Cicha Jaskinia

[Mrucząca Łuska]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

//Uznam, że jest już po ceremonii xD//

Zastrzygł małymi, okrągłymi uszami, zdezorientowany. Dziwne pytanie.
– Oczywiście, że zamierzam walczyć. Gdybym nie zamierzał, nie zostałbym Czarodziejem, nie uważasz? – odparł spokojnie, przekrzywiając łeb lekko na bok. – Od tego przecież są Wojownicy i Czarodzieje, żeby walczyć w obronie stada, a przy okazji na Arenie. Gdybym był nieco bardziej wyszkolony, zmierzyłbym się z tobą, wiesz?
Może i było to bezczelne zachowanie, w końcu była to dwa razy starsza od niego smoczyca, ale cóż, samczyk nie widział w tym nic złego. Tak został wychowany.
– Właśnie, wiesz, że niedawno miałem ceremonię? – zagadnął. Zaczynał powoli lubić małą czerwonołuską Wodną, miło się z nią rozmawiało, była w sumie... sympatyczna. Na kolejne słowa dotyczące jej mowy jedynie skinął łebkiem, nie chcąc dłużej ciągnąć tego tematu. Musiało być jej przykro o tym mówić, więc zakończył tę kwestię.

[Strasznik]

//pfft, naginacz czasoprzestrzeni xD

Spojrzała na niego z dziwnym uznaniem w białych ślepiach.
"Niektórzy zostają magami, chociaż brzydzą się walką. Ale to bardziej leniwa profesja niż na przykład łowcy lub medycy"
Zauważyła, tłumacząc swoje wcześniejsze pytanie.
"Na przykład Milknący Wiatr, ten sam, który zniszczył Stado Wiatru – brzydził się walką. A ja brzydziłam się nim. A co do ciebie... Kiedyś jeszcze zawalczymy, młodziku."
Przyznała spokojnie.
"Naprawdę? Gratuluję! Jakie imie przybrałeś, Czarodzieju?"
Delikatny połysk zaciekawienia zagościł w jej białych ślepkach.

[Jad Duszy]

Czas na stworzenie kolejnej runy, tym razem po raz pierwszy runy ochronnej. Uważnie przeczytał tabliczkę otrzymana od nauczyciela, jak stworzyć taką runę. Zasada ta sama, ale składniki nieco inne. Dobra, da sobie rade. Przygotował wszystko, co było potrzebne – ametyst, swój runiczny rylec oraz pazur wilka, wyrwany z jego kolekcji wilczych skór. Położył przed sobą ametyst, oczyszczając umysł i skupiając się na zadaniu. Przy pomocy magii zaczął powoli, stopniowo ogrzewać kamień – nie za szybko, aby go nie zniszczyć. Nie spieszył się, miarowo i powoli podnosząc temperaturę ametystu, aż kamień zrobił się wystarczająco miękki i plastyczny, by móc wtopić w niego pazur, ale tez nie na tyle miękki, by jego kontury i krawędzie zaczęły się rozmywać, a sam ametyst topić. Wtedy, utrzymując stale ta sama temperaturę kamienia i nie podnosząc jej więcej, wziął w łapę wilczy pazur. Zbliżył go do powierzchni kamienia i zaczął wtapiać go powoli, uważając, by nie dotknąć ametystu żadna częścią swojego ciała – aby nie zniszczyć przyszłej runy, ale również by się nie poparzyć. Wepchnął pazur tyle, ile zdołał, a resztę dokończył przy pomocy magii. W skupieniu ustawił pazur mniej więcej po środku kamienia, utrzymując go z jej pomocą w jednym miejscu, by nie wypłynął na wierzch, z boku lub od dołu. Utrzymując tak pazur rozpoczął powolne ochładzanie temperatury ametystu. W skupieniu, powoli i spokojnie rozpoczął ochłodzenie kamienia – zbyt szybkie schłodzenie rozgrzanego ametystu mogłoby go zniszczyć. Był uważny, nie spieszył się, miarowo obniżając temperaturę kamienia do takiego momentu, w którym był już wystarczająco twardy, by tkwiący wewnątrz pazur pozostał w miejscu bez potrzeby podtrzymywania. Powierzchnia ametystu miała jednak zostać na tyle miękka, by można w niej było wyryć runę bez obawy o to, ze magiczny rylec się połamie. Gdy uzyskał taki efekt przestał ochładzać ametyst, a zamiast tego wziął w łapę magiczny rylec. Przyglądając się rysunkowi runy na tabliczce od Nauczyciela, przyłożył jego koniec do powierzchni kamienia i zaczął kopiować runę ochrony, dokładnie tak, jak widniała na tabliczce. W skupieniu odwzorowywał ja tak, by była perfekcyjnie skopiowana. Gdy skończył, runa rozbłysła delikatnym światłem, a Zatruty uznał, że skończył zadanie. Odesłał skończoną runę oraz rylec do swojej groty, opuszczając to miejsce.

[Muzyczna Łuska]

Smoczyca wykorzystując wolny czas postanowiła spędzić go na zwiedzaniu Terenów Wspólnych. Tym razem trafiła do Czarnych Wzgórz. Jej ślepiom ukazała się pewna jaskinia, i postanowiła wykorzystać to miejsce do odpoczynku.
Weszła do niej, i upewniając się że jest sama położyła się na chłodnym podłożu, kładąc łeb na łapach i przymykając ślepia. Leżała w najciemniejszym kącie, tak by nie rzucać się zbytnio w oczy. Liczyła na spokojny odpoczynek i chwilę wytchnienia, zwłaszcza że była trochę zmęczona tą wędrówką. Kondycji nie miała najlepszej, chociaż i tak było lepiej po ostatniej nauce biegu i skoku z Nefrytowym, ale nadal to było zdecydowanie za mało – chociaż uzdrowiciel nie musi mieć stalowej wytrzymałości.
Chyba...

[Nathi]

Leniwy był to dzień dla Białego.
Mimo popołudniowej pory, samcowi wyjątkowo chciało się spać. Pół dnia przeleżał w grocie, nie mając na nic większej ochoty. Uznał jednak w końcu, że tak być nie może – musiał się ruszyć, wybrać na długi spacer. Na cel swojej wędrówki wybrał Czarne Wzgórza, bo tam chyba nigdy wcześniej nie był.
Niestety i w trakcie wędrówki ogólny melancholijny nastrój i monotonia, jaką przyniosła ze sobą Pora Liściastych Dywanów zawładnął nad smokiem. Zdawał sobie sprawę z tego, że to naturalna kolej rzeczy; wkrótce przywyknie do zmiany w temperaturze i klimacie i na nowo ustali cykl dnia. Wiedział, że noce będą coraz dłuższe, więc pomyślał, że będzie budził się wcześniej, by w pełni wykorzystać dni.
Teraz jednak uznał, że schroni się gdzieś i być może zdrzemnie, lub po prostu porozmyśla. Chłodny wiatr i przelotne opady były zbyt uciążliwe. Spojrzał w górę. Drzewa niemal zupełnie pozbawione były liści. Drzewa, na które tak uwielbiał się wspinać nie będą przez najbliższe księżyce służyły mu jako azyl. Nie będzie chronił się przed słońcem i wzrokiem innych smoków, tylko siedział więcej w jaskini i wysilał się, by zdobyć pożywienie. Posmutniał na tą myśl.
Inne smoki... Odkrył nagle, że żadnych dziś nie widział. Chyba nawet nie wypowiedział żadnego słowa na głos. Ciekawe.
Wypatrzył sobie grotę, która zdawała się mocno przypominać tę należącą do niego – Ciemną Szczelinę. Co prawda jego grota miała zakamuflowane wejście i była krętą plątaniną korytarzy, ale z pewnością były równie ciemne i odpychające.
Jego kroki można było usłyszeć dzięki szeleszczącym pod łapami liściom. Jego ciemna sylwetka zasłoniła światło wpadające z zewnątrz do groty tylko na ułamek sekundy. Zaraz potem zlał się z otaczającą go ciemnością i ruszył po omacku ku którejś ze ścian, obok której chciał zrobić sobie tymczasowe legowisko.
Nagle zamarł. Ten zapach. Zdecydowanie należał do smoka Cienia i z całą pewnością smok ten znajdował się jeszcze na terenie groty – był zwyczajnie zbyt intensywny.
– Kto tu jest? – spytał zdecydowanie, nasłuchując i bezszelestnie węsząc. Stał w miejscu, czujny.

[Muzyczna Łuska]

Właściwie to smoczyca nie tyle spała, co odpoczywała z zamkniętymi ślepiami – co można było błędnie określić snem.
Nic więc dziwnego, że do uszu kleryczki dobiegł odgłos szeleszczących liści i woń obcego jej smoka. Wyczuwała woń charakterystyczną dla Życia. Słysząc czyiś głos szybko wstała, rozglądając się, lecz było tutaj straszliwie ciemno, więc Biały idealnie się kamuflował. Czuć było tylko jego zapach. Nic więcej.
~ Em... Ja? ~ odparła z nutką ironii w głosie. Nie była zła czy coś, ale w sumie co miała odpowiedzieć? Nie ma sensu wyjawiać swojej tożsamości jeśli nawet nie była w stanie dojrzeć swojego tajemniczego rozmówcy. Stała spokojnie, wędrując wzrokiem to z jednego kąta groty do drugiego. W sumie nie było po co, i tak nie zauważyła nigdzie samca.

[Nathi]

– No, dobrze, niech będzie, "Ty"... – westchnął bez entuzjazmu. Nie chciała zdradzać swojego imienia, to nie. On też nie będzie. Zostanie po prostu Tajemniczym Głosem z Ciemności. Z początku przybrał pozycję gotowości, którą wpajano mu przy okazji chyba każdej możliwej lekcji, poza magią i mediacją. Teraz jednak usłyszał niepewność, a może obojętność w odpowiadającym mu głosie i wiedział, że nie jest on wrogi. Jedyne, o czym wiedział w tej chwili o swojej rozmówczyni to to, że była samicą, chyba dość młodą i że jest Cienistą. Nie widział jej, ale to chyba nie było w tej chwili najważniejsze. Słyszał kroki, ale zorientował się szybko, że ani się do niego nie zbliżają, ani nie oddalają – smoczyca chodziła tam i z powrotem, a Biały nie znajdował się na linii jej wędrówki. Wytężył wzrok – a posługiwał się nim całkiem nieźle. Być może uda mu się wypatrzyć zarys cudzej sylwetki, jeśli miała jasny kolor łusek, lub futra. Jeśli nie, to oboje byli w tej samej sytuacji.
– Jesteś Cienistą, więc pewnie tu nie mieszkasz. Średnio przytulne miejsce na odpoczynek? – odezwał się po dłuższej przerwie. W przeciwieństwie do Muzycznej, nie przemieszczał się. Oddech też wyciszył, a czarne łuski były nie do wypatrzenia w mroku. Krótko mówiąc, słowa były jedynym, co informowało o jego obecności. A może był po prostu głosem nieistniejącej postaci?

[Muzyczna Łuska]

Właściwie to wcale nie chodziła po grocie – stała w miejscu, jedynie szukała nieznanego samca wzrokiem. W końcu jednak zaprzestała tego i usiadła, zupełnie jakby rozmawiała z kimś niewidzialnym.
~ Miejsce takie sobie, ale nie należę do wybrednych ~ odparła, wzruszając ramionami, w sumie bez celu. I tak samiec jej nie widział (chyba) więc nie musiała tego robić... Ale była to reakcja instynktowna.
~ A Ciebie co tutaj sprowadza, Nieznajomy? Chęć odpoczynku, czy coś innego? ~ zapytała, patrząc w kierunku odległego wejścia, jedynego miejsca dostarczającego światło do tego pustego, ciemnego miejsca.
Cichej Jaskini.

[Nathi]

//Meeh, przepraszam, nie doczytałem :/

Mógłby użyć maddary, aby rozświetlić to pomieszczenie.
Zaskoczył samego siebie, że wpadł na ten pomysł. Nigdy nie zrobiłby niczego podobnego. Używać maddary? Nie. Nienawidził tych sztuczek, iluzji. W grocie miało być ciemno. W końcu to grota, a promienie Złotej Twarzy do niej nie sięgały. Tak było naturalnie i tak miało zostać.
Wciąż nie widział Muzycznej i nie odczuwał z tego powodu większego dyskomfortu. Można było usłyszeć rozchodzący się po jaskini głośny i nagły dźwięk, będący efektem opadnięcia zadem na skałę. Biały usiadł i najwyraźniej nie miał zamiaru zbyt szybko wychodzić z groty na deszcz i chłód. Nie spodziewał się też ataku.
– Odpoczynku... Może, choć dość dziś odpoczywałem. Pogoda zniechęca do czegokolwiek, a drzewa nagie. Nie usiedziałbym na nich ani chwili – stwierdził, zdradzając tym samym niewiele znaczącą informację o sobie – był smokiem drzewnym. Jego głos nie był entuzjastyczny, może nieco znudzony. Nie był też złowrogi. Spokojny to chyba najlepsze słowo. Dawniej Biały miał w nawyku patrzeć na innych spode łba, odpowiadać na pytania wrogo i niegrzecznie. Wiedział, że ma przewagę nad innymi smokami – był od nich inteligentniejszy. Tak przynajmniej uważał. Znał różne tajemnice. Prawdy, jak je nazywał. Uważał, że wie o świecie więcej, niż inni i że jest w stanie go zmienić. Wierzył, że jest kimś ważnym. W barwie jego głosu i spojrzeniu charakterystycznym było to, że zachowywał się, jakby wiedział więcej od rozmówcy. Patrzył na innych z góry, jak jakiś bóg. A bogiem zdecydowanie nie był.
– Jak się nazywają twoi rodzice, kim są? – spytał, a w tle błysnął piorun. Rozświetlił całą jaskinię na ułamek sekundy – zbyt krótko, by którykolwiek ze smoków mógł się nawzajem zobaczyć. Co najwyżej miejsce swojego położenia i ogólny wgląd na rozmiary groty. Nie była taka mała. Adept uznał, że może znać rodziców swojej rozmówczyni, jeśli byli Cienistymi i wciąż żyli. Tak najlepiej dojdzie do tego, z kim ma do czynienia.
Wsłuchał się z narastający poza jaskinią deszcz, którego krople spadały z charakterystycznym głosem na dotąd suche liście.

//Mam nadzieję, że nie przeszkadza Ci, że trochę kieruję pogodą? Lubię mieć określone warunki pogodowe i okolicę, ale jeśli chcesz coś zmienić, albo dodać – nie krępuj się :p

[Muzyczna Łuska]

Nie szkodzi, mi też się zdarza – żaden problem ;3 W kwestii pogody zostawiam to Tobie, ja tam nie potrafię tego dobrze robić.

Spokojnie siedziała, a w chwili gdy Biały zadał pytanie o jej rodziców, dało się usłyszeć głuche piski i trzaski, czy jak to nazwać. Był to w każdym bądź razie odgłos pazurów, które skrzypiąco przejechały po ziemi. Smoczyca oparła łeb o ścianę, nie zwracając specjalnej uwagi na błyskawicę, która się pojawiła.
~ Nie pochodzę z tych terenów. A moi rodzice nie żyją ~ powiedziała, wzdychając ciężko. Nadal strasznie to przeżywała, jakby ktoś wyrwał większość jej serca. Przymknęła na chwilę błękitne ślepia, otwierając je po dłuższej chwili. I tak panowała ciemność, nie ważne czy miała zamknięte ślepia, czy też nie.
~ A Twoi? Urodziłeś się tutaj, czy nie? ~ spytała bez większego entuzjazmu.

[Nathi]

– Moi rodzice...? – spytał. Trudno było powiedzieć, kto był adresatem tego pytania; on sam, czy pustka? Na pewno nie była nią Muzyczna. Przez jego umysł przebiegło mnóstwo obrazów z dzieciństwa. Poczuł na sobie lepką skorupkę jaja, z którego się wykluł. Przypomniał sobie ciepłe futro jego przybranej matki. Pamiętał ciało jego brata spadające do lodowatej wody. To on – Nathi – go zabił. Widział sylwetkę potężnego wojownika, Marzenia Ziemi, który już na pierwszej wizycie malca zmienił nazwę stada na Życie i swoje imię na Złudzenie Życia. Był wtedy dla niego autorytetem, a czarnołuskiemu pisklęciu wydawało się, że nigdy mu nie dorówna. Czas tak szybko leciał...
Zaśmiał się krótko, przerywając ciszę.
– Kogo to obchodzi? Prawdziwi rodzice porzucili mnie, nim się wyklułem. Pierwszym widokiem, jaki ujrzałem po wykluciu był mój brat. Zajmowała się nami Mrucząca Łuska, ale gdy miałem jakieś pięć księżyców i ona zmarła. Nieco po bracie. A potem stałem się Białym Kolcem i przeszłość przestała mieć jakiekolwiek znaczenie – powiedział, zaciskając w niektórych momentach zęby. Widocznie nie wszystko było takie zabawne. W jego głosie przez krótką chwilę usłyszeć można było żal. Pisklęce niezadowolenie.
Nagle zdał sobie sprawę, że właśnie zdradził swoje imię. Przegrywał tę niepisaną grę. Wyjawił w tych kilku słowach swoją rasę i godność.
– Niewiele Cienistych pochodzi stąd. Tylko niektóre z tego najmłodszego pokolenia. Nie tutaj jest wasz dom – stwierdził, nieoczekiwanie zmieniając barwę głosu na poważniejszą, bardziej ponurą.

[Muzyczna Łuska]

Wysłuchała go uważnie, patrząc w kierunku malutkiego, jasnego punkciku, czyli wyjścia z groty. Jedynego źródła światła, które i tak nie docierało w te najciemniejsze kąty jaskini.
~ Jestem Muzyczna Łuska ~ odparła, wzdychając cicho. Nie umknął jej fakt, iż samiec w swojej wypowiedzi zdradził swoje miano – przypadkowo czy nie, jednak to zrobił, więc generalnie wypadało się przedstawić.
Kiedy wypowiedział ostatnie zdanie, zdziwiła się. To nie był ich dom? Cienista wiedziała, że nie są oni tutaj od zawsze. Ale mieszkają w Wolnych Stadach na tyle długo, że chyba jednak to jest ich dom, czy ktoś chce czy nie.
~ Nie masz racji, Biały Kolcu. To jest nasz dom. Tak samo jak Twój i innych smoków na tych ziemiach ~ odparła z dziwnym spokojem w melodyjnym głosie, który odbijał się delikatnym echem od ścian tejże groty.

[Nathi]

Zastanawiał się, jak smoczyca go sobie wyobraziła. Czy podejrzewała, że jego imię nie ma żadnego związku z kolorem łusek? Być może gdyby faktycznie był biały, to byłoby go widać.
Wzruszył barkami. Podobnie jak Muzyczna, zrobił to podświadomie i nie zważał na to, że nie było widać tego gestu w ciemnościach.
– Nasi przodkowie się tu urodzili. Polowali na tych ziemiach od wielu pokoleń. Cieniści przybyli tutaj niedawno, daleko zza bariery. Wymordowali część Równinnych, płodząc z nimi dzieci. Niektórzy z was są w połowie bezmózgimi maszynami do zabijania. I taka jest prawda. Nie żyjecie tam, gdzie się urodziliście. A jak myślisz, do kogo należały te ziemie, zanim wy tutaj przybyliście? Mamy tyle samo smoków, a ziemie mniejsze. Mniej zwierzyny. Mniej swobody. To samo robią teraz elfy – mówił dalej, a po tonie go głosu można było poznać, że nie zmieni swojego zdania zbyt łatwo. Był przewrażliwiony na punkcie terytorium. Czasem czuł się, jakby już zrealizował swoje plany. Jakby wszystkie ziemie Wolnych Stad już do niego należały. Źle czuł się z tym, że bestie zza bariery przywłaszczyli sobie jego teren. Odbierali stopniowo część jego domu.
Oczywiście Cieniści przybyli na długo, nim Biały się narodził. Tak naprawdę nie wiedział zbyt wiele o przybyciu tych obcych smoków. Czy tereny oddano im pokojowo? A może po krwawej wojnie? Nie sądził, by to miało jakieś znaczenie.
Ale chciał dyskutować z Muzyczną. Niech spróbuje przekonać go, że się myli. A może zdoła wywołać jej gniew? Udowodnić jej na jej własnym przykładzie, że Cieniści są dzicy?

[Muzyczna Łuska]

Wywołać gniew u Muzycznej? To byłby cud. Naprawdę cud. To chyba nawet niemożliwe w przypadku tej stoickiej smoczycy.
~ Nie zapominaj pewnej rzeczy. Smoki nie istnieją od zawsze. Kiedyś powstały, i również przybyły na te ziemie. Tak samo jest z nami. Ta kraina została odkryta i zabrana przez naszych pobratymców. Uznana jako nasz dom. Każdy smok o dobrych zamiarach, który nie jest Równinnym i tutaj żyje ma prawo tu mieszkać. I serdecznie bym Ciebie prosiła, byś zważał na słowa, mój drogi. Jeśli nie będziesz tego robić, wkrótce może się to dla Ciebie źle skończyć ~ odpowiedziała ze stoickim spokojem. Kto by pomyślał. Większość cienistych pewnie już dawno rzuciłaby się Białemu do gardła.

[Nathi]

– Twoja teoria mówi, że smoki powstały w jakimś jednym miejscu i tu przybyły – poprawił Muzyczną, stawiając nacisk na każde wypowiedziane słowo. Skąd wiedziała? Może właśnie pierwsze smoki urodziły się tutaj, Równinni na Równinach, a Cieniści, nim stali się Cienistymi, na terenach do nich należących? Dlaczego je opuścili i wepchnęli się pod ich barierę, utworzoną przez boginię, o której wcześniej pewnie nawet nie słyszeli?
– Odkryta? – spytał głośno, wyraźnie udając zdziwienie. – No to gratuluję waszym pobratymcom tak rozwiniętych zdolności poznawczych, prawdziwi z nich geniusze – skomentował.
Ciemność dodawała mu w pewnym sensie pewności siebie. A może po prostu Biały nie mógł dłużej wytrzymać udawania miłego, pomocnego? Nie. Umiał już nad sobą panować. Potrafił decydować, co chce powiedzieć, a co nie. Nie miał wątpliwości, że nie będzie chciał się sprzymierzyć z Cieniem. Zwerbuje z niego tylko smoki, które go poprą, a potem pokieruje Życie i Ognień na trzecie stado, pozbywając się ich członków raz na zawsze.
– Źle skończyć? No proszę, czyżby to była groźba? Może chcesz spróbować swoich sił na arenie? Na kogo się szkolisz? Wojownika? Może czarodzieja?

[Muzyczna Łuska]

Pokręciła łbem, chociaż znowu nie było to potrzebne, skoro i tak nie widziała smoka, a on prawdopodobnie jej. Prawdopodobnie.
~ To nie była groźba. Mówię tylko, co może się stać. I nie, nie zamierzam walczyć na arenie i marnować tam czasu. Szkolę się na uzdrowicielkę ~ mruknęła. Powoli denerwował ją ten smok, co nie oznacza, że była zła czy wpadła w agresję. A skąd. Po prostu uważała, że Biały nie toleruje cienistych, czuje się, jakby był władcą tych ziem, albo w przyszłości nim zostanie. Ach, gdyby znała jego plany i zamierzenia.
Nie byłaby zachwycona.