Skalna Polanka

[Hila]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Wysłuchał Maestu z pewną wątpliwością. Na pysk wkradł mu się uśmiech politowania. Jak ktoś młodszy od niego mógłby być w stanie stworzyć w trakcie walki węża? On sam podczas pierwszej nauki ledwie stworzył kamień, którym pokaleczył sobie łapę. Z drugiej strony pewność młodszego kolegi zaczęła wpędzać go w zastanowienie, czy aby na pewno radził sobie na podobnym poziomie z magią, co inni. Przełknął ślinę. Nie mógł być gorszy. Spróbuje podejść do tego praktycznie.
– Stworzyłbym bardzo ostro zakończony kamień, który miałby przebić się przez jego skórę, pojawiając się tuż pod brzuchem. Odporny na kwas i pokryty nim.

[Administrator]

Zauważył wzdrygnięcie Maestu. Może rzeczywiście Mwanu powinien użyć innego koloru, czarnego czy ciemnobrązowego. Ale nie pomyślał o tym, bo był najwyraźniej głupi. Westchnął w duchu, wysłuchując tego co mówili jego dwaj uczniowie. Pokiwał głową, a gdy skończyli, przemówił do każdego z osobna.
– Interesujący pomysł, Maestu, choć ja na twoim miejscu użyłbym po prostu kuli kwasu. Pamiętam moją walkę z Krwawą Żądzą... Z resztą nieważne. Twój pomysł nie jest zły. Na pewno ciężej obronić się przed tym czego nie ma w twoim zasięgu wzroku. Jednak zastanawia mnie... Czemu chcesz go najpierw oślepić, a potem dopiero zaatakować czymś, czego i tak nie będzie widzieć z jego perspektywy? To znaczy, oślepienie to świetna taktyka, choć zalicza się do magii precyzyjnej. W szczególności że atakujesz jaskiniowego, smoka który jest przyzwyczajony do ciemności. Po prostu chyba nie do końca zrozumiałem twoją logikę. Czy możesz mi to wytłumaczyć? – zapytał. To że czegoś nie rozumiał nie znaczy że jest to nieprawidłowe lub głupie.
Następnie zwrócił się do Hili.
– Twój pomysł nie jest zły, na dodatek zauważyłeś że soki żołądkowe smoka mogą zaszkodzić twojemu tworowi. Niezła znajomość anatomii, uczysz się na uzdrowiciela? – uśmiechnął się lekko do młodego smoka, jakby chciał go rozluźnić. W końcu przyszli tutaj by pobawić się magią, a nikt ich nie ukarze jeśli będą mieli problemy. Po chwili jednak spoważniał – Jednak... Mimo wszystko, celujesz w ważne organy wewnętrzne. To może łatwo zabić, na dodatek potwornie boli. Możesz nawet uszkodzić aortę, a to rana krytyczna jak nic. Ja bym nie skorzystał z czegoś takiego podczas walki treningowej. No, może na wojnie, lub w obronie własnej. Na szczęście na tym poziomie jeszcze nie da się nikogo zabić, ale gdy jest się doświadczonym czarodziejem... – to była jednak poważna sprawa. Ale dosyć tego, czas na praktykę. O zabijanie Hila będzie mógł się martwić gdy będzie już znacznie bardziej zaawansowanym magiem, a on chyba w to nie celował.
– Spróbujcie zaatakować teraz tę kłodę. Wyobraźcie sobie że to... – zastanowił się chwilę, studiując jej kształt – Bazyliszek! Wykorzystajcie wiedzę którą już posiadacie, ale nie bójcie się eksperymentować. Magia to sztuka!

[Zmierzch Gwiazd]

Jej kompan ponownie potrzebował pomocy uzdrowiciela. Chociaż nie była to groźna rana, minęło już dosyć sporo czasu, od kiedy kompan ją otrzymał, a to nie było dobrze. Przecież za ten czas mógł on dostać jakiegoś zakażenia, mogły się tam dostać jakieś bakterie, czy coś w tym stylu. Zmierzch nie znała się na medycynie, dlatego wolała zostawić to zawodowcom.
Ona jedynie przemówiła Deidarze do rozumu i nakłoniła, aby pozwolił się zbadać. Nie potrzebowała na to dużo czasu, a kotowaty przyznał jej rację. Po tylu księżycach wspólnego egzystowania wiedziała już w jaki sposób z nim rozmawiać.
Przybyli więc na Skalną Polankę, gdzie prorokini wysłała wiadomość mentalną z prośbą o przybycie do uzdrowicielki Ziemi. Żbik natomiast wskoczył na jeden z kamieni, oczekując przybycia pomocy. W międzyczasie zajął się on toaletą.

// 1x lekka

[Feeria Ciszy]

Elesair odpowiedziała na wezwanie Zmierzchu... Czy też raczej przyleciała na miejsce. I to w dość krótkim odstępie czasu.
Wylądowała bezpośrednio przed Deidarą. Skro to jego miała leczyć... Ale nie zignorowała całkowicie swojej ciotki aka babci. Powitała ją krótkim skinieniem łba, po czym obrzuciła krótkim spojrzeniem ranę żbika...
Trochę już za sobą miała. Ale nie była szczególnie ciężka, a żadna infekcja się do niej nie wdarła. Może ot przez tę kocią naturę Dei'ego, która kazała mu zachować odpowiednią higienę... Tak, czy siak, po namyśle, Feeria postanowiła zaryzykować i wyleczyć kompana bez pomocy ziół.
W chwili, gdy przykładała swoją łapę do piersi żbika, by móc zacząć go leczyć, na jej rogu wylądował Kerrigan. Przysiadł tam, zręcznie łapiąc równowagę i wrzucił do nikogo konkretnego;
– Dobry dzień. Pogotowie jest na miejscu. Prosimy zachować spokój i zasady bezpieczeństwa na górskich szlakach. Prosimy też o to, by nie atakować znachorów.
Zasady bhp ogłoszone? Świetne! Czas na to, by zająć się leczeniem...

Z pomocą swej energii, Elesair oczyściła ranę z brudu. Przy okazji jednak, uważnie się jej przyjrzała, sprawdzając, czy nie doszło do jakiejś infekcji. Ale wyglądało na to, że wszystko jest w porządku. Potem, jej maddara przeszła do łatania przerwanych naczynek krwionośnych. Skrupulatnie wypełniła luki w tunelach krwiobiegowych, upewniając się, że nowe tkanki posiadają odpowiednią wytrzymałość i elastyczność, a w ten sposób odnowione kanały wciąż posiadają odpowiednią przepustowość. Usunęła zakrzepłą krew, która niewątpliwie zebrała się w ranie i wykonała jeszcze ten jeden ostatni krok – zasklepiła brzegi rany.
Upewniwszy się, że jej maddara wypełniła każde polecenie, Feeria zakończyła leczenie. Z jakim skutkiem?

//szczęściarz w razie niepowodzenia

[Zmierzch Gwiazd]

Również przywitała się krótkim skinięciem łbem z uzdrowicielką stada Ziemi. Cieszyła się, że Feeria odpowiedziała na jej wezwanie oraz, że zdecydowała się przybyć. Przecież Elesair nie miała obowiązku, równie dobrze mogła ją zignorować.
Przeniosła wzrok na kruka, który wygłosił komunikat. Starsza smoczyca mimowolnie się uśmiechnęła i krótko zaśmiała na słowa ptaka. Pierwszy raz spotkała się z takim kompanem, z gadającym krukiem, a z kompanem, który wygłasza zasady bhp, to tym bardziej się nie spotkała.
Żbik natomiast posłusznie dał się wyleczyć, gdy tylko zaznał ulgi, gdy po ranie nie pozostało ani śladu, podniósł się na równe łapy, spoglądając na Kerrigana. Kot był wyraźnie zainteresowany ptakiem, korzystając więc z tego, że siedział na jednej ze skał, wyciągnął łapkę w górę, zamierzając pacnąć kruka po skrzydełku, dotknąć go, trącić delikatnie.
Zmierzch natomiast uśmiechnęła się pogodnie do smoczycy.
– Dziękuję, że po raz kolejny pomogłaś mi... Mam u ciebie dług. Może mogłabym w ramach podzięki oddać ci nieco ziół, w zamian za twą pomoc?
Prorokini przeniosła wzrok na kruka.
– Tobie też dziękuję, ptaszyno, za dbanie o bezpieczeństwo na górskich szlakach!
Uśmiechnęła się szczerze rozbawiona. Musiała przyznać, że kruk miał ciekawe poczucie humoru, nazywając Feerię pogotowiem. Tylko sygnału brakowało... Może następnym razem Kerrigan będzie robił za syrenę?

[Feeria Ciszy]

Pac!
Zaskoczony kruk zatrzepotał skrzydłami i wzniósł się kilka łusek ponad zebranych. Spojrzał zdziwiony na żbika... To oni go leczą, a on mu łapą przywalił? Co z tego, że lekko, skoro go pacną? Pacnął! Jego. Kerrigana! Jak, to tak...
Ale przynajmniej nie był aż tak agresywny jak ten wilk od Łowczyni...
Kruk wydał z siebie jakiś okrzyk, który zrozumiałoby jedynie inne ptaszysko, po czym sfrunął nieco niżej. No dobra... O co chodziło tym razem? Wylądował tuż przed żbikiem i wlepił w niego swe granatowe ślepia...
A potem odpowiedział tym samym. Wyciągnął swe upierzone skrzydło i lekko klepnął nim żbika w jego pierś. To raczej nie bolało. Nie mogło zaboleć.
Feeria sama nie wiedziała jak ma to przyjąć. Panikujący Kerrigan? Widziała. Wkurzony Kerrigan? Nic szczególnego. Znudzony? To też nie było nadzwyczajne. Pogodny? Oczywiście, to również nie było dziwne.
Ale to coś? Sama nawet nie wiedziała jak to nazwać, dopóki nie poczuła jak po ich więzi przeskakują iskry zainteresowania... Wymieszane z lekkim oburzeniem i zdziwieniem, ale akurat te dwa ostatnie nie były żadnym zaskoczeniem.
O ile jednak zachowanie Kerrigana przyciągnęło jej uwag, tak słowa Opoki sprawiły, że natychmiast przykuło ją coś całkowicie innego. Nie chciała w żaden sposób wykorzystywać Proroka. Nie była nawet do końca pewna, czy tak można... Ale na nie da się ukryć, że na słowa Zmierzchu oczy Uzdrowicielki wyraźnie pojaśniały. Zioła!
Kolejną rzeczą, której nie dało się ukryć, było to, że niezbyt dobrze szły jej poszukiwania. Okazała się ślepsza od skał w swej grocie. Gdyby nie Kerrigan, składzik Ziemi pewnie byłby już pusty...
No właśnie. Kruk. Czy w tym swoim... Hmm... Czy można to nazwać transem? To zafascynowanie żbikiem chyba mogło za takowe uchodzić. Ale wracając – czy w tym swoim transie istniała szansa na to, ażeby ptaszysko dalej mówiło w jej imieniu? Hmm...
Jak na zwołanie, czarnopióry gwałtownie obrócił swój łeb i wbił swe ślepia w Prorokinię.
– Ziooołaaa... – powtórzył, jakby słyszał to słowo po raz pierwszy. Uzdrowicielka obserwowała to z coraz większym zdziwieniem. Zdawało się, że jej wiadomości mentalne nie trafiały do kompana. – Skąd masz zioła? Palisz skręty?! Kadzidła?!
Czar prysł. Elesair pozostało jedynie wybuchnięcie swym bezgłośnym śmiechem.

[Niepokorny Hiacynt]

Rapsod przybył na miejsce po czym rozejrzał oceniając czy to miejsce będzie odpowiednie.
– No nie czekaj jak głupek! – Odezwała się nagle zniecierpliwiona Morrigan.
– To już trzecie miejsce które sprawdzamy! Może ty po prostu nie chcesz jej poprosić o pomoc co? – Zakrakała oskarżycielsko.
Kwiecisty nie mógł nie przyznać, że czuł się dość dziwnie z tym, że praktycznie nigdy nie zaprosił swojej mistrzyni na normalną rozmowę. Zawsze z Szyszką spotykali się jakoś "przy okazji". Tym razem tą okazją była jego własna edukacja... Cóż. Trzeba było spróbować, a nie z góry zakładać, że nie będzie miała czasu lub ochoty.
– Dobrze, dobrze... Już zaczynam. – Odpowiedział swojej kompance po czym rozpoczął przesyłanie wiadomości do czarodziejki.
– "Chciałbym znowu użyczyć twojego doświadczenia mistrzyni. Wciąż czuję, że mojej sztuce ataku czegoś brakuje i spędza mi to sen z oczu... Oczywiście masz pełne prawo odmówić, ale byłbym dozgonnie wdzięczny za kilka wskazówek."

[Sosnowy Pocisk]

Tak uprzejma wiadomość od Rapsoda zdecydowanie poprawiła Sosnowej nastrój, dlatego nie zwlekała z przychylną odpowiedzią.
~ Chętnie się z Tobą spotkam. Mam nadzieję, że nie będzie ci przeszkadzać małe towarzystwo, które ze sobą zabiorę ~ przesłała do czarodzieja, a następnie zawołała do siebie Sasankę i posadziła ją z pomocą maddary na swoim grzbiecie tuż obok Modraszki.
– Macie ochotę na małą wycieczkę? Poznacie mojego przyjaciela ze stada Ziemi, którego uczyłam magii – wyjaśniła ukochanym samiczkom. – Trzymajcie się mocno! – wykrzyknęła i wzbiła się delikatnie w powietrze. – Tylko wiecie... Bez wyrywania futerka – zaśmiała się w stronę pociech. Po drodze opowiedziała im krótko o Kwiecistym: że go poznała na terenach wspólnych dawno temu, że jest bardzo miły i pomysłowy. Uprzedziła też o wyjątkowej kompance czarodzieja – tak na wszelki wypadek, żeby Sasanka nie spróbowała go zjeść.
Po niedługiej podróży Sosnowa wylądowała przed Hiacyntem i powitała go szerokim uśmiechem. Położyła się, aby dać młodym szansę zejść z jej grzbietu, a następnie wstała – to dało jej wystarczająco dużo czasu, aby uspokoić oddech po wysiłku związanym z lotem.
– Witaj! Poznaj Sasankę i Modraszkę – zwróciła się do Kwiecistego, trącając nosem w policzek odpowiednie pisklę. – Kochane, to jest Kwiecisty Rapsod, czarodziej Ziemi oraz jego urocza kompanka, Morrigan – przedstawiła wszystkich Szyszka. Szykowało się miłe spotkanie!

[Aria Ciszy]

Mame znów zabrała gdzieś Modraszkę i kogoś jeszcze, podobną do Modraszki ale no nie do końca. Nadal nie opuszczała swojej bezpiecznej kryjówki, jaką było futro mame. Tak, tu jest bezpiecznie i stad nie wyjdzie. Za żadne skarby świata. O, wylądowali. Co za ciekawe miejsce... nie, nie wychodzimy. Mame przestawiła jej i tej nie-Modraszce jakiegoś smoka. Innego, pachniał tez obco, zdołała to zwęszyć ze swojej ostoi. Nadal uczepiona futra, lekko wychyliła głowę ze swojej „norki”, aby mu się lepiej przyjrzeć. Zaćwierkała radośnie. Ale wspaniały smok! Taki duży, dostojny, i ma jakiegoś... co to jest? Złotemu, wspaniałemu królowi smoków towarzyszyła jakaś pokraka czarna, pierzasta taka.
–Meri..mori..gen? – zaśpiewała wesoło, próbując powtórzyć słowa mamy.
–Raj...tap... Rapsjo... Rajstop ładny! – znów z futra dobył się trel. Niebieściutka główka wystawała już całkiem z futra, wbijając szafirowe oczka w Rapsoda. Ależ on dostojny!

[Jaśniejąca Konstelacja]

Zawsze chwytała okazję do podróży i przygód, więc nigdy im nie odmawiała. Ostatnio spała mniej niż powinna w swoim wieku, ale to nie szkodzi. Poznała też Modraszkę, nieco młodszą od siebie, ale za to mniejszą. Była raczej dłuższa, niż wyższa. Ciekawe! Gdyby wiedziała co to precel, zapytałaby babcię o to samo co z Hedwigą i Pełnię, ale wolałaby i tak nie sprawiać koleżance przykrości.
Po wylądowaniu od razu sturlała się z grzbietu babci, lądując głową w śniegu. Wystawał tylko jej zadek. Ojej, musi poćwiczyć schodzenie ze swoich wierzchowców. Wynurzyła się spod warstwy białego puchu i usiadła, teraz mogąc przyjrzeć się Rapsodowi. Przetaksowała go szybko spojrzeniem i doszła do pewnych wniosków.
– Babcia, a czemu on się nie myje? – zapytała, wskazując oskarżycielsko na Ziemnego czarodzieja. Chyba nie wiedziała jeszcze co to dyskrecja. – Ma kolor jak śnieg kiedy... – urwała, kichając od padających jej na nos płatków śniegu. Ale chyba każdy wiedział o co chodziło małej.
Na kruka nie zwróciła uwagi, był dla niej tylko posiłkiem, tak jak każdy inny kompan poza Hedwigą.

[Niepokorny Hiacynt]

// Morrigan jest biała :3

Rapsod dostrzegając Sosnową, skłonił lekko głowę. Morrigan powtórzyła jego gest co wyglądało dość zabawnie biorąc pod uwagę, że siedziała mu na rogu, więc siłą rzeczy przechyliła się razem z nim.
Gdy małe pociechy odezwały się, na pysku Rapsoda pojawił się dość szczególny uśmiech. Komplement naturalnie sprawił, że kąciki jego pyska podniosły się do góry, a pomylenie jego imienia zdarzało się wcale nie rzadko, więc nie robiło na nim wrażenia. Za to komentarz porównujący go do obszczanego śniegu jakoś tak... coż. Z prawdziwie żywej irytacji mimowolnie zadrżała mu powieka, ale uśmiech nie zniknął – nie będzie się przecież dąsać na pisklaka. Młode nie wiedzą lepiej.
Morrigan za to miała pełny zaciesz. Z jej kruczego gardła wydarł się zachrypnięty śmiech.
– Chciałabym tej fioletowej nie lubić, ale tak długo jak mnie nie dotknie to za tekst uszanuję. – Wykrakała po czym zeskoczyła na grzbiet dziabniętego mentalnie towarzysza.
Kwiecisty zrobił wdech... To kolor ZŁOTA i PROMIENI SŁONECZNYCH, a nie...! Zrobił wydech. Już dobrze.
– Miło mi poznać. – Odpowiedział, witając się z pisklętami nieco bardziej teatralnie niż było trzeba, wykonując swój pokazowy ukłon z łapą na sercu i rozłożonym na bok skrzydłem.

Szyszka, nawet jeżeli nie patrzyła w stronę Sasanki, mogła wyczuć zbierającą się przed nią maddarę. Ta szybko uformowała się w replikę przedniej łapy Kwiecistego. Twór pojawił się lewitując tuż nad małą, tylko po to by sprzedać jej delikatnego pstryczka w nos i zniknąć.
– I powiedzmy, że komplement wyrównał to niemiłe pytanie. – Dodał z udawanym nadąsaniem po czym od razu odwrócił się do Szyszki z krótkim chichotem.
– Przerwałem wam zabawy w śniegu albo inne przygody? – Zapytał. Skoro Szyszka przyprowadziła pisklęta to musiała się nimi akurat zajmować.

[Sosnowy Pocisk]

– Rap-sod – poprawiła Modraszkę smoczyca. Na komentarz Sasanki zachichotała, patrząc przepraszająco na przyjaciela. – To jego naturalny kolor Sasanko. Tak samo jak mój. Przecież jestem brązowa od zawsze, a nie na przykład od błota, prawda? – wyjaśniła małej, wybierając nieco przyjemniejsze porównanie niż to, które cisnęło się na myśl do pary z żółtym śniegiem.
– Właściwie co chwilę coś się dzieje, ale tylko w obrębie obozu... myślę, że samiczki chętnie poznają nowe miejsce i przy okazji pomogą w naszych ćwiczeniach – odpowiedziała Hiacyntowi. – To co? Może najpierw powiesz albo pokażesz w czym dokładnie leży problem? – zapytała.

[Aria Ciszy]

Modraszka zaśpiewała radośnie, i zeskoczyła z mamusi. Podlazła bliżej tego pięknego smoka, patrząc na niego, jak na jakieś bóstwo. Wydawał się taki wspaniały pisklakowi, usiadła tuż przed nim w zimnym, paskudnym śniegu i lustrowała go szafirkoymi oczami. Po czym podjęła decyzję, że będzie się na niego wspinać, olewając tą pierzastą pokrakę.. Zaczęła podłazić coraz bliżej czarodzieja, z zamiarem wspięcia się na jego łapę, a następnie.. gdzieś wyżej. Ćwierkała przy tym radośnie
-Rajstop! – tyle zdołała wyrzucić z siebie. Musiała na niego wleźć, i koniec!

[Niepokorny Hiacynt]

Rapsod... Cóż. Jak już trzeba było to mógł na krótki moment zostać "Rajstopem". Niektóre dorosłe smoki ledwo wypowiadały cokolwiek i to akceptował, więc u dzieci nie było już wyjścia.
Gdy mała do niego podeszła Rapsod jedynie uśmiechnął się ciepło i pogłaskał ją po główce...

Zaraz.

Gdzie ona idzie?

A. A. Aha.

Na poczatku zrobił wielkie oczy, gdy poczuł łapy modraszki na swojej, ale w sumie to było do przewidzenia. Rozumiejąc co się wyprawia westchnął jedynie krótko i przy pomocy maddary podsadził małą na swój grzbiet, żeby silując się sama nie podrapała mu łusek.

Potem skupił swoją uwagę na Sosnowej, pomimo tego, że Morrigan, ogromnie zaniepokojona wdarciem się pisklęcia na swój teren zaczęła praktycznie skakać mu po głowie. Spoglądała przy tym w dół i poruszała głową tak jakby była gotowa do dziobnięcia napastnika, gdy tylko przekroczy znaną tylko jej granicę.
– Moim problemem jest to, że czasami moje ataki nie są tak... Silne jak zakładałem, że będą. Czasami jestem rozczarowany ich efektami w stosunku do obrony wroga. Wiem, że gdyby tylko były silniejsze lub szybsze łatwiej byłoby im przezwyciężyć unik lub też magiczną tarczę. Nie jestem jednak pewny jak mogę przepchnąć je przez tą niewidzialną barierę szczytu formy którą odczuwam... Stwierdziłem, że problem może leży w jakimś drobnym elemencie techniki na który zwracałem zbyt mało uwagi i którego nie potrafię wskazać. – Wyznał. Nie czuł się zbyt komfortowo opisując to, że chyba miał z czymś problem, ale wiedział też że to jedyna droga do stania się lepszym. Dla sztuki magicznej był w stanie na moment odstawić dumę na dalszy plan. Pomagało też to, że Sosnowa już kiedyś go uczyła, więc opuszczenie gardy akurat przy niej było bardziej naturalne.

[Sosnowy Pocisk]

Szyszka skinęła łbem, z zainteresowaniem obserwując wspinaczkę Modraszki.
– Rozumiem co masz na myśli. Ostrzegam od razu, że będzie to wymagało sporo praktyki, ale warto się przyłożyć – zaczęła. – Sam problem jest dość prosty i chodzi o zwykłe skupienie się. Gdy ćwiczymy w samotności mogą nam się udawać najtrudniejsze czary, ale podczas walki, gdy tyle rzeczy dzieje się wokół... A, co ja mówię, przecież pamiętasz, że prosiłam Morrigan o przeszkadzanie Ci podczas naszych pierwszych treningów. Tu zrobimy podobnie, będziemy utrudniać zadanie jak tylko możemy, żeby w walce było łatwiej – wyjaśniła krótko i wskazała łbem na pobliską skałę. – Spróbuj w nią trafić, dodając w swój czar wiele szczegółów... A przede wszystkim korygując jego tor lotu – powiedziała samej sięgając do źródła i tworząc pomiędzy skałą, a czarodziejem kilka innych skał, które byłyby równie wysokie co docelowa, a dodatkowo poruszałby się tak, aby co chwilę przysłaniać cel Hiacyntowi.

[Aria Ciszy]

Modraszka niewzruszona, dalej wesoło śpiewając i ćwierkając.. Rozejrzała się po okolicy. Z tego ładnego smoka było widać wszyystko dookoła. Jednak okolica była monotonna, mianowicie wszędzie był ten paskudny śnieg, który.. był przeokropny. Zauważyła kruka czarodzieja, który tak śmiesznie tańczył na jego głowie. Popatrzyła, uśmiechając się od ucha do ucha na tą śmieszną, pierzastą pokrakę. Stwierdziła, że z tamtąd będzie jeszcze lepszy widok. Świergoląc wesoło, zaczęła zmierzać właśnie w tamto miejsce, nie wysilając się za bardzo, żeby wydać z siebie coś bardziej.. przypominającego mowę. Rewir kruka zostanie naruszony jeszcze bardziej..