Okowy Przeszłości

[Okowy Przeszłości]

Do spotkania z Kallisterem zostało niewiele czasu, ludzie liczyli by to w godzinach. Im bliżej było jej wylotu do Rathen, tym większy odczuwała związany z tym stres. To nie było miejsce na błędy, zaś ostatnio maddara zawiodła ją dwukrotnie, doprowadzając do czyjej śmierci. Nawet jeśli wiedział, że nie ona ją wywołała, czuła w jakimś stopniu poczucie winy. W końcu, inny uzdrowiciel spisał by się pewnie lepiej.

Podeszła do piedestału Naranlei, chyląc przed Boginią łeb. Usiadła po chwili, oddając się potokowi myśli.
– Odzyskanie kawałka iskry oraz zażegnanie konfliktu to dla smoków sprawa życia i śmierci. – Zaczęła cicho, korzystając z ciąży w świątyni. Była tu sama.
– Mam wrażenie, że cały konstrukt Kallistera, nie będzie wcale taki prosty w użyciu. W końcu wszystko ma się odbyć pod nosem Nezoka. – Czy to źle, źle miała wątpliwości, mimo poznania całego planu oraz informacji jakie mogły jej się przydać?

Wyjęła z torby otrzymany przedmiot, teraz zabarwiony na kolor jej łusek. Nikt nie powiedział jak i kiedy powinna tego użyć. Może powinna zapytać samej twórczyni? Najpewniej powiedział by Pasterzowi od razu, gdyby smoki miały ową wiedzę posiąść.

Odetchnęła powoli.
– Gdyby coś poszło nie tak.. Proszę, skieruj swoją uwagę na moją córkę, by nic jej się nie stało. – Ufała swoim kompanom, jednak jeśli ona zginie, więź rozpadnie się.
– Bealyn będzie wtedy pod miastem, razem z innymi uzdrowicielami, a mam tylko ją za kogoś bliskiego. – Przyznała cicho,dobitnie pokazując sama przed sobą, jakim odludkiem była.

[Naranlea]

Posąg Naranlei pozostawał w bezruchu, aż do momentu, gdy smoczyca wyciągnęła prezent ongiś podarowany jej przywódcy. Kamienne powieki poruszyły się, a ślepia o barwie tarczy księżyca skierowały się pełnią uwagi na uzdrowicielkę. Miały łagodny wyraz.

Othela mogła początkowo nie zauważyć, ale z każdym wypowiedzianym słowem jej stres wyraźnie malał. Przyjemna, tajemnicza aura tego miejsca koiła jej nerwy, spowalniając bicie zatroskanego serca.

Bogini słuchała wywodu szkarłatnołuskiej smoczycy. Jej wzrok nie przeszywał nieprzyjemnie, lecz przez krótki moment coś pojawiło się w ślepiach Naranlei. Jakby chwila zaskoczenia i jednoczesnego zrozumienia.
– Nie przejmuj się, Mała Kroplo – odezwała się wreszcie w jej umyśle, a to szczególne określenie mogło przyprawić wywernę o ciarki na grzbiecie. Tylko dlaczego? – Jesteś silniejsza, niż ci się zdaje. Pasterz nie mógł wybrać lepszej osoby do tego zadania.

Szklana powierzchnia Łzy zaczęła bezgłośnie pękać. Nagle spomiędzy jej żyłek wyleciała wstęga czystej magii połyskującej niczym brokat. Owinęła się wokół prawej łapy uzdrowicielki, pełznąc po niej niczym wąż. Przez kostkę, kolano, udo, aż dotarła do piersi na wysokości serca smoczycy. Wchłonęła się w karmazynową łuskę, pozostawiając na niej srebrzysty ślad w kształcie rosnącego sierpa.

Nie odniosła się w żaden sposób do prośby o pieczę nad córką. Srebrne tęczówki znów zajęły się kamieniem, spoglądając przed siebie.

// Okowy Przeszłości:
-Łza Naranlei (????) – użyj do końca inwazji