Szmaragdowe ustronie

[Odłamek Raju]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Zatrzepotała powiekami w zdziwieniu. Przeciwbólowego? Musiała więc być bardziej śnięta niż sądziła. I to pomimo przespania ubiegłej nocy! Jak dobrze, że nie widziała swojego odbicia w wodzie. Zlękłaby się.
– Mmm – przytaknęła cicho.

Wysłuchała jego wyjaśnień ale jedynie zrodziły nowe pytania.
– Co to za j-jezioro? – i czemu było takie ważne. – K-kim jest I-Idia…ran? – nie kojarzyła tego imienia.

[Maros]

Nie ruszając się z obecnego miejsca, sięgnął łapą do torby i wygrzebał z niej sakiewkę, dopiero za którymś razem trafił na odpowiednią, więc obok na trawie wylądowały inne, obecnie mu niepotrzebne. Jedna wylądowała szczególnie daleko, nie wyrzucił jej, z pewnością jednak była poza zasięgiem łapy. Miseczka również się znalazła. Dokładnie utarł nasiona lulka i wymieszał z wodą, by finalnie postawić bliżej Erlyn.
– To może po kolei. – to wydawało się najbardziej sensowne rozwiązanie.
– To istota, która nazywa siebie uczniem podróżnika. Nie wiem dokładnie czym jest, zaprzeczył mojej teorii, co do duszka. Spotkałem go, gdy po zmianie szukałem informacji w mieście, gdzie zaczęło się zamieszanie z iskrą Naranlei. – zamilkł na chwilę, nie bardzo lubił do tego wracać. Chociaż patrząc po tym, co mu wtedy radził..
– Ma dość nietypowe zdolności, czasami widzi różne warianty wydarzeń. Mnie rozgryzł bardzo szybko, nie pomógł nawet kamuflaż Fiaina. Pomagał mi zdobyć informacje o nim, finalnie nawet go znalazł. Co nie udało się naszym Bogom, do czasu, aż Viliar dorwał się do mnie, a przynajmniej tak sądzę. – chwila przerwy.
– Wspomniał o jeziorze, nad którym świetnie się bawili oraz smoku z Ziemi, który ucierpiał przez winorośl satyra. Poszedłem za tym tropem, trochę popytałem, okazało się, że stał za porwaniem jednej smoczycy, a sama woda ma jakieś magiczne właściwości. Działa trochę jak syreny, wabi i zabija. Chciałem sprawdzić to miejsce, może bym się czegoś dowiedział. – tylko, że wyszło, jak wyszło. Nie wiedział nic, tak samo umknął mu ostatni trop.

[Odłamek Raju]

Słuchała całej historii, jednocześnie pijąc napar. Siorbała ciecz z krawędzi miseczki, nie mając siły podnieść się do dogodniejszej pozycji.

Zmarszczyła brwi na wzmiankę o wabiącej wodzie.
– … i p-pomyślałeś, że dobrym p-pomysłem będzie sprawdzić to s-samemu. – Podsumowała z wyraźnym niezadowoleniem. A co gdyby i jego zaczęło coś wabić? Miała ochotę strzelić go łapą w ucho! Na szczęście dla niego, nie była w stanie nawet przetworzyć myśli o gwałtownych ruchach.

Odsunęła nosem pustą miskę i odchyliła głowę by spojrzeć na niebo.
– F-Fiain ciągle ucieka przed dziadkiem. Boi się k-konfrontacji. – Nie mogła powiedzieć, że to nie dawało jej satysfakcji. Ten cały satyr zasłużył sobie na znacznie więcej.

[Maros]

Miała do tego pełne prawo, a on nawet by nie mruknął, gdyby to zrobiła.
– A z kim miałem iść? Poza tobą i Viliarem nikt nie wie. Stado na pewno ucieszy się, gdy im powiem, że to ja sprowadziłem "wrogi byt", że wiedziałem kto ma iskrę. – nawet jeśli bogowie, mimo wiedzy o nim, nie interweniowali, smoki zapewne by ich szybko wyręczyły.
– Poza tym, w świątyni stało się coś dziwnego. Zaraz po tym, jak Viliar naruszył iluzję, kamuflaż, czy jak to nazwać. Odezwał się Fiain. Straciłem kontrole nad ciałem i maddara, mogąc odpowiedzieć tylko jemu. Ta do teraz jest osłabiona, co pewnie przełożyło się na te nieszczęsną walkę na równinie... – westchnął cicho, odstawił pustką miskę i ułożył łeb na łapach.

Wzmianka o ucieczce, rozwiała nieco jego wątpliwości.
– Tak myślałem, że zniknął właśnie dlatego, a sam duszek nie odpowiada od jakiegoś czasu. Wygląda na to, że jedna z białych plam w wizjach Lahae, została odkryta. Reszta to pewnie winorośle, wspominał, że jest coś co, miało odwracać uwagę. – zamilkł w końcu, nie wiedząc, czy nie mówi zbyt wiele. Tylko, że miłą odmianą była możliwość rozmowy z kimś o tym wszystkim, podzieleniem opiniami.

[Odłamek Raju]

Informacja o utracie kontroli nad ciałem absolutnie się jej nie spodobała.
– Nie w-wiedziałeś, że do tego d-dojdzie. Poza tym, wlazł ci do głowy. W-wykorzystał cię. To nie to samo – zmarszczyła lekko nos. – Nie m-musisz mówić stadu wszystkiego. W-wymiń nieistotne dla s-sprawy fakty, przekaż tylko to, co może im pomóc. Mir jest bardzo miła, na pewno z-zrozumie – wymamrotała, wodząc nosem po jego łapie. – Dziadek mówił, że Fiain n-najpewniej rzuca z-zaklęcia poprzez jedzenie i picie. Jeżeli f-faktycznie dał ci coś to… – nie musiała chyba dokańczać. Podniosła wzrok na Marosa. – Bogowie na pewno p-potrafią to ściągnąć. – Nie chciała mu niczego narzucać, ale cicha sugestia zawisła w powietrzu. Kto, jak nie oni, mógłby przerwać kontrolę duszka nad Marosem?

Poruszyła uchem na wzmiankę o winorośli i zamknęła na moment oczy.
– Będziesz na siebie uważał? Proszę.

[Maros]

Tym razem nie obeszło się bez przewrócenia ślepiami.
– Nie on pierwszy i pewnie nie ostatni.. – mruknął cicho. Jak nie bogowie, to duszki, chyba powinien do tego przywyknąć.

Pokręcił głową, gdy mówiła o zdjęciu działania eliksiru.
– Jeśli dodał coś do eliksiru przy zmianie, zdjęcie tego, zepsuje też kamuflaż. Zniknie ukrycie głosu. Wygląd raczej zostanie, nie Fiain go zmieniał. – tu na moment uszy opadły nieco, szkoda mu było Eldiego. Niby nie znalazł konkretnych dowodów na śmierć borsuka, tylko czy po duszku w ogóle zostaje taki ślad? Albo czy trafiali pod opiekę Aterala? Czy raczej po prostu znikali, bez śladu. Tak, jak to opisywali jego bliscy.

– Coś wymyśle, ale nie będzie to lekka rozmowa. Wraz z Mir, przywództwo w Słońcu objął mój syn. – nie rozmawiali od dawna. Nie wiedział o Marosie, zapewne uważając, że Chaos od tak ich zostawiła.

– Będę, ale sama widziałaś, że nie zawsze mi to wychodzi.

[Odłamek Raju]

A co to za przewracanie oczami?
– N-nie rób tak bo ci z-zostanie – próbowała pacnąć go łapą w nos, ale w połowie unoszenia jej zdecydowała, że lepiej trzymać ją na ziemi. Zakwasy dawały jej w kość.

Oh. Nie sądziła, że głos mógłby być takim problemem.
– Zawsze m-mógłbyś tworzyć głos m-maddarą. A p-przy mnie... – no właśnie, co przy niej? Czy zniosłaby te codzienne przypomnienie z kim ma do czynienia? Nie miała do tej pory czasu nawet rozważyć, czy nie byłoby zdrowiej się odciąć od Marosa ze względu na jego historię. Sam pomysł wydawał się jej absurdalny. Poznała go z innej strony i takiego pokochała. Fille była tak samo częścią Marosa, co Maros częścią Fille. Tak więc... –W-wiesz, b-bogowie i t-tak p-pewnie go z-znajdą. Dz-dziadek p-praktycznie go już miał, ale... moje w-wezwanie trochę go r-rozkojarzyło… – przyznała nieśmiało. Miała tylko nadzieję, że nie rozpoczęła tym wszystkim efektu motyla. Trudno byłoby jej żyć z poczuciem winy.

Syn. No tak. Położyła po sobie jedno ucho, na moment zapominając o rewelacji jaką była para przywódców.
– W-wiesz, że nie możesz mu p-powiedzieć, prawda? – spytała cicho. Teraz to nie był tylko sekret Marosa i nie tylko jego życie na szali. Co prawda Plaga nie mogła Erlyn za ukrywanie tej tajemnicy zabić, nie łamała kodeksu w żaden sposób, ale z pewnością znalazłoby się parę osób, które chciałoby ją jakoś za to ukarać.

[Maros]

Odchylił łeb, gdy spróbowała go pacnąć, minimalnie, na tyle jednak by nie umknęło jej to uwadze. Dlaczego? Interpretację pozostawi dla niej
– No już dobrze.

Może i dobrze, że śmiertelnicy nie potrafili takich sztuczek jak duszki i bogowie?
– A przy tobie? – podłapał, chociaż chyba nie trzeba było być geniuszem, by wiedzieć do czego to piło. Ta rozmowa i tak ich nie ominie, będzie wracać przy każdej okazji i być może wiele psuć.
– To już nie moja sprawa, będę się martwić głosem, gdy go zabiją. Nadal pewnie jest szansa, że schowa się na nowo. – takich gdybań i przypuszczeń było wiele, ale nie bardzo miał też siły, by szukać ich potwierdzeń.

Później milczał długo, obserwując jakieś pojedyncze źdźbło trawy zaledwie szpon od pyszczka Erlyn.
– Wiem. – przytaknął jedynie.
– O to martwić się nie musisz. – dodał jeszcze.

[Odłamek Raju]

Przy niej... przy niej...
– Przy mnie n-nie m-musisz się tym m-martwić – zapewniła z lekkim uśmiechem. Jakoś to będzie, prawda? Na początku pewnie byłoby jej odrobinę dziwnie, zwłaszcza że bardzo lubiła niski głos Marosa, ale nie było to coś co by ją do niego zniechęciło.

Obserwowała go spod przymrużonych oczu.
– H-hej – bąknęła, chcąc zwrócić na siebie jego uwagę. Nie patrzył teraz na nią, może teraz zacznie? – P-przykro mi. – Nie mogła wiele więcej powiedzieć. Żadne słowa nie naprawią tego bólu z jakim Pokłosie musiał się borykać każdego dnia, zapewne też ilekroć patrzył na syna. Ale przynajmniej mógł go doglądać. To zawsze jakieś pocieszenie.

[Maros]

Skierował na nią wzrok, nie do końca wiedząc, co miałby jej teraz powiedzieć.
– Nie wybaczył by mi. Nie jest sam, to najważniejsze. Mnie już pewnie skreślił.

Coś dużo tych cichych chwil.
– Wtedy u jaszczuroludzi, byłaś wystraszona, gdy wspomnieli o Kwintesencji.... – chciał to wyjaśnić, skoro mieli okazję na spokojną rozmowę.
– A jednak przyszłaś po tym, jak powiedział Ci prawdę. Wiesz, jeśli jest coś, co chcesz powiedzieć, wyjaśnić... Może warto zrobić to teraz? – chociaż nieco obawiał się niektórych pytań.

[Odłamek Raju]

Pomyślała czy to, co chciała mu powiedzieć było właściwe. Raczej go nie odstraszy od siebie, prawda?
– Myślę, że n-nie zaznasz spokoju i sz-szczęścia jako Maros, gdy będzie cię p-powstrzymywać echo dawnego życia. T-twój syn pewnie p-pogodził się już z utratą. M-może to czas, byś sam zostawił p-przeszłość tam, gdzie jej miejsce…? – zasugerowała niepewnie.

Lekko stuliła uszy na wspomnienie o tamtej wizycie. Spuściła wzrok i próbowała znaleźć odpowiednie słowa.
– B-byłeś… aś? Niemiła. Ch-chciałaś mnie s-skłócić z dz-dziadkiem. A potem… – urwała by spojrzeć na bok. – Dano mi do z-zrozumienia, że zechcesz mnie s-skrzywdzić byle s-się na nim odegrać. A nic ci nie z-zrobiłam… – nadal czuła się dziwnie z myślą, że Maros był smoczycą. Dopóki była to historia w której Erlyn nie brała udziału, o wiele prościej było na to machnąć łapą. Ostatnio stało się to odrobinę kłopotliwe dla jej serca.

[Maros]

Być może. Tylko nie było to takie łatwe, zawsze będzie wracać, przy każdej wzmiance i wspomnieniu.
– A ty potrafiła byś zapomnieć o około stu księżycach życia? Udawać, że go nie było? – z pewnością nie było to pytanie retoryczne.
– Przez to, zostałem na Wolnych, zamiast po prostu odejść jak inni. – nadal obowiązywały go dane słowa, a miał to do siebie, że nie łamał przysiąg.

Spuścił wzrok na własne łapy, jednym z pazurów grzebał w ziemi, wbił go nieco, tworząc niewielkie wgłębienie.
– Powinnaś się zastanowić, czy na pewno tego chcesz. – stwierdził spokojnie, ostrożnie wysuwając się spod jej łapy. Podszedł do torby i zaczął czegoś w niej szukać.
– Odnośnie pytania, jakie padło przed tym wszystkim...

[Odłamek Raju]

Czy by zapomniała? Dobre pytanie.
– Sz-szczerze to nie w-wyobrażam sobie żyć tak d-długo i nie zamieszać sobie samej w głowie – przyznała w zakłopotaniu. – A-ale nie twierdzę, że to ma być proste. Na pewno jednak u-ułatwi Ci dalsze życie. Ciągle robiłeś coś dla K-Księżyca, prawda? – zerknęła na niego ukradkiem. – N-nawet te śmierci w-wynikały z chęci z-zachowania b-bezpieczeństwa twoich b-bliskich – a przynajmniej Maros tak twierdził, zaś Erlyn nie miała powodu zarzucać mu kłamstwa – po próbie z-zatuszowania tego u-upozorowałeś swoje odejście, również by ch-chronić stado przed wojną gdyby to się wydało. Wróciłeś pod nową t-tożsamością i nadal doglądasz bliskich. – Zrobiła dłuższą pauzę i zaczęła myśleć, że ona nie miałaby w sobie tyle odwagi i samozaparcia. Ale też nie posiadała rodziny z krwi, nie licząc Viliara czy Valanyan. Jej pewnie byłoby łatwiej. – M-może w końcu z-zacznij żyć trochę dla siebie. Dość już p-poświęciłeś – wymamrotała.

Powiodła wzrokiem za samcem. Czego w tej torbie tak szukał? Oby nie chmielu…
– Eh – mruknęła, nieco zrezygnowana. – Z-zaraz pomyślę, że to ty chcesz się wycofać. – Postawiła ucho na sztorc. Bo nie chciał, racja?

[Maros]

Torba uzdrowicielska miała to do siebie, że zawsze było w niej mnóstwo rzeczy. Sakiewki z ziołami, miski, buteleczki i inne drobiazgi. W końcu jednak wygrzebał z dna mniejszy bukłak, z pewnością nie pusty. Upił z niego niewielki łyk.
– Gdyby sprawca zniknął, raczej nikt nie szukał by zemsty na stadzie, które opuścił. A przynajmniej za zabicie członków waszego stada, za przegraną wojnę już wzięli odwet. – wyprostował nieco mocniej grzbiet, chcąc rozruszać zastały kręgosłup.
– Chciałem zacząć od nowa, ale nie potrafiłem zostawić słabnącego stada.

Pokręcił głową.
– Nie chce. Ale też nie chce, żebyś po czasie zdała sobie sprawę, że popelnilaaś błąd. – z miski podebrał kilka malin, które jedna po drugiej zjadł.

[Odłamek Raju]

Tak myślała. I takie wyjaśnienie jak najbardziej rozumiała. Pokłosie jeszcze jako Kwintesencja był lojalnym smokiem. Niektórych cech charakterów się nie da wyprzeć. To jak walka z deszczem – nie sprawisz, że przestanie padać, co najwyżej na chwilę się przed nim skryjesz. Ale krople dalej będą lecieć z nieba

Coś był mało pewny siebie jak na kogoś kto tyle osiągnął w życiu.
– To nie to jest problemem – przynajmniej nie samo w sobie. Powoli sięgnęła łapą do skroni, aby ją potrzeć. Bolała ją głowa, ale naprawdę nie lubiła się skarżyć. Wszystko się tak zamotało, a przez chwilową niewolę nie była już pewna którą rozmowę odbyła naprawdę, a które miały miejsce tylko w jej głowie. Z myślą o śmierci jej mózg sam próbował dokończyć niektóre sprawy, tworząc przedziwne symulacje. – Moja r-relacja z Viliarem cię już nie u-uratuje, jeżeli znowu pójdziecie w sz-szranki. A j-jego c-cierpliwość do ciebie się s-skończyła. – Przypomniała mu. A może uświadomiła po raz pierwszy? – O-ostatnie czego ch-chcę to ś-śmierć p-partnera z łapy j-jedynej osoby, k-którą kocham. Nie licząc c-ciebie. – Wyznała w końcu. Celowo nie mówiła o tym, że bóg wojny prawdopodobnie sam z siebie będzie ignorował Marosa, aby nie kusić losu ze względu na Erlyn. Wolała, aby sam Pokłosie zrozumiał wagę jego niebezpiecznej relacji z bogiem.

Z rewelacją dotyczącą tożsamości Pokłosia sobie poradzi. Ale to? To byłoby dla niej za dużo.

[Maros]

Rozgryzł ostatni owoc, pozwalając by sok rozlał się po języku, zanim przełknął całość. Strasznie słodka, wolał te bardziej stonowane w smaku.
Ani razu nie zastanawiał się, ile właściwie zostało w Marosie, Chaosu. Patrząc na to, jak sztuczna była ta druga, przez ostatnie kilkanaście księżyców, być może niewiele.

– Nie poszedłem do niego ostatnio, by go prowokować. – na nowo ułożył się obok niej.
– Byłem tylko ciekaw, dlaczego duszek stał się bogiem. Wtedy nawet nie wiedziałem, że on tyle wie, a przez kamuflaż nie wiedział, że ja to Chaos. – zapewne, wcale by tam nie poszedł, wiedząc, że Erlyn powiedział mu o snach. Cóż, czasu już nie cofnie, ale może dobrze się stało?
– Nie zamierzam zaczynać z nim więcej rozmów, ani działać mu na nerwach.

[Odłamek Raju]

Wzmianka o duszku ją zaskoczyła. Dziadek był kimś innym zanim stał się bogiem? Huh. Była zaintrygowana i być może sama go o to kiedyś zapyta. O ile nie była to wiedza tajemna.

Maros położył się obok, a Erlyn nie mogła powstrzymać chęci bycia tak blisko, jak to tylko możliwe. Mimo bólu i towarzyszącemu mu grymasowi niezadowolenia, samica przysunęła się tak, że uczepiła się boku Pokłosia niczym małpka.
– Łatwo go r-rozdrażnić. Ciężko też znaleźć r-równowagę między szacunkiem, a nie kajaniem się na jego widok. – Nie wierzyła, by Maros celowo rozdrażnił Viliara zanim ten wszedł mu do głowy. Dziadek był jednak specyficzny. Erlyn prawdopodobnie była jedynym śmiertelnikiem, który nie musiał za bardzo myśleć nad tym co powie w obecności boga wojny. Zupełnie jakby wiedziała w trzewiach, co mogła mówić, a co nie.

Teraz jednak umilkła na chwilę. Patrzyła na uzdrowiciela jak na śliczny obrazek, aż w końcu…
– Chcę. – Zapewniła go z lekki, nieśmiałym uśmiechem.

[Maros]

Sam też był zdziwiony, gdy o tym usłyszał.

Uniósł nieco skrzydło, ułatwiając jej przesunięcie, jednocześnie patrząc na nią z troską, gdy widział ten grymas. Poczucie winy kolejny raz mocniej zakłuło.
– Wiem. Przekonałem się o tym już dwa razy, nie potrzebuje trzeciego razu. – gdy już małpka ułożyła się, skrzydło delikatnie spoczęło na niej.

Mimo humoru, nie dało się nie uśmiechnąć, nawet tak delikatnie w reakcji na to jedno słowo.
– Bardzo mnie to cieszy. – delikatnie musnął bok jej pyszczka, swoim. Swoją drogą, kto by pomyślał, że to wszystko się tak skończy? Chciał zaszkodzić Viliarowi, a finałem tego wszystkiego było unikanie z nim interakcji i związek z jego wnuczką.

[Odłamek Raju]

Leżała w ciszy, z uśmiechem, kilka dobrych uderzeń serca. A może godzin? Było jej ciepło, dobrze, bezpiecznie. Myślała nad różnymi rzeczami, aż w końcu przypomniało się jej coś istotnego. Łatwo umknęło to w wirze ostatnich wydarzeń.
– O-opowiesz mi o m-moich r-rodzicach? – poprosiła cicho, cofając lekko głowę od barku Pokłosia. – N-nawet nie wiem j-jak m-mama w-wyglądała... – przyznała cicho. Obraz taty pokazała jej niegdyś Abella i zrobiła to tylko raz. Pamiętała go jak przez mgłę. Miał białe futro jak ona, podobne wzorki, ciemne rogi rosnące do tyłu. A Konstelacja? Znała tylko kolor jej łusek...

[Maros]

Czas powoli leciał, a jemu i taka forma jego spędzania razem odpowiadała. W ciszy, spokoju. Podniósł nieco uszy, gdy spytała o rodziców.
– Hm... Dziedzictwa nie znałem zbyt dobrze, mieliśmy okazję zawalczyć kilka razy, raz wyzwał mnie o tytuł. Chyba nawet nie rozmawialiśmy tak poza placem areny. – to jednak było kilkadziesiąt księżyców temu, mogło mu coś umknąć.
– Jestem niemal pewien tego.. – mruknął jeszcze próbując odkopać cokolwiek w pamięci. Później sięgnął po maddarę, by stworzyć iluzję. Pierwsza próba zakończyła się bolesnym ukłuciem we łbie, syknął cicho, na moment zamykając ślepia.
Dopiero kolejna, przyniosła zadowalające efekty. Przed nimi miała pojawić się miniaturka smoka. Jego ciało w całości pokrywało białe, gęste futro. Para pierzastych skrzydeł, złożona, znajdywała się u jego boków. Jedyne co wyróżniało się na jego ciele, to czerwone znaki na pysku, wnętrze uszu w tym samym kolorze. Do tego para ciemnych rogów oraz pazury.

[Odłamek Raju]

Zawalczyć o tytuł? Tata chciał zostać czempionem dziadka? Uważała to za całkiem urocze, ale nie słyszała o tym, więc pewnie mu się to nie udało. Nie była pewna co czuć. Smutek, że Ragan nie podołał? A może dumę, że miała takiego zdolnego partnera?

Erlyn przekręciła nieco boleśnie głowę, aby lepiej przyjrzeć się miniaturce Dziedzictwa Wojny. Odruch nakazał jej spróbować go dotknąć, jednak łapa tylko przeszła przez niego jak przez ducha. Skuliła uszy.
– Tata... – wymamrotała smutno. Nigdy nie poznała go osobiście. Nawet nie wiedziała jak brzmiał jego głos. I prawdopodobnie to się już nie zmieni. Gdyby miał wrócić, dawno by to zrobił. Viliar też o nim nie wspominał. Może nie bez powodu. – Wiesz, że miał nadsmocze moce? – spytała nagle, przypominając sobie słowa dziadka.