Warsztat

[Pasterz Kóz]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Cóż, wnioski Róży były logiczne, choć rozwiewały nadzieję na wykorzystanie kryształów do eksperymentów i tworzenia innych magicznych przedmiotów.
– Wiesz, to tylko przykład jak to może wyglądać. W sensie, dalej nie wiemy jak to zrobić, ale nawet gdybyśmy używali kamieni szlachetnych jako pojemników na moc, dalej byłyby one przydatne. Gorzej z ukierunkowanie na to co miałyby robić. Może gdybyśmy używali znaków, które określałyby to, lecz skąd kamień wie co ma robić po takim znaku? Tak samo jak nasze runy – zastanowił się w sumie. Znaki nie były magiczne, były literami, a jednak nadal były ważne i sprawiały, że runa działała tak, a nie inaczej lub w ogóle. Hm...
– Może Naranlea coś nam powie, to ona dała nam magię. Potem możemy zahaczyć o Valanyana, może da nam radę. Katamu zaś to taki duszek, nie do końca bóg, ale... – po krótce opisał Róży jacy są bogowie, jakie są duszki i mniej więcej skąd są, ale tak bardzo krótko. Przy okazji podeszli pod posąg Naranlei.

// Zt i kontynuacja tu

[Trefna Topola]

• Czuwaja, której narratorka zbiera ostatnie okrycia wstydu z siebie że poprzednią postaciom nie napisała tego już, przypałętała się w to miejsce. Już mniej-więcej rozumiała układ Świątyni ale właśnie, zależało jej na tym aby dotrzeć akurat tutaj. Jej pierś podskoczyła wręcz do gardła, gdy chłonęła mistycyzm jaki tutaj panował. Ale nie chciała się też rozpraszać.. Od starszych smoków dowiedziała się jak działa wyrabianie kryształów, to też pochwyciła jeden, usiadła z boku i odetchnęła, wpuszczając w niego swoją wiedzę na temat tworzenia Eliksirów Leczących.
  

  Tworzenie eliksirów leczących to dość prosta a jednocześnie mozolna praca, także słuchaj uważnie, ponieważ kolejność jest bardzo ważna. Wyróżniamy trzy typy eliksirów leczących – Leczący rany lekkie, leczący rany średnie oraz leczący rany ciężkie. Przygotuj bukłak lub buteleczki wraz z korkami lub kawałkiem gliny by je zalepić, dużą miskę i zioła. Zaczynamy!
  
  Aby przygotować eliksir leczący rany lekkie, potrzebujesz jednego liścia babki lancetowatej, jednej jagody jałowca, jednego liścia nawłoci pospolitej oraz jednego liścia ślazu dzikiego. Przygotuj miskę i dokładnie wyciśnij do niej soki ze wszystkich przygotowanych ziół. Dodaj odrobinę wody, nie więcej niż koniuszek opuszka małego palca i zagotuj całość. Odstaw w chłodne miejsce, pozwalając eliksirowi ochłodzić się samoistnie aby wszystkie jego właściwości się utrwaliły. Potem weź buteleczkę lub bukłak i taką miksturę przelej do naczynia, dokładnie zakorkuj lub zaklej gliną, najlepiej sprawdzając po wszystkim szczelność. Ten eliksir pozwoli wyleczyć jakąkolwiek ranę lekką, bez ingerencji magii.
  
  Przygotowanie eliksiru leczącego rany średnie jest bardzo podobne, choć wymaga innych ziół – Musisz przygotować dwa korzenie żywokostu, jeden liść ślazu dzikiego, jedną jagodę jałowca, dwa liście nawłoci pospolitej jedną gałązkę macierzanki, jeden liść jemioły oraz dwa kwiaty dziurawca pospolitego. Znów podsuń miskę i dokładnie wyciśnij z nich wszystkich soki. Znów dodaj odpowiednią ilość wody, mierząc koniuszkiem palca (lub pazurem) a potem całość zagotuj, odstawiając ponownie misę w miejsce, gdzie przygotowany płyn ostygnie i dojdzie. Następnie znów pochwyć przygotowane przez siebie naczynie i przelej tam ostudzony, gotowy eliksir. Zakorkuj dobrze (i sprawdź szczelność) a potem odstaw. Ten eliksir zmniejszy średnią ranę do rany lekkiej, którą dużo prościej i szybciej jest wyleczyć.
  
  Na koniec poruszymy temat wyrabiania eliksirów leczących rany ciężkie. On ma coś dodatkowego, oprócz ziół. Musisz przygotować sobie coś, czy to magicznego czy fizycznego co pozwoli rozbić Ci kamień szlachetny a potem utrzeć na proszek. Nie możesz wziąć byle jakiego kamienia – koniecznie musi być to agat, szafir lub rubin! Gdy przerobisz dany kamień na bardzo sypki, cienki proszek (polecam po pierwszym rozbiciu moździerz!) wsypujesz go bardzo ostrożnie do misy. No, teraz zioła. Potrzebne Ci będą trzy liście babki lancetowatej, jedna jagoda jałowca, jeden kwiat dziurawca pospolitego, jeden liść jemioły, dwa liście lubczyku, jedna gałązka macierzanki, jeden liść nawłoci pospolitej i trzy liście ślazu dzikiego. Już wiesz co robić z ziołami – wyciśnij z nich dobrze soki, łącząc ze sproszkowanym kamieniem. Dolej odrobinę wody i zagotuj całość, znów odstawiając ją do przestudzenia w odpowiednie, dość chłodne miejsce. Gdy ostygnie, gotowy eliksir przelej do przygotowanego naczynia, zakorkuj (lub zalep) i sprawdź szczelność. Taki eliksir ma podobne działanie co poprzedni, zmniejszając rozległą, ciężką ranę do lekkiej, co mocno ułatwia pracę.
  
  Cała ta sztuka może wydawać się mozolna, jednak z każdym kolejnym eliksirem bardziej utrwala się w pamięci, przyrzekam!

[Wybory Serca]

Przyszli spacerowym krokiem. Ona, Ikka i Spóźniony Debiut. Trzeba było w końcu przetaszczyć przez całe tereny Ziemi i te niczyje wszelkie zapasy, które były przeznaczone na magiczną edukację córki. Sama uzyskała takie wsparcie od swoich rodziców, więc tego oczekiwała od siebie względem własnego potomka.
– No, jesteśmy. Uff! – zmachała się nie na żarty. Wskazała Icce warsztat znajdujący się na zewnętrzu świątyni. – Tak jak mama wyjaśniła. Podchodzisz do danego kwarcu, kładziesz zapłatę i prosisz Katamu o pomoc – przypomniała jej, posyłając młodej oczko.

// napisz po prostu w temacie z kwarcami, które cię interesują :) W KP już masz kieszonkowe ode mnie, od Debiutu będzie jak Córa zrobi aktualki, więc możesz zaczekać do tego czasu!

[Spóźniony Debiut]

Ile to już razy, szedł gdzieś obładowany po uszy? Tu sakwa z kamieniami szlachetnymi, tu zapasy mięsa, a tu jeszcze Elar próbujący coś z tej sakwy zwinąć. Musiało to wyglądać dość komicznie, gdy co jakiś czas obracał się wokół własnej osi, chcąc ratować skórę z której była wykonana, przez wypaleniem. W końcu skapitulował i złapał ją w zęby, unosząc wyżej.
– Eł..r.. nie... – bełkotał z na wpół zamkniętym pyskiem, gromiąc wzrokiem żywiołaka.

Gdy dotarli na miejsce, kompan zdążył oddalić się gdzieś na bok, nadal jednak wypatrywał dla siebie okazji.
– Dla mnie to nadal dziwne. – przyznał całkiem szczerze, chociaż i on korzystał z tego miejsca.

[Ostatnia Nadzieja]

Ikka całą drogę się śmiała. Bo walka taty z Elarem była komiczna. Struś chciał capnąć kamienie, a Debiut chronił je na wszelakie sposoby. Była też bardzo ciekawa tego, co to są te kwarce i w jaki sposób pomogą jej się wzmocnić. Szła spokojnie między rodzicami, a potem, gdy już dotarli do miejsca i mam powiedziała jej, żeby zrobiła tak, jak prosiła. Ikka podchodziła kolejno do kwarców i prosiła o dane wzmocnienie. No, niezłe zapasy tutaj przytachali, trzeba było to powiedzieć wprost.

[Sięgający do Nieba]

Hermes przybył z dziećmi o zmierzchu i wprowadził je do świątyni. Hekate okradła już skarbiec i matkę, nie musiał jej wspierać, za to Valnar nie otrzymał niczego, co trzeba było jak najprędzej zmienić. Zatrzymał się nieopodal kwarców i mrużąc oczy zwrócił się do już-nie-takich-maluchów:
– Złóżcie zasoby przed kwarcem, który najbardziej Was interesuje. Powiedzcie czego chcecie, albo pomyślcie, to nie ma większego znaczenia – i tak zostaniecie usłyszeni. Valnarze... to jest Twoje – ostatnie słowa skierował wyłącznie do syna, zrzucając z grzbietu ciężkie pakunki. W sporym worku znajdowalo się 20/4 mięsa oraz bursztyn.

Valnar

[Mackonur]

Dużo osób przychodziło tutaj ze swoimi pociechami, no i nie inaczej było z Axarusem! Któregoś dnia wziął ze sobą Lilię, żeby mogło coś sobie kupić fajnego. Jak to dobrze, że mieli takie magiczne kamyki, które przyjmują inne kamienie... chwila, po co im one? Czy to podchodzi pod kanibalizm, jeżeli je jedzą? W każdym razie, Łowca wkroczył z córką do Świątyni, a po chwili udali się do komnaty z kwarcami. Sam przybytek był ładną, kamienną budowlą z różnymi odnogami, były na przykład takie do Ołtarzu Uzdrowień, albo do boskich posągów.
– Lilio, tu jest Świątynia! Tam dalej można się modlić do bogów, ja czasami się zwracam do bogini Valanyan, albo do Thahara. A tutaj można wydawać kamienie szlachetne. Jak wyruszysz na polowanie, to możesz ich trochę poszukać. – Powiedział, przekazując jej aż siedem kamyczków! Powinno jej na coś fajnego starczyć.
– No, to śmiało wybierz coś sobie! Tam masz kwarc, od którego się jest ładniejszym, tam jest taki od wytrzymałości... – I tak mniej więcej wytłumaczył jej, co tutaj się znajduje. Krab Krabuś towarzyszył młodej Lilii, zwiedzając Świątynię.

Lilia

[Lilia na Wodzie]

Nie wiedziała gdzie idzie, bo Świątynia, brzmiała tajemniczo i mistycznie. Co już się podobało Lilii. Wstrzymywała się jednak od pytań, dopóki nie dotarli na miejsce i tata zaczął jeszcze raz tłumaczyć jej gdzie są i po co. Spojrzała w kierunku, w którym wskazał tata i to, że tam można modlić się do bogów. Pokiwała głową, po czym z lekką obawą spojrzała w długi, pogrążony w półmroku korytarz. Coś tam ją wzywało...ale nie wiedziała do końca co. Coś mrocznego, spowitego czernią...Tarram? To imię nagle wskoczyło jej do głowy, ale nie śmiała go wypowiedzieć. Nie teraz.

Potrząsnęła głową i skupiła się na słowach taty. Kamienie szlachetne, które znaleźć można na polowaniu, to właśnie tutaj się je wydaje. Pokiwała ponownie głową ze zrozumieniem. Wysłuchała uważnie o każdym z kwarców, po czym stwierdziła, że przyda się jej większa wytrzymałość. Ostatni trening z ciocią Aie na pustyni uświadomił jej, że jej ciało zdecydowanie tego potrzebuje. Dlatego wzięła od taty kamyczki i z uśmiechem ruszyła ku kwarcowi wytrzymałości. Od czasu do czasu zaczepiała Krabusia, który jej towarzyszył, przekomarzając się z nim. Był dla niej trochę jak starszy brat.

Mackonur

[Cisza po Lawinie]

Przeniesienie tylu zapasów wymagało połączonych wysiłków dwóch smoków i trzech kompanów. Przynajmniej Teufel nie odczuwał tego ciężaru tak, jak reszta – w końcu sam był kupą magicznego gruzu.

Warsztat znajdował się na zewnątrz. Bealyn zatrzymała się przed licznymi kwarcami, zerkając na stosy mięsa. Łał, naprawdę sporo tego zachomikowała. I teraz oddawała to bez żadnego zysku. Faktycznie dorastała, przynajmniej mentalnie i w niektórych sprawach...

– To tutaj. Kwarce odpowiadają za różne aspekty fizyczne, więc pomyśl, czego oczekujesz. To jak magiczny trening, omijający faktyczne ćwiczenia: po prostu otrzymujesz już ich skutki – objaśniła, siadając obok mamuta. Dyszała nie mniej niż psiny soleńczyka.

Sekerin

[Oblicze Determinacji]

Do tej pory jakoś nie narzekał na swoją kondycję, ale i nie zdarzyło mu się nosić takich zapasów. Nie wywiesił języka jak Frarti, ale na pewno widać było po nim zmęczenie. Odłożył to wszystko na jedno miejsce, po drodze gładząc grzbiety włochatych towarzyszów.
– Jesteś pewna, że chcesz mi tyle dać? – Musiał spytać, czuł się głupio z takim gestem.
– Bądź pewna, że jakoś Ci to spłacę. – Zapowiedział i tu nie zamierzał przyjmować sprzeciwu.

[Cisza po Lawinie]

Przekrzywiła pysk, patrząc na niego uważnie. Hmm, jakby mu to wytłumaczyć?
– Seke, Wolne Stada nie są miastem, gdzie pomoże Ci straż w razie burdy – zaczęła spokojnie wyjaśniać, dlaczego chce mu w ten sposób pomóc. – Pomoc zawsze przybędzie, gdy ją zawołasz, ale do tego czasu może być za późno. Ważnym jest, aby móc się bronić i oddać napastnikowi, zwłaszcza w dzisiejszych czasach. – Chyba nie sądził, że przyjdzie na tereny trawione wojną bez odpowiedniego przeszkolenia? Piastunka nie wątpiła w jego edukację w Solen, ale sam wspominał o tym, że nie opuszczał okolic miejskich od bardzo dawna.

A kwarce pomogą nadrobić stracony czas.

Westchnęła, gdy wspomniał o spłaceniu.
– Nie potrzebuję odpłaty. Po prostu... nie zgiń. Nie chcę zostać przedwcześnie wdową – wykrzywiła pysk w próbie żartobliwego uśmiechu.

Sekerin

[Oblicze Determinacji]

Nie mógł powiedzieć, że nie miała racji. Poza tym, w mieście panował względny spokój, zwłaszcza tam gdzie bywał on. W końcu, nie szlajał się po zachodniej dzielnicy – tak, to już było proszenie się o guza.
Pokiwał delikatnie łbem, przytakując jej niemo.
– Z takimi argumentami, nie mogę dyskutować.

Mimo wszystko zamierzał mieć tu jakieś ostatnie słowo, nawet jeśli wciśnięte nieco na siłę.
– Nie śpieszy mi się, na tamten świat. – Zapewnił, patrząc po kwarcach
– A ja chcę. Jeśli nie w takiej formie, to w postaci książek. Lubisz czytać, to będzie takie podziękowanie. – Uśmiechnął się, i zabrał część przyniesionych rzeczy, by przejść pod jeden z kamieni.

[Cisza po Lawinie]

No jasne, że nie mógł. Tak samo jak nie potrafił tego Marcel, ha!

Inna sprawą było wkopanie się w to całe małżeństwo przez swój niewyparzony język. Na przyszłość będzie jeszcze bardziej zaniżać swoją wartość. Najlepiej udawać niemą, o! Wtedy nikt nie uzna jej za dobry materiał na żonę, partnerkę czy wspólniczkę. Zdecydowanie wolała życie jako szara myszka.

Nadstawiła uszu jak tylko padło słowo "książki".
– Szybko przeczytam twój mały zbiór w Solen. Tę o podwodnym świecie prawie skończyłam zanim się obudziłeś – przypomniała sobie. Im więcej miała styczności z pismem, tym szybciej wchłaniała to, co w sobie zawierało.

Mimo to, jakoś miała większą sympatię do pergaminów. Były lżejsze, choć ciężej się je katalogowało w sensowny sposób.

Sekerin

[Oblicze Determinacji]

A o tym już rozmawiali gdy siedzieli nad rzeką, nawet jeśli wiedział dlaczego obrzucała siebie tak dużą krytyką, uważał, że było to niepotrzebne. On jednak nie był w stanie tego zmienić, sama powinna.
– No to już wiem, kto ułożył tamte notatki. – Złapał kolejną część zapłaty i przesunął gdzie trzeba.
– Na prawdę, fascynuję Cię to tak bardzo, nawet jeśli będąc tutaj, może zobaczyć większość na prawdę? Wiedzą teoretyczna przydaje się, ale ta bardziej praktyczna wydaje się ciekawsza. – A przynajmniej on to tak widział i może przez to, całe to wysłanie go tutaj, nie było takie złe? Zamierzał wykorzystać ten czas, najlepiej jak mógł.

[Cisza po Lawinie]

Ups. Złapana na gorącym uczynku. Odchyliła uszy do tyłu, kiedy jej to wypomniał.
– Taki nawyk... – wymamrotała pod nosem. Nie wczytywała się w jego zapiski z wykładów, choć skłamałaby mówiąc, że nie ciekawiło ją dlaczego miał prywatne lekcje u Brozoja. Tematów, które tam zauważyła kątem oka, nie omawiali na poprzednim spotkaniu z nauczycielem.

Wzruszyła ramionami na jego pytanie.
– Czytając łatwo zatracić się zarówno w faktach, jak i fikcji. Bolesny czas mija o wiele szybciej, albo jak się czymś denerwujesz lub stresujesz... to po prostu o tym zapominasz, gdy skupiasz się na lekturze – wyjaśniła. – Poza tym, lubię sprawdzać czy wiedza Wolnych pokrywa się z tą, którą ma reszta świata. – To przecież fascynujące, jak odległe kultury dochodzą często do takich samych lub podobnych wniosków!

Sekerin

[Oblicze Determinacji]

Nie mówił jej tego, z jakąkolwiek pretensją w głosie. W zasadzie, mimo ciężkiego początku, jego humor nie był zły, w porównaniu z tym, jaki mógłby być. Nie śmiał się do rozpuku, ale i nie był interpretacją Aterala kroczącego po świecie.
– Przecież nie mam Ci tego za złe. – Zdecydowanie za często, wywoływał te reakcje.

Milczał chwilę, nie dało się tu nie zauważyć pewnej zależności.
– Czasem różnice są naprawdę nieduże, a czasami... Cóż, jak sama widziałaś ostatnio. – Tamtą rozmowę, ciężko było nazwać udaną.
– Chociaż, nie tylko książki potrafią tak działać. – Dodał odchodząc do kolejnego kwarcu.

[Cisza po Lawinie]

Nie musiał mieć jej tego za złe, aby poczuła się z tym nieswojo. Poniekąd grzebała w jego rzeczach. Nie odezwała się w tej kwestii, całkowicie ją przemilczając.

Czasami perswaduje się małżeństwo dla profitów, hmm? Nie dokończyła jednak tej myśli na głos, pozwalając niewypowiedzianej sugestii zawisnąć w powietrzu.
– Cóż – chrząknęła – znajdziesz znacznie więcej tego typu różnic. Nie mam łóżka – uniosła brwi w delikatnym rozbawieniu. Sekerin do tej pory żył w luksusie, a teraz cofnął się niemalże w rozwoju, przychodząc do Wolnych Stad.

Machnęła ogonem i przyjrzała się znikającemu mięsu, stos za stosem. Katamu dzisiaj miał sporo roboty.
– To chyba wszystko. Chodź, oprowadzę cię po najważniejszych miejscach – zaoferowała i zaczęli iść. Rzucała po drodze patyki zarówno psom, jak i mamutowi. Ciekawe kto okazywał się szybszy? /zt

Sekerin

[Oblicze Determinacji]

Po wszystkim wrócił do oczekującej grupki, szybko zostając otoczonym przez dwójkę futrzaków. Nie dało im się odmawiać drobnych pieszczot, więc zarówno Bitri, jak i Frarti zostały nieco wygłaskane. Suczka oczywiście od razu okręciła się na plecy, domagając w ten sposób o więcej. Podrapał ją chwilę po brzuchu.

Co do zaistniałych różnic. Tak, zdawał sobie sprawę, że mogło być ich wiele. Część na pewno nie przyszła mu do łba do tej pory. Nie dało się być gotowym na wszystko, co w jakimś stopniu było urozmaiceniem jego obecności na terenach Wolnych.
– Tak, to zdecydowanie największa tragedia. Musimy cofnąć się do miasta i przytaszczyć jedno. – Szybko jednak w powagę, która spróbował utrzymać, wkradł się uśmiech. Żartował oczywiście i widać to było z daleka.
– Myślę, że jakoś odnajdę się w waszym stylu życia. – To było na tyle z drapania za uszkami.

Ruszyli więc i tym razem, to nie on robił za przewodnika. Dobrze, że nie mógł narzekać na swoją orientację w terenie. Bez niej, nieraz nadłożył by pewnie drogi.

A jak wyglądała zabawa z patykami? Ku jego zdziwieniu, po kilku rzutach dołączył do niej nawet Bitri. Z początku ostrożnie, w końcu dorównał reszcie. O ile psiaki były zwinniejsze od mamuta, ten drugi miał tajemną broń. Gdy ruszył do celu, miało się dwa wyjścia – odsunąć się, lub zacisnąć zęby i wytrzymać nadepnięcie.
W zasadzie podobało mu się tu, mimo braku niektórych rzeczy.



//zt

[Ołtarz Wyniesionych]

Była tak zadowolona z przebudzenia swojego syna, że od razu zaciągnęła go ze sobą do Warsztatu. Niestety, był już trochę za duży na podróżowanie jak koala uczepiony matki, dlatego musiał iść sam.
– Czekaliśmy z ojcem i twoim rodzeństwem aż tylko się przebudzisz. Zawsze czuwał nad tobą jakiś kompan. – Rzuciła do syna, gdy przechodzili przez komnaty Świątyni. Niosła ze sobą spory pakunek na niewidzialnej, maddarowej platformie.
– Tutaj znajdują się magiczne kwarce, mogą zadbać o to, byś stał się silniejszy. Możesz być wytrzymalszy, zwinniejszy, potężniejszy w pojedynkach, albo lepiej dostrzegać wszystko wokół. Wybierz sobie, co tylko chcesz. – Wytłumaczyła po chwili, wręczając mu zgromadzone przez siebie zapasy [12/4 mięsa, 12/4 roślin]. Wskazała także na każdy z kwarców, żeby młody się nie pogubił. Była ciekawa jego wyboru. Valnara też tak sponsorowali, gdy był mały. Jedynie Hekate dostawała mniej, ale jakoś tak zawsze dawała sobie radę sama.

Vaencair

[Popioły Raju]

Przychodził tu tak często, jak tylko mógł. W pobliżu świątyni czuł się dobrze i to nie tylko w związku z tym, że stanowiła dom Bogów, ale też... zwyczajnie różniła się od tych wszystkich ośnieżonych lasów i równin. Była inna. Z czasem na pewno jednak stanie się równie pospolita i normalna, co otaczająca go natura.

Dziś bawił się między Kwarcami Nauki. Chował się za Percepcją, żeby lada moment wyskoczyć ku Sile, przeglądając się w powykrzywianym i niewyraźnym odbiciu. Teufel robił podobnie, choć jego brunatna czupryna zdradzała każdą obraną pozycję.
– Tsy... dwa... jeden...

Odliczał, zasłaniając swoje oczy łapami.
– Sukam!

Zaczął rozglądać się za kompanem Wyśnionego Szczęścia. Dawał mu oczywiście fory! Udawał, że nie widzi tej wielkiej i długiej, wykręconej za jednym z kwarców trąby. Zachichotał cicho pod nosem, przygryzł dolną wargę i ulepił pokracznie wyglądającą śnieżkę, którą rzucił w tyłek mamuta.
– S... salesiony! Haha!

Zaklaskał aż, wielce szczęśliwy z dokonania, ale śmiech ugrzązł mu w gardle, kiedy sam również oberwał śnieżką, prosto w głowę.
– Lepiej... usiekaj Tafel, bo zos... zostanie s Ciebie tyko tlomba!

Zagroził mu nikczemnie, otrzepał się ze śniegu, po czym rzucił się galopem za żywiołakiem.

/Malachitowa Noc.

[Malachitowa Noc]

Esha postanowiła zostać dzisiaj ze Stri, za którą czasami chodziła krok w krok, naśladując harpicę, na co ta udawała wielce oburzoną, rzucając swoje zaklęcia.
Smoczyca jednak czuła, delikatnie, ale jednak, że tej ptasiej skrzekaczce wcale nie przeszkadza jej córka, całkiem dobrze się bawiła, doglądając pisklęcia.
Dlatego też z lekkim serce opuściła legowisko, dając damom czas dla siebie, za to wybrała się na spacer do świątyni. Pomyślała, że cicha modlitwa będzie idealna w ten słoneczny dzień. Łada leciała przed nią, podzwaniając lodowymi skrzydełkami, zadowolona ze spaceru. Uwielbiała biały puch, zimno i wszystko, co z nim związane, więc czasami wpadała w śnieg, wzburzała go, lub tworzyła lodowe kwiaty, która wykwitały, niczym grzyby po deszczu.
Obserwowanie tej beztroskiej duszy niosło ukojenie uzdrowicielce.
Ciche posapywania za nią zaś dawały jasno do zrozumienia, że Krwawiusz dzisiaj nie zamierzał dotrzymać towarzystwa harpii, tylko mieć na oku swoją smoczycę, która wpadała w tarapaty, ledwo szpony jej przekroczyły legowisko.
Prychnęła pod nosem na tą wyłapaną myśl, a jej uszy zadrgały, wyłapując beztroską paplaninę pisklęcia.
Zaciekawiona powiodła złotymi źrenicami wokół, dostrzegając jedynie mgnienie ciałka Łady, która właśnie podleciała do biegnącego mamucika, zrzucając na niego śnieżną zaspę.
Sea uniosła łapę do pyska, próbując powstrzymać chichot.
– Łada, no coś, nie wolno tak wtrącać się bez pytania – zbeształa ją mało przekonująco, wyłapując sylwetkę drobnego pisklęcia.
Z uśmiechem w kącikach warg, rozejrzała się za jego opiekunami, idąc ku niemu.
– Oh, widzę, że super się bawicie, myślisz, że Łada mogłaby do was dołączyć? – zagadnęła pisklę śpiewnie, wskazując na motyla.

Dion