Srebrzysty staw

[Pasterz Kóz]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

-Mam nadzieję, że wszystko Ci się ułoży- powiedział pokrzepiająco, pozwalając się jej wtulić. -Nauczę, nauczę. Wpierw magia precyzyjna. Wyjaśnię skąd mamy maddarę. Otóż jest to cząstka ofiarowana nam przez bogów, z której możemy tworzyć rzeczy z ograniczeniami co do naszej wyobraźni i zasobów many. Pierwszą, która odkryła jej właściwości była bogini Naranlea dzisiejsza patronka inteligencji, magii, czarodziejów i naszego stada. To teraz praktyka. Na sam początek musisz się wyciszyć i skupić, a potem znaleźć źródło maddary. Większość jego położenie określa w umyśle choć co do samej postaci opinie są przeróżne, ale często z elementem światła lub ciepła. Mogę cię jeszcze zapewnić, że jeśli je znajdziesz będziesz co do tego pewna. Po prostu przeszukaj swój umysł.

[Spiżowa Łuska]

Uśmiechnęła się leciutko słysząc jego przyjazny głos. Wtuliła się jeszcze chwilę w jego łapę, ale gdy zaproponował, że ją nauczy odsunęła się i uśmiechnęła szeroko. W końcu jakoś się rozluźniła. Sam to zaproponował! Jest taki miły. Nigdy nie spotkałam tak spokojnego smoka... Nie to, że spokojnego... Khantar i Kheldar są spokojni. Ale Niebo jest... inny. Jest... Trudno było jej odnaleźć odpowiednie słowo. Nigdy nie przebywała w otoczeniu smoków takich jak Bezchmurny. Polubiła go. Usiadła dziesięć szponów od niego i wysłuchała reszty jego wypowiedzi. Zamknęła oczy dla lepszego skupienia. Otoczyła ją czerń. Pełna pustka. Zaczęła zamykać się w sobie odcinając się od świata. Od własnych myśli. Po prostu przestała myśleć o czymkolwiek i skupiła się na szukaniu źródła. Dlatego nie nastręczały jej inne myśli. Cisza, pustka. Jak w bardzo, bardzo głębokim śnie... Pomyślała cichutko w myśli, nie rozpraszając się. Żadnych dźwięków, żadnych bodźców, dotyku, żadnych obrazów. Nic. Tylko uczucie spadania. Coraz głębiej i głębiej w przepaść. Uczucie spadania, chociaż nie ma nic. Ale spadając nie czuła lęku. Czuła coś innego. Coś poczuła. Siłę. Wewnętrzną siłę, w swoim ciele. W swoim duchu. Ciało, które spadało, spadało z coraz większą siłą. Nie było to ciało dosłownie, ale jestestwo Theakry. Czuła, że upada z coraz większą szybkością, energią. W niesamowitej pustce. Bez powietrza, bez wody, bez dna ni sklepienia. Po prostu spadała. A ogarniała ją od wewnątrz siła. – Ja... ja chyba znalazłam... Tego nie da się wytłumaczyć... – Szepnęła cichutko. Otworzyła oczy, a w jej umyśle tylko uczucie spadania, oporu, wewnętrznej w upadającym jestestwie siły, jakkolwiek można to nazwać. Theakra miała dziwny wzrok. Nie rozumiała wszystkiego, co czuła w sowim wnętrzu. To było coś nowego. Nieznanego. Jak odległe niebo.

[Pasterz Kóz]

-Rzadko kiedy się da, więc nie musisz próbować- oznajmił z lekkim uśmiechem. -Teraz wyobraź sobie wyraźnie jakiś przedmiot, ze wszystkimi szczegółami, a następnie tchnij, przelej, jakoś przenieś tą moc w to co sobie wyobraziłaś- powiedział. Mogło się wydawać to trudne, ale z czasem nabierze doświadczenia. Zawsze tak jest, choć z początku samo odnalezienie źródła bywało ciężkie, a wytłumaczenie, jak to się robi, trudne. No cóż, tak to już bywa z tą magią. Sam coś tam umiał, ale nie była to jego specjalizacja, bardziej nadawał się bardziej na Łowcę, którym był.

[Spiżowa Łuska]

Uspokoiła się i na powrót wróciła do siebie. Coraz bardziej zaczęła się poznawać. Siła i jestestwo, które ciągle upadało. Będąc jednym. To jakby ona spadała. Ina będąca siłą. Miała sobie coś wyobrazić. Nie była pewna co. Przypomniała sobie co ma przed łapami. Otóż warstwę śniegu. Wyobraziła sobie łodygę mającą jakieś dwa szpony wysokości. Od dołu do góry wychylały się pnące się w górę zielone listki. Rosnące w trójkę. Jeden nad drugim, ale z innej strony rośliny. Potem przerwa i coś podobnego. Na trzech czwartych wysokości były ze trzy takie. Listki nie były przesadnie duże, całkiem małe. Na górze pęd chylił się ku ziemi. Zataczał ładny łuk. Z tej łodygi odchodziły trzy odnogi. Każda z nich to trzy wąskie listki, spomiędzy których wyrastają duże, fioletowe płatki kwiatu rozczapierzające się na końcu. Dzwonki widzące w dół. W środku miał być żółty słupek na samym dole odrobinę rozgałęziony na trzy. Łodyga miała wyglądać na gładką i miękką, listki miały być nieco grubawe, ale wyraźnie stożkowato zakończone. Thea nie do końca przyglądała się temu kwiatu, więc sama sobie go wyobrażała do końca. Płatki miały być niemal jedwabne, delikatne. A słupek pokryty żółtymi drobinkami. Kwiatek miał być giętki. Myślała o nim jakby dało się go dotknąć i przechylić a w dotyku będzie taki jak prawdziwy. Chociaż nie myślała za bardzo o tym, czy można go rozerwać, zepsuć, czy nie, nie miał takich właściwości, nie miał też zapachu, o którym zapomniała i nie pomyślała. Miała to wyobrażenie w sobie. Widziała je wyraźnie. Czuła też jak spada. Ta siła i wnętrze jestestwa. Skierowała tę siłę próbując zawładnąć nad tym uczuciem. Starała się pokierować je w wyobrażenie. W końcu pomyślała o tym, żeby zaczerpnąć część siły tego jestestwa i pokierować w kierunku tworu. Po kilku próbach udało się jej pokierować magię do wyobrażenia w jej głowie a potem to wysłała na śnieg, który miała przed oczami. Czuła się zdezorientowana. Zamrugała powiekami i spojrzała na Bezchmurne Niebo.

[Pasterz Kóz]

Bezchmurny bystrymi oczami przyjrzał się kwiatu, wypatrując każdego szczegółu. Przyglądał mu się, traktując twór jako element przyrody, zatem sprawdzał dokładność wykonania. W końcu jednak skinął głową.
-Na początek dobrze, choć nie należy przesadzać, bo nadmierne zużycie maddary, spowoduje, że zemdlejesz. Teraz niech zmieni nieco kształt i kolor, reszta może zostać. By to zrobić, zaprowadź zmiany w wyobrażeniu w umyśle, a później znowu tchnij maddare. Iluzja powinna również się zmienić- polecił, zachęcając ją do tego uśmiechem. Niech próbuje, może się to jej kiedyś okazać przydatne.

[Spiżowa Łuska]

Pomyślała chwilę nad swoim tworem. Miała go przecież przed ślepiami! Wpatrzyła się w niego. Wyobraziła sobie, jak łodyga od postaw ku górze zmienia się tak jakby została zamrożona. Jakby nagle pokrył ją szron i stała się nieco chłodniejsza w dotyku! Poza tym kiedy szron miał sięgać listków te miały się bardziej rozchylić od łodygi i odrobinę wydłużyć. A łodyga wyprostować się całkiem. Łodyga o kolorze jakby był na niej szron. A kwiaty miały zrobić się bledsze i jaśniejsze aż przejdą w blady róż. To będzie piękny kwiat. Skupiła się głęboko na sobie. Czuła to upadające jestestwo, cząstkę swojego ja. I oderwała jego element w wyobrażenie, które powędrować miało i urzeczywistnić się w roślinie.

[Pasterz Kóz]

Bezchmurny przyjrzał się zmianom w kwiecie, po czym pokiwał z zadowoleniem głową. Chyba nawet mu się spodobał ten twór.
-Teraz unieś ją w powietrze i wpraw w jakiś ruch. Przebiega to w te samy sposób co poprzednio, czyli po prostu wyobraź sobie jakąś akcje, a potem daj w to maddarę. Musisz jednak pamiętać, żeby określić czy ma to być ruch jednorazowy czy stały- zaznaczył, czekając na wykonanie polecenia.

[Spiżowa Łuska]

Mała skupiła się na kwiecie. Wyobraziła sobie, że kwiaty w postaci dzwonków tracą swoje płatki. Najpierw kwiat przecież zamarzł, to chyba nic dziwnego, gdy straci płatki kwiatów. Płatki miały odsunąć się prawie równocześnie, ale to prawie, od łodyżki. I chwiejnie opuścić się szpon w dół. Tak, jak płatki kwiatów i liście zawsze opadają. A potem poderwać się miały do góry na szczyt łodyżki i ułożyć w dwóch rzędach, jeden nad drugim. Ten niżej zwięzły, a ten wyżej wychodzący z wnętrza pierwszego luźniej rozłożony, jakby stworzyć miały jeden, większy fioletowy kwiat. Nawet podstawy płatków miały nieco zagłębić się, zniknąć w łodyżce, by było realniej. Skupiła się na sobie i poczuła swoje jestestwo. Skierowała część siebie w kwiat, by stało się to, czego ona pragnęła.

[Pasterz Kóz]

Bezchmurny dokładnie się wszystkiemu przyglądał, aż w końcu kiwnął głową z zadowoleniem.
-No dobrze. Z iluzji to chyba wszystko, więc teraz możesz pozwolić zniknąć tworowi. Są na to dwa sposoby: destrukcja lub zaprzestanie skupienia się na nim. Potem zostaje nam jeszcze mowa mentalna, którą mogłaś spotkać jako impuls lub proste wiadomości w głowie. Wiele smoków za tym nie przepada uważając to za "wtargnięcie" do umysłu, ale i tak jest do dość przydatna forma komunikacji. Opanowanie nie potrwa długo, jedno ćwiczenie, więc przejdźmy już do praktyki. Wyobraź sobie przezroczystą linkę lub nić, ale niematerialną – może to głupio brzmieć choć jest bardzo ważne, bo w następnych etapach nadanie jej jakiś konkretnych właściwości, co do wykonania, może źle się skończyć. Przechodząc dalej: spróbuj w wyobrażeniu zaczepić nić o umysły, mój i Twój, by następnie przesłać mentalnie przez nią jakiś obraz. Co do wyboru: dowolny- polecił.

[Spiżowa Łuska]

Chyba nie miała żadnych miłych obrazów do przekazania. Skupiła się na Bezchmurnym. Kiwnęła lekko łebkiem na znak zrozumienia i zabrała się do roboty. Z umysłu wypchnęła na powrót przychodzące myśli i skupiła się bezgranicznie na swoim źródle, zdaje się, wciąż się kształtującym, nie poznanym do końca. Spojrzała na Bezchmurnego. Wyobraziła sobie cienką nitkę maddary. Taką, jak pajęcza sieć. Przezroczystą. Ale tylko... w sobie. nitka miała opleść delikatnie jestestwo Theakry, a potem musiała się zastanowić. Nitka zniknęła. Wysłała delikatną, bardzo cieniutką linkę eterycznej energii ze swojego źródła na zewnątrz. Źródło było jestestwem Thei. Linka miała pociągnąć się w stronę Bezchmurnego i połączyć się z nim, stykając się z jego zobrazowanym przez Theę umysłem. Bezchmurny mógł poczuć to uczucie dochodzące od kleryczki. Poczucie spadania, kontroli, mocy. Ale to zgasło, kiedy skupiła się tylko na lince. Wyobraziła sobie w swoim umyśle (wewnątrz tego całego, co nazywała to źródłem, część jej jestestwa) to, co ostatnio zapadło jej w pamięć. Nie, jednak nie miała nic takiego. A jednak! Przywołała do siebie wspomnienie. Siedziała wtedy na półce skalnej przed grotą wysoko położoną nad ziemią. Z tej półki widać było błękitne niebo i szare chmury w oddali, a w dole widać było bardzo rozległe lasy, z jednej strony zaczynała się równina, a gdzieś po środku widniał bardzo duży staw. Staw Aterala. Niezmącony, błękitny. Słońce zawieszone było nieco za górą spowijając nieco dół ciemnością, ale większość krajobrazu zalewając złocistymi promieniami. Potem popchnęła to przez falę wewnętrznej siebie w linkę będącej niemal niczym dłoń. To ta linka miała "podać" Bezchmurnemu obraz.

[Pasterz Kóz]

Bezchmurny niewzruszenie stał, czekając aż Cienista wszystko ułoży i nawet nie drgnął, gdy się z nim połączyła. Gdy przesłała obraz, przez chwilę myślał, aż w końcu wydał werdykt.
-Dobrze, podoba mi się ten krajobraz. To tyle z magii precyzyjnej. Czegoś jeszcze chciałabyś się nauczyć, hm?– spytał z delikatnym uśmiechem.

//Raport – Magia Precyzyjna I

[Spiżowa Łuska]

Uśmiechnęła się lekko do Bezchmurnego. Już chciała powiedzieć, że to widać z jej małej norki, ale powstrzymała się. Zrezygnowała z powiedzenia tego, bo była nieco zagubiona w tych kwestiach. Ale to nic. Bezchmurny wszak nie milczał! Zapytał ją jeszcze o coś, a ona w odpowiedzi bardzo szeroko się uśmiechnęła. – Jeśli to nie byłby problem, mógłbyś nauczyć mnie walczyć magią? Tak w razie czego, żebym mogła bronić się na wyprawie. Mógłbyś? – Zapytała śmielej niż do tej pory prosiła o cokolwiek. Ale jak tu się dziwić? W końcu nauczyciel Thei był bardzo wyrozumiały i przyjazny w obyciu. Jej ogon drgnął na ziemi. Spojrzała na śnieg. Kwiatka już nie było.

[Pasterz Kóz]

-Mógłbym, mógłbym. Jak chcesz to zrobić? Wpierw magia obronna, magia ataku czy obie razem, hm?– spytał. Nauczanie magicznej walki przyszłej Uzdrowicielki miało swoje plusy. Na pewno mógł liczyć u niej na leczenie, bo dzięki temu będzie mogła bronić się podczas zbierania ziół i korzeni. Co z tego, że była z Cienia? Trochę to wadziło, zwłaszcza, gdy ostatnio była nieco napięta atmosfera spowodowana wojną, ale co poradzić. Polubił ją nawet i smucił go jej los. Wątpił w to, by wymyśliła to wszystko, żeby ją nauczał.

[Spiżowa Łuska]

– Chciałabym połączyć obie nauki. Jeżeli będę kiedyś walczyć magicznie to nie powinnam mieć zbyt wiele czasu pomiędzy atakiem a obroną. – Stwierdziła na głos posyłając Bezchmurnemu delikatny uśmiech. Taki wdzięczny uśmiech. Jej ogonek drgnął trochę, a szyjka wyprostowała się. Cieszyła się, że to on mógł ją uczyć. Że ją chce uczyć! Był w końcu taki przyjazny i nie karcił jej.

[Pasterz Kóz]

-Zatem wpierw teoria. Czym możemy zaatakować, w sensie z czego może zostać zrobiony wyobrażony przez nas atak? Podobnie w magii obronnej, jak najlepiej się bronić. Co tworzyć? Co wykorzystywać?– spytał, uśmiechając się przyjaźnie. On? Karcić? W życiu! Musiałby nie mieć serca, aby podnieść łapę na pisklę czy Adeptkę, zwłaszcza taką miłą jak Spiżowa, która niczym mu nie zawiniła.

[Spiżowa Łuska]

Ależ zawiniła mu w wielu rzeczach! O! Nadgorliwością, ciekawością, zabieraniem czasu, sobą, wszystkim! Ale była tak wdzięczna, że ją uczył. Czuła się spokojnie i mogła się skupić. Więc wszystko szło gładko. Magia to moja wyobraźnia. Mogę użyć wszystkiego o czym pomyślę w formie, którą sobie wyobrażę. Stwierdziła w myśli z lekkim duchowym uśmiechem. – Mogę użyć żywiołów, ziemi, wody, lodu, wiatru, ognia, albo innych substancji, jak kwasu, drewna, kamieni. A żeby się bronić to dobre byłyby tarcze. Mniejsze czy większe. Takie bardzo wytrzymałe, albo takie, które zneutralizują atak. – Powiedziała pewna swoich słów. Prawie. Ale! To już bardzo dużo jak na tego czarnego, skażonego malca. Malca Cienia. Cienia, który w jej łbie już jest inny niż jest.