Skała

[Kathal]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Kolejna wycieczka, ale tym razem zawędrowałem, aż na tereny wspólne gdzie postanowiłem odpocząć. Zbolałe łapki coraz częściej opadały na ziemię, więc ja... nasiąkniety zapachem Kheldara opadłem ciężko na ziemię i po zamknięciu ślepi uciąłem sobie drzemkę, której mam nadzieję nikt szybko nie przerwie.

[Bezkresna Galaktyka]

Spacerowała po terenie Czarnych Wzgórz, zajęta swoimi myślami na temat tego, co się ostatnio działo w jej życiu. Nagle dostrzegła niewielki kształt, koło którego przechodziła o mało co go nie depcząc. Cofnęła się z przestrachem, unosząc w powietrzu jedną złap i machając nerwowo pierzastym ogonem. Jeszcze tego brakowało, by zdeptała pisklaka! Co więcej syna przywódcy Cienia, co od razu wyczuwało się po jego zapachu, jak już zwróciła na ten zapach uwagę. Rzuciła krótkie spojrzenie naokoło, sprawdzając, czy gdzieś nie czai się ojciec tego małego smoka.
–Co tak młody smok robi sam w tak nieprzyjemnym miejscu? – Spytała na tyle głośno, by usłyszał przez sen. Przyglądała mu się, zniżając lekko łeb w jego stronę. Pewnie pytanie to było bardzo często wygłaszane w momencie napotkania pisklaka na terenach wspólnych, ale może był w tym jakiś sens? W końcu Czarne Wzgórza zdecydowanie nie należały do bezpiecznych miejsc. A może był to tylko mit tego miejsca?

[Kathal]

Nikt nigdy nie może mi dać pospać... Chociaż czego mogłem się spodziewać kładąc się tak, że wszyscy mnie widzieli. Głos, który usłyszałem od razu wyrwał mnie ze snu. Gdy zobaczyłem to co wydało z siebie ten głos cofnąłem się w przerażeniu. Pierwszy raz widziałem smoka z piórami. ~ Czym jesteś?~ Spytałem przerażony, a serce łomotało mi jakby zaraz miało mi wyskoczyć przez nos i przebiec dookoła nas.

[Bezkresna Galaktyka]

Uniesiona łapa nie została nadal postawiona na ziemię. Smoczyca w tak nie do końca wygodnej pozycji stała i przez chwilę w osłupieniu przyglądała się pisklakowi. – Jak to czym? Smokiem. – Palnęła. Potem odchyliła łeb, przyglądając się sobie bardziej z boku, jak gdyby oceniając, co jest w niej takiego strasznego.
Nie mogąc jednak znaleźć powodu strachu Kathala, postawiła łapę i usiadła, opuszczając długi ogon na ziemię i przekręcając łeb na bok. – Ty serio tak? – Spytała, nie odrywając od niego wzroku. Przyglądała mu się teraz z miną, jaką widuje się podczas oglądania niezwykłych znalezisk.

[Dwuznaczna Aluzja]

Ciężkie było życie wojownika, który wszystko w stadzie robi sam. Patrole – Aluzja. Walki – Aluzja. Polowania – Aluzja. Oddychanie – Aluzja. I od czasu do czasu Kheldar, ale i on miał tendencje do niewyjaśnionego znikania.
Swe leniwie, powolne kroki skierowała ku Czarnym Wzgórzom, do Skały. Dawno nie widziała nikogo z Ognia, oprócz Ognistej adeptki, z która walczyła. Poza tym – cisza. Zupełnie jakby Ogień przygasał, iskierki wylatywały z ogniska pochłanianie przez wszechobecny mrok nocy.
Sześćdziesiąt księżyców to nie przelewki. Po kilku godzinach nieustannej tułaczki musiała odpocząć. Jednym, zgrabnym susem wskoczyła na szeroką skalną półkę, ze swobodnie zwisającym ogonem. Położyła łeb na łapach i pozwoliła sobie przymknąć ślepia. Nie spała, nie traciła czujność – zwykły odpoczynek.

[Trzy Odcienie]

A właśnie że nie, Ogień rósł w siłę, dalej palił swoją mocą ale... Fakt, ostatnio się nie wychylał. Smok który teraz leciał w powietrzu to młody, pełen sił Adept, Płowy. Teraz akurat jego myśli były spokojne. W powietrzu czuł się jak Bóg. Pan przestworzy, nikt go nie dogoni, zawsze wiedział że latanie to jego działka. Ostatnio jednak przechodził rozterkę; nie wiedział, nie był pewien czy chce być magiem na 100% Teraz i łowy go cieszyły. Czyli łowca, tak jak chciała jego Równinna matka. A on nie. Chciał być magiem aby uwolnić się od tego co było. A teraz magia wydawała mu się tylko pomocnym środkiem do walki czy pomagania w życiu. Nagle zauważył kogoś w dole a więc spłyną z nieba jak strzała i zatrzymał się przed smoczycą. Wylądował. Zauważył jej potężne mięśnie, wyćwiczone ciało, blizny. A więc Cienisty Wojownik. Przyjrzał się jeszcze raz i zapytał – Wyglądasz jakby całe stado się na ciebie zwaliło... Albo zmęczenie cię w końcu dopadło. Jestem Płowy Kolec– Skinął łbem i czekał. Ale on w sumie nie wiedział czego spodziewać się po dość nieprzewidywalnych cienistych.

[Dwuznaczna Aluzja]

Cień z kolei był na rozdrożu. Nigdy nie było średnio – albo był potężny, albo słaby. Teraz niestety było to drugie. Ostatnia ceremonia miała miejsce wiele księżyców temu, pisklęta umierają, nie awansują... A niedawno to Cień budził strach, był najsilniejszym, Wolnym Stadem.
Z rozmyślań ocknął ją czyiś głos, wyraźnie należący do samca. Uśmiechnęła się szyderczo, słysząc jakże trafne stwierdzenie. Wzięła oddech w płuca. Ognisty? Cudowny zbieg okoliczności, właśnie o tym stadzie teraz myślała. Niechętnie otworzyła oczy, ukazując złote tęczówki, przecięte czarną źrenicą.
– Starość nie radość, śmierć nie wesele. Dwuznaczna Aluzja – mruknęła niechętnie, mierząc adepta wzrokiem. Dorosły smok, ale wciąż adept. Ona też uzyskała rangę dość późno. Po raz drugi w życiu.
– Jesteś z Ognia, czy mój nos też idzie na emerturę? – zapytała aksamitnym głosem, uderzając ogonem o skalną półkę.

[Trzy Odcienie]

Słysząc jakże dobrze znany mu ton, słowa i ten sposób bycia, spojrzał w bok i się uśmiechnął. Potem popatrzył na Aluzję – Myślę że póki co, twoje zmysły działają dobrze i jeszcze wiele zdziałasz, Aluzjo. Jesteś wojowniczką?– Capnął zadem na ziemię, ciągle analizując wygląd Dwuznacznej Aluzji. Nie spotkał dotąd tak wyglądającego smoka, niemniej, wyróżniała sie jak dla niego. Przechylił łeb lekko na prawo.

[Dwuznaczna Aluzja]

Ognisty adept wyglądał raczej niegroźnie. Nie uważała go za zagrożenie, poza tym chyba nie był tak głupi, by atakować kogoś takiego jak ona,
– Tak, jestem. Nie słyszałeś o mnie, skoro o to pytasz? – zapytała, a raczej stwierdziła, bo to było raczej logiczne. Gdy usiadł, na chwilę spojrzała w stronę horyzontu. Uniosła głowę znad łap i uderzyła ogonem o kraniec skały. Znowu przeniosła wzrok na Płowego.
– Na kogo się szkolisz? – zapytała nagle, przekrzywiając nieznacznie głowę. Nie była w bojowym nastroju, dało się z nią w miarę znośnie rozmawiać, a to była rzadkość. Ognisty mógł się cieszyć, że jeszcze oddycha... Chociaż w sumie Dwuznaczna i tak nie atakowała Ognia, którzy wydawali jej się w miarę normalni.

[Trzy Odcienie]

Smok zwrócił się przodem do Aluzji i wyszczerzył zęby, ni to w uśmiechu, ni to podstępnie, tak o jakby chciał pokazać jakie ma piękne ząbki. Potem, zastanowił się, czy powiedzieć Aluzji co ostatnio myślał. Wzruszył barkami i bez emocji powiedział – Z początku zafascynowała mnie magia, to co mogę za jej pomocą stworzyć. Czyli magiem. Ale potem powróciły chyba geny i zacząłem myśleć nad zostaniem łowcą, uwielbiam łapać ofiary za gardło i rwać mięso na kawałki i słodki odgłos złamanej kości. I mówię to, co naprawdę o tym myślę a nie tak o...– Taak.. Chyba jednak pójdzie do Runy Ognia i powie że zostanie jednak łowcą – Czy coś się dzieje w twoim stadzie??

[Dwuznaczna Aluzja]

Tak, Płowy niewątpliwie dbał o uzębienie, czego nie można o niektórych smokach powiedzieć. Na Ankai co prawda nie robiło to zbytniego wrażenia, ale pomińmy ten nieistotny temat należytym milczeniem. Oblizała fioletowy pysk rozwidlonym, złotym jęzorem, niczym wąż patrzący na ofiarę.
– Lepiej się szybko zdecyduj. Większość smoków w Twoim wieku ma dorosłe rangi. Ja od zawsze wiedziałam, kim chce być. Nawet gdy straciła rangę, wciąż uznawałam się za wojownika. Niedługo po przybyciu do Stad odzyskałam pozycję w hierarchii – sama nie lubiła mówić zbyt dużo, ale każdy miał czasem okres, że mówił jak najęty... Oj tak, były takie rozgadane osobistości, i to na każdym możliwym kroku.
– To co jest w Cieniu, w Cieniu zostaje – odpowiedziała mu z drapieżnym, złowrogim uśmiechem.
– Ale chyba nikt mnie nie zabije jeśli powiem, że nic specjalnego się u nas nie dzieje. Jestem po prostu zmęczona, bo ostatnio wszystko muszę robić sama – odpowiedziała adeptowi bez większych emocji.
– A co, macie jakieś plany w Ogniu? – tutaj wytężyła słuch. Może adept nie pójdzie w jej ślady i uchyli rąbka tajemnicy?...

[Trzy Odcienie]

"Eh,wszystko się pozmieniało" pomyślał Płowy i w sumie nie liczył na jakieś ujawnienie wielkich sekretów, tylko ogólna sytuacja. Po wysłuchaniu jej, chwilę się zastanowił. Spojrzał w górę na niebo, potem na horyzont aż wreszcie coś tam sapnął – Zdaje mi się, że wszystko stoi. Smoki chyba z nudy toczą walki, trenują. W Ogniu jest parę piskląt, ze dwa- trzy będą miały ceremonię i tak naprawdętto tyle..– przerwał na chwilę a zaraz potem zapytał niespodziewanie – Brałaś udział w jakiejś wojnie?

[Dwuznaczna Aluzja]

No proszę, a więc jednak czegoś się dowiedziała. Nie były to może mega istotne informacje, ale nie mogła narzekać. Sama przecież nie powiedziała niczego istotnego – a to, że Ogień jako tako się rozwija to dość kluczowa sprawa. Nie skomentowała tego jednak w żaden sposób.
– Na tych ziemiach? W jednej, przeciwko Życiu. Zakończyło się remisem, dwie młode smoczyce toczyły potwornie długą walkę. Obawiano się, że w końcu jakaś padnie, więc przerwano ich walkę i granice nie uległy zmianie – odpowiedziała mu jedynie. Zaskrobała złotymi pazurami zwisających swobodnie ze skały łap o twardy kamień, co wiązało się z niezbyt przyjemnym odgłosem.
– A Ty? Walczyłeś już na arenie, albo polowałeś? Postąpiłeś już jakieś kroki ku dorosłej randze? – zapytała. Samiec był niezdecydowany co do przyszłości, więc pytała o jedno i drugie. W końcu nie wiedziała, czy zostanie magiem, czy jednak łowcą.

[Trzy Odcienie]

Życie. Uważał że pisklaki z Życia są z zachowania podobne do Ognistych. Ale dorosłe smoki są... Dziwne? Trochę też za spokojne. W sumie nie zdziwił się, jak samica powiedziała że to z
Życiem walczyła. Z jego gardła wydostał się jakby krótki, zduszony śmiech – Oczywiście że tak! Nie siedzę dziewięć księżycy miejscu. Nauczyłem się dość dobrze władać magią obrony i ataku, trochę precyzyjną. Coraz lepiej idą mi polowania, których już trochę było. Dwa razy walczyłem z goblinami a na walkę z innymi smokami jakoś nie znalazłem "kandydata'' chociaż pewnie niedługo to nastąpi. Aby mieć dorosłą rangę brakuje mi jeszcze ćwiczenia z precyzyjnej lub ze skradania i kamuflażu. Byłem pewny że chcę być magiem, jednak... Trochę się pomieszało i tyle– wzruszył barkami jakby był obojętny na całą tą sytuację.

[Dwuznaczna Aluzja]

Z jej gardła wydobył się nieprzyjemny, gardłowy chichot. Rozchyliła nieznacznie paszczę, ukazując niewielką część czerwonej paszczy, prezentując białe kły które niczym lustro odbijały promienie zachodzącego powoli słońca.
– Jak będziesz szukać kandydata, to jestem chętna o każdej porze dnia i nocy. Dla mnie to jedyny sposób na rozerwanie się i zapomnienie o codzienności – rzekła, prostując szyję i patrząc w niebo. Przez dłuższą chwilę nie obdarzyła Płowego kontaktem wzrokowym, ale wkrótce znów wwiercała się w niego złotymi ślepiami, jak miliardem rozżarzonych igieł.
– Nigdy nie chciałam zostać tkaczem maddary. Dla mnie to tragedia, zawód dla leniwych. Magią zrobisz wszystko, łącznie z załatwianiem się. Ale jak ktoś lubi siedzieć na zadzie i robić wszystko z miejsca, to jego sprawa, ja się wcale nie czepiam – odpowiedział ognistemu, posyłając mu drapieżnie spojrzenie.

[Trzy Odcienie]

O tak, kiedyś skorzysta. Kiedyś. Jak będzie miał szanse bo on na razie tak walczy choby w cale. Wyszczerzył kły, no i rozłożył trochę skrzydła, pokazując czerwoną błonę. Podniósł łuk brwiowy (bo smoki jako tako brwi nie mają) i powiedział – Z chęcią skorzystam ale to w przyszłości. Co do maddary, ona pomaga mi głównie w polowaniu, na razie. A próbowałaś kiedyś robić coś z maddarą?

[Dwuznaczna Aluzja]

Bez wątpienia smok z brwiami wyglądałby komicznie... Może nie komicznie, ale na pewno dziwnie i nieciekawie. Ogólnie, każdy gad z brwiami wygląda potwornie, dobrze, że takie nie istnieją...
– Nie używam maddary. Jedynie gdy kogoś uczę, albo odsyłam zdobyte na polowaniu mięso i kamienie do groty. Gdybym tego nie robiła, chodziłabym obładowana tym wszystkim. Chyba każdy to robi – odparła, uśmiechając się kpiąco lewym kącikiem pyska.
– Przywódcą Ognia wciąż jest Runa, prawda? – zapytała głębokim głosem. Lepiej się upewnić, w Życiu nastąpiły radykalne zmiany – powstała nawet Woda. Duże zmiany...

[Trzy Odcienie]

Adept wzruszył barkami i powiedział – No ja tam na razie na polowaniu to zjadam na miejscu a co. Tak, Runa Ognia nadal jest przywódczynią. Aluzjo, masz..– tu na chwilę przerwał. Jak się na to mówiło? A tak – Masz kompana?

[Dwuznaczna Aluzja]

Rozmowa Ognistym adeptem nie kleiła się specjalnie... Ale to pewnie dlatego, że Aluzja nie lubiła rozmawiać. Wolała działać, a w jej wypadku było to rozszarpywanie gardeł smokom Życia. I Wody, o czym jeszcze nie wiedziała, ale wkrótce się dowie...
– Mam kompana. Samica orła przedniego – rzekła. Swoją drogą ciekawe, gdzie teraz pojawiał się owy ptak. Na pewno nie w grocie smoczycy, tam nie miał żadnych ciekawych zajęć. Pewnie śledzi jakieś pisklaki, dawno niczego nie jadła.
– Powiedz mi, Płowy Kolcu... Co robisz w wolnym czasie? – zapytała, zmieniając nagle temat rozmowy. Zeskoczyła ze skalnej półki, z niebezpiecznym, nic dobrego nie wróżącym błyskiem w oku podchodząc do Adepta na bardzo bliską odległość. Mógł czuć jej gorący oddech na swoim pysku.

[Trzy Odcienie]

Płowy od pewnego momentu stał i gryzł się po nasadzie skrzydła, bo normalnie coś go tam swędziało. Chyba jakiś robal. Kiedy znowu odwrócił łeb, Aluzja przeteleportowała się bliżej niego. Spojrzał jej prosto w oczy, cyjan spotkał się z istnym szaleństwem żółci i czerwieni. Smok nie cofnął się o krok, nie bał się i tyle. Wyszczerzył kły i powiedział z żarte – Podrywam samice- mrugnął do niej, pewien słów i swojej postawy.

[Dwuznaczna Aluzja]

Stała z nim, oko w oko. Byli mniej więcej tego samego wzrostu, mimo różnicy wieku. Ale przecież Płowy był już w pełni dorosłym smokiem. Nie będzie dalej rósł. Wwiercała się w niego złowrogimi, złotymi ślepiami, smagając rozwidlonym jęzorem swój pysk.
– I jak Ci wychodzi?... – zapytała z mrocznym rozbawieniem, uśmiechając się kpiąco półgębkiem.
– Ciekawe, czy zaliczyłeś ich więcej od Antrasmera – stwierdziła raczej do samej siebie. Ognisty bowiem nie wiedział raczej, o kim mówi Dwuznaczna. Spotkał kiedyś Spojrzenie? Tak czy siak jego prawdziwego imienia raczej nikt poza Cieniem nie znał, chyba że ona o czymś nie wiedziała. Cienista zaś stopniowo napierała klatką piersiową na odpowiednik Płowego, lekko popychając go do tyłu.