Kanion Szeptów

[Płocha Ćma]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Kafdoi wlókł się za nią niepewnie, niechętnie. Nie potrafiła przyznać tego głośno, ale nie bardzo potrafiła się odnaleźć w nowej rzeczywistości; jej kompan chyba to czuł. Zatrzymywała się co i rusz, mówiła do niego spokojnym, łagodnym tonem, ale to nie pomagało. Podobnie jak otaczająca ich ciemność, powoli rozpraszana przez pierwsze promienie słońca.
Trochę to ironiczne. Od długiego czasu czuła się, jakby w jej życiu zapadła noc; wieczna, nieubłagana. Nie widziała jednak żadnej szansy na to, by jakikolwiek promyk przedarł się przez całun cienia. Może jej miejsce było u samego dołu, tak, jak tutaj, w Kanionie Szeptów. Nie odważyła się wejść w jego głąb.
Zatrzymała się przy rzece, pozwalając kompanowi ochłonąć. Antylopa pochyliła łeb, zagarniając tyle lodowatej wody, ile był w stanie. Sama Ćma odpłynęła, jednak nie na długo, bo jej kompan zaraz zamarł. Podążyła spojrzeniem za nim, a tam dostrzegła cudzą sylwetkę, choć nie od razu. Zmarszczyła lekko nos, przyjrzała się Kafdoiowi, po czym westchnęła i kiwnęła głową. Ten oddalił się czym prędzej z powrotem w kierunku terenów Słońca, a ona, z braku lepszego pomysłu, podeszła bliżej nieznajomej. Nie miała nic do stracenia, a samotność dusiła ją z każdym dniem coraz bardziej.
— Co 'obisz? — zagaiła łagodnie, zatrzymując się kilkanaście kroków absurdalnie olbrzymiej – w oczach Baal – Mglistej. Wiedziała, że sama była niewielka, ale już dawno nie czuła się tak... malutka. Odchrząknęła w nieco nerwowej manierze, spojrzeniem zjeżdżając na dół, na śnieg. Widziała wcześniej sam akt tworzenia, ale dzieło już nie.

Czarci Pomiot

[Czarci Pomiot]

Szpon drążący w śniegu coraz bardziej oddalał się od wizji samych Stad, powoli mapując też ścieżki daleko poza ich własnymi granicami, nabudowując kształty skromnie wyciętych pasm górskich, urywki rzek i parę wysp rozrzuconych na morzu. W końcu oderwała od zimnej bieli pazur, by spojrzeniem zatrzymać się gdzieś daleko na południowo-wschodniej części mapy. Ogień w ślepiach wojowniczki zelżał na parę chwil, a w zamian za to błysnęło w nich dziwną pustką. Ścisnęło ją w piersi, gdy w końcu spuściła tam po raz kolejny swój szpon, by wyżłobić w śniegu niewielką kropkę.
Oczy Pomiotu nawet na moment nie oderwały się od własnego tworu, nawet gdy znad rzeki zaczęły docierać do niej wytłumione białym puchem kroki. Łapy zaniosły ją w końcu na tereny wspólne – obecność gadów wszelkiej maści były w końcu ich nieodzowną częścią. Zwykle zajmowały się jednak swoimi własnymi sprawami, rezygnując ze spoufalania się z obcymi smokami, a już w szczególności z Plagij… Mglakami.
Jeden pies.
Wzrok wojowniczki wprost werżnął się w oblicze zbliżającej się przez mgłę nieznajomej, ze świstem wciągając nozdrzami powietrze. Kimkolwiek była obca, zdążyła ją przyłapać na gorącym uczynku. Chwili melancholii.
Skinęła jej łbem w krótkim powitaniu. Wciąż nie miała najmniejszego pojęcia z którym stadem na do czynienia. Na tyle długo ograniczała swoje kontakty wyłącznie do Mglistych, że choćby i waliła wulkaniczną spalenizną, to i tak nie wiedziałaby, kto na nią wpadł.
– To mapa. – mruknęła w odpowiedzi, wracając spojrzeniem na wytarte formacje. Może w tym przypadku to dobrze, że natknęła się na nią kompletna nieznajoma. Każdy gram informacji może jej się przydać. – Naniosłam na nią tyle, ile wiem o świecie poza granicami. To okrojona perspektywa – ścięte góry, fragmenty rzek, którymi podążałam, pourywane lasy… – mówiła dalej, choć cały czas była obecna jedynie w połowie, wciąż przejęta wyżłobioną wcześniej kropką. Odruchowo odgarniała niewielkie warstwy śniegu wokół niej, tworząc koliste granice. W końcu oderwała łapę, ponownie wpijając spojrzenie w obcą. – Gdzie Cię najdalej poniosło?

Płocha Ćma