Smoki Wolnych Stad

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Ech, co za... pisklak. Jad westchnął ciężko, jakby powoli tracił cierpliwość, ale prawdopodobnie było to jedynie na pokaz, gdyż sam "gest" wyszedł niezwykle teatralnie. był to zamierzony efekt, gdyby Wojownik chciał, Równinny nie odgadłby, że Jad jedynie udawał. Ale żeby był miły? Serio? Adept nie spotkał chyba zbyt wielu miłych smoków w swoim życiu, skoro odniósł takie wrażenie w stosunku do czerwonego samca.
– Kiedy sugerowałem, że tego nie wiesz? Wymieniłem jej tytuł w stosunku do Stada, tu mamy trzy, więc warto, abyś wiedział, do jakiego stada masz szanse dołączyć – wyjaśnił ze znużeniem w głosie. Ach ta młodzież – nie żeby sam czuł się staro, ale jeśli chodzi o panowanie nad swoimi reakcjami w porównaniu do tych, którzy jak Równinni pokazują wszystkie emocje, on bywał zmęczony. Z drugiej jednak strony to czyniło ich takimi interesującymi.
– Posłałem po nią, zobaczymy, czy odpowie – oznajmił po chwili Równinnemu. oczywiście nie wysyłał telepatycznych wiadomości, po prostu wysłał Antaresa. Ciekawe, czy Runa zrozumie, o co chodzi kraczącemu krukowi, latającemu dookoła jej głowy i czy podąży za nim? Zobaczymy.

Tak, Antares potrafił być niezwykle... Przekonujący w tej swojej uporczywości. Jad przywitał Runę skinięciem głowy, a słysząc jej pytanie wskazał łbem na nowego "znajomego".
– Nasz gość nie ma gdzie się podziać i nie wygląda na chętnego do powrotu do domu – powiedział z rozbawieniem. Cóż, wiele można się było domyślać z jego słów, ale było tak w większości przypadków, gdy otwierał pysk.
– Może były z niego pożytek w ogniu, ale o tym, ty decydujesz – tymi dwoma krótkimi zdaniami wyjaśnił całą sytuację. Decyzja należała jednak do tej dwójki, on już swoje załatwił. teraz przysiadł z boku, obserwując tą dwójkę, a biały kruk zadowolony przysiadł na jednym z rogów wyrastających z jego głowy.

Równinny obserwował zachowanie kruka z przymrużonymi oczyma. To ten sam który wcześniej go obudził! Czyżby ta dwójka współpracowała w jakiś sposób, skoro Jad pozwalał mu na sobie siadać? Dziwne że nie obawiał się że dziwne ptaszysko na niego nie narobi. Jednak jeszcze dziwniejsze było to że po słowach Jadu, kruk sprowadził tu rzeczoną wcześniej Runę. Jakim sposobem? Nawet się nie odezwał! A nawet gdyby: jak smok może rozkazywać jakiemuś zwierzęciu? No i po co to robić skoro o wiele lepiej je zjeść? To miejsce było jakieś... magiczne. Młody smok słyszał coś wcześniej o magii, jednak nie było to nic dobrego. A sama Runa... Nie wyglądała tak groźnie jak samiec z Ognia. W dodatku jej kolory aż raziły go w oczy. Jak mogła utrzymać się u władzy, skoro w jej stadzie były osobniki silniejsze od niej? Zapewne jeszcze się dowie. O ile załapie się do stada.
-Jestem Herezja! -rzekł w końcu, gdy sprawa została już przedstawiona. Młodzik dumnie wypiął pierś co wyglądało raczej żałośnie przy jego wychudzonej posturze. Dalej stał w sporym oddaleniu od pary ognistych. Nie zamierzał się do nich zbliżać, skoro nie jest w stanie salwować się ucieczką w locie. Zresztą, nie umiał latać. Na równinach nikt nie miał skrzydeł. Nie miał go kto nauczyć. zresztą: nikt nigdy nie chciał go niczego uczyć- Przybyłem tu z równin by znaleźć nowy dom!

Wysłuchał słów Runy. Nie wyglądała na wrogo nastawioną i zdawała się mówić. Prawdę. Ale żeby przyjąć tak z miejsca kogoś przyjąć do stada? To nie może być prawda... Czy oni czasem go nie podpuszczają? Gdyby mogli już dawno by go przecież zabili. Może chcą z niego wyciągnąć informację o jego poprzednim stadzie? Nie miał w sumie nic przeciwko temu, jeśli tylko on sam na tym zyska. Nie czuł się w żaden sposób lojalny wobec stada równin. Torturowali go przez ostatnie dziesięć księżycy. Czemu miałby być im wierny?
– Mogę się na to zgodzić -odparł po krótkim rozmyślaniu. Nie uśmiechało mu się nikomu pomagać. Sam chciał być najsilniejszy i móc robić wszystko! Zupełnie jak przywódca równin!– Tylko po co mi nowe imię? Czemu nie mogę nazywać się Herezja?

Jad rzucił spojrzenie na Herezję.
– Jeśli coś tu jest, chyba nie byłoby dobrze zostawiać go tu samemu – stwierdził do Runy. lepiej byłoby, aby nie spuszczali nowego z oczu – zarówno w przypadku, jakby to on coś tu przyprowadził, jak i w przeciwnym. Zagrożony byłby wtedy ewentualny nowy członek ognia, prawda? A w uznaniu Jadu Herezja nie wyglądał na zbyt silnego czy takiego, który sam potrafiłby się obronić. Ruszył za Runą, jednak mając na uwadze również Równinnego, na wypadek, gdyby został zaatakowany. uważnie obejrzał znalezione przez smoczyce ślady, porównując je do tych, które należały do sprawców zniszczenia Kurhanu ognia. i o dziwo były bardzo podobne.
– Wyglądają podobnie do tych, które Echo znalazła przy Kurhanie Ognia – zauważył, wskazując pazurem na odciski. Przyjął odpowiednią pozycje, pilnując pleców Czarodziejki. nasłuchiwał, węszył i rozglądał się uważnie, aby niczego nie przegapić. Wyostrzył zmysły, będąc gotowym do natychmiastowej reakcji na ewentualny atak... Lub aby nie wpaść w pułapkę.

Herezja nie był żadnym kolcem. Herezja był i jest Herezją. ale jak widać, nie miał zbytnio wyboru. Runa miała rację a propos nowego startu ale mały samiec nie miał najmniejszego zamiaru zmieniać się ani odrobinę. Był równinnym i chociaż nienawidził swojej rodziny, to nie miał zamiaru wykrzyknąć się swoich korzeni. Jednak to co stało się potem ani trochę mu się nie spodobało. Nagle dwójka Ognistych zaczęła być bardzo czymś zaniepokojona. Został poproszony o zostanie tutaj na miejscu, lecz Jad kazał mu z nim iść. co prawda nie podobało mu się ruszanie w stronę niebezpieczeństwa ale jeszcze mniej uśmiechało mu się zostanie na obcym terytorium, w środku puszczy, gdzie najwidoczniej panuje jakieś zagrożenie.
-Idę z wami -rzekł dość, a nawet bardzo niedyskretnie i ruszył za Jadem, trzymając się bardzo blisko ogona wielkiego samca. Cały czas oglądał się za siebie i na boki, by nie zostać przez nic zaskoczony.

Zmrużył lekko oczy i zmarszczył nos, czując smród gnijącego mięsa, za którym jakoś nigdy nie przepadał – nie był w końcu zbyt apetyczny. Jad podszedł nieco bliżej dołu, uważając przy tym, aby nie wpaść w inną pułapkę, gdyby taka była. Ostrożnie stawiał łapy, zachowując zdwojona czujność. Stanął w takiej odległości od dołu, aby nie istniała żadna szansa, by sam w nim wylądował. Przyglądał się nabitej piersi czegoś, co mogło być kiedyś elfem – przynajmniej tylko z tym kojarzyła mu się owa budowa ciała.
– No, No... – Wymruczał cicho. Jedyne, co dało się wyczytać z jego pyska czy głosu to zainteresowanie pomieszane z rozbawieniem. tak, to było interesujące znalezisko. Spojrzał na Runę, ciekawy tego, co zrobi przywódczyni – on jednak nie miał zamiaru brudzić sobie łap, aby ściągnąć stamtąd truchło, czy raczej jego fragment.

Za to Równinny miał zupełnie inna opinią na temat tego co znajdowało się w dole. Czując smakowity zapach podszedł na sam skraj wilczego dołu i wyciągnął łeb by z bliska powąchać gnijące zwłoki. Nie wydawało mu się żeby mięso było zbyt zgniłe. Rozkład dopiero się zaczął. No trudno, nie można mieć wszystkiego. Najmłodszy smok spojrzał się na dno dołu kombinując jak mógłby się dostać do mięsa. W efekcie mało się nie zrypał na dół nabijając się na pale. Świeżo przyjęty Ognisty cofnął się prędko o dwa kroki wstecz, lecz sekundę potem znów znalazł się na krawędzi wbijając głodne ślepia w korpus jakiegoś humanoida.
-Wyciągniecie to? -zapytał, nie odrywając wzroku od znaleziska.

Jad obejrzał dokładniej tors elfa, bo akurat co do tego, do kogo należała ta część ciała nie miał żadnych wątpliwości. Zachowanie Równinnego pominął milczeniem, chociaż sam osobiście nie rozumiał, dlaczego padlina budziła w tym młodym samcu taki entuzjazm. Sam smród sprawiał, że Jad nie chciał mieć bliższej styczności z ciałem, czy raczej jego resztkami.
– Nie poznaje zapachu, jednak przypomina elfy zamieszkujące naszą puszcze – odpowiedział Runie, marszcząc lekko nos. Zapach tych elfów akurat znał, ta druga woń... Cóż, czy nie była podobna do zapachu stworzeń, które zniszczyły Kurhan Ognia? Usiłował sobie przypomnieć, ale przy zapachu zgnilizny ciężko było skupić się na wyłowieniu dodatkowych wskazówek – mimo tego próbował. – Nie jest to Ireth ani Amalie, one maja bardziej otłuszczone klatki piersiowe – stwierdził, przyglądając się uważniej torsowi. o ile zdążył zauważyć samice dwunogów miały okrąglejsze, jakby pełniejsze kształty (skąd miał wiedzieć, jak określić kobiece piersi?).
– Może któryś ze Strażników? Lub innych elfich samców? – mruknął, chociaż zbyt wiele to chyba nie pomogło.

Ulotne Wspomnienie wiedziała, że znowu zwlekała ze spotkaniem rodzeństwa, ale długo szukała idealnego miejsca, które mogłoby się im spodobać, a jednocześnie byłoby niesamowite i dobre do zabawy. Może była Czarodziejką, ale przede wszystkim nadal była młodym smokiem.
Wędrując Dziką Puszczą zauważyła pewną prawidłowość. Zawsze uciekała własnie w te strony, to tutaj czuła się najlepiej, najbezpieczniej. I na pewno nie pomagała w tym świadomośc, że tam dalej znajduje się obóz obcych istot, uzbrojonych, mieszkających na ich ziemiach, jakby były ich. Czy miała do nich o to pretensje? Nie, przecież sami ich tutaj sprowadzili, pragnąc, aby wieczna zmarzlina i mrok odeszły w niepamięć.
W końcu znalazła się na urolkiwej polance, otoczonej wiekowymi drzewami, pozbawionymi listowia, ale czuła, że porą pierwszych kwiatów będzie tu cudownie, jak wszędzie, gdzie biel ustąpi zieleni, czerwieni i pomarańczy.
Westchnęła z zadowoleniem, a następnie sporzała w nieba. Złociste Oko właśnie chyliło się ku zachodowi. Czy to nie dziwne, że zawsze zmierzchem w jej życiu miały najważniejsze wydarzeniach?
Zasmiała się pod nosem, a nastepnie wyrzuciła z umysłu dwie wstęgi energii, chcąc sięgnąć umysłu brata i siostry, którzy byli chętni na spotkanie, miała tylko nadzieję, że jej zwłoka nie zmieniła tego.
Velum już wcześniej dała jej znać, że nie da rady, miała zbyt wiele szkolenia związanego ze sztuką tajemną uzdrawiania. Ulotna mogła jej to wybaczyć, liczyła tylko na to, że Milczący i Lwiątko przybędą.

Leciała właśnie w pobliżu, gdzieś nad Dziką Puszczą, po udanym treningu, kiedy nagle poczuła czyjąś obecność w myślach. Jakkolwiekby to nie brzmiało. Jednocześnie przed oczami na chwilę mignęło jej oblicze Ulotnego Wspomnienia, a potem miejsce, gdzieś w Puszczy. Ech, ta magia.
Lwia zawróciła zręcznie w powietrzu, na powrót kierując się w głąb lasu. Po jakimś czasie dostrzegła niewielką równinę, a na niej sylwetkę – z tego co przedstawiła jej wizja – siostry. Młoda smoczyca zapikowała, mknąc ziemi na spotkanie. Wylądowała lekko, delikatnie niczym piórko, choć dawno już ważyła więcej niż przeciętny ptak. Zatrzymała się niedaleko Wspomnienia i uśmiechnęła się na powitanie. Przybyła jako pierwsza, pewnie dlatego, że była akurat w pobliżu. Podeszła do Ulotnej, ocierając się lekko policzkiem o policzek siostry. Była niewiele wyższa od niej, zaledwie kilkanaście łusek, więc Lwia nie musiała stawać na palcach.
– Czy Seraficzna także przybędzie? – spytała.
Dawno już nie widziała najstarszej z rodzeństwa. Z pewnością była bardzo zajęta szkoleniem, ale młodej było trochę przykro, że nie dawała rady porozmawiać z nimi choć przez chwilę.

Cichemu zajęło przybycie nieco dłużej. Mimo wszystko nie kazał na siebie długo czekać. Niedługo po przybyciu Lwiej, pojawił się o on. Na nieboskłonie miedziana sylwetka samca była aż nazbyt wyróżniająca się. Adept zniżył lot i wylądował na miękkim śniegu opodal, by nikogo tym śniegiem nie obsypać. Po złożeniu skrzydeł podszedł do sióstr i posłał im delikatny uśmiech w geście przywitania, a w jego błękitnych ślepiach kryła się tylko i wyłącznie radość. Ostatnio miał sporo na głowie i wciąż czekał na swoją ceremonię, którą zamierzał dzielić z Pierzastą, ale nim to się stanie z chęcią pogada o wszystkim i o niczym z Ulotną i Lwią. A czy Velum przybędzie? Nie wiedział, ale młodsza siostra zadała już to pytanie, więc przysiadł obok i patrzył z zaciekawieniem na Ulotną, ciekaw odpowiedzi.

Ulotna dostrzegła dwie smugi na niebie, białą niczym płatki śniegu, albo opadająca kometa i drugą rdzawą w znacznej odległości od białej. Uśmiechnęła się radośnie wiedząc, że to rodzeństwo. Wstała z zadnich łapek, otrząsając się z osiadłego na niej puchu. Widziała, jak Lwiątko ląduje mięciutko pośród śniegu, była pełna gracji, tak jak Velum. Kiedyś odczuwała smutek z powodu tego, że ona jest niezdarna, że przejście kilka kroków bez potknięcia graniczy z cudem. Nawet latając nie potrafiła zapanować nad swym ciałem w dostatecznym stopniu, aby można było określić ją mianem gracji. Miała zbyt zbite mięśnie, aby sunąć jak jej siostry.
Poczuła ciepło na sercu, kiedy Lwiątko tak ufnie zbliżyła się do niej. Odpowiedziała na pieszczotę, dodatkowo zielonkawym jęzorkiem przesuwając po jej nosie.
– Witaj, kochanie – szepnęła miękkim głosem.
A zaraz potem wylądował Milczący, chociaż on jeden nie sprawiał, że czuła się niezgrabna, może tacy Czarodzieje już byli?
Przymrużyła powieki widząc, że brat siada na uboczu. O nie! Dzisiaj nie czas na separację! Dzisiaj czas przytulania, całusów i harców!
Skoczyła zatem na brata z radosnym piskiem i przewróciła go na bok, liżąc wesoło po pysku, aż zapamięta, że nie warto przed nią uciekać.
– Ja ci dam, nieśmiałość zostaw na później! – wymruczała, odsuwając się, aby futrzastą kitą ogona przesunąć po jego szyi.
Westchnęła i spojrzała na nich, a w jej morskich ślepkach na chwilę zamigotał smutek. Ale tylko na chwilkę.
– Velum nie ma czasu, niestety, ale obiecała, że jeszcze to nadrobi – uśmiechnęła się ciepło, mówiąc to.