała się z uwagą samicy, gdy ta powiedziała, że to już koniec. Ucieszyła się nawet z tego powodu.
– Mogę jeszcze poprosić o podstawy magii? Uczyłam się już z Ćmieniem Maddary i Białą Poświaty. Jednak nauki nie skończyliśmy. – Zapytała. W sumie nie wiedziała, czy samica nadal będzie chciała jej uczyć.


//Ogólnie w raporcie dałbym początek z Białą Poświatą, a resztę z Tobą. Ok?

Jezioro wyglądało bardzo zjawiskowo. Miało piękny kolor, odbijały się w nim światła, więc woda iskrzyła z daleka. I kusiła, i kusiła...
Mokradło bardzo chciał się nauczyć pływać. W sumie sam nie wiedział czemu, po prostu naszła go taka myśl. I ta myśl już go nie opuściła. Przybył z mamą nad jezioro od strony małej plaży. Plaża faktycznie nie była niczym interesującym, ale bliskość wody już tak... I wspaniałe powietrze, gdy pisklę tylko go poczuło, od razu stało się bardzo wesołe i ciekawe nauki. Uwielbiał przebywać nad jeziorem, na suchym lądzie było przyjemnie, czy podobnie będzie i w wodzie? Czy może będzie zawiedziony?... Nie, nie, na pewno nie, to zapowiada się zbyt dobrze.

Północne smoki nie zawsze lubią wodę, ba, większość ma do wody wstręt. Nie Ćmienie, a jeżeli miała to skrzętnie to ukrywała. Uważała, że każda umiejętność jest dobra. Przykuśtykała za rozbawionym synkiem. Jej jedynym żyjącym dzieckiem. Oby wyrosło na silnego i pełnego energii. Ciągnąc za sobą prawą łapę uśmiechała się delikatnie. Szła normalnym krokiem, tylko zwalniała gdy powolna, prawa łapa unosiła się i przeciągała dalej, by się ugiąć pod ciężarem kulawej Ćmienia. I kolejny krok. Tak to wyglądało. Czasem krzywiła się z bólu rozdzieranej piersi. Ale już mniej. I tylko, gdy Mokradło nie patrzył w jej stronę. Rany się leczyły. Powoli, ale nieubłaganie.
– Chcesz popływać synku? – Zapytała wesoło do malucha. Zachęcała go jednocześnie, a przynajmniej ma taką nadzieję. – Przejdź się tam, gdzie woda sięga ci ponad palce i powiedz mi co czujesz? – Zapytała i demonstracyjnie weszła do wody brodząc w niech chwilkę, aż woda przez przypadek zamoczyła jej futro do łokcia na kulawej łapie.

– Tak, bardzo chcę! – powiedział wesoło i aż zaświeciły mu się oczy. Podszedł do wody, nachylił się lekko przyglądając się jej. Po chwili postawił pierwszą łapę w wodzie, powoli i drugą. Ciekawe uczucie... Woda była chłodna, ale mimo wszystko nie przeszkadzało to ani trochę. Szedł dalej, by i tylne łapy były w wodzie, a ta sięgała ponad palce.
Zamknął na chwilę oczy i poruszył palcami – woda była chłodna ale już nie aż tak jak przy pierwszym kroku, mokry piasek był miękki i... ale, ale, trzeba wrócić na ziemię! Pisklę otworzyło oczy i spojrzało na Ćmienie.
– Czuję wielką chęć pójścia dalej! – powiedział podekscytowany.

– Gdy wejdziesz głębiej poczujesz opór. Nie możesz w wodzie chodzić tak prędko jak chciałbyś biec. Sam zobacz. – Powiedziała przyjaźnie. Zachęcając małego by pobrodził trochę dalej do jeziora. – Woda jest gęsta, ale właśnie dlatego można w niej pływać. Rozłóż skrzydła albo przyłóż je do siebie i wybij się z łapek na głębszą wodę. Zobaczysz, że to nie jest takie trudne. – Mruknęła podchodząc do niego. Uśmiechnęła się i weszła głęboko, po pierś do wody by tam zaczekać na swojego malca. Nie może z nim popłynąć dalej, ale... Niech maddara jej nie zawiedzie. – Zaraz potem machaj łapkami jakbyś biegł truchtem, tylko postaraj się troszkę wyprostować palce byś zgarniał wodę pod siebie. Gdybyś zagarniał również ją za siebie popłynąłbyś do przodu. Chcesz spróbować? Widać to na twoim pyszczku. – Uśmiechnęła się jakby rozbawiona do malca. Futro sprawiało, że jej skóra nie była mokra, ale czuła chłód.

Mokradło starał się słuchać uważnie wszystkiego. Nie było to łatwe, pisklę chciałoby już-już być tam dalej! Ale trzeba się skupić, by potem nie potopić się bezmyślnie. Na szczęście Ćmienie mówiła konkretne i ważne rzeczy, więc Mokradło nie odpływał myślami na drugi brzeg.
Kiwnął głową na znak, że zrozumiał – Spróbować to moje drugie imię! – powiedział i uśmiechnął się.
Skrzydła... Skrzydła Mokradła były prawie cały czas złożone, niech tym razem będą więc wolne. Szczególnie, że woda spływała bez problemu po piórach – tym razem nie powinny przeszkadzać. Poszedł jeszcze krok przed siebie zanurzając się bardziej, po czym rozłożył skrzydła i wybił się łapami robiąc susa. Woda faktycznie stawiała opór, sus wyszedł trochę mniejszy niż na ziemi... a woda niosła do przodu pisklę jeszcze przez moment. Hmm, ciekawe!
Mokradło od razu machnął jedną łapą do przodu, po czym wyprostował bardziej palce i machnął tą samą łapą do tyłu. Działa! Ruszył truchtem, starając się cały czas właściwie zagarniać wodę. Trzeba było przyłożyć do tego trochę siły. Inaczej niż na lądzie. I faktycznie wolniej. "Szedł" przed siebie, powoli, ale przed siebie!
– Chyba mi się udało! – powiedział bardo radosny w stronę mamy.

Zaśmiała się bardzo serdecznie co zapewne znaczyło tyle tylko, że jest bardzo zadowolona z tego, co robi Mokradło. – Świetnie! Tak trzymaj! I nie denerwuj się. Przez to, że skrzydła masz na wodzie dużo łatwiej ci jest się na niej unieść. Woda ma to do siebie, że wypycha cię do góry. – Koniec końców w wodzie można poczuć się tak, jakby się naprawdę latało. – Unieś łepek i ogon. Ogon tak, by płynął za tobą na tafli, zobaczysz, że będzie ci łatwiej. I bardzo proszę pilnuj, by mieć łepek wysoko nad wodą! – Polecała spokojnym, troskliwym tonem. Patrzała uważnie by móc korygować postawę Mokradła. Woda bywała bardzo niebezpieczna. Ale jak widać ten smok, chociaż z północną krwią, za nic ma bycie mokrym.