Las przy Skałach

[Alternatywna Łuska]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Przynajmniej niezrozumiały dla niej jeszcze temat został zostawiony w spokoju! Mak nie skomentowała jej drugiej osobowości, lecz przeszła od razu do rzeczy. To Daenjər się podobało. Wysłuchała uwag smoczycy, notując je wszystkie w głowie i powtarzając, by lepiej zapamiętać. Na kolejny komentarz natomiast przekrzywiła z lekkim zdziwieniem głowę. Nie czuła na tyle przywiązania do swojego Stada, by zacząć jakoś je bronić przed opinią Mglistej, drgnęła więc tylko uchem i wzruszyła ramionami. Słysząc natomiast, że czarnołuska jest gotowa ją nauczyć, wyprostowała się odruchowo, gotowa do pochłaniania wiedzy. Od razu dostała zadanie, więc kiwnęła głową i zaczęła rozglądać się dookoła. Skupiła się najpierw na wietrze – uniosła czujnie nos, próbując określić kierunek. Trochę pomogły jej znienawidzone wąsy, kołyszące się nieznacznie od lekkich leśnych podmuchów. Faktycznie wiatr wiał z kierunku, z którego przybyła – północnego zachodu – więc zapewne z łatwością niósł ze sobą jej zapach. Rozejrzała się ponownie, wypatrując miejsc, gdzie zarośla były mniej gęste i sztywne, aż po paru dłuższych chwilach chodzenia dookoła wyłapała mniej-więcej optymalną ścieżkę, która zbytnio by jej nie ujawniała, ale też nie miała aż tyle przeszkód na swojej drodze. Mogłaby się zawsze skryć po drodze za grubymi pniami drzew, ale gdyby trzymała się nisko, to miałaby szansę skryć się też w krzakach i trawie. Z zadowoleniem wróciła więc na swoje poprzednie miejsce, rzucając nieufne spojrzenia harpiom.
– Dobra, no to faktycznie schrzaniłam. Mogłabym obejść cię z drugiej strony, tak poruszałabym się pod wiatr. No i mogłabym trzymać się mniej wyschniętych zarośli, o tam – wskazała łapą na gęstsze krzaki, które nie rosły aż tak blisko siebie. – Za nimi byłoby lepiej przejść, bo tam nie ma aż tylu sztywnych gałęzi i suchych liści, którymi mogłabym narobić hałasu. – przedstawiła swój plan, jednocześnie zastanawiając się, czemu od razu tak nie postąpiła. Może jednak była zbyt pewna swojej skrytości..?

Biały Mak

[Gwiezdna Egzekucja]

Ostre, nagie gałęzie powoli zaczęły odzyskiwać swój przyjazny wygląd, gdy zaczął się wysyp malutkich, świeżych listeczków. Nadal było bardzo chłodno, ale komu jak komu, futrzastej samicy nawet to odpowiadało.
Siedząc pod jednym z drzew z drewnianą figurką w łapie, skierowała swój pysk w stronę słońca. Jego promienie były dość śmiałe w tą południową godzinę, ale trudno było ocenić jak długo utrzyma się ten stan rzeczy. Przymknęła oczy, na moment oddalając sztylet od figurki.
Znowu przedstawiała konika.
Po tylu księżycach prób, stał się znacznie bardziej zgrabny. Nie przypominał już grubiutkiego, kanciastego kucyka. Figurka przedstawiała dumnego rumaka, gotowego do walki. Jego prawe przednie kopyto było uniesione jak na pozie godnej pomnika. Jego grzbiet zdobił ogólny zarys siodła i długa grzywa też potrzebowała jeszcze dopracowania, ale naprawdę nie było na co narzekać, gdy cała reszta była już gładko wykończona. Najtrudniejszy był pysk. Ofelia nie chciała go za bardzo uprościć, więc bardzo ciężko pracowała przy detalu, który wydawał się zbyt mały na jej wielkie łapy. Sztylet z nią dla skali wyglądał przecież jak nożyk do owoców, a jednak wyczucie związane ze sztuką kaligrafii i duża cierpliwość pozwalały na skuteczne wykonanie zadania.

Westchnęła, pozwalając na to by jej barki opadły. Skrzydła też rozluźniły się nieco, osuwając niżej. Dobrze było posiedzieć w ciszy, korzystając ze słońca, zanim znów, nieuchronnie wbiegnie się prosto w las włóczni.

Powroty Słońca

[Powroty Słońca]

Fascynujące, jak bardzo lasy na Terenach Wspólnych różniły się od tych... terenowych, mniej uczęszczanych. Tym tutaj brakowało dzikości i życia; wydeptane ścieżki były liczne, podszycie uboższe, a jedynym niespodziewanym wydarzeniem mogło być spotkanie innego smoka. Tyle że właśnie tego należało się spodziewać na tak zwanych Terenach Wspólnych – po to smoki tutaj przychodziły. By kogoś poznać. Ewentualnie by odwiedzić świątynię.

Powód towarzyszący Arel na tym spacerze musiał być podobny, nawet jeśli nie nazwała go otwarcie. Nie miała jednak innego powodu, by się kręcić w tej okolicy – szczególnie teraz, gdy była zmuszona zrezygnować z Areny Viliara. Mimo to widok innego smoka zmusił ją do zapauzowania na kilka chwil.
Brązowofutra, postawna smoczyca. Woń Ziemi, najpewniej. Moment spokoju wymalowany w sylwetce, a w łapie drewniana figurka...
Wzięła głęboki oddech. I tak już zapewne została zauważona, jako że nie dbała o to, jak stawia kroki. A smoki były dużymi stworzeniami, nawet jeśli ona sama była drastycznie mniejsza od napotkanej samicy.
– To twoja własna praca? – odezwała się cicho, spojrzeniem wskazując na figurkę.

Gwiezdna Egzekucja

[Gwiezdna Egzekucja]

Nawet podczas odpoczynku, Egzekucja była dość czujna. Na początku tylko ucho jej drgnęło, gdy usłyszała w oddali spokojny krok innego smoka. Za chwilę jednak coraz bardziej wyraźny dźwięk stawianych łapek skłonił ją do otwarcia ślepi. Odwróciła łeb w stronę zbliżającej się samicy i odłożyła sztylet na ziemię, tuż obok swojej skórzanej torby. Wyprostowała się nieco, jednak nie dlatego, że poczuła się zagrożona – tak wypadało, a poza tym również była zaciekawiona swoim nowym towarzystwem.

Gdy smok Słońca podszedł, wskazując figurkę, ona sama wpierw podążyła za jego wzrokiem jakby z lekka zaskoczona. Od razu po tym podniosła figurkę nieco wyżej, oferując ją samiczce do obejrzenia.
– Owszem. – Odparła, kiwając łbem. Rumak leżał na boku, opierając się o błękitne opuszki wojowniczki czekając na potencjalne przekazanie w nowe łapy.
– Później wystrugam mu jeźdźca. A przynajmniej podejmę taką próbę. – Dodała. Jej głos był naturalnie mocny i stanowczy, dlatego nie zdradzał zbyt wiele. Tylko delikatne przytulenie skrzydeł do ciała i przysunięcie ich nieco w stronę piersi wojowniczki, mogły wskazać na nieśmiałość.
Mało kto miał okazję ocenić jej pracę (głównie dlatego, że zawsze rzeźbiła w samotności), a zupełnie obcemu smokowi jeszcze się to nie zdarzyło.

Powroty Słońca

[Powroty Słońca]

Delikatnym uśmiechem podziękowała za ten lekki ruch dłonią – zachętę do obejrzenia rękodzieła. Skorzystała, choć odrobinę niepewnie, świadoma, że jest intruzem w cudzej chwili wypoczynku; tak czy tak, nachyliła się nieco, postąpiła krok bliżej, błyszczącymi ślepiami oceniła kunszt wykonania.
Pomknęła na moment spojrzeniem do smoczycy, a potem z powrotem ku figurce, jakby pytająco, po czym usiadła i wyciągnęła łapę ku drewnianemu tworowi, by ująć go we własne palce i przyglądać się dalej.
– Robi wrażenie – przyznała cicho, w międzyczasie po prostu kiwając łbem na wieść, że do konia dołączy jeździec. – Też robię czasem w drewnie, ale jeszcze nie mam łapy do takiego szczegółu – przyznała z lekkim uśmiechem, zupełnie szczerze.
Przez moment wahanie się w jej sylwetce było widoczne jak na dłoni, lecz po kilku chwilach smoczyca wydawała się z niego otrząsnąć. Wyprostowała się lekko, zamyśliła, skupiła ponownie.
– Mam nadzieję, że nie przeszkadzam ci za bardzo – zabrała znów głos, znów spoglądając na Ziemistą. Komentarz był lekki, prawie żartobliwy, ale jednocześnie – nie potrafiła nie prezentować wyjścia rozmówcom, których napadała swoim towarzystwem tak z nienacka. – Jestem Arel.

Gwiezdna Egzekucja

[Gwiezdna Egzekucja]

– Dziękuję. – Odpowiedziała na komplement.
Uszy Egzekucji obróciły się jak satelity, gdy analizowała mowę ciała drugiej samiczki. Wydawała się być bardzo łagodna, a już na pewno bardzo miła. Gdy nieznajoma przejęła figurkę, futro na szyi wojowniczki podniosło się nieco jakby wraz z jej rosnącym entuzjazmem. Nie była dalej pewna co robi, nawet po tylu księżycach doświadczenia, dalej interakcje z nieznajomymi poza służbą nie zawsze wychodziły swobodnie, więc przed sobą siedziały właśnie dwa ostrożnie badające sytuację osobniki.
Arel... Powinna kojarzyć taką samiczkę ze Słońca? Chyba jeszcze nie walczyły bark w bark, więc może posiadała rangę piastuna. Z resztą, Ofelia nigdy nie zakładała, że zna wszystkich członków sojuszniczego stada, więc jej to nie zmartwiło.
– Wcale – Odpowiedziała stanowczo. Jeżeli czegoś była pewna to tego. Arel nie przeszkadzała wcale. Ofelia tylko wyglądała na samotnika. Niestety nie potrafiła też prosić o towarzystwo i nie lubiła wtrącać się nieproszona, co zamykało to błędne koło. Na szczęście Ziemiści byli wystarczająco żywi oraz braterscy, by nie cierpiała z tego powodu za często.
– Ofelia. Gwiezdna Egzekucja, wojowniczka Ziemi. – Przedstawiła się, zniżając łeb w grzecznym ukłonie. Potem sięgnęła po swoją torbę.
– Zaczęłam wiele księżyców temu. Jeden z moich druhów posiadał do tego smykałkę. Rzeźbisz za pomocą ostrza czy magii? – Mówiąc, pozwoliła sobie zerknąć do torby, w której ewidentnie czegoś szukała, ale zadając pytanie, ponownie spojrzała na Arel. Jej łapa zaciskała się wokół jakiegoś przedmiotu. Przyglądając się uważniej, można było zobaczyć łeb kolejnej figurki... Być może kolejnego rumaka sądząc po kształcie...
Egzekucja musiała bardzo lubić konie.
– I... Podobają ci się może pegazy?– Zapytała, nieco kładąc uszy po sobie, zakłopotana. Ale powiedziała co powiedziała. Nie miała zamiaru się z pytania wycofywać! Chociaż... Na bogów... Czuła się jak jakieś małe pisklę pytając o tak głupie rzeczy. Miała nadzieję, że nie zabrzmi zbyt dziecinnie.

Powroty Słońca