Zarośnięta Pieczara

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

A odkrywcy? Zamruczała zastanawiając się czym właściwie się zajmowała. Nie była pewna, czy to było coś czym powinna, ale nikt jej wtedy nie wprowadził z rolę odkrywcy.
– Będąc odkrywcą, po prostu zajmujesz się odkrywaniem i spisywaniem tego co znalazłeś. Ja na przykład zajęłam się tworzeniem mapy na której zaznaczałam znalezione legowiska wszystkich smoków w stadzie. To był strzał w dziesiątkę, bo jak tylko przekazałam tą mapę Gardielli, to z wdzięczności awansowała mnie na Posłańca.
Fabia nie wiedziała, że może dzięki tej mapie zyskała wielu wrogów, a awans i protekcja samej Przywódczyni uratowała jej skórę przed wściekłymi członkami stada. Nic dziwnego, że nikt się za nią nie tęskni.

Popatrzyła na niego, kiedy zapytał o figurki.
– W drewnie. Może zrobię dla tej bogini jakąś ozdobę na szyję. W kamieniu próbowałam magią, ale to zbyt czasochłonne – wytłumaczyła zastanawiając się, czy jednak nie powinna wrócić do ćwiczeń z obrabiania kamieni. Może kiedyś do tego przysiądzie jeszcze. Potarła łapą o przedramię i popatrzyła na magiczny płomień, a potem znów na samca. Trochę głupio jej było poruszyć ten temat.
– Kairaki, a czy nie miałbyś mi za złe, gdybym cię trochę wykorzystała i poprosiła żebyś przyniósł ze mną jakieś drewno na ognisko? Już trochę mnie męczy podtrzymywanie tego płomyka. – Nie umiała prosić o pomoc, bo nie lubiła korzystać z czyjejś dobroci. Zawsze odpłacała się czymś innym, by nie być czyjąś dłużniczką.

Nieugięty Kolec

Ohhh, dobra, Posłańcy i Odkrywcy, dosyć ciekawe role! Tylko chyba średnio by się tutaj odnalazły… Chociaż, on tak trochę sam dla siebie pełnił rolę odkrywcy, zwiedzając i zapoznając się ze znaczną częścią terenów Ziemi i Słońca.

Uśmiechnął się na wieść, że rzeźbi w drewnie. Szybko jednak zakiełkowała mu również myśl, czy w takim razie… Jakby podeszła do jego dzieł? Chciałaby pomóc jak Sekcja? Wyśmiałaby go? Niby nie wyglądała na taką, ale… Uh, spotkał się raz czy dwa z… Nagłymi działaniami innych smoków.

Z tych myśli wyrwała go prośba samicy… Oh, faktycznie, zapomniał, że przecież to ona podtrzymywała cały czas ten ogień…
– Oh, um, tak, oczywiście… Oraz, yh, czekaj – żeby samica mogła trochę odpocząć od trzymania czaru, postanowił samemu wyczarować światło. W całkiem prostej formie… Kula jasnego światła miała zmaterializować się wysoko nad ich łbami, żeby oświetlić swoim żółtym blaskiem jak największą część jaskini. Była wysoko, głównie, żeby nie paliła ich w oczy. – Może sam na tym skorzystam i zostanę tu na noc – powiedział, zwracając łeb w stronę samicy i... Dopiero w tym świetle był w stanie jakoś lepiej przyjrzeć się Fabii i… Zawiesił na niej wzrok dłużej niż by chciał i dłużej, niż powinien. Odwrócił go nagle ku wyjściu, pesząc się delikatnie. Uh, dlaczego musiała być taka ładna... – Um, pójdę jeszcze sprawdzić jak ma się śnieżyca – powiedział do niej, kierując kroki ku wyjściu. Światło dalej zostawił tam, gdzie było, żeby samica też dobrze widziała.

Uh, u wyjścia z groty zapomniał o swoich bloczkach drewna, które sobie przygotowywał… Te najbrzydsze dzieła wrzucił do jakiejś zaspy, a normalne bloczki już po prostu zostawił, może nawet będzie mógł poćwiczyć czy coś... Na szczęście, śnieżyca na zewnątrz zelżała na tyle, że byliby w stanie poszukać i przynieść jakieś drewno…

Fabia

Jak zareagowałaby na jego dzieła, czy dokończone, czy nie, to wie tylko Fabia. Chociaż teraz była zainteresowana czymś innym. Mianowicie jego ogniem, ale nie tym, który wyczarował, żeby odciążyć ją od tracenia własnej energii, ale tym płomieniem w jego ślepiach. Dosłownie tym, który odbijał się od szklistych powierzchni dwóch tafli przypominających złote monety.
Siedziała nieruchomo, z jasnymi punkcikami oczu tak wyczekująco i sugestywnie skierowanymi na zakłopotanego Kairaki. Nie bił od niej majestat nawet niższego szczeblem duszka, a jednak widok skąpanej w ciepłym blasku błękitu i bursztynu z konstelacjami gwiazdek na ciele, przyciągał spojrzenie nie nawykłych do takich scenerii oczu.
Ona również się w niego wpatrywała. W głowie jej dźwięczały jego słowa o zamiarze zostania u niej na noc. I chyba nie ma nic przeciwko, bo samczyk wydaje się być normalny. Kiedy wyszedł na zewnątrz, to i ona podniosła i ruszyła w ślad za nim gasząc jednocześnie swój błękitny płomień.
Przeszła obok niego i zatrzymała się przy jego boku. Odetchnęła pełną piersią wyrzucając przez w lekko rozwarty pysk kłęby białej pary.
– No to w drogę – zawołała i wskoczyła w pierwszą zaspę nurkując w niej i zakopując się w głębokim puchu aż całkowicie znikła Kairakiemu z oczu. Jeszcze przesuwała się pod śniegiem podbijając go niczym kret na pastwisku. Następnie pokrywa śnieżna znieruchomiała i ślad po smoczycy przepadł.

Nieugięty Kolec

Spojrzał w kierunku samicy, kiedy ta do niego podeszła, a potem spojrzał w stronę lasu. Przeniósł tutaj światło, żeby lepiej im oświetlić, w końcu zbliżał się wieczór, jak już ich nie zastał.

Na słowa "No to w drogę" samiec chciał już wyruszyć przed siebie, tylko… Samica wykonała kilka niespodziewanych i zaskakujących rzeczy. Wskoczyła do śniegu. Może i by to Kairaiego ucieszyło, w końcu zauważyłby, że nie tylko on tak robi, tylko… Samica wybrała akurat TĘ zaspę. Panika natychmiast zagościła mu na pysku.
– Nie, czekaj! – Wydarło mu się z gardła stanowczo zbyt późno i zaczął kopać łapami w śniegu, trochę… Zrozpaczony? Chociaż to zbyt mocne słowo, ale oddające mniej więcej okolice tego, jak mogło to wyglądać dla postronnego widza. Smok na przysiadzie kopie w śnieżnej zaspie. Rozejrzał się niepewnie dookoła, licząc, że dojrzy Fabię gdzieś indziej, że po prostu wskoczyła do środka i zawędrowała gdzieś dalej…

Fabia

Czasami jeszcze lubiła figle migle i powariować ot tak. Nastrój miała, widownię też, a warunki były wyśmienite. Więc zamierzała przekopać się głębiej, żeby zachęcić samczyka do dołączenia do zabawy, ale nosem trafiła na niespodziewaną przeszkodę. Coś twardego ukłuło ją między nozdrza i to nie było nic żywego. Może skala? Usłyszała głuchy krzyk gdzieś za sobą "nie, czekaj". Zaczęła się domyślać co to było. Próbowała to chwycić zębami.
Tymczasem samiec dokopał się do jej ogólna. Rozgarnąwszy dość grubą warstwę puchu jego oczom ukazał się oblepiony śniegiem czubek, który kiwał się lekko na boki.

Nieugięty Kolec

Oh, zapewne gdyby wybrała jakąkolwiek inną zaspę, to samiec z radością dołączyłby do zabawy! Sam uwielbiał wskakiwać w śnieg! Tylko, um, tym razem, cóż... Fabia wybrała całkiem pechowo...

Uh, widząc jak niewielką część samicy znalazł... Westchnął zrezygnowany i może nawet... Zirytowany? Zaczął myśleć jak tutaj coś zdziałać, zanim Fabia znajdzie jego nieudane figurki... Za ogon nie ma sensu ciągnąć, nie jest pewien czy byłby na tyle silny... I sama Fabia była raczej długa… A dobra, niech będzie! Chwycił ją za ten ogon i pociągnął raz, licząc, że to odczuje i przestanie tam szperać… A jak nie, to może zacznie kopać z drugiej strony, czy coś…

Fabia

Siedząc pod śniegiem czekała aż samiec wreszcie coś zrobi. I chociaż nic nie widziała, czuła podświadomie, że był tam za nią i kombinował. Była przekonana, że zaraz ją chwyci za ogon. Zachichotała cicho podejrzewając, że ma teraz twardy orzech do zgryzienia. Wyobrażała sobie jego minę. I specjalne korciła go kiwając czujnikiem uwolnionego ogona.
Kiedy poczuła jak coś dotyka jej kitę i zaczyna ciągnąć do tyłu, wbiła pazury w śnieg stawiając bierny opór. Wszystko zaplanowała. Była spięta i czekała na odpowiedni moment. Gdyby była na jego miejscu wskoczyłaby bezceremonialnie w tą zaspę i wykonałaby drugiego smoka. Zastanawiała się czemu Kairaki tak się z tym czai. Może po prostu miał drętwy charakter?
No nic. Postanowiła to sprawdzić i albo stracić na zawsze potencjalnego przyjaciela, albo pokazać mu, że na czym polega zabawa. Wybiła się nagłe z łap i wystrzeliła z zaspy która wybuchła jak wulkan w trakcie erupcji. Zanim jeszcze śnieg dosięgnął samczyka, obróciła się zwinnie w powietrzu niczym kocica i wpadła na niego z impetem zamierzając powalić go na plecy. A gdy jej się to udało owinęła długim ogonem jego tylne łapy unieruchamiając je i wyszczerzyła się złowieszczo obniżając głowę nad jego licem.
– I co teraz? – Zapytała i dmuchnęła mu parą w nos pozostawiając na jego futerku biały nalot.

Nieugięty Kolec

Uh, czując i widząc, że nic to nie daje, już chciał przejść do realizacji swojego zapasowego planu. Czyli wykopania jej z drugiej strony. Problem w tym, że zanim zdążył się za to jakoś sensownie zabrać, obejść zaspę, albo zrobić cokolwiek podobnego, samica sama postanowiła z tej zaspy wyjść.

Widać było zaskoczenie i strach w jego oczach, kiedy Fabia skoczyła na niego i skutecznie powaliła go na ziemię. Nie był na to gotowy, był całkowicie zaskoczony, więc… Nawet nie stawiał żadnego oporu? Nawet wyrwał mu się krzyk z gardła, kiedy to wszystko się działo. Coś w stylu zaskoczonego i zrozpaczonego: "Aaahhh!".

Był cały spięty, zestresowany, zawstydzony(no, zarumieniony, pytanie tylko, czy przez wstyd właśnie!), na pewno też speszony, co było widać wyraźnie na jego pysku. Jeszcze to jak bardzo zniżyła swój łeb, to co powiedziała… No, nie czuł się komfortowo. Czuł się dziwnie. Ale mógł przynajmniej przyjrzeć się jej z bliska… Czy chciał, żeby to jakoś szybko minęło? Tak! Ale też tak trochę, troszeczkę, ociupinkę tylko, żeby nie. Ale i tak silniejsza była ta pierwsza chęć. Za bardzo nie lubił niespodziewanego dotyku od obcych smoków. Do Yamiego już się na przykład jako tako przyzwyczaił…

Kiedy więc pierwszy szok minął, kiedy te wszystkie dziwne emocje zaliczyły swój szczyt i już powoli z niego schodziły, kiedy przestał się w nią wpatrywać szeroko otwartymi oczami, mógł zacząć jakkolwiek działać. Pierwsze co – uwolnić się. Spróbował zrzucić z siebie samicę, powalić ją na ziemię, zrobić cokolwiek, żeby zyskać swobodę i wolność. Czy to wierzgnął raz, drugi, czy to odepchnął ją łapami. Kiedy tylko się uwolnił, odskoczył od niej na pewien dystans. Przybrał nieco bardziej obronną postawę na ugiętych łapach i wpatrywał się w nią trochę już… Um, zdziwiony?
– Uh, czemu wskoczyłaś do tej zaspy, skoro mieliśmy szukać drewna – uh, to akurat dziwny zarzut z jego strony, skoro sam chętnie by to zrobił. Tylko w innej zaspie. Warto wspomnieć, że zapytał w bardziej taki... Spanikowany, przerażony sposób? Na pewno nie krzyczał, ani nie podnosił głosu. – Um – zaciął się, jakby chciał coś powiedzieć, ale dostatecznie szybko się powstrzymał. Mogło wyglądać to trochę dziwnie. Chciał zapytać o figurki, ale... Może ich nie znalazła?

Fabia

W przeciwieństwie do niego, Fabia nie stroniła od kontaktów fizycznych. I może to jej wada, bo czasami zachowywała się tak, jakby nie umiała zachować umiaru. Nie widziała w tym niczego złego, żeby od czasu do czasu pogiglać się z samcem. Czy coś w tym złego? Dla niej nie. Dopóki, oczywiście, druga strona to akceptowała.
A jak się przekonała, czerwono-grzywy, miał na ten temat inny pogląd i popatrzył na nią wzorkiem, który znała aż za dobrze. Uruchomiło to w niej hamulec awaryjny i od razu przestała. Nie chciałaby skończyć jak ostatnio z podrapaną szyją.
Mimo zawodu, uśmiechnęła się do niego przepraszająco.
– Przepraszam. A to jakaś wyjątkowa zaspa? – Zapytała na chwilę odrywając od niego wzrok i skierowawszy go na krater po jej wyskoku zauważyła jakieś ciemne plamki. Potrzebowała uchem strzepując z niego przyklejony śnieg (choć to niewiele pomogło, bo cała była w śniegu) i podeszła tam, aby sprawdzić co to było. Wyciągnęła jedną z figurek że śniegu i obróciła ją w łapie.
– Co to? To twoje? – Zapytała zmieszana. Nie widziała co one tu robiły. Czemu je tu zostawił?

Nieugięty Kolec

Uf, trochę się ucieszył, że… Samica się uspokoiła. Oraz, że nijak jej nie przepłoszył, przestraszył, albo jakkolwiek zniechęcił(albo zachęcił do dalszych zabaw). Dalej stał na ugiętych łapach i przyglądał się jej niepewnie.

Już miał odpowiedzieć na jej pytanie, ale… Uh, po prostu, kiedy zauważył, że ta zauważyła figurkę w śniegu to… Trochę go to zaskoczyło? Na tyle, że samica miała czas dojść do zaspy i wziąć jego twór do łapy.

Na pewno nie był skończony. Ot, bloczek drewna o kształcie smoka, bez większych szczegółów. Co najwyżej zaznaczono co, gdzie będzie i tak dalej. Zwykła, prosta sylwetka ze skrzydłami.
– Uh, um… Tak – powiedział wyraźnie zmieszany. – Um, dlatego nie chciałem, żebyś tam, y, grzebała… – Powiedział, dalej z tym samym tonem i wyrazem pyska. – Um, po prostu są… Nie skończone… – A część z nich jest dla samca po prostu brzydka. Albo jakoś wadliwa… Tak, to zdecydowanie lepiej oddaje jego stosunek do tego, co Fabia trzymała w łapie. Ten egzemplarz na przykład, miał nierówne skrzydła, ot, w jednym miejscu za dużo mu się szponem ucięło.

Fabia

I wszystko nagle stało się jasne. Fabia nie rozumiała, czemu był taki zdenerwowany, gdy wskoczyła w zaspę. No, ale skąd mogła wiedzieć, że coś tam ukrył. Teraz, kiedy poznała prawdę, trochę go nie rozumiała. Popatrzyła na figurkę jeszcze raz, lecz tym razem bardziej jej się przyjrzała. Samczyk musiał zaczekać na jakąkolwiek odpowiedź z jej strony. Musiała najpierw obejrzeć to niedokończone dzieło.
Przysiadła na śniegu i zgarbiwszy się otoczyła nogi ogonem. Miękkimi opuszkami długiej łapy starła śnieg z powierzchni kawałka drewna, by uzyskać nie przekłamany zarys, który... w istocie był niedokończony. Co prawdą nie była znawczynią, więc nie krytykowała czegoś w czym sama nie była lepsza.
– Będzie z tego całkiem niezły smoczek – powiedziała i wskazała pazurkiem lekko za mocno przycięte skrzydło. Ale gdybyś tak jekby bardziej obniżył to skrzydło, to starczyło by miejsca na zrobienie efektu wykręcenia, jakby się nim zakrywał. – Gdy mówiła, dokładnie pokazała swoim pazurkiem w którą stronę poprowadziłby palce tego skrzydła. Czarny łeb samicy podniósł się i skierował w stronę Kairakiego.
– Mogłabym ci zapozować gdybym miała skrz... A czekaj no – zrobiła wielkie oczy. No właśnie. To był genialny pomysł!
Rzuciła figurkę w kierunku samca może troszkę go zaskakując, ale wpierw pokazała mu ruchem symulującym rzut, żeby wiedział, że ma się szykować do łapania, a nie sterczenia z ugiętymi łapami, jakby miała się na niego rzucić jak jakaś pantera.
Skupiła się na swojej maddarze tworząc dokładny obraz egzotycznie tęczowych skrzydeł, które miały być pokryte świecącymi piórami. Ramiona miały być rozchylone za jej plecami, a jedno, prawie miało zatoczyć krawędzią łuk, którym zasłaniała swą pierś i brzuch, a długie ciężkie lotki dotykać miały jej tylnych łap. Zupełnie jakby osłaniała się od wiatru, albo że wstydu chroniła swoje wdzięki.
Przymrużyła oczy wtłaczając w wyobrażenie energię i pilnując każdego etapu budowania magicznych skrzydeł, które już po jednym uderzeniu serca ujawniły swój wyobrażony majestat. Olśniewający widok rozgonił mroki i przybrał dokładnie taką formę jaką starała się mu opisać.

Nieugięty Kolec

Przyglądał się jej z coraz to większym zrezygnowaniem, kiedy ta sprawdzała jego figurkę. Uh, już nawet darował sobie tę pozycję i po prostu przysiadł, czekając na śmiech, czy inne wyzwiska. No, po prostu nastawiał się negatywnie. Nie wiedział czemu tak właściwie.

Ale nie. Otrzymał zupełnie coś… Przeciwnego. Hę?

Przyglądał się temu, co pokazuje Fabia, już nawet chciał podejść, ale... Ta po prostu mu tę figurkę rzuciła! Zdziwiony jakimś cudem złapał ją w swoje łapy i przyglądał się samicy coraz to szerzej otwierającymi się oczami.

I uh, dopiero teraz dotarło do niego, że ta piękna, futerkowa samica chciała… Pozować dla niego. Zarumienił się, kiedy widział powstający twór i… Uh, dlaczego, musiała być taka ładna i powodować w nim tyle dziwnych emocji? Jakby wstyd? Rozpalenie na pysku? Uh! Ciężko mu się przez to skupić na innych rzeczach!

Przyglądał się jej znowu dłużej, niż powinien, tylko tym razem mógł mieć przynajmniej jakiś lepszy powód… Ale no, siedział tak oniemiały, z figurką w łapach i… Nie wiedział do końca co robić?
– Ah, oh, um, że… Teraz? – Zapytał po pewnym czasie, jakby otrząsając się z transu. – Um, tak w ogóle, to, um… Dzięki… – Słychać było zmieszanie, albo może wstyd? W jego głosie. Jeśli samica kiwnęłaby łbem, albo jakkolwiek wyraziła aprobatę, że tak, teraz too… Zacząłby wprowadzać kilka poprawek do figurki. Dokładnie z jej zaleceniami. Od czasu do czasu posyłając jej stanowczo za długie spojrzenia.

Fabia

Gdy stworzyła tą prześliczną iluzję egzotycznych skrzydeł nie spodziewała się, że tym działaniem wywoła takie zmieszanie samczyka. Nie ukrywała, że tego nie zauważyła. Była jednak wyrozumiała dla niego i zareagowała na tą jego reakcję krótkim uśmiechem. Domyślała się, że był nieśmiały w kontaktach z samicami, szczególnie tych, które mogły wydawać się ładniejsze od innych. Sama siebie za taką nie uważała, ale ociupinkę miła była ta świadomość, że ktoś jednak dostrzega w niej coś więcej niż zgrabny zadek.
Na jego pytanie już miała pokręcić przecząco łbem, ale samczyk niemal od razu zabrał się do pracy. Teraz to ona została zaskoczona i była zakłopotana, bo nie planowała pozować przed nim do rzeźby. To potrwa wieki! A ona działała już czarowała na rezerwie energii. Chciała to zatrzymać, ale było już za późno, bo samczyk zabrał się do pracy zanim ustaliła jak delikatnie dać mu do zrozumienia, że to kiepski pomysł i lepiej to odłożyć. Wypuściła nosem powietrze i utwardziła mięśnie decydując się nic nie mówić. Znaczy się: nie protestować, bo owszem miała jedno pytanie.
– Rzeźbiłeś już pozującą samicę? – Zapytała patrząc na niego bez przerwy. Była ciekawa, czy była jego pierwszą modelką.

Nieugięty Kolec

Oh, samiec nijak nie zauważył emocji na pysku samicy. Albo je zignorował? Kto wie, rzadko wodził tam ślepiami, o wiele bardziej przyglądając się tym skrzydłom i ich ułożeniu. Nanosił poprawki i tak dalej, czasem uciekał wzrokiem gdzieś indziej, ale to dlatego, że była ładna. Jeśli chodzi o to poprawienie skrzydła, to szło mu nawet nawet.

Dopiero jej pytanie nieco go wyrwało z tego skupienia. Oh, uh… Hm, nawet z lekka się zawstydził, kiedy pewne myśli do niego dotarły.
– Uh, tak w zasadzie to… Nie – powiedział, nieco może i speszony i zawstydzony. To pytanie, to wyrwanie z transu sprawiło, że samiec... Zdał sobie z czegoś sprawę. Nigdy nie rzeźbił kogokolwiek mu pozującego! To znaczy, była figurka Strażnika i tamten Gołąb, ale… To co były figurki! A przecież Fabia nią nie jest, nie może stać ile tylko Kairaki potrzebuje. Jest żywym smokiem. Uh, to właśnie z tego powodu czuł się tak głupio. – Um, a długo będziesz w stanie tak stać? Jeśli chodzi o skrzydła, zostało mi niewiele – dodał jeszcze, licząc, że sprawi tym, że poczuje się lepiej. Dopiero wyrwany z transu zaczął myśleć, że mógłby… Popytać ją może najpierw o kilka rzeczy…

Fabia

Wcześniej raczej się nie zastanawiała nad tym czy chciałaby żeby ktokolwiek utrwalał jej wizerunek na jakimś materiale. Czy to na płótnie, czy w kamieniu lub drewnie. A teraz, gdy patrzyła na Kairakiego zaczęła rozmyślać czemu właściwie wpadła na ten pomysł. Miała naprawdę problem z uwierzeniem w bezinteresowność napotkanych smoków. Te które poznała w trakcie podróży prawie zawsze czegoś od niej chciały w zamian za choćby nawet tylko wskazanie właściwego kierunku. Zdążyła już się do tego przyzwyczaić i nawet polubić taką formę zawieranych umów. Nawet w tak błahych sprawach jak podniesienie łapy i skierowanie wyprostowanego palca wskazującego w jakimś kierunku
Przynajmniej miała klarowne zasady ustalone zanim powstało zobowiązanie.
W przypadku jej czerwono-grzywego przyjaciela nie była pewna, czy figurka, którą rzeźbił była przeznaczona do powiększenia jego kolekcji, czy mogłaby być prezentem dla niej.
Rozważania na ten temat przerwało pytanie samca na które zareagowała kiwnięciem głowy. Czuła, że niedługo chyba padnie że zmęczenia, ale chyba da radę utrzymać czar i jeszcze stać nieruchomo, choć coraz trudniej było zachować jej równowagę.
– Jeszcze się trzymam. Nie śpiesz się. A ile ci jeszcze zostało? – spytała się, modląc się w duchu, żeby już kończył.

Nieugięty Kolec

Pfff, na chwilę obecną, to na tej wymianie zdecydowanie zyskiwał Kairaki! Więc niby robił to bezinteresownie, ale… Przecież on zdobywał tutaj wiedzę i doświadczenie! Próbuje nowej pozy, rzeźbi kogoś żywego i po prostu… W ogóle rzeźbi! Więc wynosi z tej wymiany naprawdę dużo! Bo ileż można uczyć się na dwóch, drewnianych figurkach…

Zaś co do samej Fabii… Widać było, że to, co najważniejsze, czyli poprawka na skrzydłach i naniesienie na nich szczegółów już prawie były skończone! Kiwnął samicy na znak, że usłyszał, czy tam zrozumiał. Ale na ostatnie pytanie nie odpowiedział… Zamiast tego zaczął po prostu szybciej coś skrobać i ograniczył zerkanie ogólnie po Fabii, a skupił się bardziej na samych skrzydłach.
– Y, jeszcze chwila – powiedział w końcu, dalej skrobiąc coś w skupieniu. – Iiiii... – powiedział po chwili, dalej coś tam doskrobując – chyba gotowe – zakończył, zerkając już ogólnie na samicę, znowu jak na żywego smoka, a nie modelkę. Takie coś zdecydowanie pomagało mu mniej się rumienić, peszyć i zawstydzać ogólną urodą samicy, a bardziej... Analizować ją, żeby jak najlepiej przenieść ją na drewno. Podszedł do niej z figurką. – Um, czy to o to Ci chodziło? – Zapytał, siadając przy niej i wyciągając w jej kierunku łapę w której trzymał kawałek drewna. Rzeczywiście, skrzydła wyglądały już dużo lepiej, chociaż… Samej figurce dalej sporo brakuje. Głównie szczegółów na reszcie ciała, ot, po prostu zarysował nieco jej sylwetkę i pysk. Widać, że skupił się na skrzydłach. I widać też było, że dalej trochę mu brakowało pod względem umiejętności, czy doświadczenia… Te trudniejsze i mniejsze elementy na pewno były wystrugane o wiele bardziej nieporadnie, czy może z lekka krzywo, ale też… No, nie było to chyba wcale takie najgorsze, albo najbrzydsze? W sumie, pozostaje to ocenić tylko samej Fabii.

Fabia

Była ciekawa jak mu idzie to rzeźbienie. Gdy patrzyła na jego łapy i minę próbowała zgadnąć, czy sobie radził i czy był zadowolony z postępów. Czuła jak powoli słabnie od upływu energii i zanim się spostrzegła, czar sam się skończył, a skrzydła wyparowały pozostawiając ją w takiej nieopierzonej formie w jakiej przyszła na świat.
Opadła ciężko na cztery łapy, bo nie mogła już dłużej wytrzymać w tej trudnej pozie. Zakręciło się jej lekko we łbie i od razu zrobiło się jej chłodniej. Zadrżała bynajmniej nie od zimna, lecz z utraty sił. Żeby od razu go uspokoić powiedziała do niego:
– Chyba przesadziłam z tym czarowaniem. Nic się nie martw, po prostu muszę odpocząć – uśmiechnęła się słabo i popatrzyła na figurkę. – Och! Jest fantastyczna! – zaświergotała pełna podziwu. Wyciągnęła łapkę ku jego łapie i wzięła od niego figurkę delikatnie muskając jego opuszki – wcale nie bezcelowo! Zrobiła to specjalnie, ale udała, że nie obserwowała jego reakcji. Jednakże głównie skupiała się na drewnianej figurce – jak sądziła chyba jej postaci. Oglądała ją, ale faktycznie nie był to szczegółowy twór, przez co nie spędziła na tym za wiele czasu.
– Mogę ją zatrzymać? – A jednak zapytała. Uwielbiała zbierać różne i różniste pierdoły i pamiątki.

Nieugięty Kolec

Uh, oh, o nie! Uh, nie tego chciał, nie tego oczekiwał. Zapomniał zupełnie, że mówiła chwilę temu, w grocie, że podtrzymywanie tamtego ognia ją męczy… A więc co dopiero skrzydeł… I jeszcze jako tako przy tym pozować? Widać było na jego pysku przerażenie, szok, czy inne zaskoczenie. Nawet pomimo zapewnień samicy, trochę się martwił…

Jednak jego oblicze szybko się zmieniło pod wpływem następnych słów… to znaczy, dalej było tam zaskoczenie, czy zdziwienie, ale z kryjącą się w oczach radością, a nie tym wcześniejszym strachem. Tak, to było dla niego dziwne, że coś tak niedokończonego spodobało się… Komukolwiek w zasadzie. Z tego wszystkiego średnio zwrócił uwagę na ten dotyk. To znaczy, oczywiście, że łapa delikatnie się spięła, palce delikatnie się zacisnęły pod wpływem tego niespodziewanego, miłego dotyku, ale sam samiec… No, bardziej zaabsorbowało go coś innego. Może tylko delikatnie się uśmiechnął, zarumienił, odwrócił wzrok? Ale równie dobrze mógł tak zareagować na komplementy od ładnej samicy.
– Uh, ym, dziękuję, tak, ale nie jest skończona – powiedział nieśmiało i niepewnie. Komplement od kogoś, kto nie jest Yamim? Rzadkość! – Jak przyniesiemy drewno, to mógłbym w grocie dokończyć… Nie potrzebowałbym już chyba skrzydeł czy pozy, tylko szczegółów na ciele i pysku... – Dodał jeszcze, przypominając w sumie o ich pierwotnym planie wyjścia z groty.

Fabia

Była pełna podziwu dla jego wytrwałości i tego, że chciał ją jeszcze dopracować. Kiwnęła głową z aprobatą i odłożyła figurkę w widocznym miejscu.
– No to chodźmy – powiedziała i dała sygnał do wyjścia do lasu i ruszyła pierwsza, choć pewnie trochę wolno z uwagi na to, że jeszcze trochę trzęsły się jej łapy. Jednak szybko doszła do siebie i już po godzinie wróciła do groty z zapasem suchych gałęzi, które zniosła na raty na kupkę pod ścianą. Przysiadła zgarbiona i popatrzyła na samca z ciekawością.
– Ja nie umiem zionąć ogniem, a ty umiesz? – Zapytała. Poczuła się trochę niezręcznie.

Nieugięty Kolec

No to ruszył na poszukiwania! Z początku jeszcze trochę przeżywał to wszystko, to pozowanie, tamtą zaspę, ale kiedy tylko się rozluźnił, to od czasu do czasu przeszukiwał jakieś śnieżne zaspy pod drzewami, w poszukiwaniu drewna, czy innych patyków! Starał się raczej nijak nie inicjować żadnej zabawy, żeby znowu coś ich nie rozproszyło, ściemniało się, a on liczył raczej na przespanie tej nocy przy ciepłym ogniu…

Drewno znosił podobnie co Fabia, na raty. Zaś co do jej wątpliwości na temat ziania…
– Uh, też nie za bardzo… – Praktycznie nie ział, można nawet powiedzieć, że nie umiał! Ale hej, od czego mają maddarę! Czasem w swojej grocie rozpalał ognisko właśnie z jej pomocą!

Chciał więc wyczarować płomień blisko sterty drewna, tylko… Twór już zaczął się formować, ale niespodziewanie obrócił się w niewielki, delikatny, śnieżny wybuch, który pokrył Kairakiego i Fabię białym, śnieżnym puchem. Zakłopotanie zawitało na pysku samca.
– Oh, yyyy, spróbuję jeszcze raz – powiedział niepewnie potrząsając łbem, by strząsnąć z siebie efekt nieudanego czaru. Cóż, przynajmniej nikt nie oberwał, jak to czasem miało miejsce, kiedy coś mu nie wychodziło. Przeważnie obrywał on. Tym razem, ku jego uciesze, udało mu się wyczarować błękitny, ciepły ogień. Drewno chwyciło i chwilę później mogli cieszyć się już ciepłym, trzaskającym ogniskiem.

Fabia

Prawdę mówiąc nie była ani trochę zaskoczona, że Kai nie może ziać ogniem. Zauważyła, że to było już niemal regułą, że smoki pokryte futrem ziały lodem. Podejrzewała, że to było silnie powiązane z wrażliwością futra na trawiące płomienie i na logikę dziwne by było, żeby dany smok skończył z poparzeniami od własnego zionięcia.
Ale dość tych rozważań. Należało działać, bo mieli już dość drewna na opał i teraz trzeba było to podpalić. Normalnie nie miała by z tym żadnych problemów, ale przeczuwała, że teraz mogłoby się jej to zwyczajnie nie udać.
Stety lub niestety, samczyk też umiał czarować. Z tym, że chyba przespał niektóre lekcje, bo po pierwszej próbie skończyli obsypani śniegiem jakby stali pół dnia wystawieni na zamieć śnieżną.
Fabia nie wiedziała co się stało. Wytarła oczy ściągając z nich śnieg i popatrzyła na samczyka z niepewną miną.
– Zaczynam się bać. Strach pomyśleć jak byśmy skończyli, gdyby to był promień... – powiedziała trochę nie w sosie. Akurat była zmęczona, a on ją całą zasypał śniegiem. Chyba wiedział jak długo suszyło się tyle futra.
Odeszła na długość ogona aby się otrzepać choć trochę z nagromadzonego na sobie śniegu, ale też poniekąd ze względów bezpieczeństwa, gdyby samiec znowu zechciał coś wysadzić.
Podeszła do ogniska dopiero, kiedy wyczuła, że przestał czarować.
Usiadła przy ognisku na tyle blisko płomieni, żeby promieniujące od niego ciepło otuliło przód jej ciała i ogon, który położyła przy łapach.
Popatrzyła na smoka przepraszająco.
– Przepraszam, jeśli cię uraziłam. Jestem ci wdzięczna za to pomoc. – Powiedziała i ziewnęła.

Nieugięty Kolec

Smoki Wolnych Stad