Pąk Róży

[Pąk Róży]

Podszedł niepewnie do figurki i miski. Uh, nie miał pojęcia jak się za to zabrać i co chciałby tym osiągnąć. Po prostu pomyślał, że rozmowa z Bogiem Śmierci po ostatnich odkryciach będzie na miejscu… Chyba. Tylko, uh, jak się modlić do takiego Boga?
– Y, słyszałem o Tobie od mojego Mistrza, Keniego, y, Czeredy Czerwi – w sumie, wspomnienie o nim przywołało na jego pysk drobny cień uśmiechu. Spuścił łeb na miskę. – Myślałem kilka razy, żeby przyjść i samemu się do Ciebie pomodlić, tylko... Chyba nie widziałem w tym celu, nie miałem pomysłu co mógłbym Ci mówić. – Teraz skierował swe spojrzenie na figurkę. – Ale teraz mam powód i wiem, co chcę zrobić. Niedawno dowiedziałem się, że... Yh, utopiłem się i, nie wiem, tak mi się wydaje, że mogłeś mi pomóc wrócić, jakby... Dałeś mi drugą szansę. I za to chciałbym Ci teraz podziękować. Dziękuję, że mnie wtedy, dawno temu uratowałeś, że dzięki Tobie mogę dalej... W ogóle żyć i doświadczać nowych rzeczy. – Uh, zarówno tamto wspomnienie o utopieniu, jak i teraz to o życiu sprawiały samcowi ból i stanowił niemały trud do powiedzenia. – Dziękuję Ci za to, nawet jeśli przez to, przez całą resztę życia byłem słaby, nawet jeśli przez to – Kokoro mnie znienawidziła, przegrywałem walki, byłem do niczego. Uh, ugryzł się w język, na szczęście. Ma nadzieję, że Bogowie nie czytają w myślach... Uh, już prawie głos mu się załamał. Zamilkł na dłuższą chwilę. – Uhm, miałbym też do Ciebie prośbę... Prosiłbym, żebyś zaopiekował się moim Mistrzem oraz moją siostrą, kiedy oboje cały czas teraz śpią... Chciałbym, żeby mogli się kiedyś obudzić na dłużej... – Uh, no i chwilę jeszcze tak postał przy tej misce. Nie zamierzał spędzać tu zbyt wiele czasu, w końcu nie był sam w Świątyni. Po jakimś czasie po prostu opuściłby to miejsce, gdyby nic się nie zadziało. Jeśli coś by się stało, to... Pewnie poszedłby sobie szybciej.

Myślał, że ta modlitwa mu pomoże, ale ostatecznie... Sam już nie wiedział jak się czuć...

Ateral

[Ateral]

  – Dlaczego jeszcze nie uleczyłeś swego piętna? – lodowaty szept przeszył lewe ucho Kairakiego. Srebrzysty szron pokrył futro na policzku smoka.
Ateral nachylał się nad Pąkiem Róży. Młody wojownik nie miał pojęcia kiedy Śmierć pojawiła się tuż obok niego. Wychudzona sylwetka Boga odbiła się w gwieździstym jeziorku. Szyje miał wyciągniętą, łapy delikatnie ugięte jakby się skradał, cienki ogon, sztywno leżał na zimie. Ateral stał nieruchomo, pozbawiony nawet oddechu. Jego czarne półprzymknięte oczy lśniły tysiącami gwiazd.


Pąk Róży

[Pąk Róży]

Wzdrygnął się i zamarł w miejscu, czując chłód na policzku i słysząc głos Aterala. Nie spodziewał się, że Bóg zechce mu jakkolwiek odpowiedzieć, a tym bardziej, że się pojawi i… Będzie czekał na odpowiedź. Chyba. To znaczy, tak Kairaki to interpretował, że to pytanie nie jest wcale retoryczne… No bo z jakiego innego powodu dalej by tutaj był? Szkoda tylko, że poruszył akurat ten temat, a nie Czeredy, uh…
– Y, bo, długo o nim nie wiedziałem, a potem, kiedy siostra powiedziała mi, że, uhm – zawahał się – umarłem – skrzywił się – to y... Potrzebowałem czasu, żeby się z tym jakoś oswoić… Bałem się wizyty w Ołtarzu, tego ostatecznego potwierdzenia, że to wszystko się wydarzyło, że, yh, umarłem, że moje problemy spowodowane są tym wypadkiem, a nie tym, że się taki wyklułem... – Mówił cicho i niepewnie, bardzo go obecność Aterala stresowała. Nie do końca wiedział, co o nim uważać, jak go postrzegać. Z jednej strony, ten Bóg go przecież uratował, dał mu nowe życie, dzięki któremu doświadczył mnóstwa nowych, zarówno tych złych, jak i dobrych... Na szczęście dobrych przybywa mu zdecydowanie więcej. Poznanie z Yamim, z Czeredą, podróże za barierę, możliwość rzeźbienia. Z drugiej strony… Czy może mu je również równie łatwo odebrać? Uh, nie, czemu by miał, czemu o tym pomyślałeś... – Y, dlaczego mi je zostawiłeś? To piętno... – Postanowił zaryzykować i samemu zadać pytanie. Kusiło go jeszcze dopytać, dlaczego akurat on, a nie ktokolwiek inny… Może jeśli rozmowa nie skończy się zbyt szybko, będzie jeszcze miał okazję o to dopytać?

Ateral

[Ateral]

  Pąk Róży stresował się spotkaniem z Bogiem Śmierci, tak jakby nie zdawał sobie sprawy iż każdy z nadprzyrodzonych bytów mógłby rozgnieść go jednym szponem. Czy jednak Śmierć miała po co się spieszyć, skoro i tak kiedyś trafi w jej objęcia?
Ateral odwrócił pysk tak by spojrzeć wojownikowi prosto w oczy. Srebrzyste gwiazdy migotały w oczach Pana Śmierci.
  – Czy pragniesz ujrzeć tą chwile? – wyszeptał spokojnym głosem. Temperatura powietrza spadła o kilka stopni. Nie na tyle zimno by marznąć, lecz zrobiło się chłodno.
Następnie wojownik Ziemi, zadał swoje własne pytanie.
  – Śmierć zawsze pozostawia po sobie piętno... – odparł bóg.


Pąk Róży