Mały Wodospad

[Złamany Kolec]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

W końcu przybył i adept życia przedzierając się mozolnie przez śnieg, jednak po dostrzeżeniu Jadowitego przyśpieszył kroku aby móc wkrótce stanąć przed drzewnym. Przytknął mu wtedy powitalnie łbem przy okazji strącając z niego śnieg, a aby dokończyć robotę potrząsnął skrzydłami by pozbyć się resztek puchu z grzbietu.
-Witaj, jestem Dębowy Kolec. Chodzi o magię, tak?– spytał ognistego. Ostatnio jeśli chodziło o magie cały czas miał z nimi do czynienia, ale nie sprawiło to dla niego problemu. Uczniowie przeczyli uprzedzeniom jakie posiadał w kierunku stada ognia więc był optymistycznie nastawiony na oczekiwaną naukę.

[Jadowity Kolec]

Samiec widząc Dębowego wstał, otrzepał się ze śniegu i również kiwnął mu na powitanie głową. Przyjaźnie, ale delikatnie się uśmiechnął – Witaj, jestem Jadowity Kolec, starszy adept Ognia. Dziękuję, że zgodziłeś się mnie uczyć. Chciałbym zacząć od magii precyzyjnej, jeśli to dla Ciebie nie problem – smok przechylił łeb nieznacznie w lewo, aby lepiej widzieć Dębowego. Tak, od razu widać, że to przyszły czarodziej. Ale jakiej może być rasy? Chyba miał w sobie krew górskich, a może drzewnych? W sumie mógł być także jaskiniowym. Powietrznym na pewno nie, gdyż są to spore smoki o szczupłej muskulaturze. A życiowy był krępej budowy. Tak, musi być jaskiniowym. Leniwy za dnia, przeciętnej wielkości, rogi na głowie. Jadowity nie miał już wątpliwości. Dębowy zrobił na swoim uczniu pozytywne, pierwsze wrażenie, więc nauka powinna być porządna, przyjemna, i przede wszystkim przynieść pożądane efekty. Jadowity w duszy cieszył się, że już dzisiaj opanuje sztukę kierowania magią.

[Złamany Kolec]

-Miło cię poznać, a poza tym to żaden problem- odparł potrząsając łbem z uśmiechem i z kolei to on przysiadł na śniegu, zresztą ciężko jak to mogło by się spodziewać po smoku jego postury.
-Zapewne wiesz, że magia jest nazywana również maddarą?– spytał nie zbyt pewny jaki zakres wiedzy ma w tym temacie ognisty. Zdecydował się więc podzielić to kilkoma informacjami, które nawet jeśli starszy adept znał nie powinny znacząco przedłużyć nauki -To cząstka ofiarowana nam przez bogów, z której możemy tworzyć rzeczy z ograniczeniami co do naszej wyobraźni i zasobów many. Pierwszym, którym odkrył jej właściwości była bogini Naranlea dzisiejsza patronka inteligencji... No to przejdźmy to praktyki- zakończył i tyle, mogli zaczynać.
-By użyć maddare musisz się najpierw wyciszyć i skupić aby móc odnaleźć jej źródło. Znajduje się ono w nas i choć nie ma co do tego pewności, większość opisuje jego dokładniejsze położenie jako w umyśle. Co do poszukiwań, trudno mi to objaśnić lub dać bardziej konkretne wskazówki, a w każdym razie oprócz tego, że jak już znajdziesz źródło nie będziesz mieć wątpliwości. Trzeba po prostu trochę pobłądzić w umyśle, aż na chybił trafisz- odparł wzruszając barkami. Taka natura magii – trudno w niej szukać konkretów, a sama od nas ich wymaga.

[Jadowity Kolec]

Samiec kiwnął jeszcze raz głową i również usiadł, w odległości ogona od Dębowego – Tak, to wiem – odpowiedział krótko na pierwsze pytanie. Jednak gdy smok zaczął opowiadać o maddarze trochę więcej, Jadowity słuchał uważnie i z zainteresowaniem. Każda wiedza się przyda, nawet ta niezbyt przydatna. Zgodnie z pierwszym poleceniem nauczyciela smok oczyścił umysł. Z nieistotnych spraw, przykrych wspomnień i pozostałych rzeczy tak, aby móc się skupić na swoim zadaniu. Wyciszył się i rozluźnił, skupiając jedynie na poszukiwaniach magii. Czuł ją odrobinę, krążyła gdzieś po jego umyśle, błąkając się tu i ówdzie. Była niczym zagubione pisklę, które nie ma gdzie się podziać. W końcu, po długich poszukiwaniach Jadowity zdołał zatrzymać maddarę w jednym, konkretnym miejscu, aby móc się skupić na niej. Teraz wiedział, gdzie jest ona dokładnie, i mógł przystąpić do kolejnego zadania.

[Złamany Kolec]

Właściwie zdążył się już przyzwyczaić do ożywienia w oczach jakie towarzyszyło dotychczas po dokonaniu zdania u uczniów, ale uznał, że Jadowity nie musiał tak tego odczuwać jako przyszły wojownik. Zresztą to wywnioskował po jego (bardzo)silnej posturze typowa dla tej profesji, a mimo tego nie cechował się drwiną do magii albo przynajmniej nie traktował na tyle lekko by się nie skupić na zadaniu. Pokiwał łbem z uznaniem i zaraz dodał przyciszonym, spokojnym tonem by nie rozproszyć ognistego.
-Teraz wyobraź sobie bardzo dokładnie jakiś przedmiot, ze wszystkimi szczegółami. Wygląd, jakie jest w dotyku, waga, umiejscowienie... Na początek polecam coś prostego choć jak wolałbyś spróbować z czymś trudniejszym, nie bronię. Samą maddare na razie zostawmy i skupmy się na wyobrażeniu, dopiero zaraz nam się przyda- po tych słowach zmilknął przypatrując się Jadowitemu w oczekiwaniu.

[Jadowity Kolec]

Jadowity nie był typowym wojownikiem. Nie czuł odrazy do magii. Tolerował ją, nie widział nic złego w jej używaniu. Każdemu kiedyś się ona przyda. A więc teraz czas na uruchomienie swojej wyobraźni. Smok w myślach wyobraził sobie coś naprawdę nietypowego. Był on jednak kreatywny, wiec można było się tego po nim spodziewać. Tworem był wąż o długości około jednej czwartej ogona. Ważył jakiś kilogram. Miał czarne, połyskujące łuski. Oczy były szkarłatnej barwy. Miał być śliski w dotyku i bardzo zręczny. Szybki, syczący, typowy wąż. Wijący się po śniegu, wyraźnie na nim widoczny. Ale to nie wszystko. Miał on także trójkątną głowę, jak u żmij. Jego rozwidlony język był długi, ciemnofioletowy, podobnej barwy co łuski Jadowitego. Miał on także rzucać cień, czarny, taki jak ciało. Brzuch węża natomiast cechował się matową, pomarańczową barwą. Ogon był nieco grubszy od reszty ciała, ale była to różnica góra dwóch łusek. Po wyobrażeniu sobie owego tworu delikatnie skinął głową Dębowemu na znak, że wykonał polecenie.

[Złamany Kolec]

Widząc znak pokiwał łbem i kontynuował.
-Postaraj się nie dać rozmazać wyobrażeniu, gdy będziesz musiał na chwilę skupić uwagę na czymś innym. Otóż musisz wrócić do wcześniej wspomnianego źródła i zaczerpnąć trochę maddary by tchnąć lub przelać ją w swój obraz. Trzeba jakoś połączyć magię z wyobrażeniem by mogło się pojawić ono w rzeczywistości- odparł wzruszając barkami na znak bezradności jeśli chodziło o dalsze wytłumaczenie.

[Jadowity Kolec]

Słuchał Dębowego uważnie, jednocześnie starając się nie stracić tworu z wyobraźni. Musiał jednak wrócić do źródła maddary, by móc jej użyć. W tym celu skupił się jeszcze bardziej, za wszelką cenę starając się zatrzymać węża w umyśle. Zaczął więc szperać w nim. I znowu magia była niczym pisklę, które nie zna drogi do domu. Błąkała się po całym ciele, co rusz się ją znalazło, to ta znikała. Była to zabawa w kotka i myszkę. Z tym że ta myszka wcale nie miała zamiaru się poddać. Więc jeszcze więcej skupienia. Aż dziwne, że Jadowitego nie rozbolała głowa. Szukał on mozolnie tej maddary, ale bez skutku. Nie było jej tam, gdzie była wcześniej. Ale w końcu przełom. Wróciła ona do swojej poprzedniej lokacji, więc teraz samiec mógł za jej pomocą otworzyć swojemu tworowi bramy do rzeczywistości. I to właśnie teraz starał się zrobić.

[Złamany Kolec]

W pierwszym momencie Dębowy wzdrygnął się na nagłe pojawienie węża co już było dobrym znakiem skoro twór by na tyle realistyczny, że jaskiniowy poczuł się zaskoczony nagłym pojawieniem zwierza. Skierował pytające spojrzenie w stronę Jadowitego i nie musiał czekać na odpowiedź wyciągając wniosek z braku spodziewanej reakcji na gada. Wraz z tym potrząsnął łbem z uznaniem z powrotem przyjmując spokojny wyraz pyska również zabarwiony zadowoleniem.
-Tego jeszcze nie spotkałem- póki co żaden z uczniów nie wybrał formy swojej pierwszej iluzji jako żywe stworzenie -Dobra robota choć to jeszcze nie koniec. Teraz zmień rozmiar i kolor węża. By to zrobić zaprowadź zmiany w wyobrażeniu w umyśle, a później znowu tchnij maddare. Wraz z zamianą obrazu jego postać w rzeczywistości powinna również się zmienić- odparł przypatrując się stworzeniu.

[Jadowity Kolec]

Jadowity skinieniem łba podziękował za uznanie i zabrał się za zmiany. Samiec w wyobraźni widział, jak wąż robi się dwa razy dłuższy, czyli ma długość połowy ogona. Wraz z tym zrobił się dwa razy cięższy, ważąc teraz aż cztery kilogramy. Stał się przez to grubszy i powolniejszy. Nie był już taki zręczny i szybki. Teraz kolor łusek. Miały one za zadanie zmienić kolor z czarnego na zielony. Piękna, żywa zieleń. Natomiast brzuch zwierzęcia miał być śnieżnobiały, jak oczy i szyja Jadowitego. Oczy także zmieniły barwę ze szkarłatnej na błękitną. Jedynie kształt głowy pozostał bez mian: trójkątny. Ponadto wąż miał unieść się, i niczym kobra podnieść skórę na szyi, tworząc coś w rodzaju kapturu. Krótko mówiąc, z zwykłego, czarnego węża miała powstać zielona kobra. Następnie smok ponownie wziął się za poszukiwanie maddary. Tym razem znalazł ją dość szybko i tchnął w wyobrażenie, czekając na rozwój sytuacji.

[Złamany Kolec]

Uznania ponownie zagościło na pysku Dębowego, gdy uważnie przyglądał się kobrze. Pochylił się nad nią oglądając ją z różnych stron i perspektyw by w końcu wrócić za swoje miejsce.
-Po raz kolejny robra robota więc możemy przejść do ostatniego zadania. Spraw by wąż wykonał jakiś konkretny ruch jak zatoczenie koła. By to zrobić wystarczy się posłużyć tym samym sposobem co powszednio jakim jest ponowne tchnięcie maddary. Z tym że wyobrażamy sobie jakąś akcje- odparł, a ślepia z ciekawością ponownie powędrowały w stronę iluzji.

[Jadowity Kolec]

Jadowity uważnie obserwował swój twór, a następnie wziął się za ostatnie zadanie, które miał wykonać. W wyobraźni widział, jak kobra wysuwa swój rozwidlony język. Miała to być zwykła, codzienna reakcja, w końcu język pełnił u węży rolę węchu. Ale to naturalnie nie wszystko. Zwierzę miało także pochylić szyję nieznacznie do tyłu, a następnie błyskawicznie skoczyć do przodu, zupełnie, jakby chciało ukąsić. Miało wtedy utworzyć paszczę i pokazać ostre kły, z których miały sączyć się kropelki bursztynowego jadu. Następnie kobra miała syknąć i popełznąć pół ogona do przodu, w stronę Dębowego. Następnie tchnięcie maddary i Jadowity czekał na rozwój sytuacji.

[Złamany Kolec]

W pierwszej chwili Dębowy powtórzył reakcje z pojawienia się węża choć tym razem szybko się opanował i spoglądał na kobrę z z mieszanką rozbawienia oraz zadowolenia.
-Gratulacje, właśnie oficjalnie opanowałeś magię precyzyjną. A skoro spieszno ci z atakowaniem, to co powiesz na teraz naukę tego rodzaju magii?– spytał podnosząc wzrok na Jadowitego.

//MP raport

[Jadowity Kolec]

Samiec uśmiechnął się, a na zakończenie i skwitowanie nauki Jadowity wyobraził sobie ostatnią reakcję kobry. Podpełzła ona do Dębowego i owinęła wokół jego ogona, a następnie rozpłynęła się w powietrzu – Dziękuję bardzo. Byłbym wdzięczny, gdybyś nauczył mnie tej części magii – powiedział spokojnie, z delikatną nutką wdzięczności. Czyli magię precyzyjną miał opanowaną. To dobrze, bo czuł, że powoli przypomina sobie co i jak. Wraca do poprzedniego stanu, jeszcze zanim doznał załamani apsychicznego po stracie rodziny.

[Złamany Kolec]

-Chętnie też się zajmę magię obronną, ale to później...– odparł z wesołą nutą podnosząc się na łapy. Wyprężył grzbiet dla rozruszania i zaraz stał zwarty oraz gotowy choć jeszcze nie nadszedł czas praktyki.
-Zanim zaczniemy powiedz czym możemy atakować? Przykładowo taki ogień choć wybór nie ogranicza się tylko to żywiołów- rzekł trochę zwiększając dystans do Jadowitego. Gdy zaczną będzie im on potrzebny do swobodnego tworzenia ataków.

[Jadowity Kolec]

Jadowity również wstał, ale został na swoim miejscu. Po chwili zastanowienia odpowiedział – Właściwie nie ma co do tego ograniczeń. Atakiem może być wybuchający liść czy kamienny stożek, zakończony ostrym kolcem. Może to być także z pozory zwykłe piórko, które nagle zaczyna płonąć. Co tylko wpadnie do głowy – powiedział krótko. W tej technice faktycznie można było robić, co się chce. Nawet najgłupszy pomysł może okazać się skutecznym atakiem. A przynajmniej z punktu widzenia Jadowitego. Ale co tam, najwyżej Dębowy go poprawi, w końcu na tym polega zadanie nauczyciela. Smok ma wynieść z tej lekcji wiedzę która przyda mu się w przyszłości, więc od czasu do czasu musi przyjąć krytykę.