Sitowie

[Jad Duszy]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Zatruty zjawił się krótko po czerwony kolcu. W przeciwieństwie do adepta on przybył drogą powietrzną, miękko lądując kawałek od czekającego na niego smoka. Złożył skrzydła, otrzepując ciało z kurzu, jaki powstał w chwili lądowania. Resztę drogi przeszedł na piechotę, podchodząc do czekającego czerwonego i spoglądając na niego z góry – bądź co bądź, ale był większy od Adepta, zwłaszcza takiego, który leżał na ziemi.
– A co to za leniuchowanie? – zapytał z kpiącym rozbawieniem, dobrze już znanym Czerwonemu Kolcowi. jak zwykle raczej nie próbował standardowych formułek, które tak strasznie go nudziły. A tak? Pokpić z kogo, stworzyć jakiś problem i życie od razu staje się ciekawsze!

[Czerwony Kolec]

Czerwony poderwał się nagle z ziemi, zaskoczony tak szybkim przybyciem Zatrutego. Powiedział szybko:
– Przepraszam! Nie spodziewałem się ciebie tak szybko. Jestem gotowy do nauki. Całkiem miłe to miejsce, ale sprawia nieco inne wrażenie, niż tereny Ognia. Mam tylko cichą nadzieję, że nie wyskoczy zaraz ktoś z cienia czy życia i nie będzie chciał nas zjeść – Po czym ustał na baczność.

[Jad Duszy]

A na co miał czekać? Na szczęście nie zostało mu wiele nauk do przeprowadzenia, więc miał teraz odrobinę więcej czasu. Z rozbawieniem przypatrywał się Czerwonemu.
– Uważasz, że tak łatwo nas zjeść? Prędzej z drapieżnika zmieniliby się w ofiary – odpowiedział Adeptowi. Przekrzywił lekko głowę. No dobrze, czas zaczynać.
– Na początek rozłóż skrzydła na ich pełną rozpiętość i zacznij nimi polowi machać. powiedz mi, co przy tym czujesz – polecił Czerwonemu Kolcowi, uważnie przyglądając się skrzydłom smoka. Zobaczmy, czy są gotowe na pierwszy lot.


//i masz status głodu zmieniony na głód. masz 2 tygodnie, żeby się nakarmić:)

[Czerwony Kolec]

// napiszę do Słodyczy Zbawienia w takim razie


Czerwony powiedział głośno: – Tak jest!– Po czym rozwinął skrzydła i zaczął machać nimi w dół i w górę dosyć powoli.
– Gdy macham skrzydłami w dół czuję, jak powietrze naciska na nie od dołu, a jak macham w górę, to powietrze naciska od góry. Podsumowując, powietrze przeszkadza machać nimi bardzo szybko – powiedział tym stosunkowo nieprofesjonalnym tonem do Zatrutego.

[Jad Duszy]

Może to nie było profesjonalne słownictwo, ale nikt nie mówił, ze było niepoprawne. Zatruty skinął lekko głowa.
– ten opór powietrza, który wyczuwasz tworzy siłę nośna, dzięki której będziesz mógł latać. Bez niego lot byłby niemożliwy – wytłumaczył Adeptowi. czas przejść do samego lotu.
– Rób dokładnie to, co powiem... I nic ponadto – powiedział do Czerwonego Kolca. Cóż, upadek z wysokości mógłby nie być zbyt bezpieczny. – Weź krótki rozbieg, a następnie wybij się jak najmocniej w górę. W najwyższym punkcie skoku rozłóż skrzydła i zacznij nimi mocno, energicznie machać – polecił Adeptowi.

[Czerwony Kolec]

Adept trochę przeraził się niebezpiecznym ćwiczeniem. Wysłuchawszy polecenia przesunął się trochę, by mieć wolne miejsce i głęboko odetchnął. Łapy rozstawił i ugiął, skrzydła przycisnął lekko do ciała, ogon uniósł swobodnie i ruszył. Gdy przebiegł kawałek, ugiął kończyny i wyprostował energicznie. W trakcie skoku zaczął machać skrzydłami.

[Jad Duszy]

Czerwony znów nie słuchał go dokładnie. Zaczął machać w trakcie skoku, a nie dopiero w najwyższym jego punkcie, przez co nie wzniósł się dostatecznie wysoko i jego skrzydła zaczepiły o ziemię, co skończyło się upadkiem na dół. Na szczęście z niezbyt wysoka, więc Adept nie zrobił sobie krzywdy.
– Jeszcze raz. Rób to, co kazałem... Dokładnie – rzucił w kierunku czerwonego kolca. uczymy się w końcu na błędach, prawda? Może jednak będzie lepiej, jeśli Czerwony zacznie uważniej słuchać i przestanie się tak spieszyć?

[Czerwony Kolec]

Czerwony nie przejął się błędem i wynikającym z niego upadkiem. Był bardzo podekscytowany pierwszym lotem.
-Widziałeś? Ja latałem! – krzyknął do Zatrutego wielce rozradowany.
Jednak potem przyszedł czas na kolejną próbę. Adept postanowił bardziej się skupić.
Cofnął się z powrotem w miejsce startu. Łapy ugiął, rozstawił je, ogon uniósł, skrzydła lekko przycisnął i ruszył. Kiedy przebiegł kawałek, ugiął kończyny i silnie się z nich wybił. W trakcie skoku już rozwijał skrzydła, tym razem jednak poczekał, aż będzie jak najwyżej i zaczął machać silnie w dół i w górę.

[Jad Duszy]

Kąciki jego pyska zadrgały lekko.
– Tak, widziałem – odpowiedział kpiąco. W końcu miał oczy, prawda? Tego upadku nie nazwałby lotem, ale skoro czerwony kolec za taki go uważał...
Tym razem smok zrobił wszystko jak należy i zawisł w powietrzu. utrzymywał się w górze, nieco nierówno opadając w górę i w dół – ale przynajmniej teraz latał w miejscu bez spadania na ziemię.
– Aby lecieć do przodu musisz pochylić się odrobinę, a skrzydłami wykonywać takie ruchy, jakbyś przedzierał się przez powietrze. Im szybciej nimi machasz, tym większej prędkości nabierzesz. Aby zwolnic lub wyhamować musisz odgiąć ciało w tył, a błony skrzydeł ustawić tak, aby stawiały jak najmniejszy opór powietrzu – wytłumaczył Adeptowi czekając, aż spróbuje polecieć w przód, przyspieszyć, a następnie zwolnić lub nawet się zatrzymać.

[Czerwony Kolec]

Adept był w szoku, widząc jak unosi się nad ziemią. Przez dłuższą chwilę niemo wpatrywał się w dół, co doprowadziło do niebezpiecznego zachwiania. Na szczęście smok szybko doszedł do siebie i wykonał polecenie Zatrutego. Głowę pochylił lekko, a skrzydła przekręcił, tak, by zagarniać powietrze nie tylko z góry, ale też częściowo z przodu. Czerwony znowu strasznie się podekscytował widząc, jak leci przed siebie. Zaczął szybciej machać skrzydłami i znacznie przyspieszył. Zorientował się jednak, że leci w kierunku jeziora i oddala się od nauczyciela. Przestraszył się, że zaraz spadnie i się utopi. Postanowił zahamować, więc odgiął się mocniej do tyłu.

[Jad Duszy]

Czerwonemu udało się zarówno przyspieszyć, lecąc do przodu, jak i wyhamować. Czas przejść do kolejnego ćwiczenia, dość zresztą ważnego.
– Teraz skręcanie. podobnie jak w biegu musisz wygiąć ciało w łuk w kierunku, w którym chcesz skręcić, zaś ogon w przeciwną. Jednakże aby skręcić w powietrzu powinieneś również przechylić ciało w stronę, w którą skręcasz. Aby to zrobić musisz złożyć nieco i opuścić skrzydło w dół po tej stronie ciała, w która chcesz skręcić, zaś skrzydło po przeciwnej stronie ciała musisz rozłożyć jak najbardziej i unieść w górę – wytłumaczył Czerwonemu kolcowi.

[Czerwony Kolec]

Czerwony był już nieco zmęczony ciągłym unoszeniem się, więc postanowił, że im szybciej wykona ćwiczenie, tym prędzej będzie mógł wylądować. Wysłuchawszy polecenia, przytaknął Zatrutemu, pochylił się do przodu, skrzydła przekręcił i zaczął lecieć z powrotem do miejsca, z którego wystartował wcześniej. W pewnej chwili przyspieszył i wygiął się w prawo. Lewe skrzydło rozłożył jak najbardziej, uniósł lekko w górę, a z prawym zrobił odwrotnie. Kiedy skierował się w zamierzoną stronę przeleciał kawałek i znów w pewnej chwili wygiął ciało w lewą stronę. Ze skrzydłami zaś postąpił identycznie jak wcześniej, tylko uniósł i rozłożył prawe skrzydło zamiast lewego.

[Jad Duszy]

Czerwony Kolec skręcił, powoli i opornie, ale jednak. A to był sukces, zważywszy na fakt, ze latał po raz pierwszy w życiu. Ponadto jego marzenie o lądowania miało się zaraz spełnić, bowiem dochodzili do ostatniego ćwiczenia.
– Teraz nauka lądowania. Dzięki temu, ze umiesz skręcać zacznij zataczać koła. Skrzydła skieruj przy tym nieco pod kątem w dół, podobnie pochyl ciało. Dzięki temu zaczniesz zniżać lot. gdy będziesz już blisko ziemi złóż skrzydła i wyląduj na ugiętych łapach – poinstruował adepta. radził sobie zdecydowanie lepiej niż wtedy, gdy spotkali się po raz pierwszy.

[Czerwony Kolec]

-Tak jest! – krzyknął Czerwony z góry. Będąc już nad Zatrutym, wygiął się ostrow prawo i prawe skrzydło zgiął w dół. Niestety zrobił to trochę za wolno, przez co oddalił się nieco od zamierzonego miejsca lądowania. Wrócił do niego po chwili i zaczął kręcić się w kółko w powietrzu. Gdy był już nisko, ugiął łapy, wyprostował się i gwałtownie spadł na ziemię. Adept uśmiechnął się i obejrzał bolące kończyny. Na szczęście nie stało mu się nic poważnego.

[Jad Duszy]

Zatruty uniósł wzrok ku górze, jakby szukając tam boskiej pomocy. czerwony powtarzał te same błędy.
– Uginasz łapy, gdy dotkną ziemi, żeby zamortyzować uderzenie. jeśli zrobisz to wcześniej, skończysz jak teraz – z bolącymi kończynami. Albo i gorzej. Ale to już sam możesz poćwiczyć, podstawy latania masz już w miarę opanowane – oznajmił czerwonemu kolcowi. ciekawe, czy Adept będzie chciał się jeszcze czegoś pouczyć.


//raport

[Czerwony Kolec]

-Dzięki ci za wszystko, znam już właściwie wszystkie podstawowe umiejętności. Już nie mogę się doczekać, by wrócić do obozu drogą powietrzną. Niby mogę nauczyć się pływać, ale nie za bardzo to lubię – powiedział Czerwony. Co do pływania, adept odnosił się zawsze do niego sceptycznie. Uważał, że jako smok Ognia nie musi tego umieć i nie będzie mu to potrzebne. Znał już większość umiejętności i bardzo go to cieszyło. Oprócz tego chciał wrócić, gdyż bał się trochę przebywać na tych terenach. Wolał już ćwiczyć w stadzie Cienia niż tu. Życie może przecież zaatakować.
-O Wszechpotężny, może na pożegnanie dasz mi jakieś rady?– zaproponował.

[Jad Duszy]

Jeden z jego łuków brwiowych uniósł się w górę.
– Wszystko? Znasz magię? Znasz umiejętności potrzebne do polowania? – Zapytał z rozbawieniem. Aby uzyskać dorosła range, czerwony będzie musiał nauczyć się tego wszystkiego.
– Moją rada jest, byś samodzielnie poćwiczył atak i obronę. Podstawy umożliwią ci walkę, ale dopiero gdy je pod szlifujesz będziesz mógł lepiej z nich skorzystać – powiedział do Adepta. Rzecz jasna do pewnego stopnia można to zrobić bez niczyjej pomocy.

[Czerwony Kolec]

-Dobrze, nie wszystko. Jeszcze wiele przede mną. Gdyby nasz pakt z Cieniem się powiódł, na pewno poćwiczę – odparł Czerwony i przygotował się do lotu powrotnego. Po chwili pożegnał się z Zatrutym i rozpędził się biegnąc. Przed brzegiem jeziora ugiął łapy i silnie wyskoczył. W najwyższym punkcie skoku rozłożył skrzydła i zaczął nimi machać. Przekręcił je lekko i poleciał w stronę obozu Ognia.

[Turkusowa Łuska]

po ceremonii Mokradła szukała jakiegoś spokojnego i cichego miejsca żeby zostać sam na sam ze swoimi myślami oraz wyciszyć się. najlepszym miejscem na to wydało jej się sitowie więc udała się tam mając nadzieję, że będzie sama ale trochę się zawiodła gdy w powietrzu prawie zderzyła się z członkiem stada ognia, a to przez to, że była pogrążona w swoich myślach i nie patrzyła co się dzieje wokół niej. musiała wykonać awaryjne lądowanie bo czuła, że traci równowagę. wypatrzyła więc najbliższe miejsce do tego po czym wylądowała z gracją a pysk uniosła w niebo by odprowadzić wzrokiem tego smoka, którego wyminęła.
nie zwróciła też na to uwagi, że był tu jej nauczyciel, praktycznie wgl. go nie zauważyła ruszając ze spuszczonym pyskiem przed siebie patrząc tylko pod łapy. udała się w ustronne miejsce żeby tam zostać i pomyśleć nad wszystkim czego ostatnio się dowiedziała i żeby też poćwiczyć teorie, których zaczęła się uczyć. brodząc po brązowym i lepkim mule wzdrygała się za każdym razem gdy go poczuła na swoich łapach, może i nie było to najprzyjemniejsze miejsce ale w sam raz żeby pobyć w samotności, udało jej się wynaleźć kawałek suchego skrawka więc weszła na niego i tam usiadła oddając się swoim myślą a także przypomnieniu teorii. uniosła pysk w niebo i wpatrywała się w gwiazdy była na prawdę piękna noc mimo, że zima zbliżała się wielkimi krokami do granic wolnych stad.

[Piekielna Łuska]

Szybując spokojnie w powietrzu smoczyca przyleciała w to miejsce z chęcią poćwiczenia lotu. Skrzydła rozłożone na całej szerokości, bez żadnych zmian – ani nie obniżone, ani nie zadarte – aby nie zaburzać równowagi, ogon leciutko kołyszący się za nią, to w prawo, to w lewo; łeb na równi z kręgosłupem i nieco, wraz z szyją, wysunięty do przodu, aby uzyskać jak najbardziej opływową sylwetkę. Upewniając się, że niczego nie zapomniała, przeszła dalej. To jest idealna postawa do szybowania, innej chyba nie ma. W takiej oto pozycji, przebyła kilkanaście ogonów, które dla większego, dorosłego smoka zapewne były by śmieszną odległością. Ale nie dla niej. Była pisklakiem, prawie adeptem, ale nadal jednak młodym pisklęciem. No ale do rzeczy. Potrafiła zawracać, potrafiła wzbijać się w powietrze, potrafiła także skręcać, więc nie potrzebowała tego ćwiczyć. Nie zamierzała więc ćwiczyć tego, co już umiała. Lilith miała większe ambicje, niż ćwiczenie w kółko tego samego i szlifowanie tych samych umiejętności. Postanowiła zacząć się wysilać. Na początek krótka rozgrzewka. Niech będą kółka, dwa połączone ze sobą. W pewnym momencie, rozłożyła jedno skrzydło, na całą szerokość, a drugie, po prostu, złożyła. Nie musiała nic robić, bo manewr, który wykonała, zrobił za nią całą resztę. Choć, trzeba przyznać, podziękowania należało się pędowi powietrza, który ją ładnie poprowadził. Wykonała lekki skręt w lewo po łuku – zaczynała od środka ósemki. Pamiętała o ogonie, który przerzuciła na drugą stronę, zachowując właściwą równowagę. Dokończyła, a raczej zamknęła, pierwsze koło, poprzez delikatny przechył na swoją lewą stronę, i poprzez niewielkie, wręcz niezauważalne korekty skrzydła. Zbliżywszy się do środka, skąd zaczynała zataczać koła, zmieniła ustawienie swoich skrzydeł. Zamierzała skręcić w prawo, więc automatycznie, lotem błyskawicy, złożyła lewe skrzydło, a prawe rozłożyła na całą szerokość i lekko go zadarła ku górze. W końcu musiała dokończyć drugie koło. I tu także, popracowała ciałem, aby zakończyć to co rozpoczęła. Wszystkie swoje ćwiczenia, to znaczy skręty, starała się wykonywać z pewną rodzaju gracją i płynnością. To teraz może jakaś akrobacja? Na przykład salto w powietrzu. To by było coś, tylko jak to wykonać. No, na pewno trzeba ruszyć do przodu, bo od samego machania skrzydłami, w górę i w dół, smok się nie rozpędzi. Ognista pochyliła się więc do przodu, zmieniając ustawienia skrzydeł na takie, które pozwoliły by jej ruszyć do przodu, i zaczęła energicznie machać narzędziami lotu. Do przodu i do tyłu. Zadarła skrzydła ku górze, formując ciało w łuk, w taki sposób, aby jeszcze bardziej się pochylić. Pierwsza cześć wykonana. Ale co dalej? Widok do góry łapami jest piękny, lecz smoczyca zaczęła w końcu odczuwać zawroty głowy, więc wróciła do poprzedniej pozycji, normalnej. Miała dość akrobacji, była też trochę zmęczona, więc postanowiła poćwiczyć jednak podstawy.
Leciała teraz spokojnie do przodu, przedzierając się przez powietrze. Skrzydłami machała możliwe jak najsilniej. Siłę miała wrodzoną, jak każdy ognisty, ale nie była ona na jakimś cudownym poziomie. Wcześniej czy później zawiedzie. Samiczka postanowiła przećwiczyć jeszcze skręcanie. Wygięła więc ciało w lewo, razem z głową. Łapy miała cały czas podkulone. Ogon mimowolnie ciągnął się za resztą ciała, wyginając się również w lewo. Lewe skrzydło obniżyła i złożyła do połowy, a prawe uniosła i rozpostarła na pełną rozpiętość. Wykonała zwrot o trzysta sześćdziesiąt stopni – czyli pełne kółko – i znowu leciała prosto. Tym razem w prawo. Wygięła ciało w coś na kształt łuku w tym kierunku, prawe skrzydło obniżając i składając do połowy, a lewe wyprostowała i uniosła. Chwilę po skręcie ogon na chwilę strzelił w lewo, by pomóc odzyskać cenną równowagę. Znowu wykonała pełne kółko. Co teraz? Postanowiła lecieć dalej już prosto, najszybciej jak zdoła. Ruszyła więc pędem przed siebie, przedzierając się przez warstwę grubego powietrza. Skrzydłami zagarniała powietrze za siebie, z możliwe jak najmocniejszą siłą, jaką mogła wyciągnąć ze swojego ciała. Zmrużyła nieco ślepia, bowiem powoli jej wysychały w wyniku prędkości jaką teraz osiągnęła. Powoli jednak zaczynała tracić siły, zaczęły ją opuszczać. Była zbyt zmęczona, by dalej lecieć, ale musiała jakoś dotrzeć do obozu. Zwolniła więc, lecąc już normalnie i skierowała się w stronę obozu Ognia, świecącego obecnie pustkami z powodu wojny.

[Zorza Północy]

Ailla była podekscytowana. Tatuś oznajmił jej, że znalazł dla niej Nauczyciela, który zechciał nauczyć ją tych kilku umiejętności, na które on sam nie miał czasu. Samiczka przywykła już dawno do tego, że nie powinna oczekiwać od rodzicieli dużej uwagi, gdyż ci byli zapracowani. Nauczyła się z tym żyć, chociaż czasami krnąbrne poczucie samotności dopadało tą małą, kiedy kolejny dzień mijał bez bliskiego towarzystwa. Chociaż ostatnio poznała piaskowofutrą Ważkę, która wydawała się bardzo miła, a do tego z chęcią z nią rozmawiała, odganiając nudę.
Ogarnęło ją jednak teraz dziwne uczucie, a miewała je dosyć często...
Wędrowała przez cały dzień, biegnąc ile sił w łapach, dopóki nie brakło jej tchu. Czasami jednak zwalniała, przechadzając się leniwym krokiem, chłonąc jasnymi ślepiami widoki, za którymi tęskniła. Tak, tęskniła, chociaż było to dziwne, śmieszne, skoro widziała to wszystko pierwszy raz swymi nowymi ślepiami. Zapewne nigdy nie uświadomiłaby sobie swej tęsknoty, gdyby ponownie nie ujrzała znajomych pagórków, opuszczonych siedlisk, rozległych lasów i jezior. To miejsce było idealnym do życia, tutaj pomimo domowej wojny Stad i niesnasek nadal miało się poczucie, iż jest to dom, miejsce do którego zawsze warto wracać. Nie rozumiała tego, ale własnie tak było.
Nie od razu zdała sobie sprawę, iż zaczęło zmierzchać. Ogniste Ślepię wisiało coraz niżej nad horyzontem, a im bliżej było zanurzenia się w ziemi, tym gorętsze pomarańczowe i czerwone barwy kładły się na firmament nieba. Ze wschodu dostrzec można już było soczysty granat nocy, usłany pierwszymi migotliwymi oczyma przodków, ale na zachodzie nadal jeszcze majaczyła jasność, mieszająca się z jasnym fioletem.
Samiczka uwielbiała tą porę, pomiędzy dniem a nocą, w tej chwili zawsze czuła, że wszystko jest możliwe, bo nawet po największych trudach dnia, przychodziła noc i czas odpoczynku. Chociaż nie dla niej.