Lazurowe Jeziorko

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

- To łatwe. Sam tak robiłem - odpowiedział, rozpędzając się w swojej pozycji do truchtu. Przebierał równomiernie dwoma łapami, uważając, żeby nie zahaczyć nimi o jakąś przeszkodę. Głowę miał wystawioną do przody, skrzydła wygodnie złożone przy ciele, a ogon i szyję równolegle do podłoża.

Gdy odbiegł wystarczająco daleko wygiął ogon trochę w prawo dla balansu i przechylił się nieco na prawy bok. Wtedy wykonał skręt w prawą stronę, obracając się w stronę Opowiadającej.

Następnie, biegnąc w jej stronę, po jednym z kroków nagle wystawił obie łapy przed siebie. Gdy wylądował nimi na ziemi, ugiął je w kolanach, po czym wyskoczył, odbijając się od podłoża. Zamachał skrzydłami by opadać wolniej, po czym jego łapy wylądowały miękko na ziemi po skoku. Obrócił się bokiem do Opowiadającej, wyhamowując całkowicie.

- Widzi, takie bieganie ja umiem. Ja chcę prawdziwe bieganie - powiedział do adeptki, dreptając łapami w miejscu. - Jak coś ucieka i chce je gonić, to jak biegać? Jak biegać, żeby złapać?

Adeptka patrzyła jak pisklak sprawnie biega i nawet trochę lata, widocznie zaskoczona taką sprawnością. W ogniu muszą mieć jakieś boskie geny, bo jak na razie dwa ogniste smoki, które uczyła, były utalentowane. Gdy młody wrócił i stanął przed nauczycielką, ciężko było nie zobaczyć, że ją trochę zatkało. Nie spodziewała się takiego pokazu, nie po kimś, kto gonił turlającego się orzecha na początku ich spotkania.
– Cóż… zwierzynę goni się tak samo jak pokazałeś, nie ma w tym nic więcej techniki. Jedyną różnicą jest zwinniejsze skręcanie i szybsze przebieranie łapami. Możemy to poćwiczyć, jeżeli ci na tym zależy, ale nie mam ci nic więcej do zaoferowania jeżeli chodzi o teorię.– Sowa siedząca na rogu Opowiadającej wzdrygnęła się, zdając sobię sprawę do czego to zmierzało.
~Nie, nie zrobisz ze mnie zwierzyny.~
~To tylko nauka, co może ci zrobić taki pisklak.~
~Tu nie chodzi o zdrowię a o godność.~
~Jesteś sową a nie orłem, młodemu się to spodoba. Nie musisz się dać złapać, tylko realistycznie uciekać.~
~Realistycznie to wydłubałbym my ślepia i rozszarpał gardło.~
~I wywołał wojnę między stadami? Świetny plan.~
Sowa przyjrzała się uczniowi i zeskoczyła na ziemię. Opowiadająca czuła jak w ptaku gotuje się złość, ale nie potrafił odmówić swojej smoczej opiekunce. Poza tym będzie cały czas w locie, więc nie stanie się mu żadna krzywda.
– Mój kompan będzie pełnił rolę twojego celu, spróbuj go dogonić, albo przynajmniej dotrzymać mu tempa. Jedną przydatną poradą jest wybijanie się z miejsca. Możesz szybko rozpędzić się z miejsca, wybijając się z tylnych łap przed siebie. Wbij łapy w ziemię, a potem wyskocz z nich przed siebie, dzięki temu będziesz mógł od razu przejść do biegu. W pościgu musisz zwracać uwagę jednocześnie na otoczenie jak i na ofiarę. Inaczej możesz skończyć jako źródło jedzenia dla kogoś innego. Pobiegniecie w tamtą stronę, tylko bez atakowania, mówię do was obu.– Sowa trzepnęła skrzydłami i ustawiła się do lotu. Samica poczekała, aż uczeń zrobi to samo a potem dała znak, że mogą startować. Noktis poleciał zwinnie między drzewa, będąc na tyle nisko ziemi, by nie móc po prostu odlecieć od smoka, dając mu szansę na złapanie go.

- Tylne łapy? - zapytał trochę zmieszany. - Nie mam tylne i przednie, jak mam tylko dwie. Ja chyba się wybijam z miejsca jedną, bo jak dwoma to się przewrócę albo skoczę - dodał, kręcąc łbem na boki. W końcu chodził i biegał na obu łapach, nie podpierając się nigdy skrzydłami. Trzymał je złożone jak jakaś kuropatwa, dzięki czemu łatwiej mu było zachować równowagę.

Ugiął łapy, po czym wyprostował jedną przed siebie, drugą wybijając się od podłoża. Skupiając wzrok na gonionej sowie i co jakiś czas zerkając na podłoże, wykonywał długie kroki, często nie mając żadnego kontaktu z podłożem. Ogon i szyję miał równolegle do podłoża, na równi z grzbietem, a skrzydła złożone i delikatnie podniesione, dla lepszego balansu. Biegł w ten sposób za sową najszybciej jak tylko potrafił, w każde wybicie wkładając całą swoją siłę.

Dodano: 2022-03-28, 18:10[/i] ]
Następnie, wybił się szybko w prawą stronę omijając jeden z rosnących na jego drodze krzewów. Starał się lawirować zręcznie między roślinnością, odbijając się od rosnących blisko drzewek i przeskakując nad mniejszymi przewróconymi konarami. Przy początkowym sprincie może łatwiej było się rozpędzić, bo nie było tylu przeszkód, ale teraz skupił się głównie na ich omijaniu. Pochylał się, odskakiwał w boki, w górę – starał się nie utracić swojego pędu, niepotrzebnie wpadając w jakąś przeszkodę.

Tofi zastanawiała się, czy można w ogóle nazwać to nauką, skoro młody wydawał się już wszystko wiedzieć. Pierwszy raz przytrafił jej się taki przypadek i nie ukrywała, że nie była pewna co robić dalej. Samiec był za młody na dalszą naukę, a podstawy znał zanim zaczęli praktykę. Czekała cierpliwie, aż sowa zatoczy koło i wróci na polanę, sama albo w pysku ucznia. Noktis wkrótce wyleciał zza drzew i wylądował na rogu adeptki, wyraźnie zmęczony całym tym wydarzeniem.
– Dobrze, wydaje mi się że tyle wystarczy. Jesteś zdolnym smokiem, więc jak widzę nie sprawiło ci to zanadto problemów. Możemy przejść dalej jeśli chcesz, mamy przed sobą jeszcze latanie, które zapewne nie przyjdzie ci tak łatwo. Jakieś pytania, nieścisłości?– Zapytała zanim zacznie następną cześć, tak dla pewności ale też z powodu poczucia jakiejś niepełności tej nauki.

//raport z bieg I

Zawrócił i podbiegł do smoczycy, po czym zatrzymał się tuż przed nią.

- Dziękuję, pani Baśniarko! - powiedział zadowolony, obracając się w miejscu. - Teraz umiem bieganie dobrze, a nie bieganie źle. Ale po bieganie chcę do domu, spać. Bieganie i nauka potrzebują dużo siła i myślenie, a ja już nie mam siła i nie mam myślenie.

Jakoś tak to powiedział po swojemu, po czym odwrócił się na pięcie i poszedł szybkim krokiem w stronę obozu. Nie pożegnał się, bo jakoś tak nikt go nie nauczył, że tak się robi. Znał tylko jak się witać.

// zt

Smoczyca wybrała się tam gdzie ostatnio i wezwała mentalnie ucznia by przeprowadzić kolejne nauki. Samiec był zdolnym, więc na pewno wszystko pójdzie płynnie.
Czekała więc na przybycie samca, towarzyszący jej kompan spoczywał na jej rogu. Może odrobina nauk ją odwiedzie od myślenia o problemach. Nic lepszego jak spełnianie swoich obowiązków, zamiast płakania gdzieś w jaskini.
Prawdę mówiąc, to jest to jedna z niewielu rzeczy, które jej dobrze wychodzą. Bez wzroku ciężko cokolwiek osiągnąć, przynajmniej w smoczym znaczeniu tego słowa.

- Dimo, Opowiadająca Łusko - zawołał, lądując koło smoczycy. - I Dimo, Ptaku Baśniarki!

Złożył skrzydła, stojąc jak kura na dwóch łapach.

- Usłyszałem, że mam przyjść tutaj, to tutaj przyszedłem - wyjaśnił po krótce. - Głos w głowie mi to powiedział, że mnie nauczysz więcej. Mogłem pomyśleć co chcę umieć i pomyślałem. Chcę umieć polować.

Nie wiedział skąd ten głos się wziął, ale dobrze mu powiedział więc chyba nie jest z nim aż tak źle.

No tak, inny język, prawie kompletnie o tym zapomniała. Za dużo się ostatnio działo by pamiętała o takich rzeczach. Nie więc zrobią tą naukę i mają to z łbów, nie przewiduje żadnych problemów.
– Zaczniemy więc od śledzenia. Podczas szukania pożywienia posługujemy się naszymi zmysłami: węchem, słuchem, wzrokiem. Zastanów się w jaki sposób te zmysły mogą zostać wykorzystane na polowaniu. Które twoim zdaniem są najważniejsze i w jakiej kolejności powinny zostać użyte. Chciałabym też, abyś zastanowił się, jaką zwierzynę można spotkać na terenach i jak można ją rozpoznać bez zobaczenia jej.– Poleciła, czekając na odpowiedź. Udział ucznia w nauce jest bardzo istotną sprawą w procesie nauczania, więc nie mogą tego pominąć. Ostatnio młody był szybki do pokazania, że wie już wiele rzeczy, ciekawe czy tym razem również się ma czym popisać.

- Najważniejsze jest słuchanie - odpowiedział piastunce. - Bo najpierw słyszę zwierzę, zanim je zobaczę, albo poczuję. Potem jest wąchanie, bo czuje się zapach dopiero jak jest się bliżej. Na sam koniec jest wzrok, bo jak już się zobaczy zwierzę blisko, to nie potrzeba innych zmysłów.

Przynajmniej tak był przyzwyczajony z szukania jaszczurek i małych zwierzątek.

- Tutaj widziałem małe jaszczurki i robale - odpowiedział, zastanawiając się co można znaleźć na tych terenach. - Jaszczurki zostawiają ogon i tak można je znaleźć, albo można zobaczyć odciski łapek na kamieniu. Robale łatwo usłyszeć bo bzyczą i słychać takie z daleka. Ja idę do dźwięku i jak je widzę to podkradam się i łapię. Jeszcze są pająki, a pająki są tam gdzie jest pajęczyna, ale bardzo ciężko ją zobaczyć.

Trochę się nie zgadzała z jego tłumaczeniem, ale to nie jest nic czego nie można wytłumaczyć.
– W większości wypadków, to zapach niesiony jest dalej niż dźwięk. Głównym zmysłem smoka jest właśnie zapach, dlatego większość łowców używa go aby wywęszyć ślady, zanim, przejdzie w ogóle do śledzenia tropów. Każdy smok jest jednak inny, jedni mają czulszy węch, inny słuch. Widocznie w twoim przypadku to słuch jest tym dominującym zmysłem, więc będziesz wykorzystywał go w pierwszej kolejności, to naturalne. Mała zwierzyna to dobry początek, a przedstawione przez ciebie przykłady są bardzo dobrymi sposobami na rozpoznanie swojego celu. Sama jeszcze dodam parę praktycznych przypadków, z którymi będziesz mógł się spotkać. Dziki ryją ziemię w poszukiwaniu jedzenia, oraz tworzą w niej gniazda. Nierówny, błotny teren jest dobrym wskaźnikiem, że bywały tam dziki. Drapieżniki takie jak rysie lub niedźwiedzie obdrapują drzewa by naznaczyć swoje terytorium, więc można spodziewać się ataku znienacka na takim obszarze. Dobrze, przejdźmy więc do opisywania użyć poszczególnych zmysłów.
Zacznijmy od słuchu, masz może jakiś pomysł, jak najskuteczniej nasłuchiwać za zwierzyną? Na jakie dźwięki zwracać uwagę, a jakie są tylko rozproszeniem. Nie ma złych odpowiedzi, zastanów się i powiedz co ci przyjdzie na myśl.– Zaproponowała, czekając na odpowiedź. Chciałaby uczeń sam pomyślał nad tym co mógłby zrobić, zamiast mu zwyczajnie powiedzieć, tak jak na wcześniejszych naukach.

- Żeby dobrze słyszeć, trzeba się nie ruszać - odpowiedział na pytanie piastunki. - Bo jak się ruszam to robię dźwięki, których nie chce słyszeć i trudniej jest usłyszeć zwierzęta. Najlepiej jak się nic nie robi i nie oddycha. Tylko trochę oddycha, żeby nie umrzeć, ale mało i powoli. Wtedy dobrze się słyszy.

Wsłuchał się w szmer rzeczki, która wpadała niedaleko do jeziorka.

- Na pewno rozprasza woda i wiatr - odpowiedział na kolejne pytanie. - Bo je słychać ciągle, nawet jak nie ma zwierząt. Zwierzęta ocierają liście i robią szmer, albo chodząc po wodzie robią chlupanie. Ważne są takie dźwięki co są różne i rzadkie, bo wtedy to je robi jakieś zwierzę. Na przykład ryczenie. Ptaki krzyczą, zwierzęta ryczą i robale bzyczą. Robią to, żeby łatwiej było je znaleźć.

Dobrze, więc teorię mieli już mniej więcej opanowaną. Teraz tylko dać młodemu coś do wykazania się i chyba będa mogli uznać tę naukę za zakończoną. Zwykła gra w chowanego powinna wystarczyć, tak samo jak ze smoczycą z ognia.
– Dokładnie, chyba wystarczy już rozmów, przejdziemy do praktyki. Twoim zadaniem będzie znalezienie mnie, mój towarzysz będzie cię obserwował i przekazywał mi obraz. Schowam się w pobliskich zaroślach, a na mój znak wyruszysz. Ostatnie wskazówki: Rozglądaj się za śladami łap na miękkiej nawierzchni, na przykład błocie. Znasz dobrze mój zapach więc łatwo będzie ci oddzielić przylatujące z wiatrem wonie od mojej. Ostatecznie, staraj się nie krążyć w jednym miejscu zbyt długo, bo im więcej czasu spędzisz na jednym śladzie, tym bardziej zacierasz ślady i maskujesz zapachy. Bądź czujny i podejmuj szybkie decyzje, na polowaniu cały czas gonisz zwierzynę, po prostu nie zawsze wie że jest goniona. Zamknij ślepia i zatkaj uszy, wyślę ci wiadomość jak już będę gotowa.– Powiedziała i odeszła by schować się gdzieś w krzakach. Zalazła wgłębienie w ziemi, chyba legowisko łosia, dawno porzucone. Weszła do niego i posypała się odrobiną liści, ale nie na tyle, by była bardzo dobrze ukryta. Ryzykuje, że samiec na nią przez przypadek wejdzie, ale przynajmniej nie będzie zobaczona z daleka. Wysłała wiadomość uczniowi i czekała. Noktis stał obok smoka i obserwował jego działania, podskakując śmiesznie za nim, gdy ten ruszył za śladami.

Po podniesieniu się z ziemi i otwarciu oczu, samiec uważnie rozejrzał się po okolicy, żeby znaleźć jakiś początek tropu. Jako pierwszą zauważył sowę, która za nim podążała.. chodząc. Nabijała się z niego, na co zmarszczył pysk, prychnął i odwrócił się w drugą stronę. Pierwszym co rzuciło mu się w oczy były ślady pozostawione na błocie. Całe szczęście, ze po roztopach ziemia była w miarę miękka więc nie było problemu za ich podążaniem. A przynajmniej do czasu gdy wszedł w głębsze zarośla, bo tam w gęstej trawie i krzewach trudno coś było zauważyć. Musiał się teraz posługiwać węchem i słuchem. Węsząc uważnie, zaleciał mu delikatny zapach Stada Ziemi, który dobiegał gdzieś z głębi zarośli. Okrążył źródło zapachu tak by delikatny wiatr wiał od lokacji smoczycy w jego stronę. Następnie zniżył się na łapach, ustawiając szyję i ogon równolegle do ziemi i podążył powoli za zapachem. Nieco po jego lewej stronie zauważył połamane gałązki, które musiały zostać po przejściu piastunki. Biegły one po skosie przed niego i kończyły się w podejrzanym wgłębieniu. Podszedł do niego ostrożnie, omijając suche gałązki i starając nie ocierać się zbyt mocno o krzewy, aż znalazł się jakieś pół ogona od kupki liści. Teraz z bliska znacznie lepiej było widać, że ktoś duży pod nią był. Malec ugiął łapy i wybił się w stronę kupki, spadając na nią łapami.

- Znalazłem! - krzyknął triumfalnie, lądując na grzbiecie piastunki.

Nauczycielka jęknęła gdy samiec wylądował na niej z pełnym impetem. Bała się, że na niej stanie, a ten skoczył całym ciałem. Przynajmniej wiadomo, że daje z siebie wszystko. Wstała powoli, żeby przypadkowo nie przewrócić samca, a jedynie powoli go zrzucić. Wyszła z dziury i otrzepała się z ziemi i liści. Sowa powróciła na jej róg, o wiele bardziej wolał patrzeć na smoki z góry.
– Wyglądało dobrze, jesteś już gotowy na polowania. Nie mam do zarzucenia niczego poważnego, zalazłeś ślady i trzymałeś się szlaku. Nie zgubiłeś zapachu, rozglądałeś się za poszlakami, wszystko było poprawnie. Jeżeli więc nie masz więcej pytań, możemy uznać tą naukę na zakończoną.– Powiedziała, czekając na potencjalne pytanie. W razie gdyby jednak nie padło, to ukłoniła by się i wróciła do obozu.

//raport z śledznia I

- Bardzo dziękuję za nauczenie mnie polowania - powiedział pisklak, kiwając łbem z uśmiechem. - Mama dała mi kamyk, ale pomyślałem, że mógłbym ci dać jako dziękuję.

Samiec podniósł łeb, po czym wykonał kilka konwulsji, niczym odruch wymiotny.

- KHE KHE - wypluł z pyska nieco uświniony błękitny kamyk, który złapał w zęby i położył przy piastunce.

- Proszę - dodał z uśmiechem. Miał nadzieję, że spodoba jej się taka nagroda. W końcu to było wszystko co miał.

//kamyk to akwamaryn

Dziwne dźwięki były nieco niepokojące, ale szybkie spojrzenie przez oczy kompana rozwiały wszelkie niepewności. Samiec trzymał go w brzuchu? To chyba nie było zdrowe, ani nawet mądre. Samica jednak wzięła kamyk i z ukłonem podziękowała.
– To bardzo miłe z twojej strony, wykorzystam go w dobrych celach. Nie jest to jednak potrzebne, piastuni nie uczą dla kryształów, samo przekazywanie wiedzy jest wystarczającą nagrodą. Mam nadzieję, że jeszcze przyjdzie nam się spotkać. Do tego czasu jednak, życzę ci powodzenia.– Opowiadająca trzymała kamyk w błonie między palcami, odchodząc w stronę swojego obozu.

//zt x2

Ostatnie walki dały jej do myślenia. Żadnej nie wygrała, kilka zremisowała, co jasno pokazywało jej, iż do walk zdecydowanie się nie nadaje, co nie zmieniło faktu, że potrzebowała chociaż paru zwycięstw, by nauczyć się pewnej przydatnej rzeczy.
Walki z Veir, a raczej to, co robiła, zaciekawiły ją na tyle, że postanowiła pociągnąć ją za język. Któregoś dnia wylapala ją mentalnie i zaprosiła na rozmowę. O co chodziło z jej Ognvarem? O co chodziło z tymi piorunami? Musiała się dowiedzieć, czy w wierzeniu piastunki było choć ziarenko prawdy.
Wybrała jak zwykle wodne, przyjemne dla siebie miejsce. W oczekiwaniu na przybycie smoczycy zanurzyła się w jeziorku, ciesząc się chłodem wody.

Veir przybyła i... nie była tą samą smoczycą. Tak jakby. Postanowiła zmienić coś w swoim życiu, dlatego przeszła na magię. Jej dziadek był w tym dobry, ona zawsze walczyła ze swoim przeznaczeniem i na przekór chciała być wojowniczką. Talent do maddary zawsze pozostawał. Twory wychodziły jej dobrze, choćby takie najzwyklejsze. W końcu to zrobiła. Oddała cześć swojemu dziadkowi, który byłby z niej dumny.
Piastunka po jakimś czasie zjawiła się. Wylądowała obok Kaskady, którą nawet lubiła, a nie miała tutaj w Wolnych zbyt wielu prawdziwych znajomych. Skinęła jej łbem. Tym razem nie zabrała ze sobą Varnila, niech sobie wypoczywa w jej świątyni.
– Witaj, Kaskado. – Przywitała się ze smoczycą skinięciem łba. – O czym chciałabyś ze mną porozmawiać? – Zapytała, od razu przechodząc do rzeczy. Veir nie była dobra w rozmowach, więc... no nie umiała wymyślić żadnego pobocznego tematu. Jedynie zanurzyła swoje łapy w wodzie, która nadal, mimo iż chłodna, dla Piastunki zbyt ciepła. Wolałaby coś lodowatego, niemal zamarzniętego, mmm. Definitywnie była zimnolubna.
– Jak tam ci księżyce mijają? – Wydusiła w końcu coś z siebie i chyba nie mogła postawić na mniej oryginalny temat. Chwila, był jeden. "Ładna dzisiaj pogoda, prawda?". Natomiast pytanie o mijające księżyce było na drugim miejscu. Ale nadal trzeba pamiętać... Veir. Nie. Była. Dobra. W. Rozmowach. Przemowy – tak. Mediacyjne rozmowy? Jasne. Ale z klasycznymi już wychodziło jej beznadziejnie. Horgifellczycy za bardzo nie wchodzili w relacje ze sobą. Liczyła się wiara, każdy chciał przypodobać się Wybrańcowi.

Przywódczyni w końcu przybyła. Kaskada skinęła jej łbem z lekką rezerwą. Nie mogła się nadziwić, że smoczyca, którą kiedyś dosłownie trzymała za gardło (czy raczej był to duszek opętujący jej ciało, lecz mniejsza z tym) stała się teraz przywódczynią ponoć najgroźniejszego i najbardziej bezwzględnego stada na ich ziemiach. Mogłaby spodziewać się zemsty za tamto skalanie, a może nawet jakiegoś podstępu, lecz nie wydarzyło się nic złego, a walczyły już parokrotnie.
– Podczas naszej ostatniej walki wzywałaś jakiegoś Ongvara... Ognavra? A z nieba spłynął piorun, niczym na Twoje zawołanie. Co to za moce? Nigdy o czymś takim nie słyszałam – spytała bez owijania w bawełnę, zawieszając na Veir wyczekujące spojrzenie. Jej drugie pytanie zignorowała, przekrzywiła jedynie łeb w pytającym geście, a błony na jej karku uniosły się. Ostatecznie wzruszyła jedynie lekko barkami, pragnąc w ten sposób zakomunikować, że nie dzieje się u niej nic wielkiego.

// inny czas

Dwójka kompanów nie była chyba niczym szczególnym na terenach wspólnych, zwłaszcza ta parka która niemal codziennie gdzieś sobie krążyła. Ich opiekun akurat był zajęty lub po prostu nie było go na terenach stadnych, nic nowego.

Tygrys zatrzymał się przy brzegu jeziora, oblizał pysk na widok pływającej po niej kaczki, Był tylko jeden problem, jak się tu do niej dostać? Podszedł do wody, zamoczył jedną łapę, co spotkało się z pomrukiem niezadowolenia. Otrząsnął ją, niczym rasowy kociak i patrzył na ptaszynę.

– O, nie tylko ja nie umiem tu pływać. – wytknął mu Erys, może nieco złośliwie? Mieli między sobą swoje przepychanki, szybko jednak wszystko wracało po nich do normy.

Emis popatrzył na chodzący kawałek drewna, by w geście swojego niezadowolenia docinkom, uderzyła mokrą już łapą w tafle wody, rozchlapując ją na patyczaka.

~Możesz do nas przyjść? ~ cichy głos Erysa, rozbrzmiał w myślach Erlyn.

Nie miała ochoty na spotkania towarzyskie, ale Erysowi odmówić nie mogła. Przede wszystkim sądziła, że na miejscu będzie też Maros. Tak więc kiedy się zjawiła, a jego nie było... zrzedła jej nieco mina. Mimo to, przywdziała najlepszy uśmiech na jaki było ją w tej chwili stać. Nie za szeroki, ale też nie wyglądała na w pełni smutną.
– Cześć Erys, wszystko gra...? – upewniła się, podchodząc bliżej.

Edel wyleciał z jej grzywy, gorączkowo lądując na palcach leszego. Erben natomiast wynurzył się z wody, sycząc na Emisa. Prawdopodobnie chciał go wystraszyć. A Eisern? Pewnie się gdzieś kręcił w pobliskim lesie.

Smoki Wolnych Stad

Lazurowe Jeziorko

Chcesz dołączyć do gry?

Rejestracja

Logowanie

Kto jest online

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu